Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Η Φαλακρή Τραγουδίστρια


Η αφίσα της παράστασης "Η φαλακρή τραγουδίστρια"


Αυτή η ιστορία ξεκινά το 1909 και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και, ποιος ξέρει, για πόσες μέρες ακόμα!
Εκείνη τη χρονιά γεννήθηκε ο Ευγένιος Ιονέσκο και, αφού έμαθε να γράφει και να διαβάζει, άρχισε να δημιουργεί. Και μέσα σε όλα εκείνα που τον απασχόλησαν μέχρι το 1994, που αποχαιρέτησε τα επίγεια, πρόλαβε να γράψει τη "Φαλακρή τραγουδίστρια" (1948) και να εισηγηθεί του θεάτρου του παραλόγου. Η επέτειος του θανάτου του -τέλη Μάρτη- συνέπεσε εντελώς τυχαία με την άφιξή μου στο θέατρο Victoria, με είκοσι περίπου χρόνια διαφορά, αλλά με κοινό παρονομαστή εκείνο το θεατρικό του έργο. Και, ίσως, να είναι κάπως βαρετά όλα αυτά τα στοιχεία, όμως -πιστέψτε το- το ίδιο το έργο δεν είναι ούτε στο ελάχιστο.

Το δελτίο τύπου της παράστασης ξεκινά κάπως έτσι:

-Αλήθεια τι απέγινε η Φαλακρή Τραγουδίστρια;
-Όπως πάντα... χτενίζει τα μαλλιά της με τον ίδιο τρόπο!


Για να συνεχίσει το ίδιο εντυπωσιακά:


Η Φαλακρή Τραγουδίστρια που δεν έχει εμφανιστεί ποτέ επί σκηνής, παίζεται αδιάκοπα από το 1958 στο μικρό θέατρο του Υσέτ του Παρισιού, είναι το δεύτερο πιο πολυπαιγμένο έργο στην Ευρώπη...
...Με τη Φαλακρή Τραγουδίστρια ο Ιονέσκο θεωρούσε ότι είχε γράψει την απόλυτη τραγωδία. Κι όμως, όπου παιζόταν το έργο, το κοινό έπεφτε κάτω από τα γέλια. Ο Ιονέσκο αρχικά αντέδρασε, αλλά τελικά συναίνεσε λέγοντας: "Από τη στιγμή που το κωμικό είναι η διαίσθηση του παραλόγου, τότε, κατ' εμένα, το κωμικό είναι πολύ πιο κοντά στην απελπισία παρά το τραγικό."



Μήπως κάτι από τα παραπάνω κατάφερε να τραβήξει την προσοχή σας στην ομότιτλη παράσταση; Μια μάλλον ρητορική ερώτηση αφού, από τον τίτλο ακόμα, το ενδιαφέρον του μέσου ανθρώπου βαράει προσοχή στο άκουσμα των λέξεων ή στο κοίταγμα της αφίσας της.

Το έργο, λοιπόν, είναι μια τραγωδία σύμφωνα με το συγγραφέα του, αλλά μια κωμωδία με τα όλα της σύμφωνα με το κοινό του. Ο Ιονέσκο βάζει μέσα σε ένα εγγλέζικο σπίτι δύο ζευγάρια χωρίς προσωπικότητα και μια ατίθαση καμαριέρα και τους αφήνει τα να "πουν" ενώ εκείνος ειρωνεύεται επιδεικτικά τον όρο επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Αργότερα, καταφθάνει κι ένας πυροσβέστης που, απ' ότι φαίνεται, χτυπάει πόρτες θέλοντας να βρει σπίτια με φωτιές κι εκεί κάπου, το πράγμα ξεφεύγει.
Ήρωες χωρίς πρωτοβουλία που αντανακλούν τον μικροαστισμό τους με ακατάσχετη φλυαρία ή με το απόλυτο τίποτα. Άπειροι συμβολισμοί γεμίζουν την αίθουσα, ντανταϊστικά κωμικά στοιχεία, παραλογισμοί, κάπου κάπου σάτιρα και άλλοτε μεταφυσική και οι θεατές που γελάνε υστερικά με "ανύπαρκτα" αστεία. Κάπου κάπου πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται για το σύνολο των πραγμάτων που βλέπει. Τι είναι; Ποιοι είναι; Πως είναι; Που είναι; Είναι ή δεν είναι; Που το πάει; Μέχρι την κορύφωση της δράσης του, μερικές στιγμές πριν την αυλαία, όταν έχει γίνει - συγκεκριμένη;- έννοια η απάντηση των ερωτημάτων αυτών και ανατριχιάζει το δέρμα μου από τη μοιραία κατάληξη όλων (έργου, ηρώων, ερωτήσεων). 

Ειλικρινά τώρα, δε ξέρω πόσο βοήθησα κάποιον μη μυημένο στον κόσμο του Ιονέσκο να πιάσει το νόημα, αλλά, έτσι κι αλλιώς, έχω την πεποίθηση ότι ο ίδιος ο συγγραφέας δεν επιθυμούσε την εκ των προτέρων γνωριμία με την ουσία του έργου του. Έτσι κι αλλιώς, το ίδιο το έργο έχει διχάσει, τόσο τους κριτικούς, όσο και το κοινό. Ο Τύπος, την εποχή που πρωτοπαίχτηκε, δε του χαρίστηκε ούτε στο ελάχιστο αποδίδοντας στον δημιουργό της "τραγουδίστριας" και στον σκηνοθέτη Νικολά Μπατάιγ τον βαρύ χαρακτηρισμό του απατεώνα!
Σήμερα, αποτελεί σταθμό για το θέατρο και συγκαταλέγεται μέσα στα κλασσικά και κορυφαία θεατρικά έργα. Ο Δημήτρης Κομνηνός, που αναλαμβάνει την σκηνοθεσία, καταφέρνει να ισορροπήσει τη διάθεσή του με το σεβασμό που έχει για το έργο και οι ηθοποιοί κρατούν επάξια όλους τους χαρακτήρες τόσο - όσο... (να μη ξεφύγουν)
Ο ίδιος έχει αναφερθεί σχετικά:

"Το έργο αυτό είναι κλασσικό. Κι όπως όλα τα κλασσικά έργα αξίζει να προτείνονται και να ξαναπροτείνονται γιατί έχουν πάντα κάτι να πουν. Φέρει τη δύναμη των πολλών αναγνώσεων."




ΔΙΑΝΟΜΗ:

Κα Σμιθ: Ζώγια Σεβαστιανού
κος Σμιθ: Γιώργος Σουξές
Κα Μάρτιν: Μαρίνα Πολυμέρη
Κος Μάρτιν: Μελέτης Γεωργιάδης
Υπηρέτρια: Χαρά Τσιώλη
Πυροσβέστης: Αναστάσης Κολοβός

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Μετάφραση: Γιώργος Πρωτοπαπάς
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κομνηνός
Σκηνικά / κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης
Μουσική / visuals: Ανδρέας Τρούσσας
Χορογραφίες: Αλέξανδρος Γκόντοβος
Φωτισμοί: Βαγγέλης Κάνδιας
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ανατολή Αθανασιάδου, Χάρης Τζώρτζης
Μουσική διδασκαλία: Βασίλης Κωστόπουλος
Τραγουδούν: Βασιλική Ρόρρη, Νεκτάριος Γεωργιάδης
Εκφωνητής: Κώστας Τερζάκης

Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω


"Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω" στο θέατρο Αθηνά


Πως είναι η ζωή σε ένα σπίτι που συγκατοικούν ένας τυφλός, ένας κουφός και ένας μουγγός; Η συμβίωση κρύβει αντιξοότητες και η καθημερινότητα έχει τις δικές της ιδιαίτερες απαιτήσεις. Οι "ιδιαίτερες" δυνατότητες των χαρακτήρων οδηγούν σε εξωφρενικά αστείες καταστάσεις και μπερδέματα. Τις ισορροπίες θα διαταράξει μια κοπέλα που μπαίνει στη ζωή τους καθώς την ερωτεύονται όλοι και την διεκδικούν το ίδιο δυναμικά, ο καθένας για λογαριασμό του.

Το έργο είναι εμπνευσμένο από έναν Ινδικό μύθο. Τον γνωστό εκείνο μύθο που αναπαριστάται με τις τρεις μαϊμούδες, καθισμένες η μία δίπλα στην άλλη, συνήθως με τη μορφή ξυλόγλυπτου αγαλματιδίου και η κάθε μία κλείνει με τα χέρια της το σημείο του σώματός της που δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει.
Η παράσταση είναι τελείως διασκεδαστική και αστεία ενώ παράλληλα περνάει και το μήνυμα της συντροφικότητας, της φιλίας, του καθημερινού αγώνα και της αισιοδοξίας για την επιβίωση, με τις όποιες δυσκολίες.
Ενδείκνυται για όλη την οικογένεια.

Μετά από τόσες χρονιές που παίζεται δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για να πείσω για το κέφι και το γέλιο της παράστασης. Οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και δεν είναι τυχαίο που, πολλές φορές, αναγκάζονται να βγάλουν έξτρα καρέκλες στο διάδρομο για να χωρέσει ο κόσμος. Οι καιροί, εξάλλου, είναι ιδανικοί και βοηθούν τέτοιες παραστάσεις.
Και βάζω στοίχημα ότι δε θα βρείτε τόσο κωμικό χαρακτήρα επί σκηνής όσο τον "Σπίθα" του Βισκαδουράκη χωρίς να χρειάζεται να πει ούτε μία λέξη! 

Μου έλειψε που δεν υπήρχε ένα πρόγραμμα με φωτογραφικό υλικό και μερικά κείμενα, ενώ με χάλασε η επιμονή της ταξιθέτριας στο "παραδοσιακό" (;) φιλοδώρημα που, στις μέρες μας, δεν είναι πια ούτε παραδοσιακό ούτε αυτονόητο.



Έγραψε ο Γιώργος Θεοδωσιάδης και σκηνοθέτησε ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης.
Αγωνίζονται οι: Σπύρος Πούλης, Θανάσης Βισκαδουράκης, Σπύρος Σπαντίδας και Δήμητρα Στογιάννη.

Όλα είναι στο μυαλό σου




Καλεσμένη στην γενική πρόβα της παράστασης, μία μέρα πριν την πρεμιέρα, αισθάνομαι ευνοημένη, τυχερή και προνομιούχα. Το εκτιμώ δεόντως και σπεύδω να οργανώσω την παρουσία μου.

Ο Νίκος Καμτσής μετέφρασε και σκηνοθέτησε το έργο της Robin Swicord "Criminal minds" και μαζί με τους συμπρωταγωνιστές του, Τάκη Χρυσικάκο και Χριστίνα Θεοδωροπούλου, αναλαμβάνουν να μας ξεναγήσουν στον κόσμο των ηρώων του.

Οι φωτογραφίες προέρχονται από το πρόγραμμα της παράστασης "Όλα είναι στο μυαλό σου"

Δύο κατάδικοι και μια φίλη τους προσπαθούν να επιβιώσουν μετά την απόδραση εκείνων, βρίσκοντας προσωρινό καταφύγιο σε ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο δίπλα στη θάλασσα. Ο Έντυ Ρέι παίρνει ουσιαστικά την απόφαση για την απόδρασή τους και καταστρώνει το σχέδιο, παρά το γεγονός ότι του είχαν απομείνει ελάχιστες μέρες ποινής στις Αγροτικές Φυλακές, όπου γνώρισε και "ξεχώρισε" τον άλλο κατάδικο του έργου, τον Ρέινφροου. Αυτός ο δεύτερος τύπος είναι δραπέτης εν αγνοία του αφού στη μνήμη του συγκρατεί μόνο το τελευταίο λεπτό της ζωής του. Ο Έντυ Ρέι βλέπει στο πρόσωπο του Ρέινφροου έναν χαρισματικό άνθρωπο με κρυφά, αλλά μεγάλα ταλέντα και ποντάρει σε αυτόν για να βοηθηθεί ο ίδιος. Συνένοχη η φίλη του, η Μπίλυ Μαρί. Απλή κοπέλα και πρώην πορνοστάρ. Επιθυμεί να ξεχάσει το παρελθόν της και ονειρεύεται ένα μέλλον καθόλα συμβατικό, απλό και ήσυχο. 
Οι τρεις τους είναι απόλυτα χαμένοι. Χωρίς μέλλον και καταζητούμενοι σε όλη τη χώρα. Δεν έχουν ούτε λεφτά, ούτε σπίτι, ούτε και μια -άμεση- προοπτική για να αποκτήσουν. Μπροστά τους ένα αδιέξοδο. Δεν τους ανήκει τίποτα και δεν έχουν τίποτα. Παρόλα αυτά, φαίνεται ότι αρνούνται να κατανοήσουν την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Κυρίως, βέβαια, το ζευγάρι που διαθέτει μνήμη (έστω επιλεκτική). Την Μπίλυ Μαρί την απασχολεί το ότι αναγκάστηκε να "χάσει" το αυτοκινητάκι της και αν είναι καλή στη φωτογραφία της που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες (!) ενώ τον Έντυ-Ρέι τον απασχολεί αν ο άνευ-μνήμης συν-δραπέτης "φίλος" του την έπεσε στη σύντροφό του κι αν εκείνη υπέκυψε... και άλλα τέτοια θέματα, που στο σύνολο των προβλημάτων τους είναι ουσιαστικά ανούσια.
Η μνήμη και η αμνησία, η συνείδηση και η άγνοια. Οι αντιθέσεις του έργου αλλά και η γοητεία του. Μια μαύρη κωμωδία που βλέπεται -ή διαβάζεται- απνευστί, ανεβαίνει στο θέατρο "Τόπος Αλλού" με αυτούς τους καταπληκτικούς συντελεστές.


Όλα είναι στο μυαλό σου (Criminal minds)


Η Δέσποινα Πολίτου, θεατρολόγος-φιλόλογος, γράφει για το έργο, μεταξύ άλλων...
"Αν και το έργο μοιάζει να είναι ημιτελές γιατί καμιά συνωμοσία δεν αποκαλύπτεται, το ενδιαφέρον του έγκειται κυρίως στους χαρακτήρες που είναι απόλυτα ολοκληρωμένοι. Ενδεχομένως, ο στόχος της συγγραφέως δεν ήταν να καταλήξει σε ένα happy end ή σ' ένα τέλος αριστοτελικό, αλλά να μας παρουσιάσει την προσωπικότητά τους. Η Swicord προβαίνει στο ξεφλούδισμα της ανθρώπινης ψυχής και δη της εγκληματικής ή δυνάμει εγκληματικής ψυχής. Κινητήριος άξονας στην απόπειρά της αυτή αποτελεί η αντίθεση μνήμη - αμνησία!"

Το κείμενο βγάζει ζωντάνια και φρεσκάδα. Οι ηθοποιοί ακολουθούν τους χαρακτήρες τους με συνέπεια. Οι στιγμές που χαμογελάω σαν θεατής είναι αρκετές αλλά όταν η αυλαία πέφτει, μου μένει κάτι πικρό σαν γεύση. Μια θλίψη για την κατάντια και κατάληξη αυτών των χαρακτήρων που, στο μεταξύ, τους έχω συμπαθήσει.
Το σύνολο κερδίζει πόντους και από τα τραγούδια, που ερμηνεύει ο Γιάννης Ζουγανέλης. 


GO! της Αθηνάς Παππά


Η αφίσα της παράστασης "GO!" της Αθηνάς Παππά.

Το δελτίο τύπου γράφει ότι...

Το GO! διαδραματίζεται ανάμεσα σε 4 καλλιτέχνες που βρίσκονται άνεργοι εν μέσω κρίσης. Η τελματώδης κατάσταση στην οποία έχουν επέλθει προβάλλεται με χιούμορ και ευρηματικότητα. Η λέξη “go” λειτουργεί ως έναυσμα και γίνεται ο καταλύτης ανατρέποντας την πορεία των χαρακτήρων.
Η μουσική της παράστασης περιλαμβάνει παραγωγές των sequence theory project με τις ηλεκτρονικές δυναμικές τους ατμόσφαιρες καθώς και τη ζωντανή ερμηνεία της Μελεντίνης .
Με τη μέθοδο του Live Art Theatre (ζωντανό θέατρο), το οποίο υπηρετεί σκηνοθετικά τα τελευταία χρόνια η Αθηνά Παππά, οι θεατές ενσωματώνονται στη διαδραστική εξέλιξη της πλοκής.

Μία αναπαυτική θεατρική παράσταση για μη επαναπαυμένους θεατές. 


Κι η γραφούσα συμπληρώνει πως...

Η παράσταση συνδυάζει διάφορες μορφές τέχνης με σύγχρονο αέρα. Περιλαμβάνει πρόζα, ηλεκτρονική μουσική, ζωντανή μουσική, φωτογραφία και βίντεο [video art], εικαστική σκηνογραφία... Φανταστείτε πάνω στο ίδιο έργο να εναλλάσσονται, η μία μετά την άλλη, όλες οι γνωστές μορφές τέχνης που μπορούν να ενσωματωθούν στο θέατρο.
Το έργο είναι ό,τι πιο σύγχρονο υπάρχει σε παράσταση αυτή τη στιγμή στην πόλη και παίζεται μέσα σε έναν χώρο που ξεχειλίζει από τέχνη, καθώς τους τοίχους της αίθουσας -και όχι μόνο- καλύπτουν έργα διαφόρων καλλιτεχνών, δημιουργώντας ένα καθόλα μοντέρνο αισθητικό αποτέλεσμα.
Με σύνθημα τη λέξη GO, η ομάδα "Συν Αθηνά" μας προτρέπει να σηκωθούμε από τον καναπέ και ό,τι άλλο μας κρατάει σε αδράνεια ή καταστολή, να απαλλαχτούμε από βασανιστικά συναισθήματα, να αποβάλλουμε τα άγχη,να προχωρήσουμε, να φύγουμε με το σώμα ή/και με το μυαλό, να ταξιδέψουμε με το κορμί ή/και με τον νου, να μπούμε στη δράση, να αδράξουμε την ημέρα... να ξεκινήσουμε τη νέα μας ζωή που αρχίζει απόψε, αυτό το λεπτό, τούτη εδώ την στιγμή.

Με την Αθηνά Παππά, στα κείμενα και την σκηνοθεσία, η παράσταση έχει δυνατά χαρτιά από χέρι. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί συμπληρώνουν αρμονικά τη θεατρική ομάδα και προσθέτουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, στο σύνολο. Ο "ηθοποιός" του Θύμιου Κούκιου, η "μουσικός" της Μελεντίνης και ο "φωτογράφος" του Δημήτρη Μαζιώτη αποτελούν τους υπόλοιπους ήρωες του έργου και όλοι μαζί αποφασίζουν να αντισταθούν στην κατάθλιψη.

Να πάτε... γιατί είναι φρέσκο, σύγχρονο, μοντέρνο, δημιουργικό,  διαφορετικό και περνά θετικά μηνύματα. Επειδή θέλετε να δείτε μία παράσταση ζωντανού θεάτρου και, παράλληλα, να ρίξετε μια ματιά σε μία έκθεση μοντέρνας τέχνης.
Να μην πάτε... αν βαριέστε να σηκωθείτε από τον καναπέ. Θα χάσετε μια παράσταση αλλά, έτσι κι αλλιώς θα έχετε χάσει τη ζωή.


Η σκηνοθέτης στο σημείωμά της αναφέρει...

Η θεατρική ομάδα Συν Αθηνά πειραματίζεται και συνδυάζει το κλασικό θέατρο μέσα από καινούργιες φόρμες και στυλ. Η πλούσια γνώση και εμπειρία από την αρχαία τραγωδία, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, τις μοντέρνες θεατρικές παραστάσεις αλλά και την περιθωριακή κουλτούρα αποτελούν τη βάση την οποία η ομάδα χρησιμοποιεί επιτυχώς εδώ και 13 χρόνια.
Το GO! ακολουθεί τη σκηνοθετική γραμμή του
live art theatre – ζωντανού θεάτρου. Εδώ οι ηθοποιοί δανείζονται τις φιγούρες της ιστορίας και με δεξιοτεχνία εναλλάσσουν τους ρόλους τους, οδηγώντας και παρασύροντας τους θεατές στο μαγικό κόσμο του θεάτρου.

Ο στόχος της παράστασης είναι να διασκεδάσει και να απενοχοποιήσει από τα δυνατά συναισθήματα που μπορεί να έχει ο άνθρωπος σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκεται γιατί έτσι κι αλλιώς κανείς δεν είναι τέλειος. Go λοιπόν!!

***

Ο Θύμιος Κούκιος σχολιάζει...

Θεωρώ ότι η διαφορετικότητα της συγκεκριμένης παράστασης είναι η αθωότητα με την οποία αγγίζει θέματα που απασχολούν όλους μας σήμερα και κυρίως αυτή η τάση φυγής απ' όλους και απ' όλα που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο Έλληνα. Η ζωντάνια, το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός είναι τα υλικά που την κάνουν να ξεχωρίζει.
Γιατί GO; Γιατί το οποιασδήποτε μορφής STAY βαλτώνει!!!

***

Ο Δημήτρης Μαζιώτης γράφει...

 Το GO! είναι μια παράσταση που συνδυάζει όλες τις σύγχρονες μορφές τέχνης και με έναυσμα τη λέξη GO μας οδηγεί σε ένα ταξίδι... το ταξίδι αυτό είναι διαφορετικό. Ταξίδι στα θέλω και δεν θέλω, στα πρέπει και δεν πρέπει, στα λάθη και στα σωστά. Ταξίδι που ξεκινά από έναν καναπέ στον οποίο έχουμε ''λουφαξει''. Φεύγουμε... όχι κατ' ανάγκη αφήνοντας έναν τόπο. Φεύγουμε ο καθένας με τον τρόπο του, μέσα από την τέχνη του. Όλο αυτό λοιπόν παρουσιάζεται καταρχάς σε έναν εκθεσιακό χώρο οπότε αυτόματα καταργείται η θεατρική σύμβαση. Μοιάζει σαν να είμαστε στο σαλόνι του σπιτιού των ηρώων... και φυσικά με γνώμονα το live art theatre δανειζόμαστε φιγούρες ηρώων με σκοπό να δημιουργήσουμε συναισθήματα στο κοινό και αφορμή για σκέψη. 
Το δυνατό σημείο της παράστασης είναι η μαγεία που προσφέρει στους θεατές και στους ηθοποιούς ταυτόχρονα, το 'ζωντανό θέατρο'. Πειραματιζόμαστε, ενδυόμαστε ρόλους, σπάμε θεατρικές συμβάσεις, εναλλάσσουμε ρόλους παρασύρουμε και παρασυρόμαστε σε ένα ταξίδι με άξονα ένα θέμα (εδώ το GO!) δημιουργώντας αφορμές για σκέψη, για δράση και φυσικά για ψυχαγωγία.
GO γιατί... ΜΠΟΡΟΥΜΕ
GO γιατί... ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ
GO γιατί... ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ!!!

***

Η Μελεντίνη λέει...

Το Go! είναι μια παράσταση φτιαγμένη από θεατές για θεατές. Ένας καθρέφτης μπροστά από το κοινό του σήμερα με προβολή των δικών του σκέψεων και ερωτημάτων. Σαν να μπαίνεις σε ένα σαλόνι που συζητάνε αυτά που συζητάς στο σπίτι σου και σου φαίνονται τετριμμένα αλλά ξαφνικά παρατηρείς γύρω γύρω τις φωτογραφίες αυτών των ανθρώπων, τα καθημερινά επιτεύγματα ή τις απώλειες και αναρωτιέσαι πόσο ίδιοι είναι οι άνθρωποι μεταξύ τους και ποιος είναι ο προορισμός τους αν όχι να στηρίζει ο ένας τον άλλο, να δίνει αξία σ'αυτά που δεν πεθαίνουν ούτε σε καιρό ειρήνης ούτε σε καιρό πολέμου; γιατί η ζωή να προχωράει με εξωτερικές κατευθύνσεις από άχρηστες εμμονές, από άγχη πλαστά που σε κάνουν ψυχικά αδρανή, σκλαβωμένο ενώ όλη η ελευθερία είναι μέσα σου;
Go, γιατί η δράση είναι η πεμπτουσία της ζωής, η ίδια η γη κινείται αέναα, γιατί κινητήριος δύναμη είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.

***

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Κείμενα-Σκηνοθεσία: Αθηνά Παππά
Μουσική: Sequence Theory Project
Πιάνο - ερμηνεία: Μελεντίνη
Σχεδιασμός φωτισμού/φωτογραφίες: Βαγγέλης Ρασσιάς
Video: Μάνος Γεωργακόπουλος
Σκηνογραφία-Μάσκες: Marilssa Rendl
Bοηθός σκηνοθέτη: Ιωάννα Σκλαβενίτη
Hair styling: Kωνσταντίνα Τριάντου
Kουστούμια : Κατερίνα Αλεξανδράκη
Ποίημα: Vennis Mak
Δημόσιες Σχέσεις – Επικοινωνία: Αθηνά Παππά

ΠΑΙΖΟΥΝ:
Αθηνά Παππά, Θύμιος Κούκιος, Μελεντίνη, Δημήτρης Μαζιώτης.

Από 19/3 
κάθε Τρίτη και Τετάρτη 
9.30μμ 

Εισιτήριο: € 10, φοιτητών-ανέργων € 5 
___________________________________

CAMP Contemporary Art Meeting Point
Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2
Πλ.Κοτζιά, 105 51 Αθήνα
210 3247679


...συνεχίζεται...

Ζωή μου, εσύ...

Η υπόθεση:
Παρακολουθούμε τη ζωή, μιας χαϊδεμένης Άννας, της Αννέζας από τη γέννησή της στο Αϊδίνι στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, την προσφυγιά, την φτώχεια, τη βιοπάλη της, τα πάθη και τα λάθη, τον μεγάλο έρωτα και μέχρι το τέλος του βίου της. 
Ο θάνατος επιμένει σταθερά στην παρουσία του, όπως και ο πόνος. Τα βάσανα και οι δυσκολίες δίνουν το παρόν σε κάθε δεκαετία της.
Δηλώνει τιμονιέρης της ζωής της αλλά βιώνει πολλές περιπτώσεις όπου αφήνεται να ορίσουν άλλοι το μέλλον της.
Βασανισμένη και τυραννισμένη η ψυχή της, από τις δυσκολίες και τον πόνο που της αναλογεί.
Βλέπει σε μεγάλο βαθμό τη σκληρή και άδικη πλευρά της ζωής, όμως εκείνη χαμογελά μπροστά στην ανάμνηση των παιδικών της χρόνων και στις πέντε εκείνες μέρες του έρωτά της. Κρατάει στην καρδιά της μια ξεχωριστή θέση για την καλή Ρηνιώ και την αγάπη της Ειρήνης, για εκείνο το λουλουδάκι που ξύπνησε από τη λήθη μετά από μισό αιώνα...
Από το εξώφυλλο του βιβλίου "Ζωή μου, εσύ..."
Δύσκολη η ζωή της προσφυγιάς και, στην Ελλάδα, έχουμε μπόλικες τέτοιες ζωές και παραδείγματα δίπλα μας, αν όχι μέσα στην ίδια την οικογένειά μας. Η καταστροφή της Σμύρνης και ο διωγμός των Ελλήνων από τα παράλια της Τουρκίας έχουν δώσει τροφή και έμπνευση σε πολλούς συγγραφείς. Και δικαίως. Οι ιστορίες εκείνων των ανθρώπων μάς έχουν συγκλονίσει, όχι μόνο επειδή πρόκειται για Έλληνες. Είναι το άδικο που μας αγγίζει, το κακό που χτύπησε τα πρόσωπά τους, ο θάνατος και οι απώλειες, ο διωγμός που βίωσαν οι οικογένειές τους, οι περιουσίες που χάθηκαν, οι νέες πατρίδες που αναζήτησαν και οι δυσκολίες που πέρασαν για να καταφέρουν να επιβιώσουν σε τόπους μακρινούς και άγνωστους.
Ο Έλληνας γνωρίζει περισσότερο από κάθε άλλο λαό την έννοια της προσφυγιάς, του ξενιτεμού. Και ένα τέτοιο βιβλίο, πώς θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο!

Η Μαρία Κωνσταντούρου γράφει με την καρδιά της για την ηρωίδα της, την Αννέζα της, αλλά και για όλους εκείνους τους ανθρώπους που έχασαν τα πάντα μέσα σε μία μέρα, που αναζήτησαν μια νέα πατρίδα, που ξεκίνησαν πάλι από το μηδέν, που βίωσαν το σκληρότερο πρόσωπο της ζωής χάνοντας τις περιουσίες και τους ανθρώπους τους. Οι σελίδες γυρίζουν ροδάνι και η ιστορία κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον μου.
Δε καταφέρνω να απαντήσω στο ερώτημα αν, του λόγου μου, θα άντεχα τόσο πόνο και τόσες δυσκολίες. Ίσως ο άνθρωπος να αντλεί δυνάμεις, όταν πρέπει να επιβιώσει, από ένα σεντούκι που βρίσκεται μέσα του και που, αν δεν εμφανιστεί ποτέ η ανάγκη, εκείνο θα μείνει για πάντα κρυφό και άγνωστο.


Σε δεύτερη ανάγνωση, το μυθιστόρημα πραγματεύεται τις επιπτώσεις που έχουν οι αδικίες που έχουμε υποστεί και η εκμετάλλευσή μας από άλλους ανθρώπους στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και στις μετέπειτα σχέσεις μας. Εκείνος που έχει υποστεί το "κακό" γίνεται πιο επιφυλακτικός, περισσότερο σκληρός με τους άλλους ανθρώπους, αναζητεί την δικαιοσύνη -τη γαλήνη της δικής του ψυχής- με κάθε τρόπο και είναι διατεθειμένος να προβεί στις ίδιες ή και σε χειρότερες πράξεις προκειμένου να "αποκαταστήσει" μερικώς ή πλήρως το κακό και το άδικο που έχει νιώσει.

Τελικά, όμως, το μυθιστόρημα θα κλείσει με έναν γλυκό τρόπο καθώς θα μας θυμίσει πως δεν έχει σημασία τι μας δίνει αυτή η ζωή. Σημασία έχει εμείς τι κάνουμε με αυτό που μας δίνει. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε ό,τι έχουμε και οι επιλογές μας καθορίζουν τους καρπούς και κάθε καλό ή κακό που λαμβάνουμε. Δε μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας με μια άλλη προτιμότερη. Είναι στο χέρι μας, όμως, να την γεμίσουμε με αγάπη, με χαρά, με ελπίδα, με φίλους, με όνειρα, με φιλοδοξίες... να την κάνουμε καλύτερη και να γίνουμε καλύτεροι.
Η Μαρία Κωνσταντούρου έχει "παντρευτεί" τα βιβλία. Συγγραφέας των δικών της μυθιστορημάτων αλλά και μεταφράστρια πολλών άλλων, εξίσου αγαπημένων.
Θα την δείτε πάντα χαμογελαστή, αισιόδοξη, κεφάτη. Η μιζέρια και η κακή διάθεση δεν έχουν θέση στη ζωή της. Κρατάει (μόνο) τη χαρά και την θετική ενέργεια που εισπράττει από τους αγαπημένους της, από τους φίλους, τους αμέτρητους αναγνώστες της... από την ίδια τη ζωή. Ανοιχτή και πρόσχαρη με όλο τον κόσμο και τόσο επικοινωνιακή που, αν δεν της μιλήσεις, θα έρθει εκείνη να σε χαιρετήσει, να σου συστηθεί και να καλωσορίσει στην παρέα της με το πιο γλυκό, αληθινό και μεγάλο χαμόγελο που έχεις δει πάνω σε άνθρωπο.
Στο χρόνο που μου αφιερώνει μαθαίνω για εκείνη...

Δανείζομαι τους τίτλους των βιβλίων σας. Πώς συμπληρώνετε σήμερα εκείνες τις φράσεις;

Όταν οι γυναίκες τολμούν...
Μ.Κ.:… βρίσκουν τον εαυτό τους, αναγνωρίζουν τις ανάγκες τους, αποδέχονται τα λάθη τους και δίνουν ζωή στα όνειρά τους. Μία γυναίκα που τολμά (κάθε άνθρωπος που τολμά, γενικότερα) διεκδικεί το σεβασμό και την αποδοχή που δικαιούται και διατηρεί άσβεστη την ελπίδα του. Αυξάνει τις πιθανότητές του για επιτυχία και χαρούμενες στιγμές, ενισχύει την αυτοπεποίθησή του και δίνει ιδιαίτερο νόημα στην ύπαρξή του. Το να μη τολμάμε ίσως κρύβει κάποιο είδος ασφάλειας και φαινομενικής ηρεμίας, όμως μας στερεί τη δυνατότητα να εξελιχθούμε, να ωφεληθούμε αλλά και να ωφελήσουμε.

Σε βλέπω παντού...
Μ.Κ.:...αναπόσπαστη συντροφιά μου, που μου έχεις φορτωθεί στην πλάτη και σε κουβαλάω παντού. Μοναξιά. Σκληρή αλλά και εποικοδομητική παρέα, κρυμμένη πάντα σε κάποια μικρή γωνιά της ψυχής μου, προσπαθείς να αφορίσεις, να εκμηδενίσεις ακόμη και τις πιο όμορφες στιγμές μου. Σιγοκαίς στα χαρούμενα γέλια των φίλων, στα γλυκόλογα του αγαπημένου, στα παιχνίδια των παιδιών, στις κουρασμένες ματιές των συναδέλφων, στη γαλήνη της νύχτας και στο φως του πρωινού ήλιου… Βρίσκεσαι παντού και μου κλείνεις απειλητικά το μάτι, όμως έμαθα να σε αποδέχομαι, να σε γλυκαίνω και να σε εξωραΐζω. 

Σκιές στο χρόνο...
Μ.Κ.: Σκιές σκοτεινές και αποπνιχτικές που αρνούνται να παραμερίσουν για να πλημμυρίσει με φως η ζωή μας, σκιές που λες και έχουν αλυσοδεθεί πάνω μας και μας δυσκολεύουν να κάνουμε βήματα μπροστά. Άλλες που τις φτιάξαμε εμείς από λάθος επιλογές ή εσφαλμένες αντιδράσεις μας, άλλες που μας τις φόρτωσε η μοίρα σε κάποια από τα καπρίτσια της, σκιές που επιμένουν πεισματικά να σκοτεινιάζουν το διάβα μας. Μάλλον είναι αδύνατο να απαλλαγούμε από όλες, όμως ανακάλυψα πως το μυστικό είναι να τις αφήσουμε να μας ακολουθούν σαν αδύναμοι ζητιάνοι και όχι να στέκονται μπροστά μας σαν ξεπουλημένοι ουραγοί. 


Το πολύ δεν είναι πάντα αρκετό...
Μ.Κ.:... επειδή το πολύ του άλλου μπορεί να είναι λίγο για μας και το λίγο το δικό μας μπορεί να αποτελεί θησαυρό για κάποιους άλλους. Το θέμα είναι να κάνουμε το αλισβερίσι της ζωής μας χωρίς ζύγι, δίχως υπολογισμούς. Το μυστικό βρίσκεται στην ένταση των συναισθημάτων. Όλα να γίνονται στο φόρτε. Να αγαπάμε, να συγχωρούμε, να νιώθουμε ευγνωμοσύνη, να προσφέρουμε, να γελάμε ή να κλαίμε, να μιλάμε ή να σωπαίνουμε… Όλα με ένταση ψυχής. Ό,τι βγαίνει από την ψυχή μας ή ό,τι καταφέρει να εισχωρήσει σε αυτή, σίγουρα μετριέται πάντα για ΠΟΛΥ!


Ζωή μου, εσύ...
Μ.Κ.: Ζωή παράξενη και τόσο αντιφατική… Ζωή που όσο πολύ σε αγάπησα, άλλο τόσο σου κάκιωσα… Ζωή που κάποιες φορές ξέφυγες από τα χέρια μου και στριμώχτηκες σε ξένα καλούπια… Ζωή που μου έταξες, αλλά δε μου έδωσες… Ζωή που μου έδωσες κι έπειτα μου πήρες… Ζωή που με πόνεσες κι ύστερα με γιάτρεψες… Ζωή πολύχρωμη, ζωή μαύρη… Ζωή με γέλια και αναστεναγμούς, ζωή γεμάτη θάνατο… Μα τώρα έμαθα, Ζωή. Δε βρίσκεσαι σε αυτά που περιμένω να έρθουν αύριο. Είσαι μέσα στο καθετί που μπορώ να ζω σήμερα, τώρα!

Η γυναίκα είναι πρωταγωνίστρια στα έργα σας. Τουλάχιστον σε αυτά που εμείς οι αναγνώστες γνωρίζουμε.
Μ.Κ.: Ναι, μάλλον δεν έχετε άδικο. Η γυναίκα παίζει μέχρι τώρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ίσως επειδή είμαι κι εγώ γυναίκα και παρασύρομαι από τη φύση μου. Ωστόσο, πολλές φορές ο πρωταγωνιστής ενός οποιουδήποτε έργου δε σημαίνει πως έχει και τον καλύτερο ρόλο. Συχνά βλέπουμε δευτεραγωνιστές, ακόμα και «φιλικές συμμετοχές», που μπορούν με μία φράση τους να κλέψουν την παράσταση όλη. Ας πούμε –το έχω διευκρινίσει κι άλλες φορές- στο βιβλίο Το Πολύ Δεν Είναι Πάντα Αρκετό, για μένα το σημαντικότερο ρόλο έπαιξε ο Ανέστης, άντρας και με σχετικά μικρό ρόλο. Ήταν, όμως, αυτός που έπλασε χαρακτήρες, που άλλαξε τη ροή της ιστορίας, που έδωσε τα σπουδαιότερα μηνύματα. Αυτό που θέλω να πω και που το έχω και σαν αρχή στη ζωή μου είναι πως δε με απασχολεί ιδιαίτερα το φύλο κάποιου. Δεν έχω χωρίσει τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες ανάλογα με το γένος τους. Δεν έχω προσάψει ποτέ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στον άντρα και ξεχωριστές ιδιότητες στη γυναίκα. Όλοι είμαστε άνθρωποι και όλοι διεκδικούμε τα ίδια επίθετα. Όλοι κρινόμαστε βάσει της ψυχής και όχι του φύλου μας.

Συγγραφέας -των δικών σας βιβλίων- αλλά και μεταφράστρια πολλών πολλών άλλων. Μια ζωή μέσα στις λέξεις και στο μύθο.
Μ.Κ.: Πραγματικά μια ζωή. Από τότε που, μικρό κοριτσάκι ακόμα, έβλεπα τους γονείς μου να κουβαλούν καθημερινά αμέτρητα βιβλία στο σπίτι, να γεμίζουν διαρκώς τα ράφια της βιβλιοθήκης –που αντικειμενικά ήταν το πιο όμορφο έπιπλο του σπιτιού μας, να ξαπλώνουν κάθε βράδυ με ένα βιβλίο αγκαλιά ο καθένας τους… Τίτλοι αμέτρητοι, εξώφυλλα κάθε είδους, μεγέθη διάφορα… Οι δικοί μου πάντα με προμήθευαν με βιβλία της ηλικίας μου, αλλά έλα που εμένα με τραβούσαν τα δικά τους, τα κατά κάποιο τρόπο απαγορευμένα. Θυμάμαι, πολλές φορές έπαιρνα κάποιο κρυφά και το έκρυβα μέσα στα σχολικά βιβλία για να το διαβάσω με… άλλοθι. Ή τα βράδια κουκουλωνόμουν κάτω από τα σκεπάσματα και ταξίδευα στις ιστορίες τους με τη βοήθεια ενός φακού. Είχα και τετράδια που σημείωνα όλες τις φράσεις που με εντυπωσίαζαν. Κρίμα που χάθηκαν όλα αυτά. Αληθινοί θησαυροί! Μεγαλώνοντας, παρέα με το διάβασμα ήρθε και το γράψιμο –ζωτικές ανάγκες και οι δύο. Κι έπειτα οι μεταφράσεις! Διάβασμα και γράψιμο αντάμα. Ο τέλειος συνδυασμός. Η ουσία είναι πως θεωρώ το βιβλίο, από όποια πλευρά κι αν το δω, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, απαραίτητο συντελεστή στη χαρά μου, τρυφερό σύντροφο στη λύπη μου…

Το "Ζωή μου, εσύ..." μετράει ήδη δύο χρόνια κυκλοφορίας, αλλά σε λίγο καιρό θα έχουμε στα χέρια μας την καινούργια σας δουλειά. Μιλήστε μας για αυτό το νέο βιβλίο.
Μ.Κ.: Πράγματι, πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια. Η αλήθεια είναι πως με είχε συγκλονίσει η ζωή της ηρωίδας μου και άργησα περισσότερο από άλλες φορές να την αποβάλλω από την ψυχή μου. Κι έπειτα, παρασυρμένη κι εγώ από τα τόσα που συμβαίνουν γύρω μας, δεν ένιωσα τη διάθεση να καταπιαστώ με κάτι καινούριο. Είχα την ανάγκη να γράψω, όμως μου έλειπε η έμπνευση. Δεν ήθελα να πιεστώ απλώς και μόνο για να εκδώσω ένα βιβλίο. Κι έπειτα ήρθε η έμπνευση, αλλά έλειπε η διάθεση. Τέλος πάντων, έφτασε κάποια στιγμή που δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο από την ιστορία που είχε ήδη σχηματιστεί στο μυαλό μου. Και τότε κατάλαβα πως ήταν πια η κατάλληλη στιγμή. Την αρχική ιδέα μου την έδωσε μια φίλη που μου είπε να καταπιαστώ με το θρύλο του γεφυριού της Άρτας. Έτρεξα σε βιβλιοθήκες και συγκέντρωσα όσα στοιχεία κατάφερα να βρω. Όμως, όσο συναρπαστικός κι αν είναι ένας θρύλος, εγώ ήθελα κάτι περισσότερο. Ήθελα να δώσω κάποια μηνύματα, κάποιες χρήσιμες πληροφορίες που να αφορούν στη δύσκολη εποχή μας. Πάντα με πλήγωνε και με προβλημάτιζε η παιδική κακοποίηση. Μίλησα με γιατρούς, διάβασα ψυχολογία και εντόπισα «σημάδια» που πρέπει να προσέχουν ιδιαίτερα οι σημερινοί γονείς. Προσπάθησα να μπω στη θέση των ευάλωτων παιδιών, να κατανοήσω τα συναισθήματα και τις αδυναμίες τους, να συνδέσω εμπειρίες με συμπεριφορές, φοβίες και αντιδράσεις. Κι έπειτα έμπλεξα το τότε με το τώρα και δημιούργησα ένα μυθιστόρημα διαφορετικό από τα άλλα που έχω γράψει. Με μπόλικο σασπένς και απανωτές ανατροπές. Ένα κοκτέιλ ρομαντισμού και ρεαλισμού. Ένιωσα πολύ περήφανη όταν έγραψα τη λέξη ΤΕΛΟΣ. Και απόλυτα ικανοποιημένη επειδή είχα πετύχει αυτό που θέλω κάθε φορά: το καινούριο μου βιβλίο να είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Τώρα περιμένω με απερίγραπτη αγωνία να κυκλοφορήσει μέσα στον Απρίλη και να ακούσω τα πρώτα σχόλια των αναγνωστών. Τότε θα έρθει και η ηθική αμοιβή μου…

Τι κερδίζετε μέσα από την καθημερινή επαφή με τους αναγνώστες σας;
Μ.Κ.: Πολλά! Η επικοινωνία με τον κόσμο είναι για μένα κάτι πολύ σημαντικό. Το να βαδίζω στη ζωή σχετικά απομονωμένη και αποστασιοποιημένη από τους ανθρώπους δε μου ταιριάζει. Πιστεύω πως ο άνθρωπος είναι ιδιαίτερα κοινωνικό ον που πρέπει να συμμετέχει σε όλα και να συνυπάρχει με όλους. Αυτό είναι ζωή. Διαφορετικά μιλάμε απλώς για επιβίωση. Προσωπικά δε θεωρώ πως ήρθα σε τούτο τον κόσμο απλώς για να επιβιώσω. Δε μου πάει. Θέλω να ανταλλάζω απόψεις, να δίνω και να παίρνω συναισθήματα, να προσφέρω και να δέχομαι, να απολαμβάνω όχι μόνο τη δική μου ευτυχία αλλά και τη χαρά των άλλων, να δακρύζω όχι μόνο για τους δικούς μου καημούς αλλά και για τον πόνο των συνανθρώπων μου. Να ξέρω πως όταν θα έρθει η στιγμή να πεθάνω, ο θάνατος δε θα με τρομάξει επειδή θα έχω ζήσει όσο εκατό άνθρωποι μαζί.

Υπάρχουν βιβλία άλλων συγγραφέων που θα θέλατε να είχατε γράψει εσείς; Και, γιατί;
Ειλικρινά δεν το έχω σκεφτεί ποτέ, αλλά ούτε και τώρα θα ήθελα να το σκεφτώ. Φοβάμαι πως η ανθρώπινη ματαιοδοξία που όλοι έχουμε θα με έκανε να πω Ναι και θα με οδηγούσε να διαλέξω κάποιο αριστούργημα που χάρισε «αθανασία» στον συγγραφέα του. Ωστόσο, κατά βάθος δεν έχω τόσο φιλόδοξα όνειρα. Άλλωστε, όταν θα έχω πεθάνει τι θα με νοιάζει αν θα κυκλοφορούν ακόμα τα βιβλία μου; Όμως έχω κάποιο άλλο όνειρο, πιο προσιτό ίσως. Θα ήθελα κάποια στιγμή να γράψω ένα βιβλίο που θα μου δώσει το δικαίωμα να μη λέγομαι απλώς «συγγραφέας», αλλά «λογοτέχνης». Λέτε να προλάβω να το καταφέρω;

Στη ζωή πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι -δεν είμαστε ποτέ έτοιμοι για τίποτα- για κάθε περίσταση. Ποιες άμυνες έχετε αναπτύξει εσείς για να αντέχετε στα άσχημα και με ποιες εκδηλώσεις καλωσορίζετε τα όμορφα;
Μ.Κ.: Πραγματικά, ποτέ δεν είμαστε προετοιμασμένοι –όσο κι αν λέμε ότι προετοιμαζόμαστε- για τα άσχημα της ζωής. Ωστόσο, ο άνθρωπος πάντα βρίσκει το κουράγιο να αντέξει και να παλέψει και να συνεχίσει… Ίσως είναι αλήθεια αυτό που λέγεται, πως ο Θεός δίνει στον καθένα μας μόνο όσα μπορεί να αντέξει. Δεν ξέρω. Εγώ δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο τρόπο για να ξεπερνώ τα άσχημα της ζωής –και η αλήθεια είναι πως μου έχουν τύχει αρκετά. Το σίγουρο είναι πως θα βιώσω στο έπακρο τη στενοχώρια μου. Τα συναισθήματά μας πρέπει να τα εξαντλούμε εμείς για να μη καταφέρουν να μας εξαντλήσουν αυτά. Σε θέματα που δεν υπάρχουν περιθώρια πισωγυρίσματος, όπως ο θάνατος ας πούμε, προσπαθώ οι όμορφες αναμνήσεις να επισκιάσουν τη θλίψη της απώλειας. Κι έτσι υπερισχύει η χαρά. Για παράδειγμα ο θάνατος των γονιών μου που ήταν και οι σημαντικότερες απώλειες της ζωής μου. Εξακολουθεί να με πονάει, συνεχίζουν να μου λείπουν και πάντα τους αναζητώ σε κάθε χαρούμενη ή θλιμμένη στιγμή της ζωής μου. Όμως καθημερινά τους έχω στη σκέψη και την καρδιά μου, όχι έτσι όπως τους είδα για τελευταία φορά, αλλά έτσι όπως ήμαστε μαζί όλα εκείνα τα χρόνια, όταν μιλούσαμε, γελούσαμε και παίζαμε ευτυχισμένοι. Τις άλλες δύσκολες καταστάσεις που τυχαίνουν στη ζωή μου, τις αντιμετωπίζω με καρτερικότητα, αισιοδοξία και μαχητικότητα. Άλλωστε ξέρω πολύ καλά πως κανένας άνθρωπος δε γίνεται να είναι απόλυτα ευτυχισμένος και ικανοποιημένος. Σε όλους μας αναλογούν χαρές και πίκρες, γέλια και δάκρυα. Το δέχομαι και συνεχίζω. Τόσο απλά. Όσο για τα όμορφα… Εκεί πρέπει να με δείτε. Γελάω, χορεύω, τραγουδάω σαν μικρό παιδί. Κάνω κανονική γιορτή! Και δεν ξεχνώ να νιώθω ευγνωμοσύνη για ό,τι καλό μου στείλει ο Θεός.

Σύντομες απαντήσεις:
Η ζωή θέλει... να απολαμβάνεις την κάθε της στιγμή σαν να είναι ανέλπιστο δώρο.
Η ζωή μπορεί… να έχει δύο όψεις. Εσύ διαλέγεις ποια θα δεις.
Η ζωή γίνεται… όλο και πιο δύσκολη κι εμείς όλο και πιο δυνατοί.
Η ζωή κερδίζεται… μόνο όταν ξέρεις να την εκτιμάς.
Η ζωή ομορφαίνει… κάθε φορά που κάποιος δίπλα σου χαμογελάει.
Η ζωή προχωράει… ακόμη κι αν εσύ αρνείσαι να την ακολουθήσεις.
Η ζωή μας… δεν πρέπει να βάζει τρικλοποδιές στη ζωή κάποιων άλλων.
Η ζωή μάς… αγαπάει όταν την αγαπάμε κι εμείς.

***

Αν έχετε λογαριασμό στο facebook γίνετε μέλη στη σελίδα της.
Επίσης, θα την "ανακαλύψετε" στο προσωπικό της ιστολόγιο.

Η Μαρία Κωνσταντούρου προσφέρει στους αναγνώστες της σελίδας τρία αντίτυπα του βιβλίου της "Ζωή μου, εσύ...".
Για να στείλετε τη συμμετοχή σας στην κλήρωση πατήστε πάνω στο λευκό κείμενο και συμπληρώστε τη φόρμα.
Τελευταία μέρα συμμετοχών η 5η Απριλίου. Τα ονόματα των τυχερών θα ανακοινωθούν στο koukidaki και ο κάθε ένας θα ενημερωθεί με προσωπικό μήνυμα στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο.

Ο θίασος της παράστασης "Μαμά τρέξε"


Ένας καφές κάπου στην πόλη, μια από τις πρώτες ηλιόφωτες μέρες της Άνοιξης μαζί με όλες τις πρωταγωνίστριες της παράστασης "Μαμά τρέξε". Συζητάμε για το έργο φυσικά, συμφωνούμε ή διαφωνούμε -δεν έχει σημασία- και απολαμβάνουμε η μία την παρέα της άλλης. Έξι θηλυκά στο σύνολο, πού μας έφερε κοντά μία παράσταση. Όλες διαφορετικές αλλά και όλες ίδιες. Κοινός παρανομαστής το φύλο μας. Γυναίκες.
Αφήνω ανοιχτό το μαγνητοφωνάκι να καταγράψει στην αλάνθαστη μνήμη του τους ήχους μας. Το ξεχνάμε πάνω στο τραπέζι και αφηνόμαστε να μας παρασύρει η κουβέντα...

Δε θα μπορούσα να μεταφέρω στο σύνολό της την δίωρη κουβέντα μας. Θα προέκυπτε ένα τεράστιο κείμενο και θα περιείχε πολλές "άχρηστες" λεπτομέρειες της συζήτησης. 
Έτσι, έκανα μια πρώτη απομαγνητοφώνηση με όλους τους διαλόγους και μετά έκοψα την κουβέντα μας αφήνοντας τα πιο ουσιαστικά σημεία. Διαβάζοντας τους διαλόγους, θα δείτε τις δικές μου εντυπώσεις σχετικά με την παράσταση, θα ανακαλύψετε στοιχεία από τις προσωπικότητες των ηθοποιών, θα μάθετε πληροφορίες για τη ζωή και τα βιώματά τους και, φυσικά, πως βλέπουν εκείνες τις ηρωίδες τους.


Μαρία Βουτσινά (Ντόρις): Είναι αμφίσημο έργο γιατί απευθύνεται στην ανθρώπινη φύση. Εκεί πατάει. Στις αντιφάσεις.

Ειρήνη Τζαβάρα (Μάργκαρετ): Υπάρχει η αίσθηση ότι αποδομεί το γάμο και γενικά την οικογένεια.

Μαρία: Δεν την αποδομεί όμως. Όλα τα θέτει χωρίς να αποσύρει τίποτα. Ό,τι θέλεις εσύ το αποσύρεις μέσα από τη δικιά σου εμπειρία. Και γι' αυτό επιμένω ότι είναι πολύ ωραίο έργο.

Μα, κι εμένα μου άρεσε πολύ. Είναι ωραίο έργο και δύσκολο για τον ηθοποιό. Όλες αυτές οι εν-αλλαγές. Από μωρό να μεγαλώσεις, από μεγάλη να ξαναμικρύνεις και πάει λέγοντας...

Μαρία: Έλα να μας δεις και μια Τετάρτη.
(πού υποδύεται εκείνη την Ντόρις, ενώ κάθε Πέμπτη παίζει η Κλαίρη τον ρόλο αυτό)

Αν τα καταφέρω... μακάρι.

(Η Μαρία με ρωτάει με τι ασχολούμαι και μιλάμε για το koukidaki. Όταν αναφέρω ότι κάνω διακοσμήσεις εσωτερικών χώρων η κουβέντα μεταφέρεται στο σκηνικό του έργου)

Μαρία: Στο έργο υπάρχει η αντίθεση του παλιού από το καινούργιο. Το παλιό το εκπροσωπεύει η Ντόρις και το καινούργιο, η γυναίκα, που μετά τον πόλεμο μπήκε στην παραγωγή, εξελήχθηκε μέσα από την Τζάκυ και τη Ρόζυ... Θα ήταν πολύ ωραίο να υπήρχε το πραγματικό πιάνο στη σκηνή. Θα έδινε μεγαλύτερη βαρύτητα ένα πραγματικό πιάνο με ουρά.

Ειρήνη: (για το πιάνο) Είναι η βάση τής Ντόρις (κάνει μαθήματα πιάνου) και το κλασικό στοιχείο, το διαχρονικό. Η διαφορετικότητα του δικού μας πιάνου, όμως, εμένα μου δίνει μεγαλύτερη ελευθερία. Δηλαδή, χρησιμοποιείται και σαν χρηστικό αντικείμενο. Και στο τέλος, που πουλιέται το πιάνο... μπορείς να θεωρήσεις απλά ότι δεν υπάρχει.

Το σκηνικό δουλεύει μια χαρά όπως το έχετε φτιάξει. Διότι το έργο περνάει από τη μία εποχή στην άλλη με απίστευτη ευκολία, οπότε δε μπορείς να δημιουργήσεις μία σταθερή εικόνα να την τοποθετήσεις εκεί.

Μαρία (προς εμένα): Τι άλλο σου άρεσε από το έργο;

Έχει όλες αυτές τις γρήγορες εναλλαγές, τα περάσματα από τη μία ηλικία στην άλλη, από τη μία εποχή στην άλλη, όμως το κάνει με έναν τέτοιο τρόπο ώστε εμείς που το βλέπουμε δε χανόμαστε... να μας μπερδέψει, να μας συγχύσει, να αμφιβάλλουμε... αυτή ποια είναι, σε ποια ηλικία..κ.ο.κ

Ειρήνη: Αυτόν ακριβώς το φόβο τον είχαν τα παιδιά. Μήπως μπερδέψουν οι ηλικίες.

Μαρία: Αλλά γι' αυτό και μας κέρδισε αυτό το κείμενο. 
Μαρία (προς την Ειρήνη): Πότε το είχες δει εσύ;

Ειρήνη: Είχε παιχτεί στην Ελλάδα σαν "Μη σκοτώνεις τη μαμά"...

Ώστε, εκεί το πρόσεξες και ξεκίνησε όλο αυτό...

Ειρήνη: Όχι! Αλλιώς ξεκίνησε.. Μου είχαν δώσει μια σκηνή στη σχολή και το είχα αγαπήσει από εκείνον τον καιρό. Αργότερα, την εποχή που σκεφτόμουν να κάνω κάτι μαζί του, είχε αναλάβει άλλος θίασος να το ανεβάσει και μου το "κλέψανε"... μου κλέψανε την ιδέα, ας πούμε. 

Μαρία: Πάντως είναι ένα κείμενο ζωντανό που μέσα από τη σκηνοθεσία έχει ένα ρυθμό και μια ετοιμότητα.

(σταματάει η κουβέντα διότι έχουν καταφθάσει οι Εύα και Μελίνα ...ακολουθεί ένα διάστημα μέχρι να τακτοποιηθούν... )

Ήθελα να σας ρωτήσω πως γεννήθηκε η συνεργασία.

Μαρία: Πάντα υπάρχει το ένστικτο πίσω από μια επαγγελματική συνεργασία που σου λέει ότι αυτή η συνεργασία θα έχει ένα αποτέλεσμα. 

Εύα Θερμού (Ρόζυ): Εμείς, με την Ειρήνη, είχαμε συνεργαστεί και πέρσι.. στους μονολόγους.

Ειρήνη: Στο έργο χωρίς-me. Η ομάδα "Πράξον Ανομήματα" ξεκίνησε από εμένα και τη Ρόζυ και μία άλλη κοπέλα και επεκτάθηκε λόγω των αναγκών του έργου από τα υπόλοιπα κορίτσια.

(Διακόπτεται η κουβέντα από την άφιξη της Κλαίρης... Ακολουθούν διάφορα σχόλια περί τέχνης, θεατρικών αιθουσών, χορηγού του έργου κ.λ.π., παραγγελίες στο σερβιτόρο...)

Απευθυνόμενη στη Μελίνα: Θα ξαναδουλέψετε όλες μαζί; Υπάρχει κάποιο σχέδιο, υπάρχει σαν προοπτική στο μυαλό σας...

Μελίνα Σπάθη (Τζάκυ): Προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι "έτοιμο" στο μυαλό μας.. αυτό θα το δείξει η πορεία. Νομίζω, όμως, ότι κάτι θα γίνει.

Πες μου για την Τζάκυ. Πως μπήκε στη ζωή σου, τι είναι για σένα η Τζάκυ, αν συμφωνείς μαζί της, κατά πόσο ταυτίζεσαι...

Μελίνα: Συμφωνώ σε κάποια, διαφωνώ σε άλλα. 

Αν σου τύχαινε εσένα, στη Μελίνα, σε νεαρή ηλικία να σου έρθει ένα απρογραμμάτιστο παιδί. Τι θα έκανες;

Μελίνα: Μα, μου έχει έρθει! Υπάρχει αντιστοιχία, δηλαδή, με το ρόλο μου. Μου συνέβει στα 22 όταν σπούδαζα. Παντρεύτηκα και αναγκάστηκα να σταματήσω τις σπουδές μου για να μεγαλώσω το παιδί. Τώρα έχω ένα αγοράκι 10 χρονών! Με τη Τζάκυ εκεί διαφωνώ. Πού έδωσε το παιδί της χωρίς να προσπαθήσει. Αλλά βέβαια, μη ξεχνάμε ότι ήταν μόνη της. Κι εγώ αν ήμουν μόνη μου... δε ξέρω τί θα έκανα!

Εύα: Και πάλι δε θα το άφηνες.

Μελίνα: Ναι, εντάξει... αλλά, δε ξέρεις ποτέ!

Ας πιάσουμε την περίπτωση που θα το άφηνες. Δηλαδή, θα το έδινες σε κάποια οικογένεια. Θα πήγαινες αργότερα στην ενηλικίωσή του να του αποκαλύψεις την αλήθεια;

Μελίνα: Θα ήθελα. Αλλά, δε ξέρω αν θα το έκανα και δε ξέρω αν θα ήθελε το ίδιο το παιδί. Θα φοβόμουν πολύ την αντίδρασή του. Είναι μεγάλη ανατροπή για τη ζωή του παιδιού. Το σίγουρο είναι ότι μέσα μου θα υπήρχε μια πάλη, μια σύγκρουση αλλά, δε ξέρω τι θα έκανα τελικά.

Ειρήνη: Αυτήν την παληνδρόμιση την έχει μέσα στο έργο η Τζάκυ. Την βλέπουμε κάποιες στιγμές που θέλει αλλά μετά κάνει πίσω.

Εύα: Γιατί φοβάται τα αποτελέσματα.

Μελίνα: Ακριβώς! Δεν ξέρει τι θα γίνει!

(Στρέφω την προσοχή μου στην Εύα.)

Ας μιλήσουμε για το ρόλο. Πως μπήκε στη ζωή σου η Ρόζυ;

Εύα: Με πολύ αυτοσχεδιασμό, με παρακολούθηση νεανικών προγραμμάτων για να παρατηρώ δεκαεξάχρονα, γιατί απέχω λίγα χρόνια -οκτώ χρόνια- και κάπως έτσι ήρθε στη ζωή μου η Ρόζυ και με πολλή χαρά.

Αν ήσουν στην θέση της Ρόζυ, και κάποια στιγμή, στην εφηβεία σου, ανακάλυπτες την αλήθεια. Τι πιστεύεις ότι θα είχες κάνει εσύ, σαν Εύα;

Εύα: Θα είχα σοκαριστεί σίγουρα. Αυτή είναι η πρώτη αντίδραση... και ίσως στην αρχή κρατούσα μια απόσταση αλλά στην πορεία θα ήθελα να ήμουν με την πραγματική μου μητέρα. Ακόμα κι αν νόμιζα τόσα χρόνια ότι είναι η αδερφή μου -όπως στο έργο- θα ήθελα στη συνέχεια να τη ζήσω και ως μητέρα. Έτσι είμαι σαν άνθρωπος. Δε μπορώ να κρατήσω κακία.

Τι πιστεύεις ότι κάνει η Ρόζυ μετά την αυλαία;

Εύα: Ήδη στην τελευταία σκηνή βλέπουμε ότι έχει αποστασιοποιηθεί πλήρως. Αυτόν που αποκαλούσε πατέρα τον αποκαλεί Κεντ, την ίδια της τη γιαγιά την αποκαλεί Ντόρις... Δε χρησιμοποιεί πια λέξεις όπως ο μπαμπάς μου, η μητέρα μου. Στέκεται στα πόδια της και δεν τους θεωρεί οικογένεια.

Μαρία: Στατικά. Είσαι 16 χρονών. Μετά; Στα 18 σου, στα 20; Οι διεργασίες δε δουλεύουν μετά;

Εύα: Έχει αρχίσει ήδη να εργάζεται. Όταν έχεις τη δική σου δουλειά και δεν έχεις ανάγκη, ούτε από τους δικούς σου ανθρώπους, αποστασιοποιείσαι. Η Ρόζυ το ρίχνει στην εργασιοθεραπεία.

Θα σας πω, πως την εισέπραξα εγώ, εκείνη την στιγμή, την Πέμπτη που ήρθα να δω το έργο. Όταν είδα ότι η Ρόζυ άρχισε να εργάζεται, να προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί... για μένα ήταν το σύμβολο μιας ξαφνικής -απότομης- ενηλικίωσης. Σα να περνάει, μέσα σε μια μέρα, από την παιδικοεφηβική της ηλικία σε εκείνη του ενήλικα.

Ειρήνη: Είναι ωραίο αν βγαίνει αυτό...

Ε, στα δικά μου μάτια έτσι φάνηκε.

Εύα: Εξάλλου, έχει ανατραπεί όλος της ο κόσμος. Δε περιμένει να πεθάνει εκείνη που θεωρούσε μητέρα. (Κανείς δε το περιμένει.) Ανακαλύπτει ότι με εκείνη που μεγάλωνε ήταν η γιαγιά της. Θέλει πια να πάρει τη ζωή στα χέρια της και να αλλάξει την ιστορία όλης της οικογένειας. Θεωρεί ότι έχουν γίνει πολλά λάθη.

Κι αυτό είναι μια ωραία αντίφαση του έργου. Από τη μια σου λέει ότι έχουν γίνει πολλά λάθη. Από την άλλη, όμως... έχουν γίνει;

Μαρία: Ακριβώς! Μήπως, τελικά, δεν έχουν γίνει τόσα πολλά λάθη; Η συγγραφέας αγαπάει τις ηρωίδες της.

Ακολουθούν κουβέντες όπου μιλάμε με την Ειρήνη για την κούκλα -άλλος ένας συμβολισμός του έργου- τής Μάργκαρετ, την Αμέλια. Μαθαίνω ότι η κούκλα στο αρχικό κείμενο λέγεται Σίσσυ και έχει βαπτησθεί Αμέλια από την Ειρήνη.

Ειρήνη: Ο ρόλος της Αμέλιας είναι να προετοιμάσει τη μητρότητα. Σε εκείνη βγάζει η Μάργκαρετ όλη της την τρυφερότητα, δηλαδή, αυτό που στερήθηκε από την οικογένειά της, καθώς μεγάλωσε με αυστηρότητα και πειθαρχία. Κι αυτή η κούκλα, τελικά, καταλήγει στα χέρια της Ρόζυ να είναι ένα έρμαιο.

Εύα: Τη θεωρούμε κάτι το έμψυχο.

Όπως και όλα τα παιδάκια με τα παιχνίδια τους. Επίσης, ένας άλλος συμβολισμός είναι εκείνη η κόκκινη κάλτσα.

Ειρήνη: Ναι... παίζει με πολλά σύμβολα το έργο.


(Στρέφω την προσοχή μου στην άλλη προγιαγιά του έργου.. την Κλαίρη.)

Έχει μια ιδιαιτερότητα ο ρόλος. Περνάει από όλες τις ηλικίες!

Κλαίρη Μπάμπαλη (Ντόρις): Ναι. Είναι η καλύτερη εμπειρία που είχα στη ζωή μου. Μακάρι να μου ξανατύχαινε κάτι τέτοιο, να παίζω στο ίδιο έργο από το μωρό μέχρι τη γριά! Τρελάθηκα, το χάρηκα πάρα πολύ. Βέβαια, εμένα προσωπικά μου άρεσαν περισσότερο τα είκοσί της χρόνια. Εκεί, είναι σα να μη κάνω προσπάθεια να βγάλω το ρόλο. Αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο και ό,τι βγει.

Ποια είναι η σχέση σου με τη Ντόρις;

Κλαίρη: Έχω αρκετά κοινά και πολλές διαφορές. Μου αρέσει που -αν και, έχω παντρευτεί αλλά δεν έτυχε να κάνω παιδιά- στηρίζει όλη την οικογένεια, που πατάει στα πόδια της, που μορφώνεται μέχρι τα 87! Κάνει σεμινάρια λογοτεχνίας χωρίς να την νοιάζει αν αυτό αξιοποιηθεί σε κάτι. Δε το βλέπει έτσι. Το βλέπει για τον εαυτό της. Γιατί κι εγώ είμαι τής δια βίου μορφώσεως! Από την άλλη, δε μου αρέσει η καταπίεση που έκανε στην κόρη της και εν μέρη έχει και μία ευθύνη που η κόρη της έφτασε να πεθάνει. Δηλαδή, με μία άλλη μαμά μπορεί να μην είχε πεθάνει.

Ειρήνη: Παρόλο που η Ντόρις μεγάλωσε με μία φιλελεύθερη μάνα, που μπορούσε να της πει τα πάντα.. μεγάλωσε τη δικιά της κόρη με τον μέγα αυταρχισμό.

Μαρία: Έχει εξήγηση όμως αυτό. Είναι η αγάπη του μικροαστισμού της. Μένει σε μια σνομπ περιοχή, πήρε πιάνο, ο άντρας της ήταν αυτοδημιούργητος. Όλο αυτό το πέρασμα σε μια πολύ καλή γειτονιά... Όλο αυτό απαιτεί καταπίεση, δηλαδή να πιέσω εσένα για να μπορέσω να αναρρυχηθώ.

Κλαίρη: Βασικά, είναι πολύ τού πρέπει. Προσπάθησε με το πρέπει να τα εξασφαλίσει όλα για την κόρη της και τελικά δε πέτυχε τίποτα. Εκεί της μοιάζω, αλλά στεναχωριέμαι που βλέπω ότι κατέστρεψε την Μάργκαρετ.
Υπάρχουν κι άλλα στοιχεία της που τη θαυμάζω, αλλά δεν της μοιάζω... όπως, το ότι στα είκοσι έκανε τον έρωτά της, έζησε ό,τι ήθελε. Κι αυτό γιατί, εγώ είχα στερήσει τον εαυτό μου. Ήθελα πρώτα την ασφάλεια ενός συντρόφου που δε θα με αφήσει και μετά να ζήσω τον έρωτά μου. Και γι' αυτό τρελαίνομαι με το κομμάτι αυτό της ζωής της Ντόρις, που το έζησε τόσο όμορφα! Και μ' αρέσει πάρα πολύ η σχέση της με τη Ρόζυ. Είναι κάτι τόσο όμορφο! Πως, δηλαδή, αυτές οι δύο την καταβρήσκουν. Καταπληκτική σχέση.
Αν το συνοψίσουμε το κύριο αμάρτημα της Ντόρις είναι ότι κατέστρεψε την κόρη της. Αλλά δεν το έκανε από σκοπό. Το έκανε για να της προσφέρει την ασφάλεια. Τη θαυμάζω που τα είχε καλά με άλλες γυναίκες, που είχε τόσες φίλες, που κράτησε το σπιτικό της. Την λυπάμαι που δεν είχε σχέση με τον άντρα της. Πως άντεξε; Όταν λέει "το κρανίο σου τρίζει" φαντάζομαι ότι εκείνη τη στιγμή σκέφτεται πως για 50 χρόνια την έκανε να ξεχάσει ότι είναι γυναίκα. Ο άντρας της τής στέρησε το καλύτερο κομμάτι, αλλά εκείνη του έμεινε πιστή.

Μαρία: Δεν είναι σίγουρο αυτό...

Κλαίρη: Άσε με να πω τη δικιά μου Ντόρις! Είμαστε δύο. Εσύ μπορείς να έχεις άλλη γνώμη.

Μαρία: Δηλαδή, λες ότι δεν τον κεράτωσε.

Κλαίρη: Ναι.

Πως ήρθε στη ζωή σου αυτό το έργο;

Κλαίρη: Βασικά, αυτές οι γυναίκες ήρθαν στη ζωή μου και είμαι πολύ ευτυχισμένη. Δε ξέρω αν θα ξανακάνουν κάτι μαζί, ούτε με ενδιαφέρει αν θα έχει ρόλο για μένα. Θα συνεχίσω να είμαι μαζί τους -θα κάνω και δικά μου πράγματα συγχρόνως- αλλά, μου άρεσε τόσο αυτή η ομάδα!
Αισθάνομαι και λίγο σα μαμά με τα κορίτσια. Με ενδιαφέρει το μέλλον τους. Πως θα προχωρήσουν, τι θα κάνουν. Οπότε, θέλουν ή δε θέλουν, εγώ θα ενδιαφέρομαι πάντα για εκείνες. Δε μου έχει ξανασυμβεί τέτοια συνεργασία. Όλες οι γυναίκες τόσο ενωμένες μεταξύ τους.

Εύα: Είναι πολύ δύσκολο.

Κλαίρη: Δε συμβαίνει ποτέ καμία παρεξήγηση. Επικρατεί η αγάπη και η δημοκρατία. Είχαμε, βέβαια, και μία σκηνοθέτιδα που, αν και σε νεαρή ηλικία, μας καταλάβαινε σε όλα, μας βοηθούσε πάντα, χωρίς να μας ζορίσει ποτέ.
Να καταλαβαίνει τι θέλουμε, τι έχουμε ανάγκη... Αισθάνομαι υπέροχα με αυτό που έζησα.

Ειρήνη: Η Κλαίρη θα ήθελε να ήμουν πιο αυταρχική κάποιες φορές. Να επιβάλλω περισσότερο αυτό που θέλω σκηνοθετικά. Αλλά, εγώ, έχω την ανάγκη να ακούσω από τον άλλο προτάσεις και να το πάρω από εκεί και να το προεκτείνω. Μου αρέσει να λειτουργώ σαν ομάδα.
Κάποιος θα πει κάτι -που μπορεί και να μη το έχω προσέξει- θα μου γεννήσει μια ιδέα, θα το πάρω και θα το κάνω πιο θεατρικό, θα το εξελήξω... Με αυτή τη λογική, η Κλαίρη μού έχει φέρει κάποιες αντιρρήσεις. Θέλει τον σκηνοθέτη πιο "αρχηγό".

Κλαίρη: Έτσι λειτουργώ εγώ. Θέλω πάντα να υπάρχει ένας αρχηγός. Ό,τι λέει εκείνος θα κάνω και θα θυμώνω με όποιον δεν το κάνει. Θέλω να υπάρχει μια γραμμή που θα τη χαράζει ένας και θα την ακολουθούμε όλοι.

Κι αν αυτός ο αρχηγός παρεκλείνει;

Κλαίρη: Από τη στιγμή που τον δέχτηκα στον συγκεκριμένο τομέα θα τον ακολουθήσω για να δω τι θα βγάλει. Δε θα μπω στη διαδικασία να πω κι εγώ μερικά, να τα αλλάξουμε και να τα βρούμε στην πορεία...

Μαρία: Προσωπικά, αυτό που θαυμάζω στην Ντόρις είναι η ικανότητά της να επαναπροσδιορίζεται. Παίρνει τη ζωή όπως έρχεται. Και πιστεύω, ότι αυτήν την ικανότητα την έχει η γυναίκα περισσότερο, δηλαδή να επανατοποθετείται μπροστά στη ζωή (θετικά). Αυτό δίνει μια αισιοδοξία στο έργο.

(Η Μαρία λέει ότι επιθυμούν να συνεχίσουν να παίζουν το έργο και ήδη ψάχνουν χώρο για να συνεχιστούν οι παραστάσεις. Η Ειρήνη επαυξάνει.
Συμφωνούμε ότι όλες έχουμε βιώσει τις επεμβάσεις των μανάδων μας.)

Είναι μία απόλυτη αγάπη αλλά ιδιαίτερη. Μια σχέση τρέλας, χωρίς να υπάρχει απόλυτη λογική. Κάποια στιγμή πρέπει να κόψουμε το λώρο -της ενηλικίωσης- αλλά δε γίνεται, ούτε και πρέπει να ξεγράψουμε τη μάνα μας. Και αργότερα, ξαναγυρνάμε σε εκείνη έχοντας κάνει τον κύκλο μας.

Ειρήνη: Επειδή έχω χάσει τη μαμά μου, τους πρώτους έξι μήνες ήμουν σε μια παραζάλη, σε μια κρίση. (τι μου συμβαίνει;) Θεώρησα ότι απελευθερώθηκα από την καταπίεση της μητέρας μου. Αλλά δεν ήταν έτσι.
Η μάνα μας είναι μια τροχοπέδη που, ταυτόχρονα, τη θες και δε τη θες.

Μαρία: Είναι τα όριά σου... και πάντα την κουβαλάς μέσα σου.

Μπορεί μια γυναίκα να γεννήσει το παιδί της , μπορεί όμως και να μη γεννήσει ποτέ, με τη βιολογική έννοια του όρου. Όμως, η φύση της γυναίκας, δεν την οδηγεί στο να υιοθετεί; Να δημιουργεί τέτοιες σχέσεις στη ζωή της;

Ειρήνη: Ναι, βέβαια.

Μαρία: Οπωσδήποτε.

Εύα: Έχω αισθανθεί και να με υιοθετούν και να υιοθετώ, ακόμα και μεγαλύτερους από εμένα.

Κλαίρη: Εγώ υιοθετώ πάντα. Δε μου αρέσει να με υιοθετούν. Με τους άντρες η σχέση μου είναι σχέση μαμάς. Αλλά και με νεότερα κορίτσια το ίδιο. Τα υιοθετώ.

Μελίνα: Εμένα μου αρέσει να με προστατεύουν. Αλλά, νομίζω ότι πρέπει λίγο να αλλάξω για να προχωρήσω.

Εύα: Αυτήν την περίοδο έχει υιοθετήσει εμένα. Έχουμε γίνει αδέρφια με τον Θοδωρή.

Μαρία: Δε πιστεύω ότι είναι η ανάγκη της γυναίκας να προστατεύει. Είναι περισσότερο ρόλος που τον υιοθετεί η γυναίκα.

Τους μοιράζω φύλλα από ένα μπλοκ σημειώσεων για να συμπληρώσουν ταυτόχρονα τις φράσεις που θα τους διαβάζω...
Στην πορεία των ερωτήσεων κάποιες μου λένε ότι, επηρεασμένες από το ρόλο, απαντούν με βάση την ηρωίδα τους, ενώ άλλες, δεν έχουν σκεφθεί καθόλου το έργο!

Η Τζάκυ - Μελίνα Σπάθη γράφει...
Μια γυναίκα μπορεί να τα καταφέρει όλα.
Μια μάνα είναι εκεί πάντα στα δύσκολα και στα εύκολα, είναι παντού.
Μια τέλεια μέρα είναι να 'χεις αυτούς που αγαπάς δίπλα σου, αυτούς που πραγματικά αγαπάς. Τότε είναι μια τέλεια μέρα.
Στην καρδιά μου έχουν θέση άνθρωποι που θα με κάνουν να αισθάνομαι ανεξάρτητη κι ασφαλής μαζί τους.
Στη ζωή μου θέλω να κάνω πολλά πολλά πράγματα που να με κάνουν να είναι χαρούμενη.
Μετανιώνω για πολλά. Για πάρα πολλά, αλλά τελικά δε θα μετανιώσω ποτέ για τον Θοδωράκη μου.
Το έργο ήταν για μένα μια έκπληξη, τελικά, τόσο γλυκιά κι απρόβλεπτη που μ' έκανε να επαναπροσδιορίσω πράγματα και καταστάσεις στη ζωή μου.

Η Ρόζυ - Εύα Θερμού γράφει...
Μια γυναίκα μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου.
Μια μάνα έχει σχέσεις αγάπης-μίσους με τα παιδιά της.
Μια τέλεια μέρα η σημερινή: ήλιος, καφεδάκι, συζήτηση, καλή παρέα, γέλιο!
Στην καρδιά μου έχουν θέση όλοι-α όσοι-α αγαπάω.
Στη ζωή μου έχω πραγματοποιήσει όσα ονειρευόμουν και θέτω νέους στόχους για να προχωρήσω.
Μετανιώνω; Όχι, οι επιλογές μου με οδήγησαν εδώ.
Το έργο είναι υπέροχο. Μη το χάσετε.

Η Μάργκαρετ - Ειρήνη Τζαβάρα γράφει...
Μια γυναίκα επιθυμεί διακαώς τη μητρότητα.
Μια μάνα διχάζεται μεταξύ καριέρας και οικογένειας.
Μια τέλεια μέρα, όταν πήρα το παιδί. Με ανανεώνει το παιδί...
Στην καρδιά μου παλεύουν το αίσθημα της καταπίεσης από τους γονείς και της ανάγκης μου να αποδεσμευτώ, να απελευθερωθώ...
Στη ζωή μου μ' αρέσει να ονειρεύομαι και να πράττω (να υλοποιώ τα όνειρα).
Μετανιώνω για όσα πόθησα και δεν έκανα.
Το έργο... είναι βαθιά ανθρώπινο γεμάτο με τις αντιφάσεις που εμπεριέχει η ανθρώπινη φύση και η ανθρώπινη εμπειρία.

Η Ντόρις - Μαρία Βουτσινά γράφει...
Μια γυναίκα μόνη ψάχνει.
Μια μάνα αποχωρίζεται το παιδί της,  το ξαναβρίσκει ίσως μετά, που έχει μεγαλώσει. Το μεγάλωμα του παιδιού της...
Μια τέλεια μέρα... στην λίμνη. Μια τέλεια μέρα μέσα στην αιωνιότητα είναι μόνο μια μέρα.
Στην καρδιά μου τα πρόσωπα των αγαπημένων μου. Η πάλη του προσώπου της μάνας και του πατέρα διαρκώς μέσα στην καρδιά μου να γίνουν ένας: εγώ.
Στη ζωή μου τα τέσσερα θήτα: Η θάλασσα, ο θάνατος, το θέατρο, ο Θεός. Ο Θεός; Καλύτερα το θαύμα.
Μετανιώνω. Ναι, μετανιώνω. Αγαπώ τα λάθη μου, αγαπώ την Ελλάδα και όλα αυτά που έχασα στο πήδημα ενός μικρού σπουργιτιού...
Το έργο, το κείμενο. Ένα κείμενο ζωντανό, αμφίσημο που το αγάπησα γιατί είναι καθημερινό και διαχρονικό ταυτόχρονα. Έχει χιούμορ υπόγειο και αισιοδοξία συγκρατημένη.

Η Ντόρις - Κλαίρη Μπάμπαλη γράφει...
Μια γυναίκα που υιοθετεί.
Μια μάνα με κατανόηση.
Μια τέλεια μέρα στις Σεϋχέλλες.
Στην καρδιά μου πια κανείς (άντρας).
Στη ζωή μου μόνο θέατρο.
Μετανιώνω για τις ερωτικές σχέσεις που δεν ολοκλήρωσα.
Το έργο της ζωής μου είναι η Σαλώμη του Όσκαρ Ουάιλντ.

ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ ΑΚΟΜΑ




Στο έργο...
Ένας νεκροθάφτης και μια πόρνη γειτνιάζουν στο ίδιο κτίριο. Εργάζονται, ζουν και αναπνέουν ο ένας δίπλα στον άλλο χωρίς να γνωρίζονται πραγματικά. Κανένας από τους δύο δε φαίνεται διατεθειμένος να μπει στο μαγαζί του άλλου.
Εκείνος μόλις έχει λάβει ένα φάκελο από την εφορία και φοβάται να τον ανοίξει. Εκείνη περιμένει την επιθεώρηση με άνεση και σιγουριά, καθώς είναι πολύ τυπική με το νόμο και ξέρει ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
Παρακολουθούμε τους παράλληλους μονολόγους τους όπου μας καταθέτουν την καθημερινότητά τους, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, τις απόψεις τους, τις εμπειρίες τους, το πως οδηγήθηκαν σε αυτό που είναι σήμερα και στο τι προσμένουν (;) από το αύριο.

Ο συγγραφέας...
έγραψε αυτό το έργο μετά από παραγγελία της Γεωργίας Μεσιήτη που τον προέτρεψε να γράψει κάτι επίκαιρο. Ο Κώστας Γιαννακίδης ήθελε να γράψει για τον νεκροθάφτη κι η Γεωργία για την πόρνη. Προφανώς συνδυάστηκαν οι ιδέες τους με αποτέλεσμα αυτό το θεατρικό μονόπρακτο.

Οι ήρωες...
είναι ο καθρέφτης όλης της κοινωνίας της σύγχρονης Ελλάδας. Μέσα από τα μάτια τους βλέπουμε την πορεία της χώρας μας και τις σκέψεις που στροβιλίζονται στα μυαλά μας. Ο συγγραφέας αναφέρει χαρακτηριστικά:
Κ.Γ.: "Θα μπορούσατε να βρείτε συμβολισμούς πάνω στις επαγγελματικές ιδιότητες των ηρώων. Η εκπόρνευση και ο θάνατος μιας χώρας."


Από το πρόγραμμα της παράστασης "Και δεν έχει ξημερώσει ακόμα"

Μονολογούν οι...
Μαρία Μπαγανά και Δημήτρης Πετρόπουλος, ενώ μοιράζονται την ίδια σκηνή! Η Μαρία το "έχει" με την πόρνη της και ο Δημήτρης αποτελεί μια άψογη επιλογή για τον νεκροθάφτη.

Σκηνοθετεί...
ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης και συμφωνεί ότι "το αγαθό που η χώρα έχει σε μεγαλύτερη αφθονία είναι τα λόγια."



Αυτήν την παράσταση πρέπει να τη δούμε όλοι γιατί φτύνει στα μούτρα μας την αντανάκλαση της κοινωνίας μας και μας φανερώνει με τον τρόπο της το μέλλον μας/της. Κι αν δεν την δούμε στο θέατρο, ας την ανακαλύψουμε μέσα μας.
Ναι, οι ήρωες θα μπορούσαν να ζουν δέκα χρόνια πριν το δικό μας τώρα αλλά και είκοσι χρόνια μετά. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που δε κάναμε ποτέ τον κόπο να γνωρίσουμε, να αναγνωρίσουμε (και να καταλάβουμε). Είναι μέλη της ίδιας κοινωνίας, της ίδιας πόλης και της ίδιας χώρας αλλά αποφεύγουμε συστηματικά να τους "συναντήσουμε" γιατί η ιδιότητά τους δε μας είναι αρεστή. Φυσικά, μέχρι τη στιγμή που η βιολογική ανάγκη μας θα μας αναγκάσει να σταθούμε έξω από την πόρτα τους και να χτυπήσουμε το κουδούνι. Είναι εκείνα που σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας, για τον δίπλα μας, για τον νόμο, για την πολιτεία και το κράτος. Ένας απολογισμός του τί έφταιξε, τι πήγε στραβά.
Σε μια χώρα που όλα καταρρέουν, ξεψυχούν ή έχουν κιόλας τελειώσει και που, αν δεν έχουν τελειώσει, σίγουρα έχουν γίνει πουτάνα, ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να σταθούν αντιπροσωπευτικά απέναντί της! Ένας νεκροθάφτης και μια πόρνη. Άντε κι ένας δημοσιογράφος, όπως λέει το έργο. Η πόρνη να σε γαμάει, ο νεκροθάφτης σε θάβει και ο δημοσιογράφος και τα δύο.


Ο τίτλος...
είναι μια φράση από το κείμενο. Θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν και τον στίχο του ποιητή...

Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη.
Οδυσσέας Ελύτης

Άρωμα σε μελανοδοχείο




Η περίληψη...

Όταν οι αλήθειες τρομάζουν και τα όνειρα γίνονται μαρτύριο, τότε τα λάθη ξεκινούν για να φτάσουν σ’ ένα μονοπάτι χωρίς τέρμα. Στο “άρωμα σε μελανοδοχείο” η ζωή παίζει ένα τραγικό παιχνίδι. Η Ελεονόρα, η ηρωίδα του βιβλίου μου, μη μπορώντας να δεχθεί τις αλήθειες της ζωής της μπαίνει σε ένα λαβύρινθο γεμάτο καθρέπτες, που αλλάζουν τη μορφή της συνεχώς.

Ποια είναι;

Ούτε εκείνη δεν γνωρίζει. Πνίγεται στους διαδρόμους του και χάνεται, μέχρι που..., κάποτε ένας παραμυθένιος κόσμος παρουσιάζεται μπροστά της κι εκείνη θα θελήσει να τον κερδίσει με οποιοδήποτε τίμημα. Όρια δεν υπάρχουν. Ένα ασυγκράτητο πάθος για την υλοποίηση των προσδοκιών της αρχίζει. Κάποτε θα γράψει στην καλύτερή της φίλη.

“Νοιάζομαι μόνο για μένα κι ανοίγω τα χέρια μου και την καρδιά μου για να αποκτήσω ό,τι ζήλεψα που είχαν οι άλλοι και όχι εγώ. Βαδίζω σε έναν αόρατο δρόμο κι αισθάνομαι πως δεν φτάνω ποτέ στο τέρμα γιατί όλο και πιο πολλά ζητώ. Είναι ένας πόλεμος με την ζωή και τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μου, και οφείλω στον εαυτόν μου, μόνο στον εαυτόν μου, να βγω νικήτρια. Θα σκοτώσω, όχι με όπλο, μην τρομάζεις, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι που μπορείς να εξολοθρεύσεις τους αντιπάλους σου…” 
Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου

Το βιογραφικό...

Η Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου γεννήθηκε στην Αθήνα. Κατάγεται απ' την Κωνσταντινούπολη. Ζει μόνιμα στο Γαλάτσι. Είναι παντρεμένη, έχει μια κόρη και δυο εγγόνια. Αποφοίτησε από την Ελληνογαλλική Σχολή Ουρσουλινών. Σπούδασε μουσική. Είναι υψίφωνος και κατέχει δίπλωμα Μονωδίας και Μελοδράματος με τον βαθμό Άριστα-Α' βραβείο, αργυρό μετάλλιο. Έχει τραγουδήσει σε Πολιτιστικές εκδηλώσεις. Τις μουσικές της σπουδές στο κλασσικό τραγούδι τις ξεκίνησε με τον ιδρυτή του Ορφείου Αθηνών Τάσο Εμμανουήλ, συνέχισε στο Εθνικό Ωδείο με την Ναυσικά Βουτυρά-Κυριακοπούλου, και θεωρητικά μαθήματα με τον Βαλεντίνο Πατρικίδη. Επίσης, κατέχει Πτυχίο Ωδικής με τον βαθμό Άριστα. Καθηγητής της υπήρξε ο Βασίλειος Δέλλιος, ιδρυτής του Απολλωνίου Ωδείου. Από το 2005 ασχολείται με την ζωγραφική και την λογοτεχνία. Έχει γράψει διηγήματα, μυθιστορήματα και ποιήματα. Η ποιητική της συλλογή "Το γυάλινο δωμάτιο" μπορεί να διαβαστεί ελεύθερα από το διαδίκτυο. Το εξώφυλλο έχει φιλοτεχνήσει η ίδια (πίνακας λάδι σε καμβά 80Χ60 εκ.). Από τις εκδόσεις θέσις κυκλοφορεί το βιβλίο της με τίτλο "Η άλλη πλευρά του παραδείσου". Το εξώφυλλο κοσμεί πίνακας της (λάδι σε καμβά 50Χ70 εκ.). Διασκευάστηκε σε θεατρικό από την ίδια τη συγγραφέα. Το διήγημά της "η επιστροφή" έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό Λακωνικά τεύχος 233/2009 του Συνδέσμου των εν Αττική Λακεδαιμονίων. Στην φιλολογική Πρωτοχρονιά 2010, εκδόσεις Μαυρίδη και στην εφημερίδα Παλμός Γαλατσίου αρ. φύλλου 288, 31 Αυγούστου 2012. Λογοτεχνήματα της δημοσιεύονται σε τοπική εφημερίδα. Είναι μέλος σε λογοτεχνικούς συλλόγους και πολιτιστικούς φορείς. Πιστεύει πως μέσα μας κρύβουμε έναν κόσμο που δεν τον γνωρίζουμε, η κάθε μορφή τέχνης μάς βοηθά να τον ανακαλύψουμε, και μέσα απ' αυτήν να εκφράσουμε τα πιστεύω μας. Τον ελεύθερο χρόνο της τον αφιερώνει στο διάβασμα και την ζωγραφική.


Το μυθιστόρημα "Άρωμα σε μελανοδοχείο" δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο προσωπικό blog της συγγραφέως, με την ανωτέρω εικόνα-εξώφυλλο, και αναδημοσιεύτηκε από αυτές τις σελίδες. Όταν όμως επρόκειτο να εκδοθεί αποσύρθηκε και από τους δύο ιστότοπους. Παραπάνω μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη του περίληψη για τις ανάγκες των διαδικτυακών του δημοσιεύσεων και το βιογραφικό της ίδιας.

Στη φωλιά του κούκλου




Ο Μάρκος Σεφερλής σκηνοθετεί και παίζει, όπως μόνο εκείνος ξέρει και μπορεί, μια διασκευή του θεατρικού έργου "Noises Off" του Michael Frayn.

Στο πρώτο μέρος της παράστασης, παρακολουθούμε έναν θίασο κατά την τελική πρόβα του έργου που ανεβάζουν. Όλοι οι συντελεστές δίνουν το παρόν, ηθοποιοί, τεχνικοί, σκηνοθέτης, βοηθοί, φροντιστές, ηχολήπτες... σε μια τελευταία πρόβα -τζενεράλε- πριν τη μεγάλη μέρα της πρεμιέρας. Τίποτα, όμως, δε πάει όπως θα έπρεπε. Κάνουν πολλά λάθη και η πρόβα διακόπτεται συνέχεια από τις υποδείξεις του σκηνοθέτη προκειμένου να γίνουν οι απαραίτητες διορθώσεις. 
Στο δεύτερο μέρος παρακολουθούμε όλο το έργο από την αρχή την ημέρα της μεγάλης πρεμιέρας. Όμως, παρά τις διορθώσεις και επισημάνσεις του σκηνοθέτη πολλά πράγματα δεν είναι όπως θα έπρεπε και δεν λείπουν ούτε τα λάθη, μήτε τα απρόοπτα. Όμως, η παράσταση πρέπει να συνεχιστεί. Οι ηθοποιοί καλούνται να συνεχίσουν, αντιμετωπίζοντας επί σκηνής τα λάθη και διορθώνοντάς τα όπως μπορούν -να τα κουκουλώσουν θέλουν αλλά καταλήγουν να τα κάνουν χειρότερα. Το θέαμα γίνεται όλο και πιο περίεργο και η παράσταση οδηγείται στο χάος. Κάποιοι ηθοποιοί προσπαθούν να προσαρμόσουν τους ρόλους τους στα νέα δεδομένα για να σώσουν την κατάσταση, άλλοι όμως ακολουθούν τον ρόλο τους κατά γράμμα -έτσι τον έμαθαν- με αποτέλεσμα ένα τελείως γελοίο σύνολο. Η κατάσταση γίνεται δυσκολότερη από τις ελλείψεις και τις "πατάτες" των τεχνικών και όλων των ανθρώπων που εργάζονται στα παρασκήνια.


Αν το πρώτο μέρος έχει απλά κέφι και πλάκα, τότε το δεύτερο είναι ξεκαρδιστικό. Οι θεατές, που πλέον γνωρίζουν όλο το έργο και τη εξέλιξή του, θα γελάσουν αβίαστα από τις γκάφες επί σκηνής.
Ο Μάρκος ξεδιπλώνει ακόμα μία φορά το ταλέντο του στον αυτοσχεδιασμό και την κωμωδία. Παίζει με τους θεατές από το πρώτο λεπτό, ενώ ποντάρω άνετα στην ιδέα ότι η κάθε παράσταση είναι μοναδική και διαφορετική. 
Η Νέλλη Γκίνη -ως guest star βάση προγράμματος- κάνει την ευχάριστη έκπληξη και ανταποκρίνεται με άνεση στις απαιτήσεις του ρόλου. Η σύντροφος του Μάρκου Σεφερλή, Έλενα Τζαβαλιά, -δε θα μπορούσε να λείπει από μία δουλειά του συζύγου- αλωνίζει την σκηνή πάνω στα ψηλοτάκουνά της με τη γνωστή τσαχπινιά της ενώ απολαμβάνουμε για μία ακόμη φορά τη καλλίγραμμη σιλουέτα της (αυτή τη φορά περισσότερο από ποτέ) και ο Γιάννης Καπετάνιος, στο ρόλο του διαρρήκτη, ανταποκρίνεται με σύνεση και ωριμότητα στο ρόλο του αν και θα προτιμούσα να μην επαναλάμβανε τα γνωστά του κλισέ αστειάκια. Η Αρετή Ζαχαριάδου και ο Στέλιος Κρητικός είναι το άλλο ζευγάρι του έργου με επιτυχία, αν και πολλές φορές ξεκαρδίζονται πάνω στη σκηνή -περισσότερο από όσο άντεξα- από τα αστεία του Μάρκου, που όμως απευθύνονται στους θεατές και σε καμία περίπτωση στους ηθοποιούς. Τον Νότη Παρασκευόπουλο, την Έλενα Μπουκουβάλα και τον Γιώργο Κοντογιάννη τούς είδα για πρώτη φορά επί σκηνής. Έχουν αναλάβει τους "τεχνικούς" ρόλους του έργου και τα πηγαίνουν καλά, κατά τη γνώμη μου, ανταποκρινόμενοι σε κάθε απαίτηση.
Ο Στέλιος Παπαδόπουλος υπογράφει μαζί με τον Μάρκο Σεφερλή τη διασκευή τού έργου.

Από το πρόγραμμα της παράστασης "Στη φωλιά του κούκλου"

Είναι ένα έργο με μεγάλη διάρκεια. Ο θεατής πρέπει να παραμείνει στην καρέκλα του για τέσσερις γεμάτες ώρες (!) που σημαίνει ότι πρέπει να είσαι πραγματικά καλός για να μην "υποφέρει" ο κόσμος σου από βαρεμάρα και κούραση. Βέβαια, μέσα σε αυτό το τετράωρο, περιλαμβάνονται και όλες οι προσθήκες του Μάρκου, οι αυτοσχεδιασμοί της στιγμής και ο διάλογος με το κοινό του. Και, μπορεί να είναι ο καλύτερος, αλλά έχοντας να βγάλει ένα μεγάλο έργο θα μπορούσε να είναι πιο σύντομος με το παιχνίδι αυτό, ώστε να μη κουράζονται οι θεατές.
Όπως και να 'χει, πρόκειται για μια πολύ αστεία φάρσα που θα απολαύσει όλη η οικογένεια. Πάρτε τα παιδιά μαζί σας, καθώς δεν θα ακούσετε τις γνωστές αθυροστομίες των επιθεωρήσεων, ενώ θα σας επιτρέψουν να πάρετε μέσα στην αίθουσα τα είδη που πωλεί το μπαρ!



ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη