Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Το φάντασμα

Της Άννας Μαρίας Παπαδάκη

ΕΚΕΊΝΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΕΚΛΕΙΣΑ ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑ. Το ίδιο καλοκαίρι, ήρθε και ο διορισμός μου. Τον δέχτηκα με ανακούφιση. Τόσα χρόνια, φροντιστήρια, φροντιστήρια, κουράστηκα πια, ήθελα τη σιγουριά του δημοσίου. Με είχαν στείλει στην επαρχία, σ’ ένα χωριό, που το Λύκειό του είχε ιδρυθεί πριν μερικά χρόνια. Δεν ήταν και πολύ μακριά απ’ την πόλη μου, αλλά προτίμησα να μετακομίσω στο χωριό. Άλλωστε, παιδιά, σκυλιά δεν είχα, για γυναίκα ούτε λόγος, κάτι σχέσεις της πλάκας, με τους γονείς μου έμενα, κι από καιρό έψαχνα τρόπο να ξεφύγω. Νοίκιασα ένα μικρό διαμέρισμα στο χωριό, η θάλασσα ήταν κοντά, έκανα τα μπάνια μου στην αρχή, αφού ο χειμώνας αργεί να έρθει στον τόπο μας. Ήσυχα μέρη, οι πιο πολλοί δουλεύουν στα χωράφια και στις οικοδομές, λίγα εμπορικά καταστήματα, τα απαραίτητα καφενεία, μερικές καφετέριες κάπως πιο μοντέρνες, σουβλατζίδικα, τέτοια πράγματα. Γρήγορα ανακάλυψα ότι η διασκέδαση των περισσότερων εφήβων ήταν οι βόλτες με τα μηχανάκια και των μεγάλων το καφενείο και τα στοιχήματα. Τους παρατηρούσα όπως ο επιστήμονας μελετά το έντομο κάτω απ’ το μικροσκόπιο, ήταν για μένα κάτι που απλά παρουσίαζε ανθρωπολογικό ενδιαφέρον, και δεν είχα καμία πρόθεση να αναμειχθώ μαζί τους.

Ο Στέλιος Μοίρας "Μέσα από τα μάτια της"

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Σ.Μ.: Ο συγγραφέας καταρχήν είναι ένας παρατηρητής, θρασύς πολλές φορές! Το 1994 (μαθητής δημοτικού εγώ ακόμη) είχε συμβεί ένα από τα πιο πολυσυζητημένα εγκλήματα της δεκαετίας, αυτό του Ματθαίου Μονσελά, και θυμάμαι από τότε να έχει εντυπωθεί στο μυαλό μου το όριο που μπορεί να περάσει κάποιος επειδή ένιωσε κάτι, αγάπησε, ερωτεύτηκε, πίστεψε σε κάποιον και πού μπορεί να τον φτάσει, ποιά δικά του όρια μπορεί να ξεπεράσει κάποιος για ένα υποκείμενο πόθου. Οπότε, διατρέχοντας κι εγώ προσωπικά την δική μου ζωή, (ως ανθρώπου αλλά και ως Κοινωνικού Λειτουργού) και τις γκρίζες ζώνες των συναισθημάτων, κράτησα στο πίσω μέρος του μυαλού μου την ιδέα. Όχι να γράψω ένα βιβλίο για αυτό το γεγονός, αλλά να εμπνευστώ από αυτό, ανατέμνοντας τη σκοτεινή πλευρά του έρωτα, της αγάπης, της εξάρτησης από τον σημαντικό Άλλο. Το γεγονός ότι υπάρχουμε μόνο Μέσα από τα Μάτια του Άλλου.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Σ.Μ.: Το βιβλίο ξεκίνησε να παίρνει μορφή μέσα μου πριν από 3 χρόνια. Έπειτα από άλλη μια καλοκαιρινή μου διαμονή στην Κρήτη -όπου εμπνέομαι συνήθως τα βιβλία μου!- γύρισα πίσω στην Νίκαια και ξεκίνησα το γράψιμο στον ιδιωτικό μου χώρο: πίσω από το γραφείο μου, δίπλα στα βιβλία μου, τα βινύλια, παρέα με το ρούμι που αγαπάω!

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Σ.Μ.: Η συγγραφή του βιβλίου διήρκησε 4 μήνες. Βέβαια όποιος γράφει, γνωρίζει ότι το δύσκολο κομμάτι αρχίζει μετά… η διόρθωση, η επιμέλεια, προσθήκες ή αφαιρέσεις, η ματαίωση, η αμφισβήτηση. Ταυτόχρονα όμως η ιστορία είναι εκεί με τον πυρήνα της και τη δική της φωνή πια, έτοιμη να βγει και σαν άνθρωπος οντότητα εξαρτημένη από τον δημιουργό σου ψιθυρίζει: ε! δεν θα μαι ποτέ ολοκληρωμένη!

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Σ.Μ.: Ακριβώς με τις λέξεις του motto που έχει το βιβλίο:
Η σκοτεινή πλευρά της Αγάπης ξεκινάει από τη σκοτεινή πλευρά της Οικογένειας.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Σ.Μ.: Πρόκειται για την ιστορία μιας σύντομης σχέσης δυο τραυματισμένων ψυχικά ανθρώπων, ενός νέου άνδρα -του Σταύρου- και μιας μεγαλύτερης γυναίκας -της Έλσας- φυλακισμένοι και οι δύο στις οικογενειακές και ταξικές τους συμβάσεις. Καθώς γνωρίζονται, ανάμεσα τους αναπτύσσεται κάτι που ομοιάζει σε Έρωτα αλλά περισσότερο είναι κάτι σαν την προσπάθεια που κάνει ο καθένας τους να προβάλλει πάνω στον άλλον την επιθυμία του: Εκείνος να ταιριάξει στον κόσμο και Εκείνη να καταστρέψει τον δικό της. Ταυτόχρονα ο αναγνώστης θα παρακολουθήσει τους τρόπους που τον παρελθόν του καθένα, η οικογένεια του, η αντίληψη περί συναισθημάτων και εξάρτησης, διαμορφώνουν τον τρόπο που αποζητούμε να οριστούμε από τους άλλους.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Σ.Μ.: Τον τρόπο που μεταβαλλόταν η επεξεργασία των πρωταγωνιστών όσο καιρό το έγραφα. Ήθελα να προβάλω κάτι κυνικό, κατακερματισμένο, σαν σχόλιο για τον επιφανειακό τρόπο που πλασάρεται ο έρωτας ως συνθήκη στην εποχή μας. Ευτυχώς όμως κέρδιζε έδαφος η αθωότητα! Αγάπησα τα χρώματα που κουβαλά το βιβλίο, τα μέρη που εκτυλίσσεται. Τον τρόπο που σταδιακά με το πέρας κάθε κεφαλαίου έμενα μονάχα οι δυο τους, σαν να ήταν οι μοναδικοί στον Κόσμο. Η νοερή βόλτα στη βραδινή Αθήνα, η Καστέλα και οι γειτονιές μου. Η Αστική Ποίηση που απέδωσα στην σκηνογραφία του. Αγάπησα τέλος τον τρόπο που κατάφερα να μιλήσω για αυτοβιογραφικά μου θέματα με έναν τρόπο που δεν μπόρεσα ποτέ σε δικούς μου ανθρώπους. Μέσα από τους πρωταγωνιστές.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Σ.Μ.: Φυσικά και είναι οι 2 κεντρικοί πρωταγωνιστές, ο Σταύρος και η Έλσα. Μόνο που τους θεωρώ Ένα. Με τον τρόπο που ο Αλκιβιάδης στο Συμπόσιο του Πλάτωνα μιλάει για το Ανδρόγυνο ως ένωση που τα ζήτησε όλα από τον Δία και για αυτό τους χώρισε για πάντα.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Σ.Μ.: Δύσκολη ερώτηση! Προσφέρει την ανάμειξη, την «κινηματογραφική» θα έλεγα θέαση μιας ιστορίας που κουβαλά το φορτίο βιωμάτων που όλοι έχουμε ζήσει αλλά δύσκολα έχουμε περιγράψει στον εαυτό μας. Ένα σκοτεινό ταξίδι στον ημιφωτισμένο χωροχρόνο που είναι ο Έρωτας, ο πόθος. Την ανάγνωση μιας ειλικρινούς ιστορίας που μιλάει για συναισθήματα τα οποία πολλοί διαχειρίζονται ως κλισέ αλλά στην πραγματικότητα είναι πιο σύνθετα και μας καθορίζουν. Αντίστοιχα λογοτεχνικά, προσφέρει μια κλιμακούμενη ένταση και μια «βίαιη» ανάγνωση μιας ιστορίας που όσο φεύγουν οι σελίδες οδηγεί τον αναγνώστη-θεατή σε μια απλή αλλά σκληρή αλήθεια.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Σ.Μ.: Η επιβίωση και η διατήρηση της Αξιοπρέπειας.

Φοβάστε...
Σ.Μ.: Τους ανθρώπους. Τον τρόπο και την ευκολία που μπορούν να συσπειρωθούν για να καταστρέψουν ή να διατηρήσουν μια συνθήκη άσχημη για συνανθρώπους τους. Τη σιωπή και την απραξία τους. Το ημιτελές και το θράσος που κουβαλάνε πολλοί.

Αγαπάτε...
Σ.Μ.: Τη θάλασσα. Τον μεσημεριανό ύπνο το καλοκαίρι. Τη μουσική. Το βάρος που έχουν μικρά και απλά πράγματα στην καθημερινότητα όπως η τριβή με τη σύντροφό μου, οι ασόβαρες στιγμές με φίλους και το γεγονός ότι παρατηρώντας τα, ζώντας τα, διατηρώ μια συνοχή για αυτόν τον κόσμο. Την -όλο και πιο αδύναμη δυστυχώς θα έλεγα!- αίσθηση πώς μια μέρα όλα τα παραπάνω θα μπορώ να τα βιώνω χωρίς το άγχος ότι κάποιος, κάτι θα τα αφήσει για πάντα όνειρο. Αγαπάω αυτόν τον μικρό μου αγώνα!

Ελπίζετε...
Σ.Μ.: Η ελπίδα είναι μια εκλογίκευση, συνήθως της απραξίας.

Θέλετε...
Σ.Μ.: Αξιοπρέπεια και προσπάθεια από όλους και για όλους.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Σ.Μ.: Σίγουρα αυτοί που έχουν εκπαιδευτεί και παιδευτεί στην «άσκηση» της σκοτεινής, και βιωματικής σκέψης απέναντι στα πράγματα. Σίγουρα αυτοί που θέλουν να «ενοχλούνται» από προσεγγίσεις που άλλοι αποφεύγουν ή φοβούνται και σίγουρα όσοι τους αρέσει η λογοτεχνία που αφήνει κάτι «μέσα» τους.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Σ.Μ.: Γιατί είναι μια ιστορία που δημιουργεί ή θυμίζει οικεία συναισθήματα ακόμη και μέσα στην ακρότητα του. Γιατί διηγείται τον Έρωτα, τις επιλογές, ως μια υπόγεια ολιστική και ψυχαναλυτική διαδικασία. Γιατί παρόλη την ημιφωτισμένη του ατμόσφαιρά στο τέλος καταφέρνει και αφήνει μια έντονη διαπίστωση. Γιατί μιλάει για καθημερινούς ανθρώπους, για μια προσπάθεια που βιώνουμε όλοι αλλά οι περισσότεροι την θέλουν να παρουσιάζεται γκροτέσκα και αναλώσιμη.

Γιατί δεν πρέπει;
Σ.Μ.: Γιατί μπορεί σε κάποιον να μην αρέσει η «ενοχλητική» λογοτεχνία. Γιατί δεν αποζητά ως αναγνώστης όλα τα παραπάνω. Τόσο απλά!

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Σ.Μ.: Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Andy’s Publishers και είναι διαθέσιμο για παραγγελίες από όλα τα κεντρικά και συνοικιακά βιβλιοπωλεία, από το ηλεκτρονικό κατάστημα της Cosmote Books και φυσικά από το κατάστημα των Εκδόσεων Andy’s Publishers στη Σόλωνος 47, στο Κολωνάκι.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Σ.Μ.: Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου μέσα από την επίσημη σελίδα μου στο Facebook (Stelios Moiras), και ελπίζω σύντομα σε κάποια παρουσίαση (εκτός κι αν με πετύχετε πιο πρν κάπου στο Κέντρο καθώς ψάχνω για βιβλία ή βινύλια!).

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Σ.Μ.: Έγραφα το βιβλίο προσπαθώντας συνέχεια να υπάρχει σαν φόντο και σαν ατμόσφαιρα ένα βαθύ μπλε. Ωκεάνιο μπλε.

Ποια μουσική;
Σ.Μ.: Όπως και στο προηγούμενο μυθιστόρημα μου, ΤΟ ΠΑΓΟΠΟΙΕΙΟ (στο οποίο πριν από κάθε κεφάλαιο περιέχεται μια λίστα από κομμάτια για «χαλί» ανάγνωσης), έτσι και στο ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ, το soundtrack έπαιξε και παίζει κεντρικό ρόλο για τον γράφοντα και την ατμόσφαιρα του βιβλίου. Θα πρότεινα ο αναγνώστης να δοκιμάσει σαν ηχητική υπόκρουση κομμάτια όπως το I’m on Fire του Bruce Springsteen, το Nightcall του Kavinsky, Nightdrive από τους Still Corners και για το τελευταίο κεφάλαιο οπωσδήποτε τη μουσική από την ταινία «Ένας Χωρισμός» του Ασχάρ Φαραντι.

Ποιο άρωμα;
Σ.Μ.: Αυτό της θάλασσας το βράδυ, όταν φυσάει ελαφρά και του σώματος μετά τον έρωτα.

Ποιο συναίσθημα;
Σ.Μ.: Νοσταλγία για κάτι που δεν έχει συμβεί ακόμη.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Σ.Μ.: Σίγουρα ταινία. Αλλά από Ευρωπαίο σκηνοθέτη!

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Σ.Μ.: Μουσικός, συγκεκριμένα drummer.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς; 
Σ.Μ.: Πειράζει να πω παραπάνω από έναν; Aλμπέρ Καμύ, Μισέλ Ουελμπέκ, Ζοζέ Σαραμάγκου.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Σ.Μ.: Όλοι οι προαναφερθέντες συγγραφείς, ο Τζών Φόουλς και ο Τάσος Λειβαδίτης.
Βιβλία όπως:
Αμπερ Καμύ-Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος
Μισέλ Ουελμπεκ-Τα Στοιχειώδη Σωματίδια
Ζοζε Σαραμαγκου-Περί Τυφλότητας και
Τ. Λειβαδίτης-Μικρό Βιβλίο για μεγάλα Όνειρα
Τζων Φόουλς-Ο Συλλέκτης

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Σ.Μ.: Μέχρι να σχηματιστούν φαντασιακά με κάνουν ό,τι θέλουν! Σε ότι αφορά όμως τις τύχες τους και τις επιλογές τους, το νόημα και τα ίχνη που θα αφήσουν πίσω τους, δυστυχώς για αυτούς και για τον αναγνώστη που ταυτίζεται, έχω τον τελικό λόγο.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Σ.Μ.: Ενσυναίσθηση για τον κόσμο γύρω του, την απόφαση να αναμετρηθεί με τον εαυτό του και την ματαιοδοξία του, την πεποίθηση πως υπάρχει ο κόσμος όπως τον βλέπουμε και ο κόσμος όπως στ’ αλήθεια είναι. Από κει και πέρα χρειάζεται Πειθαρχία, διάβασμα, να βρει τις επιρροές του και να πειραματιστεί με φόρμες, τρόπους έκφρασης. Τέλος πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με μια πιθανότητα: Να μην αρέσει αυτό που γράφει στους άλλους!

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Σ.Μ.: Υποθέτω ότι εννοείτε αφού αυτό εκδοθεί. Θα είμαι κυνικός σε αυτό, αφού βιώνω την προσπάθεια στην εποχή μας και σε αυτή τη χώρα. Η επιτυχία μπορεί να καθοριστεί μέσα από την προβολή σε ένα μεγάλο ποσοστό. Η εποχή των Beatniks και του ρομαντικού underground έχει παρέλθει. Τα πάντα είναι virtual, promotional. Άρα η προώθηση-διαφήμιση συντελεί στην επιτυχία είτε το βιβλίο είναι καλό, είτε κακό. Το τελευταίο αφορά την υστεροφημία του και την απόκτηση κοινού. Όχι την επικοινώνηση του βιβλίου.

Τι την αποτυχία;
Σ.Μ.: Στην αποτυχία του εμπορικά θα συντελέσει η έλλειψη όλων των παραπάνω μέσων. Στην αποτυχία του καλλιτεχνικά θα συντελέσει μόνο η άποψη του αναγνώστη, του κοινού.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Σ.Μ.: Σας απαντώ λέγοντας πως τέχνη και καταχρήσεις είναι συγκοινωνούντα δοχεία!
Με απίθανα κιόλας αποτελέσματα…

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Σ.Μ.: Splitting. Που θα ναι και ο τίτλος του επόμενου βιβλίου μου!
 Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Διανέμεται αποκλειστικά από το koukidaki.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο

¤
Δείτε και αυτό:
Διαβάζοντας το μυθιστόρημα...

Κερδίστε το!
Ο Στέλιος Μοίρας προσφέρει το μυθιστόρημά του σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση ή/και να στείλετε το μήνυμά σας στον συγγραφέα κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 16 Σεπτέμβρη 2015 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!

«Το γέλιο δίνει ζωή», Γιώργος Χατζηπαύλου

Stand up comedy εδώ και αρκετά χρόνια ώστε πλέον να θεωρείστε μετρ του είδους.
Τι σας παρακίνησε ώστε να ασχοληθείτε με αυτό το θεατρικό είδος;
Γ.Χ.: Η αφορμή ήταν μια παράσταση που είδα. Η ουσία του όμως, που βασίζεται στο κείμενο και τον ρυθμό, δύο πράγματα που απολαμβάνω εξίσου, με κέρδισε ώστε να ασχοληθώ όχι μόνο ως θεατής με το είδος. Η κωμωδία άλλωστε είναι μια εξαιρετική δουλειά.

Μια stand up κωμωδία μπορεί να διαθέτει στοιχεία σάτιρας ή/και στοιχεία επιθεώρησης ή/και τραγούδι; Ή μήπως είναι κάτι τελείως ξεχωριστό;
Γ.Χ.: Είναι μία φόρμα μονολόγου χωρίς τον θεατρικό τέταρτο τοίχο με απαιτήσεις κειμένου και ρυθμού ώστε να υπάρχει μια συνεχής παραγωγή γέλιου από τους θεατές.

Εκτός από ερμηνευτής είστε και συγγραφέας κειμένων.
Πως επιλέγετε τα θέματά σας; Από που αντλείτε έμπνευση;
Γ.Χ.: Ό,τι με απασχολεί προσωπικά ή κοινωνικά ή μου φαίνεται ενδιαφέρον από κωμικής άποψης είναι πεδίο προς εξερεύνηση.

Στις δικές σας παραστάσεις οι θεατές συμμετέχουν με μεγάλη χαρά και ξεκαρδίζονται, αλλά στην ακραία και απίθανη περίπτωση που δε γελάσει το κοινό, τι γίνεται; Τι θα φταίει;
Γ.Χ.: Με την σωστή προετοιμασία και την κατάλληλη επιλογή χώρου και συνθηκών, φυσικά και με τις απαραίτητες δοκιμές, αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει σε μία κεντρική παράσταση. Το τί φταίει εντοπίζεται σε κάθε κομμάτι μεμονωμένα αν υπάρξει πρόβλημα.

Τέλος, είμαστε εν αναμονή για τις τρεις παραστάσεις του Stand up for U! όπου δώδεκα καταξιωμένοι κωμικοί θα διασκεδάσετε το κοινό, με φιλανθρωπικό σκοπό. Πως προέκυψε η ιδέα;
Γ.Χ.: Ο σκοπός ήταν να κάνουμε πιο εύκολη τη ζωή των παιδιών μέσα από τη δουλειά μας. Να γίνει πράξη μέσα από το stand up comedy η φράση “το γέλιο δίνει ζωή”.

O Γιώργος Χατζηπαύλου στο Aegean College!

Την Τρίτη 28 Απριλίου, ο Γιώργος Χατζηπαύλου θα βρίσκεται στις εγκαταστάσεις του Aegean College, Πανεπιστημίου 17 από τις 18:00-20:00
Θα παραδώσει σεμινάριο με θέμα «Τεχνικές stand-up και επικοινωνίας. Από τη συγγραφή μέχρι το performance». Το σεμινάριο απευθύνεται σε όλους εκείνους που ενδιαφέρονται για την τέχνη και το θέατρο σε επαγγελματικό αλλά και σε ερασιτεχνικό επίπεδο όπως και ως απλοί θεατές!
Η συμμετοχή είναι δωρεάν!
Για περισσότερες πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής μπορείτε να επικοινωνήσετε με το τηλέφωνο 210 3211228 ή με το e-mail:info@aegeancollege.gr

¤

Ο Γιώργος Χατζηπαύλου ασχολείται από το 2007 αποκλειστικά με το stand-up comedy πραγματοποιώντας σειρά επιτυχημένων παραστάσεων σε όλη την Ελλάδα. Παράλληλα έχει πλήθος συμμετοχών σε τηλεοπτικές και διαδικτυακές σειρές όπως επίσης και εβδομαδιαία παρουσία στο ραδιόφωνο.
Για το stand-up comedy έχει δηλώσει: «Το stand up comedy όμως ήταν και παραμένει το καλύτερό μου! Θεωρώ ότι το είναι το πιο ολοκληρωμένο είδος κωμωδίας κι ένας καταπληκτικός τρόπος να σκέφτεσαι και να ερμηνεύεις το περιβάλλον σου αλλά κι όσα ζεις. Γιατί η σάτιρα και το αστείο υπάρχουν παντού. Αρκεί να περιμένεις λίγο. Άλλωστε, όπως λένε, η κωμωδία δεν είναι παρά Δράμα συν Χρόνος.»

¤

Δείτε περισσότερες συνεντεύξεις Στις5

Έγκλημα στο χωρίο

12 ιστορίες μυστηρίου που ξεχώρισαν
στον Β’ Διαγωνισμό Διηγήματος “Στέλιος Ξεφλούδας”
Μια ακόμη συλλογή διηγημάτων που δημοσιεύεται αποσπασματικά στο koukidaki με την ελπίδα να διασκεδάσει τους αναγνώστες φίλους. Και σε αυτό το βιβλίο δημοσιεύονται βραβευμένες ιστορίες από δημιουργικές και ταλαντούχες πένες -αρκετές από αυτές ιδιαίτερα αναγνωρίσιμες. Ακολουθούν τα τυπικά στοιχεία της έκδοσης, προλογικά σημειώματα και άλλες πληροφορίες, και, φυσικά, η διαδοχική δημοσίευση των διηγημάτων.*

Επιμέλεια έκδοσης: Κώστας Στοφόρος
Εικαστικά έργα εξωφύλλου: Τριαντάφυλλος Ελευθερίου
Σχεδιασμός εξωφύλλου: Λευτέρης Παναγουλόπουλος

Η συλλογή Έγκλημα στο χωριό - 12 ιστορίες μυστηρίου που ξεχώρισαν στον Β’ Διαγωνισμό
Διηγήματος “Στέλιος Ξεφλούδας” διανέμεται ελεύθερα στο Διαδίκτυο σε μορφή
ψηφιακού βιβλίου με άδεια Creative Commons**
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
«…οι συνεχείς κίνδυνοι που μας περιμένουν μας γεννάν το φλογερό πόθο να μη
σταματήσουμε. Κι αρχίζουμε μια προέλαση μέσα στο φως, με τα μάτια γεμάτα όνειρα, με τα
χείλη που τρέμουν από τον πόθο να φιλήσουν τον ήλιο, με το κορμί που φρικιά σε κάθε
κίνησή του, από την επαφή αυτής της άγνωστης χαράς, όπως μια θάλασσα στο άγγισμα του
πρωινού ανέμου…»
Στέλιος Ξεφλούδας, Τα τετράδια του Παύλου Φωτεινού (1930)

Ο Προοδευτικός Σύλλογος «Τα Καστέλλια» προκήρυξε στις αρχές του 2011 τον
Β’ διαγωνισμό διηγήματος “Στέλιος Ξεφλούδας”.
Στόχοι του διαγωνισμού ήταν να προβληθεί το έργο του Καστελλιώτη
δημιουργού -που θεωρείται ο εισηγητής του εσωτερικού μονολόγου στην Ελληνική
λογοτεχνία- και παράλληλα να δοθεί η δυνατότητα ανάδειξης νέων συγγραφέων
μέσα από το διήγημα και το γραπτό λόγο.
Ο διαγωνισμός, απευθυνόταν σε όσους γράφουν στην ελληνική γλώσσα,
ανεξαρτήτως τόπου διαμονής και εθνικότητας χωρίς όριο ηλικίας. Οι υποψήφιοι
είχαν τη δυνατότητα συμμετοχής με ένα μόνο διήγημα το οποίο έπρεπε να μην έχει
δημοσιευθεί.
Ως θέμα του Β Διαγωνισμού επιλέχθηκε το «Έγκλημα στο χωριό»
Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και η βράβευση έγιναν σε ειδική
πανηγυρική εκδήλωση η οποία πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου
του 2011 στο Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών στην Αθήνα.
Η υψηλή ποιότητα των συμμετοχών οδήγησε την Κριτική Επιτροπή να αυξήσει
τα διηγήματα που θα περιλαμβάνονταν στην Ανθολογία κι έτσι στο ψηφιακό
βιβλίο θα μπορέσετε να απολαύσετε 12 ιστορίες μυστηρίου.
Τα μέλη της Κριτικής Επιτροπής του διαγωνισμού ήταν:
Σέργιος Γκάκας – σκηνοθέτης/συγγραφέας
Φαίδων Θεοφίλου – ποιητής/πεζογράφος
Κώστας Στοφόρος – δημοσιογράφος/συγγραφέας
Κατερίνα Χαραλαμποπούλου – αρχιτέκτονας/νικήτρια Α’ Διαγωνισμού Διηγήματος
“Στέλιος Ξεφλούδας”
Δημήτρης Χαλατσάς – δικηγόρος/συγγραφέας

Οι πίνακες που κοσμούν το εξώφυλλο είναι προσφορά του ζωγράφου Τριαντάφυλλου Ελευθερίου

ΒΡΑΒΕΙΑ στον Β’ Διαγωνισμό Στέλιος Ξεφλούδας
Α’ Βραβείο
(με απόφαση της Κριτικής Επιτροπής απονεμήθηκε από κοινού)
- Άννα Μαρία Παπαδάκη Το φάντασμα
- Διονύσης Μαρίνος Βιολέτες, βιολέτες παντού
Β’ Βραβείο
- Αργυρώ Μπαξεβάνου Η Μυρσίνη μας
Γ’ Βραβείο
- Γιάννης Ρεμούνδος Ο θάνατος παραμονεύει
Βραβείο Γιώργης Χαλατσάς (απονέμεται σε διήγημα που έχει θέμα του τα Καστέλλια)
- Λιλή Γάτη Αθανασία
Έπαινοι
- Ιορδάνης Κυριακίδης Έγκλημα δίχως τιμωρία
- Μίνως Σκουντάκης Ιστορία πολέμου
- Αχιλλέας Τριαντόγλου Ο μύλος
- Ελένη Χριστοφοράτου Η άλλη
- Νταίζη Λεονάρδου Όταν το παρελθόν αποκαλύπτει
- Πανίκος Παναγή (Παν –Παν) Στην υγειά της
- Ηλίας Κοκκολιάδης Στο Τσακ

Πέρα από τα διηγήματα που περιλαμβάνονται στην Ανθολογία, δόθηκαν
ακόμη έπαινοι και διακρίσεις σε 14 διηγήματα:
Έπαινοι
- Φίσκυλη Οδυσσεία Έγκλημα στο χωριό
- Σίλας Καρφάκης Η καφεκίτρινη ομπρέλα
- Δώρα Διέννη Ισούται με
- Αλέξανδρος Ακριτίδης Τα περιστέρια
Διακρίσεις:
- Στεφανία Βελδεμίρη Καπνός
- Ευστάθιος Γαϊτανίδης Αποκλείεται
- Χριστίνα Ιωαννίδου Το χωράφι με τα καλαμπόκια
- Μάγδα Ασημακοπούλου Το σοκολατένιο μωρό
- Σοφία Σωπασή Αθώο θύμα
- Παναγιώτης Θωμά Αίμα και κρασί
- Χρήστος Αρμάντο Γκέζος Καρδιές για φάγωμα
- Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου Κόκκινη μοίρα
- Εύα Αλεξοπούλου Στον κόκκινο αχυρώνα
- Μιχαήλ Βιδιαδάκης Ο κύκλος που κλείνει
Στέλιος Ξεφλούδας: Ένας μεγάλος άγνωστος
“…Κάθε δημιούργημα που βγαίνει από τα χέρια ενός μυθιστοριογράφου έχει κάτι το
αυθαίρετο, είναι πιο κοντά στη δική του πραγματικότητα από κάθε άλλη πραγματικότητα. Δεν
μπορεί να δημιουργήσει κι’ αν ακόμα έχει τη μεγαλύτερη πείρα ζωής ένα πρόσωπο που να
μην έχει τίποτα από τον εαυτό του…”
Στ. Ξεφλούδας, 1955

Ο Προοδευτικός Σύλλογος Τα Καστέλλια, πέρα από την πλούσια δράση του
εκδίδει και την εφημερίδα Καστελλιώτικα Νέα ανελλιπώς από το 1963.
Από τις προτεραιότητες του Συλλόγου και της εφημερίδας ήταν πάντοτε η
ανάδειξη της ιστορίας και του πολιτισμού της περιοχής μας, που δυστυχώς ζει κάτω
από τη σκιά των μεταλλευτικών εταιριών. Τα πλούσια κοιτάσματα βωξίτη και η
ληστρική τους εκμετάλλευση, έχουν οδηγήσει τη Φωκίδα σε μαρασμό, ενώ στα
απάτητα βουνά της η οικολογική καταστροφή είναι τεράστια…
Από το χωριό αυτό κατάγεται ο Στέλιος Ξεφλούδας. Αν
και υπήρξε εκ των ιδρυτών της περίφημης Σχολής της Θεσσαλονίκης, ελάχιστοι
είναι αυτοί που σήμερα τον γνωρίζουν.
Το πλούσιο συγγραφικό του έργο είναι μάλλον δυσεύρετο αν και υπήρξε ο εισηγητής του εσωτερικού μονολόγου» στην ελληνική λογοτεχνία!
«...Η αναζήτηση του άλλου, του νέου βασανίζει αιώνια τον αληθινό δημιουργό.
Δεν υπάρχουν όρια γι’ αυτόν. Άλλωστε χαρακτηριστικό των μεγάλων συγγραφέων
είναι η απομάκρυνση από τους καθιερωμένους τύπους και η δημιουργία των έργων
που ονομάζουμε πρότυπα….», γράφει ο ίδιος στο περίφημο δοκίμιό του για το
μυθιστόρημα.

Ποιος ήταν ο Στέλιος Ξεφλούδας
Ο Στέλιος Ξεφλούδας γεννήθηκε στα Καστέλλια (πιθανότατα το 1899, αν και
υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις).
Ξεκινώντας τις φιλολογικές του σπουδές από την Αθήνα, θα βρεθεί στο Παρίσι
στη γόνιμη περίοδο του μεσοπολέμου και θα έρθει σε επαφή με τους υπερρεαλιστές.
Επιστρέφοντας το 1930, πηγαίνει στη Θεσσαλονίκη, για να εργαστεί ως καθηγητής
στη μέση εκπαίδευση. Την ίδια χρονιά εκδίδει Τα τετράδια του Παύλου Φωτεινού.
Ο Γιάννης Καρατζόγλου (περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, τεύχος 128, σελ. 36-43), τον θεωρεί
ως την απαρχή της πεζογραφίας της Θεσσαλονίκης, όπως υπήρξαν για την ποίηση
της τα Ρόδα της Μυρτάλης του Γιώργου Βαφόπουλου. Σε αντίθεση με την αθηναϊκή
γενιά του ’30 και το αστικό της μυθιστόρημα, ο Ξεφλούδας δεν δίνει σημασία στην
πλοκή, που μάλλον είναι ανύπαρκτη, αλλά στην έκφραση σκέψεων και
συναισθημάτων, σε μια αδιάκοπη ροή. Είναι ο περίφημος «εσωτερικός μονόλογος».
Σε γράμμα του στον Γιώργο Θεοτοκά, σημειώνει:
«…Θέλω να εκφράσω τις ψυχικές μου καταστάσεις τον τελευταίο καιρό που βρισκόμουνα
στο Παρίσι. Τη στάση της ψυχής μου, τις σκέψεις μου μπροστά σ’ όλους αυτούς τους
κόσμους που με γοήτευσαν. Όλες τις μεταπτώσεις, τις συγκινήσεις, τις ανακαλύψεις, τις
συναντήσεις, τις γνωριμίες…».
Το 1932, μετέχει στην έκδοση του πρώτου πολύ σημαντικού περιοδικού της
Θεσσαλονίκης, τις Μακεδονικές Ημέρες. Την ίδια χρονιά, εκδίδει αυτό που για
πολλούς θεωρείται το καλύτερο έργο του, την Εσωτερική Συμφωνία, μια ποιητική
αφήγηση χωρίς όρια ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο.
Γράφει στον Γιώργο Θεοτοκά στις 16 Απριλίου του 1931:
«…Το νέο μου βιβλίο προχωρεί σιγά μα πάντως προχωρεί. Ύστερα εγώ δουλεύω πια από
μιαν ανάγκη. Βρίσκω μια καταφυγή στο γράψιμο, μια διέξοδο ακόμα και μια χαρά. Γι’ αυτό
κάθε μέρα παίρνω την πέννα και μουτζουρώνω το χαρτί. Τώρα να δούμε τι θα βγει.
Μυθιστόρημα; Όχι. Μου φαίνεται πως δεν θα γράψω ποτέ ένα μυθιστόρημα καλό...».
Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, υπηρετεί ως αξιωματικός στο
μέτωπο και σημαδεύεται βαθιά, κάτι που θα φανεί και στο βιβλίο του Άνθρωποι
του μύθου - Τετράδια από τον πόλεμο της Αλβανίας, που κυκλοφόρησε το 1946 με
σχέδια του Α. Αστεριάδη. Το 1960, τιμάται με το Ά Κρατικό Βραβείο
Μυθιστορήματος για το Εσύ ο κύριος Χ κι ένας μικρός πρίγκιπας. Μέχρι το θάνατό
του (27 Νοεμβρίου 1984) εκδίδει πολλά ακόμη μυθιστορήματα, που θεωρούνται ως
πιο «βατά» για το ευρύ κοινό…
Το γεγονός είναι πως ο μοναχικός και πρωτοποριακός δρόμος, που άνοιξε ο
Στέλιος Ξεφλούδας και υπηρέτησε με συνέπεια σε όλη τη ζωή του, δεν του
εξασφάλισε τη φήμη που έχουν άλλοι –συχνά λιγότερο ταλαντούχοι-πεζογράφοι.

Υ.Γ.: Κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Α’ Διαγωνισμού, βρέθηκα στη
Θεσσαλονίκη. Η επίσκεψή μου στο Λευκό Πύργο όπου λειτουργεί μουσείο της
ιστορίας της Θεσσαλονίκης, μου επεφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη:
Σε περίοπτη θέση, ένα μεγάλο ταμπλό για τις «Μακεδονικές Ημέρες» και
ξεχωριστή μνεία στον Στέλιο Ξεφλούδα!
Τα Καστέλλια, λοιπόν, μέσω του σημαντικού αυτού συμπατριώτη μας,
δεσπόζουν στον Λευκό Πύργο και στη Θεσσαλονίκη!
Εκεί μπορείτε να διαβάσετε κι ένα εξαιρετικό κείμενο του Ξεφλούδα που
συμπυκνώνει με μοναδικό τρόπο το πνεύμα της πόλης:
"... Σε μια πόλη βορεινή όπως η Θεσσαλονίκη με τα παλιά τείχη, που η ομίχλη κάποτε
γεμίζει τους ήσυχους δρόμους της, όλα νομίζεις πως ζουν πολλές φορές σε μια ατμόσφαιρα
ονείρου.
Στο ήσυχο λιμάνι της κάποια καράβια είναι έτοιμα να φύγουν μέσα στη μαγεία των
δειλινών της.
Παντού υπάρχει μια ψυχή γεμάτη ποίηση, μελαγχολία και σιωπή, όλα έχουν μια
εσωτερικότητα, ένα βάθος, ίσως κάποιο μυστικισμό είτε πλανιέσαι στους στενούς
λιθόστρωτους δρόμους των απάνω συνοικιών, είτε χαίρεσαι το απαλό φθινόπωρο στις
εξοχικές λεωφόρους, είτε σταματήσεις στις προκυμαίες αιχμάλωτος ενός δειλινού.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η νεανική ψυχή βρίσκει άπειρες τροφές, βηματίζει ώρες πολλές
μέσα στ’ όνειρο, λατρεύει τη σιωπή και τη μελαγχολία, βυθίζεται σε μια ατμόσφαιρα βαρειά
από ποίηση, αναζητά την ψυχή του κόσμου..."

Κώστας Στοφόρος
Για να διαβάσετε τις ιστορίες της συλλογής κλικάρετε τους ακόλουθους συνδέσμους:
Το φάντασμα, Άννας Μαρίας Παπαδάκη
Βιολέτες, βιολέτες παντού, Διονύσης Μαρίνος
Η Μυρσίνη μας, Αργυρώ Μπαξεβάνου
Ο θάνατος παραμονεύει, Γιάννης Ρεμούνδος
Αθανασία, Λιλή Γάτη
Έγκλημα χωρίς τιμωρία, Ιορδάνης Κυριακίδης
Ιστορία πολέμου, Μίνως Σκουντάκης
Ο μύλος, Αχιλλέας Τριαντόγλου
Η άλλη, Ελένη Χριστοφοράτου
Όταν το παρελθόν αποκαλύπτει, Νταίζη Λεονάρδου

¤

*Δείτε κι αυτό:
**Λόγω οικονομίας έχουν παραληφθεί κάποια στοιχεία, σύνδεσμοι και πληροφορίες. Βρείτε όλο το εισαγωγικό κείμενο της συλλογής "Έγκλημα στο χωρίο" κατεβάζοντας το βιβλίο ή διαβάζοντάς το ηλεκτρονικά από τη βιβλιοθήκη OPENBOOK. Πηγή: εδώ

Μνήμες περίστροφα - Η πρεμιέρα

Η υπόθεση
Ένα πρόσφατα αρραβωνιασμένο ζευγάρι θεωρεί ότι έχει μια φυσιολογική, αρμονική και ευτυχισμένη ζωή. Όλα θα αλλάξουν όταν εμφανισθούν σκιές από το παρελθόν τόσο δυνατές που μπορούν να τους διαλύσουν. Ξαφνικά γεμίζει η καθημερινότητα από συμβιβασμούς -πόσο συμβιβάστηκαν;- και ερωτήματα όπως: Που πήγε ο έρωτας; Τι απέγιναν εκείνα τα όνειρα; Που τα άφησαν; Και η ευτυχία; Πόσο ευτυχισμένοι είναι; Έρωτας ή λύτρωση; Θέλω ή συμβιβασμοί;
Ο θάνατος μοιάζει η μόνη ελπίδα. Λυτρωτικός, απελευθερωτικός, σαρωτικός, απόλυτος. Υπεράνω σωμάτων και ύλης. Όταν όλα έχουν τελειώσει ή εξαντληθεί, μόνο ο θάνατος μπορεί να ενώσει τις ψυχές που φτιάχτηκαν για να είναι μαζί.

Το έργο
Το κείμενο ισορροπεί και παραπαίει ανάμεσα στον ρεαλισμό της καθημερινότητας των ανθρώπων και στον σουρεαλισμό ενός άχρονου τόπου. Ό,τι είναι μετρήσιμο και υπολογίσιμο στον έναν κόσμο, είναι αμέτρητο και ανυπολόγιστο στο άλλο ενώ η έλλειψη ακρίβειας και πραγματικότητας επιτρέπει ονειρικές εκλάμψεις. Στην σκληρή ζωή πονούν και αποχωρίζονται. Στην ουτοπία λυτρώνονται και ενώνουν.
Η παράσταση
Η Σίλια Κατράλη απέδειξε περίτρανα το μεγάλο της ταλέντο σε πολλαπλούς τομείς. Έγραψε ένα έργο με ουσία, όμορφη δομή και ροή, σχηματισμένους χαρακτήρες, ολοκληρωμένες σκηνές... Δημιούργησε εντάσεις και συγκινήσεις, όπου και όσο χρειάζεται, και όσα δεν είπε με λέξεις τα άφησε ευκόλως εννοούμενα στον θεατή ώστε να συμπληρώσει (κι) εκείνος τα κενά συνδυάζοντας τα επί σκηνής δρώμενα με δικές του εμπειρίες. Κι επειδή το θέμα είναι ο έρωτας, το κοινό μπορεί να ταυτιστεί κάλλιστα με τους ήρωες και να συγκινηθεί. Και, ακόμη καλύτερα, ο θεατής να προβληματισθεί για τους δικούς του συμβιβασμούς και τα παρατημένα θυσιασμένα του όνειρα στο βωμό κάποιας κοινωνικοπολιτικής επι-βολής.
Η Σίλια όμως, πέρα από το σενάριο, υπογράφει και στη σκηνοθεσία, όπου επίσης κέρδισε το στοίχημα. Προσωπικά, θα αναμένω και θα επιδιώξω να δω κι άλλες δουλειές της καθώς πιστεύω ότι όσο εξελίσσεται και εμβαθύνει τόσο υπέροχα πράγματα θα συμβαίνουν στις θεατρικές σκηνές.
Η Σίλια ερμηνεύει κιόλας, ίσως την πιο αισθαντική ηρωίδα της καθώς εκφράζει την φωνή που επαναστατώντας αντιδρά στη "λήθη" (των άλλων). Ένα πλάσμα που μπορεί μόνο να ερωτεύεται και να αγαπά ανεμπόδιστα από συμβιβασμούς και όρια. Μια γυναίκα που μπορεί να πεθάνει για την αγάπη της αλλά δε θα την προδώσει ποτέ.
Τόσο η ίδια όσο και όλοι οι άλλοι ηθοποιοί στάθηκαν επάξια στις ανάγκες του έργου. Η Γεωργία Κρανίδου περπάτησε εξαίσια με τα παπούτσια της γυναίκας που φόρεσε μια μάσκα και αποφάσισε να περάσει την υπόλοιπη ζωή της καταπνίγοντας τις πραγματικές επιθυμίες της προσφέροντας μια εκφραστικότατη, φορτισμένη ερμηνεία. Τη διανομή συμπληρώνουν ο Ιάκωβος Βέρδης σε διπλό ρόλο και η Μαρίνα Μπασέτα.
Οι συντελεστές αφιερώνοντάς μου από το χρόνο τους αναφέρθηκαν σχετικά με τους ρόλους τους. Δείτε την σχετική ανάρτηση εδώ.
Με μια φράση, το ψυχολογικό δράμα της Σίλιας Κατραλή αξίζει το χρόνο σας με το παραπάνω. Πολύ καλή δουλειά σε όλους τους τομείς με άξιους συντελεστές. Υπέροχες μουσικές επιλογές που συμπληρώνουν με τον καλύτερο τρόπο τις σκηνές και καλή κινησιολογία. Θα σας συγκινήσει, θα σας ταξιδέψει στο διττό της κόσμο και θα σας προβληματίσει θετικά.
Συντελούν
Σενάριο - Σκηνοθεσία: Σίλια Κατραλή
Παίζουν: Γεωργία ΚρανίδουΣίλια ΚατραλήΙάκωβος ΒέρδηςΜαρίνα Μπασέτα

Τόπος
ΘΈΑΤΡΟ ΧΥΤΗΡΙΟ, Ιερά Οδός 44, Γκάζι
Από Πέμπτη 23 Απριλίου και κάθε Πέμπτη, 21:45 (μόνο για 6 παραστάσεις)

¤

Κερδίστε πρόσκληση!
Οι συντελεστές της παράστασης "Μνήμες περίστροφα" προσφέρουν μια διπλή πρόσκληση για την Πέμπτη 28 Μαΐου σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις και τα δώρα εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 27 Μαΐου, ώρα πρωινή και ο τυχερός θα παραλάβει την πρόσκλησή του από το ταμείο, τουλάχιστον μισή ώρα πριν την έναρξη της παράστασης, αναφέροντας το όνομά του.
k
Καλή τύχη!

Η Αγγελική Μπούλιαρη και "Η νοσταλγία του παλιού πόνου"

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Α.Μ.: Η ιδέα για το καθένα από τα ποιήματα είναι γέννημα της στιγμής. Η ιδέα για τη συλλογή προέκυψε από την επιθυμία να στεγάσω τους στίχους μου.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Α.Μ.: Στο σπίτι, στον κήπο, στο λεωφορείο, στο δρόμο, στο καφενείο, στην αμμουδιά.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Α.Μ.: Η συλλογή αυτή καλύπτει ένα ευρύ διάστημα κάποιων δεκαετιών.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Α.Μ.: Στιγμές στο χρόνο.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Α.Μ.: Εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Α.Μ.: Το πάθος της νιότης.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Α.Μ.: Δεν υπάρχουν χαρακτήρες στα ποιήματά μου, ή αλλιώς όλα είναι ήρωες. Ακόμα κι ένα βότσαλο στη λίμνη μπορεί να γίνει ήρωας-θέμα ενός ποιήματος.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Α.Μ.: Σκέψη και συγκίνηση.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Α.Μ.: Μεγαλώνοντας μειώνονται οι αγωνίες μου. Σταθερή, όμως, παραμένει η αγωνία για τα αγαπημένα πρόσωπα.

Φοβάστε...
Α.Μ.: Τη βία και τον πόλεμο.

Αγαπάτε...
Α.Μ.: Τα παιδιά.

Ελπίζετε...
Α.Μ.: Να προλάβω.

Θέλετε...
Α.Μ.: Να ταξιδέψω σε μακρινούς προορισμούς.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Α.Μ.: Οι ευαίσθητοι.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Α.Μ.: Δεν υπάρχει «πρέπει».

Γιατί δεν πρέπει;
Α.Μ.: Δεν υπάρχει «Δεν πρέπει».

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Α.Μ.: Στην «Άνεμος Εκδοτική» και στα βιβλιοπωλεία.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Α.Μ.: Στο blog μου.

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Α.Μ.: Του δειλινού.

Ποια μουσική;
Α.Μ.: Το τραγούδι Manhã De Carnaval, από την ταινία Orpheo Negro.

Ποιο άρωμα;
Α.Μ.: Rive Gauche YSL.

Ποιο συναίσθημα;
Α.Μ.: Νοσταλγία, φυσικά.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Α.Μ.: Φωτογραφικό άλμπουμ.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Α.Μ.: Ζωγράφος ή σκηνοθέτης.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς; 
Α.Μ.: Αρκετούς. Για να μην αδικήσω Έλληνες συναδέλφους μου, θα αναφέρω τις Καναδέζες Μάργκαρετ Άτγουντ και Άλις Μονρό.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Α.Μ.: Ο Αλμπέρ Καμύ και συνολικά το έργο του.

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Α.Μ.: Ανταλλάσσουμε ιδέες.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Α.Μ.: Καλά είναι κι αυτά, αλλά πρωτίστως χρειάζεται ψυχή με πράγματα που την καίνε.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Α.Μ.: Η ποιότητά του, ο τίτλος, το εξώφυλλο, η προώθηση, το κοινό του –αν είναι ευρύ η περιορισμένο– και η χρονική συγκυρία. Θα ονόμαζα τύχη τον συνδυασμό όλων αυτών.

Τι την αποτυχία;
Α.Μ.: Κάποιες ελλείψεις στον παραπάνω συνδυασμό.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Α.Μ.: Σαφώς, ναι! Βλέπω συχνά έναν αχρείαστο ανταγωνισμό για το ποιος έχει τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη ή έχει διαβάσει τα περισσότερα βιβλία. Βρίσκω ανούσια την υπερβολή. Σύμφωνοι, λατρεύουμε τα βιβλία, αλλά αυτά δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τον άνθρωπο και τη ζωή.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Α.Μ.: Ανάβαση στο Όρος.
 Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Διανέμεται αποκλειστικά από το koukidaki.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ.
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο.

Το πρώτο μου Botox

του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη

Εξαιρετικά αφιερωμένο στο αγαπημένο μου κουκιδάκι και στους αναγνώστες του


Το ιδανικό σκηνικό για έναν celebrity-διανοούμενο-καθώς πρέπει συγγραφέα σαν κι εμένα: φόρμα Converce και μπλουζάκι από το Κολωνάκι, αναμμένα κεριά σε όλο το σπίτι, ξύλα στο τζάκι, αρωματικά sticks ειδική παραγγελία από το εξωτερικό για να μη μαστουρώσω, μια κούτα τσιγάρα έτσι για να βρίσκεται και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, ίσως και δύο και τρία μη σου πω. Τα 250 και βάλε τετραγωνικά, πίστεψέ με, τις περισσότερες φορές είναι περιττά, μιλά η εμπειρία. Άκουσα πρόσφατα μια συνέντευξη στο ραδιόφωνο ενός πολλά υποσχόμενου συνάδελφου ο οποίος ξεκίνησε να γράφει σε μια υγρή και υπόγεια γκαρσονιέρα κάπου στη Θεσσαλονίκη. Ποιος να συγκριθεί μαζί μου; Κανείς, είναι η σωστή απάντηση. Κι όμως, το καβάλησα το καλάμι. Αλλά επειδή μου κόστισε ακριβά δεν σπάει με καμία Παναγία…

Εδώ ο πρόλογος τελειώνει και το best seller μου αρχίζει. Διάλεξα για αρχή τις κατάρες που με βαραίνουν όλα αυτά τα χρόνια. Ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία και άπειρα χρήματα. Ένα πελώριο βουνό από χρήματα που αντί να μικραίνει με την πάροδο του χρόνου, αυτό γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Σαν το γεφύρι της Άρτας ένα πράγμα. Ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόταν. Άσχετο. Ο ποιος; Ο έρωτας; Αυτό το γκαβό αγγελάκι που πετάει τα βέλη του όπου το συμφέρει; Αυτό το κοντοπούτανο ποτέ δεν μου χτύπησε την πόρτα. Ούτε για πλάκα την πρωταπριλιά. Από αλλού θα άρπαξε περισσότερα φαίνεται, γι’ αυτό και μ’ έχει στο φτύσιμο εδώ και αιώνες. Δεν ερωτεύτηκα κανέναν, λοιπόν, εκτός από τον εγωκεντρικό εαυτό μου. Δεν είναι δικό μου το λάθος. Δεν κάνω ποτέ λάθη! Η ζωή με ανάγκασε. Μια ζωή που απέχει χιλιόμετρα από αυτή που ονειρευόμουνα να ζήσω. Ναι, και οι πλούσιοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο. Το πρόβλημα που είναι;
Τη δόξα, άλλη από εκεί, δεν τη κυνήγησα ούτε για μια στιγμή. Το αντίθετο μάλιστα. Εκείνη, σαν λυσσασμένη σκύλα, κυνηγούσε εμένα από την κακιά ώρα και στιγμή που ήρθα στον μάταιο τούτο κόσμο. Έναν κόσμο που τα πάντα εξαρτιόνται από τα ευρώ. Που εκείνα κάνουν κουμάντο σε όλα: που θα ζήσεις, πως θα ζήσεις, τι θα φας, τι θα φορέσεις, που θα πας διακοπές, αν θα πας διακοπές. Αλήθεια, πως θα ήμουνα, αν ήμουνα (υποθετικά μιλάω πάντα) χωρίς καθόλου χρήματα; Τι δουλειά θα έκανα για να βγάζω τίμια το ψωμάκι μου; Α πα πα… δυο υπαρξιακά ερωτήματα μου χτύπησαν άξαφνα τη πόρτα και ο πυρετός άγγιξε το σαράντα. Ας ανάψω ένα τσιγάρο…
Χρήματα, χρήματα, και πάλι χρήματα. Χρήματα αμέτρητα για να αγοράσω ότι ποθεί η καρδούλα μου. Να επενδύσω στο μέλλον μου αν θα υπάρξει μέλλον. Χρήματα που ξόδεψα ασύστολα για να ανακαινίσω το πατρικό μου σπίτι, να φτιάξω καινούργια πισίνα, ακόμα πιο μεγάλη, να σκάσουν απ’ τη ζήλια τους όλα τα ΒουΠου, να φέρω από την Ιταλία ολοκαίνουργια υπερσύγχρονη λιμουζίνα, να ταξιδεύω συνέχεια στο Παρίσι και στο Μιλάνο για να ανανεώνω τη γκαρνταρόμπα μου επειδή είναι απαγορευτικό να φοράω το ίδιο ρούχο δεύτερη φορά, να αγοράσω και το δίπλα οικόπεδο για να φτιάξω ελικοδρόμιο επειδή αγόρασα δικό μου ελικόπτερο. Κάπου πρέπει να προσγειώνεται κι αυτό…

Bar theatre επιλογές στο «Τσάι στη Σαχάρα»

Τι μπορείτε να δείτε στο Τσάι στη Σαχάρα; Στον bar theatre καλλιτεχνικό χώρο μπορείτε να απολαύσετε μια παράσταση πίνοντας το καφεδάκι, το τσάι ή το ποτό σας ενώ στις διαθέσιμες επιλογές υπάρχουν θεάματα για όλα τα γούστα αλλά και για παιδιά. Παρακάτω, αναφέρονται τα τελευταία δελτία τύπου που έφτασαν στο inbox και θα σας ταξιδέψουν από βραδιές με τραγούδια των Β. Τσιτσάνη και Μ. Θεοδωράκη σε αφιερώματα για τη ζωή και το έργο του Αττίκ, και από εμπνευσμένες παιδικές παραστάσεις μέχρι ένα ξεκαρδιστικό Ελεύθερο ζευγάρι. Ρίξτε και μια ματιά σε μια παλαιότερη ανάρτηση που θα βρείτε εδώ για καλό και για κακό. Στο τέλος των παρουσιάσεων θα βρείτε διευθύνσεις και τηλέφωνα για τις κρατήσεις σας.

NORD-OST, μέρες που ξεχάστηκαν

Κάθε Σάββατο, σε μια μεταμεσονύχτια παράσταση, και κάθε Κυριακή βράδυ, μέχρι τις 7 Ιουνίου, μπορείτε να παρακολουθήσετε το έργου του Torsten Buchsteiner σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη, στον Πολυχώρο Vault.
Η ιστορία
Στις 23 Οκτωβρίου 2002, τριάντα δύο Τσετσένοι αυτονομιστές εισέβαλαν στο θέατρο της οδού Ντουμπρόβκα στη Μόσχα, και αφού διέκοψαν με τη βία το μιούζικαλ NORD-OST κράτησαν ομήρους τους 850 ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα με αίτημά τους να σταματήσει ο πόλεμος στην Τσετσενία. Τις πενήντα επτά ώρες ομηρίας διέκοψε μια επιχείρηση διάσωσης με αέρια που όμως κόστισε τη ζωή σε 170 άτομα. Μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει χαρακτηρισθεί ένοχος.

Το έργο
Τρεις γυναίκες με διαφορετική προέλευση διασταυρώνουν τις μαρτυρίες τους εξιστορώντας λεπτό προς λεπτό την εμπειρία τους. Μια Τσετσένα "μαύρη χήρα", μια Ρωσίδα όμηρος και μια Λετονή γιατρός που κλήθηκε στο σημείο διηγούνται αυτά που έζησαν ενώ η κάθε πλευρά βλέπει την σύγκρουση Ρωσίας-Τσετσενίας υπό άλλο πρίσμα κι έτσι, αυτό που για τους Τσετσένους επαναστάτες αποκαλείται «απελευθερωτικός αγώνας» οι Ρώσοι το ονομάζουν «αντιτρομοκρατική επιχείρηση».
Η παράσταση
Οι αντικρουόμενες πλευρές εκπροσωπούνται από το γυναικείο φύλο δημιουργώντας ένα επιπλέον ενδιαφέρον σημείο ενώ, και μόνο από το γεγονός ότι το έργο βασίστηκε σε μαρτυρίες, αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα. Τρεις γυναίκες που έζησαν όλες εκείνες τις μαρτυρικές ώρες -που κράτησαν μέρες!- στέκονται μπροστά στα μικρόφωνα και φωτίζουν τις τρεις εκδοχές τους.
Το ανατριχιαστικό συμβάν ανήκει ανάμεσα στις πιο σκληρές τρομοκρατικές επιθέσεις που σημειώθηκαν στην Ευρώπη τον 21ο αιώνα, αν δεν το υπολογίσουμε ως το πλέον σοβαρό, και σε κάνει να σκεφθείς όλες τις κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις.
Αντιγραφή από το δελτίο τύπου:
Παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα φρικαλαιότητες Τζιχαντιστών που σοκάρουν την παγκόσμια κοινότητα. Η αντίδραση των δυτικών κοινωνιών στον Ιερό Πόλεμο που έχει κηρύξει το Ισλάμ, έπειτα βέβαια από αλλεπάλληλες επεμβάσεις των Η.Π.Α. και των συμμάχων τους στον αραβικό κόσμο -ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και πως οι Αμερικάνοι στήριξαν τους Ταλιμπάν την εποχή των συρράξεων με την Ε.Σ.Σ.Δ.- είναι η άνοδος του Φασισμού και η έξαρση φαινομένων ξενοφοβίας και ρατσισμού. Κάθε τι ξένο και διαφορετικό μας τρομάζει, η παγκοσμιοποίηση αντί να άρει τις διαφορές, να ενώσει τους άνθρωπους και να μας φέρει πιο κοντά δημιουργεί κοινωνικές ανισότητες που οδηγούν σε συγκρούσεις και περιχαράκωση. Όλοι είναι έτοιμοι να περιφρουρήσουν τα συμφέροντά τους με κάθε μέσο και οποιοδήποτε κόστος. Κάθε πλευρά προσπαθεί να εκδικηθεί και να επιβάλλει τις αξίες της σε ένα ατελείωτο γαϊτανάκι μίσους.
Και επειδή στην Αμερική ένα μαύρο παιδί ακόμα αντιμετωπίζεται σαν εγκληματίας, επειδή στην Νιγηρία το να σπουδάσει μια γυναίκα είναι έγκλημα που μπορεί να την οδηγήσει στο θάνατο, επειδή ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν μπορεί να εισβάλει στην Ουκρανία, επειδή το Ισραήλ μπορεί να βομβαρδίζει όποτε θελήσει σχολεία και νοσοκομεία στην Παλαιστίνη, επειδή ένας σκιτσογράφος μπορεί να δολοφονηθεί στο όνομα του Μωάμεθ, επειδή κάθε μέρα μπορούν οι μετανάστες που έρχονται από την κόλαση περνώντας το Αιγαίο να πνίγονται ή να καταλήγουν σε κέντρα κράτησης που θυμίζουν στρατόπεδα συγκέντρωσης κι επειδή οι αναφορές αυτές δεν έχουν τέλος, η παράσταση Nord-ost λειτουργεί σαν μπρεχτική παραβολή ώστε να σταθούμε κριτικά στην δική μας κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, να βρούμε διεξόδους και να λειάνουμε τις θέσεις μας που ίσως αγκυλώνουν και τραυματίζουν τους γύρω μας αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Μέρες σαν εκείνες στη Μόσχα τον Οκτώβρη του 2002 δεν πρέπει να ξεχαστούν.
Τρία μικρόφωνα περιμένουν υπομονετικά να αποκτήσουν ζωή. Τρεις γυναίκες στέκονται απέναντι και θυμούνται λεπτό προς λεπτό όλες εκείνες τις μέρες που άλλαξαν τον κόσμο τους. Τρεις άνθρωποι που ανήκουν σε διαφορετικές κοίτες κοιτούν όμως την ίδια θέα. Πόσο αλλάζουν τα χρώματα του τοπίου για την κάθε μία!
Πανέμορφα σκηνοθετημένη παράσταση από τον Βαγγέλη Λάσκαρη που τοποθέτησε τις ηρωίδες του πίσω από ένα μικρόφωνο εξομολόγησης ψυχικών καταθέσεων, έβαλε μπόλικο δυναμικό ροκ και γέμισε το χώρο με πλήθος συμβολισμών. Η κάθε γυναίκα ανήκει σε διαφορετικό "στρατόπεδο", σε άλλη πλευρά, έχει διαφορετική ματιά, διαφορετικά βιώματα αλλά έχει και ένα μοναδικό χρώμα επί σκηνής χαρακτηριστικό της ιδιοσυγκρασίας και της ιδιότητάς της. Στη μαύρη χήρα αντιστοιχεί το μαύρο, στην γιατρό το λευκό και στην όμηρο το κόκκινο -όπως το αίμα. Οι ίδιες παλεύουν με το άδικο -εκείνο που αντιπροσωπεύει το άδικο για την κάθε μία-, με τις μνήμες τους, με όσα είδαν, έζησαν, ένιωσαν... και όπως τα είδαν, έζησαν, ένιωσαν... Απαλλαγμένες από κάθε περιττό ακόμη και στα ρούχα τους, κρατάνε μόνο την ουσία.
Η Σταυρούλα Γκιόκα αναμετριέται με την γιατρό που καρδιοχτυπά για τους εκατοντάδες ομήρους αλλά και για εκείνα τα πιο δικά της πρόσωπα που είχαν την ίδια τύχη. Η Μαρία Καλυβά γίνεται μια "μαύρη χήρα" που εκπαιδευμένη ανάλογα μετατρέπεται σιγά σιγά σε πολεμική μηχανή χωρίς ανθρώπινα συναισθήματα. Πόση ευαισθησία κρύβει η σκληρότητα και πόσο πόνο! Και η Μαρία Σαρέλη φοράει τα παπούτσια μιας ομήρου. Μιας εκ των εκατοντάδων ψυχών που παγιδεύτηκαν στην αίθουσα του θανάτου, εκεί που ο άνθρωπος είναι μόνο μια παράπλευρη απώλεια χωρίς ιδιαίτερη αξία. Όλες τους επέτυχαν ιδιαίτερες αισθαντικές ερμηνείες πιάνοντας τον παλμό και την ψυχική αναστάτωση των ηρωίδων τους.
Γενικότερα, η "γραφή" είναι διεισδυτική μέσα από την απλότητά της, έντονη και καθοριστική. Οι περιγραφές παρουσιάζονται άμεσα και αποτελεσματικά. Οι χαρακτήρες ανήκουν σε διαφορετικές μεριές αλλά θα μπορούσαν να (συν-)ταυτιστούν μέσα από το συναίσθημα του φόβου, της απελπισίας και της επιβίωσης. Μου θύμισε τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ με καταθέσεις επιζώντων, ίσως λόγω των μικροφώνων, αλλά με την καλή έννοια, επειδή ένιωσα να πηγάζει μια αυθεντικότητα στα λεγόμενά τους.
Ο συγγραφέας
Ο Τόρστεν Μπούχστάινερ, ηθοποιός και συγγραφέας, γεννήθηκε στο Αμβούργο το 1964. Έχει εργαστεί στο Deutsches Theater Berlin, στο Schiller Theatre, στο Freie Volksbοhne στο Βερολίνο αλλά και στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Έγραψε το πρώτο του θεατρικό έργο «Παίκτες» το 1999 το οποίο βραβεύτηκε στο Rostock  δύο χρόνια αργότερα. Το καλοκαίρι του 2005 κάνει πρεμιέρα στην Πράγα το έργο του «Τάνγκο Σόλο» και ακολουθεί το «Πεθαίνοντας στη Γερμανία». Το «NORD-OST» είναι το γνωστότερο από όλα, έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, έχει μεταφραστεί σε δέκα γλώσσες και έχει παιχτεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Σήμερα ζει και εργάζεται στο Βερολίνο.

Ο σκηνοθέτης
Ο Βαγγέλης Λάσκαρης είναι κοινωνιολόγος, απόφοιτος του Πάντειου Πανεπιστημίου, με μεταπτυχιακές σπουδές στα οικονομικά στο Univercity οf Kentucky. Σπουδάζει Θέατρο στην Ανώτερη Δραματική Σχολή Πέτρας. Η πρώτη σκηνοθετική του δουλειά ήταν το Jack and Jill της Jane Martin, που ανέβηκε πέρσι στον Πολυχώρο Vault, απέσπασε πολύ καλές κριτικές και συνεχίζεται τη φετινή σεζόν στο Life and Art Theater. Έχει συμμετάσχει ως ηθοποιός στις παραστάσεις: Γαϊτανάκι του Arthur Schnitzler σε σκηνοθεσία Αγγελικής Καρυστινού στο Beton 7, Heaven on Earth διαδραστική περφόρμανς της Βάνας Πεφάνη με αφορμή τον Ζαν Ζενέ στο Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας, “Αναζητώντας τον Καβάφη”, παράσταση της Βάνας Πεφάνη στο Διεθνές Φεστιβάλ Πέτρας, “O άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα” του Λουίτζι Πιραντέλο υπό την καθοδήγηση του Κώστα Μπάρα στο Studio Υour Stage, κ.α.
Συντελεστές
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Λάσκαρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Μπίκα 
Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Γεωργόπουλος
Φωτισμοί: Άννα Ρεμούνδου
Εκτέλεση Παραγωγής: Σοφία Παναγοπούλου
Φωτογραφιές -Video: Θοδωρής Θεοδώρου
Αφίσα: Nίκος Παναγόπουλος
Ενδυματολόγος: Τόνια Πλατανά
Νομικός Σύμβουλος: Ράνια Λιακοπούλου
Παραγωγή: Vault


Ερμηνεύουν
Γκιόκα ΣταυρούλαΚαλυβά ΜαρίαΣαρέλη Μαρία

Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Σάββατο στις 23:30
Κυριακή στις 21:30

VAULT THEATRE PLUS
Μελενίκου 26 Βοτανικός, Αθήνα
Τηλ. Επικοινωνίας 213 0356472 – 6945 993870
Email: vaulttheatre.gr@gmail.com 

Δείτε τις φωτογραφίες κλικάροντας πάνω τους.
Επίσης στο Vault:
Ο Κανίβαλος
Μικρές ιστορίες φόνων
Other Side

Το ημερολόγιο ενός αστροναύτη

Κωνσταντίνου Βαρδή
Είναι αστείο το πόσα γίνονται στην πραγματικότητα και το πόσα μαθαίνονται στο τέλος. Ευτυχώς για εμένα δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ας είναι καλά αυτές οι κιτρινισμένες σελίδες ημερολογίου που κρατώ μπροστά μου και γεμίζω με τόση μανία. Από μικρός μου άρεσε να γράφω. Ήταν ένα είδος χόμπι που κατέληξε σε μανία. Η μανία σε πάθος και το πάθος σε απομόνωση.
Πολλά ειπώθηκαν και για τα διαστημικά ταξίδια. Τα περισσότερα ήταν από αυτούς που τα οργάνωναν. Από αυτούς που στο τέλος του προγράμματος ζύγιζαν τα υπέρ και τα κατά. Καμιά μαρτυρία όμως από τους άμεσα εμπλεκόμενους. Από εκείνους τους αφανείς ήρωες που φόραγαν τις δυσκίνητες στολές με τις χιλιάδες ώρες εντατικής εκπαίδευσης για να πάει μπροστά το ανθρώπινο είδος. Ευτυχώς που υπάρχω κι εγώ να καταγράφω κάθε λεπτομέρεια αυτού του γαλαξιακού ταξιδιού.

~ Σαββάτο, 19 Ιουνίου 1943 ~
Με λένε Λούις Νίκολς και γεννήθηκα στις δεκαεννέα Ιουνίου του 1933, ημέρα Δευτέρα. Σήμερα έχω τα γενέθλιά μου. Κλείνω τα δέκα μου χρόνια. Αν και παιδί ακόμη, δεν αισθάνομαι έτσι. Είμαι αποκομμένος από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου, καθώς βρίσκω περισσότερα ενδιαφέροντα στα βιβλία μου παρά στα ανόητα παιχνίδια τους. Μου αρέσει να μελετάω φυσική, χημεία και μαθηματικά. Τα παιδιά, όπως και οι μεγαλύτεροί μου, δεν κατανοούν αφηρημένες έννοιες όπως βαρύτητα, διάστημα και άλλα. Έχω συνηθίσει να με κοιτούν σαν εξωγήινο όταν τους μιλάω για αυτά.
Τα όνειρά μου διαφέρουν από αυτά των υπολοίπων συμμαθητών μου. Οι περισσότεροι θέλουν να γίνουν οδηγοί αγώνων. Αυτό αρέσει και στα κορίτσια. Εγώ όμως θέλω να ταξιδέψω μακριά. Όχι, δεν εννοώ σε κάποιο εξωτικό μέρος. Εγώ θέλω να ταξιδέψω εκεί ψηλά… στον ουρανό. Κάθε βράδυ αφήνω το βλέμμα μου να ταξιδέψει έξω από τον δικό μας κόσμο. Ξέρω, είμαι σίγουρος πως υπάρχουν κόσμοι ολόκληροι που περιμένουν να ανακαλυφθούν, έξω από τον δικό μας. Αυτό θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω. Θα ήθελα να γίνω ένας εξερευνητής του διαστήματος…

~ Τρίτη, 22 Μαΐου 1945 ~
Είμαι πολύ χαρούμενος. Τελικά ο άνθρωπος μπορεί να επιτύχει πολλά αν το θέλει πραγματικά! Σήμερα στο σχολείο μας ανακοίνωσαν πως πριν τρία χρόνια, στις τρεις Οκτωβρίου του 1942, εκτοξεύτηκε το πρώτο αντικείμενο στο διάστημα. Εύχομαι κι αυτός ο πόλεμος* να φτάσει το τέλος του κάποια στιγμή…

~ Κυριακή, 2 Σεπτεμβρίου 1945 ~
Είναι η πρώτη φορά που οι σειρήνες χτυπούν από χαρά. Όλοι έχουν ξεχυθεί στους δρόμους και έχουν αγκαλιαστεί. Ο πόλεμος έλαβε επίσημα τέλος. Ελπίζω όλα τα κακά να τελειώσουν μαζί του.

~ Τετάρτη, 17 Ιουλίου 1946 ~
Οι πρώτοι επιβάτες στα διαγαλαξιακά ταξίδια είναι πια γεγονός. Περίπου δηλαδή… αν φυσικά μπορείς να θεωρήσεις επιβάτες τις μύγες και τους σπόρους καλαμποκιού που επάνδρωσαν τον γερμανικό πύραυλο V2. Το τέλος του παγκόσμιου πολέμου άνοιξε νέους ορίζοντες στο ανθρώπινο είδος που πλέον προσπαθεί να φτάσει τον θεό κι εγώ είμαι αποφασισμένος να παίξω ενεργό ρόλο σε αυτό. Είμαι μόλις δεκατριών ετών. Νομίζω πως έχω αρκετό χρόνο μπροστά μου να προσθέσω κι εγώ το δικό μου λιθαράκι σε αυτό που εγώ ονομάζω: Κατάκτηση του σύμπαντος.

~ Σαββάτο, 19 Ιουνίου 1948 ~
Σε λίγες μέρες γίνεται η αποχαιρετιστήρια χοροεσπερίδα του σχολείου. Αποφάσισα να μην πάω. Έχω σημαντικότερα πράγματα να κάνω ετούτη τη βραδιά. Ο θείος μου, μου χάρισε ένα τηλεσκόπιο με το οποίο μπορώ να βλέπω τους κρατήρες του φεγγαριού. Κοντεύει πανσέληνος και το θέαμα, είμαι σίγουρος, θα είναι μαγευτικό! Είμαι δεκαπέντε χρονών και τα χέρια μου πιάνουν αρκετά για έναν νέο της ηλικίας μου. Νομίζω πως πλέον έχω όλα τα εργαλεία και υλικά που χρειάζομαι για να κατασκευάσω τη δική μου ρουκέτα. Εύχομαι μόνο να βγει αρκετά μεγάλη ώστε να χωράει κι εμένα μέσα…

Ο Διονύσης Λεϊμονής και "Το δέκατο έβδομο κιβώτιο"

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Δ.Λ.: Μια τυχαία ανάρτηση στο διαδίκτυο το 2015 σύμφωνα με την οποία το δέκατο έβδομο κιβώτιο δε βρέθηκε από την ομάδα ενάλιας Αρχαιολογίας με επικεφαλής τον αρχαιολόγο Δημήτρη Κουρκουμέλη με έκανε να ψάξω το θέμα «ναυάγιο του πλοίου του ΄Ελγιν» στο διαδίκτυο.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Δ.Λ.: Στο εξοχικό μου ένα καλοκαίρι, ενώ έκανα βουτιές σε μια ήσυχη παραλία του Παγασητικού, ακολουθούσαν οι νοερές βουτιές μου στον Αβλέμονα των Κυθήρων.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Δ.Λ.: Περίπου 3 μήνες, τρεις θερινούς μήνες απολαμβάνοντας τη διαδικασία της γραφής γράφοντας ένα παιδικό μυθιστόρημα περιπέτειας.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Δ.Λ.: Ένα βιβλίο που συνδυάζει την πραγματικότητα και τον μύθο, την ιστορία και το παραμύθι.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Δ.Λ.: Το βιβλίο κινείται σε δύο χρόνους. Στο τότε, 200 και πλέον χρόνια πριν όταν ο λόρδος ΄Ελγιν καταχρηστικά αφαιρεί τα γλυπτά του Παρθενώνα μας, τα φορτώνει στο ιδιόκτητο πλοίο του, τον «Μέντορα» και ναυαγεί στο μικρό λιμανάκι του Αβλέμονα και στο τώρα, όταν μια παρέα παιδιών με καταγωγή από το νησί γνωρίζει τον κύριο Δημήτρη, τον επιστήμονα και τον κυρ Γιώργη, τον καπετάνιο ενώνοντας τις δυνάμεις τους στην επιχείρηση «το κιβώτιο στο φως» μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Δ.Λ.: Τους ήρωες, τα παιδιά, που μερικές φορές τολμούν πολύ περισσότερο από εμάς τους μεγάλους κι ίσως, εφόσον επιμένουν να ονειρεύονται, να φτιάξουν κάποτε έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που παραλαμβάνουν από την αφεντιά μας.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Δ.Λ.: Η Φανούλα, ένα κοριτσάκι της παρέας του νησιού της Αφροδίτης, που αυτό το καλοκαίρι είναι το πρώτο της καλοκαίρι χωρίς να βλέπει μετά από ένα ξαφνικό ατύχημα, αλλά παρόλα αυτά επιτελεί σπουδαίο έργο στην επιχείρηση ανεύρεσης του κιβωτίου. Το πιο ευχάριστο είναι ότι η Φανούλα έχει αγαπηθεί πολύ από τους μικρούς μου αναγνώστες.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Δ.Λ.: Στον βιβλιόφιλο μια ταξιδιωτική περιπέτεια που στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα και συμπληρώνεται από τα μυθοπλαστικά και στον βιβλιοφάγο ένα βιβλίο που διαβαζοντάς το περιμένει εναγωνίως τη συνέχειά του.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Δ.Λ.: Μη χάσουμε κάποτε την ελπίδα μας.

Φοβάστε...
Δ.Λ.: Όσους αγνοούν τι έχει συμβεί πριν έρθουν σε τούτο τον κόσμο...

Αγαπάτε...
Δ.Λ.: Να προσπαθώ για το καλύτερο ακόμα κι αν δεν τα καταφέρνω πάντα όπως θα ήθελα...

Ελπίζετε...
Δ.Λ.: Σε καλύτερες μέρες, όταν θα διεκδικήσουμε όσα δικαιωματικά μας ανήκουν.

Θέλετε...
Δ.Λ.: Να μάθω και να πάθω, να πάθω για να μάθω...

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Δ.Λ.: Φαντάζομαι όσοι δε διαβάζουν μόνο ένα βιβλίο για να χαρούν τη στιγμή, αλλά προτιμούν να θυμούνται κάτι από αυτό... να μην αποβληθεί την επόμενη στιγμή.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Δ.Λ.: Γιατί περιέχει μια ιστορία εξωπραγματική σαν παραμύθι μα τόσο αληθινή και τόσο δική μας, που πρέπει να κάνουμε όλοι κτήμα μας.

Γιατί δεν πρέπει;
Δ.Λ.: Γιατί σε μερικά σημεία αποκαλύπτεται πόσο ανόητα φερθήκαμε και πόσα λάθη κάναμε από άγνοια.

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Δ.Λ.: Σε όλα τα καλά βιβλιοπωλεία στη σειρά Περιστέρια των εκδόσεων Πατάκη.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Δ.Λ.: Όπου με αναζητήσετε, και θα ανταποκριθώ με χαρά σε κάθε κάλεσμα με σκοπό την προώθηση της φιλαναγνωσίας.

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Δ.Λ.: Το γαλάζιο της θάλασσας, αφού μιλάμε για μια ναυτική περιπέτεια. 

Ποια μουσική;
Δ.Λ.: Το βαλς των χαμένων ονείρων για όσα χάσαμε τότε, μα είναι και μια μελωδία που μας κάνει να σχεδιάσουμε ένα όμορφο τώρα κι ένα καλύτερο αύριο...

Ποιο άρωμα;
Δ.Λ.: Αρώματα της φύσης της Κυθερείας γης...

Ποιο συναίσθημα;
Δ.Λ.: Της δικαίωσης για την οποία οφείλουμε να αγωνιστούμε.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Δ.Λ.: Μια πραγματική ιστορία.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Δ.Λ.: Αυτό που είμαι και ασκώ με μεγάλο ζήλο, φιλόλογος σε ένα Γυμνάσιο της Νέας Ιωνίας Βόλου.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς; 
Δ.Λ.: Τον Νίκο Καζαντζάκη, ξανά και ξανά προς γνώση και συμμόρφωση...

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Δ.Λ.: Ο Μενέλαος Λουντέμης, ο Αντρέας Καρκαβίτσας, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης... ΄Ενα παιδί μετράει τα άστρα...

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Δ.Λ.: Οι ήρωες είναι δημουργήματά μας, καμιά φορά μας πάνε σε μονοπάτια που δεν είχαμε καν φανταστεί αλλά ως δημιουργοί τους οφείλουμε να τους προσδιορίζουμε και να τους ελέγχουμε αν δε θέλουμε να χάσουμε τον έλεγχο της γραφής μας.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Δ.Λ.: Πρώτα πρώτα διάθεση να γράψει, να γράψει για να εκφραστεί κι όχι απαραίτητα για να εκδώσει. Η διάθεση αυτή είναι και η κινητήρια δύναμης της φαντασίας, που βέβαια μπορεί μια οποιαδήποτε εμπειρία προσωπική ή όχι να την αξιοποιήσει λογοτεχνικά.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Δ.Λ.: Σταθεροί και αστάθμητοι παράγοντες... άγνωστοι αι βουλαί των ανθρώπων... αλλά η μεγαλύτερη επιτυχία είναι να μη μετανιώνει ο δημιουργός για τη δημιουργία του.

Τι την αποτυχία;
Δ.Λ.: Ισάριθμοι αντιφατικοί παράγοντες και βέβαια η στανική γραφή που αντιδιαστέλλει τον γράφοντα με το γραπτό του.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Δ.Λ.: Όλα τα πράγματα έχει όρια που δεν πρέπει κανείς να ξεπερνά, η βιβλιοφαγία και η βιβλιομανία μπορεί να κάνει πολύ κακό σε μια ισορροπημένη βιβλιοφιλία.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Δ.Λ.: Άτιτλο, γιατί ο τίτλος δεσμεύει πολλές φορές το περιεχόμενο και ανευρίσκεται με μεγαλύτερη ευκολία μετά την ολοκλήρωση του «κεφαλαίων» του έργου μας.
Από το εξώφυλλο του βιβλίου του Διονύση Λεϊμονή "Το δέκατο έβδομο κιβώτιο"
και φωτογραφία του ίδιου από το προσωπικό του αρχείο.
 Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Διανέμεται αποκλειστικά από το koukidaki.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ.
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη