Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Τζόλυ (Ιουλία) Γαρμπή

Την Τζόλυ Γαρμπή τη θυμάμαι στον ρόλο της θείας Παρασκευούλας, «της χήρας του Χαράλαμπου του αδικοσκοτωμένου», στην ταινία «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» (1960), σε μια εντυπωσιακή αυστηρή, επίμονη και διψασμένη για εκδίκηση εμφάνιση που αύξησε τον ιδρώτα του Κώστα Χατζηχρήστου κατά μερικά καντάρια! Η επόμενη ανάμνησή μου είναι και πάλι σε ρόλο ηλικιωμένης συγγενούς, αυτήν τη φορά ως θεια Δεσποινιώ δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία «Η νεράιδα και το παλικάρι» (1969), με τη γλυκιά βραχνάδα της, τη λιτή της παρουσία και την υποστήριξη στην αγαπημένη της κινηματογραφική ανιψιά. Μια σημαντική ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου, η Τζόλυ Γαρμπή, μια πολύτιμη παρουσία στα κινηματογραφικά πλατώ, η οποία στο τέλος της ζωής της είχε αποσυρθεί στο Μάτι Αττικής μαζί με τον σύζυγό της, επίσης σημαντικό ηθοποιό, Θόδωρο Μορίδη και πέθανε ξεχασμένη.
Γεννήθηκε το 1913 στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νοτίου Αφρικής από γονείς Κεφαλλονίτες και πέθανε το 2002. Όταν η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (δείτε παραπάνω φωτογραφία από τη συμμετοχή της στην παράσταση «Φοιτηταί» του Γρηγορίου Ξενόπουλου που ανέβηκε στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το 1934), καθώς και πιάνο και τραγούδι στο Ωδείο Αθηνών. Το 1938 πήγε στο Παρίσι για ανώτερες σπουδές αλλά η κήρυξη του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου την ανάγκασε να επιστρέψει στην Ελλάδα, οπότε και υπηρέτησε ως αδελφή νοσοκόμος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-1941 και στην Κατοχή συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση.
Η Τζόλυ (Ιουλία) Γαρμπή εμφανίστηκε πρώτη φορά στον κινηματογράφο στη βουβή ταινία «Κοινωνική σαπίλα» του 1932 (φαίνεται στο screenshot της ταινίας παραπάνω) αλλά περνάει καιρός μέχρι να την ξαναδούμε. Εμφανίζεται το 1946 στην ταινία «Πρόσωπα λησμονημένα» και μετά από μια δεκαετία στην ταινία «Ο δρόμος με τις ακακίες» (1953), οπότε αρχίζει να ξεχωρίζει με το ταλέντο της, την πλαστικότητα και την αυθεντικότητά της κι εμφανίζεται αρκετές φορές στο ελληνικό σελιλόιντ (συνολικά 57 ταινίες). Τελευταία της εμφάνιση στο «Αλαλούμ» του Χάρρυ Κλυνν (1982) στον ρόλο της υπηρέτριας Θυμόκλειας!
Η τηλεόραση δεν άφησε ασυγκίνητη την ηθοποιό. Πρώτη φορά στόλισε τους τηλεοπτικούς μας δέκτες το 1973, όπου εμφανίστηκε στις τηλεοπτικές σειρές «Ο κόσμος και ο Κοσμάς» (ΕΙΡΤ) και «Βίβα Κατερίνα» (ΥΕΝΕΔ). Στη συνέχεια εμφανίστηκε πολλές φορές σε πρωταγωνιστικούς ρόλους και έκτακτες εμφανίσεις, μεταξύ των οποίων και στον «Μεθοριακό σταθμό», εξ ου και η φωτογραφία από το περιοδικό Ντομινό που εντόπισα (δεύτερη εικόνα δεύτερης σειράς, 14/1/1981), και στο «Κόντρα στον άνεμο», από όπου και το εξώφυλλο της Ραδιοτηλεόρασης (τρίτη εικόνα δεύτερης σειράς ενώ στη μέχρι στιγμής έρευνά μου δεν έχω εντοπίσει άλλο εξώφυλλο της ηθοποιού).
Τελευταία φορά την είδαμε στο 8ο και 9ο επεισόδιο της σειράς του MEGA «Μονάχους μονάχους» που προβλήθηκε την άνοιξη του 1998 (τέταρτη εικόνα δεύτερης σειράς).
Κλικ για περισσότερα του Πάνου
Πηγές: Η φωτογραφία από τη θεατρική παράσταση «Φοιτητές» είναι από το ψηφιοποιημένο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου.
Το εξώφυλλο του περιοδικού Ραδιοτηλεόραση είναι από αυτό το site.
Τα ψηφιοποιημένα δημοσιεύματα είναι από τη Βιβλιοθήκη του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (Ε.Λ.Ι.Α.-Μ.Ι.Ε.Τ.).
Πρώτη δημοσίευση εδώ.

Το ποτάμι της ζωής


Τ’ άλογα του χρόνου
διαβήκανε το ποτάμι της ζωής
δίχως αναβάτες
Τα παιδιά τούς κρατήσανε κοντά τους
από φόβο
Μα κι οι φύλακες του δάσους
απομείνανε μονάχοι
να κοιτάνε θλιμμένοι
το ποτάμι
Ανήμποροι να νικήσουν
την Ανάγκη
Δεν υπάρχουν πια γεφύρια
για τους διαβάτες
Ούτε σχοινοβάτες τ’ ουρανού
Ο χρόνος δεν άφησε μάρτυρες
μόνο ανεκπλήρωτες ευχές
στις άκρες της νύχτας


Χριστόφορος Τριάντης

Copyright © Χριστόφορος Τριάντης All rights reserved, 2016
Το έργο συνοδεύεται από κολάζ με βάση τον πίνακα του Mark Johnston , Forgotten sea, λάδι σε μουσαμά.

Ο Χριστόφορος Τριάντης υπηρετεί στη δημόσια εκπαίδευση. Αρθρογραφεί στην ιστοσελίδα του συνδέσμου φιλολόγων Τρικάλων και στον τοπικό τύπο. Επίσης, θα τον συναντήσετε στις 120 Λέξεις. Γράφει ποίηση διαχειριζόμενος τις λέξεις με προσοχή, πάθος και αίμα όπως είναι ο Νίτσε και για να εξαφανίσει τη ματαιοδοξία του  όπως είναι ο Έζρα Πάουντ.

Μίστερ Μπούλντογκ

Η αναγνωστική περιπλάνηση ξεκινά και, από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο, καταλαβαίνεις την δημιουργική παλαβομάρα των ηρώων -κατ' επέκταση του συγγραφέα- καθώς, μάνι μάνι, έχεις γνωριστεί με τον Ηλία με τον ναΐσκο που έχει δημιουργήσει τη δική του πίστη, μια μάνα αφοσιωμένη στο ζωγράφισμα της προτομής του Μπετόβεν που δε διστάζει να πετάξει κατάμουτρα στον γιο της:  Εσύ, παιδί μου, αποτελείς όνειδος για την αλητεία! ενώ κάπου θα αναφερθεί στον αστερισμό του Λούντβιχ προκαλώντας μου πλατιά χαμόγελα, έναν πατέρα "πίσω άνθρωπο" που έφυγε τη μέρα που του ζήτησαν να έρθει μπροστά, συν τον Μπούλντογκ που προκαλεί μόνο και μόνο ως όνομα, αλλά και τις χαρούμενες γριές. Δεν είναι και λίγα! Αργότερα, αλλά και πολύ σύντομα, θα γνωρίσεις κι άλλους ιδιόρρυθμους τύπους όπως τον τραβεστί αστροναύτη, τον άνθρωπο σκούπα, τον Κομήτη, τον Πάγο...
Από το δεύτερο κεφάλαιο αναγνωρίζεις την τρέλα του Ντάνιελ Πένακ και του Τομ Ρόμπινς μαζί με την συνδυαστική σκέψη και πλοκή του Ουμπέρτο Έκο. Αναρωτιέμαι πόσα τέτοια βιβλία βρίσκεις από Έλληνες συγγραφείς και, αναπάντεχα, δε μου έρχεται κανένα άλλο στο νου! Είναι διασκεδαστικό με ευθύ, άμεσο και σταράτο λόγο.

Στα φιλοσοφικά ζητήματα που κρύβονται ανάμεσα στις σελίδες -το πνεύμα του συγγραφέα είναι οξύ και έξυπνα περνά τις ευφυείς σκέψεις ή προθέσεις του- κράτησα την ερώτηση: Γιατί μας πλησιάζουν άνθρωποι που δε χωράνε στην ιστορία μας; και τον αποφθεγματικό διάλογο:
-Είμαι ένα σκατό.
-Από τα σκατά βγαίνουν τα πιο όμορφα τριαντάφυλλα!
Αλλού, θα με κερδίσει με την διατύπωση: Θεός είναι η ταυτότητα της ελευθερίας που έχει η αντιλόπη όταν τρέχει για να ξεφύγει και της ελευθερίας που έχει η τίγρη όταν επίσης τρέχει για να την πιάσει και να την κατασπαράξει μιλώντας περί ελευθερίας και Θεού ενώ εκεί που αναφέρεται στο φόνο δηλώνει χαρακτηριστικά ότι κάθε δολοφονία, εκτός από αυτήν του ερωτικού πάθους, είναι μια άσκηση διαύγειας, είναι μια απόφαση που ξεπηδά από την ηρεμία.

Ο Γιώργος Κακουλίδης είναι απολαυστικός και στις τιτάνιες προτάσεις του όταν περιγράφει πρόσωπα ή σκηνικά. Και πολύ πολύ καλός.
Ακόμα και οι μεταφορές ή οι παρομοιώσεις του είναι αντίστοιχες των χαρακτήρων του (μη συμβατικές, εξού και αξιαγάπητες) όπως, για παράδειγμα όταν ...είχε απλώσει το μεϊκάπ στο πρόσωπό της με τον τρόπο που οι Αμερικανοί έριχναν τις ναπάλμ στο Βιετνάμ ή  ...χτυπούσα κάθε αριθμό στη μνήμη μου, όπως ο γλύπτης το όνομα στον μπρούντζο και, επιτέλους, χαίρομαι που διαβάζω κάτι ασυνήθιστο.

Τα πρόσωπα του έργου είναι πρωτότυποι τύποι, άλλοτε εκκεντρικοί, και ετερόκλητοι. Ο κάθε ένας φέρει τη δική του άποψη, κουλτούρα, μορφολογία, δυνάμεις... αλλά όλοι μαζί επιβιώνουν αρμονικά (λέμε τώρα) ανεχόμενοι ο ένας την μοναδικότητα του άλλου.
Οι ήρωες αυτοί είναι έτοιμοι για όλα (κυριολεκτικά τα περιμένεις όλα μόλις γνωριστείς λιγάκι μαζί τους) και χωρίς να κωλώνουν πουθενά. Έχουν τις δικές τους άμυνες λειτουργώντας με κάτι που μοιάζει με αντίστροφη ψυχολογία (Ήθελα ν' αναποδογυρίσω την πραγματικότητα. Τον ήθελε ολόκληρο η αρρώστια, και αυτός το εισέπραττε ως κομπλιμέντο) και αυτοδιαπιστώνουν τις ιδιαιτερότητές τους -κυρίως την τρέλα τους- με φράσεις όπως: Θα μπορούσαμε ν' αποτελέσουμε εξαιρετική περίπτωση για έναν ψυχίατρο ή με άλλες όπως: ...κι είδα με ανακούφιση τον κανονικό κόσμο που συνέχιζε να ζει ερήμην των τρελών.
Και ίσως, τελικά, σε αυτήν την μικρή φράση να κρύβεται το μεγαλείο του βιβλίου που μοιάζει σα να παραδέχεται στον αναγνώστη του ότι η Γη θα συνεχίσει την τροχιά της, η μέρα θα διαδέχεται τη νύχτα και όλα τα σχετικά προς όφελος του "κανονικού κόσμου", δηλαδή αυτού που έχουμε αποδεχτεί ως ομαλού-κανονικού, ανεξάρτητα από οτιδήποτε συμβαίνει δίπλα, παραδίπλα, πιο πάνω ή μέσα στο ανάγνωσμα, ενώ οι τρελοί στην τρέλα τους να συνεχίζουν τα δικά τους χωρίς να επηρεάζει ο ένας κόσμος τον άλλο.

Ανάμεσα στις περιγραφές της εξιστόρησης εισβάλλουν παρενθετικά άλλες ιστορίες που αφορούν το παρελθόν του Μπούλντογκ ή τους άλλους χαρακτήρες, όλες τι ίδιο διασκεδαστικές, απίθανες, αστικές, θεότρελες... που κουβαλάνε ώριμη γραφή, ρεαλιστικές συνήθειες/σκέψεις από γήινους ήρωες και περιστρέφονται γύρω από τον μικρόκοσμο μιας Αθηναϊκής γειτονιάς. Οι εικόνες που προσφέρονται δε κάνουν προσπάθεια να καλλωπίσουν τη ζωή. Την παρουσιάζουν όπως είναι: ωμή, στραβή και άσχημη. Και υπέροχα περιπετειώδης.
Ένα μυθιστόρημα με δημιουργική φαντασία και έξυπνο πνεύμα από έναν συγγραφέα που πρέπει να αναζητήσεις.
Εξαιρετικό όταν μιλάει για κεφάλια με αφορμή ένα άλλο κεφάλι που θα είχε σπάσει χρόνια τώρα, δε θα στεκόταν στους ώμους του, θα είχε μετανιώσει. Την παραπάνω διαπίστωση ακολουθεί μια απίθανη ανάλυση περί κεφαλιών που ξέχασαν πώς γεννιέται η σκέψη, που δόθηκαν σε παπάδες, που εμπιστεύτηκαν γιατρούς και έγιναν ανοιγμένα κεφάλια... και παράλληλα, χωρίζονται σε κατηγορίες όπως: το κεφάλι κατοικία, το κεφάλι φυλακή, το κεφάλι μουσείο, κ.ά. αλλά και όταν σατιρίζει επιδερμικά την Τέχνη με αφορμή ένα σενάριο ταινίας.
Τελικά, νομίζω αυτοπροσδιορίζεται ως βιβλίο στο σημείο που αναφέρει ότι: δεν ήμασταν παρά ένα ακόμη περιστατικό από τη μεγάλη λίμνη της ηλιθιότητας της Ιστορίας, στιγμές μέσα σ' ένα βιβλίο που αρκούν να αναστατώσουν το αίμα και να το σπρώξουν σε νέες κατακτήσεις. Ένα περιστατικό. Αυτό και μόνο, όμως αρκεί για να σε πάει παρακάτω, να σε βγάλει σε νέα μονοπάτια, σε καινούργιους ορίζοντες...
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Στο οπισθόφυλλο γράφει:

Ο Γιώργος Γιώτσας και το Εκ νεκρών

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Γ.Γ.: Πιστεύετε στην μούσα; Εγώ ναι. Την ονομάζω και 'Φυγή'. Άλλοι τη σκέφτονται σαν 'Λίμνη'. “Μερικές φορές οι αληθινοί γενναίοι ψαράδες, οι Όστιν, οι Ντοστογιέφσκι, οι Φόκνερ, φτάνουν ακόμα και μέχρι εκεί όπου κολυμπούν τα μεγάλα ψάρια, αλλά είναι επικίνδυνη αυτή η λίμνη. Είναι μεγαλύτερη από όσο δείχνει, είναι βαθύτερη από όσο μπορεί οποιοσδήποτε να φανταστεί.. και αλλάζει όψη, ιδιαίτερα αφού σκοτεινιάσει...”

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Γ.Γ.: Ξεκίνησα ένα ηλιόλουστο καλοκαίρι στην πλατεία του Αγίου Θωμά, απέναντι από τον αγαπημένο μου πατέρα που απολάμβανε το καφεδάκι του, στο μπαλκόνι του πατρικού μου. Μετά έγραψα την “καρδιά” του βιβλίου σε ένα μοναχικό δωματιάκι στο Χάτφιλντ της Αγγλίας. Και το ολοκλήρωσα όταν ξεκίνησε η βουτιά μου στον υπέροχο και σκοτεινό κόσμο της συγγραφής, στην Αθήνα. Η γραφή του βιβλίου αυτού έχει περάσει από το πατρικό μου, τρία διαφορετικά σπίτια που έμενα με ενοίκιο, ένα διαμέρισμα πανεπιστημιούπολης στην Αγγλία, και μια σκοτεινή ρεσεψιόν στο κέντρο της Αθήνας.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Γ.Γ.: Επειδή η γραφή του έγινε τμηματικά και σε διαφορετικές περιόδους με σημαντική χρονική απόσταση μεταξύ τους (όταν τελείωσα τη δική μου επιμέλεια περίμενα κάποιον να χτυπήσει την πόρτα και να μου δώσει το όσκαρ) ειλικρινά δε ξέρω!

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Γ.Γ.: Όπως γράφει και ο Stephen King στο αριστουργηματικό The Stand... “Ένα αδιάβαστο βιβλίο είναι μια πόρτα που δεν έχει βρεθεί.”
Για εμένα, είναι σαν ένα όνειρο που προσπαθείς να βγάλεις αληθινό... Σαν μια παράξενη χώρα που πρέπει να επισκεφτείς.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Γ.Γ.: Βεβαίως, το βιβλίο ακολουθεί τρεις φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες: Η κύρια, μας μιλάει για ένα δεκάχρονο αγόρι, μοναδικός επιζών από αεροπορικό δυστύχημα, και την πορεία του στη ζωή μετά από τη φανερή αυτή τραυματική εμπειρία (αλλά ταυτόχρονα και μετά από μια άλλη, κρυφή, της οποίας έγινε μάρτυρας μόνο ο ίδιος την ώρα της συντριβής). Παράλληλα βλέπουμε τη διαδρομή μιας κακομαθημένης αλλά και στιγματισμένης δεκαεξάχρονης κοπέλας. Τέλος ρίχνουμε κλεφτές ματιές σε ένα αταίριαστο ζευγάρι που ερωτεύεται και περιμένει παιδί...
Οι δύο πρώτες ιστορίες θα διασταυρωθούν φανερά. Η τρίτη επίσης θα τις συναντήσει, αλλά πιο μετά και σε μια ιδιαίτερη σκηνή.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Γ.Γ.: Στο ότι δεν είναι απλά ένα βιβλίο. Είναι η ίδια η ζωή -μέσα από το πρίσμα της φαντασίας. Σαν την “Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων” εδώ και εκεί πετάγεται μια εικόνα από όσα έχω μέσα στην καρδιά μου. Από όσα θα έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Γ.Γ.: Όλοι οι ήρωες που γράφω, άντρες, γυναίκες, νέοι και γέροι, έχουν ένα κομμάτι από το χαμόγελο, τα φοβάμαι, την οργή, την αγάπη μου. Οπότε κατά κάποιο τρόπο είμαι δεμένος με όλους. Με συγκίνησε η απόφαση του Χρήστου στο τέλος, και με κέρδισε η καρδιά του χαμένου κοριτσιού, οπότε ίσως να δέθηκα λίγο περισσότερο μαζί τους.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Γ.Γ.: Υπάρχει μια σκοτεινή μαγεία. Ο φόβος είναι ένα πολύ έντονο συναίσθημα. Aρχέγονο. Bαθιά ριζωμένο σε κάθε άνθρωπo. Τα καλά βιβλία τρόμου είναι δημοφιλή γιατί ο φόβος εξιτάρει. Συναρπάζει. Ξυπνάει τις αισθήσεις μας, μας θέτει σε συναγερμό. Και σε μια εποχή που όλο και περισσότερο μας ταΐζουν με αποχαύνωση, αυτός ο συναγερμός είναι ευπρόσδεκτος. Ένα καλό βιβλίο τρόμου είναι σαν να μπαίνεις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Έχεις αγωνία για το τι θα βρεις, και αυτή η αγωνία, αυτός ο φόβος, μας κάνει να αισθανόμαστε πιο ζωντανοί.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Γ.Γ.: Να απαντάω σε ερωτηματολόγια.

Φοβάστε...
Γ.Γ.: Την πραγματικότητα.

Αγαπάτε...
Γ.Γ.: Τα μικρά πράγματα της ζωής. Ένα χαμόγελο από αγαπημένα πρόσωπα, το χάδι στο κεφάλι του σκύλου μου, μια κούπα καφέ, ένα καλό βιβλίο.

Ελπίζετε...
Γ.Γ.: Να έχουμε υγεία και να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και μας γεμίζει.

Θέλετε...
Γ.Γ.: Αγάπη. Συναδελφικότητα. Όραμα. Όνειρα.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Γ.Γ.: Μέχρι τώρα οι κριτικές είναι πολύ καλές και είναι από διαφορετικού είδους αναγνώστες, όπως και από εκδότες αλλά και συγγραφείς με μακρά πορεία στο χώρο, πράγμα που με χαροποιεί ειλικρινά.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Γ.Γ.: ...Γιατί όχι;

Γιατί δεν πρέπει;
Γ.Γ.: Δεν υπάρχει “Δεν πρέπει” για κανένα βιβλίο.

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Γ.Γ.: Στο Solaris (Μπόταση 6, Εξάρχεια, 210 3841065), στην Πρωτοπορεία (Αθήνα και Θεσσαλονική), στο μεγάλο ηλεκτρονικό κατάστημα της Ελλάδος, στον Πατάκη, σε κάθε βιβλιοπωλείο με παραγγελία, στα Public (The Mall Athens, Metro Mall Athens, Θεσσαλονίκης)...
Eπίσης, όποιος φίλος ή φίλη θέλει το αντίτυπο ενυπόγραφο, μπορεί να μου στείλει μήνυμα.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Γ.Γ.: Τριγυρίζω στο facebook, στο twitter & στο goodreads... νυχτερινή βάρδια!

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Γ.Γ.: Κόκκινο... και μαύρο (που δε θεωρείται χρώμα).

Ποια μουσική;
Γ.Γ.: R.E.M. ~ Walk Unaffraid

Ποιο άρωμα;
Γ.Γ.: Το “σκασμένο” από τη βροχή χώμα στις 5.30 το πρωΐ. Έχει ένα μοναδικό άρωμα.

Ποιο συναίσθημα;
Γ.Γ.: Όλα.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Γ.Γ.: Μια φλόγα μέσα στο σκοτάδι.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Γ.Γ.: Το επάγγελμα μου είναι νυχτερινός ρεσεψιονίστ. Όσο για τη συγγραφή, όπως είπε και ο Neil Gaiman: "Οι συγγραφείς δεν έχουν καριέρες, τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς. Απλά γράφουμε το επόμενο βιβλίο."

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Γ.Γ.: Δύσκολη ερώτηση...

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Γ.Γ.: Κάθε βιβλίο με επηρεάζει σε ορισμένο βαθμό και αν είμαι τυχερός μαθαίνω κάτι. Έντγκαρ Άλαν Πόε, Στίβεν Κινγκ, Άλμερ Καμί, μερικοί από τους συγγραφείς που έχω ξεχωρίσει. Το βιβλίο πάντως που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι «Ο Άρχοντας των μυγών» του Ουίλιαμ Γκόλντινγκ. Αριστούργημα.

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Γ.Γ.: Εξαιρετική ερώτηση. Υπάρχουν δύο είδη συγγραφέων. Εκείνοι που σχεδιάζουν μια ιστορία και ακολουθούν μετά το σχέδιο τους και εκείνοι που πιάνονται από μια ιδέα και ακολουθούν τους ήρωες τους. Και τα δύο είναι αποτελεσματικά. Εγώ ανήκω βέβαια στη δεύτερη κατηγορία, καθώς δεν μπορώ να διανοηθώ ότι εγώ σαν κάποιου είδους Θεός θα ορίσω την τύχη ενός κόσμου που έσκασε στο μυαλό μου σαν “Μπιγκ Μπάνγκ”. Την τύχη την ορίζουν οι ίδιοι οι ήρωες και εγώ τους ακολουθώ και βιώνω τις εμπειρίες που βιώνουν και οι αναγνώστες.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Γ.Γ.: Φαντασία εν αρχή. Κανείς δεν ξεκινάει έμπειρος. 
Για να γράψει κανείς η καλύτερη συμβουλή που έμαθα ποτέ είναι από το Στίβεν Κινγκ: “Διάβαζε πολύ, γράφε πολύ.”
Και για εμένα, πολύ σημαντικό, χρειάζεται αγάπη. Ειλικρινής, αυθεντική, καυτή σαν τη φωτιά, αγάπη.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Γ.Γ.: Μια κοπέλα μου είχε στείλει μήνυμα ότι δεν μπορούσε να κοιμηθεί με το βιβλίο δίπλα στο κομοδίνο της γιατί φοβόταν. Μια άλλη μου είχε πει ότι συγκινήθηκε -και δεν ήταν από τα κορίτσια που συγκινούνται εύκολα- γιατί διάβαζε και σκεφτόταν τη ζωή της. Σκληροπυρηνικοί τύποι μου έλεγαν ότι τρόμαξαν, ή ταξίδεψαν, άλλοι ότι το έκλεισαν και το σκέφτονταν. Επιτυχία νομίζω λοιπόν είναι όταν ένα βιβλίο αγγίζει τον αναγνώστη, όπως και αν αγγίξει τον καθένα.

Τι την αποτυχία;
Γ.Γ.: Δεν υπάρχει αποτυχία σε ένα βιβλίο.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Γ.Γ.: Είμαι βιβλιόφιλος και οι στιγμές που περνάω με ένα βιβλίο είναι από τις πιο όμορφες τις ημέρας. (Ή της νύχτας) Διαβάζω στο σπίτι, στη δουλειά το βράδυ, στο τραίνο, στο μετρό, στο πλοίο -διάβαζα ακόμα και στο φυλάκιο του στρατοπέδου. Γερμανικό νούμερο, σκοτάδι πίσσα παντού και εγώ εκεί ψηλά, κάτω από έναν λαμπτήρα, με το “Μάγο και την Κρυστάλλινη σφαίρα” στο χέρι, δε σου λέω τίποτα!
Είμαι ένας περήφανος βιβλιόφιλος!

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Γ.Γ.: Θα το σκεφτώ αν γράψω ποτέ αυτοβιογραφία. Μικρός είμαι ακόμα, τώρα δε ψάχνω τίτλους για τη ζωή, τώρα τη ζω και γράφω!

Τζένη Κουκίδου και Θεόφιλε Γιαννόπουλε σας ευχαριστώ από καρδιάς για χρόνο και τη φιλοξενία σας!
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο

Στην υπόθεση...
O Χρήστος Ιωάννου κρύβει από τη γυναίκα του ένα μυστικό που τον στοιχειώνει. 
Ένας φόνος που ήταν ατύχημα, ένας φόνος που δεν έπρεπε να γίνει. Αλλά έγινε. Ένας άνθρωπος πέθανε εξαιτίας του -και μάλιστα φρικτά.
Οι τύψεις όμως θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα τον απασχολήσουν όταν ο Χρήστος φύγει από τη ζωή και ανακαλύψει ότι δεν υπάρχoυν παράδεισος και κόλαση...
Ένας άνθρωπος που μπορεί να κερδίσει ξανά τη ζωή -ή να χάσει για πάντα ολόκληρη την ύπαρξη του.
Δέσμιος σε ένα μέρος γεμάτο φως, σε ένα μέρος ζωντανό, με μια καρδιά από σκοτάδι και φρίκη.1
Μία σκοτεινή ιστορία, που κόβει την ανάσα, το Εκ νεκρών, είναι το δεύτερο βιβλίο του βραβευμένου στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ Γιώργου Γιώτσα. Η έκδοση περιλαμβάνει artwork από τον Παναγιώτη Τσαούση (που έχει φιλοτεχνήσει και το εξώφυλλο) και την Έλενα Τσιμόγιαννη.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως

1 Περιγραφή του βιβλίου δημοσιευμένη από τον Γιώργο Γιώτσα στο λογαριασμό του στο facebook

Καμιά διαφορά

Της Ζανέτας Κουτσάκη
Εσύ, που έκανες τα μάτια μου να τρέμουν προσπαθώντας να κρατήσουν μέσα τους δάκρυα υπερηφάνειας... εσύ τα έκανες να προσπαθούν να κρύψουν σταγόνες θλίψης.
Εσύ που έκανες την καρδιά μου να τρέμει από λαχτάρα για την στιγμή που θα σε αντίκριζα ξανά... εσύ την έκανες να χτυπάει βασανιστικά αργά και άσκοπα μακριά σου.
Εσύ που έκανες τα χέρια μου να τρέμουν από την επιθυμία τους να αγγίξουν το δέρμα σου, τα μαλλιά σου... εσύ τα έκανες γροθιά, έτοιμη να διαλύσει, να καταστρέψει ότι έφταιξε.
Δειλοί και οι δύο να παλέψουμε για την αγάπη.
Μα τι είναι αυτό που τώρα νιώθω… θυμός;
Ω, Θεέ μου τι απελπισία!
Πώς μπόρεσε ο θυμός και βρήκε πέρασμα προς την ψυχή μου;
Εγώ του άνοιξα την χαραμάδα ή εσύ;
Διαχειριστής θα είσαι πάντα.
Άνοιγε σε ότι θες κι ας θυμώνω κι ας πόνο κι ας πνίγομαι απ' το εγώ σου... το τόσο δυνατό!
Τον εαυτό μου προσπαθώ μάταια να ξεγελάσω. Πως ποτέ δεν υπήρξες πραγματικά του ψιθυρίζω... καμιά διαφορά.
Μα αν δεν υπήρξες, δεν αγάπησα.
Αν δεν αγάπησα, δεν πόνεσα.
Αδιάσειστο στοιχείο λοιπόν ο πόνος που τα σώθηκα μα και την ψυχή μου ξεσκίζει.
Ποιος έφταιξε ψυχή μου... ποιος;
Πάνω μου τις ευθύνες ρίξε αν θες, θα τις δεχτώ.
Ασήκωτο το βάρος μα ας με γονατίσει.
Ακόμη λίγο τσάκισε με... καμιά διαφορά.
Μια νιφάδα χιονιού ανίκανη είναι την χιονοθύελλα να επηρεάσει.
Αρκεί η δική σου ψυχή ανάλαφρη να
είναι.
Αρκεί εσύ μη χάσεις το χαμόγελο σου. Αυτό το αγαπητό, το λατρεμένο.
Γιατί έστω και γονατιστή, θα σηκώνω τα μάτια δειλά να σε κοιτώ.
Και όσο θα χαμογελάς θα αντέχω...
Εγώ, θα αντέχω!
Κι όταν πάψω να το κάνω μη μου θυμώσεις.
Θα είναι γιατί τα μάτια στέρεψαν προσπαθώντας και σφραγίστηκαν.
Θα είναι γιατί η καρδιά αρνήθηκε να χτυπά άσκοπα και σταμάτησε.
Ούτε τα χέρια θα τρέμουν πια. Τα νύχια θα έχουν πάψει να καρφώνουν την παλάμη. Μα η παλάμη τούτη μια άλλη θα κρατά, δική μου κι αυτή... αιώνια, σταυρωτά.
Νεκρή νιώθω και τώρα... καμιά διαφορά.
Θα φροντίσω όμως, τίποτα από τούτα να μη δεις.
Να μη μάθεις ποτέ.
Γιατί τότε... Ίσως καταλάβεις πόσο
βαθιά, πόσο ειλικρινά, πόσο αληθινά σε αγάπησα.
Μα αν στ' αλήθεια το νιώσεις, το χαμόγελο σου θα χαθεί.
Και τότε...
Όπου κι αν βρίσκομαι θα ουρλιάξω.
Και η κραυγή μου τόσο δυνατή θα είναι, που η γη στα δύο θα ανοίξει... και μέσα της θα κλείσει ότι έφταιξε.
Μα ακόμη και τότε, εσύ μακριά μου θα είσαι... καμιά διαφορά.

Copyright © Ζανέτα Κουτσάκη All rights reserved, 1/8/2015
Το έργο συνοδεύει κολάζ από πίνακα του Κλοντ Μονέ

Περισσότερα από/για τη Ζανέτα Κουτσάκη:

Ο Σκύλος της Φλάνδρας

Βέλγιο 19ος αιώνας.
Ποδοβολητό περήφανων αλόγων. Μυρωδιές ενός φλαμανδικού χειμώνα. Ήχοι από γοτθικά καμπαναριά. 
Δύο αχώριστοι φίλοι. Ο Νέλλο και ο αγαπημένος σκύλος του, ο Πατράς, πορεύονται σε φιδογυριστά κανάλια, δάση βελανιδιάς, και χωράφια σπαρμένα με καλαμπόκι. Κατοικούν στη μικρή καλύβα του Γιέχαν Ντάας –παππού του Νέλλο– και για να ζήσουν μοιράζουν κανάτες με γάλα σε αρχοντικά και αγροτόσπιτα σέρνοντας ξωπίσω τους ένα πράσινο καρότσι.
Μοναδική τους φίλη, η μικρή Αλόη, μια πανέμορφη ύπαρξη που μένει στον παλιό κόκκινο μύλο. Μια κοπελίτσα με πρόσωπο που θυμίζει άγγελο του Ρούμπενς, ντυμένη με δαντέλες και πριγκιπικά φορέματα. Ο πατέρας της είναι ο πλουσιότερος κτηματίας του χωριού και της απαγορεύει αυστηρά να τους ξανασυναντήσει μόλις μαθαίνει για τη φιλία τους.
Ένα όνειρο όμως καθοδηγεί τον Νέλλο. Ένα όνειρο από εκείνα που κάνουν τους ανθρώπους ξεχωριστούς και τους γεμίζουν δύναμη να αντιμετωπίζουν όλες τις αντιξοότητες. Ο μικρός Αρδεννέζος θαυμάζει τα έργα του Ρούμπενς και θέλει να ακολουθήσει τα χνάρια του μεγάλου Ζωγράφου. Στην Αντβέρπη θα προκηρυχθεί ένας διαγωνισμός για νέους καλλιτέχνες με έπαθλο την οικονομική ανεξαρτησία του νικητή και τη μύηση του στα μυστήρια της τέχνης.
Έτσι, ο Νέλλο ρίχνεται με τα μούτρα στη ζωγραφική για να μπορέσει να παρουσιάσει για πρώτη φορά το έργο του και να κερδίσει την Αλόη με τους δικούς του, ρομαντικούς όρους, σαν ένας νέος Ρωμαίος που διεκδικεί την καρδιά της Ιουλιέτας του. Εν τω μεταξύ, η βαρυχειμωνιά πλησιάζει απειλητικά. Ένα χιόνι σχεδόν μεταφυσικό τα παγώνει όλα, σκληραίνοντας τις καρδιές των ανθρώπων. Μια φωτιά ξεσπάει στον κόκκινο μύλο. Και ο Αφέντης Κογκέζ κατηγορεί τον Νέλλο για εμπρησμό. Κανείς δεν υπάρχει να τον υπερασπιστεί μιας και ο θάνατος βρίσκει τον Γιέχαν Ντάας μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα. Τα πράγματα όλο και δυσκολεύουν. Ο Νέλλο και ο Πατράς χάνουν τα πάντα. Και το χιόνι συνεχίζει να πέφτει ακατάπαυστα. Οι μέρες κυλάνε και σαν σκιές τους προσπερνάνε. Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού ζωγραφικής θα ανακοινωθούν ανήμερα της γέννησης του Κυρίου. Η αγωνία όπως και η πείνα των δυο φίλων μεγαλώνει...
Τι συμβαίνει άραγε τη Νύχτα των Χριστουγέννων στον καθεδρικό ναό της Αντβέρπης;
Το κλασικό αριστούργημα της Marie Louise de la Ramée, ή αλλιώς όπως συνήθιζε να υπογράφει τα έργα της, της Quida, γράφτηκε το 1872. Έχει γνωρίσει πολλές εκδόσεις και ανατυπώσεις σε πολλές χώρες του κόσμου και έχει γίνει ταινία, τηλεοπτική σειρά... μέχρι και γιαπωνέζικο καρτούν. Μάλιστα, στην οδό Kapellestraat του Βελγίου έχει στηθεί το άγαλμα του Νέλλο και του Πατράς. Στη χώρα μας εκδόθηκε για πρώτη φορά το 2012 -κάλιο αργά παρά ποτέ- από τις εκδόσεις Το μαγικό κουτί & Fata Morgana σε μετάφραση Νίκου Βλαντή και υπέροχη εικονογράφηση από την Σοφία Παρασκευοπούλου. Η Quida έγραψε περισσότερα από σαράντα μυθιστορήματα, παιδικά βιβλία, συλλογές διηγημάτων ή άρθρα και υπήρξε φανατική υπέρμαχος των ζώων καθώς υπήρξε εποχή που φρόντιζε ακόμα και τριάντα σκύλους! Το πιο γνωστό έργο της, Under two flags (Κάτω από δύο σημαίες), έχει μεταφερθεί τέσσερις φορές στην μεγάλη οθόνη.
Κερδίστε το!
Το koukidaki προσφέρει δύο αντίτυπα του βιβλίου της Quida σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε οπωσδήποτε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 29 Απριλίου 2016 και τα βιβλία θα αποσταλούν ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!

«Η λαχτάρα έχει χρώμα άσπρο, μαύρο και στη μέση κόκκινο», Σταματία Βλάγκα

Πως μετράμε... την ευτυχία;
Σ.Β.: Aφήνοντας τις στιγμές της δυστυχίας να χαθούν στο χρονοχάρτη των αισθήσεων, πασπαλίζοντας τες, με μεγάαααλες δόσεις χαμόγελου και σταγόνες αισιοδοξίας!

Την δημιουργία;
Σ.Β.: Δεν τη μετράμε... γιατί δεν έχει τέλος, ούτε ορίζεται! Δημιουργούμε με το που γεννιόμαστε... με κάθε μας ανάσα, με κάθε μας χαμόγελο... Δημιουργούμε υλικά και άυλα.

Την επιτυχία;
Σ.Β.: Με τη διάρκεια του χαμόγελού μας, μετά από κάθε αποτυχία! Άλλωστε επιτυχία, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια στιγμή που επιβεβαιώνει τον εγωισμό και επιβραβεύει τον κόπο μας. Μια στιγμή που χαρακτηρίζει το αποτέλεσμα, αλλά όχι τη διαδικασία.

Πως ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Σ.Β.: Έργα μου έχουν εκδοθεί μόνο σε ομαδικές ποιητικές συλλογές. Παρ' αυτά το αίσθημα της αυτοϊκανοποίησης, της χαράς και της μερικής ολοκλήρωσης, συνοδευόμενο με μια περίεργη νότα μαγείας, είναι αυτά που χαρακτηρίζουν όλα όσα ένοιωσα όταν έπιασα το πρώτο βιβλίο στα χέρια μου και το μύρισα σα μεθυσμένη, στην ηλικία των 28.

Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Σ.Β.: Δε θα ήταν σκηνή, αλλά χαρακτήρας! Η Μάντι Μπόουεν (Τζένιφερ Κόνελι), μια αμερικανίδα ιδεαλίστρια δημοσιογράφος, στην ταινία Ματωμένο Διαμάντι.

...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Σ.Β.: Μια μουσική σύνθεση που θα προέκυπτε αυθόρμητα, ακαθόριστα και ελεύθερα. Αυτοπροσανατολιζόμενη, ζωντανή, έντονη... θα έκανε όλες τις χορδές του ''είναι'' μου να χοροπηδούν από ευχαρίστηση.

...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Σ.Β.: Στο μέλλον...

Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Σ.Β.: Θα ήταν μια παλέτα χρωμάτων. Πολύχρωμη, έντονη και ζωντανή, όπως τα χρώματα στα παζάρια της Ανατολής!

Η λαχτάρα;
Σ.Β.: Άσπρο, μαύρο και στη μέση κόκκινο.

Η φλόγα;
Σ.Β.: Άλλοτε θλιμμένο κόκκινο και άλλοτε έντονο ερωτικό... άλλοτε απλά παίρνει μόνο το χρώμα των ματιών του.

Πιστεύεις...
Σ.Β.: Στους ανθρώπους...

Πονάς...
Σ.Β.: Με τον πόνο των άλλων...

Προχωράς...
Σ.Β.: Μόνο μπροστά.

Χορεύεις;
Σ.Β.: Άγαρμπα... :-)

Ξαναγεννιέσαι...
Σ.Β.: Μέσα από τα χαμόγελα των ανθρώπων!!!

Χάνεσαι...
Σ.Β.: Στις σκέψεις μου.

Τραγουδάς;
Σ.Β.: Σαν τον Κακοφωνίξ... :-)

Διαβάζεις...
Σ.Β.: Για να ταξιδεύω μακριά απ' τη ρουτίνα... για να μπορώ να ονειρεύομαι!

Γράφεις...
Σ.Β.: Για να εκφραστώ.

Παίζεις...
Σ.Β.: Με κάθε ευκαιρία!

Υπογραφή
Σταματία Βλάγκα
Νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, συγγραφείς μιλούν για εκείνους για το έργο τους.
Περισσότερα σαν κι αυτό στη στήλη Blood New

Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:

Φόβος κανένας

Με δυο λόγια...
Πρόκειται για μια συλλογή μικρομεσαίων και μικροδιηγημάτων με κοινό παρονομαστή το φόβο ή την απώλεια του φόβου και αφορούν ποικίλα είδη, όπως: το φόβο της μοναξιάς, της απώλειας του άλλου, το φόβο του θανάτου ή την έλλειψη του φόβου απέναντι στο θάνατο...
Γενικότερα, οι χαρακτήρες του Γιάννη Φαρσάρη προκύπτουν είτε ατρόμητοι, είτε απολύτως ευάλωτοι που ξορκίζουν τις αδυναμίες τους ξεχνώντας το φόβο. Ή μήπως αυτοί οι δεύτεροι είναι πιο τολμηροί; Ο αναγνώστης ας κρίνει τους ήρωες των διηγημάτων για την αγάπη ή τον πόνο που κρύβουν -κυρίως πίσω από τη "μάσκα" τους-, για τις ψυχολογικές μεταπτώσεις τους και τα διάφορα ψυχοσωματικά τους, για την αφρολέξ καρδιά -όρος του συγγραφέα για την ερμηνεία του οποίου πρέπει να διαβάσεις το βιβλίο-, για την πικρή γεύση στα χείλη, τις ραγισμένες καρδιές, την τόλμη, το θάρρος ή το θράσος τους.

Ειδικότερα...
Ο Γιάννης Φαρσάρης αγαπά τις ανατροπές και συνέχεια ξαφνιάζει τον αναγνώστη του με την τροπή που παίρνουν οι ιστορίες του. Έτσι, από ευθυμογραφήματα καταλήγουν άκρως συγκινητικές ή μελό, και από δράματα κωμωδίες. Ποτέ δε ξέρεις πώς θα καταλήξει μια ιστορία κι αν θα βγει κερδισμένος ο ήρωάς της ενώ πάντα φροντίζει να σε κάνει να τον συμπαθήσεις και να του συμπαρασταθείς, ακόμη κι αν πρόκειται για τον πιο αλλοπρόσαλλο ή ψυχανώμαλο. Διαθέτει μπόλικο μπλακ χιούμορ με μακάβριες ανταύγειες, κατά βάση μοναχικούς πρωταγωνιστές (ζουν μόνοι ή είναι μόνοι ή δεν τους καταλαβαίνει κανείς άρα είναι μόνοι, χωρίς ταίρι άρα μόνοι, κ.ο.κ.), αστικά τοπία, κάμποση φρίκη και διάφορες ψυχολογικές ασθένειες.
Έκανα κάποιες σημειώσεις που αξίζει να μείνουν (νομίζω) για την αγάπη που κυκλοφορεί στις σελίδες παρασκηνιακά πολλές φορές, για το κορμί κάποιων νεκρών που δεν το ορίζουν πια ενώ είναι σε θέση να διαχειριστούν άψογα το μυαλό τους (έφυγαν μόνο ως ύλη, ο νους είναι παρών γιατί ο άνθρωπος χάνεται μόνο από το σώμα, το πνεύμα συνεχίζει), το φόβο που ως συναίσθημα αφορά μοναχά τους ζωντανούς συνεπώς στο θάνατο ο φόβος τελείωσε πια, το μωβ που το γράφει το ωμέγα δηλαδή με την παλιά του γραφή (με την οποία είμαι δεμένη συναισθηματικά), τον σύγχρονο πρίγκιπα που έρχεται καβάλα σε μηχανή αλλά δε θα πάρει μαζί του την βασιλοπούλα, τον ανέκδοτο χαρακτήρα του μικροδιηγήματος Στο μπαρ, Το όνειρο που αποτελεί έναν φοβερό μονόλογο σα θεατρικό μονόπρακτο με θέμα τη φιλοσοφική ανυπαρξία του φόβου μέσα από μια επαναληπτική λογοδιάρροια, την πρωτοπρόσωπη γραφή που φέρνει τον συγγραφέα σε άμεση επαφή -ή ταύτιση;- με τον ήρωά του και τα αποφθέγματα που κρύβονται ανάμεσα στις τρέλες.
Η έμπνευση είναι γυναίκα;
Η έμπνευση είναι στιγμή.
Κάπως έτσι ο δημιουργός της συλλογής εμπνεύστηκε τους βαπτισμένους ή ανώνυμους ήρωές του. Έτσι, τουλάχιστον, το φαντάζομαι. Η κάθε ιστορία να είναι και μια στιγμιαία φωνούλα στη σκέψη του που αποτυπώθηκε στο χαρτί.(;)
Γενικότερα...
Πρόκειται για διασκεδαστικό ανάγνωσμα που δε σε περιορίζει. Διαβάζεται και τμηματικά, και επιλεκτικά, και στο τρένο, και στο διάλειμμα... σαν σφηνάκι μέσα στη μέρα ενώ διαθέτει και μια καινοτομία: είναι το βιβλίο του ενός συγγραφέα αλλά των εκατόν είκοσι δύο εκδοτών! Χρηματοδοτήθηκε με τη μέθοδο crowd-funding επιτυγχάνοντας μια ανεξάρτητη παραγωγή ενώ ανοίγει ορίζοντες σε νέους συγγραφείς που δε διαθέτουν τους ανάλογους πόρους για να εκδώσουν έντυπο βιβλίο και αποτελείται από 29 διηγήματα που γράφτηκαν μεταξύ των ετών 2011 ως 2015.
Ο Γιάννης Φαρσάρης δεν ακολουθεί απλώς την εποχή του. Συνηθίζει να προπορεύεται αναζητώντας συνεχώς νέες πρακτικές και υλοποιώντας πρωτόφαντες ιδέες. Βρίσκεται ήδη στο επόμενο βήμα ενώ αφουγκράζεται τόσο τον παλμό της κοινωνίας όσο και των τεχνολογικών δυνατοτήτων. Βλέπει παντού ευκαιρίες.
Γεννήθηκε στην Ιεράπετρα και ζει στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε Επιστήμη Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και εργάζεται ως καθηγητής Πληροφορικής. Έχει δημιουργήσει την ανοιχτή βιβλιοθήκη OPENBOOK1 και συμμετέχει στην ομάδα του περιοδικού Fractal. Έχει επιμεληθεί το συλλογικό e-book Δήγμα Γραφής2 το οποίο αναδείχθηκε καλύτερο συγγραφικό έργο στα Ελληνικά Βραβεία Διαδικτύου 2011. Είναι μέλος της οργανωτικής επιτροπής του Μαθητικού Φεστιβάλ Ψηφιακής Δημιουργίας και συμμετείχε για τέσσερα χρόνια στην κριτική επιτροπή του διαγωνισμού διηγήματος ΛογωΤέχνης.3 Συνεργάστηκε με την ομάδα El Roy4 για τη συγγραφή μιας μαύρης κωμωδίας που έχει ήδη ανέβει από 10 θεατρικές ομάδες.
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Κερδίστε το!
Ο Γιάννης Φαρσάρης προσφέρει τρία αντίτυπα του βιβλίου του σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στον ίδιο κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις και τα δώρα εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 16 Μαρτίου 2016 και τα βιβλία θα αποσταλούν/παραδοθούν στους τυχερούς από τον Γιάννη Φαρσάρη.
k
Καλή τύχη!

Περισσότερα από/για τον Γιάννη Φαρσάρη:
1 Κατεβάστε τη συλλογή διηγημάτων Φόβος κανένας από την ανοιχτή βιβλιοθήκη OPENBOOK ή διαβάστε την online.
2 Για το συλλογικό έργο Δείγμα γραφής.
3 Για τις Ιστορίες διαδικτύου από τον 2ο Διαγωνισμό ΛογωΤέχνης.
4 Για το θεατρικό Ο άντρας με την πουά γραβάτα.
Για τη συλλογή μικροδιηγημάτων #tweet_stories την οποία επιμελήθηκε.
Για το μυθιστόρημα Johnnie Society.
Για το διήγημα του Γιάννη Φαρσάρη, Αστικό Δίκαιο ΙΙ, που περιλαμβάνεται στη συλλογή Ιστορίες από ένα παγκάκι.

Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από τη συλλογή.
Ευχαριστώ τον Γιάννη Φαρσάρη για την αποστολή του βιβλίου του.

Το πορτραίτο - Ένα παραμύθι από την Ανατολή

Μια αληθινή ιστορία ή ένα παραμύθι για μεγάλους αυτή η παράσταση που βασίστηκε στο ομώνυμο έργο της Εύας Πετροπούλου Λιανού.
Λίγα λόγια για την υπόθεση...
Η ζωή του Ζαχίρ, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια που ζει στην Ελλάδα, χαρακτηρίζεται από μοναξιά, απομόνωση και στέρηση. Αποφασίζει να τερματίσει τη μοναξιά του δημιουργώντας το πορτραίτο της ιδανικής γυναίκας από το οποίο θα αντλήσει τη συντροφιά που του λείπει και τη δύναμη για να συνεχίσει. Εξάλλου, στο μακρινό Ζαριστάν από όπου κατάγεται έλεγαν: Αν δεν έχεις λεφτά να πάρεις την γυναίκα που αγαπάς, ζωγράφισε ένα πορτραίτο και παντρέψου το.
Τι θα γίνει όμως όταν η φαντασία μπερδεύεται με την πραγματικότητα; Τι είναι πιο σκληρό για τον Ζαχίρ;

Συντελεστές παράστασης:
Διασκευή - Σκηνοθεσία: Ελένη Κορακάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνος Μπιλγκίν
Κοστούμια - Σκηνογραφία: Μάγδα Καλέμη
Κινησιολογία: Βαγγέλης Παπαδάκης
Μουσική - τραγούδι: Francois Cordigiani
Video art-Light design - Αφίσα: Νίκος Τσίρος
Το πορτραίτο ζωγράφισε η εικαστικός Έφη Σίμου εμπνευσμένη από φώτο του Chris Shaghal

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Ελένη Μαυροπούλου και Μάριος Σουγιουτζόγλου


Η Ελένη Κορακάκη που διασκεύασε το έργο και σκηνοθέτησε την παράσταση μού είπε σχετικά:
Πως προέκυψε η συνεργασία;
Ε.Κ.: Η γνωριμία με την Κα Εύα Πετροπούλου Λιανού έγινε μέσω ενός αγαπημένου μας φίλου, του σκηνοθέτη Θοδωρή Βουρνά! Από εκεί κι έπειτα, τα πράγματα κύλισαν μόνα τους. Διάβασα το παραμύθι της Εύας, με συγκίνησε βαθιά κι έτσι ξεκίνησε μια όμορφη συνεργασία.

Τι πραγματεύεται το έργο;
Ε.Κ.: Το έργο μιλά για την ζωή ενός μετανάστη από την Ανατολή που βρίσκεται στην Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια, μόνο που καταπιάνεται κυρίως με τον συναισθηματικό του κόσμο, μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο. Εστιάζει στην ανάγκη του για συντροφικότητα, αγάπη και ανθρώπινη επικοινωνία, που έτσι και αλλιώς είναι δύσκολη, πόσο μάλλον για ανθρώπους που αναγκάστηκαν για λόγους επιβίωσης να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να προσαρμοστούν σε μια άλλη πραγματικότητα.

Πως προσεγγίσατε το έργο, ποια η σκηνοθετική σας γραμμή/άποψη και τι να περιμένουμε να δούμε επί σκηνής;
Ε.Κ.: Παρόλο που το σενάριο βασίζεται πάνω στο παραμύθι της Κας Πετροπούλου-Λιανού, η ιστορία δεν δίνεται με τη μορφή ενός παραμυθιού. Ο ήρωας Ζαχίρ, που τον υποδύεται ο Μάριος Σουγιουτζόγλου, αντιμετωπίζεται και αντιμετωπίζει την πραγματικότητά του ρεαλιστικά με πινελιές σαρκασμού. Το στοιχειό του παραμυθιού το εισάγει η κοπέλα του πορτραίτου η Αγάπη, που την υποδύεται η Έλενα Μαυροπούλου, που λειτούργει σαν γέφυρα μεταξύ του φανταστικού και ρεαλιστικού στοιχείου.

Τελικά, σε ποιους απευθύνεται η παράσταση, στα παιδιά ή στους μεγάλους;
Ε.Κ.: Σίγουρα δεν είναι ένα παραμυθάκι για μικρά παιδιά. Η παράσταση απευθύνεται σε εφήβους και ενήλικες. Είναι λεπτή ισορροπία γιατί πραγματεύεται "ενήλικα" θέματα, με συνειδητοποιημένη αφέλεια.
Ο Μάριος Σουγιουτζόγλου μιλάει για το ρόλο του...
Ποιος είναι ο Ζαχίρ;
Μ.Σ.: Ο Ζαχίρ είναι ένας άνθρωπος που έχει αναγκαστεί να εγκαταλείψει την χώρα του και να επιβιώσει σε έναν κόσμο ξένο γι αυτόν, ακόμα και εχθρικό θα μπορούσε να πει κανείς. Τα συναισθήματα που βιώνει, η μοναχικότητα της ζωής του, η αίσθηση της περιθωριοποίησης, είναι κάτι που σίγουρα συμβαίνει σε μετανάστες πρώτης γενιάς στην Ελλάδα, αλλά και στον καθένα από εμάς, ακόμα κι όταν έχουμε την ψευδαίσθηση πως είμαστε μέρος ενός συνόλου.

Πόσο μοιάζετε ή διαφέρετε με τον ήρωά σας;
Μ.Σ.: Νομίζω πως το κύριο κοινό χαρακτηριστικό που μοιράζομαι με τον Ζαχίρ είναι μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα με μια δόση ρομαντισμού. Έχει αποδειχτεί πολλές φορές δίκοπο μαχαίρι αυτό αλλά εν τέλει νιώθω τυχερός. Με έχει οδηγήσει αρκετές φορές σε μικρές καθημερινές ματαιώσεις αλλά μου έχει δώσει και τη δύναμη να προσπαθώ και να ονειρεύομαι. Ίσως αυτό αντιπροσωπεύει και η δημιουργία του πορτραίτου. Μια διέξοδο. Ο Ζαχίρ δεν παραιτείται.


Που και πότε:
Πολυχώρος Άγκυρα,

Σόλωνος 124 και Εμ. Μπενάκη
Κρατήσεις: 2103837667 εσωτ. 1 και 6972694082

Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή στις 19:00
Από 19 Φεβρουαρίου κάθε Δευτέρα και Τετάρτη στις 20:00 (μέχρι 9 Μαρτίου 2016)
Mέρος των εσόδων θα δοθούν στον «Άλλον Άνθρωπο - Κοινωνική Κουζίνα - Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος» και στο Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Μέγας χορηγός επικοινωνίας: Kallitexnes.gr
Χορηγοί επικοινωνίας: Sigma Tivi οnline, Αlchemy Radio-www.alchemy webradio, Radioparis.gr, koukidaki, ΜελοΜέλισσα-Melifarm, Radio StarClassic-www.starclassic.gr, Endul radio.gr-asteroskoni

Προφάσεις



Στερέωσα το φεγγάρι στο μπαλκόνι
για να φωτίζει τις κρεμασμένες προφάσεις μας
στα καρφιά των τοίχων
για κείνα που πεθυμήσαμε
και δεν αναπαράχθηκαν
για κείνα που ζυμώσαμε
και δεν αρτοποιήθηκαν.
Τις νύχτες κρύβονται στο σκοτάδι
οι απώλειες του κάποτε
και αποστομώνουν τις ταλαντώσεις τους
-δαγκωματιές στα χείλη-
τα άνυδρα στόματα του ανεκπλήρωτου.
Αναδιπλώνονται στο είναι τους
και καταπίνουν λαίμαργα
το πετσί της γύμνιας μας.
Πετρώσανε οι στιβαροί χειμώνες
στ' ανάριο φως της απατηλής ομίχλης
και μας χρεώνουν το ημίφως
αλληλογραφώντας με των λέξεων το ανένδοτο.
Πάντα καραδοκούν τα άλλοθι
στης πεθυμιάς την αίθρια κατάνυξη.
Σέρνουν το χορό στα περιβόλια της φυγής
με της αναβολής τα βήματα
κουνώντας το μαντήλι σε τούτα τα ποιήματα.
Με αναβολές και με προφάσεις δεν γράφονται οι ρίμες
θέλει ορμή ο άνεμος να σύρει το κατάρτι.


Καλλιόπη Δημητροπούλου
22/1/2016

***

Φενταγίν
Άλλη μια μέρα στο γέρμα της. Στις μουσκεμένες γειτονιές της Παλαιστίνης η μέρα ποτέ δε μυρίζει γιασεμί. Λίγο το φως στην καμπύλη του ορίζοντα. Οι κήποι δεν κρατούν πια στο κορμί τους τους χυμούς της νιότης τους και τα λιβάδια θρηνούν τα μαραμένα τους άνθη. Ο δημοσιογράφος των διεθνών μέσων ενημέρωσης, έχει ξεκινήσει ένα βαρύ οδοιπορικό στις βομβαρδισμένες συνοικίες της Παλαιστίνης, που δοκιμάζονται από τον ανελέητο παραλογισμό του πολέμου, την ένδεια και το χρόνιο εμπάργκο.

Στο ζουμί

Τελικά αυτό το τριπάκι με τους συγγραφείς κι αναγνώστες φιλαράκια στα sm,1 ενώ στην αρχή το βρήκα σούπερ σαν προοπτική, στην πορεία διαπίστωσα ότι κάνει κακό και στις δυο πλευρές. Δεν είναι και λίγο να αγαπάς τα βιβλία και να μπορείς να είσαι σε επαφή με τους αγαπημένους σου συγγραφείς. Πόσο μάλλον να μπορείς και να συναντηθείς μαζί τους! Με φαντάζομαι να συναντώ μερικούς από τους πολύ αγαπημένους μου (οι περισσότεροι έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια βέβαια, αλλά λέμε τώρα) και να πίνουμε καφεδάκι σα φίλοι καλοί, να τα λέμε στο φατσοβιβλίο και να γελάμε χα χα και χου χου, αλλά... ξέχασα. Σιγά μην ασχολιόταν κανείς τους με το φατσοβιβλίο.
Δεν ξέρω τι έχετε στο νου σας περί συγγραφέων, αλλά στο δικό μου μυαλό έχω εικόνες από αμέτρητα μουτζουρωμένα και πεταμένα χαρτιά (στον κόσμο μου ακόμα οι συγγραφείς γράφουν με το χέρι, άντε σε γραφομηχανή), ξενύχτια, καφέδες, ποτά, καβγάδες με αόρατους ήρωες, τοίχους με σχέδια, σημειώσεις, φωτογραφίες, απομόνωση και άλλα τέτοια κινηματογραφικά.
Αλλά βλέπω στα ελληνικά sm συγγραφείς που 24/7 τους βρίσκεις online, να φωτογραφίζονται στα σπίτια τους, στα εξοχικά τους, με τα σκυλιά τους, το γυαλί τους, στα ταξίδια τους, με την αμαξάρα τους, ποζάροντας επαγγελματικά και κάνοντας παιχνίδι με τον κόσμο. Πού τον βρίσκουν τόσο χρόνο; Το βιβλίο δεν έχει χρήμα, πάει και τελείωσε, πάρτε το χαμπάρι. Όλοι όσοι γράφουν βιβλία πρέπει να κάνουν something else for a living κι άμα βάλεις τη δουλειά, την οικογένεια, το νοικοκυριό και όλα τα σχετικά, θα έπρεπε οι μέρες να έχουν 46 ώρες για να τα προλάβει κάποιος όλα κι όχι 24. Ή μήπως όλοι τους είναι τακτοποιημένοι οικονομικά κι έχουν άλλους να κάνουν τις δουλειές τους σπιτιού και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους; Ελάτε, πείτε μου το μυστικό. Πώς τα καταφέρνετε και γράφετε ένα βιβλίο 500-600 σελίδων το χρόνο και κάνετε και όλα τα παραπάνω;
Θα αναφερθώ πάλι στον St. King -και δεν είναι θέμα προσωπικής αδυναμίας, απλά τυχαίνει να είναι ένας συγγραφέας που (παρ-)ακολουθώ εδώ και 20 χρόνια περίπου (και πάλι δεν έχω διαβάσει ούτε τα μισά από όσα έχει γράψει) κι έτσι έχω μια αξιοπρεπή πληροφόρηση και μια σαφή εικόνα για να μπορώ να τον αναφέρω ως παράδειγμα.
Ο Στ. Κινγκ λοιπόν, ο οποίος είναι (εκδοτικό φαινόμενο) συγγραφέας που ζει από τα βιβλία του, ακολουθεί έναν «απλό» συλλογισμό-κανόνα. Γράφει ένα βιβλίο και το πετάει στην άκρη. Το εξαφανίζει και το ξεχνάει. Βάζει μόνο μια υποσημείωση στο ημερολόγιό του -να το ξεθάψει μετά από 18 μήνες. Στο διάστημα αυτό έχει ήδη γράψει το επόμενο βιβλίο. Κι όταν φτάσει η μέρα στο ημερολόγιο, το ξεθάβει και το ξαναδιαβάζει. Και το έχει ξεχάσει πια... Αφού ήδη έχει «μπει» στον κόσμο του επόμενου βιβλίου του. Έτσι έχει αποστασιοποιηθεί αρκετά, ώστε να μπορεί να δει τα «κενά» στην ιστορία και να το διορθώσει. Δίνει άλλους 3-6 μήνες γι’ αυτή τη δουλειά κι όταν το βιβλίο είναι έτοιμο να εκδοθεί, έχει ήδη ξεκινήσει με το επόμενο.
Ο κανόνας των τριών, λοιπόν. Ένα υπό έκδοση, ένα στο συρτάρι, ένα στη γραφομηχανή. Αλλά ο Κινγκ είναι ο Κινγκ, και πόσοι Κινγκ υπάρχουν σ αυτόν τον κόσμο; Και δε θα τον δει κανείς να παίζει έτσι στο φατσοβιβλίο. Επικοινωνεί με τους αναγνώστες του με ένα μοναδικό τρόπο: με τα βιβλία του και μόνο. Κι έχει διδάξει πολλά, πολλά, πολλά σε όλους όσους αγαπούν το γράψιμο, χωρίς να παίζει στο φατσοβιβλίο το παιχνίδι τσάι, παρεούλα και συμπάθεια. Παίζει με τα βιβλία του και τις εισαγωγές ή επιλόγους που γράφει σ’ αυτά, απευθυνόμενος στους αναγνώστες. Τα Social Media τα χρησιμοποιεί αλλιώς.
Πάμε στα δικά μας τώρα. Το κακό με το κολλητηλίκι συγγραφέων κι αναγνωστών στο Ελλαδιστάν είναι ότι οι συγγραφείς ξιπάζονται, σηκώνουν πολύ ψηλά τον αμανέ και ρίχνουν πολύ τον πήχη. Τελεία. Όλοι μέσα μας κρύβουμε λίγο από τα 15 δευτερόλεπτα δημοσιότητας του Γουόρχολ και δεν κοιτάμε το τι κάνουμε και πώς και με ποιον, αρκεί να βγούμε μια φωτογραφία με κάποιον που αύριο θα βγει στη Μενεγάκη.
Οι συγγραφείς γουστάρουν αυτό το καινούργιο thingy με τις φωτογραφίες, τις συνεντεύξεις, τις παρουσιάσεις, τις μουσικές, φώτα, κάμερες, θαυμαστές, αυτόγραφα και πάει λέγοντας, γεμίζουν τα πνευμόνια τους αυτοϊκανοποίηση και αυτοεπιβεβαίωση (και καλά κάνετε, μαζί σας), αλλά σταματούν εκεί. Θεωρούν ότι, ναι, έφτασα πια στην κορυφή, αφού έβγαλα βιβλίο, πουλάει, βγάζω λεφτούλια, βγαίνω στην τηλεόραση, ο κόσμος με γουστάρει, τι άλλο να ζητήσω;

«Πιστεύω στη μαγεία του σύμπαντος», Αργυρώ Χαρίτου

Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Α.Χ.: Με τα χαμόγελα που συνεχίζουν να υπάρχουν, γύρω μας, κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Την δημιουργία;
Α.Χ.: Με τις ώρες που ξοδεύουμε, χωρίς να νιώθουμε κούραση ή εξάντληση, για κάτι που αγαπάμε.

Την επιτυχία;
Α.Χ.: Με την επίτευξη των στόχων που έχουμε θέσει.

Πως ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Α.Χ.: Όταν ολοκλήρωσα το έργο, ένα γλυκόπικρο συναίσθημα με κυρίευσε. Ένιωσα ότι εγκαταλείπω τους ήρωες μου, λόγω της λέξης «τέλος». Ήμουν όμως χαρούμενη που πέτυχα το σκοπό μου να το ολοκληρώσω. Το έργο ονομάζεται «Τα χρονικά της Αένα». Στα 35 μου.

Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Χ.: Δύσκολη ερώτηση. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να κατατάξουμε τη ζωή μας σε μια μόνο σκηνή, διότι έχουμε πολλές διαφορετικές που τις ζούμε καθημερινά. Όσο και να το σκέφτομαι, δεν μπορώ να αποφασίσω.

...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Α.Χ.: Τσαϊκόσφι «Λίμνη των Κύκνων».

...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Α.Χ.: Στην εποχή των ιπποτών.

Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Α.Χ.: Το λευκό.

Η λαχτάρα;
Α.Χ.: Το χρυσό.

Η φλόγα;
Α.Χ.: Το κίτρινο.

Πιστεύεις...
Α.Χ.: Στη μαγεία του σύμπαντος.

Πονάς...
Α.Χ.: Όταν βλέπω να καταστρέφουμε τη φύση.

Προχωράς...
Α.Χ.: Για να ανακαλύπτω νέες ορίζοντες, νέους ανθρώπους και τον εαυτό μου.

Χορεύεις;
Α.Χ.: Συνέχεια.

Ξαναγεννιέσαι...
Α.Χ.: Κάθε φορά που έχω πληγωθεί.

Χάνεσαι...
Α.Χ.: Στους κόσμους που δημιουργώ, ή διαβάζω.

Τραγουδάς;
Α.Χ.: Στο αμάξι.

Διαβάζεις...
Α.Χ.: Συνέχεια.

Γράφεις...
Α.Χ.: Όσο περισσότερο μπορώ.

Υπογραφή
Αργυρώ Χαρίτου
Νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, συγγραφείς μιλούν για εκείνους για το έργο τους.
Περισσότερα σαν κι αυτό στη στήλη Blood New

Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Α.Χ.: Γεννημένη στο Μόναχο της Γερμανίας, επέστρεψα με τους γονείς μου στην Ελλάδα 6 χρόνων. Κλειστή στο χαρακτήρα και ντροπαλή είχα φίλους μου τους ήρωες των βιβλίων που διάβαζα. Με το διάβασμα διευρύνθηκαν οι ορίζοντες μου προκαλώντας με να δημιουργήσω και εγώ τους δικούς μου κόσμους μέσα από τη γραφή. Ήδη έχω τελειώσει το πρώτο μου σύγγραμα και τώρα βρίσκομαι στη μέση του δευτέρου. Είμαι συντάκτρια του Nyctophilia, στο οποίο η στήλη μου ασχολείται με τις κριτικές βιβλίων και τις συνεντεύξεις συγγραφέων.1

Στόχοι και επιδιώξεις:
Α.Χ.: Να εκδώσω το βιβλίο μου. Να συνεχίσω να δημιουργώ, και να επεκτείνω τη φαντασία μου.

Πυροτεχνήματα


Ι.

Πυροτεχνήματα στο τέλος του επόμενου
αργοπορημένου χρόνου
πέφτουν στον γιορτινό
κατακερματισμένο κόσμο μας.
Τα παρακολουθούμε από την τηλεόραση να εκρήγνυται
ζαλισμένοι, μουδιασμένοι καθώς
μυστικοί κώδικες και φαρμακευτικές παρενέργειες
συνυφαίνονται με παραισθήσεις,
αυθεντικές απόψεις, αντιφάσεις,
εξαιρέσεις.


ΙΙ.

Είμαστε άτονοι, γκρι
όταν ξυπνάμε τρέμοντας απ' τον κρύο, ξηρό άνεμο
που φτερουγίζει στο δωμάτιο
από έναν άλλον κόσμο.
Σπαταλήσαμε ασύνετα το Φως
και πάλι αυτόν το χρόνο
με τα ξενόφερτα δώρα παρελθόντων εποχών
και το ξημέρωμα αργό και αμυδρό
εύκολα χάνεται.


ΙΙΙ.

Πυροτεχνήματα αδιάσπαστα
ηχούν σαν εύθραυστες καμπάνες
στον θαμπό και πολυσύνθετο ουρανό μας
θρυμματίζοντας σε αμέτρητα κοφτερά θρύψαλα
την αποχαυνωμένη φαντασία μας.
Ας περπατήσουμε κατά μήκος της κορυφογραμμής
μέχρι ο κόσμος να ξαναγίνει αλώβητος
σαν το άπειρο των παιδικών μας χρόνων.
Ας αναρωτηθούμε αν ακούμε τον άνεμο
που μας καλεί αβαρής
σαν χελιδόνι επαναπατρισμένο
από μια ξένη γη.


Βασιλική Δραγούνη
Η Βασιλική Δραγούνη γεννήθηκε στην Αθήνα και έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ευρωπαϊκή Συγκριτική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης με μεταπτυχιακό στον τομέα των Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Αρκετά διηγήματά της και ποιήματα έχουν λάβει επαίνους, βραβεία και τιμητικές διακρίσεις σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς σε Ελλάδα και εξωτερικό ενώ κάποια έχουν εκδοθεί σε συλλογικά έργα. Έργα της ίδιας δημοσιεύονται σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες και διαδικτυακά ή ψηφιακά περιοδικά.

Copyright © Βασιλική Δραγούνη All rights reserved, 2016
Η συνοδευτική εικόνα αποτελεί επιλογή της ίδιας και προέρχεται από το έργο του Charles Pollock, Fireworks, 1950

Η Νανά Μπροδήμα, Η γερόντισσα Ευκαιρία και ο άπληστος νεαρός


Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ν.Μ.: Με τη συγγραφή του βιβλίου «η γερόντισσα Ευκαιρία και ο άπληστος νεαρός» ήθελα προσωποποιώντας την ευκαιρία να γράψω μια αλληγορική ιστορία και να τονίσω την αξία της ευκαιρίας και πόσο σημαντικό είναι να την αδράξουμε την κατάλληλη στιγμή προτού προσπεράσει, πριν τη χάσουμε και είναι αργά.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ν.Μ.: Ευκαιρία.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη