Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Η Λία Ζώτου, ο Θοδωρής Καραγεωργίου και Το δάκρυ του έρωτα

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Λ.Ζ. – Θ.Κ.: Βάζοντας τελεία στα Φύλλα του καπνού το μυαλό και των δύο μας συνέχισε πεισματικά να περιφέρεται σε παλιά χωριά, σε δρόμους χωμάτινους, σε παραδοσιακές καλλιέργειες, σε σπίτια φτιαγμένα από πέτρα...
Και τότε, ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρούμε το λιμανάκι της ψυχής μας, ήρθε το αμπέλι για να μας δείξει τον δρόμο, να μας κατευθύνει και να μας οδηγήσει πιστά στη νέα μας ιστορία.
Το μεθυστικό πάντρεμα ενός μακρινού παρελθόντος με το σήμερα, μονάχα ευλογία, αγάπη και ατελείωτη ευτυχία μας πρόσφερε. Δίδαγμα ζωής, γεμάτο πεθυμιά και με μια ατμόσφαιρα μυσταγωγική, έχοντας για πυξίδα το κατακόκκινο μπρούσκο κρασί να μας γεμίζει απίστευτες συγκινήσεις, ξεκινήσαμε έναν περίπατο μέσα σε αλλοτινές εξοχές που μεμιάς μας κέρδισε, μας συνεπήρε το μυαλό και την καρδιά...
Και ενώ συλλέγαμε διάφορες πληροφορίες για την καλλιέργεια του αμπελιού και την μετέπειτα επεξεργασία του μούστου, συναντήσαμε τελείως απρόσμενα έναν παλαίμαχο οινοπαραγωγό, που με μεγάλη μαεστρία μας ξεδίπλωσε τη πολυετή σοφία του στα θέματα της οινολογίας. Μας μίλησε για τη μακραίωνη τεχνική του, που ήρθε ατόφια από την καρδιά του Πόντου, μας μετέδωσε την αγάπη που έτρεφε για τα «παιδιά» του, όπως αποκαλούσε τον αμπελώνα του και στο τέλος, βγάζοντας ένα κιτρινισμένο μικρό κομμάτι χαρτιού, με βρεγμένα μάτια, μας εξομολογήθηκε πως μέσα εκεί κρύβεται ολόκληρη η πηγή, το μυστικό της ευδαιμονίας του! Ασφαλώς και το περιεχόμενό του δεν μας το αποκάλυψε, όμως ο σπόρος είχε ήδη πέσει και η ιστορία είχε αρχίσει να πλάθει τους πρωταγωνιστές. Κάθε λέξη που γραφόταν μας έδενε όλο και πιο σφιχτά με τους ήρωες. Νιώθαμε την αγωνία και τον πόνο τους, το μίσος και τον έρωτα να κατακλύζει κάθε πτυχή του εαυτού τους.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Λ.Ζ. – Θ.Κ.: Αν θα έπρεπε να διαλέξουμε μονάχα μία λέξη για να περιγράψουμε το «Δάκρυ του Έρωτα», αυτή σίγουρα θα έπρεπε να ήταν: «Μεθυστικό»!

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Λ.Ζ. – Θ.Κ.: Να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο και να παρασυρθεί από τα συναισθήματα των ηρώων που μερικές φορές μοιάζουν με χείμαρρο.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Λ.Ζ. – Θ.Κ.: Θα ήταν ένα ταξίδι όχι μόνο στον χώρο, αλλά και στον χρόνο. Θα ταξιδεύαμε σε εποχές παλιές όπου το ήθος και η λεβεντιά των ανθρώπων ξεπερνούσε κάθε δυσκολία και εμπόδιο. Θα περνούσαμε από τον Πόντο και την Τραπεζούντα, θα φτάναμε στη Δράμα και στη Νεμέα, αλλά και μέχρι τη Νότια Γαλλία με τους απέραντους αμπελώνες. Τέλος θα επιστρέφαμε στο σήμερα για να αναζητήσουμε μέσα στους γρήγορους και εξαντλητικούς ρυθμούς του τις χαμένες στο χρόνο αξίες μας.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Λ.Ζ. – Θ.Κ.: «Βλέπεις τα δάκρυά τους, αγόρι μου; Κοίταξέ τα πως τρέχουν... Είναι δάκρυα χαράς τούτα εδώ, είναι δάκρυα ελπίδας, είναι δάκρυα ζωής! Αν δεν δακρύσει το αμπέλι τούτη την εποχή σημαίνει πως πάει, χάθηκε η ζωή από μέσα του, σημαίνει πως νέκρωσε για πάντα... Έτσι δεν είμαστε όμως και εμείς οι άνθρωποι; Ξέρεις κανέναν που να έζησε πραγματικά τη ζωή του δίχως να δακρύσει, είτε από πόνο, είτε από χαρά, είτε από αγάπη κι έρωτα; Εγώ πάντως δεν ξέρω, γιατί αληθινή ζωή δίχως το δάκρυ δεν υπάρχει»!

Δυο λόγια
Ο Τόμας Λεοντίδης ζει στο άνετο Λονδρέζικο διαμέρισμά του και ασχολείται με τη λατρευτή του δουλειά. Όταν αποκτά ένα δερματόδετο τετράδιο που φέρει το όνομά του στο εξώφυλλο οδηγείται στην εξοχή της Γαλλίας.
Μάιος 1914. Ένας άντρας εγκαταλείπει τον Πόντο με σκοπό να φτάσει στην Ελλάδα και να σώσει την οικογένειά του. Θα τα καταφέρει;
Μάρτιος 1963. Ένα προξενιό φέρνει αντιμέτωπα δύο αδέρφια στη Δράμα. Διεκδικούν την ίδια γυναίκα. Τι κατάληξη θα έχει η ιστορία τους;
Σεπτέμβρης 1974. Με φόντο τους αχανείς αμπελώνες και τα οινοποιεία, τις γευσιγνωσίες, το πορφυρό χρώμα και το άρωμα του κρασιού ξετυλίγεται μια ιστορία με πάθος, αγάπη, έρωτα, εκδίκηση και δάκρυα. Ένας φόνος θα τους στιγματίσει για πάντα.


Η Λία Ζώτου σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Εκτός από την ανάγνωση βιβλίων, η οποία τη βοηθά να γνωρίζει νέους κόσμους, λατρεύει τη ζωγραφική και τη φωτογραφία. Ο Θοδωρής Καραγεωργίου έχει σπουδάσει νομικά στο πανεπιστήμιο Metropolitan του Λονδίνου. Στη συγγραφή τον οδήγησε η παρατήρηση της ζωής, της συμπεριφοράς και της εξωτερίκευσης του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου. Η Λία και ο Θοδωρής, εκτός από σύντροφοι στη συγγραφή, είναι και σύντροφοι στη ζωή. Από τις Εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφορούν τα βιβλία τους Το δάκρυ του έρωτα και Σαν τα φύλλα του καπνού, καθώς και το νεανικό μυθιστόρημα Η εξαφάνιση.

Δείτε κι αυτό:

Η Έλλη Φρεγγίδου για το Δικαίωμα φωτός

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Ε.Φ.: Η ποιητική συλλογή μου δε βασίζεται πάνω σε μία μόνο ιδέα. Αποτυπώνει σκέψεις, βιώματα και συναισθήματα στα τελευταία 3 χρόνια της ζωής μου.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Ε.Φ.: Τα ποιήματα γράφτηκαν, κατά κύριο λόγο, στην πόλη που μεγάλωσα και ζω, το Κιλκίς. Για μένα, η έμπνευση έρχεται μέσα από μια στιγμή καθημερινότητας, κάποιο βράδυ στο σπίτι μου ή ακόμα και σε μια καφετέρια.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Ε.Φ.: Η συλλογή γράφτηκε μέσα σε δύο-τρία χρόνια περίπου. Υπήρχαν διαστήματα που μπορεί να έγραφα δυο ποιήματα μέσα σε μια εβδομάδα και άλλες περίοδοι που έκανα ακόμα και μήνες για να συντάξω ένα δίστιχο.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Ε.Φ.: Είναι ένα βιβλίο ρίσκου, του ρίσκου της έκθεσης. Αυτός θεωρώ πως είναι και ο μεγαλύτερος φόβος ενός δημιουργού. Μοιάζει με τα ασπρόμαυρα φιλμ που εμφάνιζαν οι φωτογράφοι στο σκοτεινό θάλαμο εκτύπωσης. Αν το φως τα συναντήσει (έστω και μια απειροελάχιστη αχτίδα φωτός), η φωτογραφία έχει “καεί”. Όταν κράτησα στα χέρια μου την έκδοση του βιβλίου μου, ένιωσα πως “πήρε φως” από τα βλέμματα άλλων. Αποτέλεσε ένα μοίρασμα της μοναχικότητάς μου, αν αυτό μπορεί να καταστεί ποτέ εφικτό.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Ε.Φ.: Οι πολλαπλές διαστάσεις του αμφίδρομου ή μονόδρομου έρωτα. Ο ενθουσιασμός, η θλίψη, η ματαίωση, η υποταγή αλλά και η αυτονόμηση.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Ε.Φ.: Με αυτήν τη συλλογή ανακάλυψα νέες εκφάνσεις του εαυτού μου. Κάποιες τις αγάπησα, κάποιες με τρόμαξαν τόσο που τις κλώτσησα μακριά. Όμως, επειδή όλα δικά μας κομμάτια είναι, κι αυτά που αγαπάμε κι αυτά που απεχθανόμαστε, επέστρεψαν, με νέο πια “πρόσωπο”, πάλι σε μένα.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Ε.Φ.: Θα ήταν ψέμα αν οι συγγραφείς δεν αποδεχόμασταν πως πρώτα ο αναγνώστης βοηθά εμάς και έπειτα εμείς εκείνον. Τα μάτια του και οι αναγνώσεις του δίνουν άλλες διαστάσεις στα δημιουργήματά μας. Ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να αναγνωρίσει κάτι δικό του, να το μορφοποιήσει, να γράψει το ποίημα μέσα του ξανά και να το οικειοποιηθεί. Η τέχνη όταν εκθέτεται και εκτίθεται δεν μπορεί πια να ανήκει στο δημιουργό. Ο δημιουργός κρατά την άκρη του νήματος αλλά το κουβάρι ξετυλίγεται, για χρόνια, μακριά του.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Ε.Φ.: Μην μπει σε καλούπια η σκέψη μου και υποταχθεί σε κανόνες.

Φοβάστε...
Ε.Φ.: Από τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω, περίπου στα 14 μου χρόνια, συνειδητοποίησα πως η γραφή λειτουργούσε για μένα απελευθερωτικά. Έκτοτε φοβάμαι μήπως χάσω κάποτε αυτή τη δυνατότητα. Θα σήμανε για μένα το τέλμα.

Αγαπάτε...
Ε.Φ.: Αγαπώ τους ανθρώπους, τις ποιότητές τους, τους φόβους, τις μικροψυχίες τους, τις ανασφάλειές τους, τα πάθη και τα λάθη τους. Κι έτσι, καθρεφτιζόμενη μαθαίνω να αγαπώ κάθε κομμάτι δικό μου.

Ελπίζετε...
Ε.Φ.: Ελπίζω στην ελάχιστη κοινωνική αλλαγή, που στη ζωή του καθενός μπορεί να μεγεθύνεται και να μας επιτρέπει με βήματα ή άλματα να κατακτήσουμε τη ζωή μας.

Θέλετε...
Ε.Φ.: Θέλω να κατανικήσω το κάθε “τριτοπρόσωπο” πρέπει που μου έχει επιβληθεί με κίνδυνο να λησμονήσω τις βαθύτερες ανάγκες μου.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Ε.Φ.: Όσοι δε φοβούνται να ανακαλύψουν κάτι νέο για τον εαυτό τους, για τις πτυχές της ύπαρξής τους, για το όριο ανάμεσα σε αυτούς και τους απέναντι.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Ε.Φ.: Δεν πρέπει. Ακόμη και αυτό το ελάχιστο, όπως η ανάγνωση ενός βιβλίου, ενέχει την προσωπική επιλογή. Υπάρχει η έκφραση “αυτό το βιβλίο έπεσε στα χέρια μου”. Τίποτε δε βρίσκεται τυχαία στη ζωή μας. Κι αν ακόμα βρεθεί είναι ευθύνη μας αν εμείς θα το κρατήσουμε.

Γιατί δεν πρέπει;
Ε.Φ.: Τώρα που το σκέφτομαι το “μην το διαβάσετε” θα μπορούσε να αποτελέσει μια πολύ καλή προωθητική καμπάνια (γέλια).

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Ε.Φ.: Η ποιητική συλλογή “Δικαίωμα Φωτός” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος σε όλα τα βιβλιοπωλεία, καθώς και στο διαδίκτυο.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Ε.Φ.: Στην πόλη που γεννήθηκα, ζω και αγαπώ, το Κιλκίς, όπου και εργάζομαι ιδιωτικά ως ψυχολόγος.

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Ε.Φ.: Αδιαμφισβήτητα το λευκό του παρθενικού καμβά. Ο καθένας επιλέγει, μετά την ανάγνωση, το χρώμα που του ταιριάζει.

Ποια μουσική;
Ε.Φ.: Αν επέλεγα τη μουσική θα ήταν “Το χαμόγελο της Τζοκόντας” του Μάνου Χατζιδάκι.

Ποιο άρωμα;
Ε.Φ.: Αντί ενός αρώματος, θα επέλεγα μια αίσθηση όσφρησης: αυτήν του οινοπνεύματος, καθώς πλησιάζει την άκρη της μύτης.

Ποιο συναίσθημα;
Ε.Φ.: Της θλίψης που οξύμωρα, αντίθετα δηλαδή με τη φυσική της τάση της απόσυρσης, δρα προσπαθώντας να απεγκλωβιστεί.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Ε.Φ.: Μια σύντομη αλλά πολύ έντονη και πρωτόγνωρη ερωτική σχέση.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Ε.Φ.: Πάντα ήθελα να ξέρω να ζωγραφίζω αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνα. Είναι φορές που νιώθω κάτι και του δίνω μέσα μου μια νοητή απεικόνιση.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς; 
Ε.Φ.: Τον ποιητή του έρωτα και της επανάστασης, του δίκιου και της αλληλεγγύης, τον Τάσο Λειβαδίτη.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Ε.Φ.: Πάρα πολλοί και κυρίως ποιητές. Διαβάζοντας έργα τους, νιώθω ότι ζω μέσα από τις ζωές άλλων. Αυτό ίσως έχει να κάνει και με τη διαστροφή του επαγγέλματός μου. Όπως και να έχει, είναι σπουδαία ευκαιρία να αλληλεπιδράς με σκέψεις και συναισθήματα άλλων· σε καθιστά πνευματικά ωριμότερο.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Ε.Φ.: Φαντασιακές εμπειρίες.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Ε.Φ.: Επιτυχία σημαίνει να έχει καταφέρει ο δημιουργός να εκπληρώσει τους προσωπικούς του στόχους, αυτούς που τον έκαναν να αποφασίσει να δημοσιεύσει το έργο του. Η εμπορική επιτυχία είναι μια τελείως διαφορετική περίπτωση. Άλλωστε, πολλοί από τους πιο γνωστούς ποιητές, στην εποχή τους, είτε πουλούσαν ελάχιστα αντίτυπα, είτε χάριζαν τις ποιητικές τους συλλογές.

Τι την αποτυχία;
Ε.Φ.: Η προσπάθεια να προβάλλουμε κάτι που δεν είμαστε πραγματικά, η μη αυθεντικότητα, η διάθεση εντυπωσιασμού. Παρατηρώ, συχνά, την πολυπλοκότητα γραφής νέων ποιητών. Ξεχνάμε πως τα πιο όμορφα και βαθυστόχαστα ποιήματα, ήταν αυτά που έγιναν κατανοητά από τη λαϊκή τάξη, που μελοποιήθηκαν και τραγουδήθηκαν, όχι από μια κάστα πνευματικών ανθρώπων αλλά από τον ίδιο το λαό.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Ε.Φ.: Όλα μπορούν να γίνονται καταχρηστικά στη ζωή μας, όταν συμβαίνουν εμμονικά και δίχως βαθιά επίγνωση. Όταν επιδιώκεται η γνώση για τη γνώση και όχι για τη μετουσίωση σε καθημερινή πρακτική.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Ε.Φ.: Τον τίτλο της πρώτης μου ποιητικής συλλογής “Από στέγη σε στέγη” (2011), γιατί δηλώνει για μένα την εξέλιξη. Προσπαθώ να κάνω επιλογές που με εξελίσσουν και με οδηγούν στην κατάκτηση νέων εμπειριών.
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο

Κάθιδρη
Θα κάνω πάλι τις ίδιες κινήσεις
τα ίδια βαριεστημένα βήματα αναχώρησης.
Θα αφήσω τους ίδιους ήχους
να καλπάζουν στης ματαιότητας το ξεχείλισμα.
Κι όταν τερματίζω κάθιδρη,
σμιλεύοντας αργά την ελευθερία μου,
δεν μπορείτε να φανταστείτε τη θλίψη μου
στο απέραντο κενό πώς βασιλεύει.

Κερδίστε το!
Η Έλλη Φρεγγίδου προσφέρει το βιβλίο της σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις και τα δώρα εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 10 Οκτώβρη και το βιβλίο θα αποσταλεί/παραδοθεί στον τυχερό από την Έλλη Φρεγγίδου. Θα φέρει δε και ιδιόχειρη αφιέρωση!
k
Καλή τύχη!

H Έλλη Φρεγγίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κιλκίς. Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Μεγάλη Βρετανία. Όταν κάποτε συναντήθηκε με την ψυχοθεραπευτική προσέγγιση Gestalt, κατάλαβε πως η ζωή δεν είναι μόνο αγώνας, γιατί απλώς ο αγώνας δεν μπορεί να αποτελέσει από μόνος του όνειρο και στόχο ζωής. Έτσι, ζήτησε στήριξη και συντροφιά στην ποίηση. Η πρώτη της ποιητική συλλογή, Από στέγη σε στέγη, εκδόθηκε το 2011. Ποιήματά της έχουν διακριθεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος

Στην θάλασσα του Λιμπρέτου της Αγάπης

Γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος

-«Το Λιμπρέτο της Αγάπης» της Μαργαρίτας Παπ[1] έμελε να είναι ένα βιβλίο που διαβάστηκε με συντροφιά τους ήχους των κυμάτων. Εκείνων που ενέπνευσε τον Οδυσσέα Ελύτη και αυτών που δεν αποδέχτηκαν ποτέ την θυσία του Κώστα Καρυωτάκη[2]...-
Τα βιβλία που διαβάζουμε κρύβουν μαγεία. Μας μιλούν μέσα από τα μαύρα γράμματα, μας προικίζουν τις εικόνες και τα συναισθήματά τους και έπειτα μας αφήνουν να ζήσουμε αυτά που μέχρι τότε αγνοούσαμε πως υπάρχουν.
Έτσι συνέβη και τώρα.
Από την πρώτη σελίδα ένιωσα πως ο λόγος της συγγραφέως ήταν ανθρώπινος, με γραφή τόσο προσωπική όσο αληθινές στέκουν και οι ενδόμυχες σκέψεις μας.
Η ιστορία μας ξεκινά με ένα μοιραίο όνειρο που ως σκοπό έχει να φέρει σε επαφή δυό άγνωστους μεταξύ τους μέχρι τότε ανθρώπους: Την Τάνια, μία λάτρη της όπερας και τη διάσημη μουσουργό Αμελί Πριέ. Ο συνδετικός τους κρίκος είναι η εμφάνιση της ψυχής της πρόωρα χαμένης πιανίστριας Ζιακλίν Μπιζέ, στα όνειρα της Τάνιας με αποστολή να μεταφέρει ένα ιδιαίτερο μήνυμα μέσω της μουσικής, στην καλή της φίλη Αμελί. Αυτή η επαφή μετουσιώνεται στην συνέχεια για τις δύο γυναίκες στην δημιουργία ενός λιμπρέτου[3]: Του λιμπρέτου της Αγάπης.
Με αφορμή αυτή την συνεργασία, το κεντρικό πεδίο προβληματισμού περιστρέφεται γύρω από την αληθινή έννοια της αγάπης. Μιας αγάπης που παρουσιάζεται με πάμπολλες μορφές στη ζωή μας, γεμίζοντάς μας συγχρόνως με τόσα πολλά ερωτηματικά, λύσεις και έγνοιες για την ιδεατή παρουσία της που όλη τη ζωή μας ποθούμε να φτάσουμε, να αγγίξουμε και να ζήσουμε.
Στο πέρασμα των σελίδων η προσωπική ζωή των γυναικών αυτών ζυμώνεται με τα προβλήματα της καθημερινότητας στο οικογενειακό περιβάλλον και στις κοινωνικές τους συναναστροφές που βάζουν εμπόδια ή δίνουν απαντήσεις στα προσωπικά τους προβλήματά.
Προβλήματα τόσο όμοια με την δική μας ζωή, που μας παρασέρνουν έτσι ώστε να νιώσουμε και να ταυτιστούμε μαζί τους και να ψάξουμε μέσα από τις διεξόδους τους και τις δικές μας λύσεις. Κι αυτό το ταξίδι των ηρώων βοηθά τόσο στην αυτογνωσία μας όσο και στην τελική απάντηση εάν τελικώς καταφέρνουμε να ζούμε τα όνειρά μας ή αν αυτά μένουν σχέδια ανεκπλήρωτα μες στα απόκρυφα κιτάπια της καρδιάς μας.
Όπως ακριβώς και τα έργα μιας ζωής που κρατούσε φυλαγμένα η Αμελί στα ντουλάπια το σπιτιού της.
Μα «…η αγάπη είναι δράση που μπορεί να εκδηλωθεί μόνο ελεύθερα», όπως εξομολογητικά γράφει κι η συγγραφέας. Δίχως αυτό, θα πρόσθετα εγώ, πως δε θα ήμασταν άνθρωποι ειλικρινείς, μα θεατρίνοι γεμάτοι υποχρεώσεις και ατελέσφορα «Θέλω»...
Κι όσο φτάνει η ιστορία στο τέλος της, τόσο συνειδητοποιούμε την μόνιμη δικαιολογία μας σε όσα και όσους κατηγορούμε άσκοπα για την στασιμότητά μας, δίχως να παίρνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί.
Γιατί δύσκολα συνταιριάζει δυστυχώς η ελευθερία με την εκπλήρωση των ονείρων και την εσωτερική μας ειρήνη. Κάποιες φορές χρειάζεται να θυσιάσεις κάτι από αυτά ,-ή όλα τους, για χάρη της επιβίωσής σου ή την επιβίωση των άλλων.
Μα κάθε επανάσταση έχει το δικό της στόχο.
Τα δικά της θύματα.
Κι αυτό που απομένει ως ευχή και ως κατάρα, είναι ο σκοπός σου να είναι αυτός που αποζητά αληθινά η καρδιά σου και να πονά λιγότερο από τη χαρά σου...

Θεόφιλος Γιαννόπουλος, Θεσσαλονίκη, 2015.
Λογοτεχνικό βιογραφικό
Η Μαρίνα Κωνσταντινίδου γεννήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου. Σπούδασε Οικονομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και παρακολούθησε Παιδαγωγικά στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Είναι κάτοχος πτυχίου πιάνου του Ελληνικού Ωδείου Αθηνών. Από τα νεανικά της χρόνια ασχολείται με την ποίηση και την πεζογραφία. Ποιήματα και άρθρα της δημοσιεύτηκαν στο Περιοδικό Τρίτη Χιλιετία του Πανελλαδικού Ελλαδο-Κυπριακού Συνδέσμου ΠΕΛΚΥΠΟΣ και σε άλλα λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2005 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα «Σαν Γυναίκα στο Φιδάκι» και το 2010 το δεύτερο υπό τον τίτλο «Το Λιμπρέτο της Αγάπης». Προσφάτως κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Εν Τύποις το τρίτο της μυθιστόρημα υπό τον τίτλο «Κολιμπρί-Τα πάντα είναι ένα ταξίδι», από τις Εκδόσεις Όστρια η ποιητική συλλογή «Ποιητικό Ημερολόγιο» και από την AMAZON KINDLE σε ηλεκτρονική μορφή στην Αγγλική γλώσσα το παραμύθι Jiri-Joe on Crystal Star. 

[1]Ψευδώνυμο της συγγραφέως Μαρίνας Κωνσταντινίδου
[2]«Ο ποιητής (Κώστας Καρυωτάκης) είχε μετατεθεί στην Πρέβεζα, αλλά δεν είχε καταφέρει να βρει τη γαλήνη. Αυτοκτόνησε με πιστόλι σε μια παραλία του Αμβρακικού, αφήνοντας μόνο ένα σημείωμα. Στην τελευταία του εξομολόγηση ανέφερε ότι πριν δοκιμάσει το πιστόλι, είχε προσπαθήσει να αυτοκτονήσει στη θάλασσα, αλλά δεν τα κατάφερε». Πηγή
[3]«Ο όρος λιμπρέτο (ή λιβρέτο) προέρχεται εκ της Ιταλικής libretto (ουσιαστικό) που αποτελεί υποκοριστικό του libro (= βιβλίο) και περιγράφει το βιβλίο που περιέχει το κείμενο μιας όπερας ή εν γένει ενός δραματικού έργου» Πηγή: Warrack, John and Kenneth Chalmers. "libretto." The Oxford Companion to Music. Ed. Alison Latham. Oxford Music Online. Από el.wikipedia.org

Δείτε και αυτό:
Η Μαργαρίτα Παπ και "Το λιμπρέτο της αγάπης"

Επίσης από τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο:
Ο Μπάρμαν

Μέσα από τα μάτια της

Ξεκινά με ένα γράμμα. Άγνωστο αν έφτασε ποτέ στην Ε. Άγνωστος και ο χρόνος σύνταξής του. Άγνωστος και ο άνθρωπος που το υπογράφει αφού τίποτα δεν είναι γνωστό στην πρώτη σελίδα.

Πολλές φράσεις με μαγνητίζουν διαβάζοντας, για την ακρίβεια των περιγραφών που εγκλωβίζουν σε μερικές λέξεις το ηχόχρωμα του κόσμου και το συναίσθημα.

«...jazz μουσική που την προτιμά επειδή του ακούγεται ουδέτερη, σαν αργή κίνηση ανάμεσα σε ξένους...» «...κάνοντας το χώρο να μοιάζει με σκέψη του Ταρκόφσκι.»

Η γραφή έχει ρυθμό -έναν δικό του που του μένει πιστός ως το τέλος-, έχει μελωδία, ήχους των Louis Armstrong, Bruce Springsteen, Koop... Έχει μοναδικό στυλ που θα το ζήλευαν μεγάλοι, αναγνωρισμένοι και ευπώλητοι συγγραφείς -όχι απαραίτητα και τα τρία μαζί και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά- το οποίο δε, είναι αρκετά ιδιαίτερο ώστε να είναι αμίμητο. Με αυτήν την σκέψη κρυφογελάω για χάρη του Στέλιου Μοίρα που υπογράφει το μυθιστόρημα.

Ο Μοίρας έχει έναν τέλειο τρόπο να περιγράψει απλά καθημερινά πράγματα για απλούς ανθρώπους με απίστευτη γοητεία, όμορφες μεταφορές, παρομοιώσεις, ήχους, μυρωδιές και χρώματα που χαίρεσαι τόσο την περιήγηση, ώστε να μη θέλεις να σου τελειώσει η ομορφιά της. Στο πρώτο μέρος, το αναγνωριστικό, όπου συστηνόμαστε με τον βασικό ήρωα της ιστορίας, για αρκετές σελίδες τον "βλέπουμε" να ξυπνάει, να ντύνεται, να φεύγει από το σπίτι για τη δουλειά, να φτάνει στη δουλειά, να εργάζεται, να σχολάει... κ.ο.κ., τα απλούστερα πράγματα δηλαδή και τα πιο αναμενόμενα, χωρίς κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον δράσης ή πλοκής, άνευ κοσμοιστορικής αξίας ή αγωνίας. Κι όμως αυτή η απλή ρουτίνα έχει μεταφερθεί στην χάρτινή της υπόσταση τόσο μαγικά, τόσο λογοτεχνικά δοσμένη -όπου: λογοτεχνικά=τέχνη του λόγου- που η γλώσσα και η πένα χαιρετιούνται με το κάλλος της συγγραφής.

«Υπάρχουν ώρες μπροστά και άλλες τόσες μέσα του που χρειάζονται σκοπό ενάντια σε όλο το βάρος που ρίχνει αυτό το σπίτι πάνω του.»

Παρά την γενικευμένη καταθλιπτικότητά του, έχει παλμό και μια ιδέα νεύρου στα σημεία. Ο μελαγχολικός μοναχικός ήρωάς του πρωταγωνιστεί και στο γενικότερο ύφος, μιας και πρόκειται για πρωτοπρόσωπο βιβλίο. Η μοναξιά του χρωματίζει όλα τα συμβάντα ενώ ακόμα κι όταν είναι δύο στο πλάνο, είναι ουσιαστικά ένας συν ένας. Δεν υπάρχει -άραγε, που είναι- το μαζί, ούτε στην σχέση του με την Έλσα, εκείνο το Ε της επιστολής, ούτε στην σχέση του με τη μητέρα του ή με τον πατέρα του, ούτε με κάποιο άλλο πρόσωπο: φίλο, συνάδελφο, γείτονα... Κι όμως, όλο το βιβλίο βασίζεται στο μαζί, στο εμείς οι δύο, στο εσύ κι εγώ. Όπως και η ζωή.

«Από το κύμα που έσκαγε στην αμμουδιά έπρεπε να κρατήσει την απέραντη μοναξιά που φέρνει ο χειμώνας στις άδειες παραλίες.»
«Λείπει η ψυχή, γιατί ποτέ δεν δούλεψαν μαζί, δεν έβαψαν μια πόρτα παρέα ή στάθηκαν γελαστοί μέχρι να σερβίρει η μάνα του το φαί στο τραπέζι. Λείπει η ενέργεια που έχει η συμμετοχή, φτιάχνοντας κάθε φορά έναν κόμπο για την αλυσίδα που χρειάζεται κανείς να τον κρατά.»

Θα έλεγα ότι η φράση που του ταιριάζει περισσότερο είναι η μοναξιά του ενός παρέα με τη μοναξιά των δύο. Το τελευταίο το καταλαβαίνεις διαβάζοντας παρακάτω.

«Σε ένα κόσμο που όλοι διαφημίζουν τη συλλογικότητα, την ενότητα μέσα από τις πανάκριβες οθόνες τους (αφής για να σε ακουμπάω... όσο το σώμα λείπει) ...»
Κι αφού περάσει το πρώτο -ιχνηλατικό όπως είπα- μέρος, ο ήρωας μοιάζει περισσότερο χαμένος σε λαβύρινθους σκέψεων και παραμένει μόνιμα υποτονικός. Είναι ο παρατηρητής των πάντων και ελάχιστα εώς καθόλου συμμετέχων. Ακόμη κι εκεί που συμμετέχει το κάνει παθητικά, ακολουθώντας τους άλλους παρά τη δική του πρωτοβουλία/παρόρμηση/ανάγκη/επιθυμία... και,  κατά μεγάλη πιθανότητα, έτσι έδρασε μέχρι το τέλος. (!)(;)
Σε αυτό το μέρος υπάρχει και η εξαιρετική παράγραφος περί καλλιτέχνη-συγγραφέα-δημιουργό, σαν καλλιτεχνικός ορισμός, όταν λέει:

«Αυτό που από μικρός ήθελε και ένιωθε να έρχεται από τα μέσα της ψυχής, κάνοντάς τον πάντα -μα πάντα- να στέκει αποχαυνωμένος μέσα στο φτωχό μεγαλείο που είναι η φαντασίωση.»

Μετά από τούτη τη φράση αισθανόμουν ότι ο άνδρας της ιστορίας (ο Σταύρος του Στέλιου) αντιγράφει στο χαρτί τη ζωή (του) μέσα από το βλέμμα της καλλιτεχνικής ευαισθησίας που υπάρχει μέσα του, άσχετα αν η ιστορία που διηγείται δε περιλαμβάνει καμία καλλιτεχνική προσέγγιση ή αναζήτηση εκ μέρους του.
Οι ήρωες του Στέλιου Μοίρα προτιμούν να μιλούν με πράξεις, με αγγίγματα, με τα μάτια παρά με τις λέξεις. Ολιγόλογοι και λακωνικοί συμπορεύονται εξαντλώντας το οξυγόνο τους λιγότερο στην ομιλία και περισσότερο οπουδήποτε αλλού, προς τέρψη του αναγνώστη βεβαίως, ο οποίος απολαμβάνει περισσότερο την αισθαντική αφήγηση παρά τυπικοαναμενόμενους διαλόγους ανάμεσα στα πρόσωπα.

Στο τρίτο μέρος δε θα αναφερθώ. Από τη μια δε χρειάζεται, από την άλλη δε γίνεται να προδώσω το βιβλίο αποκαλύπτοντας την κορύφωσή του. Μέσα σε αυτά που μπορώ να αναφερθώ είναι η μαγεία του, η έντασή του, τα πολυαισθηματικά του επίπεδα, οι προβληματισμένοι από τη ζωή χαρακτήρες του, οι μουσικές του...

Πολλά έργα στριφογυρίζουν και ξεπηδούν από την ανάγνωση. Πασίγνωστα -ίσως και λιγότερο- μουσικά θέματα εμβολίζουν τις σελίδες σα σφήνες γεμίζοντας με νότες το βιβλίο όπως και άλλα έργα, βιβλία ή πίνακες... Κάπου εκεί παίζει ένας μικρός πρίγκιπας (Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ), τρέχουν στίχοι περί αρχιτεκτονικής (ποιητική συλλογή του Αλέξη Σταμάτη), σκηνοθετούνται πλάνα από τον Αντρέι Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι, ακούγεται η φωνή του Bruce Springsteen... Ο συγγραφέας αφιέρωσε χρόνο συλλέγοντας όλα τα κομμάτια που "παίζουν" στο μυθιστόρημα -ενώ ταυτόχρονα σχολιάζει ότι όλα τα βιβλία έχουν τη μουσική τους- ή θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως επένδυση δημιουργώντας την ακόλουθη λίστα που σας συστήνω ανεπιφύλακτα (να την ακούτε παράλληλα με την ανάγνωση) με ένα ψήγμα ζήλιας καθώς αν την είχα εντοπίσει πριν διαβάσω το βιβλίο θα την είχα χρησιμοποιήσει ως soundtrack!

Unravelling-Harry Escott
I'm on fire-Bruce Springsteen
Keep the streets empty for me-Fever Ray
Nightcall-Kavinsky
Κoup island blues-Κoop
We have all the time in the world-Louis Armstrong
Nostalgia- Zbigniew Preisner
Nightdrive-Still Corners
Johnny and Mary-Bryan Ferry and Todd Terje
This big hush-Shriekback
Missing-Bruce Springsteen
Leucosyte-Esbjorn Svenson Trio
A separation(end titles)- Sattar Oraki

Σκέφτηκα να ενσωματώσω και ένα από αυτά. Το άφησα να εμφανιστεί στο τέλος της ανάρτησης αν και θα έπρεπε να το τοποθετήσω πάνω πάνω με την ένδειξη: πάτα play και διάβασε! Κατά τη γνώμη μου συνοψίζει όλα τα συναισθήματα του βιβλίου και την αύρα του.

«Όσο φως τον χτύπησε έχει πισωπατήσει πέρα από τις κορυφές του θαλάσσιου ορίζοντα και τώρα περιμένει το φθινόπωρο να έρθει.»
«Υπάρχουν ώρες μπροστά και άλλες τόσες μέσα του που χρειάζονται σκοπό ενάντια σε όλο το βάρος που ρίχνει αυτό το σπίτι πάνω του.»

Στο οπισθόφυλλο γράφει μεταξύ άλλων...
Όλα ξεκινούν από μια συνάντηση.
Ο Σταύρος προσπαθεί να φέρει τον εαυτό του στα μέτρα του κόσμου κι εκείνη προσπαθεί να καταστρέψει τον δικό της.
Η ιστορία του Σταύρου και της Έλσας δεν διηγείται την πορείας μιας σχέσης. Κάθε άλλο. Ξεδιπλώνει την ιστορία μιας σχάσης που ξεκινά από την ορμή της επιθυμίας -ή της ψευδαίσθησής της- διατρέχοντας όλη την αποδόμηση του εαυτού για χάρη μιας μεγαλύτερης: να φτιάξουμε έναν δικό μας μικρόκοσμο ή να καταστρέψουμε των άλλων.

Πότε να έγραψε εκείνο το γράμμα ο Σταύρος;
Λίγο πριν το τέλος φαντάζομαι. Το τέλος της ιστορίας του, ή της ιστορίας τους, και ταυτόχρονα το τέλος όλων. Κάπου εκεί το έγραψε αλλά σε ανύποπτο χρόνο που δε μας προσδιόρισε ποτέ.
Ευτυχώς.

Υ.Γ.: Θυμήθηκα τις μέρες του 96 που διάβασα στη σειρά όλα τα βιβλία της Ραφαέλ Μπιγιεντού και ειδικά το "Οι νύχτες μου είναι πιο όμορφες απ' τις μέρες σας". Με έπιασε το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι όταν το έκλεισα, αλλά μου έμεινε μια τεράστια χαρά από το λατρεμένο ταξίδι που είχα κάνει μαζί της.
Ακούστε το μουσικό κομμάτι και εδώ: Koop - Koop Island Blues
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το μυθιστόρημα
Ευχαριστώ τον Στέλιο Μοίρα για την προσφορά του βιβλίου

Δείτε κι αυτό:

«Δεν βρέθηκε ακόμα η τροφή που θα με κάνει να χορτάσω», Ελένη Δαφνίδη

Σαν σχολικό λεύκωμα
Ή αλλιώς, πως θα απαντούσατε σήμερα τις ερωτήσεις των λευκωμάτων της σχολικής ηλικίας;
Τι εστί έρως;
Ε.Δ.: Αδικαιολόγητο και συχνά αβάσιμο πάθος για έναν άλλον άνθρωπο που καταλήγει συνήθως σε όλεθρο.

Πιστεύεις στα ζώδια; 
Ε.Δ.: Ένας Ζυγός δεν πιστεύει σε τέτοιες αηδίες.

Τι δώρο θα έκανες σε έναν εχθρό σου;
Ε.Δ.: Θα μοιραζόμουν μαζί του τους απλήρωτους λογαριασμούς του μήνα (νερό, ρεύμα, τηλέφωνο) και θα του χάριζα ένα παλιό κινητό που θα δοκιμάσει τα όρια της ανθρώπινης υπομονής του.

Έχεις κατοικίδιο;
Ε.Δ.: Χελώνες ξηράς.

Ποια είναι η αγαπημένη σου ομάδα;
Ε.Δ.: Μία ομάδα ζαχαροπλαστικής.

Καραμελάκια ή σοκολατάκια;
Ε.Δ.: Σοκολατάκια.

Μαύρο ή άσπρο;
Ε.Δ.: Μαύρο.

Τι πρέπει να συμβεί μια τέλεια μέρα;
Ε.Δ.: Η τέλεια μέρα περιλαμβάνει θάλασσα, μπαλκόνι, ένα καλό βιβλίο, μπανάνες, τιραμισού και τουλάχιστον δύο γλυκούς καφέδες.

Τι νούμερο παπούτσι φοράς;
Ε.Δ.: 38

Έχεις χόμπι;
Ε.Δ.: Την σκοποβολή και τις μπύρες. Όχι ταυτόχρονα.

Ποιο τραγούδι αφιερώνεις στον/στην αγαπημένο/-η σου;
Ε.Δ.: We Both Go Down Together~The Decemberists

Γράψε μου ένα μυστικό.
Ε.Δ.: Βρίσκω ηρεμιστικές τις βόλτες στο σούπερ μάρκετ. Μπορώ να κάθομαι στο διάδρομο με τα απορρυπαντικά για ώρες.

Πεινάς;
Ε.Δ.: Δεν βρέθηκε ακόμα η τροφή που θα με κάνει να χορτάσω.

Τι γνώμη έχετε για τον κτήτορα;
Ε.Δ.: Κακό πράμα να είσαι κτήτορας αυτή την εποχή. Συνοδεύεται από πολλούς φόρους.

Γράψε μου μια ερώτηση από το σχολικό λεύκωμα που θα ήθελες να απαντηθεί σήμερα.
Ε.Δ.: Ποιο φαγητό θα ήθελες να είσαι και ποιος θα ήθελες να σε φάει;

Υστερόγραφο
Ε.Δ.: Αν διαβάσεις το βιβλίο μου “Τη μέρα που έπεσα απ’ τα σύννεφα” και κάνεις μία ευχή, η ευχή σου θα πραγματοποιηθεί. (Σατανικό;)

Απάντησε η
Ελένη Δαφνίδη
Περισσότερα σαν κι αυτό ανεβαίνουν υπό την ετικέτα Λευκόιστος.
Εκείνοι που απαντούν τις ερωτήσεις προσθέτουν και μία δική τους στη σειρά για τους επόμενους. Κι ένας Θεός μόνο ξέρει πού θα φτάσει η λίστα.

Περισσότερα για/από την Ελένη Δαφνίδη:
Σήμερα, η Ελένη Δαφνίδη γιορτάζει την κυκλοφορία του νέου της μυθιστορήματος, Τη μέρα που έπεσα απ' τα σύννεφα, από τις εκδόσεις Ψυχογιός

Προβολή ταινιών μικρού μήκους

Αναπαυτικό κάθισμα, ποπ κορν, πατατάκια, σποράκια, γρανίτα, αναψυκτικά και είστε έτοιμοι για την  προβολή. Στους υπέρμαχους της υγιεινής διατροφής -ο κινηματογράφος ήταν, είναι και θα είναι πάντα μια κακή διατροφική συνήθεια- προτείνω φρουτοσαλάτα, χυμό.
Μια μικρή συλλογή από ταινίες κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους αξίζει μια θέαση.
Taking the Plunge
Ένας νεαρός αποφασίζει να κάνει πρόταση γάμου στην αγαπημένη του όμως, πριν προλάβει, το μονόπετρο καταλήγει στη θάλασσα και η περιπέτεια αρχίζει...

Σας άρεσε; Βρείτε τους εδώ

Η Μαργαρίτα Παπ και "Το Λιμπρέτο της Αγάπης"

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Μ.Π.: Παρατηρώντας τις ανθρώπινες σχέσεις, μελετώντας το έργο του ΄Εριχ Φρομ και κύρια το βιβλίο του «Η Τέχνη της Αγάπης».

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Μ.Π.: Στη Λευκωσία και στην ελεύθερη Αμμόχωστο.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Μ.Π.: Δύο χρόνια.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Μ.Π.: Ανατομία αγάπης.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Μ.Π.: Καθώς εξελίσσεται η ιστορία, μέσω της επαφής, των εξομολογήσεων και της ανταλλαγής απόψεων μεταξύ κάποιων ξεχωριστών και εντελώς διαφορετικών υπάρξεων, προσεγγίζονται κάποια βασικά στοιχεία τα οποία, σύμφωνα πάντα με τις απόψεις του Έριχ Φρομ, είναι κοινά σε όλες τις μορφές της πραγματικής αγάπης, όπως π.χ. η γνώση, η προσφορά, το δόσιμο, η ευθύνη, ο σεβασμός που υπάρχει μόνο στη βάση της ελευθερίας. Και όταν πια, δεν μένει τίποτα ανεξέταστο ο κάθε ήρωας, εξαργυρώνει την εμπειρία του, παίρνοντας τις δικές του αποφάσεις, χαράσσοντας τη δική του πορεία στον χάρτη της ζωής.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Μ.Π.: Τον σκοπό για τον οποίο γράφτηκε που δεν είναι άλλος από την κατανόηση της έννοιας της πραγματικής αγάπης.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Μ.Π.: Γνωρίζοντας πολύ καλά πως είμαστε όλοι ψυχές σε μια πορεία εξέλιξης, ενσυνείδητα επιλέγω να αγκαλιάζω όλους τους ήρωες με αγάπη, κατανόηση και σεβασμό.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Μ.Π.: Βαθύ προβληματισμό και ίσως τη δυνατότητα αναθεώρησης κάποιων απόψεων άμεσα συνδεδεμένων με την έννοια της πραγματικής αγάπης.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Μ.Π.: Αν θα επικρατήσει ή όχι η αγάπη, η ειρήνη και η ενότητα στον κόσμο.

Φοβάστε...
Μ.Π.: Τον πόλεμο.

Αγαπάτε...
Μ.Π.: Κάθε μορφή ωφέλιμης ζωής στο Σύμπαν και πάνω απ’ όλα τα παιδιά μου.

Ελπίζετε...
Μ.Π.: Πως σύντομα θα συμπληρωθεί η «κρίσιμη μάζα», εκείνος δηλαδή ο αριθμός ατόμων που θεωρείται ως απαραίτητος για να επιφέρει μια ουσιώδη θετική αλλαγή στο Σύμπαν.

Θέλετε...
Μ.Π.: Να επικρατήσει η πραγματική αγάπη σε όλες τις μορφές των ανθρώπινων σχέσεων και συνεπώς η ειρήνη και η ενότητα σε όλο τον Κόσμο.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Μ.Π.: Αυτοί που πιστεύουν στη δύναμη της αγάπης και επιμένουν να οραματίζονται έναν «όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο», όπως ακριβώς τον αποδίδει στον στίχο του ο Διονύσιος Σολωμός.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Μ.Π.: Γιατί η ζωή αποκτά νόημα μόνο μέσα από την αγάπη.

Γιατί δεν πρέπει;
Μ.Π.: Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον λόγο για τον οποίο δεν πρέπει κάποιος να το διαβάσει.

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Μ.Π.: Σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία της Κύπρου ή με παραγγελία.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Μ.Π.: Στο διαδίκτυο.

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Μ.Π.: Όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Ποια μουσική;
Μ.Π.: Η Λίμνη των Κύκνων του Τσαϊκόφσκι.

Ποιο άρωμα;
Μ.Π.: Γιασεμί.

Ποιο συναίσθημα;
Μ.Π.: Η Αγάπη φυσικά…

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Μ.Π.: Θεατρικό έργο.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Μ.Π.: Μουσικοσυνθέτης ή τραγουδίστρια όπερας, ίσως… σε μια άλλη ζωή.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Μ.Π.: Τους Αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους και τους ερευνητές της ανθρώπινης σκέψης.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Μ.Π.: Δεν νομίζω ότι με έχει επηρεάσει κάποιος συγγραφέας όσον αφορά στον τρόπο με τον οποίο εκφράζομαι. Αισθάνομαι, όμως, την ανάγκη να αναφέρω τα ονόματα κάποιων συγγραφέων των οποίων το έργο με έχει πραγματικά στιγματίσει: Νίκος Καζαντζάκης, Μενέλαος Λουντέμης, Αλμπέρτ Καμύ, ΄Εριχ Φρομ, Βίλχεμ Ράιχ, Λουίς Χέι, Γουέιν Ντάιερ, Κλαιρ Μοντανάρο, Γκρεκ Μπρέιτεν, Τζο Ντισπέντσα. Τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όπου κι αν βρίσκονται σήμερα.

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Μ.Π.: Ο καθένας χαράζει τη δική του πορεία, κάνοντας τις δικές του επιλογές, ανάλογα με το επίπεδο συνειδητότητας στο οποίο βρίσκεται η ψυχή του τη συγκεκριμένη στιγμή.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Μ.Π.: Ψυχή… γι’ αυτό πιστεύω πως όλοι μπορούν να αφήσουν τη δική τους κατάθεση στην κιβωτό του Κόσμου.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Μ.Π.: Η εκπλήρωση του σκοπού για τον οποίον γράφτηκε, να γίνουν κατανοητά τα μηνύματα, να φτάσουν όσο πιο μακριά γίνεται, δίνοντας την ευκαιρία σε όσους αισθάνονται έτοιμοι, να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα στο μονοπάτι της αφύπνισης.

Τι την αποτυχία;
Μ.Π.: Η εσκεμμένη διαστρέβλωση των μηνυμάτων και η κακόπιστη κριτική.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Μ.Π.: Ίσως… όταν η υπερβολή οδηγεί στην απομόνωση και στην αποξένωση από αγαπημένα πρόσωπα και πραγματικούς φίλους.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Μ.Π.: Τα πάντα είναι ένα ταξίδι στον ατέρμονο δρόμο της εξέλιξης της ψυχής.
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο

Δυο λόγια
Μια νεαρή μητέρα, η Τάνια, πρόκειται να συνεργαστεί με μια καταξιωμένη τραγουδίστρια της όπερας, την Αμελί, σε ένα λιμπρέτο.[2] Έντονες αντιπαραθέσεις δημιουργούνται γύρω από το θέμα που έγινε η αφορμή να γράψει η Τάνια εξαρχής.
Το λιμπρέτο της αγάπης φέρνει τον αναγνώστη αντιμέτωπο με τις ιδέες του Έριχ Φρομ αναφορικά με το ζήτημα της αγάπης στις σχέσεις και συγκεκριμένα με τις απαραίτητες προϋποθέσεις ώστε να δημιουργηθεί μια σχέση βασισμένη στην αληθινή αγάπη.

Η Μαργαρίτα Παπ[1] γεννήθηκε στη Λευκωσία. Από τα νεανικά της χρόνια ασχολείται με την ποίηση, την πεζογραφία, τη μουσική και τη ζωγραφική. Πεζά κείμενα και ποιήματά της δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά σε Ελλάδα και Κύπρο. "Το Λιμπρέτο της Αγάπης" είναι το δεύτερο μυθιστόρημα που εκδίδει. Το πρώτο της, "Σαν Γυναίκα στο Φιδάκι" εκδόθηκε το 2005.

[1]Το όνομα Μαργαρίτα Παπ είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Μαρίνας Κωνσταντινίδου.
[2]Ο όρος λιμπρέτο αποτελεί υποκοριστικό του libro=βιβλίο και αναφέρεται στο βιβλίο που περιέχει το κείμενο μιας όπερας -ή γενικότερα ενός δραματικού έργου. Αποτελείται από στίχους ή πρόζα. Αν θέλαμε να τολμήσουμε μια ελληνική απόδοση της λέξης θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο "ποιητικό κείμενο".

Επίσης:
Ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος γράφει για Το Λιμπρέτο της Αγάπης

Η Βίκυ Στουφή και η "Εσπερία"

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Β.Σ.: Εξαιτίας μιας διαφήμισης στην τηλεόραση που με βοήθησε να ανακαλύψω τον πρωταγωνιστή αυτής της ιστορίας. Βέβαια, το θέμα του βιβλίου υπέβοσκε από καιρό, απλώς χρειαζόμουν μια συγκεκριμένη «μαγική» λέξη, την κατάλληλη στιγμή, για να με κατευθύνει σωστά.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Β.Σ.: Στον δικό μου χώρο, στο σπίτι, και πάντα τις πρωινές ώρες επειδή η απόλυτη ησυχία με βοηθάει να συγκεντρωθώ καλύτερα. Παλιότερα μπορούσα να γράφω ακόμη και με κόσμο γύρω μου, όμως πλέον δεν το προτιμώ.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Β.Σ.: Μαζί με τις διορθώσεις περίπου έναν χρόνο. Δεν γράφω όμως κάθε μέρα ούτε βάζω χρονοδιαγράμματα στον εαυτό μου. Έχω συνειδητοποιήσει ότι συγγράφοντας ο χρόνος περνάει πολύ πιο γρήγορα. Θεωρώ λοιπόν ότι πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο σ’ αυτό που κάνω επειδή είναι σημαντικό να περνάω χρόνο με την οικογένειά μου και να μην αφήνω να με προσπερνούν οι όμορφες στιγμές.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Β.Σ.: Ψυχολογικό θρίλερ.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Β.Σ.: Ο Τρίσταν, παρά το νεαρό της ηλικίας του, είναι ήδη ένας καταξιωμένος και καλοπληρωμένος δικηγόρος. Όταν γνωρίζει την ήττα για πρώτη φορά στην καριέρα του, στέκεται ανίκανος να διαχειριστεί αυτή τη νέα κατάσταση και φεύγει συγχυσμένος με το αυτοκίνητό του από τη Νέα Υόρκη για να καταλήξει παγιδευμένος στην Εσπερία, μια πανέμορφη και μυστηριώδη πόλη, όπου κατηγορείται για έναν φόνο που δεν έχει διαπράξει. Ως πειραματόζωο ενός μεγαλόπνοου σχεδίου θα δοκιμαστεί ποικιλοτρόπως με σκληρό τρόπο, όμως η παραμονή του στην Εσπερία θα τον φέρει αντιμέτωπο με το άγνωστο παρελθόν του και το οικογενειακό δράμα που τον στιγμάτισε στην πιο τρυφερή ηλικία, με αποτέλεσμα τον εγκλεισμό του σ’ ένα απρόσωπο ορφανοτροφείο.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Β.Σ.: Τις εναλλαγές στη συμπεριφορά του Τρίσταν κατά την διάρκεια της εξερεύνησης του εσωτερικού του κόσμου. Και την ίδια την Εσπερία φυσικά... με μερικές εξαιρέσεις!

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Β.Σ.: Μάλλον ο Σαμ, ο τόσο παράταιρος φίλος του Τρίσταν. Μπορεί να φαίνεται απλοϊκός και άτολμος, όμως είναι δοτικός, έντιμος και με πλούσιο ψυχικό κόσμο.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Β.Σ.: Ελπίζω ο καθένας να πάρει ένα κομμάτι από αυτό που προσδοκά: μυστήριο, έρωτα, περιπέτεια.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Β.Σ.: Έχοντας εισπράξει ένα γερό μερτικό από τα χαστούκια της ζωής, πλέον δεν αγωνιώ όπως παλιά. Έχω καταλάβει πως είμαστε ανίσχυροι μπροστά σ’ αυτά που κάποιοι άλλοι έχουν δρομολογήσει για λογαριασμό μας, εν αγνοία μας. Γι’ αυτό έμαθα να δέχομαι την κάθε ημέρα όπως έρχεται, το αύριο μου φαίνεται αόριστο και πολύ μακρινό.

Φοβάστε...
Β.Σ.: Το απροσδόκητο... οκτώ φορές στις δέκα δεν είναι για καλό!

Αγαπάτε...
Β.Σ.: Την οικογένειά μου. Το κάθε μέλος της είναι πολύτιμο και μοναδικό, κομμάτι ενός παζλ που έχει ενωθεί με άρρηκτους δεσμούς με τα υπόλοιπα για να συνθέσουν την καρδιά που χτυπάει στο δικό μου στήθος. Επίσης, έχω ευλογηθεί να έχω στη ζωή μου δύο πολύ καλές φίλες που τις θεωρώ ισάξιες με αδελφές. Η φιλία μας πάει πίσω πολλά χρόνια, έχει δοκιμαστεί και έχει αντέξει.

Ελπίζετε...
Β.Σ.: Στο Θεό.

Θέλετε...
Β.Σ.: Να μπει ένα τέλος στην κρίση που μας ταλαιπωρεί όλους και να επιστρέψουν οι νέοι που έχουν φύγει στο εξωτερικό. Τους χρειάζεται επειγόντως η πατρίδα μας και οι άδειες αγκαλιές των μανάδων τους.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Β.Σ.: Ακόμη και η ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένας αναγνώστης σε μια δεδομένη στιγμή, παίζει ρόλο αν θα του αρέσει ή όχι ένα βιβλίο καθώς υπάρχει η πιθανότητα να ταυτιστεί με έναν ήρωα/ηρωίδα. Πιστεύω πάντως, πως όποιος αγαπάει τις συγκινήσεις θα αγαπήσει και την «Εσπερία».

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Β.Σ.: Σε όλα τα βιβλιοπωλεία, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και υπάρχει δυνατότητα παραγγελίας μέσω internet.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Β.Σ.: Στο facebook και στην προσωπική μου σελίδα.

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Β.Σ.: Γκρι, με φωτεινές γαλάζιες πινελιές.

Ποια μουσική;
Β.Σ.: Dust in the wind…

Ποιο άρωμα;
Β.Σ.: Άνθη πορτοκαλιάς... δικαιωματικά!

Ποιο συναίσθημα;
Β.Σ.: Της απόλυτης ελευθερίας.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Β.Σ.: Ένα όνειρο...

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Β.Σ.: Προσωπικά δεν θεωρώ την συγγραφή επάγγελμα επειδή άρχισα να γράφω σε σχετικά μεγάλη ηλικία, ελπίζοντας έτσι να καλύψω ορισμένα κενά που άφησαν τα παιδιά μου μεγαλώνοντας. Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα μέσα σε γραφεία πολυεθνικών εταιριών, δουλεύοντας στους υπολογιστές.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Β.Σ.: Οι εποχές που έπεφτα με τα μούτρα σ’ ένα βιβλίο, έχουν περάσει. Δεν θα έλεγα, λοιπόν, πως διαβάζω κάποιον συγκεκριμένο συγγραφέα ανελλιπώς. Σε περίπτωση που το θέμα ενός βιβλίου μου ταιριάζει, άσχετα από τον συγγραφέα του, σίγουρα θα το επιλέξω.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Β.Σ.: Όχι, σε καμιά περίπτωση. Ανέκαθεν πίστευα πως ήμουν η αποκλειστική υπεύθυνη για τον τρόπο ζωής και τις επιλογές μου.

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Β.Σ.: Συνήθως δεν μπορούν να ξεφύγουν από την τύχη που τους έχω ορίσει. Έχουν υπάρξει, όμως, φορές που έκαναν την μικρή τους επανάσταση. Τους το επέτρεψα επειδή το αποτέλεσμα τους δικαίωσε.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Β.Σ.: Η φαντασία είναι απαραίτητη, δεν είναι όμως πάντα αρκετή για να δομηθεί και να αποδοθεί μια ιστορία. Είναι εξίσου σημαντικό για έναν συγγραφέα να είναι σε θέση να αναλύει, να αιτιολογεί και να παρατηρεί συμπεριφορές και καταστάσεις ώστε να σκιαγραφεί σωστά τους ήρωές του. Η εμπειρία, όπως συμβαίνει πάντα, έρχεται από μόνη της.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Β.Σ.: Όταν οι πωλήσεις είναι ανάλογες με την θερμή αποδοχή του αναγνωστικού κοινού στο οποίο απευθύνεται.

Τι την αποτυχία;
Β.Σ.: Περιέργως όχι οι πωλήσεις, αλλά οι κακές κριτικές ενός απογοητευμένου αναγνώστη.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Β.Σ.: Σε όλα γίνεται κατάχρηση αν δεν τηρηθεί ένα μέτρο. Ένας υπέρμετρα βιβλιοφάγος, χωρίς άλλα ενδιαφέροντα και ζώντας μονίμως σε φανταστικούς κόσμους με φανταστικούς ήρωες, κινδυνεύει να μην αναπτύξει την δική του προσωπικότητα και να αφήσει να τον προσπεράσει η δική του ζωή.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Β.Σ.: «Ταξίδι στο άγνωστο». Νομίζω ότι ισχύει για όλους μας...
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ.
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο.

«Δεν ήξερε τι του συνέβαινε. Λες και είχε γίνει τελείως άλλος άνθρωπος. Από τότε που ήταν παιδί βρισκόταν συνεχώς στην τσίτα. Για να αποδείξει την αξία του και να θεμελιώσει την καριέρα του. Εδώ κανείς δεν του ζητούσε να αποδείξει τίποτα.
Από το μυαλό του περνούσαν καθημερινά χιλιάδες σκέψεις. Μέσα σε όλες αυτές, και με ολοένα λιγότερη συχνότητα, περιδιάβαζε ο μηχανικός και το ότι τον κατηγορούσαν για το φόνο του. Μα την ίδια στιγμή το μυαλό του άφηνε το θέμα που τον έκαιγε περισσότερο απ’ όλα τα άλλα θέματα κι έτρεχε αλλού.
Η Εσπερία τού θόλωνε το νου και την κρίση, όμως περιέργως δεν τον ενδιέφερε αυτό καθόλου... Οι άνθρωποι έχουν το προνόμιο των λαθών, κι αυτός είχε κάνει σήμερα το πρώτο του λάθος.
Είχε βάσιμους λόγους να πιστεύει πως στη δική του περίπτωση τα λάθη δε συγχωρούνται και πως κανείς δε θα του έδινε μια δεύτερη ευκαιρία για να επανορθώσει.
Αυτό το πρώτο λάθος έμελλε να είναι και το τελευταίο του»

H Βίκυ Στουφή γεννήθηκε στα Γιάννενα αλλά πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής της ηλικίας σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Σπούδασε Οικονομικά στην Νέα Υόρκη και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Από τις εκδόσεις Λιβάνη κυκλοφορούν και τα βιβλία της Ηλέκτρα, Η Σφραγίδα του Ρόδου, Το Αίνιγμα της Πεταλούδας, Λευκός Άγγελος, Με τα μάτια της άλλης.

Alzheimer

Της Σοφίας Στρέζου

*Στον Πατέρα μου
Μη φοβάσαι…

Τώρα που χαμένος
στους λαβύρινθους του μυαλού
η μνήμη σου καταρρέει
εγώ θα είμαι εδώ
να σου θυμίζω
όλα εκείνα που ξεχνάς…

Τι κι αν απροσχεδίαστες αναφλέξεις
της διαλυμένης σου μνήμης φέρνουνε δάκρυα
στην άστεγη χειραφέτηση των αναμνήσεών σου;

Εγώ θα είμαι εδώ
στις ταλαντεύσεις μιας εκφυλιστικής απώλειας
με αντιστραμμένους ρόλους
να σου κρατώ σφιχτά το χέρι
κι ας μη θυμάσαι
πως κάποτε Εσύ μου το κράταγες.

Πόσο πονούν οι αμυχές
των ελλειπτικών συναισθημάτων σου
σαν μένεις μετέωρος με αποκαΐδια μνήμης
στα σκοτάδια της θύμησης;

Εγώ θα είμαι εδώ
να σου μιλώ και να σου εξηγώ
τις αλκυονίδες του νου σου.


Copyright © Σοφία Στρέζου All rights reserved
Κοινοποίηση ποιήματος από την ίδια στο προφίλ της στο facebook

Περισσότερα από/για την Σοφία Στρέζου:
Νοτισμένα μάρμαρα
Εγκαταλείψεις
Η Σοφία Στρέζου για τις "Αισθητικές αναλύσεις δημιουργών"
Ψυχής αγγίγματα

Ο Δημήτρης Κολιδάκης και "Ο ψίθυρος είναι ένα ατέλειωτο μυστικό..."

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Δ.Κ.: Η αληθινή έκφραση της καθημερινότητας μέσα από συναισθήματα και χαρακτήρες. Μία πραγματική αποτύπωση όπως ακριβώς βιώνει ο καθένας τη ζωή του, τα προβλήματά του, την καρτερικότητα των ονείρων του. Σε χαμηλούς τόνους!

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Δ.Κ.: Ζωή.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Δ.Κ.: Να το διαβάσει και να το ξαναδιαβάσει μέχρι να βρει τον εαυτό του ή ένα όποιο κομμάτι τής πραγματικής ή των πόθων του ζωής. Μέσα στο «Ψίθυρο» ίσως βρει και τον... διπλανό του.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε καιπόσες μέρες θα κρατούσε;
Δ.Κ.: Ταξίδι ενός χρόνου στα σπλάχνα μιας μεγαλούπολης.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Δ.Κ.: «Ό,τι αγαπάμε δεν το λησμονούμε».

Κερδίστε το!
Ο Δημήτρης Κολιδάκης προσφέρει το βιβλίο του σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στον συγγραφέα κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις και τα δώρα εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 7 Οκτώβρη και το βιβλίο θα αποσταλεί/παραδοθεί στον τυχερό από τον Δημήτρη Κολιδάκη.
k
Καλή τύχη!
Ο Δημήτρης Κολιδάκης γεννήθηκε στην Αθήνα με καταβολές από την Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Σπούδασε Ναυπηγική και Διοίκηση Επιχειρήσεων αλλά στη συνέχεια μελέτησε Ελληνικό Πολιτισμό μέσω του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου.
Είναι τακτικό μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών.
Έχει εκδώσει δύο μυθιστορήματα, («Η λάμψη μιας αλλιώτικης ζωής» και «Ο ψίθυρος είναι ένα ατέλειωτο μυστικό» στις εκδόσεις Άπαρσις), ενώ το υπό έκδοση τρίτο βιβλίο του αποτελείται από δώδεκα διηγήματα και πέντε ποιήματα, τα οποία έχουν διακριθεί σε έγκριτους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
Έργα και αποσπάσματα πονημάτων του, εκδοθέντων ή μη, έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες, σε ιστοσελίδες πολιτισμικού περιεχομένου και σε σχετικά blogs.

Δείτε κι αυτό:
Ο Δημήτρης Κολιδάκης και Η λάμψη μιας αλλιώτικης ζωής

Όλα θα πάνε καλά

Στην υπόθεση...
Ένας συγγραφέας απομονώνεται προκειμένου να γράψει ενώ η σχέση του περνάει κρίση. Οδηγώντας το αυτοκίνητό του στους χιονισμένους Καναδέζικους δρόμους μπλέκεται σε ένα ατύχημα που κοστίζει τη ζωή σε ένα μικρό αγόρι. Οι συνέπειες επηρεάζουν τον ίδιο, τη σύντροφό του, την επόμενη σχέση του, την μητέρα του άτυχου παιδιού αλλά και τον αδερφό του. Η ταινία καταγράφει την προσπάθεια αυτών των ανθρώπων να συνεχίσουν τη ζωή τους μέσα από τη θλίψη, τις ενοχές, τις τύψεις και τον πόνο τους.
Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα τον Φλεβάρη του 2015 στο 65ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου ενώ στη χώρα μας ήρθε τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, σε μια άκαιρη χρονική στιγμή, κατά τη γνώμη μου, καθώς πραγματεύεται ένα πολύ χειμωνιάτικο θέμα (τελείως κόντρα με το καυτό ελληνικό καλοκαίρι) σε γενικότερη μουντή ψυχογραφική διάθεση (τελείως κόντρα με την θαλασσοδιακοποδιάθεση του Έλληνα αυτήν την εποχή).
Η πλοκή της ταινίας είναι έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτη καθώς στηρίζεται στις ψυχολογικές μεταπτώσεις των ηρώων της και στις εξελίξεις της ζωή τους. Τους παρακολουθούμε από τη στιγμή του ατυχήματος και για τα επόμενα χρόνια καθώς μεγαλώνουν, αλλάζουν και επαναπροσδιορίζουν τη ζωή τους. Κι αυτό ισχύει για όλους ανεξαιρέτως! Τόσο ο κεντρικός, βασικός ήρωας όσο και οι άλλοι χαρακτήρες "διαλύονται" την ημέρα που εκείνο το έλκηθρο εμφανίστηκε από το πουθενά, πέρασε μπροστά από το αυτοκίνητο και όλα βυθίστηκαν στη σιωπή. Έκτοτε, κουβαλώντας τις ενοχές και τις τύψεις τους -ένα κομμάτι αντιστοιχεί σε καθέναν- παλεύουν με τη θλίψη της απώλειας -μια απώλεια αντιστοιχεί σε όλους τους- και με τον πόνο της ψυχής τους -όλοι πονάνε μέσα τους. Η ιστορία τους έχει ως κέντρο της τον συγγραφέα (Τζέιμς Φράνκο) που έχει και την ευθύνη του ατυχήματος αλλά και όχι, και γύρω του περιπλέκονται τα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου: ο μικρός Κρίστοφερ που έχει την ευθύνη του ατυχήματος γιατί θα έπρεπε να είχε μεριμνήσει ώστε να μη βγουν στο δρόμο με τον αδερφό του αλλά και όχι γιατί είναι μόνο ένα μικρό παιδάκι, η μητέρα τους Κέιτ (Σαρλότ Γκενσμπούργκ) που έχει την ευθύνη του ατυχήματος καθώς έπρεπε να είχε μαζέψει τα παιδιά νωρίτερα στο σπίτι αλλά και όχι γιατί δεν ήταν εκείνη που οδηγούσε το αυτοκίνητο, η πρώτη σύντροφος του Τόμας που φέρει βαρέως την αδιέξοδη σχέση τους αλλά δε θα έπρεπε καθώς δεν είναι εκείνη που δε μπορεί ή που δε θέλει να κάνουν παιδιά... κ.ο.κ. Έχω την αίσθηση ότι όλοι οι χαρακτήρες του έργου βαραίνονται από τύψεις και θλίψη και, παράλληλα, όλοι αναζητούν διέξοδο σε αυτό που λέμε "για να πάνε παρακάτω" αναζητώντας τη συγχώρεση του εαυτού τους μα και του άλλου για να προχωρήσουν. Παρόλα αυτά, η ταινία εστιάζει δικαίως στον Τόμας.
Ο καταθλιπτικός συγγραφέας του έργου είναι ένας άνθρωπος που αναζητά την έμπνευση για το επόμενο μυθιστόρημά του και για να το επιτύχει απομονώνεται στα καναδικά κατάχιονια τοπία. Πριν το συμβάν φαίνεται απλά καταθλιπτικός, ή έστω πιεσμένος καθώς δε μπορεί να σκαρφιστεί μια καλή ιστορία. Μετά το συμβάν προσπαθεί να αντιμετωπίσει το παρελθόν, να συγχωρεθεί και να συγχωρέσει, να γιατρέψει τις πληγές του, να ξαναβάλει τη ζωή του σε τάξη, να βρει το νόημα, να... Και είναι όλα αυτά τα "να" που δίνουν νέα πνοή στην ύπαρξή του και φρέσκες ιδέες στην πένα του.
Στα καλά...
Όμορφη φωτογραφία και μουσική επένδυση -αν και δε σου μένει καμία μελωδία μετά τους τίτλους τέλους. Καλύπτει μια μεγάλη χρονική περίοδο, το σενάριο είναι αρκετά μυθιστορηματικό και οι χαρακτήρες παρουσιάζονται με προσωπικά πορτραίτα. Οι χρονικές μεταπηδήσεις δεν μπερδεύουν το θεατή ενώ οπτικά εμφανίζονται στα πρόσωπα των παιδιών που είναι οι μοναδικοί χαρακτήρες που μεγαλώνουν ως εικόνα στο διάστημα των 12 ετών που καλύπτει η ιστορία. Η σύνδεση του συγγραφέα με τη μάνα των παιδιών παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς προκύπτει βαθύτερη μιας "εύκολης" οργής και επιφανειακής ρίψης ευθυνών.
Η ταινία μιλά για την ελπίδα, ακόμη κι όταν το πρόβλημα είναι μη αναστρέψιμο (όπως ο θάνατος) και για την επούλωση που όσο δύσκολη κι αν είναι έχει το χρόνο με το μέρος της και την ελπίδα σύμμαχο. Είναι κι ένα χρονοταξίδι κοιτώντας από την κλειδαρότρυπα τις ζωές των ηρώων της και, συμπερασματικά, καταλήγει ότι κάθε κακό φέρνει και ένα καλό ενώ μόνο η ακινησία είναι λάθος. Γιατί είναι το αντίθετο της ζωής.

Στα κακά...
Είμαι σίγουρη ότι μια πιο χειμερινή προβολή θα έφερνε περισσότερο κόσμο στις αίθουσες. Δεν της λείπουν τα δραματικά στερεότυπα, ούτε τα σεναριακά κλισέ ενώ κάποιοι διάλογοι φαίνονται ψεύτικοι.
Στα λοιπά...
Ο σκηνοθέτης Βιμ Βέντερς δήλωσε σχετικά: Δεν διάλεξα εγώ την ιστορία, η ιστορία διάλεξε εμένα και μάλιστα αναπάντεχα.
Ο ίδιος συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον ελληνικής καταγωγής συνθέτη Αλεξάντερ Ντεσπλά (Αλέξανδρος Λαδόπουλος) για τον οποίο είπε ότι πρόκειται για έναν φανταστικό συνθέτη που συνέθεσε για την ταινία ένα πραγματικά υπέροχο ορχηστρικό μουσικό σκορ.

Ταυτότητα
Είδος: Δράμα
Σκηνοθεσία: Βιμ Βέντερς
Σενάριο: Μπγιόρν Όλαφ Γιοχάνεσεν
Χώρα: Γαλλία, Γερμανία, Καναδάς, Νορβηγία, Σουηδία

Πρωταγωνιστούν: Τζέιμς Φράνκο, Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Ρέιτσελ ΜακΆνταμς, Μαρί-Ζοζέ Κροζ, Πέτερ Στορμάρε

Γυναίκες στο Αρχαίο Ελληνικό Δράμα

Μια μικρή συλλογή Αρχαίου Δράματος με πρωταγωνίστριες γυναίκες. Διαβάστε ή/και κατεβάστε τα σχετικά αρχεία.


Αντιγόνη
Σοφοκλής
Θέμα του μονολόγου είναι η προσπάθεια της Αντιγόνης να θάψει τον νεκρό αδερφό της παρά την αντίθετη εντολή του Θηβαίου βασιλιά, του Κρέοντα. Η γυναίκα βάζει την τιμή των Θεών και την αγάπη προς τον Πολυνείκη υπεράνω των ανθρώπινων νόμων.
Η Αντιγόνη πρωτοπαρουσιάστηκε πιθανότατα στα Μεγάλα Διονύσια του 442 π.Χ. και είναι η δεύτερη ή η τρίτη αρχαιότερη σωζόμενη τραγωδία του Σοφοκλή.



Μήδεια
Ευρυπίδης
Αθήνα, Βιβλιοπωλείο Γρηγορίου Λάμπρου, 1894

Ο τραγικός ποιητής ανέδειξε την τρικυμία της γυναικείας ψυχής την στιγμή που την απάτησε/παράτησε ο άντρας της. Η Μήδεια θα νιώσει μια βαθιά χαρά μέσα της όταν εμπνευστεί έναν τρόπο να θανατώσει εκείνη που της έκλεψε τον άντρα η οποία μάλιστα θα μεγιστοποιηθεί όταν πληροφορηθεί πόσο πικρές ήταν οι ύστατες στιγμές της. Είχε βοηθήσει τον Ιάσονα στο παρελθόν, σε πολύ δύσκολες στιγμές του, χωρίστηκε από τους δικούς της για το χατίρι του προκειμένου να τον ακολουθήσει στην Ελλάδα και όταν εκείνος την προδίδει, το μίσος της γιγαντώνεται. Ο Ιάσονας παρουσιάζεται κερδοσκόπος και συμφεροντολόγος που πήρε τη Μήδεια από συμφέρον και όχι από αγάπη και για τους ίδιους λόγους τους αφήνει, εκείνη και τα παιδιά τους, για μια πλούσια βασιλοπούλα. Τότε η Μήδεια φτάνει στο σημείο να θανατώσει τα παιδιά που απέκτησε μαζί του για να του ματώσει την καρδιά. Άψογη ηθοποιός, υποκρίνεται μπροστά σε όλους κρύβοντας τέλεια το μίσος της και τα σχέδιά της. Ένα μίσος μεγαλύτερο από την μητρική αγάπη. Μια εκδίκηση σαν την πιο γλυκιά απόλαυση.



Εκάβη
Ευρυπίδη
Τυπογραφείο Αριστομένους Διαλησμά, 1902

Το δράμα ξεκινάει όταν το φάντασμα του Πολύδωρου ζητά από την μητέρα του να τον θάψει ώστε να μην περιπλανιέται. Ο Πολύδωρος, για να αποφύγει την σκλαβιά, είχε σταλεί μαζί με αρκετό χρυσάφι στον βασιλιά Πολυμήστορα όμως εκείνος τον σκότωσε για να καρπωθεί τον χρυσό του και τον πέταξε στη θάλασσα. Η Εκάβη και άλλες αιχμάλωτες των Αχαιών επιστρέφουν νικήτριες και κατασκηνώνουν κοντά στις ακτές που ξεβράζεται το άψυχο κορμί.
Η άτυχη μάνα θα ζήσει κι άλλες συμφορές στην συνέχεια όταν εμφανίζεται ο Οδυσσέας και ανακοινώνει την απόφαση των Αχαιών να θυσιάσουν την Πολυξένη. Η Εκάβη αυτοπροσφέρεται στη θέση της αλλά δε γίνεται δεκτό. Όταν η θεράπαινα πηγαίνει να φέρει νερό για να πλύνουν το πτώμα της νεαρής κοπέλας ανακαλύπτει εκείνο του Πολύδωρου στην ακτή και η Εκάβη σπαράζει για το χαμό των παιδιών της και σχεδιάζει την εκδίκηση.
Μεταξύ 430 και 420 -π.Χ.(1295 στίχοι)

Το pdf εδώ


Ιφιγένεια εν Ταύροις
Ευριπίδης
Τυπογραφείο Εστίας, Κωνσταντινούπολη, 1921

Στο δράμα, που προλογίζει η ίδια, μαθαίνουμε πως δεν θυσιάστηκε στην Αυλίδα καθώς η Θεά έβαλε ένα ομοίωμα στη θέση της μεταφέροντάς την στην χώρα των Ταύρων προκειμένου να γίνει ιέρεια στο ναό της.
Ο Ορέστης με τον Πυλάδη επιχειρούν να κλέψουν το ξόανο της Θεάς για να το μεταφέρουν στην Ελλάδα -έτσι θα απαλλαχθεί ο Ορέστης από τις Ερινύες- όμως συλλαμβάνονται και ο νόμος προβλέπει το θάνατό τους. Η Ιφιγένεια αναλαμβάνει τη θυσία τους όμως παράλληλα θέλει να σώσει έναν από τους δύο ώστε να μεταφέρει το γράμμα της στην πατρίδα. Όταν παραδίδει το μήνυμα προφορικά για μεγαλύτερη σιγουριά γίνεται η αποκάλυψη.
Μεταξύ 411 και 409 π.Χ.

Κατεβάστε το pdf


Άλκηστις
Ευρυπίδη
Αθήνα, εκδοτικός οίκος Γεωργίου Φέξη, 1910

Ο Απόλλωνας ζητά από τις Μοίρες να επιτρέψουν στον Άδμητο να ζήσει δύο φορές αν κάποιος άλλος τον αντικαταστήσει στον θάνατο κι έτσι προσφέρεται η Άλκηστη, η γυναίκα του, σε αντίθεση με τους γονείς του. Ο Απόλλωνας και ο θάνατος επισκέπτονται το σπίτι του Άδμητου όπου η Άλκηστη αποχαιρετά τους οικείους της, εκφέρει τα τελευταία της λόγια και καταλήγει.
Το σπίτι επισκέπτεται ο Ηρακλής -σωτήρας του Άδμητου- αγνοώντας τα δρώμενα που ο Άδμητος του κρύβει. Ο Ηρακλής όμως θα μάθει την αλήθεια από έναν υπηρέτη και τα βάζει με το θάνατο.
Ανέβηκε το 438 π.Χ.

Το pdf εδώ


Ανδρομάχη
Ευρυπίδη
Ο Νεοπτόλεμος παίρνει ως βραβείο την γυναίκα του Έκτορα, την Ανδρομάχη, μετά την άλωση της Τροίας και αποκτά ένα παιδί μαζί της. Αργότερα παντρεύεται και την Ερμιόνη, την κόρη του Μενέλαου αλλά όταν φεύγει για τους Δελφούς η ζήλια της την οδηγεί στην εξόντωση της Ανδρομάχης. Η Ερμιόνη εμφανίζεται στείρα και εκεί αποδίδεται η άμετρη ζήλια της αλλά και η επιδίωξή της να εξοντώσει τον γιο του Νεοπτόλεμου.
Η απόπειρα αποτυγχάνει και η Ερμιόνη τρέμει το γυρισμό του συζύγου της ενώ στο μεταξύ εμφανίζεται ο αγγελιαφόρος που ανακοινώνει ότι εκείνος έπεσε θύμα επίθεσης που οργάνωσε ο Ορέστης. Η Θέτιδα, σαν από μηχανής θεά, θα προσφέρει την υπόσχεση ότι ο γιος της Ανδρομάχης θα γίνει ο ιδρυτής του βασιλικού οίκου των Μολοσσών...
Ανάμεσα στο 430 και 415 π.Χ.

Διαβάστε το εδώ


ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη