Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Η Μαρία Τζιρίτα και Το ταξίδι της ελπίδας

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μ.Τ.: Με ενθουσίαζε η ιδέα να γράψω ένα βιβλίο που όλη η ιστορία θα διαδραματίζεται πάνω σε ένα πλοίο. Λόγω της παρούσας κατάστασης με την κρίση και τους συμπατριώτες μας που εγκαταλείπουν την χώρα μας για μια καλύτερη ζωή, σκέφτηκα να αναφερθώ στους Έλληνες μετανάστες της δεκαετίας του 60.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Τ.: Ταξίδι -φυσικά!

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Τ.: Ποτέ δεν θα έδινα συμβουλή σε κάποιον για να διαβάσει ένα βιβλίο. Παραίνεση, ναι. Θα του έλεγα ότι θα τον ταξιδέψει και θα τον κάνει μέρος της εποχής εκείνης. Θα του γνωρίσει διάφορα μέρη του κόσμου και θα τον κάνει να καταλάβει καλύτερα τους μετανάστες.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Μ.Τ.: Θα πηγαίναμε τουλάχιστον μέχρι τον Μαυρίκιο, από την ίδια ακριβώς πορεία που έκανε το Ελπίς και θα διαρκούσε άρα γύρω στις 30 μέρες, μαζί με την επιστροφή!

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Μ.Τ.: Είναι παράξενη η ψυχολογία του μετανάστη. Αλλάζει από τη στιγμή που πατά το πόδι του στο πλοίο. Τότε συνειδητοποιεί πραγματικά πως φεύγει, πως αφήνει πίσω του ό,τι και όποιον γνώριζε μέχρι τότε. Κι όπως οι ναύτες λύνουν τα μεγάλα σκοινιά που κρατούν το πλοίο δεμένο στο λιμάνι, έτσι κάποιο αόρατο χέρι λύνει τα σκοινιά που τον κρατούν δεμένο με την προηγούμενη ζωή του.
Στο οπισθόφυλλο...
Πειραιάς 1967. Το πλοίο Ελπίς σαλπάρει για Αυστραλία, μεταφέροντας εκατοντάδες διαφορετικούς ανθρώπους με μια κοινή ελπίδα∙ μια καλύτερη ζωή. Ανάμεσά τους και η Ελπίδα, που ταξιδεύει με πλαστή ταυτότητα, κουβαλώντας μαζί της το φρικτό μυστικό της. Ένας ώριμος επιχειρηματίας, πρώην ναυτικός, ο γοητευτικός γιατρός του πλοίου, μια απελπισμένη γυναίκα που αναζητά το παιδί της στη μακρινή ήπειρο, μια νεαρή κοπέλα που πηγαίνει στην Αυστραλία να παντρευτεί χωρίς τη θέλησή της είναι μερικά από τα πρόσωπα που θα γνωρίσει κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού και που θα σημαδέψουν τη ζωή της για πάντα.

Ο πρόσφυγας

Γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου

Μια θλίψη μέρα και σήμερα σεριάνισε
των προσφύγων το απέραντο δάκρυ
στην οργή των ανέμων.
Κι εντός τους παιδιά το σφαλούν
-εκεί που πάντα βρέχει-
ωσάν λάφυρο του πολέμου
χτυπώντας τις πόρτες του θανάτου
με τα σφιχτά της απελπισίας τα χέρια.
Ανύπαρκτα κατοικούν στα πρόσωπα τα χείλη,
αψιθύριστα σύννεφα περνούν,
αστέρια βουβά χάνονται
κι ο ήλιος αναρριγά από του ξεριζωμού τις οδύνες
στο θαμπό του ορίζοντα χρώμα.

"Κι άλλος νεκρός κι άλλος δούλος"
κράζει ξανά η ποιήτρια.*

Ευτυχώς σκοτεινιάζει
και κρύβονται οι πέτρινοι σταυροί
από των παιδιών τα ολοσέλιδα μάτια.

Copyright © Καλλιόπη Δημητροπούλου All rights reserved, 28/2/2016
*στίχος Κικής Δημουλά

Για τις φωτογραφίες που συνέθεσαν τα κολάζ των εικόνων:
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για το μεταναστευτικό και ανάμεσα στις χιλιάδες φωτογραφίες της ειδησεογραφίας, εντόπισα τον Robert Banks. Έναν street asrtist καλλιτέχνη που αν τον αναζητήσετε θα τον "συναντήσετε" με το ψευδώνυμο Bansky. Όπως περιγράφει ο όρος, ο Bansky, ανήκει στην κατηγορία των ημιπαράνομων δημιουργών που δε τους αφορούν τα "φώτα" ενώ εκφράζουν τον επαναστατικό χαρακτήρα της Τέχνης σπάζοντας παράλληλα και το γκρίζο της τσιμεντούπολης. Τα έργα του εκτίθενται σε τοίχους, γέφυρες και όπου υπάρχει "λευκός" καμβάς στις πόλεις (από την Νέα Υόρκη μέχρι την Παλαιστίνη). Μάλιστα, έχει κυκλοφορήσει και λεύκωμα με τα έργα του από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Ο Bansky έφτιαξε και το παρακάτω βίντεο μαζί  με τον ηθοποιό Idris Elba και το συγκρότημα Elbow με αφορμή την τρίτη επέτειο από την κρίση στη Συρία. Στο ενάμιση λεπτό που διαρκεί παρακολουθούμε την χαρακτηριστική στένσιλ ηρωίδα του, το κορίτσι με το κόκκινο μπαλόνι, να υποδύεται μια νεαρή Σύρια πρόσφυγα και να πετά πάνω από την βομβαρδισμένη χώρα. Και όσο πετά τόσο την ακολουθούν παιδιά και ενήλικες με τα κόκκινα μπαλόνια τους.
Στις 15 Μαρτίου 2014, ο κόσμος θα ξυπνήσει στην τρίτη επέτειο της αιματηρής σύγκρουσης στη Συρία...  λέει η φωνή του Idris. Γιατί...
Και είμαστε ήδη στο 2016!

Περισσότερα από/για την Καλλιόπη Δημητροπούλου:

Καινοστομίες ή κενοστομίες

Ο μικρός Ιανός, μου χάρισε ένα απίστευτα υπέροχο βιβλίο. Τοσοδούλικο. Σοβαρά, το βιβλιαράκι αυτό χωράει στην τσέπη του τζιν μου. Αναρωτιέμαι αν σκόπιμα επιλέχθηκε αυτό το μέγεθος, για να μπορούμε ακριβώς να το χώνουμε στην πίσω τσέπη του τζιν, στην τσάντα ή στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν μας, ώστε να το έχουμε πάντα εύκαιρο.
Λυπάμαι πολύ που δε βρήκα απολύτως καμία πληροφορία για τις Καινοστομίες ή Κενοστομίες στο διαδίκτυο. Αυτό το μικρό Βιβλιαράκι, είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο/βοήθημα για όλους. Για όσους αγαπούν το διάβασμα, αλλά και όσους αγαπούν το γράψιμο. Γι αυτούς που τους λείπει η ανθρώπινη επαφή, γιατί ίσως έχουν ξεχάσει τον τρόπο να το κάνουν. Ίσως πάλι, δεν τον έμαθαν ποτέ. Αν με ρωτάτε, πιστεύω περισσότερο πως ισχύει το δεύτερο.
Ο κύριος Μασλίας, λάτρης των λέξεων, του λόγου και της επικοινωνίας, έμπειρος μεταφραστής, ξέρει το πόσο σημαντική είναι η σωστή επιλογή των λέξεων, για την ακριβή απόδοση των εννοιών, στοχεύοντας στη σωστή ερμηνεία. Σ’ αυτό το βιβλίο, παίζουμε λοιπόν με τις λέξεις. Αλήθεια, μέτρο, επικοινωνία, θρησκεία και πολιτική. Ζωή και θάνατος. Κρίση. Ηθική. Πολιτισμός, ιδέα και αξιοπρέπεια. Θα σταθώ μόνο λίγο και όχι σε όλες τις λέξεις κι αυτό γιατί δε θα μπορούσα να πω τίποτα περισσότερο από αυτά που έχει ήδη πει ο συγγραφέας από τη μια, από την άλλη γιατί θέλω να το βρείτε και να το διαβάσετε. Να το μελετήσετε. Αυτού του είδους τα βιβλία, θέλουν κίτρινο φλουό μαρκαδόρο και απανωτά διαβάσματα. Αξίζει χίλιες φορές.

Καμιά φορά στη μετάφραση, συγκρίνοντας-συγκλίνοντας-αποκλίνοντας τους πολιτισμούς, είναι απαραίτητο να αφήσουμε τη λέξη, να παρεκκλίνουμε σκόπιμα, να παραφράσουμε, προκειμένου να είμαστε ακριβείς. Πολλές φορές χανόμαστε μέσα σε πολλές λέξεις, για να περιγράψουμε μία μόνο έννοια. Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, αλλά μια λέξη μπορεί να κλείνει μέσα της χίλιες και μια εικόνες. Ηλιοβασίλεμα, αυγή, αρρώστια, θάνατος. Γέννηση. Εικόνες.
Το παν είναι να αμφισβητούμε την αλήθεια, να αρνούμαστε την ύπαρξη της απόλυτης αλήθειας. Η αλήθεια είναι μόνο μία: Τα γεγονότα. Τα συμβάντα. Η ερμηνεία των γεγονότων δεν αποτελεί αλήθεια, παρά μόνο μια συγκεκριμένη άποψη, ορατή από κάποια οπτική γωνία κάποιου, σε κάποια γωνιά της γης, μέλος κάποιας κοινωνίας, κομμάτι κάποιου πολιτισμού. Υποκειμενικό.
Αυτοί που μέσα στο χρόνο διδάσκουν την υποτιθέμενα απόλυτη αλήθεια, έχουν ερμηνεύσει απλώς τα γεγονότα, με δεδομένα το χρόνο, τον τόπο, το σύστημα, το συμφέρον. Όσο μας επιβάλλονται «απόλυτες αλήθειες», τόσο μετατρέπονται αυτομάτως σε ψέματα. Η αλήθεια είναι πάντα το συμβάν. Η αλήθεια είναι σκληρή. Η αλήθεια πονάει. Μα σκληρή είναι και η ζωή και ο αγώνας της επιβίωσης επίπονος. Δεν είναι;
Όταν το μέτρο παύει να είναι αρετή, είναι φρένο. Είναι συμβιβασμός και υποχώρηση κάθε ελεύθερης έκφρασης. Είναι πνίξιμο. Το μέτρο ως φρένο είναι ένα όπλο του συστήματος, λειτουργώντας ως μοχλός καταπίεσης του ανθρώπου. Όποιος ξεφεύγει από το μέτρο, είναι εχθρός, τρελός, απολίτιστος, μας λέει ο συγγραφέας. Το μέτρο είναι νόμος και η αμφισβήτησή του υπερβολή. Έτσι το μέτρο γίνεται μέτριο.
Το σύστημα φτιάχνει νόμους, κανόνες και μέτρα. Οι περισσότεροι τα βρίσκουμε όλα αυτά έτοιμα κι από την αρχή της ζωής μας αναρωτιόμαστε αν πρέπει ή δεν πρέπει να μπούμε στο κάθε σύστημα που μας παρουσιάζεται. Εξουσία, αξία, αρχή, προκαταλήψεις. Ένα αδιαπέραστο ίσως τείχος. Πρώτα το κρίνουμε από μακριά, ύστερα θέλουμε να το πολεμήσουμε από μέσα. Μετά να το βελτιώσουμε. Στο τέλος, το δεχόμαστε όπως είναι. Αργά ή γρήγορα, όλοι αφομοιωνόμαστε από το σύστημα. Θέλοντας και μη. Ή μήπως όχι; Όχι όλοι;

Συνήθως λένε πως δεν μπορείς με ένα βιβλίο να τα πεις όλα. Κι όμως με τις σωστές λέξεις και το «καλό παιχνίδι», μπορείς να τα πεις όλα. Κι εδώ ο συγγραφέας πραγματικά τα λέει όλα. Θα ήθελα πολύ να πω κι άλλα, όμως μάλλον ουσιαστικά θα ξανάγραφα το βιβλίο, ή θα καταντούσα κουραστική από τους επαίνους... Διαβάστε το!!
Κλικ για περισσότερα της Κατερίνας
Κερδίστε το!
Το koukidaki προσφέρει ένα αντίτυπο του βιβλίου σε έναν τυχερός αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 12 Απριλίου 2016 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!

Ο Ροδόλφος Μασλίας γεννήθηκε το 1957 και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε και ασχολείται με τις γλώσσες, που του έδωσαν την ευκαιρία να επικοινωνεί στα ταξίδια του που αγαπάει και επιδιώκει, αλλά αποτελούν και το επάγγελμά του, αφού είναι μεταφραστής από το 1981 στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Λουξεμβούργο, όπου ζει με την οικογένειά του. Ασχολούμενος με τον πολιτισμό ως μέσο επικοινωνίας (του) με τους ανθρώπους ήρθε στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα σε μια αμφίδρομα δύσκολη επαφή με την πολιτική, όταν δούλεψε στην Πολιτιστική Πρωτεύουσα του '97 και στο Υπουργείο Πολιτισμού.
Από το 2003 είναι γενικός γραμματέας του Δικτύου Πολιτιστικών Πρωτευουσών Ευρώπης.

Το βιβλίο του Ροδόλφου Μασλία, Καινοστομίες ή κενοστομίες, είχε κυκλοφορήσει σε μέγεθος τσέπης από τις εκδόσεις Ιανός (σειρά Μικρός Ιανός)

Ο Γιάννης Κουλάκης Μέσα στα σύννεφα

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Γ.Κ.: Ήταν Μάρτιος του 2010. H ιδέα ήρθε μαγικά και απροειδοποίητα όπως έρχεται η έμπνευση εκεί που δεν το περιμένεις.
Σ’ αυτούς τους περίεργους καιρούς το υλικό και τα ερεθίσματα είναι πλούσια. Τα βιώματα, τα όνειρα, οι σκέψεις... Όλα αυτά μαζεύτηκαν και έγιναν ένα μεγάλο σύννεφο στη ψυχή μου, έβρεξε και βγήκε αυτό το βιβλίο… Γι’ αυτό και ο τίτλος του «Μέσα στα σύννεφα».
Αυτό τον καιρό ολοκληρώνω τη δεύτερη ποιητική συλλογή μου.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Γ.Κ.: Κάποια ποιήματα γράφτηκαν στη Θεσσαλονίκη, τα υπόλοιπα στην Κω από όπου κατάγομαι.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Γ.Κ.: Περίπου ένα χρόνο.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Γ.Κ.: Ένα ταξίδι μέσα στα σύννεφα αναζητώντας το άγνωστο.
Μια καταιγίδα από όνειρα κι ελπίδες.
Όνειρα κι ελπίδες που χάθηκαν αλλά και όνειρα κι ελπίδες που γεννήθηκαν για να επιβιώσουν.
Η ανάγκη για νέους ορίζοντες, για νέες πνοές.
Η ανάγκη να ξεπεράσουμε τα όρια και τα σύνορα που φυλακίζουν τον άνθρωπο και τη ψυχή του.
Μέσα στα σύννεφα γιατί εκεί υπάρχει μια καλύτερη πλευρά.
Μέσα στα σύννεφα γιατί ο ήλιος δεν φέρνει πάντα τη χαρά.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Γ.Κ.: Εκείνο το σύννεφο που κρύβει όλα τα ταξίδια μου.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Γ.Κ.: Ταξίδια, μηνύματα, όνειρα… Ίσως βρει κι εκείνος τον εαυτό του μέσα σε κάποιο ποίημα μου.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Γ.Κ.: Πως θα ξεκινήσει το επόμενο ταξίδι μου… με ποιο τρόπο θα έρθει…

Φοβάστε...
Γ.Κ.: Τους ανθρώπους που δεν γελάνε ποτέ και ζουν σε καλούπια, καρφωμένοι στη γη.

Αγαπάτε...
Γ.Κ.: Την ελευθερία κι οτιδήποτε δεν περιορίζει…

Ελπίζετε...
Γ.Κ.: Σε μια μεγάλη, χαρούμενη γιορτή χωρίς περιορισμούς και αποκλεισμούς.

Θέλετε...
Γ.Κ.: Ένα κόσμο που όλα τα παιδιά θα χαμογελούν.
Ένα κόσμο χωρίς σκοτεινές ψυχές.
Ένα κόσμο χωρίς συρματόπλεγμα και σφαίρες.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Γ.Κ.: Εκείνοι που δεν φοβούνται τα ύψη.
Εκείνοι που αγαπούν τις πτήσεις της ψυχής πάνω απ’ τον κόσμο αυτό.
Εκείνοι που μισούν τα όρια και ότι φυλακίζει.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Γ.Κ.: Πιστεύω πως δεν υπάρχει πρέπει η δεν πρέπει, αλλά θέλω ή δεν θέλω.

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Γ.Κ.: Σε βιβλιοπωλεία της Θεσσαλονίκης και της Κω, αλλά και σε ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Γ.Κ.: Ζω και εργάζομαι στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχει σελίδα μου στο facebook όπου κι εκεί μπορούν οι φίλοι να διαβάσουν κάποια ποιήματα μου.

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Γ.Κ.: Το γκρίζο του σύννεφου και της ομίχλης.

Ποια μουσική;
Γ.Κ.: Η ροκ και η κλασική.

Ποιο άρωμα;
Γ.Κ.: Της βροχής.

Ποιο συναίσθημα;
Γ.Κ.: Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Γ.Κ.: Ίσως κάθε ποίημα να ήταν μια ταινία μικρού μήκους ή κάποιο μουσικό CD. Π.χ. το ποίημα Άστρο της αυγής (Της Αυγής) έχει μελοποιηθεί απ’ το συγκρότημα Κρυφές αλήθειες.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Γ.Κ.: Jack Kerouac.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Γ.Κ.: Ο Ποιητής και τραγουδιστής των Doors Jim Morrison. Mε την ποίηση του, τα τραγούδια του και τον τρόπο ζωής του.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Γ.Κ.: Να ζει, να ονειρεύεται! Να ταξιδεύει με τη ψυχή του! Βέβαια επηρεάζει και η εμπειρία και τα βιώματα αλλά και τα γύρω ερεθίσματα. Εξαρτάται τι θα αγγίξει πιο πολύ τη ψυχή σου.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Γ.Κ.: Η πίστη του συγγραφέα σε αυτό που κάνει και η αφοσίωση του αλλά και η αγκαλιά του αναγνώστη, αν λάβει και το μήνυμα του βιβλίου τότε πιστεύω υπάρχει επιτυχία.

Τι την αποτυχία;
Γ.Κ.: Η χρησιμοποίηση ψεύτικων και βαρύγδουπων λέξεων και εκφράσεων μόνο και μόνο για τον εντυπωσιασμό του αναγνώστη.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Γ.Κ.: Είναι ή δεν είναι κατάχρηση, μόνο καλό μπορεί να κάνει. Δεν τρέφει απλά τη ψυχή αλλά της ανοίγει περισσότερους δρόμους.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Γ.Κ.: Ο Επισκέπτης.
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο

Από τις Εκδόσεις Κορνηλία Σφακιανάκη

Συναντώντας τον λογοτεχνικό μας ίσκιο στο χαρτί

Η συλλογή των κειμένων που περιέχονται στο έργο του Αντώνη Θ. Παπαδόπουλου «ΔΟΚΙΜΙΑ», θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως μια πηγή γνώσεων γύρω από την γραφή και τα κίνητρα που ωθούν έναν λογοτέχνη να εμπνέεται, να δημιουργεί και να μοιράζεται τις σκέψεις του.

Προσωπικά αφιέρωσα όλη μου την προσοχή διαβάζοντας τα κεφάλαια με τους τίτλους «Ξαναβρίσκοντας τον ποιητή», «Η ποίηση και το κοινό της», «Η σχετικότητα των κριτηρίων και των κρίσεων» και «Πνευματική δημιουργία και καινοτομία». Αιτία ήταν η ανάγκη μου να αναλύσω βαθύτερα όσα νιώθω και ζω ερχόμενος σε επαφή με το μελάνι, το χαρτί, την ψυχή μου και την ψυχή του αναγνώστη.

Βεβαίως υπάρχουν και εκτεταμένες αναλύσεις γύρω από τα έργα του Σεφέρη, του Σαραντάρη, του Παπατσώνη, του Λιάκου, του Κόνεσκι και του Μεσίνα ενώ γίνεται ιδιαίτερο αφιέρωμα και στη σάτιρα του Νικόλαου Κουτούζη.

Επίσης μαθαίνουμε για τη γενιά του 70 και την μεταπολεμική μας ποίηση, καθώς και για τον κοινοβουλευτικό επικριτή του Παλαμά, μιας και ο ποιητής μας ήταν ένας ένθερμος υποστηρικτής της επικράτησης της δημοτικής γλώσσας.
Έχω μονάχα μια ένσταση να κάνω σχετικά με την αναφορά του ποιητή Μπλάζε Κόνεσκι ως «Σλαβομακεδόνα».[1] Συγκεκριμένα αναφέρεται από τον Αντώνη Θ. Παπαδόπουλο στο κεφάλαιο «Διαβάζοντας Μπλάζε Κόνεσκι» και σας το μεταφέρω: 

‘Πρωτόπιασα την ποιητική συλλογή του Σλαβομακεδόνα ποιητή Μπλάζε Κόνεσκι,[2] που τιτλοφορείται «Η κεντήστρα» με αρκετή περιέργεια και ενδιαφέρον. Γιατί, πρέπει να ομολογήσω, ότι ήταν η πρώτη μου επαφή με βιβλίο λογοτέχνη από τον ευρύτερο γιουγκοσλαβικό χώρο….’
Ο μόνος τρόπος για να δεχτώ αυτό τον χαρακτηρισμό από τον δημιουργό του κειμένου, θα ήταν εάν ο εν λόγο ποιητής γεννήθηκε από σλάβους γονείς σε μέρος της Μακεδονίας μας. Οτιδήποτε άλλο συγχέει την ιστορία και την πολιτική με την λογοτεχνία, χρησιμοποιώντας ως όχημα την ελευθερία και την δημοκρατία του λόγου για να βαφτίσουμε και να προωθήσουμε κάτι το οποίο δεν ισχύει. Και πραγματικά ως Μακεδόνα με προσβάλλει αυτή η αναφορά στον Σκοπιανό ποιητή ως σλαβο-Μακεδόνα. 

Για το τέλος, σας μεταφέρω ως ευχή τους εμπνευσμένους στίχους του Μιχάλη Κατσαρού στο ποίημά του «Η διαθήκη μου», όπως αναφέρονται στο βιβλίο:[3]

«Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς
που λέγονται μεγάλοι
(….)στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
(….)σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια στα θούρια
(….)ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
Αντισταθείτε.»
Κλικ για περισσότερα του Θεόφιλου
Ο συγγραφέας εξηγεί το πνεύμα του βιβλίου, στον πρόλογό του:
...τα κείμενα αυτά επιμένουν να μιλούν ακόμα για ποίηση και ποιητές. Κι αυτό πότε; Μα σε μέρες, που η ποίηση παραμένει στη γωνία περιφρονημένη, πρώτα - πρώτα από τους αναγνώστες, γιατί εκ πρώτης όψεως τους περισπά η ένταση και η σαγήνη των εικόνων της τηλεοπτικής οθόνης, ύστερα από τους εκδότες, γιατί η ποίηση δεν… «πουλάει» (λες και υπήρχαν εποχές, που πλούτιζαν από την ποίηση) και τέλος από τους ίδιους τους ποιητές, που κλείστηκαν στον εαυτό τους, σιγοψιθυρίζοντας με απελπισία ακατανόητα ξόρκια. Έχω τη γνώμη ότι αυτοί, που εξακολουθούν ν’ αγαπούν την ποίηση, να πιστεύουν στη διαχρονική αξία της και να γοητεύονται ακόμα από την ομορφιά της, πρέπει να μην αμελούν να καταθέτουν τον δικό τους λόγο για το αντικείμενο αυτό της αγάπης τους, όσο κι αν η φωνή τους επικαλύπτεται ακόμα από τους εκκωφαντικούς ήχους μιας θλιβερά απογυμνωμένης καθημερινότητας ή περιφρονητικά αγνοείται. Μέσα στον ορυμαγδό αυτό ο λόγος τους γίνεται ψίθυρος. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι ανέκαθεν οι «ψιθυριστές» ήταν επίφοβοι. Μ’ αυτή την έννοια τα κείμενα αυτά ας θεωρηθούν απλοί ψίθυροι και είναι γι’ αυτό, που εμείς θα εξακολουθούμε να «μιλάμε ακόμα για ποίηση και ποιητές».

[1] Σελ.110 «Δοκίμια» Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος, Εκδόσεις ΡΕΩ, 2010
[2] Με μια σύντομη έρευνα στο διαδίκτυο, μπορείτε εύκολα να μάθετε επίσης το πώς κατασκευάστηκε η γλώσσα των Σκοπίων και ποια ήταν η συμβολή του Μπλάζε Κόνεσκι σε αυτή. Προσωπικά ωστόσο, όταν διαβάζω τα έργα οποιουδήποτε λογοτέχνη, κρατώ όλα εκείνα τα θετικά που έχει να μας προσφέρει μες από τη γραφή του. Γιατί η λογοτεχνία ενώνει. Δεν έχει χρώμα, σημαία, γλώσσα, παρά μόνο ένα κοινό στοιχείο: Συναισθήματα.
[3] Σελ.45-46 «Δοκίμια» Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος, Εκδόσεις ΡΕΩ, 2010

Ως πού θα φτάνατε για την αγάπη;

Θα ξεκινήσω την ανάλυσή μου σχετικά με το βίωμα μου στο έργο της συγγραφέως Σοφίας Κραββαρίτη, θέτοντάς σας εξαρχής το ερώτημα που σκάλωσε αμέσως στο νου μου μόλις έφτασα στην τελευταία σελίδα του μυθιστορήματός της: Ως πού θα φτάνατε για την αγάπη;
Η ιστορία ξεκινά με την ηρωίδα μας, την Μαργαρίτα, να αποβιβάζεται από το πλοίο γεμάτη προσμονή για την συνάντήσή της με τον αγαπημένο της Άρη.
«Πως έγιναν έτσι οι ζωές μας; Γιατί αφήσαμε τόσα χρόνια να πάνε χαμένα;», ρωτάει τον εαυτό της γεμίζοντας μας με ερωτηματικά για όσα μεσολάβησαν.
Όλες οι σκέψεις των ηρώων όμως σβήνουν έπειτα από κάποιες στιγμές, παρασυρόμενες από το χάδι του έρωτα. Γιατί τούτο είναι το μόνο γιατρικό που μπορεί να ξορκίσει ένα παρελθόν τόσο σκοτεινό, που έχει ακόμη τη δύναμη να κρατά πάντα όμηρο το μέλλον.
Κι έπειτα μας δίνονται σιγά σιγά ψήγματα εξηγήσεων για το πού οφείλετε η τόση θλίψη που υπήρχε ριζωμένη μέσα τους.
Η ιστορία μεταφέρετε εναλλάξ στο παρελθόν και στο παρόν, αναλύοντας με πάσα λεπτομέρεια τα όσα προηγήθηκαν που τους οδήγησαν εδώ.
Τότε, που παιδιά ακόμη, οι γονείς απαγόρευαν αυτόν τον γάμο, φτάνοντας στο σημείο μάλιστα η δεκαεξάχρονη Μαργαρίτα να ξυλοφορτώνεται για χάρη του Άρη. Ωστόσο τίποτε δεν φαινόταν ικανό να την κρατήσει μακριά από τον αγαπημένο της.
Στον αντίποδα ο Άρης ήταν είκοσι χρονών. Παιδί και άντρας συνάμα που τον βρίσκουμε να ξενιτεύεται στην Αμερική. Όμως η έγνοια της παιδικής του αγάπης, δε σβήνει παρά το χωρισμό.
Τον έχει επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που έπειτα από χρόνια τον βρίσκουμε να αναρωτιέται για το κακό που εν γνώσει του δημιούργησε στη ψυχή της, σκεπτόμενος «Σου πήρα την αθωότητα μικρή μου;».

Πρόταση γάμου και Αρκούδα

Ο συγγραφέας...
Ο Άντον Τσέχωφ δεν υπήρξε ποτέ καλός μαθητής. Ωστόσο, από πολύ μικρός, είχε τη φήμη του παραμυθά. Θα ασχοληθεί με τη συγγραφή από τα φοιτητικά του χρόνια. Ως σπουδαστής δημοσίευσε περισσότερα από 300 κείμενα ενώ το πρώτο του θεατρικό, ένα τετράπρακτο που πιθανολογείται πως είναι ο Πλατόνωφ, απορρίφθηκε από το θέατρο Μάλι με αποτέλεσμα να το καταστρέψει. Το 1884 εκδίδει την πρώτη του συλλογή διηγημάτων και λίγο καιρό αργότερα έχει κιόλας χαρακτηρισθεί ως πρωτοπόρος. Το 1886 μαθαίνει ότι πάσχει από φυματίωση και την αμέσως επόμενη χρονιά ο Ιβάνωφ σημειώνει τραγική αποτυχία. Εκείνος, ευτυχώς, συνεχίζει την δημιουργική του ενασχόληση και ακολουθούν τα έργα: Κύκνειο άσμα, Στέππα και Αρκούδα. Το 1895 έγραψε τον Γλάρο σημειώνοντας ακόμα μία αποτυχημένη πρεμιέρα όμως, τόσο ο Γλάρος όσο και οι άλλες αποτυχίες του γίνονται τελικά επιτυχίες όταν ξανανεβαίνουν, με τον ίδιο να καταξιώνεται τελικά το 1898. Κατέληξε το 1904.


Στην παράσταση...
Η Βαλεντίνη Λουρμπά σκηνοθετεί δύο μονόπρακτα του μεγάλου δραματουργού με το ήθος και την πίστη που την διακρίνει για το καλό, κλασικό και ποιοτικό, θέατρο. Στο φιλόξενο θέατρο Εκάτη, πέρα των ιψενικών Αγριόπαπια και Κουκλόσπιτο που παίζονται (και) φέτος,[1] αξίζει να παρακολουθήσετε τα μονόπρακτα του Τσέχωφ, Αρκούδα και Πρόταση γάμου, ειδικά αν θέλετε να ξεφύγετε από τη βαριά ατμόσφαιρα και τους πολυεπίπεδους χαρακτήρες του Ίψεν. Τα δύο έργα του Ρώσου δραματουργού διακρίνονται για τη φαιδρή τους διάθεση, προσφέρουν καρικατουρίστικους ήρωες, έχουν νεύρο, κωμικές γραμμές, την αρχοντική ατμόσφαιρα της ανωτέρας τάξης που χαρακτηρίζει σχεδόν κάθε έργο του ίδιου συγγραφέα αλλά και ένα σατιρικό παιχνίδι με τις ανθρώπινες αδυναμίες και ελαττώματα. Ο Τσέχωφ γνωρίζει την τέχνη της πλοκής σε υποθέσεις οι ήρωες των οποίων παραμένουν σχεδόν αδρανείς, βασιζόμενος στους δυνατούς διαλόγους του που λειτουργούν τόσο από έναν χαρακτήρα προς τον άλλο, όσο και από τους χαρακτήρες προς το κοινό -ή προς τον εαυτό τους- και το ίδιο συναντάμε κι εδώ μαζί με αρκετό χιούμορ -διακωμωδεί τους ίδιους τους ήρωές του ειρωνευόμενος καταστάσεις και πρόσωπα-, καλοσύνη -δεν υπάρχει κανένας μοχθηρός ή με οποιονδήποτε τρόπο κακός-, κεραυνοβόλους έρωτες -όπως και σε άλλα έργα του- και γλυκόπικρη γεύση.

Στην Αρκούδα... η Ποπόβα, μια μαυροντυμένη χήρα, δέχεται την απρόσμενη επίσκεψη του Σμηρνώφ προκειμένου να απαιτήσει τα χρήματα που του όφειλε ο συγχωρεμένος σύζυγος. Και είναι αποφασισμένος να τα πάρει αλλά δεν είναι προετοιμασμένος για την εξέλιξη.
Στην Πρόταση γάμου... ένας τριανταπεντάρης θεωρεί ότι βρίσκεται σε ηλικία γάμου και επισκέπτεται το σπίτι της γυναίκας που διάλεξε προκειμένου να ζητήσει το χέρι της.

Θα δείτε μια υπέροχη ατμόσφαιρα εποχής και καλοδουλεμένες ερμηνείες που μένουν. Θα περάσετε πολύ καλά και θα χαμογελάσετε σε αρκετά σημεία με τα παθήματα των ηρώων.

Κλικ για περισσότερα της Τζένης

Συντελεστές

Συγγραφέας: Άντον Τσέχωφ
Σκηνοθέτης: Βαλεντίνη Λουρμπά
Μετάφραση: Θίασος Λεπτουργείον
Διασκευή: Θίασος Λεπτουργείον

Παίζουν: Κώστας Κονταράτος, Άννα Κουκουλιάτρα, Ξενοφών Χατζής, Αναστασία Κονταράτου


Θέατρο Εκάτη
Εκάτης 11, Πλατεία Κυψέλης
Κρατήσεις: 2106401931

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Γενική είσοδος: 12 ευρώ Φοιτητές & άνεργοι: 8 ευρώ
Διάρκεια: 70 λεπτά

[1] Για την παράσταση Κουκλόσπιτο και για την Αγριόπαπια

Η Ελένη Βαηνά και η Ολέθρια σχέση


Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ε.Β.: Αυτή την ιστορία δεν την έγραψα απλά, την έζησα πρώτα και μετά βγήκε στο χαρτί αυθόρμητα. Από καθαρή σύμπτωση γνωρίζω καλά κάποιους από τους ήρωές μου. Όσα συνέβησαν σε αυτή την «Ολέθρια σχέση» διαδραματίστηκαν με εμένα να τα πληροφορούμαι σε καθημερινή βάση, να συμβουλεύω, να παρηγορώ, να στηρίζω ψυχολογικά και γενικότερα να συνδράμω με κάθε τρόπο. Αν δεν ήμουν μάρτυρας, μπορεί και να μην πίστευα όσα ένα γυναικείο μυαλό μπορεί να σκαρφιστεί απλά για να εκδικηθεί τον πρώην σύζυγο. Μπορεί να μη συμπεριλαμβανόμουν στα εμπλεκόμενα πρόσωπα, αλλά ήταν αδύνατον να μη θυμώσω με τον χειρισμό της μητέρας του παιδιού, η οποία έκανε τα πάντα για να το αποξενώσει από τον πατέρα του. Είμαι και εγώ μητέρα και θεωρώ ότι τα παιδιά, ανεξάρτητα από τις δικές μας επιλογές, δεν χρωστάνε τίποτα για να πληρώνουν ακριβά τα δικά μας λάθη. Το δικαίωμά τους να έχουν στη ζωή τους και τους δυο γεννήτορές τους είναι αδιαπραγμάτευτο. Ταυτόχρονα επέπληττα τον πατέρα όταν έκανε λάθος χειρισμούς και ήταν έτοιμος να καταθέσει τα όπλα και, το σημαντικότερο, όταν διέκρινα ότι είχε βουτήξει στην κατάθλιψη, τον έσυρα κυριολεκτικά σε έναν ψυχίατρο που είναι και αυτός οικογενειακός μου φίλος. Όπως καταλαβαίνετε, δεν είχα άλλη επιλογή από το να γράψω την «Ολέθρια σχέση».

Κούλα Αγαγιώτου

Η Κούλα Αγαγιώτου, η γιαγιά Σοφία από τη σειρά «Το ρετιρέ», η Κούλα Κοντοπούλου της σειράς «Μεθοριακός σταθμός» γεννήθηκε στην Αθήνα το 1915 και πέθανε ξεχασμένη το 2006 στο σπίτι της στο Κουκάκι.
Η αγαπημένη ηθοποιός συμμετείχε σε 49 ελληνικές ταινίες, δύο συμπαραγωγές και πέντε τουλάχιστον βίντεο-ταινίες της δεκαετίας του 1980. Η φυσιογνωμία της είναι ξεχωριστή και υποστήριξε με τον δικό της μοναδικό τρόπο κάθε ρόλο. Εμφανίστηκε πρώτη φορά το 1951 στην ταινία «Ματωμένα Χριστούγεννα» δίπλα στην Ελένη Χαλκούση και την Έλλη Λαμπέτη.
Στη δεύτερη ταινία της εμφανίστηκε πέντε ολόκληρα χρόνια αργότερα, στο «Γραφείον συνοικεσίων» αλλά μετά η κινηματογραφική της παρουσία ήταν συχνότατη!
Σημαντική ήταν η ερμηνεία της στην ταινία Ευδοκία το 1971.
Τελευταία και χαρακτηριστική της εμφάνιση στην τηλεόραση ήταν στη σειρά «Το ρετιρέ» (MEGA, 1990-1992, 84 επ.)
Ως προς τη θεατρική της δραστηριότητα, ελάχιστα είναι τα στοιχεία και τα τεκμήρια που έχω στα χέρια μου, όπως η ακόλουθη φωτογραφία, όπου απεικονίζεται με τον Γιάννη Αργύρη και άλλους ταλαντούχους ηθοποιούς στην ανάγνωση έργου του Σπύρου Μελά (απεικονίζεται στη μέση).
Η Κούλα Αγαγιώτου εμφανίστηκε και στο Θέατρο της Δευτέρας, όπως βλέπουμε στη φωτογραφία
όπου απεικονίζεται με την Έλλη Φωτίου από «Το φινταντάκι» (ΥΕΝΕΔ, Μάης 1972).
Οι φωτογραφίες και τα screenshots των ταινιών προέρχονται από το προσωπικό μου αρχείο.
Κλικ για περισσότερα του Πάνου

Η Σουζάνα Χατζηνικολάου και Το αυγό του Θεού

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Ζ.Χ.: Πάντα με γοήτευε η εποχή του Μεσαίωνα, και το κυνήγι των Μαγισσών και των Δαιμονισμένων από την καταπιεστική Ιερά Εξέταση μου φαινόταν πάντα ενδιαφέρον υλικό. Είχα την αίσθηση ότι κάπου μέσα στο θέμα αυτό θα μπορούσε να γεννηθεί μια ιστορία. Επιπλέον, ενώ πιστεύω στο Θεό, βλέπω ότι σήμερα η θρησκεία είναι πολύ παρεξηγημένη έννοια. Έτσι θέλησα μέσω μιας φανταστικής θεολογίας να μιλήσω γι΄ αυτήν έτσι όπως τη βλέπω εγώ, και τελικά παρασύρθηκα σ΄ ένα απρόσμενο φανταστικό ταξίδι.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Ζ.Χ.: Στο σπίτι, σ΄ έναν υπολογιστή στο τραπέζι, παρέα με μια κούπα καφέ. Έτσι τουλάχιστον άρχιζα, γιατί στη συνέχεια μεταφερόμουν στη Νεβάντε και ακολουθούσα τους ήρωες σαν αόρατος παρατηρητής. Αναρωτιέμαι αν καμιά φορά αισθάνονταν την παρουσία μου.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Ζ.Χ.: Ξεκίνησα γράφοντας τα δώδεκα πρώτα κεφάλαια σε δυο μήνες. Στη συνέχεια το άφησα για τέσσερα χρόνια, όσο έκανα ειδικότητα. Όλο εκείνο το διάστημα δε μπορούσα καθόλου να γράψω λόγω άγχους και κούρασης. Είχα πιστέψει ότι δε θα ξανάγραφα ποτέ και είχα απογοητευτεί. Όταν τελείωσα την ειδικότητα και ξεκουράστηκα, το υπόλοιπο βιβλίο σχεδόν γράφτηκε από μόνο του. Μου βγήκε αυθόρμητα και το τελείωσα μέσα σε τρεις μήνες, με πολλές ώρες βέβαια καθημερινής ενασχόλησης.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Ζ.Χ.: Πρωτότυπο και ειλικρινές.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Ζ.Χ.: Η υπόθεση διαδραματίζεται σε μια φανταστική χώρα, τη Νεβάντε, που διοικείται από το ιερατείο και τον Αρχιερέα ενός φανταστικού θεού. Πρόκειται για μια ακραία θρησκευτικά φανατισμένη κοινωνία στην οποία οποιαδήποτε διαφωνία με τους Ιερούς Νόμους θεωρείται αμαρτία και καταδικάζεται. Οι «αμαρτωλοί» σημαδεύονται με τη Σφραγίδα, ένα σύμβολο που θεωρείται δαιμονικό, εξορίζονται και καταδιώκονται. Η ιστορία ακολουθεί τον Φίλκε, έναν από αυτούς τους εξορίστους, σ΄ ένα ταξίδι με τους φίλους του μέσα στη Νεβάντε, μέχρι τη στιγμή που το αληθινό Κακό τον πλησιάζει και του προσφέρει την υπόσχεση της εκδίκησης με αντάλλαγμα την ψυχή του.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Ζ.Χ.: Την διαρκή, σίγουρη αίσθηση ότι στο βάθος πίσω απ΄ όλα ο Θεός είναι πανταχού παρών και ότι όλο αυτό τελικά είναι ένα δικό του σχέδιο το οποίο καλούμαστε να ανακαλύψουμε.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Ζ.Χ.: Αγαπημένοι μου είναι ο Σίντρο, γιατί στέκεται δίπλα στον Φίλκε από την πρώτη στιγμή, και ο Ένκρε, γιατί βρίσκει τη δύναμη να αναγνωρίσει τα λάθη του και να ζητήσει συγχώρεση γι΄ αυτά. Ιδιαίτερα για τον Ένκρε πιστεύω ότι η μεταστροφή του και η σχέση του με τον Φίλκε είναι καίριας σημασίας για την πορεία της ιστορίας. Το κεφάλαιο «Σπείρα και Σφραγίδα», στη μέση του βιβλίου, είναι αυτό που σφραγίζει τη νίκη του Καλού ενάντια στο Κακό. Είναι το αγαπημένο μου.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Ζ.Χ.: Ένα μεγάλο, πρωτότυπο ταξίδι, γεμάτο εκπλήξεις, και μια περιπέτεια με καλό τέλος.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Ζ.Χ.: Η μοναξιά.

Φοβάστε...
Ζ.Χ.: Το κακό τέλος στα παραμύθια.

Αγαπάτε...
Ζ.Χ.: Τις μικρές καθημερινές στιγμές ευτυχίας.

Ελπίζετε...
Ζ.Χ.: Στο Καλό της ανθρώπινης ψυχής.

Θέλετε...
Ζ.Χ.: Να μπορώ να γράφω πάντα.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Ζ.Χ.: Όσοι επιλέξουν όχι να το διαβάσουν, αλλά να το ζήσουν.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Ζ.Χ.: Για το περιπετειώδες ταξίδι και τη διαφορετική ματιά του στο θέμα της θρησκείας μέσα από μια ιστορία φαντασίας.

Γιατί δεν πρέπει;
Ζ.Χ.: Εχμ... γιατί είναι πολύ μεγάλο και θα πάρει χρόνο.

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Ζ.Χ.: Είναι διαθέσιμο σε όλα τα βιβλιοπωλεία και στο διαδίκτυο.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Ζ.Χ.: Στο προφίλ μου στο facebook και σε επικοινωνία με τις Εκδόσεις Κέδρος.

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Ζ.Χ.: Το μοβ. Αλλά πρέπει να το διαβάσεις για να καταλάβεις γιατί.

Ποια μουσική;
Ζ.Χ.: Του ταιριάζει σκληρή μουσική. Rock και metal.

Ποιο άρωμα;
Ζ.Χ.: Της λεβάντας. Αλλά επίσης πρέπει να το διαβάσεις για να το καταλάβεις.

Ποιο συναίσθημα;
Ζ.Χ.: Η ελπίδα και η απελπισία, εναλλάξ. Ο φόβος και το θάρρος, επίσης εναλλάξ. Το πείσμα. Η αγάπη και το μίσος. Και κυρίως η πίστη.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Ζ.Χ.: Παραμύθι της γιαγιάς δίπλα στο τζάκι.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Ζ.Χ.: Χαμένη και μπερδεμένη.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Ζ.Χ.: Την Κέιτ Μόρτον. Εκπληκτική. Και διαβάζω συνεχώς τους νέους Έλληνες συγγραφείς του φανταστικού.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Ζ.Χ.: Με έχουν επηρεάσει οι κλασσικοί συγγραφείς, Έλληνες και ξένοι. Ως προς τον τρόπο που ζω κυρίως, και που σκέφτομαι. Λατρεύω τον Μυριβήλη και τον Τερζάκη. Τη Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια, την Παναγιά τη Γοργόνα και την Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ.

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Ζ.Χ.: Τί να με κατευθύνουν, ό,τι θέλουν κάνουν! Για δοκίμασε να τους κάνεις ζάφτι! Ο καθένας κάνει του κεφαλιού του και άντε να τους ελέγξεις αν μπορείς!
Εντάξει, μερικές φορές όταν μπλέκουν άσχημα, αναγκάζομαι να τους ξεμπλέξω.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Ζ.Χ.: Κατά τη γνώμη μου και τα δύο, αλλά εμπειρία περισσότερο. Η φαντασία είναι σίγουρα απαραίτητη, αλλά αν δεν κάτσεις να γράψεις, να διαβάσεις αυτό που έγραψες, να σβήσεις, να ξαναγράψεις και να ξαναδιαβάσεις και να ξανασβήσεις, δε γίνεται. Πρέπει να γράψεις ξανά και ξανά, να μάθεις να στήνεις, να συνδυάζεις, να περιπλέκεις, να μπερδεύεις και να λύνεις, κι αυτό δε γίνεται με την πρώτη φορά.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Ζ.Χ.: Πολλά πράγματα, που μπορεί να μη σχετίζονται με το ίδιο το βιβλίο. Σίγουρα μετράει το να είναι καλό, αλλά πρέπει και να προωθηθεί καταλλήλως, να μάθει το αναγνωστικό κοινό γι΄ αυτό, να γίνει γνωστό. Αλλιώς όσο καλό και να είναι, δεν προχωράει.

Τι την αποτυχία;
Ζ.Χ.: Το αντίθετο από τα παραπάνω.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Ζ.Χ.: Ποτέ και με τίποτα.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Ζ.Χ.: Δύσκολη ερώτηση. Μάλλον θα έβαζα τον τίτλο «Η ζωή λευκό χαρτί».

Τζένη μου θα ήθελα να σε ευχαριστήσω ειλικρινά για αυτή τη συνέντευξη σχετικά με το «Αυγό του Θεού» και να σου ευχηθώ να είσαι πάντα καλά και να συνεχίσεις να μας προσφέρεις καινούρια αναγνωστικά μονοπάτια.
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο

Στο οπισθόφυλλο...
Στη θεοκρατική κοινωνία της Νεβάντε και της πρωτεύουσάς της, Βαγιαμόρεν, η αμφισβήτηση του Αρχιερέα και του ιερατείου ισοδυναμεί με θανάσιμη αμαρτία. Οι αμαρτωλοί θεωρούνται καταραμένοι από τον Θεό Γκνοφόσιρ και εξορίζονται σημαδεμένοι με τη Σφραγίδα, το σύμβολο των δαιμόνων. Η ποινή ισοδυναμεί με καταδίκη σε θάνατο, καθώς οι εξόριστοι έρχονται αντιμέτωποι με τον ακραίο φανατισμό και την προκατάληψη της Νεβάντε, και ελάχιστοι από αυτούς επιβιώνουν πάνω από δώδεκα μήνες. Ύστερα από τέσσερα σκληρά χρόνια εξορίας και βαριά άρρωστος, ο Φίλκε επιστρέφει στη Βαγιαμόρεν. Συναντά τον παλιό του φίλο Σίντρο κι εκείνος πηγαίνει μαζί του. Παρέα με τον Ίλυ και τον Άνικ, δυο αδέρφια από εξόριστη μητέρα, θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι για κάποιο μοναστήρι στο Βορρά. Η πίστη όλων στον Θεό έχει κλονιστεί, και το μίσος για τον τύραννο Αρχιερέα Ζεσπίλκα είναι κοινό. Όμως κάποια στιγμή οι αληθινοί δαίμονες θα ξυπνήσουν και θα ψάξουν για συμμάχους ανάμεσα στους εξορίστους. Και τότε ο Φίλκε θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στη συγχώρεση και στην εκδίκηση. Και θα ανακαλύψει ότι η Σφραγίδα στον κρόταφό του είναι κάτι περισσότερο από μια απλή ζωγραφιά.βι
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος

Η Σουζάνα Χατζηνικολάου μεγάλωσε στην Αθήνα. Από μικρή διάβαζε πολλά παραμύθια και ιστορίες φαντασίας, ώσπου κάποια στιγμή άρχισε να γράφει και δικά της. Σπούδασε ιατρική και ειδικεύεται στην παιδιατρική, συνεχίζοντας παράλληλα να ασχολείται με τη λογοτεχνία του φανταστικού. Η "Ίριδα" (εκδόσεις Πατάκη) ήταν το πρώτο της μυθιστόρημα.

Η Τάνια Θεοδοσίου και Οι ανυφάντρες της μοναξιάς


Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Τ.Θ.: Συνήθως το έναυσμα για να ξεκινήσω ένα βιβλίο, δεν είναι συγκεκριμένο. Ξεκινάω να γράφω ακολουθώντας μια εσωτερική ανάγκη που γυρεύει τρόπους φανατικά, σκέψεις και συναισθήματα να γίνουν λόγος, να γίνουν έκφραση. Κι εδώ λοιπόν, σ’ αυτό το βιβλίο απλά ακολούθησα τα σήματα της ψυχής κι άντλησα σκέψεις κι έμπνευση από την ταξινομημένη αποθήκη των ονείρων.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Τ.Θ.: Στην αγαπημένη γωνιά του γραφείου μου, με μόνη παρέα κάποιες μελωδικές μπαλάντες και τις σκέψεις μου.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Τ.Θ.: Το συγκεκριμένο βιβλίο μου πήρε κοντά δύο χρόνια. Δυο χρόνια δημιουργικά, παραγωγικά που με βοήθησαν ν’ αποδράσω από την στυγνή, την στείρα πραγματικότητα και να ζήσω σ’ έναν άλλο κόσμο, σε μια άλλη διάσταση εκεί που τίποτα δεν σε πονάει και τίποτα δεν σε θλίβει.

Νόστος Ελληνικός

Με δυο λόγια το νέο βιβλίο του Τάσου Μακράτου σκιαγραφεί την οδύσσεια των επί σαράντα έτη ξενιτεμένων και την επιστροφή τους στην πατρίδα. Η συμβολική μορφή των τραυμάτων, των ματαιώσεων και των στερήσεων, ο Εστερημένος ο Μέγας -και οι Συν Αυτώ οι μεγάλοι του πνεύματος-, αναλαμβάνει να νοηματοδοτήσει -όμορφη λέξη που αντέγραψα από το δελτίο τύπου- την πορεία των ξενιτεμένων μας και να τους δικαιώσει -αλλά μπορεί και όχι· τέτοια ερωτήματα πλανώνται πάντα γύρω από τις σκέψεις.
Διαβάζοντας την περίληψη και τον κατατοπιστικό πρόλογο καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μία καταγραφή αναμνήσεων και νοσταλγίας, όπως και ένας απολογισμός ζωής, εκείνων που ωρίμασαν στην ξενιτειά επί σαράντα έτη, επιβίωσαν της μοίρας τους πάντα με τη σκέψη και την καρδιά τους στραμμένες στην Ελλάδα (τους/μας), κράτησαν ζωντανή τη γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα, το άρωμα και το χρώμα της πατρίδας-μάνας γης μέσα τους και διένυσαν δεκαετίες ολόκληρες με το όνειρο της επιστροφής ως απαραίτητο κομμάτι της ολοκλήρωσής τους.
Πού να κρατηθεί κανείς, όταν καταθέτει τους απολογισμούς του; Τι θα αντισταθμίσει τον αέναον εστερημένο της ανθρώπινης ουσίας και θα της παρέξει στοχασμένη ανακούφιση; αναρωτιέται ο συγγραφέας προσφέροντας το πλαίσιο των αναζητήσεών του προτού επιβεβαιώσει ότι ακόμα και ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει την ανθρώπινη καρδιά, με εκείνη την λατινική φράση του Αλμπέρ Καμύ: Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο.[1]
Όταν αρχίσει η κανονική αναγνωστική εμπειρία οι λέξεις (μου) μοιάζουν φτωχές για να περιγράψουν την αισθητική ένταση του κειμένου, τις εκφραστικές του αποχρώσεις, την νοσταλγία της πατρίδας που μόνο όσοι την στερήθηκαν μπορούν να νιώσουν απόλυτα... Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί ένα πλούσιο περιγραφικό εννοιολογικό και μεταφορικό λεξιλόγιο με άνεση και εξαίσια γνώση, και δεν εννοώ αυτών καθαυτών των λέξεων, αλλά του ρυθμού που θέλει να έχει το κείμενό του, του μέτρου πάνω στο οποίο βασίζεται η καταγραφή όλων, της αισθητικής που του ταιριάζει, των συναισθημάτων που αποδίδει...
Κάτι ενθυμητικό... ...κάποια σελίδα μισοφάγωτη... ...τα χρόνια απροσδιόριστα... ...τα μάτια μας τα νεανικά ακραιγνή και έκπλαγα... ...ακίνητοι υπτίως ξέπνοοι... ...μασούσαμε ηδονικά την παιδική μας ηλικία... ...με κινήσεις καλλίροες... ...η μνήμη μεσίστια... ...και τα φύλλα πρασίνιζαν τα δάκρυά μας...
Αποφασίζει να εκφραστεί με έναν χειμαρρώδη λόγο απαλλαγμένο από παύσεις θαρρείς. Ασταμάτητα γράφει η πένα στο χαρτί, ρέουν οι λέξεις χωρίς τελεία ή κόμμα, φεύγει το κείμενο όπως η ζωή. Γοργά, σαν να βιάζεται να τερματίσει ενώ είναι τόσο, μα τόσο, όμορφο!
Όλο το έργο χρωματίζεται με μπλε και πράσινο, από το πιο απαλό γαλάζιο ως το πιο σκούρο, όλη η γκάμα των δύο "χρωματίζουν" πρόσωπα, αναμνήσεις, ρούχα, αισθήματα, τοπία... περισσότερο από κάθε άλλη απόχρωση (το μυαλό μας καταπράσινο όπως η ελπίδα, οι κάρτες ορθογραφημένες μπλε όπως το μελάνι τους, πράσινα τα χείλη βουβά, οι μνήμες γαλάζιες να μας αποστέλλει μέσα σε χαρά ασημοπράσινη, κ.ο.κ.),  και μέσα από πρωτόφαντες περιγραφές:
Νά μακριά μία μορφή γαλάζια
με χείλη διπλά και παρειές ευκαρπείς
και τα μαλλιά σπαστά πορτοκαλί
σμιχτά του ήλιου και της δύσης του
τα μάτια πιο κάτω είχαν αφεθεί
πάνω στη γη καστανά δεσποτικά
και υπερμενή τα βλέμματά τους
Ακολουθεί ένα ταξίδι σε όλη την Ελλάδα. Πόλεις, χωριά, νησιά, βουνά, ποτάμια, άνθρωποι, μυρωδιές, χρώματα, προσωπικότητες, λογοτέχνες, ιστορία, ήθη, έθιμα, παράδοση, μορφολογία, προϊόντα... Όλη η Ελλάδα μέσα σε ένα βιβλίο για τον νόστο και αντιπρόσωπος όλων των ξενιτεμένων ο Οδυσσέας -ποιος άλλος; Του αναλογεί ένα μεγάλο μερίδιο στο βιβλίο όπου τον προσδιορίζει και μαζί με αυτόν τον κάθε άνθρωπο που βρίσκεται μακριά από τον τόπο του. Οδύσσεια εκείνος, οδύσσεια και οι σύγχρονοι Οδυσσείς ενώ πίσω στην πατρίδα οι Πηνελόπες και οι Τηλέμαχοι καρτερούν τους ανθρώπους τους.

Χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι η παράλληλη αναφορά και στα δύο φύλα, σα να αισθάνεται ότι έτσι ολοκληρώνονται τα συναισθήματα, οι αναμνήσεις, οι περιγραφές:
Πονεμένε άνδρα και γυναίκα πονεμένη...

...όλοι μαζί όλες μας μεθούσαμε
με φίλες και φίλους σταθερούς...

...ένας-ένας μας τον ασπαζόμασταν αποχαιρετιστήρια
καθεμιά μας τον κέρναγε μια αγκαλιά...
Τίποτα δε θα καταστρέψει την υπέροχη γραφή του, τον ποιητικό λόγο, το νοερό ταξίδι σε όλη την Ελλάδα, στην κάθοδο -ως τον Άδη- και στην άνοδο -ως το φως- των περιπλανώμενων ηρώων του. Τίποτα δε θα διαταράξει τη ροή του, το ηχόχρωμα.
Όταν φτάσεις στο τέλος, προφανώς θα ήθελες να είχε κι άλλο, ενώ μερικές πολύ κατατοπιστικές σημειώσεις ολοκληρώνουν την εμπειρία προσφέροντας πληροφορίες για κάποια από τα πρόσωπα του έργου και ιστορικά στοιχεία. Στο μεταξύ φλέγοντα ερωτήματα απομένουν να απαντηθούν (Θα είναι πλέον ο βίος μας απείρακτος; Οι εγγυήσεις στέρεες; Σήμερα τι;) αλλά γι' αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να περιμένει κανείς το τέλος, την ύστατη πνοή. Ένα είναι βέβαιο στο βιβλίο του νόστου:
Εμείς γη θα ξαναγίνουμε
στη γη μας.
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Στο οπισθόφυλλο κατατοπιστικά αναφέρει...

DELETE

Στην υπόθεση...
Στις μέρες μας, οι άνθρωποι επικοινωνούν όλο και περισσότερο μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Ένας άντρας και μια γυναίκα γνωρίστηκαν στο facebook, ερωτεύτηκαν και δοκιμάστηκαν... Τα πρώτα τους λόγια γράφτηκαν σε ένα πληκτρολόγιο και περιλάμβαναν λέξεις όπως lol και ΟΚΕΙΚ, οι πρώτες ματιές ανταλλάχθηκαν μέσα από προβολές φωτογραφιών σε οθόνες. Ποια θα είναι η τύχη τους; Ο έρωτάς τους θα έχει τύχη; Like, add ή delete;
Εκείνη είναι μια γνωστή ηθοποιός κι εκείνος ένας σωματοφύλακας υψηλών προσώπων. Γνωρίζονται διαδικτυακά και θα ζήσουν τον μεγάλο έρωτα. Μαζί όμως με το όνειρο, τη μέθη και το ταξίδι θα φλερτάρουν και με την αλήθεια -ή το ψέμα- καθώς η πραγματική ζωή διαφέρει από την διαδικτυακή και πολύ σύντομα θα αντιμετωπίσουν διλήμματα, θα πάρουν αποφάσεις και θα αποκαλύψουν μυστικά και ψέμματα.
Από την παράσταση...
Πρόκειται για μια ρομαντική κομεντί της Μαρίτας Ρίτζι, που μελέτησε ενδελεχώς τα κοινωνικά δίκτυα και κατάφερε να μεταφέρει στο έργο της όλη την ατμόσφαιρα, το λεξιλόγιο με τις αγγλίζουσες λέξεις ή συντομογραφίες των chat, τα χαρακτηριστικά των προφίλ... Την ευκολία με την οποία ο κάθε χρήστης μπορεί να φαίνεται όπως επιθυμεί, να δείχνει και να λέει ό,τι θέλει... Τους έρωτες στα χρόνια του facebook, την διαφορετική προσέγγιση αλλά και τις επιπτώσεις όταν η κανονική ζωή εισβάλλει από το παράθυρο.
Όμορφη ροή, καλοσχηματισμένοι χαρακτήρες, φρέσκια ηλεκτρονική γλώσσα... σε ένα διπλό σκηνικό που εικονοποιεί τους δύο χώρους παράλληλα. Περνάς καλά και, οπωσδήποτε, σου περνά μηνύματα για τα θετικά και αρνητικά των πολυμέσων... σε κάνει να σκέφτεσαι τις πιθανότητες και κατά πόσο είναι αληθινός ο (διαδικτυακός) κόσμος...
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Συντελεστές
Σκηνοθεσία -­ Φωτισμοί­ - Μουσική επιλογή: Γιώργος Λιβανός
Παίζουν: Μαρίτα Ρίτζι, Στέλιος Πετράκης, Μιχάλης Δρόσος & Άντα Σπηλιωτοπούλου
Σκηνικά­ κοστούμια: Γιοβάννα Πρασσίνου
Χορογραφία­ Κινησιολογία: Σίμωνας Πάτροκλος
Κινηματογράφηση: Αντώνης Μανδρανής
Μουσική: Πάνος Μαλανδρής
Φωτογραφίες: Κώστας Βολιώτης, Ξακουστή ΧελάκηΖώης Τριανταφύλου Σφακιανάκης
Κομμώσεις: Gino Hair
Make up artist: Γεωργία Γιαννακούδη
Δημόσιες σχέσεις & Επικοινωνία: Γιώργος Βιτωράτος
Υπεύθυνη Marketing: Ορχιδέα
Παραγωγή: Universe Art
Κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 21:15
Διάρκεια 90’

STUDIO ΚΥΨΕΛΗΣ
Σπετσοπούλας 9, Κυψέλη
210 8819571

Εισιτηρίων: 12€ Γενικό/8€ Φοιτητικό, Συνταξιούχοι/5€ Άνεργοι
Ατέλειες δεκτές.

Περισσότερα στο Studio Κυψέλης

«Η φλόγα φυσικά κατακόκκινη», Φρόσω Αποστόλου

Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Φ.Α.: Την ευτυχία τη μετράμε σε στιγμές και αγκαλιές!

Τη δημιουργία;
Φ.Α.: Η δημιουργία γεμίζει την ψυχή μας, προσθέτουμε μικρά λιθαράκια στο έργο μας κι όταν το δούμε ολοκληρωμένο νιώθουμε πλήρεις. Μέσα από τη δημιουργία ο καθένας μας κάτι αποζητά και κάτι αποκομίζει.

Την επιτυχία;
Φ.Α.: Με την επίτευξη στόχων.

Πως ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Φ.Α.: Ένιωσα μεγάλη χαρά και ικανοποίηση που τα κατάφερα. Επίσης ένιωσα πως όλα είχαν πάρει το δρόμο τους όσο αφορά τους ήρωές μου μα δεν έπαψα ποτέ να τους έχω στο μυαλό μου. Το πρώτο μου έργο είναι ένα μυθιστόρημα με τίτλο «Η νοσταλγία των αρωμάτων» και το ολοκλήρωσα στην ηλικία των 21.

Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Φ.Α.: Θα ήταν η τελευταία σκηνή από την Πολίτικη κουζίνα όπου ο ήρωας βρίσκεται στο πατάρι του παλιού κι εγκαταλελειμμένου μαγαζιού του παππού του και πλημμυρισμένος από συναισθήματα αναβιώνει μέσω της σκέψης του τις στιγμές που έζησε στην Πόλη πλάι στους ανθρώπους που λάτρευε. Ταυτίζομαι απόλυτα με τη σκηνή αυτή που είναι γεμάτη νοσταλγία αφού πάντα πορεύομαι με το συναίσθημα αυτό, είτε για μια εποχή παλιά που πέρασε, για ανθρώπους που χάθηκαν, για μέρη που επισκέφθηκα, αγάπησα κι αναγκαστικά άφησα πίσω μου.

...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Φ.Α.: Το βαλς των χαμένων ονείρων.

...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Φ.Α.: Θα ήθελα να ζω τη δεκαετία 70-80, την εποχή δηλαδή που νέοι οι γονείς μου ξεκινούσαν τη ζωή τους. Από όσα μου έχουν εξιστορήσει θεωρώ πως ήταν μια τρυφερή και πολύ πιο ανέμελη εποχή σε σχέση με το σήμερα. Νομίζω πως τότε όλα ήταν πιο αγνά, οι άνθρωποι διασκέδαζαν με εκδρομές στο βουνό και τη θάλασσα, τα παιδιά έπαιζαν στις γειτονιές και η φιλία είχε πολύ μεγάλη αξία.

Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Φ.Α.: Η χαρά έχει το χρώμα της θάλασσας!

Η λαχτάρα;
Φ.Α.: Η λαχτάρα είναι κίτρινη!

Η φλόγα;
Φ.Α.: Η φλόγα φυσικά κατακόκκινη.

Πιστεύεις...
Φ.Α.: Πιστεύω στην αγάπη.

Πονάς...
Φ.Α.: Με την μικροψυχία, το ψέμα και τις στάσιμες αντιλήψεις.

Προχωράς...
Φ.Α.: Με κόπο αλλά με το κεφάλι ψηλά.

Χορεύεις;
Φ.Α.: Χορεύω γιατί με διασκεδάζει αφάνταστα.

Ξαναγεννιέσαι...
Φ.Α.: Μέσα από τη γραφή.

Χάνεσαι...
Φ.Α.: Στις σελίδες αγαπημένων βιβλίων.

Τραγουδάς;
Φ.Α.: Όταν δεν είναι κανείς άλλος μπροστά εκτός κι αν είναι πολύ δικός μου άνθρωπος και ανέχεται αυτή την ταλαιπωρία…

Διαβάζεις...
Φ.Α.: Διαβάζω λογοτεχνία και ποίηση καθημερινά, το διάβασμα είναι σαν ανάσα για ‘μένα.

Γράφεις...
Φ.Α.: Για μένα.

Παίζεις...
Φ.Α.: Σαν μικρό παιδί με τους αγαπημένους μου.

Νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, συγγραφείς μιλούν για εκείνους για το έργο τους.
Περισσότερα σαν κι αυτό στη στήλη Blood New


Προσωπικός παράδεισος

Το πλοίο έφτανε στο νησί. Σε μερικά λεπτά οι πόρτες θ’ άνοιγαν και τ’ ασβεστωμένα σπίτια με τα γαλάζια παράθυρα θα την υποδέχονταν. Σαν ψέμα τής φαινόταν. Χαμογέλασε κι έσφιξε με λαχτάρα τη λαβή της βαλίτσας. Ακολούθησε το πλήθος του κόσμου που κατέβαινε από το πλοίο κι ύστερα από λίγη ώρα είχε βγει στο λιμάνι. Ο ανοιξιάτικος ήλιος έλαμπε στον ουρανό που ήταν κεντημένος από μερικά σύννεφα που πάλευαν μ’ ένα απαλό αεράκι που τα έστελνε σε τόπους μακρινούς. Κοίταξε προς τα πάνω, όλη η χώρα του νησιού ήταν ένα μεγάλο ύψωμα γεμάτο με όμορφα σπίτια. Βγήκε από το λιμάνι και στράφηκε προς τη θάλασσα. Κοίταξε τα καΐκια, άλλα έφευγαν κι άλλα γύριζαν με τα δίχτυα φορτωμένα με τον επιούσιο. Πέρα στην άκρη του λιμανιού τη μάγεψε το εκκλησάκι που έστεκε πάνω στα βράχια. Αποφάσισε αμέσως πως θα το επισκεφθεί μόλις τακτοποιηθεί.

Η Εύη Ρούτουλα στο Μετρό Λονδίνου. 7 Σταθμοί, 7 Ιστορίες.

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Ε.Ρ.: Το Λονδίνο είναι μια από τις αγαπημένες μου πόλεις. Το πρωτοεπισκέφτηκα σε ηλικία δέκα ετών και έκτοτε το επισκέπτομαι συνεχώς. Έμεινα και εργάστηκα εκεί για έναν χρόνο: το 2013. Το Λονδίνο διαθέτει το αρχαιότερο μετρό του κόσμου και το μεγαλύτερο της Ευρώπης. Κάθε μέρα μετακινούνται χιλιάδες άνθρωποι για να πάνε στις δουλειές τους, εκατοντάδες τουρίστες για να δουν αξιοθέατα, πλήθος κόσμου. Το μετρό στην πραγματικότητα είναι μια αφετηρία ανθρώπινων ιστοριών.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Ε.Ρ.: Τις τέσσερις πρώτες ιστορίες τις έγραψα στην Αθήνα τον Αύγουστο του 2004, είχα ελεύθερο χρόνο γιατί ήμουν σε διακοπές από τη δουλειά μου. Τις υπόλοιπες τρεις ιστορίες τις έγραψα την άνοιξη του 2013 στο Λονδίνο.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Ε.Ρ.: Συνολικά, όπως απάντησα και πιο πριν, κάποιες ιστορίες γράφτηκαν το 2004, κάποιες άλλες το 2013. Μαζί με την επιμέλεια που έκανα εγώ η ίδια, δυο-τρεις μήνες.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Ε.Ρ.: Είναι η πρώτη μου συγγραφική δουλειά που δόθηκε στο κοινό. Είναι μια συλλογή διηγημάτων, επτά ιστορίες που θέλω να πιστεύω ότι κάτι έχουν να πουν στον κόσμο.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Ε.Ρ.: Επτά διαφορετικές ιστορίες που εξελίσσονται σε διαφορετικούς σταθμούς του Λονδίνου. Επτά διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων. Στην πρώτη έχουμε μια μεσόκοπη γυναίκα που θυμάται τα παιδικά της χρόνια στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Στην δεύτερη ιστορία μια δυναμική Ελληνίδα ερωτεύεται έναν Άγγλο καλλιτέχνη. Στην τρίτη ιστορία ένας λόρδος ψάχνει φαντάσματα και την έννοια του μεταφυσικού. Στην τέταρτη ιστορία μια κακοποιημένη γυναίκα σκέφτεται τη ζωή της και ένας νεαρός προσπαθεί να κατακτήσει μια γυναίκα, η μοίρα όμως άλλα έπραξε γι’ αυτούς. Στην πέμπτη ιστορία ένας Γερμανός και μια Εβραία κάτι έχουν να πουν κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου στο Λονδίνο! Στην έκτη ιστορία, ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων προσπαθεί να βρει το δρόμο του στο σημερινό Λονδίνο, την ίδια στιγμή βλέπουμε στην εποχή των Τυδώρ, την βασίλισσα Ελισσάβετ να προσπαθεί να βρει τον δικό της δρόμο στην ευτυχία. Στην έβδομη ιστορία, ένας άνθρωπος αυτοκτονεί στο μετρό του Λονδίνου, και όλοι οι άλλοι νοιάζονται για τη δική τους ζωή.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Ε.Ρ.: Το αγαπώ ιδιαίτερα, γιατί είναι το πρώτο μου βιβλίο. Λατρεύω το Λονδίνο, λατρεύω το μετρό του Λονδίνου.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Ε.Ρ.: Είναι τόσοι πολλοί οι ήρωες, που είναι δύσκολο να διαλέξω, τους αγαπώ όλους! Όσο και να πεις ότι έχουν δική τους ζωή, κάπου βάζω το χεράκι μου κι εγώ! Αγαπημένοι μου ήρωες; Η Εκάβη, γιατί δεν σταματάει πουθενά και ο Κλάους γιατί ξέρει να αγωνίζεται.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Ε.Ρ.: Διασκέδαση πάνω από όλα. Ιστορικά γεγονότα (η χρησιμοποίηση των σταθμών ως καταφύγια, το ατύχημα στο Μούργκειτ, οι θρύλοι με τα φαντάσματα), διηγήματα που συνδυάζουν πραγματικά γεγονότα με φαντασία.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Ε.Ρ.: Η μεγαλύτερη αγωνία μου είναι ότι θα φύγω από αυτήν τη ζωή πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη συγγραφή κάποιων ιστοριών που έχω στο μυαλό μου.

Φοβάστε...
Ε.Ρ.: Την απώλεια. Όχι τον θάνατο ως θάνατο, αλλά την απώλεια που σου αφήνουν πίσω οι δικοί σου άνθρωποι.

Αγαπάτε...
Ε.Ρ.: Τα πάντα που μου δίνουν ζωή: αυτό είναι ευκολάκι!! Τη φιλία, τον έρωτα, το καφεδάκι που πίνω κάθε πρωί συντροφιά με το σκυλί μου και το γατί μου, το κάθε ωραίο βιβλίο που πέφτει στα χέρια μου κ.λ.π.

Ελπίζετε...
Ε.Ρ.: Σε ένα καλύτερο αύριο, όπως όλοι άλλωστε! Χαίρομαι πάντως που δεν έχω να ανησυχώ για δικό μου παιδί σε μια αυριανή κοινωνία, και αυτό τα λέει όλα. Δεν πολυελπίζω!

Θέλετε...
Ε.Ρ.: Να ζήσω όμορφα τα υπόλοιπα χρόνια που μου απομένουν.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Ε.Ρ.: Έλα μου ντε!! Αυτοί που τους αρέσουν τα διηγήματα και όχι τα μυθιστορήματα των 500 σελίδων. Σε αυτό το βιβλίο, όλες οι ιστορίες τελειώνουν σε δέκα-δεκαπέντε σελίδες.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Ε.Ρ.: Δεν υπάρχει πρέπει και δεν πρέπει. Πολύ απλά είναι ένα βιβλίο που περιέχει επτά ιστορίες, λίγες αναμνήσεις από τα παλιά, μια ιστορία φαντάσματος, μια ιστορία ενδοοικογενειακής βίας, ένας έρωτας μεταξύ μιας μεσογειακής και ενός Βόρειου, μια περίπλοκη ιστορία αυτοκτονίας.

Γιατί δεν πρέπει;
Ε.Ρ.: Θεωρώ ότι δεν υπάρχει βιβλίο που γενικά δεν πρέπει να το διαβάσουμε. Όλα τα βιβλία κάτι έχουν να δώσουν στους αναγνώστες.

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Ε.Ρ.: Το βιβλίο μου μπορείτε να το αγοράσετε είτε σε έντυπη είτε σε ηλεκτρονική μορφή μέσω διαδικτύου από τις κάτωθι ιστοσελίδες: την επίσημη ιστοσελίδα του εκδοτικού οίκου Akakia.net ή των γνωστών ιστοσελίδων Amazon.com και perizitito.gr. Επίσης μπορείτε να επικοινωνήσετε απευθείας μαζί μου και θα φροντίσω εγώ να βρεθεί στα χέρια σας. Σε έντυπη μορφή το βιβλίο μου πωλείται από το βιβλιοπωλείο Il Piccolo (Καισαρείας 9, Νέα Φιλαδέλφεια).

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Ε.Ρ.: Όποιος επιθυμεί μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου στην ιστοσελίδα μου: eroutoula.wix.com/literature-blog καθώς και στο facebook.

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Ε.Ρ.: Το κόκκινο και το μπλε, είναι τα χρώματα του σήματος του λονδρέζικου μετρό.

Ποια μουσική;
Ε.Ρ.: Θα πω αυτό που έγραψα στο Αντί προλόγου του βιβλίου μου, το τραγούδι του αείμνηστου Ντέβιντ Μπόουι, το Five Years. Σε αυτό το υπέροχο τραγούδι αναφέρεται ότι: «ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα χρειαζόμουν τόσους πολλούς ανθρώπους», έτσι και εγώ ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα χρειαζόμουν τόσους πολλούς χαρακτήρες για να περιγράψω αυτά που ήθελα.

Ποιο άρωμα;
Ε.Ρ.: Όλων των ειδών τα αρώματα και οι μυρωδιές: πανάκριβα αρώματα, κολόνιες, ιδρώτας, κλεισούρα, μυρωδιές φαγητών, τα πάντα. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για το μεγαλύτερο μετρό της Ευρώπης, με αυτό μετακινούνται εκατομμύρια άνθρωποι, μεταφέροντας μαζί τους τις ιστορίες τους και τις μυρωδιές τους.

Ποιο συναίσθημα;
Ε.Ρ.: Νοσταλγία για τα παιδικά μας χρόνια και τις αναμνήσεις μας, έρωτας και επιθυμία, περιέργεια για το άγνωστο και το μεταφυσικό, αυτολύπηση για την πορεία που πήρε η ζωή μας, ανάγκη για επιβίωση, επιβεβαίωση των επιλογών μας από τους δικούς μας ανθρώπους, ελευθερία, αυτοσαρκασμός.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Ε.Ρ.: Μίνι σειρά με διαφορετικά επεισόδια, με κοινό παρονομαστή τα τοπία συγκεκριμένης πόλης και με πολλούς χαρακτήρες να προσπαθούν να ξετυλίξουν τα κουβάρια της ζωής τους.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Ε.Ρ.: Εκτός από συγγραφέας, είμαι δικηγόρος. Τι θα ήθελα να ήμουν ή τι θα μπορούσα να είμαι; Ιστορικός ή φιλόλογος. Ή ξεναγός, γιατί λατρεύω τα ταξίδια.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Ε.Ρ.: Πολλούς! Δεν θα αναφερθώ σε κλασικούς: α) γιατί τους έχω ήδη διαβάσει και πλέον δεν κυκλοφορούν νέα έργα τους και β) για να περιορίσω λίγο τον κατάλογο. Τζόναθαν Κόου, Ιζαμπέλ Αλιέντε, Κεν Φόλετ, Στίβεν Κινγκ, Ντόνα Ταρτ, Γουίλιαμ Νταρλίμπλ. Τις φοβερές βιογράφους Αμάντα Φόρεμαν και την Κλερ Τόμαλιν. Ακολουθούσα πιστά την αείμνηστη Μέιβ Μπίντσι. Από Έλληνες την Λαμπαρίδου Πόθου και τον Ισίδωρο Ζουργό.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Ε.Ρ.: Στον τρόπο που ζω, με είχε επηρεάσει πάρα πολύ ο Τζακ Κέρουακ και όλη η γενιά της μπήτνικ λογοτεχνίας: ταξίδια, δρόμος, ελευθερία και ό,τι συνεπάγονται όλα αυτά.
Στον τρόπο που γράφω, θεωρώ ότι ο κάθε άνθρωπος έχει εντελώς διαφορετικό στυλ γραφής από οποιονδήποτε άλλο, το γράψιμο είναι το δαχτυλικό μας αποτύπωμα. Σίγουρα βέβαια επηρεαζόμαστε από άλλους, μεγάλους συγγραφείς που θαυμάζουμε. Λατρεύω τη γραφή του Διονύση Ρώμα, του Γρηγορίου Ξενόπουλου, του Κώστα Κυριαζή, του Καραγάτση, της Τζένιφερ Λας (έχω μεταφράσει δύο έργα της και πολλοί μου είπαν ότι ταιριάζουν οι γραφές μας, ίσως η εξήγηση να είναι απλή: τα ελληνικά κείμενα των έργων της είναι γραμμένα από την υποφαινόμενη!)

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Ε.Ρ.: Αυτοί ορίζουν το μέλλον τους. Όσο περίεργο και να ακούγεται -και μόνο η ερώτηση δείχνει πως δεν είναι περίεργο και ασυνήθιστο τελικά!- οι ήρωες είναι αυτοί που επιλέγουν την πορεία της ζωής τους, και όχι οι έρμοι οι συγγραφείς. Άλλα σχέδια έχουμε εμείς για αυτούς και άλλα αποφασίζουν οι ίδιοι. Στην ιστορία της Μπέθναλ Γκρην, ήθελα να ταιριάξω ερωτικά τον Κλάους με τη Λέα. Αυτοί όμως προτίμησαν να ζήσουν μια πλατωνική συμπάθεια. Σεβάστηκα την επιθυμία τους.
Μια και μου δίνεται η ευκαιρία, θα αναφέρω εδώ και κάτι που μου έχει συμβεί το οποίο θεωρώ ασυνήθιστο: όταν μετάφραζα το πρώτο μου μυθιστόρημα, αναφερόταν σε κάποιο κεφάλαιο η αγία Βερενίκη και το Κάλγκαρι. Θεώρησα ότι το Κάλγκαρι ήταν τοπωνύμιο, όντως ήταν. Το βράδυ κοιμήθηκα αλλά κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Το Κάλγκαρι είναι πόλη του Καναδά. Ξύπνησα σαν την τρελή μέσα στη νύχτα, τότε δεν είχαμε ίντερνετ ακόμα και η έρευνα ήταν λίγο πιο δύσκολη. Μετά από έρευνες που έκανα, έμαθα ότι το Κάλγκαρι είναι ο Γολγοθάς. Η αγία Βερενίκη είχε φωτίσει το δρόμο μου! Οι αναγνώστες σώθηκαν από ένα μοιραίο λάθος, η μετάφραση είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Όλη αυτή την ιστορία την αναφέρω σχετικά με το πώς μας οδηγούν οι ήρωες μας, στο να βρούμε τον σωστό ή έστω τον καλύτερο δρόμο στις ζωές τους!

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Ε.Ρ.: Εμπειρία, το έχω ξαναπεί: η τέχνη αντιγράφει τη ζωή. Η ίδια η ζωή είναι τόσο περίπλοκη και τόσο ευφάνταστη, που το μοναδικό που χρειάζεται κάποιος για να την περιγράψει είναι το τάλαντο της γραφής. Φυσικά και η φαντασία χρειάζεται σε κάποια είδη γραφής: όταν περιγράφεις βρυκόλακες και βαμπίρ σου χρειάζεται, αλλά ακόμα και αυτά τα είδη γραφής είναι εμπνευσμένα αρχικά από την ίδια τη ζωή. Για παράδειγμα, ο μύθος του Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ, προέρχεται από την αληθινή ιστορία του Βλαντ Τσέπες, του Ρουμάνου κόμη που πολεμούσε τους Τούρκους. Ο περίφημος Χάρι Πότερ της Ρόουλινγκ, που αποτέλεσε φαινόμενο στα συγγραφικά και κινηματογραφικά δρώμενα, προήλθε από εκατοντάδες πραγματικά περιστατικά και μύθους. Π.χ. στον Χάρι Πότερ, έχουμε τον πόλεμο μεταξύ αληθινών, καθαρόαιμων μάγων και ημίαιμων μάγων (ο ένας γονέας καθαρόαιμος και ο άλλος όχι), είναι καθαρή αναφορά στη ναζιστική νοοτροπία και τα ιδεώδη της αρείας φυλής. Ο διάδρομος που περνάνε τα παιδιά για να πάνε στο σχολείο του Χόγκουαρτς, στον σιδηροδρομικό σταθμό του Κινγκς Κρος είναι το 9/5 ή κάτι τέτοιο. Σε αυτό το σημείο, σύμφωνα με τους ιστορικούς και τους αρχαιολόγους, έχει θαφτεί το σώμα της Κέλτισσας ηρωίδας Μπουντίκα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στο βιβλίο της Ρόουλινγκ, όλα ήταν ιστορία και μετά έγιναν φαντασία!

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Ε.Ρ.: Ειλικρινά δεν ξέρω. Αν ήξερα, αυτήν τη στιγμή θα πουλούσα χιλιάδες αντίτυπα ανά τον κόσμο και θα είχα τη φήμη του Νταν Μπράουν! Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά να πει. Έμπειροι εκδότες και ατζέντηδες απέρριψαν πασίγνωστα βιβλία όπως τον Μόμπι Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ και το Όσα παίρνει ο άνεμος! Η λογοτεχνία δεν είναι μόνο τέχνη, αντιμετωπίζεται από όλους (αναγνώστες που δίνουν τα υστέρημά τους, εκδότες που επενδύουν κ.λ.π.) ως εμπόριο, ό,τι είναι μόδα κάθε φορά, πουλάει.

Τι την αποτυχία;
Ε.Ρ.: Η απάντηση είναι ακριβώς ίδια με την παραπάνω ερώτηση. 

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Ε.Ρ.: Σε καμιά περίπτωση το να διαβάζει κάποιος βιβλία δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί κατάχρηση. Τα βιβλία μας ταξιδεύουν, μας ανοίγουν ορίζοντες, μας καλλιεργούν τη φαντασία μας. Μέσα από τα βιβλία δεν παίρνουμε εικόνες που φαντάστηκε ένας σκηνοθέτης, δημιουργούμε μόνοι μας εικόνες, γινόμαστε οι ίδιοι σκηνοθέτες.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Ε.Ρ.: Σε αναζήτηση της αγάπης, του έρωτα, της αλήθειας, της ιστορίας. 
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο

Το βιβλίο της Εύης Ρούτουλα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ακακία

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη