Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Burning man

Πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια που σε κρατάει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. 
Η υπόθεση είναι κάτι απλό. Μια ερωτική ιστορία. Ή αν θέλετε, η ιστορία ενός ζευγαριού, από την στιγμή της γνωριμίας τους μέχρι τον θάνατο που τους χωρίζει για πάντα. Εκείνος θα πρέπει να ξαναδεί τη ζωή του μέσα από τα νέα δεδομένα και να αποδεχτεί την απώλειά του.
Είναι μια ιστορία που δεν πρέπει να την κρίνεις από τα πρώτα λεπτά. Δώστε λίγο χρόνο και θα σας κερδίσει. 
Είναι ένα λαμπρό παράδειγμα ταινίας που, χωρίς να έχει τα μεγάλα ονόματα, χωρίς να ακριβά εφέ και σκηνικά, χωρίς πολλά χρήματα, χωρίς υπερβολές, χωρίς το απίθανο σενάριο... καταφέρνει να σε εγκλωβίσει μέσα της, καθώς είναι δύσκολο να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη. 
Το κολπάκι του σκηνοθέτη είναι να χαλάσει τη γραμμή του χρόνου και να παρουσιάσει τις στιγμές ανακατεμένες. Έτσι, σε βάζει στην διαδικασία να παρακολουθείς τα πάντα με απόλυτη προσοχή για να μη χάσεις την "ροή" των γεγονότων και να είσαι σε θέση αργότερα να συνθέσεις την ιστορία. 
Είναι καλύτερη από αυτό που περιμένεις και αυτό είναι η επιτυχία της. Και, ίσως, συγκινήσει πολλούς από τους θεατές της.

Mirror mirror

Ή όπως το μεταφράζουμε στα Ελληνικά "Καθρέφτη Καθρεφτάκι μου" και όπως αυτό λέγεται στο πολυαγαπημένο παραμύθι "Η Χιονάτη και οι 7 νάνοι".
Πρόκειται για την ιστορία της Χιονάτης μέσα από μια μεταμοντέρνα οπτική και με την ματιά της μητριάς της.
Ή, αν το θέλετε, μια νέα ιστορία της Χιονάτης, πιο μαγική από την παλαιότερη και πιο πλούσια. Ωραία τα εφέ και η μαγεία, ωραία τα κοστούμια και οι ηθοποιοί. Ιδιαίτερα η σκηνή που η Τζούλια Ρόμπερτς μπαίνει μέσα στον καθρέφτη από το κάστρο και βγαίνει πίσω από αυτόν στον μαγικό της παράδεισο είναι καταπληκτική.

Μου άρεσαν τα μαγικά, τα εφέ και τα κοστούμια. 
Με μπέρδεψαν τα χοντρά φρύδια της Χιονάτης που είναι δυσανάλογα με το πρόσωπό της, αλλά έφερα στο μυαλό μου την εικόνα της, όπως αυτή εμφανίζεται στο χάρτινο παραμύθι και κατάλαβα ότι ήθελαν μια πιστή αντιγραφή εκείνης. Δεν κατάλαβα, όμως, τον λόγο δεδομένου ότι τίποτα σε αυτήν την ταινία δεν μοιάζει με το παραμύθι. Είναι περισσότερο μια ταινία που βασίστηκε σε ένα παραμύθι. Βέβαια, καταλαβαίνω ότι έπρεπε η Χιονάτη να είναι λίγο πιο ασχημούλα από την ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο, δηλαδή την μητριά της και κάπως έτσι δικαιολόγησα τα υπέρμετρα κατάμαυρα φοβιστικά φρύδια της πρωταγωνίστριας. 
Με χάλασε που ο Πρίγκιπας του Mirror mirror είναι η απομυθοποίηση κάθε πρίγκιπα ever. Τόσο δειλό και χαζούλη πρίγκιπα δεν είχαμε ξαναδεί. 
Δεν με χάλασε όμως το γεγονός ότι οι 7 νάνοι δεν ασχολούνται με τίμια επαγγέλματα αλλά με την τελειοποίηση διάφορων πολεμικών τεχνών, καθώς επαγγέλλονται λήσταρχοι. Μάλλον, μου άρεσε αυτή η διαφορετική προσέγγιση των νάνων που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ενταγμένοι σε κάποια κοινωνία -πάντα ζούσαν μόνοι και απομονωμένοι στο δάσος τους- και η ιδέα των παράνομων τύπων κολλάει καλύτερα στις φυσιογνωμίες τους.
Το μήλο εξακολουθεί να είναι ένα δηλητηριασμένο μήλο αλλά η Χιονάτη δε μασάει.
Το φιλί είναι και πάλι το φάρμακο, αλλά το δίνει η ίδια η Χιονάτη στον Πρίγκιπα, διότι, όπως εξήγησα παραπάνω, εκείνος το έχει ανάγκη.
Τα τελευταία λεπτά δεν έχουν καμία σχέση με το υπόλοιπο φιλμ καθώς ο σκηνοθέτης -μάλλον- προς το τέλος έπαιρνε ληγμένα και του βγήκε ένα τέλος τύπου μπόλιγουντ με την παρέα να χορεύει ανατολίτικα και την Χιονάτη να τα δίνει όλα στο χορό και το τραγούδι.






Bel Ami


Τον κύριο Πάτινσον τον ξέρετε πολύ καλά από τον ρόλο του ως βρικόλακα. Εδώ θα τον δείτε σε κάτι διαφορετικό. 
Ταινία εποχής με καλά ονόματα, σκηνικά και ρούχα. Ο Πάτινσον είναι ένας τυχοδιώκτης της εποχής του, ένας αποτυχημένος αλλά αποφασισμένος νέος. Θα κάνει τα πάντα για να πετύχει. Για να βρει χρήματα, εργασία, περιουσία, για να είναι μέσα στα μεγάλα σαλόνια και στους κοσμικούς κύκλους. 
Το μόνο ταλέντο και προσόν που διαθέτει είναι να σαγηνεύει το γυναικείο φύλο και αυτό εκμεταλλεύεται για να επιτύχει τον σκοπό του. 
Το σενάριο δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο και ξεχωριστό. Τέτοιες ιστορίες έχουμε διαβάσει και δει στην οθόνη πολλές φορές. Δεν είδα κάτι το καινούργιο, ούτε κάτι το απρόβλεπτο. Σε αρκετά σημεία μου φάνηκε ότι περνάγαμε στα γρήγορα κάποια σημεία, ενώ σε άλλα σταθήκαμε αρκετά. Η φιλοδοξία ήταν να φτιάξουν μια ταινία με το feeling και την ατμόσφαιρα της εποχής και, φυσικά, να εντάξουν την ίντριγκα και τη δολοπλοκία του ήρωα. 
Δε θα έλεγα ότι με συγκίνησε ιδιαίτερα. Την είδα έτσι απλά, χωρίς εκπλήξεις και χωρίς μεγάλες συγκινήσεις. Και σε όλη τη διάρκεια είχα την αίσθηση ότι κάτι μου έλειπε.

Έρωτες...Δαίμονες...Θάνατοι


Πόσο ωραίο είναι να γνωρίζεις νέους δημιουργούς! 
Πρόσφατα διάβασα για πρώτη μου φορά την ποίησή του και σήμερα είμαι χαρούμενη που γνωριστήκαμε -μέσα από την τέχνη.
Ο Χρήστος Καριώτης είναι μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία. Δε σε αφήνει να δεις εύκολα μέσα του και όπου μιλάει για τον εαυτό του οι πληροφορίες είναι κωδικοποιημένες και μεταφορικές με έναν τρόπο που, ενώ πιστεύεις ότι μιλάει για εκείνον, τελικά, όταν φτάσεις στην παύλα καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις μάθει τίποτα για αυτόν.
Η γραφή του, όμως, δεν είναι καθόλου δύσκολη ή απαιτητική. Εύκολα θα αποκαλύψετε τα αισθήματα και νοήματα πίσω ή μέσα στις λέξεις του. Εκεί είναι πιο ελεύθερος. Άνετος και ανοιχτός.       

Τα screen-shots αυτής της σελίδας προέρχονται από την προσωπική του ιστοσελίδα, όπου, με ευχάριστη έκπληξη, είδα έναν σύνδεσμό του για να μπορέσει ο επισκέπτης του να κατεβάσει την ποιητική του συλλογή. Ο Χρήστος είναι ένας καλλιτέχνης της εποχής μας και αν βλέπετε κάτι από τους εαυτούς σας μέσα στις δημιουργίες του, τότε ταυτίζονται οι εντυπώσεις  μας. Κι αν διαβάσετε κι εσείς όσα από μόνος του επιθυμεί να μοιραστεί μαζί μας για εκείνον, εύκολα θα φανταστείτε ότι πρόκειται για έναν σκοτεινό άντρα, κάπως gothic, μυστήριο, ρομαντικό και εξω-πραγματικό... αλλά, από την άλλη, μήπως αυτή είναι η ιδιαίτερη γοητεία του;

Εκμεταλλευόμενη την αυθόρμητη προσωπικότητά του, του έθεσα μερικά θέματα προς συζήτηση, που με περίσσιο αυθορμητισμό έσπευσε να μου απαντήσει.



Διαβάζω: "Γεννήθηκα σε μια άλλη διάσταση..." Σε ποια διάσταση [μπορεί να σε εντοπίσει κανείς];
Χ.Κ.: Απόλυτη ερωτική... φλεγόμενη. Εκεί οι λέξεις παίρνουν μορφή μόλις τις ξεστομίσεις. Η αγάπη είναι αθάνατη εκεί... καίγεται αλλά δεν γίνεται στάχτη γιατί δεν είναι σκάρτη.

Διαβάζω: "Το πραγματικό μου όνομα είναι Aseron". Ποιος είναι ο Aseron;
Χ.Κ.: Ο Aseron είναι ο πιο σκοτεινός και κυνικός εαυτός μου. Γεννήθηκε μια νύχτα σ' ένα λυγμό που δεν κατάφερε να γίνει δάκρυ...

Ένας έρωτας, ένας δαίμονας και ένας θάνατος εμφανίζονται μπροστά σου. Ποιος σε κερδίζει;
Χ.Κ.: Ο Έρωτας! Όχι γιατί είναι πιο δυνατός, αλλά γιατί είναι απρόβλεπτος.

Βλέπω ότι έχεις ελεύθερη την ποίησή σου στην προσωπική σου σελίδα. Θεωρείς ότι πρέπει να μοιραστείς τα έργα σου με τον κόσμο με ή χωρίς αντίτιμο; Και, για να το πω αλλιώς, γράφεις για να διαβαστείς και όχι για να πλουτίσεις;
Χ.Κ.: Ένας στίχος για ν' αντέξει στον χρόνο πρέπει να διαβαστεί και να χαραχτεί στην ψυχή μας. Ελεύθερος τα καταφέρνει καλύτερα. Σχετικά με το αν γράφω για να διαβαστώ ή να πλουτίσω θα σου πω ένα πράγμα το οποίο έχω γράψει και παλιότερα: Αν περιμένει κάποιος να πλουτίσει γράφοντας ποίηση είναι σαν να άνοιξε σχολή οδηγών στην Ύδρα...

Συμπλήρωσέ μου μερικούς τίτλους από τα ποιήματά σου που αγαπώ, με το πρώτο που έρχεται στο μυαλό σου στο άκουσμά τους.

Τα δικά μου φτερά... καίγονται αιώνια

Μια φωτιά... ένας έρωτας

Στίχος... Ζωή

Παγωμένες ψυχές... πληγωμένες καρδιές

Σκάρτο χαμόγελο... Ψέμα

Πεθαμένοι έρωτες... Μιζέρια

Αλήθεια... Πόνος

Κάθε φορά... κενά όνειρα

Μην με ψάχνεις στο φως... Ανοιχτές πληγές

Για τέσσερις εποχές... Αντίο για πάντα

Μου αρέσει να ρωτάω τους δημιουργούς... Τι είναι για σένα έμπνευση; Από που ή πως αντλείς έμπνευση; Πότε;

Χ.Κ.: Έμπνευση για μένα είναι όλα τα χρώματα της αυγής αποτυπωμένα για λίγα δευτερόλεπτα σε δυο υπέροχα μάτια... Συνήθως την αντλώ από προσωπικά βιώματα ή από μια σπίθα της στιγμής. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ώρα που γράφω.

Η τέχνη γίνεται θεριό στον πόλεμο, στην αδικία, στην λύπη, στον θάνατο, σε κάθε δυστυχία... διογκώνεται και εξελίσσεται. Ο καλλιτέχνης είναι καταδικασμένος να ζήσει όλες τις δυστυχίες της επίγειας ζωής;
Χ.Κ.: Ναι! Θα τις ζήσει και θα τις φυλακίσει στην πιο σκοτεινή πλευρά του μυαλού του. Οι κατάρες για να ευδοκιμήσουν πρέπει να φυλάσσονται σε σκοτεινό μέρος... είναι νόμος!

Αν είχες μόνο μία μέρα, τι θα έπρεπε να κάνεις και τι θα ήθελες;
Χ.Κ.: Θα χρειαζόμουν μια ολόκληρη μέρα για να σκεφτώ τι θέλω να κάνω... οπότε...


Διαβάστε τα άπαντα για/από εκείνον ΕΔΏ

Πριν βάλω τη δική μου παύλα... Τον ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο του. Και θυμίζω στον εαυτό μου ότι, όσο ελεύθερη είναι η δική του ποίηση, άλλο τόσο είναι και η δική μου σελίδα στον επισκέπτη μου. Καλύτερα. Σε ποιον αρέσουν οι περιορισμοί;

Storm in my heart

Ας ξεκινήσουμε έτσι. Πρώτα πατήστε το play στο παράθυρο που εμφανίζεται πριν από αυτές τις γραμμές. Αφήστε τη μουσική να ξεχειλίσει στις στιγμές που θα ακολουθήσουν. Αφήστε τις νότες να σας ταξιδέψουν -σε όνειρα- και τις αισθήσεις ελεύθερες να απολαύσουν τις μελωδίες.
Τώρα, μπορείτε να συνεχίσετε την ανάγνωση. Ο καλλιτέχνης πίσω από τη διασκευή που ακούτε μου έκανε την τιμή να μου αφιερώσει λίγο από τον χρόνο του και μερικές στιγμές από την πολύβουη ημέρα του. Και εδώ είναι το αποτέλεσμα.


Ο Μελέτης Ρεντούμης είναι συνθέτης. Κάποια από τα κομμάτια του μπορείτε να τα βρείτε στο youtube. Τα πιο αγαπημένα μου σε αυτήν την ανάρτηση.
Η μουσική δεν είναι η δουλειά του. Είναι η μεγάλη του αγάπη. Είναι η εσωτερική του έκφραση. Ή καλύτερα, η εξωτερίκευση του εσωτερικού του κόσμου. Μιλάει με τις νότες και τις μελωδίες του όπως ο ποιητής με τις λέξεις του. Λατρεύει το πιάνο του, αν και έχει διδαχθεί περισσότερα όργανα. Και όταν αποφασίζει να ασχοληθεί μαζί του, έχει τον τρόπο να γλυκαίνει κάθε πόνο με τα χέρια του, να γεμίζει τον αέρα με αισθήματα, με γεύσεις, με χρώματα, να μιλάει με μουσικές και αρμονίες, να αγγίζει ψυχές.


Στο χρόνο που μου αφιέρωσε μιλήσαμε σχετικά με την μουσική.  Με τη γενικότερη έννοια, αλλά και την δική του.


Τι είναι μουσική;
Μ.Ρ.: Μουσική είναι κάθε σκέψη ή συναίσθημα που σε αγγίζει, που μέσα από την ψυχή σου σε οδηγεί σε μελωδίες αυθόρμητα και ανεπιτήδευτα.

Τι μπορεί να γίνει έμπνευση;
Μ.Ρ.: Μια όμορφη ή δύσκολη στιγμή, ένα βλέμμα, ένα τοπίο, μια ανάσα, ένα πρόσωπο, μια διήγηση... όλα αυτά μαζί ή το καθένα ξεχωριστά μπορούν να γίνουν πηγή έμπνευσης.

Τι κουβαλάει η μουσική από εσένα;
Μ.Ρ.: Κάθε καλλιτέχνης, θεωρώ, ότι έχει ένα προσωπικό style το οποίο φανερώνει πολλές φορές τον ψυχικό του κόσμο. Το δικό μου κουβαλάει συναισθήματα διαφόρων στιγμών και καταστάσεων, όπως τα βιώνω ή όπως νιώθω ότι τα βιώνουν άλλοι δίπλα μου πολλές φορές.

Τι θα ήθελες να κάνεις σε σχέση με τη μουσική;
Μ.Ρ.: Θα ήθελα να μπορώ να δημιουργώ πάντα όμορφα και έντονα συναισθήματα στους ανθρώπους που με ακούνε ανεξάρτητα ποια σχέση έχουν με τη μουσική, ή ποια είδη έχουν συνηθίσει ν'ακούν.

Ποια είναι η καλύτερη στιγμή της δημιουργίας;
Μ.Ρ.: Η καλύτερη στιγμή είναι ίσως μια αυθόρμητη καθημερινή στιγμή, που μπορεί το βλέμμα μου να φεύγει σ'ένα χαμένο ορίζοντα και να επιστρέφει αφού η μελωδία έχει πια γεννηθεί μέσα μου...

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν ακούς τη λέξη...
όνειρο;
Μ.Ρ.: Φόβους και επιθυμίες για το μέλλον...

θάλασσα;
Μ.Ρ.: Την ανάγκη για ταξίδι, χαλάρωση με όμορφες μελωδίες.

έρωτας;
Μ.Ρ.: Την έλξη και το συναίσθημα που κυριαρχεί μεταξύ των ανθρώπων που νιώθουν ότι είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα γι' αυτό.

μέτρο;
Μ.Ρ.: Η αίσθηση του κανόνα, του ρυθμού που σε κρατάει και δεν σε αφήνει ν' αποκλίνεις.

άμετρο;
Μ.Ρ.: Η λογική της δημιουργικής παρέκκλισης, είτε πρόκειται για ποίηση, είτε για μουσική σύνθεση. Είναι θα έλεγα το απαραίτητο συστατικό της απρόβλεπτης εξέλιξης που ξεσηκώνει.

άπειρο;
Μ.Ρ.: Ο χαμένος ορίζοντας που σου υπενθυμίζει την ματαιοδοξία για το κυνήγι ασήμαντων πραγμάτων στη ζωή και η έλλειψη της ουσιαστικής και πνευματικής επάρκειας που κυριαρχεί σήμερα.

ζωή;
Μ.Ρ.: Ένα θείο δώρο με ημερομηνία λήξης...

πόλεμος;
Μ.Ρ.: Το χειρότερο σενάριο για κάθε γενιά που όμως, πρέπει να βγαίνει δυνατή μέσα από κάθε ιδιαίτερες περιστάσεις και συνθήκες.

πλανήτης;
Μ.Ρ.: Προς το παρόν οφείλουμε να πατάμε στην Γη και να κυνηγήσουμε εδώ τ' όνειρό μας. Ίσως στο μέλλον να έχει κάποιος τη δυνατότητα να μεταναστεύει διαπλανητικά ή να γράφει μουσική η οποία μέσω της ηχούς του σύμπαντος θ' ακούγεται και σε άλλους πλανήτες, εξημερώνοντας τα... εξωγήινα ήθη.

ψυχή;
Μ.Ρ.: Το άπειρο, άβατο αλλά και πεπερασμένο πολλές φορές της ανθρώπινης ύπαρξης.

πουθενά;
Μ.Ρ.: Η λογική της εξαφάνισης ή της αίσθησης της μοναξιάς.

παντού;
Μ.Ρ.: Η αίσθηση της πληρότητας, ανθρώπων, συναισθημάτων που οδηγούν σε μια πιο αισιόδοξη άποψη για την ζωή.

Πόσο η ζωή επηρεάζει την μουσική;
Μ.Ρ.: Η ζωή είναι ο πυρήνας της μουσικής. Την επηρεάζει και αλληλεπιδρά μαζί της μέσω των φυσικών ήχων -αρχικά- και της έμπνευσης, που οι καταστάσεις αλλά και οι ήχοι σε κάθε γωνιά του πλανήτη δημιουργούν σε όλους τους καλλιτέχνες και μη θα έλεγα.

Πόσο η μουσική επηρεάζει τη ζωή;
Μ.Ρ.: Η μουσική είναι η ίδια η ζωή. Ίσως να δημιουργεί τα γεγονότα και να τα προεξοφλεί... είναι η απέραντη προσδοκία για το αύριο, καλό ή κακό, μέτριο, αισιόδοξο ή καταστροφικό.

Τι σχέδια έχεις για το μέλλον; Ποιο όνειρό σου οφείλεις να πραγματοποιήσεις;
Μ.Ρ.: Τα σχέδια πολλές φορές φοβάσαι να τα εξωτερικεύσεις υπό τον φόβο της αποτυχίας, της κριτικής ή της κατάρρευσης. Σίγουρα έχω στόχους, δεν ζω μόνο για το σήμερα χωρίς να υπάρχει αύριο. Ο βασικός μου στόχος είναι να βελτιώνομαι συνολικά ως άνθρωπος, αλλά και ως καλλιτέχνης. Να δημιουργώ όλο και καλύτερες μελωδίες μέσα από νέες καταστάσεις, ίσως και με καινούργιες τεχνικές. Δεν συμβιβάζομαι με το μέτριο αναγνωρίζοντας όμως και την υποκειμενικότητα της κρίσης, ιδίως σε μια μουσική δημιουργία.

Στο μυαλό μου η μουσική είναι μέτρο, είναι αριθμοί. Συμφωνείς;
Μ.Ρ.: Η μουσική είναι αρμονία ή ασυμμετρία που καθοδηγείται και συνδέεται με όλες τις επιστήμες. Είναι ταυτόχρονα μαθηματικά, φυσική, λογοτεχνία και στο βάθος φιλοσοφία. Αποτελεί ένα σύστημα αξιών που αποτυπώνεται σ' ένα μουσικό όργανο, όπως είναι το πιάνο για εμένα.

Αν δεν εκφραζόσουν καλλιτεχνικά με τη μουσική σου... με τι;
Μ.Ρ.: Έχω αγάπη για την γνώση και τις επιστήμες γενικότερα, αλλά πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση με την τέχνη... δεν μπορώ να προσδιορίσω το γιατί και κανείς ποτέ δεν με κέντρισε να απαντήσω σε συγκεκριμένα ερωτήματα. Όμως η διαδικασία της εσωτερικής αναζήτησης, της ενδοσκόπησης, εν γένει, βοηθάει τα μέγιστα έναν δημιουργό. Δεν μπορώ, γενικά, να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς την μουσική και χωρίς την ανάγκη να συνθέτω.

Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει αγαπήσει μία τουλάχιστον μελωδία. Γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη την μουσική;
Μ.Ρ.: Ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη κάποιες αξίες και να πιστεύει σε όμορφα και ανώτερα συναισθήματα που εξυψώνουν την ύπαρξή του και κάνουν τη ζωή όχι απλά πιο όμορφη, αλλά και πιο ουσιαστική για την επίλυση των  καθημερινών προβλημάτων. Θεωρώ, γενικά, την μουσική ως μέθοδο ψυχοθεραπείας και άρσης του άγχους της καθημερινότητας.

Αγαπημένες σου μελωδίες, συνθέτες, δημιουργοί, καλλιτέχνες;
Μ.Ρ.: Αγαπώ πάρα πολλά ακούσματα σε πολλά μουσικά είδη. Η pop, η soul, οι rock ballands με αγγίζουν πολύ σε θρυλικά συγκροτήματα όπως οι Scorpions, Guns n Roses, Beattles, Rolling Stones. Όμως, λατρεύω την new age μουσική για πιάνο , αλλά και για άλλα όργανα, στην λογική των instrumental ακουσμάτων. Θα έλεγα ότι οι δικές μου συνθέσεις είναι κοντά στο new age piano, γι' αυτό και μου αρέσουν οι εναλλαγές του ρομαντισμού και της έντασης σε μία δημιουργία. Μου  αρέσουν πολλοί από τους Έλληνες συνθέτες. Ο Σταύρος Λάντσιας, ο Στέφανος Κορκολής, αλλά και ο Vaggelis με τον instrumental international sound. Επίσης, ο David Lanz, ο Kostia καθώς και πλήθος άλλων παλαιότερων και νεότερων καλλιτεχνών.


Ο Μελέτης γράφει τις ημέρες που ένα ερέθισμα κεντρίζει τη ματιά του και του προσφέρει στιγμές έμπνευσης. Και παίζει στο πιάνο του κάθε φορά που έχει ανάγκη να ταξιδέψει, να εκφραστεί μουσικά, να μιλήσει με ήχους σε νότες, να εξωτερικεύσει το συναίσθημα ή το μέσα.
Και οι νότες του αναλαμβάνουν να μιλήσουν για λογαριασμό του. 

Σε ευχαριστώ... για εκείνες τις στιγμές που με άφησες να ακούσω το πιάνο σου, για τον χρόνο που μου διέθεσες για αυτή τη συνέντευξη, για τις μελωδίες σου. 

Man on a ledge

Μου αρέσουν οι αντιφατικές ταινίες.
Ταινία δράσης, όμως ο πρωταγωνιστής στέκεται, όπως τον βλέπετε στην αφίσα, στο πεζούλι και δεν ξεκολλά από εκεί παρά μονάχα για το grand φινάλε.
Παρά την ακινησία του ήρωά του, το φιλμ μας διηγείται μια καλή ιστορία. Με αρχή, μέση και τέλος και με εκπλήξεις που ξεδιπλώνονται όσο εισχωρούμε βαθύτερα στην υπόθεση.
Μου αρέσουν οι "έξυπνες" ταινίες. Οι απρόβλεπτες. Που έχεις την εντύπωση ότι κατάλαβες πού σε πάει και πώς θα καταλήξει [λόγω πείρας από τις πολλές παρόμοιες που έχεις δει] αλλά αυτή καταφέρνει και σε ξεγελάει.
Δεν θα δείτε τις τεράστιες ερμηνείες ή το μπάτζετ των ταινιών τύπου "Επικίνδυνη Αποστολή", όμως, θα καταφέρει άνετα να σας κρατήσει. Βλέπεται έτσι και στο χαλαρό. Δεν υπάρχουν δύσκολα σημεία και αποκρυπτογραφήσεις. Φτιάξτε μια λεκάνη σπιτικό ποπ-κορν και μια κανάτα παγωμένο τσάι με παγάκια ή γρανίτα με την αγαπημένη σας γεύση και καθίστε αναπαυτικά με την παρέα σας να την απολαύσετε.
Με δυο λέξεις; Εύκολο και διασκεδαστικό θέαμα.

Martyrs



Έχουν περάσει κάποια χρόνια από τη στιγμή που βγήκε αυτή η 
ταινία του Pascal Laugier [το έγραψε και σκηνοθέτησε] στις αίθουσες και αισθάνομαι άβολα που δεν την είχα προσέξει νωρίτερα.

Δεν ήμουν προετοιμασμένη για το θέαμα που προσφέρει το Martyrs. Δεν γνώριζα την υπόθεση και δεν είχα ακούσει τίποτα σχετικά με το φιλμ. Βολεύτηκα στη θέση μου και άφησα την ταινία να μου διηγηθεί την ιστορία της. Αυτός ο χειρισμός, σύμφωνα με κάποιους σχολιαστές, είναι προτιμότερος. Ενδεικτικά αντιγράφω:

☆☆ If you haven’t seen Martyrs, I would STRONGLY recommend that you watch it without reading this review…or any reviews for that matter. I think it is best to go into this movie without any idea where the story is going to take you. You will only be able to experience watching this film for the first time once, so I suggest you make the most of it. ☆☆
Και μεταφράζω: *Αν δεν έχετε δει το Martyrs σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να το δείτε χωρίς να διαβάσετε αυτήν την παρουσίαση... ή την οποιαδήποτε παρουσίαση σχετικά με αυτό. Το καλύτερο κατά τη γνώμη μου είναι να παρακολουθήστε αυτήν την ταινία χωρίς να έχετε την παραμικρή ιδέα για το που θα σας πάει η ιστορία της...*

Ένα κορίτσι το σκάει από ένα τρισάθλιο μυστηριώδες κτήριο όπου κρατούταν χωρίς τη θέλησή του και έπρεπε να υποστεί διάφορα βασανιστήρια και κακοποιήσεις. Καταλήγει να ζει σε ένα ίδρυμα, ενώ, εκείνη η εμπειρία της αφήνει ψυχολογικά προβλήματα τα οποία κουβαλάει δεκαπέντε χρόνια αργότερα που, ουσιαστικά, ξεκινά η υπόθεση της ταινίας.
Στο διαδίκτυο έχει χαρακτηριστεί σαν θρίλερ τρόμου. Προσωπικά, θα έλεγα, ότι είναι θρίλερ φρίκης, ενώ, θα μπορούσε εύκολα να διεκδικήσει όσκαρ μακιγιάζ. Τέλεια επιλογή αν σας αρέσει το αίμα. Όμως, δεν είναι απλά μία ακόμη ταινία θρίλερ. Το σενάριο θα φροντίσει να σας αποζημιώσει για τον χρόνο σας.
Κάπως έτσι, σταματώ να γράφω και σας προτρέπω να το δείτε. Και να μην ψάξετε για αυτό το φιλμ στο διαδίκτυο προκειμένου να βρείτε πληροφορίες ή trailer. Συμφωνώ με την ιδέα να το δείτε απροετοίμαστοι, αδιάβαστοι, απονήρευτοι... 
Και ήδη γνωρίζω την πρώτη ερώτηση που σας έχει έρθει στο μυαλό διαβάζοντας αυτές τις γραμμές: 

Γιατί έχει τίτλο "Μάρτυρες"; Ποιοι είναι οι μάρτυρες;


GBOB

Οι Cabin 54 επί σκηνής
Αν δεν έχετε οικειότητα με τον όρο "GBOB" δεν πειράζει καθόλου και συγχωρήστε για αυτήν την φορά. Μια νέα ορολογία κάνει την θεαματική της είσοδο στην καθημερινότητά μας. 

Πριν λίγες μέρες έγινε ο τελικός του εθνικού πρωταθλήματος συγκροτημάτων [είχαν προηγηθεί κάποιοι προκριματικοί που δεν τους πήραμε χαμπάρι, διότι, όπως όλα στην Ελλάδα, πρέπει πρώτα να περάσουν μερικά χρόνια για να καθιερωθεί και να αναδειχτεί ένα event] στο Fuzz club. Στο πρωτάθλημα συμμετέχουν 30 χώρες και από τις 5 ηπείρους με ένα συγκρότημα η κάθε μία που έχει κερδίσει τον εθνικό διαγωνισμό της χώρας του. Όλοι οι νικητές θα δώσουν το ραντεβού τους στον Παγκόσμιο Τελικό, όπου θα διεκδικήσουν τον τίτλο της Νέας Καλύτερης Μπάντας στον Κόσμο και θα λάβουν αξιοζήλευτα έπαθλα και δώρα. Η συνολική αξία των βραβείων των νικητών; Κάπου 100,000 δολάρια! Ε,δεν είναι και άσχημα για νέα συγκροτήματα, δεδομένης και της παγκόσμιας κρίσης!

Στην Ελλάδα ασχοληθήκαμε για πρώτη φορά φέτος. Στον Ελληνικό τελικό πέρασαν 15 συγκροτήματα μέσα από 4 προκριματικούς γύρους. Βασική προϋπόθεση να διαγωνιστούν με τις δικές τους αυθεντικές συνθέσεις, ανεξάρτητα από το μουσικό είδος που ανήκουν και να ταξιδέψουν μέχρι το Βουκουρέστι, όπου, θα πραγματοποιηθεί ο μεγάλος τελικός φέτος.
Στην εκδήλωση-συναυλία του Ελληνικού Τελικού πήγα καλεσμένη των Cabin54, αφού μια καλή μου φίλη βρέθηκε στην guest list αυτών. Για τους μη μυημένους, οι Cabin54 έχουν δουλέψει σαν support group στον Σάκη Ρουβά, άρα, οι φίλοι του Σάκη θα τους έχουν δει επί σκηνής αρκετές φορές μαζί του.
Οι ροκιές τους με κέρδισαν εύκολα, αν και δεν είναι το αγαπημένο μου είδος. Όμορφοι, άνετοι, δημιουργικοί και μέσα στο πνεύμα. Το έχουν. Εντάξει, αν δεν το είχαν, δεν θα είχαν εργαστεί δίπλα στον μοναδικό άντρα star που διαθέτει η χώρα.
Στις φωτογραφίες που καταφέραμε να αποτυπώσουμε από το χώρο του διαγωνισμού, βλέπετε τον τραγουδιστή Antonis Dominos και τον μπασίστα Alex Simon Papaconstantinou της μπάντας.
Δεν κέρδισαν, όμως. Νικητές του The Global Battle of the Bands για το 2012 είναι οι Trip και οφείλουμε να τους ευχηθούμε να σκίσουν στην Ρουμανία.
Μου άρεσε ο χώρος, η φιλοσοφία της εκδήλωσης, η καλή διάθεση των διαγωνιζομένων και η αυθεντική μουσική που είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε. Η ποικιλία και η δημιουργική φύση αυτών των παιδιών. Επίσης, μου άρεσε η ιδέα της "άγνωστης" προς τους διαγωνιζόμενους κριτικής επιτροπής που αποφάσισε με την ψήφο της για εκείνους.
Δεν μου άρεσε το ακριβό αντίτιμο που έπρεπε να πληρώσουν οι παρευρισκόμενοι. Οι διοργανωτές είχαν ορίσει μια γενική είσοδο για το κοινό, αλλά χωρίς να περιλαμβάνει ούτε ένα ποτό. Έτσι, αν ήθελες να πάρεις κι ένα ποτάκι έπρεπε να το πληρώσεις έξτρα. Το ακριβό της υπόθεσης; Με λιγότερα χρήματα μπορούσες να περάσεις το βράδυ σου στο μπαρ του ίδιου του Ρουβά, διασκεδάζοντας με Ρουβά, αντί με Trip που δεν τους ξέρεις κιόλας. Η γνώμη μου είναι ότι, αν θέλεις να προωθήσεις την εκδήλωση -και πολύ καλά θα κάνεις- πρέπει να δώσεις ένα κίνητρο για να σηκωθεί ο άλλος από τον καναπέ και να σου έρθει. Η τιμή αυτή ήταν αρνητικός παράγοντας και δεν βοηθά τους νέους αυτούς ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους και να αναδείξουν την δουλειά τους. Όταν εν καιρώ, ο θεσμός θα καθιερωθεί και να γίνει ευρύτερα γνωστός μπορείς να χρεώσεις και γενική είσοδο και ποτό και ό,τι θέλεις και να μην στραβώσει κανείς. Το άλλο "κακό" ήταν η καθυστέρηση στην έναρξη. Η πρόσκληση έγραφε 8:30, η "πόρτα" άνοιξε κατά τις 9:30 και η πρώτη μπάντα βγήκε κατά τις 10:00 στην σκηνή. Και, όπως καταλαβαίνετε, όσοι είχαν προγραμματίσει να τελειώσουν τη βραδιά τους κάπου αλλού δεν μπόρεσαν να μείνουν μέχρι το τέλος.


Εύχομαι να τα ξαναπούμε του χρόνου με τα συγκροτήματα που θα έχουν καταφέρει να κερδίσουν τις εντυπώσεις για την ανάδειξη της καλύτερης μπάντας του 2013.
Καλή επιτυχία σε ό,τι κάνετε Cabin 54 και Καλή επιτυχία Trip στον τελικό. 

The Devide

Ταινία καταστροφής -της Νέας Υόρκης- που τελικά, είναι ψυχολογικό θρίλερ.
Με λίγα λόγια... Η Νέα Υόρκη δέχεται βομβαρδισμούς με ατομικές βόμβες και μερικοί ένοικοι σε μια πολυκατοικία θα καταφέρουν να σωθούν από τη φωτιά και την ραδιενέργεια καθώς, στο υπόγειο του κτηρίου τους υπάρχει καταφύγιο. Ένας χώρος με μερικά δωμάτια, φαγητό, νερό και μπάνιο που μπορεί να τους φιλοξενήσει μέχρι να περάσει ο κίνδυνος για τις ζωές τους! Εκεί θα συμβούν διάφορα που θα τους τρομάξουν, θα τους τρομοκρατήσουν, θα τους προβληματίσουν και τελικά, θα τους αλλάξουν για πάντα. Θαμμένοι ζωντανοί θα πρέπει να φροντίσουν τους εαυτούς τους, να κρατήσουν τις ισορροπίες, να αυτοσυντηρηθούν, να επιβιώσουν και να ξαναβρούν την επαφή τους με τον έξω κόσμο, να επικοινωνήσουν και να συνεχίσουν με τις όποιες απώλειες.
Ωραίο το σκηνικό του βομβαρδισμού αλλά, κράτησε μόνο δύο δευτερόλεπτα. Όλη η δράση εξελίσσεται μέσα στο υπόγειο.
Δεν μάθαμε ποτέ ποιος και γιατί δημιούργησε αυτήν την καταστροφή. Δεν μάθαμε ποτέ ποιος και γιατί αρπάζει παιδιά από τους επιζώντες για να κάνει πειράματα επάνω τους. Δεν μάθαμε ποτέ ποιοι είναι οι τύποι με τις ειδικές στολές και γιατί είναι εφοδιασμένοι με όπλα που στρέφουν εναντίον των επιζώντων! Δεν μάθαμε ποτέ για τον "έξω" κόσμο, παρά μονάχα για τις τύχες των οκτώ ανθρώπων του υπογείου.
Μια ταινία επικεντρωμένη πάνω στον μικρόκοσμο ενός καταφυγίου και στους ενοίκους του.
Δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν χρήσιμο να δείτε το τρέιλερ πριν αποφασίσετε να δείτε την ταινία. Αυτά τα δύο λεπτά πολλές φορές είναι πιο γοητευτικά από το ολόκληρο φιλμ.
Σε κάθε περίπτωση, να είστε προετοιμασμένοι να δείτε την τρέλα στα μάτια των ηρώων, την παράνοια, την αστείρευτη ανάγκη για επιβίωση, ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση, που έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα. Ο άνθρωπος είναι ένα πολύπλοκο ον.
Δεν θα απολαύσετε μεγάλα ονόματα, αλλά θα δείτε καλές ερμηνείες. Δεν με κούρασε παρά τη στενότητα του χώρου. Είχε να δώσει αρκετά πράγματα και συνιστώσες. Μου άφησε, όμως, κάποια αναπάντητα ερωτήματα που αιωρούνται εκεί μέσα σαν κενά διαστήματα. Θα έλεγα ότι είναι η απόλυτη καταστροφή, αν και δεν είδαμε τελικά την ίδια την καταστροφή στον πλανήτη. Την είδαμε στις ψυχές εκείνων των ανθρώπων. Δεν είναι μια απολαυστική ταινία. 

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη