Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

…γιατί τελικά ο έρωτας είναι το πιο επικίνδυνο παιχνίδι στα χέρια των ανθρώπων

Είναι από τις ιδιαίτερες εκείνες φορές που συναντώ μία συγγραφέα να μου μεταδίδει τόσο αυθόρμητα και αισθαντικά την ψυχοσύνθεση της πρωταγωνίστριάς της. Ένα παραπάνω όταν μας περιγράφει τη ζωή της απ’ τα πρώτα ακόμη βήματα της, περνώντας διαδοχικά από όλες τις εναλλαγές συναισθημάτων και γεγονότων που διέπουν τις εκάστοτε ηλικίες.
Κεντρικός χαρακτήρας του έργου "Πριν χαράξει" είναι η Άννα, η οποία από την παιδική της ακόμη ηλικία διακατέχεται από μια πρωτόγνωρη ατολμία. Μεγάλο ρόλο στη διάπλαση της προσωπικότητάς της παίζει φυσικά το οικογενειακό της περιβάλλον.
Εκεί όπου υπάρχει ένας πατέρας, ο Γιάννης, που είναι συχνά απών από το σπίτι, μοιράζοντας το χρόνο του πότε με την Λένα -την εξωσυζυγική του σχέση- και πότε μαζί τους.
Η Πόπη, μια μητέρα που λειτουργεί πάντα με εγωιστικό συμφέρον, βρίζοντας τη μοίρα της και επικρίνοντας ταυτόχρονα καθετί που κάνουν τα παιδιά της.
Δυστυχισμένη γυναίκα ήταν η μάνα της. Δεν είχε βρει χαρά στο γάμο της, δεν είχε νιώσει γυναίκα, δε τη βοηθούσε ίσως το μυαλό της να πάρει τις σωστές αποφάσεις.
Επίσης υπήρχε και ο Μιχάλης, ο μεγάλος αδερφός της Άννας που συχνά λειτουργεί ως προστάτης της. Στη συνέχεια του έργου συναντούμε επίσης τον Άρη, έναν αλλοπρόσαλλο άντρα με την προσωπικότητα του να στιγματίζεται από κραυγαλέα στοιχεία τρέλας. Μοναδικό του προσόν όπως αποδεικνύεται, η ομορφιά του.
Και τέλος ο Γερμανός γιατρός Ματίας. Εκείνος, που χιλιάδες ήταν οι φορές που κάποια φιγούρα του τη θύμιζε στους διαδρόμους του κτιρίου, στους δρόμους, σε κάποιο εστιατόριο ή μπαρ (…) Αλλά δεν ήταν.
Ανάμεσα σε όσα βιώνει η μικρή Άννα, παραμένει μονίμως σιωπηλή. Ένα άβουλο, αδύναμο πλάσμα που υπηρετεί τους άλλους. Αυτή είναι που επιφορτίζεται την ευθύνη να παρακαλά και να καταφέρνει να γυρίζει στο σπιτικό τους ο πατέρας της κάθε που τους εγκαταλείπει.
Αυτή γίνεται επίσης κι η αριστούχα μαθήτρια που με τη βοήθεια του θείου της Παναγιώτη συνεχίζει σ’ ένα καλύτερο σχολείο τις σπουδές της.
Ωστόσο, όπως φροντίζει να κάνει πάντα η ζωή, η ευαίσθητη Άννα κάποια στιγμή είναι μοιραίο ν’ αλλάξει, διεκδικώντας αυτό που της αξίζει.

Μια μέλισσα τον Αύγουστο

Θοδωρή Αθερίδη

«Ταλέντο είναι να μη φοβάσαι!»

Μεγάλη αλήθεια που αποτελεί μονάχα μία από τις πολλές ατάκες του έργου· στη συγκεκριμένη στάθηκα προσωπικά και την αναλογιζόμουν καθώς άφηνα πίσω μου τον πολυχώρο Vault, εκεί όπου αυτές τις μέρες ανεβαίνει η παράσταση "Μια μέλισσα τον Αύγουστο" σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λάσκαρη.
Λίγα λόγια για το έργο:

Η Ειρηάννα Γιαλιτάκη σε Ψυχών διηγήσεις

Όταν οι Ψυχές διηγούνται,
ελευθερώνονται μέσα απ΄την
ιεροτελεστία
της εξομολόγησης...Το όνειρο της
ελευθερίας παίρνει ζωή και με
μιας το ταξίδι της
μεταμόρφωσης αρχίζει. Σαν
πεταλούδες πια, με χαμόγελο
Ψυχής στο φως της
αλήθειας, αρχίζει η καρδιά τους
να χτυπά δυνατά δίνοντάς
τους αντοχές απίστευτες!
"Κατασπαράζουν" τις στιγμές
του πόνου κι ως συλλέκτες
χαράς γίνονται ένα με το
Σύμπαν! Έτσι, μέσα απ΄ αυτήν
την αλλαγή λυτρώνονται![1]
Ειρηάννα Γιαλιτάκη
Στο οπισθόφυλλο...
Όταν οι Ψυχές διηγούνται, ελευθερώνονται...
Σκουριασμένες αλυσίδες παθών σπάνε και σαν πολύχρωμες
πεταλούδες πια αυτές, ελευθερώνονται...
Τότε ανοίγουν οι ουρανοί και τις υποδέχονται.
Μια γιορτή σκαρφίζεται το Σύμπαν και τους την αφιερώνει…
Κι έτσι ελεύθερες πια από τα δεσμά τους ένα μαζί του γίνονται.
Γιατί ό,τι μοιράζεται λυτρώνει!

Η συλλογή πεζοποίησης της Ειρηάννας Γιαλιτάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αέναον. Ο Πρόεδρος του ομίλου για την Unesco Πειραιώς και Νήσων κύριος Ιωάννης Μαρωνίτης, τον Δεκέμβριο του 2016, βράβευσε τη συγγραφέα του εκδοτικού οίκου Αέναον για την προσφορά της στη λογοτεχνία και τον πολιτισμό.

Η Ειρηάννα Γρ. Γιαλιτάκη κατάγεται από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και το Ηράκλειο της Κρήτης, ενώ έχει ρίζες κι από την Κωνσταντινούπολη και την Ιταλία. Γεννήθηκε το 1971 στις 10 του Μάη στην Αθήνα, όπου και διαμένει. Έχει σπουδάσει παραϊατρικά επαγγέλματα (Τεχνολόγος Ιατρικών και Βιολογικών Εργαστηρίων) και Διακόσμηση - Χειροτεχνία. Έχει επίσης εργαστεί επί σειρά ετών, ως ερμηνεύτρια του έντεχνου, ρεμπέτικου και παραδοσιακού τραγουδιού, με μεγάλα ονόματα του χώρου.
Η μεγάλη της όμως αγάπη είναι η συγγραφή.
Είναι μητέρα 3 παιδιών, της 21 ετών Κατερίνας και των 17 ετών διδύμων Μανώλη και Αρετή.
Ο ΙΕΡΟΣ ΕΡΩΤΑΣ είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
Το ΨΥΧΩΝ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ είναι η δεύτερη ποιητική της συλλογή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αέναον.

[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ
Η Ειρηάννα Γιαλιτάκη σημειώνει: Αντί της λέξης κατασπαράζω, η λέξη λύτρωση.

Η Βούλα Παπατσιφλικιώτη στο Μάθε τον φόβο να νικάς

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Β.Π.: Τον Φεβρουάριο ετοίμαζα ένα άρθρο για την μεγαλύτερη εφημερίδα του Ελληνισμού της Αυστραλίας "Νέος Κόσμος", όπου έχω την τιμή να αρθρογραφώ, με θέμα τις παιδικές φοβίες! Ενώ ολοκλήρωνα το άρθρο, στο μυαλό μου άρχισε να γεννιέται η ιστορία του βιβλίου "Μάθε τον φόβο να νικάς"!

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Β.Π.: Στο όμορφο και ζεστό δωμάτιο του σπιτιού μου, ανάμεσα σε παραμύθια και λογοτεχνικά βιβλία!

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Β.Π.: Περίπου ένα μήνα, αλλά με εντατικό γράψιμο και στην συνέχεια επιμέλεια κάθε μέρα!

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Β.Π.: Ένα ποίημα για τις ομορφιές της ζωής!

Ο Άρης Σφακιανάκης και η Έξοδος

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Α.Σ.: Η έκπληξή μου όταν βρέθηκα να περιπλανιέμαι στον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι. Η συνειδητοποίηση της άγνοιάς μου για ένα πολύ σημαντικό συμβάν της ελληνικής Επανάστασης του 1821, ένα γεγονός που άλλαξε την πορεία του Αγώνα κι έδωσε νέα πνοή σε μια υπόθεση που εκείνη τη χρονιά -κι ενώ ο Ιμπραήμ αλώνιζε στην Πελοπόννησο- φαινόταν πια χαμένη. Με καθήλωσε η απόφαση της Επιτροπής που αποφάσισε την Έξοδο κι έτσι διάλεξα να μιλήσω γι’ αυτήν την ιστορική στιγμή του έθνους σ’ ένα βιβλίο μου. Όταν αργότερα αγόρασα σπίτι στην οδό Κασομούλη κι έμαθα ότι ο Κασομούλης ήταν μέσα στο Μεσολόγγι κατά την πολιορκία και πρωτοστάτησε στην Έξοδο -και μάλιστα έγραψε ολόκληρο βιβλίο για το θέμα- κατάλαβα ότι η μοίρα μίλησε: έπρεπε να γράψω για την Έξοδο. Μόνο που θα το έκανα με τον δικό μου τρόπο -θέλοντας πρωτίστως να προκαλέσω το ενδιαφέρον του αναγνώστη ώστε να ψάξει ο ίδιος με τη σειρά του εκείνη την περίοδο της Επανάστασης.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Σ.: Έξοδος.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Α.Σ.: Να πληρώσει τον Ένφια και τη λοιπά χρέη, να ανάψει τη θέρμανση, να ρυθμίσει τον φωτισμό, να αποσυνδεθεί από το facebook (ξέρω, ζητάω πολλά), να ζητήσει συγχώρεση για τα ατοπήματά του, να διαλογιστεί πάνω στο κάρμα, να συνδιαλαγεί με το εσώτερο εγώ, να προβεί σε καθαρμούς ψυχής και επιτέλους να αγοράσει το βιβλίο.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Α.Σ.: Θα πηγαίναμε στο Αιτωλικό και το Μεσολόγγι, θα πίναμε τσίπουρα και θα τρώγαμε αυγοτάραχο, θα κάναμε βόλτες πλάι στη λιμνοθάλασσα με φεγγαρόφωτο (αν μάλιστα πείθαμε κάποιον ψαρά να μας πάει βαρκάδα, ακόμη καλύτερα), θα απαγγέλαμε όρκους αιώνιας αγάπης -πασπαλισμένους με λίγους στίχους από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Σολωμού- και θα επιστρέφαμε στην τύρβη της καθημερινότητας ύστερα από ένα γεμάτο ερωτικό τριήμερο…

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Α.Σ.: «Ένιωθα ένα ελαφρύ μυρμήγκιασμα στο κορμί μου καθώς πλησίαζα σ’ αυτόν τον τόπο του μυστηρίου. Ελάττωσα μάλιστα κάπως την ταχύτητα του αυτοκινήτου, σαν να μην ήμουν σίγουρος γι’ αυτό που πήγαινα να κάνω. Όλα αυτά που άκουγα τόσο καιρό με είχαν εντέλει ανησυχήσει, είναι η αλήθεια, και η αρχική μου σιγουριά γι’ αυτό το ταξίδι είχε μειωθεί αρκετά.
Όμως δεν μπορούσα πια να κάνω πίσω. Τι θα έλεγα στους φίλους μου; Ότι δείλιασα την τελευταία στιγμή; Ότι λιγοψύχησα; Χώρια που το μυστήριο με τραβούσε όπως το φως τα έντομα μια νύχτα του καλοκαιριού».

Ο Άρης Σφακιανάκης κάνει πρόταση. Επιστρατεύει νέες φόρμες -κι αφορμές- και ασχολείται με ένα υπέροχο ιστορικό ελληνικό θέμα αλλά με άποψη, και όλα αυτά σε ένα μυθιστόρημα που δεν είναι ούτε ιστορικό, ούτε φανταστικό, ούτε ρομαντικοερωτικό, ούτε κοινωνικό αλλά είναι όλα τα παραπάνω.
Ξέρω, δεν είμαι ιδιαίτερα διαφωτιστική.
Έχει υπέροχη ροή -δε σου επιτρέπει να το παρατήσεις στη μέση- και έναν γλυκό ρομαντισμό εποχής -λόγω γραμματοσειράς και χαρτιού που θυμίζει αναγνωστικά ταξίδια των 80ς- ενώ ουσιαστικά προτάσσει μεταμοντέρνες αύρες και νέο στυλ. Ξεφεύγει από παλαιότερες δικές του φόρμες ανοίγοντας νέους συγγραφικούς δρόμους για τα βιβλιοταξίδια του και ο αναγνώστης ξαφνιάζεται ευχάριστα από τον φρέσκο αέρα καθώς δοκιμάζει με επιτυχία τούτον τον πρωτοπρόσωπο τρόπο του.
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Στο οπισθόφυλλο γράφει:
Ένας συγγραφέας ετοιμάζεται να γράψει το καινούργιο του βιβλίο. Για να συγκεντρώσει το υλικό που χρειάζεται, σχεδιάζει να ταξιδέψει σε μια μακρινή πολιτεία.
Οι φίλοι του προσπαθούν να τον αποτρέψουν: «Είναι διαβολότοπος, τι δουλειά έχεις εσύ εκεί;» επιμένουν.
Εκείνος τους αγνοεί, κι έτσι ένα ωραίο πρωί ξεκινάει το ταξίδι του.
Δυο μέρες αργότερα θα βρεθεί σ’ ένα μέρος που ξεπερνάει την ίδια του τη φαντασία. Και γίνεται ο ίδιος ήρωας στο βιβλίο που σκόπευε να γράψει.
Το βιβλίο του Άρη Σφακιανάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.

Στο Beton7

Σε μία ανάρτηση όλες οι παραστάσεις του πολυχώρου Beton7 και άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα για το έτος 2017. Ανατρέξτε όλη τη λίστα για να βρείτε τα στοιχεία επικοινωνίας του θεάτρου. Η ανάρτηση ανανεώνεται και ενημερώνεται συνεχώς.

«Αγαπάμε το θέατρο», Γιώργος Λιβανός

Ο σκηνοθέτης, ηθοποιός, θεατράνθρωπος Γιώργος Λιβανός, με αφορμή τις φετινές παραστάσεις-παραγωγές, Λεντς και O Fellini και τα όνειρα των κλόουν, μιλάει για το θέατρο (του), για τα έργα του, για τα μελλοντικά του σχέδια... για όλα.
Θα έγραφα ότι συνήθως τον βρίσκεις στην οδό Σπετσοπούλας στην Κυψέλη όπου εδώ και χρόνια βρίσκεται ο προσωπικός θεατρικός του χώρος, το Studio Κυψέλης, αλλά μετά σκέφτηκα ότι εκείνο το συνήθως είναι άτοπο, αφού εκεί ακριβώς τον βρίσκεις πάντα, χρόνια τώρα, να υπηρετεί με σθένος το θεατρικό του όνειρο, να παίζει, να σκηνοθετεί, να δουλεύει νύχτα μέρα, να ονειρεύεται...
Με ποιο κριτήριο επιλέγετε ένα θεατρικό έργο; Από το θέμα του, το συγγραφέα/μεταφραστή/διασκευαστή, από ένστικτο, προσωπικό γούστο... κάτι άλλο;
Γ.Λ.: Κάθε χρόνο ο τρόπος επιλογής διαφέρει. Οι Θεατρίνων Θεατές έγιναν με σκοπό να προωθήσουν σημαντικά κείμενα πρωτοπαρουσιαζόμενα ή λιγοπαιγμένα στην Ελλάδα που πραγματεύονται την αιώνια μάχη αρσενικού-θηλυκου αλλά και αυτή του καλού-κακού μέσα στον καθένα. Από κει και πέρα έχοντας μελετήσει χιλιάδες κείμενα μπορώ να πω πως καταλήγω σε έργα ρεπερτορίου που κυριολεκτικά με παρασύρουν. Έργα ιδιαίτερα, που προσπαθώ να τα φωτίσω με ακρίβεια δίνοντας σημασία και στη λεπτομέρεια στο ανέβασμα τους.

Εσείς άραγε τι προτιμάτε, την άναρχη δικαιοσύνη ή αυτή που αποδίδεται από το επίσημο κράτος;

Το παρόν βιβλίο με συνεπήρε για το γεγονός πως μας θέτει ένα τεράστιο δίλημμα που στοχεύει στην προσωπική μας ηθική. Εσείς προτιμάτε άραγε την άναρχη δικαιοσύνη όσων παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους ή εκείνης που αποδίδεται από το επίσημο κράτος;
Οι συγγραφείς Λότε και Σόρεν Χάμερ μας βάζουν αμέσως στον κυκλώνα των γεγονότων της ιστορίας τους, με τέτοιο τρόπο ώστε γνωρίζοντας ή μαντεύοντας από τα συμφραζόμενα την ψυχοσύνθεση του εκάστοτε πρωταγωνιστή, να μας βοηθά ώστε να επικεντρωθούμε κατόπιν -λόγω και του τρόπου γραφής των δημιουργών- στην επίλυση του μυστηρίου.
Οι γλαφυρές εικόνες που περνούν από τα μάτια μας, μας οδηγούν εξαρχής στον παράξενο άντρα με το προσωνύμιο «Αναρριχητής», στους 5 νεκρούς άντρες που είναι κρεμασμένοι τελετουργικά στην οροφή του γυμναστηρίου του σχολείου Λάνγκμπεκ στο Μπάγκσβερντ της Δανίας, όπως και στον μυστηριώδη επιστάτη Πέρ Κλάουσεν και στον αστυνομικό επιθεωρητή Κόνραντ Σίμονσεν που σπεύδει εκεί με την εμπειρότατη ομάδα του.

Επτά αποστάγματα από τις επτά περιπέτειες του Χάρι Πότερ

Ήμουν περίπου 10 χρονών. Ήταν μία καυτή καλοκαιρινή βραδιά. Αέρας ζεστός ανάσαινε στο πρόσωπο μου κι εγώ παιδάκι ακόμη κρατώντας σφιχτά τα χέρια των γονιών μου παρατηρούσα μαγεμένος τα πολύχρωμα εξώφυλλα παιδικών παραμυθιών σε μία υπαίθρια έκθεση βιβλίων.
Και κάπου εκεί ανάμεσα στα στοιβαγμένα βιβλία που στριμωγμένα το ένα δίπλα στ' άλλο στέκονταν περήφανα λουσμένα στο φως των φθηνών λαμπτήρων παρατηρώ ένα εξώφυλλο με έναν δράκο που ξέρναγε φωτιές κι ένα νεαρό αγόρι με γυαλιά να προσπαθεί να τον αποφύγει. Ακριβώς από πάνω με μεγάλα γράμματα που χρύσιζαν έγραφε: Χάρι Πότερ.
Οι γονείς μου έχοντας αντιληφθεί πως κάποιο βιβλίο μου προξένησε το ενδιαφέρον σταμάτησαν το βήμα τους κι αμέσως με ρώτησαν ποιο βιβλίο θέλω. Δίχως να διστάσω στιγμή απλώνω το χέρι και δείχνω το βιβλίο που είχε τίτλο «Ο Χάρι Πότερ και το Κύπελλο της Φωτιάς».
Και κάπως έτσι λιγάκι ανορθόδοξα, δίχως σωστή σειρά, σχεδόν όμως καρμικά ξεκίνησε μία σχέση αγάπης με την επταλογία της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, σχέση η οποία με την πάροδο των χρόνων μεστώνει, συσφίγγεται και αποκτά όλο και μεγαλύτερη ισχύ.
Τι κι αν ξεκίνησα διαβάζοντας πρώτα το τέταρτο βιβλίο της σειράς!
Τι κι αν υπήρξαν κάποια κενά και κάποιες απορίες που το παιδικό, άγουρο μυαλό μου προφανώς και δεν μπορούσε να τις απαντήσει λόγω του ότι ξεκίνησα με λανθασμένη σειρά την ανάγνωση!
Η μαγεία η οποία μου άσκησε ο ονειρεμένος και επιβλητικός κόσμος φαντασίας που έπλασε η Ρόουλινγκ ήταν αρκετή για να καλύψει οποιαδήποτε απορία.
Ήταν αρκετή για να με αιχμαλωτίσει στα δίχτυα του και να με κάνει να θέλω να μείνω για πάντα εκεί.
Κι αφού λοιπόν τελείωσα με το τέταρτο βιβλίο της σειράς ξεκίνησα την επταλογία απ’ την αρχή με αποτέλεσμα να περιμένω από τότε μέχρι και σήμερα μιας και το δικό μου πείσμα είναι γαϊδουρινό το γράμμα-πρόσκληση για να φοιτήσω και εγώ στο Xόγκουαρτς πλάι σε αγαπημένους καθηγητές, οι οποίοι θα μου μεταγγίσουν όλα τα μυστικά για να γίνω ένας σπουδαίος μάγος!
Με την ελπίδα αυτή συνεχίζω να πορεύομαι στη ζωή καρτερώντας να την δω να πραγματοποιείται.


Η σειρά βιβλίων της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ αποτελείται όπως προανέφερα από επτά μυθιστορήματα, ο τίτλος των οποίων ξεκινά με τον ίδιο τρόπο ενώ διαφοροποιείται στο δεύτερο μισό του. Η σειρά αποτελείται από τους εξής τίτλους:
Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΛΙΘΟΣ
Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ Η ΚΑΜΑΡΑ ΜΕ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ
Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ Ο ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΤΟΥ ΑΖΚΑΜΠΑΝ
Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΦΟΙΝΙΚΑ
Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ Ο ΗΜΙΑΙΜΟΣ ΠΡΙΓΚΙΨ
Ο ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ ΚΑΙ ΟΙ ΚΛΗΡΟΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Κεντρικός ήρωας του βιβλίου όπως καταδεικνύουν και οι τίτλοι της σειράς είναι ένα μικρό, ορφανό αγόρι ο Χάρι Πότερ, ο οποίος ζει στο πλευρό των θείων Ντάρσλι, που αποτελούν τους μοναδικούς του συγγενείς.
Συγκεκριμένα, ο Χάρι ζει με τον θείο Βέρνον, τη θεία Πετούνια και τον σχεδόν συνομήλικο του ξάδερφο Ντάντλι, οι οποίοι τον κακομεταχειρίζονται και του έχουν απλά προσφέρει ένα τοσοδούλικο δωμάτιο-αποθήκη, ενώ παράλληλα ο Χάρι τους ξεπληρώνει την φιλοξενία τους, αναλαμβάνοντας σχεδόν όλες τις δουλειές του νοικοκυριού…
Ο αναγνώστης συναντά τον μικρό Χάρι στην ηλικία των 11 χρονών ενώ παρακολουθεί διαβάζοντας τα βιβλία της σειράς έναν χρόνο από την ζωή του στο σχολείο για μαγείες και ξόρκια, το Χόγκουαρτς.
Η είσοδος του αναγνώστη στον κόσμο των μάγων γίνεται με το βιβλίο «Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος», όπου παρακολουθεί την σκληρή καθημερινότητα του μικρού Χάρι πλάι στους Ντάρσλι. Ώσπου ένα παράξενο γράμμα θα κάνει την εμφάνιση του. Ένα γράμμα που δυστυχώς ο Χάρι δεν θα καταφέρει να ανοίξει εξ’ αρχής. Ένα γράμμα που ωστόσο θα στέλνεται διαρκώς με πείσμα μέχρι τότε που ο παραλήπτης του, δηλαδή ο Χάρι θα καταφέρει να το διαβάσει.
Την δουλειά αυτή τελικά αναλαμβάνει ο Χάγκριντ, δασοφύλακας του μαγικού δάσους που βρίσκεται πλάι απ’ την σχολή του Χόγκουαρτς, ο οποίος θα παραδώσει αυτοπροσώπως το γράμμα στον Χάρι, ο οποίος έκπληκτος τη μέρα που ξημερώνουν τα ενδέκατα γενέθλια του θα μάθει πως είναι μάγος!
Κι έτσι σιγά-σιγά ο αναγνώστης συνοδοιπόρος του Χάρι σε αυτό το πρωτόγνωρο ταξίδι βιώνει αλησμόνητες εμπειρίες στον κόσμο των μάγων, γίνεται μικρό παιδί και παρέα με όλα τα παιδιά του Γκρίφιντορ ανακαλύπτει σπιθαμή σπιθαμή την ιστορία της Σχολής, των ανθρώπων, των μαγικών αντικειμένων και τοποθεσιών... από το Χόγκουαρτς, το Χόγκσμιντ και τη Διαγώνιο Αλέα, μέχρι και το Μπάρου, την Γκρίμολντ Πλέις και το Υπουργείο Μαγείας. Διδάσκεται στο πλάι τους φίλτρα, μεταμορφώσεις, ξόρκια, άμυνα εναντίον των Σκοτεινών Τεχνών, καθώς και μαντική, αρχαίους ρούνους και μαγκλολογία.
Μα ταυτόχρονα μέσα απ' τις περιπέτειες και τις δυσκολίες τις οποίες καλούνται να αντιμετωπίσουν ο Χάρι κι οι δυο του φίλοι, η Ερμιόνη κι ο Ρον, ο αναγνώστης αντλεί "τροφή" για σκέψη και προβληματισμό, λαμβάνει ερεθίσματα που τον διδάσκουν.
Ειδικότερα, διαβάζοντας κανείς την επταλογία της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ θα παρατηρήσει πως το έργο στο σύνολο του είναι εμπλουτισμένο με μία πληθώρα χωρίων που δίνουν στον αναγνώστη μία μεγάλη ποικιλία μηνυμάτων που αφορούν διάφορα ζητήματα της ανθρώπινης ζωής.
Αν αναλογιστεί λοιπόν κανείς πως η συγγραφέας ξεκίνησε την συγγραφή της συγκεκριμένης σειράς προσδοκώντας να αναγνωσθεί από παιδιά, τότε τι πιο κατάλληλο δώρο για ένα μικρό παιδί από ένα βιβλίο της συγκεκριμένης επταλογίας, που όχι μόνο θα καλλιεργήσει στον παιδί-αναγνώστη την φαντασία και την αγάπη του για την λογοτεχνία, αλλά και θα σπείρει στο γόνιμο ψυχικό του έδαφος αγνούς σπόρους που αφορούν μία μεγάλη μερίδα ανθρωπιστικών αξιών, αξίες και μηνύματα για τα οποία τελικά αποφάσισα και να σας μιλήσω. Κι αυτό γιατί η λογοτεχνική δεινότητα της συγγραφέως, ο απόλυτα εικονοποιητικός χαρακτήρας της γραφής της, καθώς κι η ατέρμονα ικανότητα της να πλάθει με υλικό την φαντασία της τόσες λεπτομέρειες που σχετίζονται με έναν τόσο αληθοφανή μαγικό κόσμο νομίζω πως είναι πια αδιαμφισβήτητες, μιας και τα τεράστια νούμερα πωλήσεων που έχουν κάνει στο σύνολο τους τα βιβλία και η παγκόσμια αποδοχή τους σε συνδυασμό με την άσβηστη αγάπη του κόσμου, που μετά από τόσα χρόνια σιγοκαίει ακόμη, αποτελούν τρανταχτές αποδείξεις και καθιστούν την λογοτεχνική αξία των βιβλίων του Χάρι Πότερ αδιαπραγμάτευτη.
Πριν προβώ σε σύντομη ανάλυση των μηνυμάτων που λαμβάνει ο αναγνώστης θα ήθελα να αναφέρω πως τα κύρια θέματα που απασχολούν κυρίως την Ρόουλινγκ είναι ο θάνατος, η αγάπη σε όλες της τις μορφές, μητρική, φιλική, ερωτική καθώς και η αιώνια μάχη μεταξύ καλού και κακού.
Η Ρόουλινγκ καταφέρνει με τρόπο μαγικό να ψυχαγωγήσει τον αναγνώστη και παράλληλα να τον διδάξει άλλοτε άμεσα κι άλλοτε έμμεσα... μέσα απ' τις περιπέτειες των ηρώων, τις μάχες καλού και κακού, τις εσωτερικές συγκρούσεις, την ωρίμανση του χαρακτήρα των ηρώων με την πάροδο των χρόνων, τις σκοτεινές, πιο ενήλικες σκέψεις που έρχονται στην επιφάνεια.
Κάθε αναγνώστης θα εντοπίσει βάσει της δικής του οπτικής κάποια σημεία που σίγουρα βρίθουν προβληματισμών, δεύτερων σκέψεων και έντονης ανάλυσης.
Ήρθε η ώρα λοιπόν να απαριθμήσουμε παρέα τα σημαντικότερα μαθήματα ζωής που τουλάχιστον εγώ άντλησα διαβάζοντας ξανά κάθε χρόνο τουλάχιστον κάνα δυο βιβλία της σειράς. Μαθήματα που μπορεί και εσείς που τα έχετε διαβάσει να τα εντοπίσατε, μα και εσείς που δεν τα έχετε διαβάσει κι ευελπιστώ μετά την ανάγνωση του συγκεκριμένου άρθρου να το επιχειρήσετε.

Η αγάπη είναι... δύναμη
Από το πρώτο κιόλας βιβλίο ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός της ανυπέρβλητης μητρικής αγάπης της Λίλι Πότερ. Η αγάπη, η παρουσία της οποίας στάθηκε αρκετή για να προστατέψει τον Χάρι από τις σκοτεινές δυνάμεις του Λόρδου Βόλντεμορτ και να τον αποδυναμώσει πλήρως, έναν από τους μεγαλύτερους, σκοτεινούς μάγους όλων των εποχών, που αποτελούσε την σημαντικότερη απειλή τόσο για τον κόσμο των μάγων, όσο και για τον κόσμου των Μαγκλ.
Η αγάπη αυτή που, παρά το τραγικό τέλος που βρίσκει με τον θάνατο του Τζέιμς και της Λίλι Πότερ, καταφέρνει να επιβιώσει, να σταθεί ξανά στα πόδια της και να συνεχίσει να συντροφεύει τον μικρό Χάρι στο ταξίδι της ζωής του, προστατεύοντας τον, αλλά και δίνοντας του ταυτόχρονα την απαραίτητη εκείνη στήριξη που χρειάζονταν για να αντιμετωπίσει τις δύσκολες στιγμές.
Διδάσκοντας με τον τρόπο αυτό η συγγραφέας σε κάθε αναγνώστη ανεξάρτητου ηλικίας το αισιόδοξο μάθημα πως η αγάπη είναι αθάνατη και ζει μέσα μας κάθε στιγμή κι ας έχουν φύγει από κοντά μας τα αγαπημένα μας πρόσωπα, γιατί η αγάπη τους έχει την ικανότητα να επιβιώνει τρεφόμενη μέσα από τις αναμνήσεις.

Τα φαινόμενα... απατούν
Μία φράση πραγματικά κλισέ όπως και η ίδια η ζωή.
Μία φράση την οποία σίγουρα όλοι μας έχουμε ακούσει αμέτρητες φορές.
Μία φράση ωστόσο που το νόημα της έχει μεγάλη αξία, αφού πολλά από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας καθώς και πολλά πρόσωπα του κοινωνικού μας περιβάλλοντος βιαζόμαστε να τα κρίνουμε για τις πράξεις και τις συμπεριφορές τους, καθαρά επιφανειακά δίχως να σκάψουμε λίγο μέσα τους για να δούμε πραγματικά τους λόγους εκείνους που τους οδήγησαν σε αυτές τις πράξεις και συμπεριφορές.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο καθηγητής φίλτρων του Χόγκουαρτς, ο Σέβερους Σνέιπ.
Σε όλους μας ειδικά στα πρώτα βιβλία είχε δημιουργηθεί ένα βαθύ μίσος κι ένας ασίγαστος θυμός που με τον καιρό ωστόσο άρχισαν να ξεθωριάζουν.
Ειδικά στο τελευταίο βιβλίο όπου κάθε είδος τέτοιου συναισθήματος ισοπεδώθηκε απ' τις πολύτιμες αναμνήσεις του Σέβερους μέσω των οποίων ο Χάρι ταξίδεψε στο παρελθόν και βίωσε από διαφορετική οπτική γεγονότα και καταστάσεις που τελικά έδειξαν την βαθιά πίστη κι αγάπη που έτρεφε ο Σνέιπ για την Λίλι Πότερ και κατ' επέκταση για τον μικρό Χάρι, μεταδίδοντας έτσι η συγγραφέας το μήνυμα πως για να είμαστε σε θέση να κρίνουμε ένα πρόσωπο πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε όλα όσα έχει περάσει στη ζωή του και συντέλεσαν στο να έχει αυτή την συμπεριφορά.

Ο θάνατος είναι... απλά μία νέα περιπέτεια
Ο πρωτοετής Χάρι βρίσκεται ξαπλωμένος στο ιατρείο του Χόγκουαρτς, όταν τον επισκέπτεται ο διευθυντής του σχολείου, ο Άλμπους Ντάμπλντορ και του λέει την εξής ατάκα: 
«Για ένα τόσο σοφό μυαλό, ο θάνατος δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά η επόμενη μεγάλη περιπέτεια.»
Η Ρόουλινγκ σε όλη την έκταση του αριστουργηματικού της έργου αναφέρεται συχνά πυκνά στον θάνατο άμεσα και έμμεσα οδηγώντας πολλούς από τους ήρωες που πλαισιώνουν τους τρεις βασικούς χαρακτήρες τον Χάρι, τον Ρον και την Ερμιόνη στο θάνατο, θυσιαζόμενοι ένδοξα οι περισσότεροι για το γενικό καλό μα κυρίως για να προστατέψουν τον μικρό Χάρι που αποτελεί την μοναδική τους ελπίδα έναντι στον Άρχοντα του Σκότους, δηλαδή τον Λόρδο Βόλντεμορτ.
Η πράξη αυτοθυσίας πολλών αγαπημένων χαρακτήρων που οδηγούνται εκούσια στον θάνατο μέσα από συναρπαστικά σκληρές μάχες με τις δυνάμεις του Σκότους εκτός του ότι ξορκίζουν την έννοια του θανάτου, ταυτόχρονα όμως την καθιστούν πιο οικεία κι εύπεπτη για τον αναγνώστη, αλλά και μέσω της αυτοθυσίας αυτής η συγγραφέας περνά επίσης με πολύ άμεσο τρόπο το μήνυμα πως πρέπει να πολεμάς για τα πιστεύω σου. Πρέπει να δίνεις τις μάχες σου κι ας είναι αυτές άνισες.
Εσύ οφείλεις να διατηρήσεις την πίστη στις ιδέες σου και να παλέψεις με κάθε τρόπο γι' αυτές.

Η ποιότητα του ανθρώπου φαίνεται απ' την συμπεριφορά του
Κάπου μέσα στο 4ο βιβλίο της σειράς «Ο Χάρι Πότερ και το Κύπελλο της Φωτιάς» ο Σείριος Μπλακ, νονός του ΧάριΠότερ αναφέρει ότι:
«Για να μάθεις έναν άνθρωπο, θα πρέπει να δεις πώς μεταχειρίζεται τους κατώτερούς του και όχι τους ίσους.»
Νομίζω πως τα συγκεκριμένα πολύτιμα λόγια του Σείριους Μπλακ δεν χρήζουν κάποιας ιδιαίτερης ερμηνείας, μιας και το μήνυμα που θέλει να μεταδώσει η συγγραφέας για τους ανθρώπους και το πως η συμπεριφορά τους αντικατοπτρίζει την ποιότητα του χαρακτήρα τους είναι απόλυτα σαφές. Ο σεβασμός ξεχωρίζει τους ανθρώπους που έχουν κάποια εσωτερική ποιότητα, ο οποίος καταδεικνύεται μέσα από την ίση αντιμετώπιση των ανθρώπων ανεξάρτητα με την κοινωνική τους τάξη, την καταγωγή τους και γενικότερα κάποια χαρακτηριστικά που τους εντάσσουν σε κάποιες ιδιαίτερες κοινωνικές ομάδες.

Οι επιλογές μας καθορίζουν το ποιοι είμαστε
Βρισκόμαστε στο 5ο βιβλίο της σειράς με τίτλο «Ο Χάρι Πότερ και το Τάγμα του Φοίνικα». Ο Χάρι βρίσκεται στο πέμπτο έτος της σχολής Χόγκουαρτς όταν αναδύονται στην επιφάνεια οι πιο σκοτεινές πτυχές του χαρακτήρα του.
Πτυχές οι οποίες προκαλούν έντονο το αίσθημα της ανησυχίας στον έφηβο Χάρι, ο οποίος αρχίζει να αμφιβάλει για τον εαυτό του και για τις αρετές του.
Αμφιβολίες τις οποίες εκφράζει φανερά προβληματισμένος κατά την διάρκεια παραμονής του στο σπίτι του νονού του.
O Σείριος ωστόσο κάμπτει κάθε ανησυχία του Χάρι λέγοντας του:
«Όλοι έχουμε φως και σκοτάδι μέσα μας. Αυτό που έχει σημασία είναι ποιο διαλέγουμε. Αυτό δείχνει το ποιοι είμαστε.»
Στο επόμενο βιβλίο της σειράς, στο «Ο Χάρι Πότερ και ο Ημίαιμος Πρίγκιψ κάπου προς το τέλος η συγγραφέας μέσα από τον σοφό χαρακτήρα του Άλμπους Ντάμπλντορ αναφέρεται σε μία μεγάλη αλήθεια της ανθρώπινης ζωής, η οποία σχετίζεται με την δημιουργία του αισθήματος του φόβου: 
«Είναι το άγνωστο που μας τρομάζει όταν αντιμετωπίζουμε το σκοτάδι και το θάνατο.»
Η συγκεκριμένη φράση αποτελεί μία μεγάλη αλήθεια, μιας και αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, στην ιστορία, αλλά και αν παρατηρήσουμε τον εαυτό μας κάποιες φορές η άγνοια που μας χαρακτηρίζει σε διάφορα θέματα, τα αναπάντεχα γεγονότα που έρχονται και σαρώνουν τις ζωές μας κάποιες φορές είναι αυτά που μας προξενούν το αίσθημα του φόβου.

Η αποτυχία είναι μέρος της ζωής
Η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ μέσω της εκκεντρικής μαθήτριας του Ράβενκλόου Λούνας Λάβγκουντ μας διδάσκει πως να αποδεχόμαστε μία αποτυχία και να προχωράμε με το ίδιο ή και μεγαλύτερο σθένος και πίστη παρακάτω.
Η Λούνα είναι ένας χαρακτήρας λιγάκι αφελής, με αστείρευτη φαντασία και πολύ έντονη την ικανότητα της ενσυναίσθησης. Ένας χαρακτήρας με πείσμα κι απαράμιλλη πίστη στις ιδέες και τις αξίες της. Ένας χαρακτήρας που όσες φορές κι αν τον δούμε να αποτυγχάνει μέσα στις σελίδες των βιβλίων προσπαθώντας να κατασκευάσει ένα φίλτρο, να πετύχει κάποιο ξόρκι ή και να πείσει κάποιους άλλους, ακόμα και τους φίλους της, όπως ο Χάρι, η Ερμιόνη, ο Ρον κι ο Νέβιλ πως οι απόψεις της ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, θα αποδεχτεί το γεγονός της "ήττας" της, μα θα σηκωθεί κι ας έχασε την μάχη και θα συνεχίσει...

Η ανθρωπιά κάνει...τους Ανθρώπους
Η παραπάνω φράση είναι νομίζω αν όχι το σημαντικότερο ένα από τα σημαντικότερα μηνύματα-διδάγματα που μας μεταγγίζει η συγγραφέας μέσα από τα βιβλία του Χάρι Πότερ.
Σε όλη την έκταση του πολυσέλιδου έργου της η Ρόουλινγκ επικεντρώνεται στον άνθρωπο, στα χαρακτηριστικά και τις συμπεριφορές του και στο πώς αυτές διαμορφώνονται σε ποικίλες συνθήκες, όπως όταν υπάρχει άσβεστο μίσος, ατέρμονος φόβος και θυμός και φόβος για την διαφορετικότητα.
Μέσα από τους ήρωες της μας παρουσιάζει τις αξίες όπως ο σεβασμός, η αλληλεγγύη, η ανυστεροβουλία, η ενσυναίσθηση κι άλλες πολλές αξίες κι αρετές που θα πρέπει να υπάρχουν σε κάθε ψυχή για να χαρακτηριστεί ανθρώπινη.
Το μεγαλύτερο παράδειγμα του μηνύματος πως η ανθρωπιά ξεχωρίζει τους ανθρώπους είναι ο Ντόμπι, το σπιτικό ξωτικό με τα τεράστια εκφραστικά μάτια και την καρδιά μάλαμα που όλοι όσοι διαβάσαμε τα βιβλία τον λατρέψαμε και με την αξία του κατάκτησε μία αιώνια θέση στην καρδιά μας.
Ο Ντόμπι παρά το γεγονός πως από φυσικής άποψης δεν ήταν άνθρωπος είχε μία αυθεντική ανθρώπινη ψυχή κι αυτό γιατί διέπονταν από ανθρωπιστικές αρετές και δεν δίστασε να αυτοθυσιαστεί για να δείξει την απύθμενη αγάπη που τρέφει για τον φίλο του Χάρι Πότερ.
Ολοκληρώνοντας την συγγραφή αυτού του άρθρου ελπίζω να σας μετάγγισα λίγη από την τεράστια αξία του λογοτεχνικού αυτού έργου της αγαπημένης συγγραφέως Τζ. Κ. Ρόουλινγκ.
Σίγουρα θα μπορούσα να σας μιλώ για ώρες ατελείωτες για την γραφή και τον κόσμο φαντασίας που έχει δημιουργήσει απ' το μηδέν, ωστόσο νομίζω πως θα ήταν αρκετά κουραστικό.
Ελπίζω όμως να σας βοήθησα να καταλάβετε πως μία λογοτεχνική σειρά φαντασίας όπως τα βιβλία του Χάρι Πότερ είναι διαποτισμένα με πολυάριθμα μηνύματα ζωής που αν τα αντιληφθούμε σίγουρα θα συνδράμουν στο να βελτιωθεί η ποιότητα μας ως άνθρωποι.
Όσοι λοιπόν δεν τα έχετε διαβάσει, μήπως ήρθε ο καιρός να το επιχειρήσετε μέσα στις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων;


Οι περιπέτειες του Χάρι Πότερ κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Συνεχίστε την ανάγνωση για περισσότερα στοιχεία σχετικά με τη σειρά των μυθιστορημάτων, να δείτε τις περιλήψεις από τα οπισθόφυλλα των βιβλίων και να διαβάσετε αποσπάσματα.

Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς - Ενθύμιο

Η Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς (1868-1944) καθιερώθηκε ως η πιο φάλτσα σοπράνο στην ιστορία της όπερας και θεωρήθηκε ως η πιο καλτ προσωπικότητα της Νέας Υόρκης από το 1920 ως τη δεκαετία του 1940. Μια γυναίκα που με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της κατάφερε από λίγες και εκλεκτικιστικές συγκεντρώσεις φίλων και γνωστών στην αίθουσα δεξιώσεων του ξενοδοχείου Ριτζ-Κάρλτον όπου έμενε να μεταβεί ως το Κάρνεγκι Χωλ, όπου έζησε το Βατερλώ των εμφανίσεών της μπροστά σε χιλιάδες κόσμου. Αυτή η γυναίκα, που ηχογράφησε τη μοναδική της φωνή ακόμη και σε δίσκους, ίσως είχε αυτήν την αναληθή εικόνα για τον εαυτό της εξαιτίας της σύφιλης και των παρενεργειών αυτής από τις ελλιπείς ιατρικές μεθόδους της εποχής.
Στο πλάι της είχε τον μουσικό Κόσμε Μακ Μουν, με τον οποίο γνωρίστηκαν τυχαία όταν έψαχνε κάποιον να την υποστηρίξει μουσικά και να κάνουν μαζί τις πρόβες τους.

Στο θεατρικό έργο λοιπόν του Στίβεν Τέμπερλεϋ έχουμε δύο πρόσωπα: τον Κόσμε και τη Φλόρενς. Και η ιστορία τους ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του 1920, όπου ο Κόσμε μένει άφωνος από τα φάλτσα μιας γυναίκας που ψάχνει άνθρωπο να παίζει στο πιάνο τις μελωδίες που εκείνη τραγουδάει. Ο Κόσμε σοκάρεται, βλέπει να καταρρέουν γύρω του όλες του οι γνώσεις γύρω από τη μουσική αλλά ενδίδει ένεκα η φτώχεια κι άλλωστε, όπως υποστηρίζει η Φλόρενς, ένα ρεσιτάλ θα δώσουν. Να όμως που το ρεσιτάλ έχει επιτυχία και επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και έτσι ο Κόσμε παγιδεύεται με μια καλτ προσωπικότητα, κάτι που χαντακώνει το όνομά του στον χώρο της μουσικής, όμως ούτε μεμψιμοιρεί, ούτε εκμεταλλεύεται, ούτε παραιτείται.
Στο κείμενο το δέσιμο αυτών των δύο διαμετρικά αντίθετων χαρακτήρων είναι απόλυτα αληθοφανές, αναπαριστά όλα τα σκαμπανεβάσματα μιας επαγγελματικής σχέσης αλλά και μιας σχέσης φροντίδας, σχεδόν μητρικής.

Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος υποδύεται τον Κόσμε στιβαρά, εκφραστικά, σωστά. Κωμικός όπου πρέπει, ωμός όπου χρειάζεται, απελπισμένος την κατάλληλη στιγμή, με πολύ ωραία φωνή και ρυθμό. Οι εκφράσεις του προσώπου του, ο χαρακτήρας που χτίζει μπροστά στο κοινό, οι διαφορετικοί τονισμοί και στάσεις του σώματός του αναπαριστούν άψογα τον απελπισμένο μουσικό που δέχεται στην κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί να ξεκινήσει κάτι τραγελαφικό και στη συνέχεια παραμένει πλάι στη φάλτσα σοπράνο κάθε φορά και για άλλο λόγο. Όλα αυτά μαζί συνθέτουν και δομούν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Όπως παραδέχεται και ο Κόσμε: «Είναι τόσο μεγαλειώδης η παράνοια της Φλόρενς που απλώς υποκλίνεσαι!» Η μελόντικα αντικαθιστά έξυπνα την ύπαρξη ενός βαριού πιάνο, δείχνει να παίζει μαζί με τον ηθοποιό και τον βοηθάει στην αμεσότητα και την κινησιολογία του.

Τι να γράψω τώρα για τη Ναταλία Τσαλίκη που υποδύεται τη Φλόρενς; Εκτός του ότι χρειάζεται τέχνη για να υποδυθείς μια παράφωνη, η ηθοποιός αποδίδει ευρηματικά και επίσης με ποικιλία εκφράσεων τη φάλτσα σοπράνο. Είναι μια γυναίκα που δεν ακούει τη φωνή της, πιστεύει πολύ στον εαυτό της, μεγαλοπιάνεται χωρίς να κομπάζει και αρχίζει να σπάει σιγά σιγά σε κομματάκια μόλις όλο αυτό της γυρίζει μπούμερανγκ, κάτι που ξεκινάει σταδιακά από την ηχογράφηση της φωνής της. Μια υπέροχη ηθοποιός που ξεκινάει με απλά βήματα στη σκηνή για να συνεχίσει να κινείται ακατάπαυστα και στο τέλος να δώσει ένα μοναδικό ρεσιτάλ ρυθμικότητας, χορού, συγχρονισμού και ευελιξίας! Πραγματικά, πρέπει να κουράζεται πολύ σε αυτήν την παράσταση!

Το σκηνικό υπερίπταται, κάτι που δίνει κίνηση στον χώρο και τη δυνατότητα να παίζουν παντού οι ηθοποιοί και να υπάρχει μια συνεχής κινητικότητα στη σκηνή.
Χρηστικά έπιπλα, ακόμη πιο χρηστικά ρούχα που βοηθούν στο ντύσιμο και το γδύσιμο, είτε αυτό αφορά τις πρώτες σκηνές, όπου υπάρχει και η μεταφορική έννοια του γδυσίματος και της αλλαγής είτε στο τέλος, όπου η Φλόρενς απογυμνώνεται μπροστά στο κοινό. Ειδικά το κοστούμι της Βασίλισσας της Νύχτας από τον Μαγεμένο Αυλό του Μότσαρτ, όσο εντυπωσιακό έδειχνε τόσο εύκολα έβγαινε και έμπαινε!

Παρ’ όλο που η παράσταση αφορά μια γυναίκα φάλτσα και χωρίς σπουδές στη μουσική και το τραγούδι, το κείμενο και η ίδια η πρωταγωνίστρια δεν την καταντούν καρικατούρα. Σέβονται και υποστηρίζουν τις αδυναμίες της φωνής και της εμφάνισης της Φλόρενς, τη διακωμωδούν στο επιτρεπτό όριο, χωρίς να ξεπερνούν ποτέ το όριο της μίμησης για να φτάσουν στην παρωδία ή στη γελοιοποίηση. Με χαρά ανακάλυψα ότι και το κοινό ακολουθούσε αυτές τις επιλογές, γιατί γελούσε με τους ηθοποιούς και την ατμόσφαιρα που επικρατούσε, όχι εις βάρος του προσώπου που ήρθαν να δουν τη ζωή του.
Μια πολύ όμορφη παράσταση, με κωμικές στιγμές, υπέροχο παίξιμο, λειτουργικά σκηνικά και άμεση επαφή του Προμηθέα Αλειφερόπουλου και της Ναταλίας Τσαλίκη με το κοινό, με το οποίο δε διστάζουν να ανακατευτούν κατά τη διάρκεια του έργου.
Στα μείον η έλλειψη ηχομόνωσης, οπότε παρακαλάτε έξω από το θέατρο να μην αρχίσει κανένας συναγερμός αυτοκινήτου!
Κλικ για περισσότερα του Πάνου
Στο δελτίο τύπου...

Κακολυκοπαραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο Αληθινές ιστορίες της Σοφίας Καραντάνη

Ξημέρωσε μιαν αλλιώτικη μέρα στο Δάσος των Παραμυθιών! Οι γνωστές μας φιλενάδες στέκουν αμίλητες μπροστά στην σκοτεινή σκιά του Κακού Λύκου. Σαν εμφανιστεί γνωρίζουν καλά πως ο κύβος ερρίφθη! Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, ούτε αντιγνωμία… Ένα ανατριχιαστικό αεράκι κι ο ουρανός πήρε κι αυτός το βλοσυρό συννεφιασμένο του ύφος. Ο Κακός Λύκος κρατώντας το βιβλίο στα χέρια, ξεκινά την ομιλία του μ’ ένα σαρδόνιο γέλιο. Εκείνος θα είναι ο πρωταγωνιστής σε αυτήν την παρουσίαση!
-Θα σας παρουσιάσω ένα βιβλίο το οποίο στο εξώφυλλό του αυτοεντάσσεται στην κατηγορία Διήγημα. Αν έπρεπε να το εντάξω κάπου θα έλεγα πως πρόκειται για σελίδες λευκώματος έφηβης; Δε ξέρω, αναρωτιέμαι και γι' αυτό… Πρόκειται για δέκα διηγήματα φανερά προσωπικών εμπειριών της «συγγραφέως» που για κάποιο καθαρά δικό της λόγο έπρεπε να τα μάθουμε όλοι οι υπόλοιποι. Για ποιο λόγο άραγε; Ο λόγος απότομος, κοφτός... οι ιστορίες χωρίς βάθος και νόημα, συχνά μη ολοκληρωμένες! Κείμενα ανώριμα, πρόχειρα δουλεμένα, χωρίς ταυτότητα και πολύ βιαστικά… Μπερδεμένες σκέψεις και θέματα με ανύπαρκτη δομή.

Η Μάρω Λεονάρδου και ο Καφές με ζάχαρη

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Μ.Λ.: Ήταν πολλές ιδέες μαζί που ενοποιήθηκαν σε μία ενιαία. Το πρώτο κεφάλαιο παρ' όλα αυτά γράφτηκε όταν πήγα κι εγώ σε μια «μάγισσα» - χαρτορίχτρα και μου ζήτησε το αστρονομικό ποσό που αναφέρω στο βιβλίο... Σκέφτηκα τότε εντελώς δημοσιογραφικά, τί θα γινόταν αν αυτά τα χρήματα δηλώνονταν στην Εφορία, και η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή...

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Μ.Λ.: Στην Αθήνα, στα Κύθηρα, στο αυτοκίνητο, ταξιδεύοντας, οδηγώντας, δουλεύοντας...

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Μ.Λ.: Γύρω στους έξι μήνες συνολικά η κεντρική ιδέα. Περίπου δύο χρόνια μέχρι να λάβει την τελική μορφή.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Μ.Λ.: Μαγικό! Και σίγουρα... διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Το βασικότερο, κανείς δεν θα μπορούσε να το αντιγράψει.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Μ.Λ.: Είναι η ιστορία μιας σύγχρονης μάγισσας, που κάνει ξόρκια και «μαγικά» για να πραγματοποιήσει τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες των ανθρώπων. Είναι η ερωτική ιστορία δύο άσχετων μεταξύ τους ανθρώπων που ερωτεύτηκαν με πάθος και ναι, η ιστορία τους είχε happy end… Είναι το σήμερα, το χθες και το αύριο, το ορατό και το αόρατο, όλα μαζί στο τώρα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας με χιούμορ και γλυκιά διάθεση.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Μ.Λ.: Τη γλύκα που μου έβγαλε στο τέλος, πώς έδεσαν οι ήρωες μεταξύ τους, αν και δεν το είχα προσχεδιάσει σαν τη ζαχαροπλαστική κρέμα που «δένει» χωρίς να σβολιάσει...

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Μ.Λ.: Με έναν περίεργο τρόπο, τους αγαπώ όλους σε αυτό το βιβλίο. Η μάγισσα Πλουμίνα με εκπλήσσει και με εντυπωσιάζει σε κάθε της σελίδα. Ο συγγραφέας Δημήτρης Αγαπάκης μου είναι συμπαθής γιατί μου θυμίζει πολλούς άνδρες φίλους συγγραφείς που εκτιμώ. Συμπάσχω με τη φιλόλογο Μάγδα και χαίρομαι που στο τέλος την κάνω ευτυχισμένη σε κάτι που στην πραγματική ζωή θα ήταν μάλλον απίθανο να συμβεί. Και φυσικά εκτιμώ απεριόριστα τον διευθυντή ορχήστρας Ερρίκο, που σκέφτεται με νότες και αδυνατεί να συλλάβει όσα του συμβαίνουν στον αληθινό σκληρό κόσμο της πραγματικότητας.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Μ.Λ.: Κάτι που δεν έχει διαβάσει ποτέ και πουθενά. Κάτι διαφορετικό και αυθεντικό που θα του κινήσει το ενδιαφέρον, θα τον εκπλήξει και θα τον γλυκάνει στο τέλος.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Μ.Λ.: Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν έχω αγωνίες. Αποδέχομαι πάντα στωικά όσα συμβαίνουν, άλλοτε χαρούμενα και άλλοτε δυσάρεστα.

Φοβάστε...
Μ.Λ.: Μήπως μια μέρα χάσω το φως μου και δεν μπορώ να διαβάσω. Όλα τα υπόλοιπα αντιμετωπίζονται.

Αγαπάτε...
Μ.Λ.: Τη θάλασσα, τον ήλιο, τα όνειρα, τον έρωτα, τα παιδιά και τα βιβλία μου.

Ελπίζετε...
Μ.Λ.: Αποφεύγω να ελπίζω για να μην απογοητεύομαι...

Θέλετε...
Μ.Λ.: Να έρθει η μέρα που θα μπορώ να ζω υγιής χωρίς να εργάζομαι. Κατά προτίμηση κοντά στη θάλασσα, στο νησί μου στα Κύθηρα.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Μ.Λ.: Καταρχήν οι ρομαντικοί. Ίσως όμως και οι άλλοι, οι πιο ρεαλιστές και προσγειωμένοι να ανακαλύψουν κόσμους που δε φαντάζονται ότι υπάρχουν γύρω τους.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Μ.Λ.: Ακριβώς για να μάθετε καινούργια πράγματα που δε φαντάζεστε, αλλά και για να περάσετε καλά, να γλυκαθείτε...

Γιατί δεν πρέπει;
Μ.Λ.: Σε αυτό, δεν έχω απάντηση.

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Μ.Λ.: Στα ράφια των βιβλιοπωλείων, ψάξτε καλύτερα... Δε θα έλεγα ότι το έχουν στα πιο προβεβλημένα, ούτε στις προθήκες και τις βιτρίνες...
Το κρύβουν για να σας το κάνουν πιο δύσκολο!

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Μ.Λ.: Χαχαχα, να σας δώσω τηλέφωνο; Φαντάζομαι στο facebook είναι πιο εύκολο, όλες τις ώρες.

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Μ.Λ.: Σίγουρα, το χρώμα ενός ροζ τριαντάφυλλου.

Ποια μουσική;
Μ.Λ.: Η Serenade του Schubert, θα σας συμβούλευα μάλιστα όταν το διαβάζετε να βάλετε να την ακούτε...

Ποιο άρωμα;
Μ.Λ.: Του τριαντάφυλλου.

Ποιο συναίσθημα;
Μ.Λ.: Της γαλήνης.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Μ.Λ.: Σίγουρα ένας ζεστός αρωματικός καφές με πολλή ζάχαρη.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Μ.Λ.: Νοικοκυρά, μαγείρισσα ή ζαχαροπλάστης.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Μ.Λ.: Φίλιπ Ροθ, Τζόναθαν Φράνζεν, Αλέξη Σταμάτη, Άρη Σφακιανάκη, ουουου, και πάρα πολλούς άλλους.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Μ.Λ.: Τα διαβάσματά μου από παιδί, είναι η πυξίδα της ζωής μου. Συχνά βρίσκω σε αυτά απαντήσεις στα ερωτήματα που με απασχολούν και λύσεις που δεν πίστευα ότι υπάρχουν. Θα μπορούσα να πω ότι ήταν καθοριστικοί όταν ήμουν πιο νέα ο Μαρκές και η Αλιέντε γιατί μου άνοιξαν νέους δρόμους με τα Εκατό χρόνια Μοναξιάς και το Σπίτι των Πνευμάτων, ο Καζαντζάκης στην εφηβεία γιατί επίσης μου αποκάλυψε έναν άλλο δρόμο στη ζωή, αργότερα ο Τόμας Μαν στο Μαγικό Βουνό, και ο Ελίας Κανέτι στην Τύφλωση που με έκανε να δω από άλλη οπτική γωνία τον κόσμο των Βιβλίων... Ο Φίλιπ Ροθ και η Ντόρις Λέσσινγκ που με οδήγησαν στα μύχια της ψυχής του ανθρώπου με αποκαλυπτικό τρόπο... Δεν ξέρω είναι πάρα πολλοί, και θα μπορούσα να σας μιλάω ώρες γι' αυτό...

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Μ.Λ.: Η σχέση είναι αμφίδρομη... Άλλοτε έτσι, άλλοτε αλλιώς.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Μ.Λ.: Ούτε το ένα, ούτε το άλλο... Χρειάζεται διάβασμα. Όποιος δεν έχει διαβάσει πολύ, σπάνια μπορεί να γράψει κάτι καλό. Είτε είναι προϊόν φαντασίας, είτε είναι προϊόν εμπειρίας.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Μ.Λ.: Να μην ασχολείσαι με αυτήν όταν το γράφεις. Ούτε να την ονειρεύεσαι και να την αποζητάς. Δεν είναι αυτός ο στόχος. Αν έρθει, θα έρθει από μόνη της.

Τι την αποτυχία;
Μ.Λ.: Η εμμονή για ένα best seller και η αγωνία για το τί γράφουν οι άλλοι. Δε με απασχόλησε ποτέ.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Μ.Λ.: Φυσικά, αλλά ευτυχώς δεν κάνει κακό στην υγεία.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Μ.Λ.: ΖΩΗ ΣΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ!
Το ζω κάθε μέρα και είναι συναρπαστικό.
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ

Στο οπισθόφυλλο...
Κι αν μια σύγχρονη μάγισσα έλυνε τα προβλήματα όλου του κόσμου; Κι αν με λίγη ζάχαρη στον καφέ η ζωή μας γινόταν πιο γλυκιά; Τι θα συνέβαινε άραγε αν η απάντηση σε όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες των ανθρώπων ήταν «Ναι, γίνεται»;
Το όνομά της είναι Πλουμίνα-Ζαΐρα Ζωγραφιά. Μαζί με κάποιους από τους ήρωες του Σιγά, ρε φίλε, με έναν διευθυντή ορχήστρας που σκέφτεται με νότες, έναν διάσημο συγγραφέα και μια ασήμαντη φιλόλογο προχωρά στα δύσβατα μονοπάτια του έρωτα και της ζωής, ανακαλύπτοντας τη χαμένη μαγεία των συναισθημάτων και της ανθρώπινης ύπαρξης.

Το βιβλίο της Μάρως Λεονάρδου, Καφές με ζάχαρη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.

Η Μάρω Λεονάρδου είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Γεννήθηκε το 1965 στο Βελιγράδι.
Μιλάει αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και ρωσικά.
Από το 1984 εργάζεται σε εφημερίδες και σε τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Μεγαλώνει τρία παιδιά και ένα εγγόνι.

Νίκος Φέρμας

Ο πιο χαρακτηριστικός μάγκας του ελληνικού κινηματογράφου, ο κομπιναδόρος, ο λαϊκός, ο μπεσαλής, ο λωποδυτάκος, ο σερσέμης, με τη χαρακτηριστική φωνή και τον ντόμπρο χαρακτήρα εντός και εκτός πανιού. Ένας ηθοποιός περιζήτητος στον ελληνικό κινηματογράφο, που του άρεσε να καπνίζει χασίς και να κάνει πολλά πειράγματα στους συναδέλφους του γι’ αυτό.

Στη χώρα των άλλων

Αντώνη Σιμιτζή

"Οι συγγραφείς είναι οι κακόμοιροι της αγοράς και της δημιουργίας!"

Είναι μονάχα μία από τις πολλές φράσεις-αλήθειες που μας έμεινε στο νου καθώς αφήσαμε την παράσταση "Στη χώρα των άλλων" που ανεβαίνει φέτος κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Διάχρονο. Το Διάχρονο συνεχίζει την παράδοσή του, εμπιστευόμενο σύγχρονα και άπαικτα ελληνικά κείμενα, κάτι που προσωπικά αγαπάμε και επαινούμε.

Λίγα λόγια για το έργο:

Η Άννα Σπανογιώργου και η Αέναη μάχη

Η πτώση

«Κλείνεις τα μάτια και στο όνειρο σου, είσαι η Κάτια. Γύρω σου αόρατες λόγχες και σπαθιά, μία αέναη μάχη, ένα ταξίδι που δοκιμάζει τις αντοχές σου.
Είσαι εκεί, στέκεις κάτω από το λιγοστό φως του φαναριού, στη μέση του έρημου στενού, ανυπεράσπιστη και μόνη με το μέσα σου να κατασπαράζεται από συναισθήματα δυνατά: έρωτας, φόβος, αμφιβολία. Όμως ένα χαμόγελο, καλά κρυμμένο πίσω από σαρκώδη χείλη, σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις. Είναι δίπλα σου, ο Άρης, σε παρασέρνει σε κατακόμβες, μπαρ, κάστρα, γιορτές, δάση, νομίζεις ότι σου δίνει κουράγιο, παρόλο που είναι πασιφανές ότι εξαντλεί τις αντοχές σου. Εσύ, αρκείσαι να γίνεις συλλέκτης στιγμών, μοναδικών, δικών του και να αποδεχτείς ως κόστος το οτιδήποτε. Ως ποτέ; Θα αναρωτηθείς αν αξίζει;
Μια ιεροτελεστία αγάπης είναι πλέον η ζωή σου, μόνο που σε πολλές, στο τέλος προσφέρονται θυσίες, εσύ όμως εθελοτυφλείς μπροστά σε αυτή την αλήθεια. Μαύρο, σκοτάδι. Λευκό, φως. Και ανάμεσα χιλιάδες γκρι τόνοι ομαλοποιούν τη χρωματική διαφορά. Τι χρώμα, άραγε, να έχει η πτώση σου;»[1]
Άννα Σπανογιώργου
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Α.Σ.: Μία εσωτερική ανάγκη αρχικά. Έπειτα μια περιέργεια να δω πως θα εξελιχθεί. Από την αρχή, ήξερα πως θα ήθελα να τελειώνει, η τελευταία σκηνή ήταν εκεί, ολοζώντανη. Τα ενδιάμεσα όμως, όσα σχεδία και αν έκανα, με πήγαιναν πάντα άλλου. Νιώθω ότι είχε μια δική του θέληση και γνώμη.

Η μάστιγα της Ασίας

1922 - Η Μικρασιατική καταστροφή


Την ιστορία δεν τη διαβάζει κανείς περιμένοντας να μάθει τι ακριβώς συνέβη στο παρελθόν. Το τι ακριβώς έχει συμβεί το γνωρίζουν μόνο όσοι ήταν εκεί και το έζησαν και πάλι, πρέπει να ληφθεί υπόψη και η συναισθηματική φόρτιση. Μπορεί να θολώσει την κρίση. Πιστεύω πως ο καθένας πρέπει να διαβάζει ιστορία για να βγάλει τα συμπεράσματά του.

ΛΕΝΤΣ

Ο Λεντς ως ιστορικό πρόσωπο
Ο συγγραφέας του κινήματος Sturm und Drang  (Θύελλα και Ορμή) Γιάκομπ Μίκαελ Ράινχολντ Λεντς, γεννημένος στα 1751, έμεινε στο Ban de la Roche στα Βόγια, στο σπίτι του φιλάνθρωπου πάστορα Johan Friedrich Oberlin από τις 20 Ιανουαρίου ως τις 8 Φεβρουαρίου 1778. Η άφιξη και η αναχώρησή του σηματοδοτούν την αρχή και το φινάλε του έργου του Μπύχνερ.

Το έργο
Το Λεντς -τίτλος που δόθηκε στο κείμενο από μεταγενέστερους εκδότες- είναι το μόνο έργο πρόζας με υπόθεση του συγγραφέα. Γράφτηκε στα 1835, 43 χρόνια μετά το θάνατο του Γιάκομπ Λεντς, με αφορμή ένα πραγματικό επεισόδιο από τη ζωή του, το οποίο βίωσε ο ιερωμένος Όμπερλιν, και την παράλληλη συνδρομή μαρτυριών του Γκαίτε. Το κείμενο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, έμεινε σε μορφή προχείρου αλλά σχετικά κοντά στο τέλος. Αυτή η βιωματική μυθογραφία-περιγραφή του νευρικού συστήματος ενός σχιζοφρενή αποτελεί το πρώτο έργο σε τρίτο πρόσωπο που γράφτηκε ποτέ για την ψυχοπάθεια. Μάλιστα, μεταγενέστεροι κριτικοί θαύμασαν την ακρίβεια του Μπύχνερ στην περιγραφή της σχιζοφρένειας.

Ο Γκέοργκ Μπύχνερ... ως γιος στρατιωτικού γιατρού σπούδασε ιατρική στο Στρασβούργο. Πέθανε σε νεαρή ηλικία το 1837 (στα 24 του) από τυφοειδή πυρετό όμως παρά το μικρό του συγγραφικό έργο διαφαίνεται το πνεύμα του. Τα θεατρικά του προπορεύονται της εποχής του ενώ θεωρείται πρόδρομος του θεατρικού εξπρεσιονισμού.

Στην υπόθεση... το σπίτι του πάστορα Όμπερλιν και της συζύγου του αποτελεί μια εστία φωτός με αποτέλεσμα η καλή του φήμη να έλκει φίλους. Ο Λεντς καταφθάνει απρόσκλητος, εισβάλλει ουσιαστικά, αναζητώντας την προσωπική του ηρεμία, να βρει διεξόδους στους προβληματισμούς του και να καταφέρει να ολοκληρώσει τη συγγραφή του. Το έργο πραγματεύεται την πορεία του ιδιοφυούς συγγραφέα προς την τρέλα, αποτελεί ένα σκιαγράφημα της ταραγμένης του ψυχής και περιλαμβάνει τις συνιστώσες που αφορούν το περιβάλλον, τα κοινωνικά αδιέξοδα και τις σχέσεις των ανθρώπων μέσα από ένα πρίσμα παραλληλισμού της αναζήτησης του μέσου ανθρώπου κάθε εποχής και της τρέλας.
Όταν ένα φως συναντά ένα άλλο, ενώνονται ή κατ’ανάγκη χωρίζουν; γράφει στο δελτίο τύπου και αυτόν τον παράγοντα οφείλουμε να "δούμε" μέσα από τα "μάτια" του Λεντς.
Η παράσταση χαρακτηρίζεται από τις απόπειρες των συντελεστών της αφού τόσο η Ροζίτα Σώκου έπρεπε να μετατρέψει το πεζογράφημα του Μπύχνερ σε θεατρικό χωρίς να χάσει, ή να χαθεί, στις προσωπικότητες των ηρώων του συγγραφέα και ιδιαίτερα σε ότι αφορά την ψυχοπάθεια του κεντρικού χαρακτήρα και παράλληλα ο Γιώργος Λιβανός ανέλαβε το ρίσκο της τόλμης για ένα τέτοιο δυστοπικό κείμενο κλασικού ρεπερτορίου όπου το λευκό εναλλάσσεται με το μαύρο όπως το φως με το σκοτάδι πάνω και γύρω από έναν "χαρισματικό" Λεντς που όμως διαθέτει μια περίπλοκη προσωπικότητα διαφόρων μεταπτώσεων και αποχρώσεων καθώς κινείται από την νηφαλιότητα ως την βία, από την σκληράδα ως την υπερευαισθησία, από την χαρά ως την δυστυχία και από την οξύνοια ως την παράνοια χωρίς να είναι διανοητικά μισός... ενώ και οι υπόλοιποι χαρακτήρες διαθέτουν μια δυαδική ψυχολογία, συμπομονετικοί προς τον συνάνθρωπό τους και κουρασμένοι την ίδια ώρα υπομένοντας τον.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο μεταπτωτικός προς την τρέλα Λεντς καταφέρνει να διαταράξει, αν όχι ισοπεδώσει, τις όποιες κοινωνικές δομές (συνήθειες, ρόλοι, πολιτεία, θρησκεία, νόμοι, ηθική...) με αιρετικά απόλυτο λόγο όμως άρτια επιχειρηματολογημένο. Θα λέγαμε ότι εκεί που καταρρέει το αστικό δόμημα βρίσκεται ο Λεντς και πως τίποτα δε θα είναι ξανά το ίδιο για τους ενοίκους εκείνου του σπιτιού.

Η παράσταση έχει ως πλεονέκτημα την γεμάτη πάθος προσωπικότητα του σκηνοθέτη της, Γιώργου Λιβανού, ο οποίος εμβαθύνει μέσα στους χαρακτήρες των έργων του με απώτερο σκοπό την πραγματοποίηση του οράματός του -και όχι τις σίγουρες εισπράξεις ή κάποιο άλλο παρόμοιο κίνητρο, σεβαστό φυσικά, αλλά παρεμπόδιο πολλές φορές ως προς την επίτευξη του στόχου- και, από την άλλη, τη Ροζίτα Σώκου να προσθέτει μεράκι, ωριμότητα και πλούσια εμπειρία χρόνων. Τίποτα βέβαια δε θα ήταν το ίδιο αν δίπλα σε αυτά τα πρόσωπα στεκόταν ένας άλλος πρωταγωνιστής και όχι ο Ζαχαρίας Ρόχας. Προσωπικά εγκλωβίστηκα στην καθηλωτική του παρουσία, στις αιχμηρές του ματιές, στις κυκλοθυμικές του αύρες καθώς πηγαινοερχόταν μετεωριζόμενος στο μεταίχμιο ανάμεσα σε τρέλα και λογική, στην πάλη του εαυτού του με τον ίδιο (ή με τον κόσμο όλο), στην εσωτερικότητα της φύσης του Λεντς που δε προορίζεται για δημόσιο βίο (βάση των κοινωνικών συμβάσεων, των ευρέως αποδεκτών ηθών, των άγραφων τύπων, κ.ο.κ.), στο υπέρλαμπρο και άκρως παρεξηγήσιμο πνεύμα του, στην μπερδεμένη προσωπικότητά του... είναι τόσα πολλά! Και ο Ρόχας "ντύθηκε" τον Λεντς στο απόλυτο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι οι συντελεστές εργάστηκαν για την αναπαραστατική πιστότητα της εποχής, των ψυχογραφημάτων, της εύθραυστης ισορροπίας. Οι ηθοποιοί με τις συγκροτημένες ερμηνείες τους και την μεγάλη αίσθηση τής ευθύνης απέναντι στα πρόσωπα και το έργο ενώ τόσο οι συνθέσεις της Νίκης Γκουντούμη όσο και τα κοστούμια της Γιοβάννας Πρασίνου εναρμονίζονται με το περιβάλλον και την εποχή και ολοκληρώνουν το οπτικοακουστικό δέσιμο.
Αν θα μπορούσε ένας θεατής να ταυτιστεί με τον Λεντς ή με κάποιο άλλο πρόσωπο του έργου; Ναι, θα μπορούσε. Με όλα τα πρόσωπα του έργου, ανεξαιρέτως. Η δόμηση είναι τέτοια ώστε να ανακαλύπτεις σε αυτούς τους χαρακτήρες τη δική σου φιλοσοφία· κι έτσι, μπορείς να θαυμάσεις τον φιλάνθρωπο πάστορα (ποιος δε θα θελε να φημίζεται για την φιλανθρωπία του ή να ανήκει στην υψηλή τάξη), να υπερασπιστείς την αλληλέγγυα σύζυγό του (και στήριγμά του), να κατανοήσεις τις διαθέσεις του δασκάλου (τις μεθόδους του, την προσέγγισή του...), να συγκατανεύσεις δίπλα στην οικιακή βοηθό... αλλά περισσότερο από όλα, να ασπαστείς το πνεύμα και να συμπαθήσεις τον ταραγμένο Λεντς. Κι αυτή τη συμπάθεια του θεατή την ανταλλάσσει με αμέριστη κατανόηση ο ήρωας και με από καρδιάς χειροκρότημα ο θεατράνθρωπος.
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Ταυτότητα της παράστασης:
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λιβανός σε ελεύθερη θεατρική απόδοση της Ροζίτας Σώκου
Σκηνικά-κοστούμια: Γιοβάννα Πρασίνου
Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτα Αγραπίδη
Μοντάζ: Αντώνης Μανδρανής
Φωτογραφίες: Κώστας Βολιώτης
Πρωταγωνιστούν: Ζαχαρίας Ρόχας, Τέτη Σχοινάκη, Μιχάλης Αλικάκος, Νίκος Καραγιώργης, Νίκος Χαλατζίδης, Ειρήνη Καρπούζη

Διάρκεια παράστασης: 1 ώρα και 45 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Παραστάσεις κάθε Παρασκευή στις 21:00 και Σάββατο στις 19:00
Στο Studio ΚυψέληςΣπετσοπούλας 9, Κυψέλη
Κρατήσεις: 2108819571 Προπώληση: viva.gr

Η Βασιλική Φράγκου και Τα άνθη του κενού

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Β.Φ.: Είχε, νομίζω, ωριμάσει η στιγμή να μιλήσω, μέσα από την ποίηση πάντα, για την ουσία των πραγμάτων δίχως "φτιασίδια' και λεκτικούς εντυπωσιασμούς.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Β.Φ.: Βρίσκω πως ο τίτλος της συλλογής, ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ, είναι η καλύτερη απάντηση.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Β.Φ.: Θα τον συμβούλευα, αν και γενικά οι συμβουλές όταν ο άλλος δεν βρίσκεται στην κατάλληλη στιγμή να τις δεχτεί, δεν πιάνουν, χα, θα τον/την συμβούλευα λοιπόν να σταθεί απέναντι σ' αυτά τα ποιήματα με όσο γίνεται λιγότερες... αποσκευές. Εάν περιμένει να εντυπωσιαστεί από λεκτικές χαριτωμενιές και πολλά λόγια, θ' απογοητευτεί, φοβάμαι.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Β.Φ.: Μμμμ, έχω κάνει αρκετά ταξίδια, πραγματικά όπως λέτε κι ακόμα με τραβάνε περισσότερο τα ονειρικά... Θα ταξίδευα λοιπόν στο φτερό ενός γλάρου, ή πάνω σ' ένα χρυσαφί σύννεφο, ή έστω και με το πλοίο της γραμμής για την Αίγινα ας πούμε. Ο χρόνος δεν μετράει εδώ.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μια φράση/απόσπασμα από το βιβλίο
Β.Φ.:
Απάνω σ' ένα βότσαλο,
όλες οι θάλασσες του κόσμου!

Στη συλλογή...
Η πρώτη επαφή με την συλλογή της Βασιλικής Φράγκου, το πρώτο έργο που διαβάζεις ανοίγοντας το βιβλίο της είναι εισαγωγικό για τη συνέχεια, σα να ανοίγει η αυλαία με -για- το Οδοιπορικό της ως προλογισμός των υπολοίπων.
Οι ρίμες ανύπαρκτες. Και για να είμαι απόλυτα πιστή με την εικόνα, οι ρίμες συναντώνται σπανίως και άνευ μέτρου, όπως προέκυψαν οι λέξεις την στιγμή της δημιουργίας, όπως μπήκαν στη σειρά. Δε φαίνεται να δίνει καμία αξία στις ρίμες -γιατί άλλωστε;- και δεν υποκύπτει στο ρυθμό τους. Ακολουθεί την πένα -την ψυχή ακολουθεί. Αναγνωρίζει τη διαφορετικότητα των νοημάτων και επιλέγει προσεκτικά τις λέξεις της. Κάπου στέκεται για να ξεχωρίσει τις σκιές από τους ίσκιους -λάθος να εξισώνονται οι λέξεις, να συνωνυμούν, αφού η κάθε μία προσφέρει μια ενέργεια ολόδική της- γιατί μια σκιά κουβαλά λύπη ενώ ένας ίσκιος αφορά τη δροσιά από τον πλάτανο και λίγο μετά παραδέχεται ότι περιμένοντας χάνει τη ζωή, αυτό που συμβαίνει δίπλα, μπροστά, τώρα... και είναι το ίδιο υπέροχο με εκείνο που ονειρεύτηκε. Κι όταν αναρωτήθηκε τί είναι, ήταν το κέντρο όσων την αποτελούν.
Και όλα αυτά στο πρώτο από τα τρία μέρη της συλλογής. Το δεύτερο μέρος χαϊδεύει τις καλοκαιρινές αναμνήσεις, τους προορισμούς (Αίγινα, Αγκίστρι...), τις αφές (την άμμο, τα βότσαλα...), τα χρώματα (λευκό και μπλε του ουρανού ή της θάλασσας), τους ήχους (τα τζιτζίκια, οι ψίθυροι), τις ροές (τα διαρκώς μεταβαλλόμενα σύννεφα, τον ευπρόσδεκτο άνεμο), τις μυρωδιές... Εμπνέεται από τη φύση και όσα την αφορούν, και παραλληλίζει αισθήσεις, εικόνες, συναισθήματα, αρώματα με τοπία ή στοιχεία από το φυσικό περιβάλλον.
Στο τρίτο μέρος γίνεται πιο σκοτεινή. Δεν αναπολεί, ούτε ονειρεύεται... μιλάει για πόλεμο και όπλα, για θάνατο, πόνο, για μπόρα, για σκόνη... Προτρέπει τον αναγνώστη -τον εαυτό της επίσης- με ένα ας ζήσουμε και ολοκληρώνει την αναζήτηση με μια αιώνια αλήθεια: ενδότερα το Φως, γράφει. Γιατί τελικά το φως δεν περιμένεις να το βρεις τριγύρω όσο να το ανακαλύψεις μέσα (σου). Γιατί τελικά το φως υπάρχει.
Και το κενό;, θα ρωτήσεις. Το κενό (της) είναι το άδειασμα του εαυτού από αρνητικές σκέψεις, από φόρμες ή δομές (άλλων ή κανόνες που οφείλεις να υπηρετήσεις), από συμβάσεις, φίλτρα ή οραματισμούς... είναι η απαλλαγή από κάθε εμπόδιο που σε κουράζει, που σε εγκλωβίζει ή σε δυσκολεύει να υπάρξεις ελεύθερος, χωρίς αρνητισμούς και παραπετάσματα. Είναι η ψυχή γεμάτη μόνο από συναισθήματα και παρόν, είναι το εδώ και το τώρα σου, με κάθε ευτυχία ή δυστυχία σου... και τελικά, είναι κι εκείνο το φως μέσα.
Ο λόγος της είναι λιτός, απαλλαγμένος από κάθε περίτεχνη ή δύσκολη ή περίεργη ή δυσεύρετη λέξη και χαρακτηρίζεται για την απλότητά του. Βατός και άμεσος για κάθε αναγνώστη· το βιβλίο αυτό διαβάζεται από όλους κι εκεί κάπου βρίσκεται η μεγάλη του δύναμη.
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Στο οπισθόφυλλο...
Τι είναι στ’ αλήθεια το κενό;
Είναι μήπως η ανυπαρξία, το μηδέν, το τίποτα;
Το κενό εδώ είναι ένας άδειος χώρος κι ωστόσο γεμάτος.
Άδειος από προσκολλήσεις, πεποιθήσεις, ψευδαισθήσεις, απαλλαγμένος από τις σκόνες του εγώ που σ’ εμποδίζουν να ζεις ελεύθερα, αρμονικά.
Γεμάτος από τη χαρά ενίοτε κι από τη λύπη μιας ζωής που κινείται κάθετα στο παρόν.

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Άνεμος προσφέρουν τη συλλογή της Βασιλικής Φράγκου σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες χρήσιμες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 19 Οκτωβρίου 2017 και το βιβλίο θα αποσταλεί/παραδοθεί στον τυχερό από τις εκδόσεις Άνεμος.
k
Καλή τύχη!

Η ποιητική συλλογή της Βασιλικής Φράγκου, Τα άνθη του κενού, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Άνεμος για τη διάθεση του βιβλίου

Η Ανδρομάχη Κοκόση και Ο Καθρέφτης

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Α.Κ.: Λίγα χρόνια πριν σε ένα μποτιλιάρισμα στη Λεωφόρο Μεσογείων ενώ χάζευα τα γύρω μου αυτοκίνητα, πρόσεξα μια καλοβαλμένη κυρία να τσεκάρει το μακιγιάζ της στον καθρέφτη. Αυτό ήταν!

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Α.Κ.: Σε ένα ημιυπόγειο κάπου στους Αμπελοκήπους…

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Α.Κ.: Ήταν έξι μήνες απόλυτης αφοσίωσης.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Α.Κ.: Ένα γρήγορο ταξίδι στον χωροχρόνο, στο υπαρκτό και μη υπαρκτό, μια δυνατή ιστορία, με πολλά μηνύματα.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Α.Κ.: «Ο Καθρέφτης» δεν είναι ένας συνηθισμένος καθρέφτης, δεν μας δείχνει την εξωτερική μας εμφάνιση αλλά εκείνη της ψυχής μας. Συλλέγει τις πιο κρίσιμες στιγμές στη ζωή μας και μας τα παρουσιάζει σαν ταινία. Η Μαρίνα, είναι μια γυναίκα που δείχνει να τα έχει όλα, πετυχημένη, όμορφη, νέα, πλούσια, αναγνωρίσιμη. Δεν ενδιαφέρεται για τίποτα και για κανέναν παρά μόνο πως θα περνάει εκείνη καλά. Η γνωριμία της με τον Καθρέφτη θα είναι ιδιαίτερα επώδυνη.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Α.Κ.: Τη γρήγορη ροή του, τους ενδιαφέροντες ήρωες και τις ιστορίες τους, τα δυνατά συναισθήματα που σου προκαλεί.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Α.Κ.: Αναμφισβήτητα η κα Αιμιλία. Είναι μια αέρινη, τρυφερή, καλοσυνάτη, καλοπροαίρετη, ζεστή και πολύ δοτική ύπαρξη.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Α.Κ.: Ποικίλα και ανατρεπόμενα αν μπορώ να πω συναισθήματα, ελπίδα πως μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Είμαι σίγουρη πως οι αναγνώστες θα ανακαλύψουν το δικό τους ή τα δικά τους μηνύματα στις σελίδες του.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Α.Κ.: Να πάψει να υπάρχει καλοσύνη στους ανθρώπους.

Φοβάστε...
Α.Κ.: Την κακία.

Αγαπάτε...
Α.Κ.: Τη ζωή.

Ελπίζετε...
Α.Κ.: Στα όνειρα.

Θέλετε...
Α.Κ.: Να γελάω.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Α.Κ.: Εκείνοι που δεν έπαψαν να ονειρεύονται, που πιστεύουν σε αυτά που δεν βλέπουμε με τα μάτια και που θέλουν να διαβάσουν κάτι διαφορετικό.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Α.Κ.: Για τη ψυχή και την αλήθεια του.

Γιατί δεν πρέπει;
Α.Κ.: Γιατί η αλήθεια πονάει.

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Α.Κ.: Μπορείτε να το βρείτε στον Εκδοτικό μου οίκο Εκδόσεις Αέναον, τηλ. 2155016693 & 2155016697, site.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Προσωπικό προφίλ στο facebook
E-mail: andromachi01@yahoo.gr

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Α.Κ.: Σίγουρα το πράσινο, το χρώμα της ελπίδας

Ποια μουσική;
Α.Κ.: Κάποιο ροκ κομμάτι, με ένταση, δύναμη μα και μελωδία, κάτι σαν το My immortal-Evanscense.

Ποιο άρωμα;
Α.Κ.: Της αρμύρας.

Ποιο συναίσθημα;
Α.Κ.: Δεν μπορώ να διαλέξω ένα.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Α.Κ.: Κάποιο δυνατό, γλυκόπικρο κοκτέιλ σίγουρα.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Α.Κ.: Θα μπορούσα να ήμουν κοινωνιολόγος. Θα ήθελα να ήμουν αθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ στον πάγο.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Α.Κ.: Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος αυτόν τον καιρό.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Α.Κ.: Σίγουρα έχω επηρεαστεί. Στην εφηβεία μου λάτρευα τον Μπορις Βιάν, μετά «κόλλησα» με τον Μπουκόφσκι όπως άλλωστε οι περισσότεροι της γενιάς μου, κατόπιν γνώρισα τον Ουμπέρτο Έκο και πρόσφατα τον Γκυ ντε Μονπασάν. Από Έλληνες δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην Μαλβίνα Κάραλη και στον Νίκο Θέμελη. Πάντως το βιβλίο που με σημάδεψε είναι ο Μικρός Πρίγκηπας.

Οι ήρωες σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Α.Κ.: Οφείλω να ομολογήσω πως οι ήρωες στον «Καθρέφτη» με παρέσυραν. Ωστόσο παρόλο που οι τύχες τους ήταν προσχεδιασμένες, με κάποιο μαγικό τρόπο, ήρθαν όλα και κούμπωσαν!

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Α.Κ.: Σίγουρα εμπειρία. Η εμπειρία κάνει τη φαντασία αληθοφανή.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Α.Κ.: Προσωπικά δεν πιστεύω σε «συνταγές», κανόνες, τερτίπια. Για μένα, πετυχημένο είναι το βιβλίο εκείνο που τελειώνοντας το, νιώθω πληρότητα.

Τι την αποτυχία;
Α.Κ.: Δεν ξέρω αν την καθορίζουν, αλλά σίγουρα με κουράζουν ανούσιες, μακροσκελείς περιγραφές, ωραιοποιημένοι ήρωες, βαρύγδουπες εκφράσεις, απαραίτητα «χάπυ εντ».

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Α.Κ.: Θα είμαι απόλυτη σε αυτό, ναι. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τους ανθρώπους που συνεχώς διαβάζουν το ένα βιβλίο μετά το άλλο χωρίς διακοπή. Ίσως δεν θα έπρεπε να τα λέω αυτά, αλλά θεωρώ πως οφείλουμε από σεβασμό και μόνο στους δημιουργούς και τα έργα τους να υπάρχει ένα διάλειμμα.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Α.Κ.: Συλλογή εμπειριών.
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Αέναον προσφέρουν δύο αντίτυπα του μυθιστορήματος της Ανδρομάχης Κοκόση σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για τις 30 Ιανουαρίου 2017 και τα βιβλία θα αποσταλούν/παραδοθούν στους τυχερούς από τον εκδότη.
k
Καλή τύχη!

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη