Αλέκος Ζαρταλούδης

Γεννήθηκε στη Χίο στις 23 Ιανουαρίου 1929, σπούδασε στη Δραματική Σχολή Κωστή Μιχαηλίδη, απ' όπου αποφοίτησε το 1965, και πέθανε στις 6 Φεβρουαρίου 2007. Η φωτογραφία είναι από την ταινία «Η ταξιτζού» (1970).

Λέμονγκρας

Δεν ξέρω ειλικρινά τι πρέπει να θαυμάσω πρώτα. Τη συγγραφέα; Την ηθοποιό; Ή την σκηνοθέτη; Η Ηρώ Κισσανδράκη έγραψε μια ιστορία που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και η φαντασία της όπλισε την πένα της να την εξιδανικεύσει. Το έργο, που η Ηρώ ονομάζει Λέμονγκρας, παρουσιάζει μια ιστορία από την Θεσσαλονίκη εν έτει 2002. Η συγγραφέας προσφέρει απλόχερα ένα νέο έργο που περιγράφει εξαιρετικά το πώς η αλήθεια, όσο και αν θαφτεί, εντέλει ξεπροβάλλει σε στιγμή που κάνεις δεν περιμένει.

Αντί Αδράνειας

Η αδράνεια είναι η τάση των αντικειμένων –και των ανθρώπων– να παραμένουν στην τρέχουσα κατάστασή τους, είτε αυτή είναι η κίνηση είτε η ακινησία. Συχνά πηγάζει από έλλειψη κινήτρων, φόβο αλλαγής ή απάθεια. Ο τίτλος Αντί Αδράνειας, της πρώτης ποιητικής συλλογής της Δώρας Λαϊνά, προκύπτει ακριβώς από τη στάση ενός ανθρώπου απέναντι στις δυσκολίες.

Αλέκος Αλεξανδράκης

Ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς, που πέρασαν ποτέ από το ελληνικό θέατρο, με μεγάλη και αξιοζήλευτη καριέρα. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης γεννήθηκε το 1928 στην Αθήνα και σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πραγματοποίησε την πρώτη του θεατρική εμφάνιση το 1949 με τον θίασο της κυρίας Κατερίνας (Ανδρεάδη) στο θερινό θέατρο Κατερίνας που ήταν στην πλατεία Βικτωρίας. Το πρώτο έργο της μεγάλης του θεατρικής καριέρας ήταν η Φθινοπωρινή παλίρροια της Δάφνη Ντι Μοριέ (Έβανς Ντέιβις). Συνέχισε την συνεργασία του με την μεγάλη πρωταγωνίστρια στην Αθήνα αλλά και σε έργα του εξωτερικού. Τον συναντάμε στις διανομές των έργων: Τρομεροί γονείς του Ν. Κάουαρντ (Έλιοτ), Αντώνιος και Κλεοπάτρα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (Αντώνιος), Το σπίτι της μαντάμ Βορέ Τζ. Τεμπλ.

Ο αόρατος επισκέπτης

Η Κάτια Δανδουλάκη πάντα επιλέγει προσεγμένες παραστάσεις για το θέατρο Δανδουλάκη, ένα παλιό και όμορφο θέατρο στην καρδιά της Αθήνας. Αυτή τη φορά είδαμε το εξαιρετικό Ο αόρατος επισκέπτης που πολλοί από μας είχαμε παρακολουθήσει ως ταινία από τον Ισπανό Oriol Paulo. Με μία προσεγμένη σκηνοθεσία από την Σοφία Σπυράτου που έχει «διαβάσει» σωστά την ομώνυμη ταινία και την μεταφέρει εξαιρετικά στο θέατρο χωρίς τις δυσκολίες που ενδεχομένως θα είχε κάποιος πιο άπειρος σε ένα τέτοιο δύσκολο εγχείρημα. Άλλωστε, το πλεονέκτημα της ταινίας είναι ότι έχει ό,τι χρειάζεται για να δημιουργήσει τις λήψεις και να δημιουργήσει την ιστορία που στο θέατρο δεν είναι το ίδιο εύκολο. Πάντως, εγώ παρακολούθησα μια άριστη σκηνική παρουσίαση που δεν υστερεί σε τίποτα από την ταινία.

Μαζεύω ήλιους

Ρόζας Βλαχογιάννη

Μαζεύω ήλιους.

Στον ανθώνα της μοναξιάς να ζεσταθεί κάθε αγριολούλουδο, νιογέννητη ελπίδα, γυμνό χαμόγελο.

Μαζεύω ήλιους, σαν τα παιδιά που χαίρονται παιχνίδια αγαπημένα.

Μικρές στιγμές, θαλπωρή που γίνεται γαλήνη στο βλέμμα.

Αναζητώ το οικείο για να νικήσω το ανοίκειο, μαζεύω ήλιους και δραπετεύω. Εκεί που θέλγεται η ψυχή, ο φόβος δεν αγγίζει. Στην αγκαλιά του απέραντου, σύνορα δεν υπάρχουν.

Μαζεύω κάθε αχτίδα, λεύτερη ανάσα, ατένισμα ορίζοντα, μνήμη χαράς.

Για να χαθούν οι συννεφιές και ό,τι δεν λυτρώνει...

🌸

Copyright © Ρόζα Βλαχογιάννη All rights reserved, Φεβρουάριος 2025

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Αιμίλιου Γάσπαρη [Μπλε λουλούδια, ακρυλικό]

Ένας καθρέφτης

Είδα τον Καθρέφτη της Σαμ Χόλκροφτ στο Space Baby, αφού παρευρέθηκα στην επίσημη της παράστασης, και απόλαυσα το απίστευτο αυτό έργο που «μιλάει» πολλαπλά αφού, πέρα από τους συμβολισμούς και το κοινωνικό του μήνυμα, πέρα από τον σχολιασμό του και τον ανθρώπινο παράγοντα, πέρα από τους ξεκάθαρους, ανάγλυφους χαρακτήρες που διαθέτει, το έργο αυτό διαθέτει και πλοκή με συνεχείς εξελίξεις και ανατροπές.

Λουλού: Μια αληθινή ιστορία

Όσοι διαθέτουν κατοικίδιο μπορούν να αντιληφθούν καλύτερα τα ζώα αλλά και τη σχέση που είναι σε θέση να αναπτύξουν με τους ανθρώπους. Πολλοί κάνουν λόγο για μια αγάπη άδολη, μια αγάπη με περίσσεια ανιδιοτέλεια, μια αγάπη που πλημμυρίζει τις ζωές τους. Οι σκύλοι δε είναι τα κατοικίδια με αγνά και φιλικά αισθήματα που ποτέ δεν ξεχνούν όλα όσα ένας άνθρωπος τους προσφέρει. Το δέσιμό τους με τον άνθρωπο είναι μοναδικό, είναι δυνατό και μπορεί να αλλάξει τη ζωή και τη ψυχολογία του ανθρώπου σε βαθμό που κανείς δεν φαντάζεται.