Τέλειοι ξένοι

Είναι μεγάλη μου χαρά να παρακολουθώ καλό θέατρο και να γράφω την κριτική μου. Πολλές φορές στεναχωριέμαι όταν πρέπει να γράψω τι είδα –και δεν μου άρεσε– και μακάρι πάντα να γράφω για καλές παραστάσεις αλλά η δουλειά ενός κριτικού είναι να γράφει την αλήθεια, ώστε οι άνθρωποι που θα τον διαβάσουν να κάνουν τις επιλογές τους.

Άθρωπος 'ς σο σπέλ'

Είναι αλήθεια πως πρώτη φορά συνάντησα τόσο ανυπόμονους θεατές σε παράσταση! Αφορμή για τα λεγόμενά μου αποτέλεσε η ποντιακή παράσταση του Τάκη Βαμβακίδη με τίτλο Άθρωπος 'ς σο σπέλ' την οποία και παρακολούθησα στις 26 Απριλίου 2024 στο κινηματοθέατρο Αθήναιον. Ένα από τα ελάχιστα θέατρα που δεν είχα επισκεφθεί –ως τότε– στη Θεσσαλονίκη, με τις εντυπώσεις εντέλει, που αποκόμισα, ν' αποδεικνύονται βεβαίως ευχάριστες και όμορφες, τόσο για τον προσεγμένο χώρο όσο και για το θέαμα που παρακολούθησα.

Παρακμιακοί λαβύρινθοι

Γιάννη Σμίχελη

5

Κατά τη διάρκεια των σεμιναρίων απέκτησα μια σύγχυση

η οποία είχε θολώσει όλες τις σχηματοποιήσεις που η κοινωνιολογία

μου είχε προσφέρει και άρχισε ο εγκέφαλος μου να κινηματογραφεί

το παρελθόν με εντελώς σουρεαλιστικό τρόπο.

Τον Καποδίστρια εντόπιζα κομματιασμένο σε όλη την εξέλιξη του ελληνικού κράτους

καταρχήν το μυαλό του ήταν στην Ρωσία, το πρόσωπό του στην Ελβετία

η καρδιά του στα Επτάνησα, τ' άκρα του στην Πελοπόννησο και τον Σαρωνικό

ενώ ο λαιμός του στο Ναύπλιο, ο υπόλοιπος κορμός του επεκτεινόταν στον χρόνο

με δυσμορφίες και νεοπλάσεις σ' όλα τα εσωτερικά όργανά του, σαν να ήταν οι πνεύμονες

φτερά που μεγεθύνονταν και έλιωναν όσο πλησιάζουμε στην εποχή των μνημονίων

και η καρδιά μια βαρέλα με κρασί που όσο ωρίμαζε τόσο και ξίνιζε

Τα μάτια σου...

Νεφέλης Πηγή

Τα μάτια σου μία θάλασσα πλατιά

τα χείλια σου μια λάβα

πήρα στα χέρια μου νερό μα εκείνο πάγωσε

κοιτάω πίσω από ένα γκρίζο τζάμι

τα πάντα έχουν ένα όριο μία αρχή και ένα τέλος ακόμα και η ζωή

όχι όμως ο θάνατος

ένα λουλούδι ανανεώνεται, ανασταίνεται με λίγο νερό

ο άνθρωπος ποτέ, εκείνος θα πεθάνει και τη θέση του θα πάρει κάποιος άλλος

Κεκλεισμένων των θυρών

Το θεατρικό δοκίμιο του Ζαν Πωλ Σαρτρ θα προσπαθήσει να μας παρασύρει σε μια κόλαση. Όχι στην κόλαση που βλέπουμε συνήθως με τρίαινες, φωτιές, κέρατα, φλόγες αλλά σε μια εναλλακτική κόλαση διαφορετική από την κόλαση του Δάντη· έτσι όπως θέλει να την φαντάζεται ο συγγραφέας. Και αυτή την κόλαση, όσοι θέλουμε να τη δούμε, θα πρέπει να πάμε στο θέατρο Αλκμήνη για να την παρακολουθήσουμε επί σκηνής, σε σκηνοθεσία, καλλιτεχνική επιμέλεια και απόδοση κειμένου Έφης Κιούκη η οποία είναι και μία από τους πρωταγωνιστές μαζί με τους Αλέξανδρο Δαβιλά, Νικόλα Γεωργανής και Ιωάννα Λαπέα.

Συνέβη στο Monterey

Παρακολούθησα το νέο έργο του Άκη Δήμου Συνέβη στο Monderey σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά στο Μικρό Χορν με δύο ηθοποιούς στην σκηνή την Λυδία Φωτοπούλου και την Καίτη Κωνσταντίνου.

Καφενείο «Το επέκεινα»

Σ' ένα χωριό της Ηπείρου, με αφορμή την άφιξη ενός ξένου που ψάχνει για χρυσές λίρες από τον πόλεμο, βγαίνουν στην επιφάνεια καλά κρυμμένα μυστικά μιας παρέας φίλων, η οποία διαλύεται εξαιτίας ενός λάθους και μεταφέρεται στο επέκεινα, όπου διαπιστώνουμε πόσο άσχημα είναι τα πράγματα μεταξύ ουρανού και κόλασης. Εκεί μιας δίνεται μονάχα μια ευκαιρία για να επανορθώσουμε. Πώς μπορούμε να χειριστούμε σωστά αυτήν την επιλογή;

Θ' ανθίσω ξανά

Χρήστου Ντικμπασάνη

Πώς θροΐζουν απόψε τα όνειρα μου!

Πώς ανασαίνουν βαριά

οι νεογέννητοι πόθοι μου!

Πώς η εύθραυστη σιωπή

με αγκαλιάζει ασφυκτικά

καθώς κοιτώ το αύριό μου

ν' ανασαλεύει αργά μέσα στο κουκούλι του!