Για τις θάλασσες που μας χώρισαν...

…πάει καιρός που επισκέφτηκα τελευταία φορά την Κωνσταντινούπολη. Μου έλειψε. Κι απόψε για να την θυμηθώ προτίμησα αντί να ταξιδέψω μέσα από τις φωτογραφίες, να χαθώ στο βιβλίο «Θάλασσες μας χώρισαν», της Ιφιγένειας Τέκου.

Η περιγραφικότητα της συγγραφέως μοιάζει με την ανάγνωση ενός ημερολογίου που αντιστάθηκε στο χρόνο, κλείνοντας μέσα του αναλλοίωτες τις μνήμες τόσων διαφορετικών ανθρώπων και δραματικών καταστάσεων.

Ανοίγοντας το χρονοντούλαπο της ζωής της Παρασκευής και της Ελπίδας, συμμεριζόμαστε τις προσπάθειες από τις δύο νεαρές αδερφές να ξαναστήσουν το μέλλον τους σε μια νέα πατρίδα. Η οικογένεια τους είναι αναγκασμένη να φύγει από την γενέτειρά τους, τη Σύμη που τελεί υπό ιταλική κατοχή και να εγκατασταθούν στην Κωνσταντινούπολη. Συγχρόνως, αποσκοπούν μ’ αυτή την αλλαγή να ξεφύγουν κι απ’ τον πόνο του θανάτου του αδερφού τους, προσπαθώντας στα νερά του Βοσπόρου να εξαφανίσουν την λύπη τους...

Η προσαρμογή των κοριτσιών φαντάζει ευκολότερη απ’ ότι των γονιών τους, όμως σύντομα γίνονται κι εκείνοι ένα με την Πόλη και τους ανθρώπους της. Μπρος μας ξετυλίγονται στιγμές της καθημερινότητας των κατοίκων της, πλημμυρίζοντας μας με γνώριμες εικόνες, αρώματα, συνήθειες και ήθη μιας άλλης εποχής που οι άνθρωποι ήταν λιγότερο επιφυλακτικοί και περισσότερο αυθόρμητοι. Μοιράζονται από καρδιάς ό,τι δικό τους με αυτόν που δεν έχει και τείνουν μια χείρα βοηθείας σε όποιον τη χρειάζεται.

Ωστόσο, σαν ο πόνος της απώλειας του αδερφού των δυο κοριτσιών καταλαγιάζει, φουντώνει ξανά μέσα τους η ζήλια κι ο ανταγωνισμός που προϋπήρχε από τα παιδικά τους χρόνια.

Η Παρασκευή είναι ομορφότερη και καταφέρνει να τραβά εύκολα την προσοχή των άλλων. Η Ελπίδα στον αντίποδα, στέκει πάντα στην σκιά της, δίχως όμως ποτέ να συμβιβάζεται με αυτό τον άχαρο ρόλο. Το μίσος της μάλιστα στέκει τόσο μεγάλο που την ωθεί να διεκδικήσει αυτό που πιστεύει πως της αξίζει, γιατί:

«Το ένιωθε το σκοτάδι που είχε μέσα στη ψυχή της. Βρισκόταν εκεί κι έκανε αισθητή την παρουσία του κάθε φορά που η Ελπίδα τα ‘βαζε με τον Θεό επειδή πήρε τον Θαρρίνο αντί για την Παρασκευούλα»1

Η Μοίρα αποδείχτηκε πως τους επιφύλασσε άσχημα σχέδια για το μέλλον. Έρχεται η ώρα που η Παρασκευή γνωρίζει τον έρωτα της ζωής της στα μάτια του Παύλου, σχεδιάζοντας να ζήσουν την κοινή τους πορεία στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ένα μέρος που θα τριγυρνά επίμονα στη σκέψη της Ελπίδας, όντας ερωτευμένη με τον άντρα της αδερφής της…

Κάθε γράμμα από την αδερφή της θα την γεμίζει προσμονή και καρδιοχτύπι. Όχι βέβαια για να μάθει νέα της αδερφής της όπως πίστευε η μάνα της, μα για εκείνον…

Με αφορμή τα γεγονότα που ξετυλίγονται στην συνέχεια, αναλογιζόμαστε πόσα λίγα πράγματα καταφέρνει να ελέγχει τελικά ο ίδιος ο άνθρωπος στη ζωή του και πόσα είναι αυτά που υπακούουν στο γραφτό του, το οποίο παραμονεύει για να τον επιβεβαιώσει ή να του θερίσει κάθε ελπίδα…

Ίσως όμως όλα να βαδίζουν σε ένα μονοπάτι με το ίδιο τέλος, ανεξαρτήτως των επιλογών μας.

Ίσως και όχι. Άλλωστε ένα βότσαλο αρκεί για να ταράξει τα νερά…

Όπως και να χει, συγκρατώ στο νου τα λόγια του πατέρα των κοριτσιών, όταν στο φευγιό τους από τη Σύμη έλεγε στη μητέρα τους:

«Μη χολοσκάς για τα κορίτσια! Μικρές είναι και θα στρώσουν πιο εύκολα από ‘μας. Σύντομα θα φτιάξουν νέες και καλύτερες αναμνήσεις»2

Ας γίνουμε λοιπόν παιδιά κι ας κάνουμε νέες αναμνήσεις ξορκίζοντας ό,τι μας πονά.

Γιατί η ζωή δεν είναι τίποτε λιγότερο από αναμνήσεις και στιγμές που μας ακολουθούν σαν σκιά παρέα με τις αποφάσεις μας, ως το στερνό μας ταξίδι…

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Τις ευχαριστίες μας προς τις εκδόσεις Διόπτρα και την Αλεξάνδρα Αυγερινού για τη διάθεση του βιβλίου.

Περισσότερα από/για την Ιφιγένεια Τέκου:

Η Ιφιγένεια Τέκου για το Θάλασσες που μας χώρισαν [περιγραφή οπισθόφυλλου και βιογραφικό σημείωμα]
Η Ιφιγένεια Τέκου για Μνήμες χαμένες στην άμμο
«Θα πόνταρα περισσότερο στην αγάπη», Ιφιγένεια Τέκου

1 Σελ. 67 «Θάλασσες μας χώρισαν», Ιφιγένεια Τέκου, Εκδ. ΔΙΟΠΤΡΑ

2 Σελ. 31 «Θάλασσες μας χώρισαν», Ιφιγένεια Τέκου, Εκδ. ΔΙΟΠΤΡΑ