Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο Η κόρη του κεραυνού, της Lucinda Riley


Η γλυκιά Φίτσα με το γαλήνιο -μόλις ξύπνησα- ύφος στο πρόσωπό της, περιποιείται τα κηπευτικά και τα μοσχοβολιστά λουλούδια της φιλενάδας της, Στελλίτσας Ζαχαρίτσας. Της λείπει πολύ καθώς πάνε πια 7 ημέρες που έφυγε για διακοπές. Και σίγουρα καλοπερνά με αξιόλογη παρέα, ολημερίς στη γύρα… αφού ένα τηλέφωνο δεν την έχει πάρει… Τις σκέψεις της φρενάρει απότομα ο ήχος του κινητού. Κοιτά στην οθόνη: Σεβάχ ο Θαλασσινός! Μμμμμ…
-Παρακαλώ; Σεβάχ;
-Έλα καλή μου Φίτσα! Όχι ο Σεβάχ… Η Μπλε τουφίτσα σου είμαι!

Η Μαρία Στρίγκου και το Τυρκουάζ

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μ.Σ.: Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται τον έρωτα. Τον «υπερφυσικό» έρωτα, τη γυναίκα με την ψαρίσια ουρά και τα τυρκουάζ χέρια που αναζητά ο ήρωας, το θεϊκό πλάσμα που αναζητάμε όλοι μας. Τον έρωτα που λυτρώνει, που μαγεύει, που απογειώνει τη ζωή πέρα από τα γήινα.
Η αναζήτηση αυτή, που συχνά μας ματαιώνει ή μας οδηγεί στο ανέφικτο, με ώθησε στο να γράψω αυτό το βιβλίο, κρύβοντας μέσα του μια προτροπή. Ότι ίσως αυτός ο υπερφυσικός έρωτας να κατοικεί Ηπείρου και Αχαρνών, να είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, αν μπορέσουμε να εγκαταλείψουμε τα στερεότυπα μέσα μας και να τον δούμε με ανοιχτά μάτια.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Σ.: Μα φυσικά...Τυρκουάζ.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Σ.: Θα τον συμβούλευα να το διαβάσει πρώτα με την καρδιά κι ύστερα με το μυαλό. Να γίνει 16άρης/α και να αφεθεί να φτιάξει τα κάστρα του στην άμμο όχι με τη λογική του κύματος που διαλύει αλλά του νερού που αναδημιουργεί.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Μ.Σ.: Πολύ ωραία ερώτηση. Θα πηγαίναμε σε όλες τις θάλασσες της πατρίδας μας, σε όλα τα νησιά και τις ακρογιαλιές μας και θα κρατούσε ένα καλοκαίρι ολόκληρο. Τη χρονική διάσταση του καλοκαιριού ας την καθορίσει ο κάθε αναγνώστης. Γι’ άλλους το καλοκαίρι κρατάει τρεις μήνες και γι’ άλλους – αν είναι το καλοκαίρι της καρδιάς τους – μια ζωή.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Μ.Σ.: Μας τρόμαζε βλέπεις, το να μπορούν δρόμοι παράλληλοι να συναντιούνται. Πόσο μάλλον να ερωτεύονται. (από την Παρένθεση)
Η συλλογή της Μαρίας Στρίγκου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Vakxikon.gr (δείτε το βιβλίο!) και στο οπισθόφυλλο γράφει...
Ερωτεύομαι θα πει κινδυνεύω.
Μην ψάχνεις για διαβήτες και μοιρογνωμόνια.
Αυθαίρετα θα χτίσουμε και φέτος.

Διαβάζοντας τη συλλογή... πολύ γρήγορα εισβάλλω σε έναν κόσμο αισθαντικής πεζοποίησης με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και χρώμα τυρκουάζ -μη το ξεχνάμε το τυρκουάζ- το οποίο, μας το λέει και η ίδια, προκύπτει πηγαία από το ανακάτεμα των πορτοκαλοκόκκινων και βυσσινί (αίματα, μπαλόνια, φιλιά, μποτίνια, παπαρούνες, μήλα... αλλά και άλλων λιγότερο αναμενόμενων κόκκινων πραγμάτων όπως εκείνες οι αναμνήσεις, τα ποτάμια και κάποιες θάλασσες) με τα πράσινα, τα μπλέ και τα πετρόλ αυτού του κόσμου (όπως το πράσινο σαπούνι, ένα πράσινο μήλο, το σπίτι...). Και δημιουργήθηκαν τα τυρκουάζ χέρια, τα τυρκουάζ μάτια και όλα τα τυρκουάζ του σύμπαντος. Μάλιστα, στα τυρκουάζ χέρια της γοργόνας θα οριοθετήσει τη ζωή που είναι αυτό που συμβαίνει όταν σταματήσεις να ξέρεις πια.

Ομολογώ ότι λίγες συλλογές ξεπερνούν τα χάρτινα όρια ξύνοντας την ψυχή σου διεισδύοντας στο κορμί σε κυτταρικό επίπεδο. Δείγματα συμπυκνωμένης γραφής πάμπολλα, αλλά πόσα ποιητικά αναγνώσματα καταφέρνουν να εισβάλλουν στο είναι σου και να το χρωματίσουν κατά το δοκούν; Να το σχηματοποιήσουν κατά βούληση; Να αντικατοπτρίσουν ξεκάθαρες γνώμες, υφές, αισθήσεις, μορφές και να προσφέρουν γενναίες γεύσεις ή αρώματα της ύλης τους; Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα της ποίησης θα πεις, και πάνω σε αυτήν την μεταδοτικότητα κονταροχτυπιούνται και αξιολογούνται οι πένες.
Η Μαρία Στρίγκου γράφει με ψυχής απόσταγμα ψυχογράφημα ζωής, με ολάνοιχτα αφτιά και μάτια... διαβάζει τον κόσμο γύρω της και μέσα της, και τον κάνει ποίημα. Τον συμπυκνώνει σε ελάχιστες αράδες σαν πολύτιμη εσάνς και τον παρουσιάζει με ένταση, με πάθος, με ζωντανά και ξεκάθαρα μηνύματα... του δίνει γήινους ήρωες και αρχέγονες επιθυμίες, πάθη... τα πιο ανθρώπινα συναισθήματα από την πιο επιβεβαιωμένη πλευρά. Δύσκολα θα διαφωνήσει κανείς με τις προθέσεις της, με τις επιθυμίες των χαρακτήρων της, με τις σκέψεις... Η συλλογή αυτή γράφτηκε από μια γήινη, χωμάτινη ύπαρξη και σε μια τέτοια απευθύνεται. Κι αφού ξεκάθαρα διαβάζεις τον εαυτό σου στις σελίδες, μοιραία ταυτίζεσαι με πρόσωπα, καταστάσεις, συναισθήματα... -μπας και κάπου κάποτε έζησες/ένιωσες το ίδιο;
Κάποια ερωτηματικά ζητήματα κεντρίζουν το ενδιαφέρον όπως, για παράδειγμα: Πως στ' αλήθεια θαλασσεύεται η ιστορία; Τι είναι η μοίρα; Ή ακόμα, πως γεννιούνται τα παραμύθια που ζεσταίνουν το μέσα και ημερεύουν την ψυχή;
Ένα κλείσιμο του ματιού είναι η μοίρα.
Τα παραμύθια γεννιούνται από τις πιο μικρές στιγμές της ζωής μας. Όταν νομίζουμε πως δεν μας βλέπει κανείς και με φόρα βυθιζόμαστε στο Όλον και στον Έρωτα.
Στις ερωταπαντήσεις της θα την εμπιστευθείς.
-Ξέρεις τι είναι έρημος αγάπη μου; Μια θάλασσα πεθαμένη.
Στις προτροπές θα την λατρέψεις.
Ένα κορμί το βασίλειό σου Άνθρωπε!
Ζήσε!
Στα διδάγματα θα πιστείς.
Το χάσιμο χρόνου είναι τα λόγια όταν υπάρχουν ακόμα τα φιλιά!
Στα συμπεράσματα θα δικαιωθείς.
Η ευτυχία είναι απλή.
Κι ακούει στ' όνομά σου.
Στις διαπιστώσεις θα ανατριχιάσεις.
Η μοναξιά προβάρει συνέχεια τάφους.
Όταν ξυπνώ είναι κιόλας χθες.
Στις αποκαλύψεις θα συμπαρασταθείς.
Οι νύχτες κρύβουν μυστικά. Και λόγια που δεν προλάβαμε να πούμε.
Ακόμα.
Ακόμα κι αν δε γίνει έτσι, ένα να έχεις σίγουρο. Θα βρεθείς εκεί μέσα. Σε έναν μικρό διάλογο, σε μια δήλωση, σε μια αναζήτηση ή σε μια απώλεια, στον έρωτα, στο πάθος...
Διαβάζω λίγο, λίγο ακόμα και ξανά, σε λίγο επιστρέφω πάλι στους στίχους ερωτικής καταγραφής σαν εθισμένη και σκέφτομαι: Αυτό είναι! ενώ ένα χαμόγελο ευτυχίας έχει σχηματισθεί αυθόρμητα πάνω μου -με βρήκα!
Κι ήταν τυρκουάζ!
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Vakxikon προσφέρουν την ποιητική συλλογή της Μαρίας Στρίγκου σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες με τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για τις 29 Σεπτεμβρίου 2016 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!

Η Μαρία Στρίγκου γεννήθηκε στη Λέσβο και θεωρεί πως αυτό είναι ότι καλύτερο της έχει συμβεί στη ζωή της μέχρι σήμερα. Τα επόμενα καλύτερα, είναι η δουλειά της στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας», η Συμβουλευτική και όλοι οι άνθρωποι που συναντά εξαιτίας αυτών. Της αρέσει να ζει στο Τώρα. Όταν ξεκουράζεται, γράφει. Όταν δεν γράφει, πίνει με φίλους. Πιστεύει πως το δυνατότερο γιατρικό για όλα είναι η Αγάπη. Συνήθως εφημερεύει κι είναι παντός καιρού. Το Τυρκουάζ είναι το πέμπτο βιβλίο της.
Εργογραφία: Παραμύθια σαν αλήθεια, παραμύθι, εκδόσεις Ζάθεον Πυρ 2014 * Ν’ ακούσω τη λέξη που λείπει, ποιήματα, Άνεμος εκδοτική 2012 * Η κλέφτρα των καλοκαιριών, μυθιστόρημα, Εμπειρία εκδοτική 2004 * Η Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων, διήγημα, εκδόσεις Γκοβόστη 1999

Ευχαριστώ τις εκδόσεις Vakxikon.gr για την προσφορά των βιβλίων.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από τη συλλογή.

Τάκης Βαρλάμος και Μαρία ντε Πετρίλλο

Ο Τάκης Βαρλάμος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1930 και υπήρξε χορευτής και χορογράφος με πληθωρικό έργο τις δεκαετίας του 1950 και του 1960. Υπήρξε διάσημο χορευτικό αλλά και στη ζωή ζευγάρι με τη Μαρία ντε Πετρίλλο (κόρη τους είναι η ηθοποιός Μαργαρίτα Βαρλάμου). Σπούδασε στο Μιλάνο και τη Βαρκελώνη και ξεκίνησε από την Εθνική Λυρική Σκηνή το 1947. Χορογράφησε και εμφανίστηκε σε λυρικές παραστάσεις σε όλη την Ευρώπη, σε ελληνικές επιθεωρήσεις και έκανε περιοδεία σε πολλές χώρες. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, μετά τον χωρισμό του από τη Μαρία, ζούσε στη Βοστόνη των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου πέθανε το 2011. Στην ανωτέρω φωτογραφία, ο Τάκης Βαρλάμος στην παράσταση «Η βροχή» του θιάσου Λάμπρου Κωνσταντάρα και Μάρως Κοντού (1963-1964).

Η Θεώνη Μπριλή για το Όσα δεν τόλμησα να ονειρευτώ

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Θ.Μ.: Η ανάγκη να ταξιδέψω με το νου, να χαθώ σε έναν κόσμο φανταστικό, να δω μέσα από τα μάτια των ηρώων, να νιώσω μαζί τους, να γευτώ τις συναισθηματικές τους διακυμάνσεις.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Θ.Μ.: Αγάπη! Είναι αφιερωμένο το έργο σ’ αυτή την υπέρτατη δύναμη.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Θ.Μ.: Θα τον συμβούλευα, αποκλειστικά και μόνο ως αναγνώστρια, να το διαβάσει όταν θα έχει διάθεση για -ή ανάγκη από- ένα ανάγνωσμα αισθηματικό. Εφόσον λοιπόν, την έχει πάρει την μοιραία απόφαση, να αφεθεί στις αισθήσεις.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Θ.Μ.: Με την λογική πως η ροή της ιστορίας περιλαμβάνει τόπους συγκεκριμένους, το ταξίδι ξεκινά από την Αθήνα και πραγματοποιεί στάσεις σε Κατάκολο, Θεσσαλονίκη, Ναύπλιο, Πράγα. Δεν έχει σημασία το πόσο, σε ένα λεπτό μπορείς να χτίσεις αναμνήσεις μιας ζωής.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Θ.Μ.: Με μια φράση «στο πρόσωπό σου βρήκα όσα ποτέ δεν θα τολμούσα να ονειρευτώ...», υπάρχουν άνθρωποι που το κράμα τους είναι τέτοιο ώστε μπορούν να κάνουν τα όνειρα πραγματικότητα, μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία. Δεν είναι υπεράνθρωποι, απλώς ξέρουν να αγαπούν τους ανθρώπους εκείνους που αντανακλούν και δεν διαστρεβλώνουν την εικόνα τους στη ζωή.

Το «Όσα δεν τόλμησα να ονειρευτώ», η ιστορία της Θάλειας και του Φίλιππου, είναι μια ιστορία αγάπης. Η αγάπη ως συναίσθημα δεν έχει απόχρωση ροζ, ο έρωτας επίσης δεν κινείται σε αυτές τις αποχρώσεις, απεναντίας αγαπά το κόκκινο, το μαύρο και το άσπρο. Αν θα έπρεπε να σταθώ αμιγώς στο αισθηματικό σκέλος της υπόθεσης, θα έλεγα ως άνθρωπος και όχι με την ιδιότητα του δημιουργού πως στο σήμερα, στο τώρα, υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που η αγάπη και ο έρωτας ηχούν στα αυτιά τους σαν όνειρο και όχι σαν μια εξαιρετικά πιθανή πραγματικότητα. Δεν έχουν χρόνο να αγαπήσουν, να ερωτευτούν, να χαμογελάσουν, να δακρύσουν, να νιώσουν, να ζήσουν. Δεν έχουν πίστη πως μπορεί αυτό να τους συμβεί, πως το δικαιούνται, πως το αξίζουν. Ο καθένας μας όμως είναι συλλέκτης εμπειριών, απολύτως προσωπικών, το τι περιλαμβάνει η συλλογή της ψυχής μας μάς διαμορφώνει ως οντότητες, σμιλεύει την αντοχή μας, την δοτικότητά μας, την δεκτικότητά μας, την ελαστικότητά μας απέναντι στα ίδια τα συναισθήματα και την ζωή. Γιατί η αγάπη και ο έρωτας είναι ζωή, ένα ταξίδι πολύτιμο, ουσιαστικό και δίχως επιστροφή. Ο ρόλος του καθενός μας σε μια σχέση, είτε φιλική είτε ερωτική, είναι να φροντίζουμε να μετατρέπουμε το δάκρυ σε αγαπημένο χαμόγελο. Ωστόσο, στην περίπτωση του έρωτα, μιας που μιλάμε για την τέλεια συντριβή των ανθρώπων, αν και θα έπρεπε ως φύση αρπακτική να τον παρομοιάσω με τίγρη, εγώ θα τον πω λιοντάρι γιατί διοικεί αριστοτεχνικά το δικό του βασίλειο. Η ιστορία της Θάλειας και του Φίλιππου, λοιπόν, είναι μια ιστορία έρωτα, μια ιστορία ζωής και κάθαρσης.[1]
Θεώνη Μπριλή
Το μυθιστόρημα της Θεώνης Μπριλή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη
Δείτε το βιβλίο και όλα τα νέα στη σελίδα των εκδόσεων Έξη στο facebook!
Στο οπισθόφυλλο...

Το υπερόπλο

Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου

Υπάρχουν δύο τρόποι να κατακτήσεις, να υποδουλώσεις έναν λαό, ένα Έθνος και να το κάνεις Παροικία σου.
Το σίδερο (ίδε όπλα)[1]
Και το Χρέος. 
Κάποτε ο άνθρωπος πολεμούσε με τα ρόπαλα, με τα βέλη, με το σπαθί, τα καριοφίλια, τις βόμβες, για να καταλήξουν στην υπέρ Κυρία την βόμβα την ατομική και έτσι ήρθε και έδεσε το σιρόπι για το ποιος θα έχει την απόλυτη Κυριαρχία του Κόσμου.
Η Εποχή που ο ένας στρατός κυνηγούσε τον άλλο σε όρη και βουνά και έγραφε τραγούδια και ύμνους έτσι και κατακτούσε έναν λοφίσκο θυσιάζοντας και την τελευταία σταγόνα από το αίμα του χάριν της πατρίδας του, πέρασε ανεπιστρεπτί.
Πού να κάθεσαι τώρα να σκοτώνεις πενήντα, εκατό, αντιπάλους; Θέλει και αυτό να θυσιάσεις χρόνο. Και ο Χρόνος είναι χρήμα.
Ρίχνεις λοιπόν μια ατομική και να το εκατομμύριο οι νεκροί στο πιτς φιτίλι.
Έχεις μετά άφθονο χρόνο να ξεδώσεις με μια παρτίδα, τένις θες; γκολφ θες; μετά της πρώτης Κυρίας της Χώρας σου ή και μετά της ερωμένης σου αν πλήττεις με την άλλη.
Οι Λαοί, το ’χουν το χούι να κλοτσούν, έτσι και κατακτηθούν από τέτοιου είδους παιχνιδάκια και αρχίζουν τις δολιοφθορές, τα σαμποτάζ την αντίσταση και δεν συμμαζεύεται.
Αποφάσισαν λοιπόν οι δυνατοί, να εφεύρουν ένα έτερον υπέρ όπλο, που σφάζει αναίμακτα και δεν προκαλεί λαϊκές κινητοποιήσεις ή επιστράτευση του ανθού των παιδιών ενός Έθνους.
Κυρίες μου και Κύριοι σας το παρουσιάζουμε:

Η Πόπη Πασχαλίδου και το Σκάφανδρο

Που γράψατε το βιβλίο σας; 
Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Π.Π.: Τα ποιήματα της συλλογής, καθώς και ένας μεγάλος αριθμός άλλων ποιημάτων, γράφηκαν την τελευταία τριετία. Γράφηκαν τελείως αυθόρμητα σε αναμονές σε αεροδρόμια, σταθμούς τρένων, cafe, στην δουλειά, στο σπίτι.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Π.Π.: Είναι μια καταβύθιση στην ψυχή μου, αρκετά επίπονη που με βοήθησε να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Π.Π.: Το γεγονός ότι με βρήκε. Όπως λέει και ο Τίτος Πατρίκιος, με βρήκε η ποίηση. Δεν διάβαζα ποίηση ιδιαίτερα και ποτέ δεν είχα σκοπό να γράψω. Με βρήκε σαν την γέννηση και με ξάφνιασε σαν τον έρωτα, σαν τον θάνατο.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Π.Π.: Είναι ένα σημείο επαφής, όπου ο αναγνώστης θα επικοινωνήσει μαζί μου. Θα βρεθούμε στις ίδιες ανησυχίες, θα αντικρίσουμε τις ομορφιές με ίδιο βλέμμα, θα πονέσουμε παρέα. Είναι η δύναμη των λέξεων που φέρνει τους ανθρώπους κοντά. 

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Π.Π.: Σαν εκπαιδευτικός λυπούμαι που βλέπω τα παιδιά αγέλαστα και αγχωμένα και με λυπεί πολύ το γεγονός πως όλοι οδηγούμαστε σε συναισθηματική ανεπάρκεια και μαρασμό.

Η Ζανέτα Κουτσάκη για το Θυμάμαι τα πάντα

Το "Θυμάμαι τα πάντα" είναι μια ιστορία βασισμένη στην πραγματική ζωή του ήρωα που πρωταγωνιστεί. Γεμάτος αγωνία και αμφιβολία για το αν οι γύρω του έχουν ξεχάσει το ποιός πραγματικά ήταν στο παρελθόν, ξεκινάει ένα ταξίδι στις μνήμες του. Συναισθήματα έντονα που άλλοτε τον κάνουν να φαντάζεται το παρελθόν σαν τίγρη έτοιμη να τον κατασπαράξει και άλλοτε σαν ευνοημένο από τα χέρια κάποιου από μηχανής θεού. Χαρά και λύπη στα ίδια γεγονότα, γαλήνη και τρόμος στα ίδια όνειρα. Σαν το άσπρο και το μαύρο που έκαναν μια ζωή να φαντάζει γκρι. Σαν το άσπρο χιόνι που ανακατεύτηκε με το αίμα και έκανε το πολεμικό έδαφος να φαντάζει ροζ!
Ζανέτα Κουτσάκη
Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ.

Η Ζανέτα Κουτσάκη σημειώνει: Η λέξη που θα μπορούσε να αλλάξει είναι ο ήρωας (πολύ στάνταρ για περιγραφή βιβλίου). Θα μπορούσαμε να βάλουμε την λέξη... χαμόγελο!

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Όστρια προσφέρουν το μυθιστόρημα της Ζανέτας Κουτσάκη σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για τις 26 Σεπτεμβρίου 2016 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Κάντε like στη σελίδα των εκδόσεων Όστρια στο facebook για να μη χάνετε κανένα νέο!
Καλή τύχη!

Στο οπισθόφυλλο γράφει...
Για κάποιους αυτές οι σελίδες είναι απλά μια ιστορία που αφηγείτο ένας γέροντας, προκειμένου να μην αφήσει τον εαυτό του να ξεχάσει ποιος πραγματικά είναι. Για κάποιους άλλους όμως, είναι ολάκερη η ζωή ενός ανθρώπου που κάποτε γνώρισαν. Γερμανική κατοχή, ξενιτιά, εμφύλιος πόλεμος, χούντα, είναι μόνο λίγα από τα οποία βίωσε, άλλα ως παιδί και άλλα ως χωροφύλακας και μέλος του Εθνικού Στρατού. Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και μαρτυρίες, δεν παύει όμως να παραμένει ένα μυθιστόρημα.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια

Περισσότερα από/για την Ζανέτα Κουτσάκη:

Η Βάσια Ακαρέπη και ο Πάνθηρας Μαυρόγατος

Θα σας έγραφα σελίδες ολόκληρες αλλά, μέσα στη μέρα, ήρθε η συνέντευξη από την ίδια και τα είπε όλα. Διότι όταν συζητάμε για ένα παιδικό ανάγνωσμα πέρα από τη διασκέδαση που επιδιώκουμε, μας ενδιαφέρει -και πρέπει να εμμένουμε- και το εκπαιδευτικό κομμάτι, τα διδάγματα, οι αλήθειες του, οι αξίες, τα μαθήματα...
Σε αυτό το βιβλίο ένας μαύρος γατούλης μεγαλώνει στο ίδιο σπίτι με την Αλίκη και τον Στέλιο, και όπως είναι φυσικό, γνωρίζει τον κόσμο, αποκτά εμπειρίες, πέφτει σε λούμπες, κάνει σκανταλιές, ανακαλύπτει καινούργια πράγματα και πλάσματα κάθε μέρα και η Βάσια Ακαρέπη καταγράφει τις "περιπέτειές" του και τις μεταφέρει από τη μεριά του βάζοντας πολύ κέφι. Έτσι ο αίλουρος διηγείται σε πρώτο πρόσωπο την καθημερινότητά του, μέσα και έξω από το σπίτι, κι εμείς περνάμε τέλεια με τα καμώματά του, τις απορίες του, τα παθήματα και ό,τι τον απασχολεί σε μια πανέμορφη καλαίσθητη έκδοση με όμορφη εικονογράφηση από τον Λαυρέντη Χωραΐτη που "ζωντανεύει" τον Πάνθηρα Μαυρόγατο πειστικότατα.
Αν συμβιώνετε με γάτα θα ξαναδείτε πολλές από τις μέρες σας μαζί της, θα αναγνωρίσετε την "τρέλα" του είδους και την περιέργεια που κάποιες φορές "σκοτώνει" τη γάτα. Αν δεν είχατε ποτέ την εμπειρία να μεγαλώσετε με μια γάτα στο σπίτι θα πάρετε τη "γεύση" μιας τέτοιας συγκατοίκησης και, ίσως, σας έρθει η όρεξη να αποκτήσετε κι εσείς έναν γάτο σύντροφο. Σε κάθε περίπτωση θα περάσετε τέλεια ενώ τα παιδιά σας θα κερδίσουν εφόδια γνώσης που θα τους μείνουν.
Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται το βιβλίο;
Β.Α.: Το βιβλίο απευθύνεται κυρίως σε παιδιά ηλικίας οκτώ ως δέκα ετών αλλά μπορεί να διαβαστεί πολύ ευχάριστα και από ανθρώπους όλων των ηλικιών.

Είστε ζωόφιλη; Να υποθέσω ότι η συγκατοίκησή σας με κάποια γατούλα σάς προσέφερε το υλικό για να δημιουργήσετε τον Πάνθηρα Μαυρόγατο και τις ιστορίες του;
Β.Α.: Αγαπώ πολύ όλα τα ζώα μα έχω μια αδυναμία στις γάτες. Δεν μιλάμε απλώς για μια συγκατοίκηση με γατούλα. Εδώ υπάρχει μια σχέση ζωής… Έχω την Εύα από το 1996. Είκοσι ολόκληρα χρόνια. Οι γάτες ζουν συνήθως δεκατέσσερα με δεκαέξι χρόνια αλλά η Εύα έχει ξεπεράσει κατά πολύ το προσδόκιμο ζωής. Μέσα σε αυτά τα είκοσι χρόνια είχα την ευκαιρία να την παρατηρήσω πολύ καλά και να επικοινωνώ πια μαζί της μόνο με τα μάτια, που λέει ο λόγος. Κι εκεί που η ζωή μας κυλούσε ήσυχα και απλά, ήρθε ο μικρός Πάνθηρας. Τον φέραμε μωράκι στο σπίτι μας και από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτό το γατί έχει "κάτι". Αυτό το "κάτι" μου έδωσε την έμπνευση να γράψω το βιβλίο. Ουσιαστικά το βιβλίο, είναι η αληθινή ιστορία του Πάνθηρα και όλων εμάς που ζούμε μαζί του, με ένα ελαφρύ πασπάλισμα φαντασίας και άφθονο χιούμορ.

Αν έπρεπε να χαρακτηρίσετε το βιβλίο σας με μία λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Β.Α.: Γατοδιασκεδαστικοδιδακτικό…

Ο Πάνθηρας Μαυρόγατος "μετρά" ήδη δύο βιβλία με τις απροσεξίες του, τις περιέργειές του, τις σκανδαλιές του, τις γνωριμίες του, τους φίλους του, κ.ο.κ. Να περιμένουμε κι άλλες ιστορίες από την καθημερινότητά του;
Β.Α.: Δεν το γνωρίζω ακόμα όμως πολύ θα το ήθελα. Προς το παρόν μαζεύω "υλικό". Ο χρόνος θα δείξει αν αυτό το υλικό μπορεί να συνθέσει μια καινούρια ιστορία.

Τι κερδίζουν τα παιδιά διαβάζοντας τις ιστορίες του Πάνθηρα; Πόσο σημαντική είναι η επαφή των παιδιών με εξωσχολικά βιβλία και πως θα μπορούσαμε να στρέψουμε την προσοχή του παιδιού μας, ή την περιέργειά του ενδεχομένως, ώστε να διαβάζει βιβλία;
Β.Α.: Τα παιδιά έχουν να κερδίσουν πολλά εφόδια για τη ζωή τους από την επαφή με τα εξωσχολικά βιβλία. Μέσα από τη λογοτεχνία μπορούν να βρουν απαντήσεις σε προβληματισμούς τους και ερωτηματικά που ίσως δεν μπορούν να απαντηθούν στο σχολείο. Κάτι τέτοιο προσπαθεί να προσεγγίσει και το βιβλίο Πάνθηρας Μαυρόγατος. Ο κεντρικός ήρωας είναι σαν ένα μικρό παιδί, που θέλει να γνωρίσει τον κόσμο μας. Με αφορμή τις περιπέτειές του καταλήγει σε συμπεράσματα άλλες φορές ξεκαρδιστικά κι άλλες φορές που θέτουν προβληματισμό. Στο βιβλίο ξεδιπλώνονται καταστάσεις της ζωής για τις οποίες, μαζί με τον μικρό Πάνθηρα καλείται κι ο αναγνώστης να δώσει τις δικές του απαντήσεις. Επίσης, θίγονται σοβαρά ζητήματα με έναν συμβολικό τρόπο έτσι ώστε το παιδί να μπορέσει εισπράξει το μήνυμα και να το μεταφέρει στην δική του πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα γεμάτη από «νταήδες γάτους», «φόλες που δίνονται πάντα με χαμόγελο» αλλά και σταθερές αξίες όπως η οικογένεια, η αγάπη και η φιλία που αποτελούν την ασπίδα προστασίας του παιδιού απέναντι σε κάθε κακόβουλη ενέργεια. Εν κατακλείδι, μέσα από τον Πάνθηρα Μαυρόγατο αλλά και γενικώς την παιδική κι εφηβική λογοτεχνία, καλλιεργείται η κριτική σκέψη του παιδιού και η φαντασία του. Όμως για να στρέψουμε τα παιδιά προς τα βιβλία χρειάζεται να γίνουμε κι εμείς παραδείγματα προς μίμηση. Το παιδί «μυείται» στο βιβλίο κι αυτό πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψιν. Αν κανείς μέσα στην οικογένεια δεν διαβάζει λογοτεχνία, γιατί να διαβάζει το παιδί; Θα πρότεινα λοιπόν ένα μικρό «τέχνασμα». Για μισή ώρα της ημέρας, να απενεργοποιούνται τηλεοράσεις και ηλεκτρονικά παιχνίδια και το κάθε μέλος της οικογένειας να παίρνει το βιβλίο του και να αφοσιώνεται σιωπηλά σε αυτό. Δοκιμάστε το. Μόνο οφέλη μπορούν να προκύψουν από την επαφή μας με τη λογοτεχνία. Συμφωνεί και ο Πάνθηρας.
Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Μίνωας προσφέρουν το βιβλίο της Βάσιας Ακαρέπη σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για τις 22 Σεπτεμβρίου 2016 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!

Στο δρόμο των αρωμάτων

Στο δρόμο των αρωμάτων ονομάζεται το μυθιστόρημα του Μάνθου Σκαργιώτη που ξεκίνησε το ταξίδι του στο αναγνωστικό κοινό από τις εκδόσεις Διόπτρα τον Οκτώβριο του 2015.
Ένα εξαίρετο ιστορικό λογοτεχνικό ανάγνωσμα. Ένα μυθιστόρημα με ταυτότητα, μεστό, άκρως απολαυστικό κι εμπνευσμένο περιεχόμενο που διαβάζεται απνευστί, με το ενδιαφέρον του αναγνώστη να παραμένει αναλλοίωτο μέχρι και τη τελευταία σελίδα. Ο δρόμος των αρωμάτων διαδραματίζεται την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και συγκεκριμένα, γύρω στο 1612 κι ύστερα. Έχοντας ως έμπνευση δύο από τις γνωστότερες παραλογές αυτές του νεκρού αδερφού και του γιοφυριού της Άρτας, ο συγγραφέας Μάνθος Σκαργιώτης χρησιμοποιεί στοιχεία κι από τα δυο αυτά ξακουστά δημοτικά τραγούδια για να πλάσει το δικό του μύθο, ένα μύθο δίχως υπερβολές, αληθοφανή με πρωταγωνιστή τον Κωσταντή.

Εικαστικά στα ελληνικά νησιά

Επειδή Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα... και για να μη μου λέτε ότι τα υπόλοιπα μέρη μένουν εκτός "ύλης", ορίστε δύο ενδιαφέρουσες προτάσεις εικαστικών που δεν πρέπει να χάσετε.

Πολύπτυχη ζωγραφική του Κώστα Ευαγγελάτου
Αν βρίσκεστε ή σκοπεύετε να επισκεφθείτε την Κεφαλλονιά, την Τρίτη 26 Ιουλίου μπορείτε να πάτε στο Mouikis Hotel, Βύρωνος 3 στο Αργοστόλι όπου ανοίγει για το κοινό η έκθεση έργων του Κώστα Ευαγγελάτου, Στην έκθεση που φέρει τον τίτλο Πολύπτυχη Ζωγραφική, Costas Evangelatos-Art θα παρουσιαστούν έργα του εικαστικού από τη συλλογή του Art Studio EST-La Chambre της Αθήνας και της Σύγχρονης Πινακοθήκης Villa Ροδόπη του Αργοστολίου.
Διάρκεια έκθεσης μέχρι τις 31 Αυγούστου 2016. Καθημερινά από τις 11:00 μέχρι τις 22:30.

***

Αιγαίο Μικρογραφίες του Γιάννη Βέλλη
Αν ο δρόμος σας σας φέρει στη Σύρο την Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016 εγκαινιάζεται η νέα δουλειά του Γιάννη Βέλλη στην Αποθήκη, Απόλλωνος 4, Σύρος. Ο καλλιτέχνης μέσα από τα έργα του επισημαίνει τις δύο πλευρές του Αιγαίου, την αίσθηση των χρωμάτων του, τους ήχους, τα ταξίδια, τις διακοπές... αλλά και τη σηματοδότησή του ως δρόμος διαφυγής προς την ελπίδα για κάποιους άλλους όχι τόσο τυχερούς. Έτσι έχουμε το Αιγαίο με το μπλε του πελάγους και την απέραντη ομορφιά αλλά και το Αιγαίο της φουρτούνας και της ανέλπιδης ελπίδας που μετατρέπεται σε υγρό τάφο.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 4 Σεπτεμβρίου 2016. Καθημερινά από τις 19:30 ως τις 22:30

Διαδρομές σε νέα μονοπάτια
Στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρόνων της Επαύλης Τσιροπινά στην Ποσειδωνία της Σύρου φιλοξενούνται δύο καταξιωμένοι καλλιτέχνες-εικαστικοί. Τα έργα του Μιχάλη Μακρουλάκη και του Αχιλλέα Δρούγκα μπορείτε να τα απολαύσετε από τις 29 Ιουλίου ως τις 28 Αυγούστου 2016.
Καθημερινά: 10:00 με 14:00 και 19:00 με 22:00 (Κυριακή πρωί και Τετάρτη κλειστά)
Τα έργα της έκθεσης είναι από μια σειρά νέων πινάκων που εργάζομαι τώρα. Η έννοια concept, είναι ο κύριος στόχος του πίνακα. Η χρωματική αρμονία, η σύνθεση, η "ζωγραφικότητα" δεν είναι ο κύριος σκοπός αυτής της δουλειάς. Το φόντο είναι συνήθως παραλλαγή του ίδιου σκούρου μπλε και μπροστά σε αυτό στέκουν αντικείμενα ή ανθρώπινα μέλη που συντελούν στη δημιουργία μιας έννοιας ή είναι η πρόκληση ή το αποτέλεσμα μιας ανθρώπινης πράξης. Θα ονόμαζα αυτή τη σειρά "χειρονομίες". Η τεχνική του tromp l’ oeil επιτείνεται από μια ζωγραφισμένη επίσης κορνίζα που δημιουργεί την ψευδαίσθηση της αληθινής και έτσι δημιουργείται ένας καθορισμένος χώρος για να αναπτυχθεί η ιδέα. Το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με τρισδιάστατη κατασκευή. Οι γόβες, από τα πιο "θηλυκά" παραφερνάλια της γυναικείας ένδυσης, και αντικείμενα λατρείας, που πολλές φορές δημιουργούν ακόμα και μεγάλες συλλογές, είναι το θέμα του "φετίχ" με τα κόκκινα ψηλοτάκουνα και τα γυναικεία περιποιημένα πόδια. Στην "συμμετοχική δημιουργία" υπάρχουν όλα τα αντικείμενα που κανείς μπορεί να πάρει και να συμμετάσχει στην πράξη. Να πάρει το σφυρί, να καρφώσει τα καρφιά πιο βαθειά, να σπάσει τα αυγά και να δει τι υπάρχει μέσα στα σύμβολα αυτά της ζωής... ...Το Εκκρεμές χρειάζεται ένα μόνο σπρώξιμο για να αρχίσει να κινείται. Προσοχή στα τριαντάφυλλα, μια απλή διαπίστωση για το ποσό μπορούν να μας πονέσουν αν μας παρασύρει η ομορφιά τους...
Αχιλλέας Δρούγκας
Η θάλασσα, ασταθής σε διαρκή κίνηση και συνεχώς μεταβαλλόμενη μου διέφευγε πάντα παρ όλο που γεννήθηκα και μεγάλωσα σε νησί και ήμουν διαρκώς σε επαφή μαζί της! Ακόμα και τώρα αισθάνομαι περισσότερο ασφαλής μέσα της και ιδίως όταν φτάνω στον πάτο συλλέγοντας κοχύλια, μια από τις πολλές μου εμμονές από μικρός!! Αλλά ποτέ δεν είχα αισθανθεί την ικανότητα να την αντιμετωπίσω ζωγραφικά μέχρι τώρα. Είναι πολύ ευφρόσυνο να ανακαλύπτω ακόμη πράγματα που με ενθουσιάζουν, καινούργιες δυνατότητες, συγγένειες στις τέχνες, ψάχνοντας κανόνες που ισχύουν παντού, αντιληπτές με όλες τις αισθήσεις, το τι παθαίνει η φόρμα, το χρώμα, η μελωδία, ο ρυθμός. Να μπορώ να ζωγραφίζω σα να συνθέτω συμφωνική μουσική. Τι έχω να μάθω ακόμη! Τι θράσος να είμαι ακόμα τόσο αισιόδοξος, να αισθάνομαι ακόμα μαθητής! Να ανιχνεύω την Δημιουργία!
Μιχάλης Μαρκουλάκης

Ένα πολυβόλο για το Μαστρο-Πέτρο

Ποτέ δεν έπαψαν να με εντυπωσιάζουν τα μικρά βιβλία. Παρόλο που παλιότερα αγόραζα μόνο βιβλία άνω των 500 σελίδων, τώρα πια το έχω κόψει. Παλιότερα σκεφτόμουν το βιβλίο καθαρά συμφεροντολογικά: Όσο περισσότερες σελίδες, τόσο πιο συμφέρουσα η αγορά, τόσο περισσότερες μέρες ανάγνωσης, άρα αξίζει τον κόπο (το ποσό). Είναι και ακριβά, πανάθεμά τα. Μου πήρε πολλά χρόνια και πολλά άχρηστα βιβλία -που χάρισα ή τσαλάκωσα ή πέταξα χωρίς ίχνος τύψης- για να καταλάβω το λάθος αυτής της λογικής. Τη διαφορά άρχισε να κάνει το ανικανοποίητο μέσα μου και η διαπίστωση πως είχα πολλά βιβλία τα οποία δεν είχα καμιά πρόθεση να ξαναδιαβάσω, παρόλο που δεν τα θυμόμουν πλέον.
Αντίθετα, μεγαλώνοντας (και υποτίθεται ωριμάζοντας) παρατήρησα πως έχω βιβλία που τα έχω διαβάσει και τρεις και πέντε και δέκα φορές, και πάντα θέλω να τα ξαναδιαβάζω, παρόλο που θυμάμαι πια τόσο καλά το θέμα και την ιστορία τους και παρόλο που τα έχω διαβάσει πίσω και πέρα από τις λέξεις. Υπάρχουν βιβλία που δεν τα βαριέσαι ποτέ. Αυτό. Υπάρχουν βιβλία που κάθε φορά που τα διαβάζεις, είναι μια νέα εμπειρία. Κάπως έτσι άρχισα να βλέπω το βιβλίο πιο... επενδυτικά. Κάπως έτσι άρχισα να σκέφτομαι βιβλιοθήκες που καλύπτουν έναν ολόκληρο τοίχο, παλιότερες εκδόσεις, βιβλία στολίδια και βιβλία που θέλω να έχουν τα παιδιά μου.
Ανακάλυψα πως τις περισσότερες φορές, τέτοια βιβλία ήταν μικρά. Λίγες σελίδες. 300 το πολύ. 200. Ακόμα και 100 και κάποιες φορές λιγότερες. Εκεί είδα και την πραγματική δύναμη των λέξεων, όταν αυτές μπαίνουν στη σωστή σειρά και με το σωστό τρόπο. Διαβάζω και δε σκέφτομαι, παρά οι λέξεις μαζί με τις εικόνες τους περνούν κατευθείαν στο μυαλό μου και μένουν εκεί, ολοζώντανες.
Τότε και το κόστος του βιβλίου έπαψε να έχει τόσο μεγάλη σημασία, παρόλο που υπάρχουν εποχές που είναι ένα κόστος το οποίο δεν μπορώ να καλύψω. Μα υπάρχουν τρόποι, αρκεί να ψάξει κανείς, και όπως μαθαίνεις να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις, μαθαίνεις και να κοιτάς πίσω από τις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων.
Ο μαστρο-Πέτρος είναι ένας χαρακτήρας που πολύ θα ήθελα να είχα γνωρίσει. Σίγουρα είναι ένας χαρακτήρας που έχει αποτυπωθεί πια στο μυαλό μου και θα παραμείνει εκεί, θα τον θυμάμαι.
Σιδεράς στο επάγγελμα, λυγισμένος στα δύο από ένα πολυβόλο που κουβαλούσε για χιλιόμετρα στην πλάτη του στο πεδίο της μάχης στην Κατοχή. Όμορφος άντρας, θεριός, πανέξυπνος, ετοιμόλογος και με ψυχή παιδιού. Φυλάει το όπλο του σ’ ένα κιβώτιο κι ούτε που φαντάζεται πως θα έρθει η ώρα να το ξαναχρησιμοποιήσει. Μα κάποτε φτάνει αυτή η ώρα, όταν η δασκάλα του χωριού του που την αγαπά σα να είναι κόρη του, δολοφονείται από μια σπείρα Γερμανών αρχαιοκάπηλων.
Ο μαστρο-Πέτρος ξέρει πως το «αναθεματισμένον αγγλικόν κατασκεύασμα» θα τον βγάλει ακόμα μια φορά ασπροπρόσωπο και θα τον συντροφεύει για πάντα. Ακόμα και στο θάνατο.
Κλικ για περισσότερα της Κατερίνας
Το βιβλίο του Σπύρου Γιακουμάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.

Στο οπισθόφυλλο γράφει...
O γέρο Μανωλάκης είχε περάσει μικρός χτικιό κι η φωνή του στη δίνη των χρόνων είχε εξασθενήσει. Τα λόγια του έβγαιναν από το πανωλαίμι του αδύναμα, τάπαιρνε ο αγέρας και τα σκόρπιζε πριν ακουστούν. Ρώταγε τον παραγιό του που τον βόηθαγε στ' όργωμα: ''Τι χαμπάγια Λεφτεάκη;'' Καλά καλά δεν πρόφερε ούτε το ρο κι η άρθρωσή του ήταν χαλαρή, αδύνατο ο Λεφτέρης να καταλάβει τα λόγια του γέρου. Αφουγκραζόταν μόνο ένα ξερό σφύριγμα όμοιο οχιάς πριν ριχτεί στο θύμα. Από διαίσθηση ρίσκαρε ένα ''καλά είμαι μπάρμπα''. Τότε ο γέρο Μανωλάκης χαμογελούσε διάπλατα κι ύστερα ξερόβηχε βάνοντας την απαλάμη του μπροστά στα χείλη. Τα μικρά πουλίσια μάτια του είχαν θολώσει από συγκίνηση που ο Λεφτέρης ήταν καλά στην υγειά του. Έστρεφε τότε το γυρτό μικροκαμωμένο κορμί του με τα αδύνατα κανιά κατά το στενό καλντερίμι που έβγαζε από το χωριό στο Λιβάδι, όπου οι χωριανοί είχαν τις καλλιέργειές τους.

Η Κωνσταντίνα Πέτσα και τα Μυστικά θαμμένα στη σιωπή

Μυστικά θαμμένα στη σιωπή. Μια ιστορία με συναίσθημα που η ηρωίδα κάνει ένα ταξίδι ζωής, ψάχνει, με αγωνία μάχεται σαν μανιασμένη τίγρης που της παίρνουν τη λεία της, κυνηγά το όνειρό της, το κόκκινο αστέρι που εκεί θα βρει τη δικαίωση.
Κωνσταντίνα Πέτσα
Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ.

Στο οπισθόφυλλο λέει:
Ελλάδα του 1950… Στις φτωχογειτονιές της Καισαριανής, ένα πεντάχρονο κοριτσάκι, με πράσινα μάτια, γίνεται μάρτυρας ενός φόνου, για τον οποίο κατηγορείται η μητέρα του και καταδικάζεται άδικα σε ισόβια.
Η μικρή μένει ολομόναχη στον κόσμο, περνάει από ιδρύματα και ξένα χέρια, ώσπου βρίσκεται μια γυναίκα να της δείξει και πάλι μητρική στοργή κι αγάπη. Η μικρή μεγαλώνει μ’ ένα όνειρο: ν’ αποδείξει την αθωότητα της μητέρας της. 
Όμως, καθώς η ζωή είναι απρόβλεπτη, θ’ αποκαλυφθούν πράγματα που δεν τα χωράει ο νους.
Οι τρεις γυναίκες θα διαπιστώσουν πως τις συνδέουν πολλά και ότι χρειάζεται δύναμη ψυχής, μεγάλη καρδιά κι αληθινή αγάπη για να παραδεχτείς τις κάποτε οδυνηρές αλήθειες της ζωής, να συγχωρέσεις, να συγχωρεθείς και να τραβήξεις λυτρωτικά μπροστά.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλκυών

Η Κωνσταντίνα Πέτσα σημειώνει: Ας βγάλουμε το κόκκινο και να γίνει ροζ.

Σκαλίζοντας την αλήθεια πάνω σε μια Καρδιά από πέτρα

Είναι αλήθεια πως είχα καιρό να διαβάσω ένα βιβλίο που να αποτελεί φόρο τιμής στην ιστορία, τα ιδανικά και τις αξίες του τόπου μας. Και μέσα από αυτό συνειδητοποίησα πως είναι περισσότερα εκείνα τα στοιχεία που μας ενώνουν με τους προγόνους μας, παρά αυτά που μας χωρίζουν. Γιατί εκείνη η περήφανη ψυχή δεν φαίνεται να αλλοιώθηκε σχεδόν καθόλου στο πέρασμα των χρόνων…
Το «Καρδιά από πέτρα» το κατατάσσω στα ελάχιστα δραματοποιημένα μυθιστορήματα ιστορικής βάσης, που συγχρόνως μας γοητεύει για δύο λόγους: Τόσο για το παρελθόν μας το οποίο και πιθανόν να αγνοούμε, όσο και για το ότι μας παρουσιάζεται τόσο δοτικά μια ιστορία αγάπης την οποία ακολουθούμε με αμείωτη προσήλωση ως το σημείο της κατάληξής της.
Η ιδιαιτερότητα σε αυτό το βιβλίο έγκειται πιστεύω σε ένα ξεχωριστό γεγονός: Πως ο συγγραφέας που μας μεταφέρει τα γεγονότα εκείνης της εποχής δεν είναι Έλληνας. Ωστόσο, μονάχα ως τέτοιον θα μπορούσα να τον φανταστώ εάν δεν γνώριζα, λόγο του δυναμικού τρόπου που μας ωθεί να βιώσουμε με πάθος τις εκτυλισσόμενες καταστάσεις, αναγνωρίζοντας συνάμα το καθηλωτικό του προσόν στις γλαφυρές περιγραφές του!

Να γινόταν λέει

Μονόλογος

Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου
Να γινόταν λέει ένα θαύμα και να έβρισκα τον τρόπο να ξεχερσώσω απ’ το μυαλό τις σκοτεινές σκέψεις που μου δηλητηριάζουν τις μέρες και τις νύχτες μου.
Να γινόταν λέει να γέμιζα μετά με μουσικές και Αγάπη το κενό που θα άφηναν φεύγοντας οι μαύρες σκιές μου.
Να γινόταν λέει να έβγαζα με υπομονή ένα ένα τα αλμυρά αγκάθια που ρίζωσαν στις άκρες των ματιών μου και μια ουράνια πνοή να τα στέγνωνε επουλώνοντας τις πληγές τους…
Στη συνέχεια, να γινόταν λέει να πάρω το μονοπάτι που θα με βγάλει στο ξέφωτο, που ναι μεν φαντάζει μακρινό μα που ξέρω καλά ότι είναι κάπου εκεί έξω.

Η Ελένη Δαφνίδη για το Δε σε είδα, δε σε ξέρω.

Η Ιωάννα δεν μπορεί να ξεχάσει τα μαρτύρια που πέρασε στα χέρια της Μόλι όσο ήταν ακόμα μαθήτριες. Μα αυτό που την βασανίζει περισσότερο είναι ότι τώρα, δώδεκα χρόνια μετά, η Μόλι κατάφερε να ξεγελάσει μία ολόκληρη χώρα παρουσιάζοντας τον εαυτό της σαν κάτι το εξαιρετικό. Ο κόσμος την θαυμάζει, οι επιτροπές της απονέμουν βραβεία, τα περιοδικά την εξυμνούν. Αλλά η Ιωάννα που δεν πρόκειται να ξεγελαστεί ποτέ απ’ αυτό το ψεύτικο προσωπείο αποφασίζει να της ρίξει τη μάσκα ώστε να μάθουν όλοι το ποιόν αυτής της γυναίκας. Κι έτσι, η άλλοτε φιλήσυχη ηρωίδα μας μετατρέπεται σε μία πεινασμένη τίγρη που περικυκλώνει το θύμα της ξεκινώντας το αμφίβολο ταξίδι μιας ετεροχρονισμένης εκδίκησης. Η μέχρι εκείνη τη στιγμή ροζ ζωή της Μόλι ξεκινά να βάφεται με εφιαλτικά χρώματα και η ίδια αισθάνεται ότι ζει μέσα σε ένα κακό όνειρο από το οποίο δεν μπορεί να ξυπνήσει. Τα συναισθήματα είναι πρωτόγνωρα γι’ αυτήν αφού αυτή τη φορά είναι η ίδια στη θέση του θύματος ενώ αντιλαμβάνεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο που τώρα οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί…
Ελένη Δαφνίδη
Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ.

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Ψυχογιός και η Ελένη Δαφνίδη προσφέρουν το βιβλίο σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για τις 22 Σεπτεμβρίου 2016 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!

Τι λέει στο οπισθόφυλλο ή/και στο δελτίο τύπου:
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τον διάβολο που κρυβόταν πίσω από εκείνη την αγγελική παρουσία. Τους είχε ξεγελάσει όλους. Όλους, εκτός από μένα.

Ζεστό ψωμί και κόκκινη κορδέλα

Αντί προλόγου:
Αναστασία,
πόσα καλοκαιρινά απογεύματα έχω φορτιστεί με τις λέξεις σου, με το ονειρικό σου στιλ και την αισθαντικότητά σου! Πόσους χυμούς έχουμε μοιραστεί –να 'ξερες!– και πόσες φέτες πεπόνι! Και ξέρεις κάτι; Η εμπειρία της γραφής σου είναι τόσο συναρπαστική που δε με ένοιαξε και τόσο όταν έχασα την αγαπημένη μου ταινία επειδή μου κρατούσες συντροφιά και δε θέλησα να σε αποχωριστώ, ούτε όταν έσταξε ο καφές από το καλαμάκι πάνω στη σελίδα χαρίζοντάς της αιώνια στίγματα, ούτε τότε που είχαν λιώσει προ πολλού τα παγάκια στο ποτήρι παραδίδοντας το περιεχόμενό του στο ζεστό λιόγερμα...

Άραγε πόσο "Χρήστος Κοντοχρήστος" είμαστε την καθημερινότητά μας;

Δυστυχώς θεωρώ πως κάποια είδη γραφής είναι περισσότερο αδικημένα από τους αναγνώστες, με πρώτα και καλύτερα αυτά της νουβέλας και τον δοκιμίων. Άραγε ποιος θα τα επέλεγε εάν είχε στην εναλλακτική να αγοράσει αυτά ή ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα; Η ποσότητα ωστόσο δεν συνάδει συχνά και με την ποιότητα κι είμαι σίγουρος ότι έχει συμβεί πολλές φορές και σε εσάς να αγοράσετε κάποιο διαφημισμένο βιβλίο γνωστού συγγραφέα που ίσως στο τέλος να σας απογοήτευσε…
Σήμερα θα μιλήσουμε για την νουβέλα του Γιάννη Ξανθούλη «Ο Χρήστος Κοντοχρήστος», όπου ο ήρωας είναι αυτό ακριβώς που λέει και ο τίτλος: Γεννημένος κάπου στη δεκαετία του ’50, κουβαλώντας την πινακίδα του ύψους του που έφτανε το «ένα και πενήντα εφτά». Αυτή η ιδιαιτερότητά του μάλιστα τον κάνει να μας συστήνεται ως ένας άνθρωπος στρυφνός και εγωιστικά ειρωνικός απέναντι σε όλους τους ψηλότερους του.

Ενδεικτικό είναι πως πηγαίνοντας κάθε χρόνο να περάσει την παραμονή των Χριστουγέννων με την οικογένεια της αδερφής του, τους κουβαλά πάντα τα ίδια συνεχώς δώρα: Κοντομάνικα πουκάμισα από στοκ καλοκαιρινών ρούχων, τρία ή τέσσερα νούμερα μικρότερα από αυτά που φορούσαν τα ανίψια και ο Ασημάκης, μόνο και μόνο για να τους υπενθυμίσει ότι αποτελούσαν ανωμαλία της φύσης. Στην Ελισάβετ πάντα κάλτσες. Δηλαδή καλτσάκια, κοντά «σοσονάκια», τάχα μου για να της εξάψει τη νοσταλγία για τα μαθητικά της χρόνια.[1]

Ωστόσο αυτή του η εσωστρέφεια ήταν γραφτό να αλλάξει εντελώς ξαφνικά από μια απρόβλεπτη μπόρα, ένα φτάρνισμα και τον βαρύτατο τόμο «Γραμματικής» του Μπαμπινιώτη!

Η συνέχεια της ιστορίας είναι απρόβλεπτη, θέτοντας στον αναγνώστη ερωτήματα σχετικά με το γιατί δεν βιώνουμε στην προσωπική μας ζωή όσα αξίζουμε και γιατί καταλήγουμε πάντα στην όποια ασφάλεια της μοναξιάς, παρά να μοιραστούμε τις στιγμές και τις σκέψεις μας με τους οικείους ανθρώπους μας.
Σαν γενική εικόνα, κρατώ την αίσθηση πως διάβασα μια νέα εκδοχή του παραμυθιού «Το πνεύμα των Χριστουγέννων» του Κάρολου Ντίκενς. Εδώ ωστόσο έχουμε μια ενδιαφέρουσα προσαρμογή όλων εκείνων των ηθικών διδαγμάτων στην εποχή του σήμερα. Ο συγγραφέας μπολιάζει όλα εκείνα τα ουσιώδη στοιχεία του παραμυθιού στη κοινωνία του 2005, διακωμωδώντας πολλές από τις εγωιστικές εμμονές ή ακραίες συμπεριφορές των Ελλήνων.
Τελειώνοντας άλλωστε την ανάγνωση της νουβέλας, εκείνο που επίμονα αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας είναι το εξής: Πόσο «Χρήστος Κοντοχρήστος» είμαστε και οι ίδιοι και πως μπορούμε να το αλλάξουμε άραγε αυτό προς όφελος μας;
Κλικ για περισσότερα του Θεόφιλου
Η νουβέλα του Γιάννη Ξανθούλη είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Μικρός Ιανός

Κερδίστε το!
Το koukidaki προσφέρει δύο αντίτυπα του βιβλίου σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες με τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για τις 19 Δεκεμβρίου 2016 και τα βιβλία θα αποσταλούν ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!

Στο οπισθόφυλλο γράφει...
Ο Χρήστος Κοντοχρήστος, όνομα και πράμα, ήταν άψογα αδιάφορος όσον αφορούσε τα συστήματα όπως έλεγε, των άλλων. Μόνο στα δικά του ήταν συνεπής. Περνούσε ξώπετσα από τα βάσανα και τις χαρές των δικών του, άνευ υποχρεώσεων ο ίδιος, δίχως συζυγικά βάρη, παιδιά, σκυλιά, γατιά. Του αρκούσε η Πάντειος και η οικονομική του βολεψιά.

Ο Γιάννης Ξανθούλης γεννήθηκε το 1947 στην Αλεξανδρούπολη, από γονείς πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης. Εκτός από μυθιστορήματα έγραψε βιβλία και θεατρικά έργα για παιδιά, καθώς και θέατρο. Εργάσθηκε ως δημοσιογράφος (είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ) σε εφημερίδες και στο ραδιόφωνο. Ανάμεσα στα πιο γνωστά του μυθιστορήματα είναι: Το καλοκαίρι που χάθηκε στο χειμώνα (1984), Το πεθαμένο λικέρ (1987), Το ροζ που δεν ξέχασα (1991), Η εποχή των καφέδων (1992), Το τρένο με τις φράουλες (1996), …Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες (1998), Ο Τούρκος στον κήπο (2001), Το τανγκό των Χριστουγέννων (2003), Ο θείος Τάκης (2005), Του φιδιού το γάλα (2007), Κωνσταντινούπολη – των ασεβών μου φόβων (2008), Δεσποινίς Πελαγία (2010), κ.ά. Βιβλία του έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη και έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Ζει στην Αθήνα.

Περισσότερα από/για τον Γιάννη Ξανθούλη:

[1] Σελ.12 «Ο Χρήστος Κοντοχρήστος» Γιάννη Ξανθούλη, Εκδ. Μικρός ΙΑΝΟΣ, 2005

Η Κατερίνα Μανανεδάκη και Του google η μάνα κάθεται

Σε μια εποχή που όλα είναι στο κόκκινο, αγωνίες, άγχη, φόβοι, ο μόνος δρόμος που μπορείς να πάρεις για να σωθείς, είναι αυτός που στο τέλος του, κρύβει ένα χαμόγελο.
Περπάτησε τον λοιπόν, με συναισθήματα αισιοδοξίας και αληθινής αγάπης.
Κι αν κάθε μέρα είναι μια καινούρια μάχη, στη δική σου, ήρωας είσαι εσύ.
Εσύ θα πολεμήσεις για τη ζωή σου θα πέσεις και θα ξανασηκωθείς.
Αλλά και πάλι… όλα ένα παιχνίδι δεν είναι τελικά; Τίποτα παραπάνω από ένα παιχνίδι…
Γι' αυτό σου λέω… χαμογέλα.
Και ταξίδεψε.
Μέχρι την άκρη του ουράνιου τόξου, εκεί, που κρύβεται η ελπίδα…
Κατερίνα Μανανεδάκη
Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ.

Διαβάζοντας το νέο μυθιστόρημα της Κατερίνας Μανανεδάκη...
Μια μάνα, κλασική Ελληνίδα νοικοκυρά, διηγείται σε πρώτο πρόσωπο όσα την "τρώνε", τις καθημερινές της ανησυχίες και περιπέτειες (Πού έχω κάνει λάθος;) σε έναν κόσμο που η τεχνολογία, τα έξυπνα κινητά, οι υπολογιστές, τα ηλεκτρονικά και το διαδίκτυο έχουν κατακλύσει τους πάντες και τα πάντα, βγάζοντας μια άκρως χιουμοριστική απελπισία. Κάνει μότο της ένα μια ζωή είναι θα περάσει και σφίγγει τα δόντια για να αντιμετωπίσει άντρα, παιδιά, σκυλιά... Κι αφού μας καλοπιάνει με κάτι αγαπητή αναγνώστρια κι αγαπητέ αναγνώστη γεμίζει σελίδες ολόκληρες με άκρως κωμικοτραγικές καταστάσεις και ξένες λέξεις όπως: selfies, facebook, instagram, viber, twitter, google, skype, cookies, cyber sex, friv (τι είναι το friv;), iCloud, κ.ο.κ. αλλά και κάθε "παράγωγη" αυτών όπως: selfοκόνταρο, φεϊσμπούκι, μπλοκ...
Αρχικά, απολαμβάνουμε σκηνές καθημερινής τρέλας και παράλληλα συστηνόμαστε με την οικογένεια και τους φίλους αλλά από τη μέση του βιβλίου και μετά αποκτά πραγματικό ενδιαφέρον η ανάγνωση όταν μη αναμενόμενες εξελίξεις ταράζουν την ρουτίνα τής μάνας. Αν λοιπόν μέχρι τα μισά σας φαίνεται ότι δεν υπάρχει κάτι πιο σούπερ από το γνωστό οικείο ύφος της Κατερίνας Μανανεδάκη -που έχει την τεχνική του γέλιου αλλά και τη διάθεση να ψυχογραφεί μανάδες (βλέπε και Ίδια η μάνα σου έγινες!, Μαμά2 και ο μπαμπάς στον κόσμο του, Τι τραβάμε κι εμείς οι μάνες!), γυναίκες (βλέπε και Είναι τρελές αυτές οι γυναίκες!, Έχετε μήνυμα στο κινητό σας, Για έναν άντρα, Ουουου μοιχεύσεις!), σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα αλλά και χωρισμούς αυτών (βλέπε και Διαζύγιο αλά ελληνικά ή Πώς να σκοτώσεις τον άντρα σου)- στο δεύτερο μισό το βιβλίο απογειώνεται και σε προκαλεί να το διαβάσεις φτάνοντας μετά από λίγο σε μια άκρως διασκεδαστική κορύφωση.
Επιπλέον...
Στιχάκια πασίγνωστων κομματιών φέρνουν καλοδεχούμενες μουσικές νότες στα αφτιά.
Μια λίστα (της) μάς εξηγεί αναλυτικά όλα εκείνα τα πράγματα και τις ιδιότητες που πρέπει να έχει μια μάνα. Και είναι πολλά. Διαμεσολαβητής, δούλα, Ηρακλής Πουαρό, μαγείρισσα, Τζέιμς Μποντ, καθαρίστρια, ερωμένη, νοσοκόμα, ψυχολόγος-ψυχαναλυτής, Μπομπ ο μάστορας, κ.ο.κ. εκτοξεύοντας τις χιουμοριστικές νότες της αναγνωστικής εμπειρίας -παρόλο που έχει όλα τα δίκια του κόσμου και καλό είναι να την κρατήσεις κι εσύ αυτή την λίστα πρόχειρη, ειδικά αν είσαι μάνα, μη σου πω να την συμπληρώνεις με ό,τι άλλο προκύπτει!
Στη σελίδα 143, διαβάζω μια καταπληκτική συμβουλή προς τους γονείς αλλά κυρίως προς τους εφήβους. Μου άρεσε η σύνταξη-προτροπή και σας τη μεταφέρω: Δεν αγκαλιαζόμαστε, δε φιλιόμαστε, δεν κάνουμε τίποτα πονηρό, δε βγαίνουμε ακατάλληλες φωτογραφίες, δεν ανεβάζουμε βίντεο στο ίντερνετ. Δεν κάνουμε κάτι που να βάλει σε κίνδυνο το μέλλον μας και τη ζωή μας. Αργότερα, διαβάζω μια ακόμα καλύτερη συμβουλή για όλους: Να χαμογελάτε.
Θα διασκεδάσεις, θα περάσεις καλά, αλλά θα μάθεις κιόλας. Αλήθεια, εσύ ξέρεις γιατί τα αντρικά πουκάμισα έχουν τα κουμπιά από τη δεξιά πλευρά και τα γυναικεία από την αριστερή; Ε, δεν έχεις περιέργεια; Ξέρεις ποιος ήταν ο δημιουργός του παγκόσμιου ιστού; Μη βιαστείς να απαντήσεις σε αυτό, μπορεί να είναι παγίδα. Ξέρεις τον Γάλλο ψυχαναλυτή Σερζ Τισερόν; Θα έπρεπε. Τι είναι το Κίνημα 18+1;
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Το μυθιστόρημα της Κατερίνας Μανανεδάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Λιβάνη, τη Μαρία Κουκουβίνου και την Κατερίνα Μανανεδάκη για την προσφορά του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το μυθιστόρημα.

Περισσότερα από/για την Κατερίνα Μανανεδάκη:
Πώς να σκοτώσεις τον άντρα σου (και να μη σε πιάσουν)
Η Κατερίνα Μανανεδάκη για το Πώς να σκοτώσεις τον άντρα σου
Η Κατερίνα Μανανεδάκη για το Είναι τρελές αυτές οι γυναίκες!
Έχετε μήνυμα στο κινητό σας
Στο μεγάλο κρεβάτι της show biz
Ουουου μοιχεύσεις!
Για έναν άντρα

Στο οπισθόφυλλο...

Στο θέατρο Αλκμήνη

Όλα τα δελτία τύπου για τις παραστάσεις και κάθε καλλιτεχνικό event που θα πραγματοποιηθεί στο θέατρο Αλκμήνη τη σεζόν που ξεκινάει, δηλαδή από τον Σεπτέμβριο 2016. Στο τέλος των αναρτήσεων θα βρείτε τα στοιχεία επικοινωνίας του χώρου όπως και άλλους σχετικούς συνδέσμους.
Αρχικά, δείτε όλες τις προγραμματισμένες παραστάσεις επιγραμματικά και κατόπιν αναλυτικά για την κάθε μία. Ακολουθεί μεγάλη ανάρτηση αλλά πολύ πολύ θέατρο, και τέχνη, και δημιουργικότητα...

👉Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου που εορτάζεται από το 1961 στις 27 Μαρτίου, το θέατρο Αλκμήνη προσφέρει στο θεατρόφιλο κοινό 1 εισιτήριο δώρο με κάθε εισιτήριο [1+1 δώρο] για τη Δευτέρα 27 και την Τρίτη 28 Μαρτίου, για την παράσταση Ανύπαρκτοι φίλοι.

...και τελικά στέκει κατάρα ή ευχή η μοίρα της νύφης της Μασσαλίας;

Ο σημαντικότερος λόγος που ξεκίνησα και συνέχισα με αμείωτο ενδιαφέρον την ανάγνωση του βιβλίου «Η Νύφη της Μασσαλίας», είναι πως αρχίζει και τελειώνει με τον ίδιο τρόπο: Θαρρείς και ζεις ένα παραμύθι που σου βάζει το δίλημμα κατά πόσο θα ήθελες να είσαι ή όχι ένας από τους ήρωες του!
Έτσι, στις πρώτες σελίδες γνωρίζουμε την γιαγιά Σεβαστή, την μικρή Ελπίδα και την αόρατη Μοίρα, οι οποίες κατέχουν μια θεοποιημένη υπόσταση και επηρεάζουν τόσο σημαντικά τις ζωές των πρωταγωνιστών του μυθιστορήματός μας.
Η πλοκή ξεκινά στις αρχές του εικοστού αιώνα, στο φτωχικό σπίτι της οικογένειας της Ανδριάνας. Εκεί όπου ο σαραντάχρονος επιχειρηματίας Σταύρος πρόκειται να παντρευτεί με προξενιό τη μεγάλη της αδερφή, όμως λίγο πριν τη μεγάλη μέρα η γυναίκα πεθαίνει από μια αιφνίδια αρρώστια. Τότε ο πατέρας της προτείνει στον γαμπρό την επόμενη κόρη του, την Ανδριάνα, η οποία όμως βλέπει το μέλλον της στο πλευρό του νεαρού γιατρού Αλέξανδρου, μα δεν το ομολογεί πουθενά, παρά μόνο στην μητέρα της, Ισμήνη.
Ο Αλέξανδρος ωστόσο, παρά το ότι ανταποκρίνεται στα συναισθήματά της, την ωθεί λόγω της φτώχειας του να βρει τη τύχη της αλλού. Με αυτά τα δεδομένα δεν έχει άλλη επιλογή η Ανδριάνα από το να συναινέσει στην πρόταση του Σταύρου…
«Η κυρία Ισμήνη είχε επιμείνει να γίνει αμέσως ο γάμος στην Πάτρα κεκλεισμένων των θυρών, γιατί δεν εννοούσε να στείλει την κόρη της ανύπαντρη με έναν άντρα στην Αθήνα, έστω κι αν σκόπευαν να παντρευτούν εκεί.»[1]
Η ζωή του ζευγαριού συνεχίζεται στη Μασσαλία, εκεί όπου είναι και το κέντρο των επιχειρήσεων του Σταύρου. Φτάνοντας με το καράβι η ηρωίδα μας εκεί, μαθαίνει σχεδόν ταυτόχρονα πως είναι έγκυος. Παράλληλα συνηθίζει γρήγορα το νέο της περιβάλλον, έχοντας και την στήριξη της νέας της φίλης, της Αγαθής.
Το παιδί τους γεννιέται, και πρόκειται για ένα υγιέστατο κοριτσάκι που η Ανδριάνα αγαπούσε όσο και την ζωή της.
Στο ενδιάμεσο, η Μοίρα αρχίζει να ταράζει τα νερά, προσφέροντάς μας ακόμη σοβαρότερες ανατροπές:
«Είχε μπει πια η άνοιξη με τις πρώτες της καλοσύνες, όταν έμαθε η Ανδριάνα τα συγκλονιστικά νέα. "Αυτός ο νεαρός Έλληνας γιατρός, που ήρθε τώρα τελευταία στο νοσοκομείο, ένας Αλέξανδρος Παΐζης", έλεγε κάποια καλεσμένη σε μια ακόμη εσπερίδα της Αγαθής Ζησιμοπουλου.»[2]
Όμως για πόσο μπορεί η καρδιά να αψηφήσει την αγάπη;
Και με ποια δύναμη ν’ αγνοήσει τον όρκο της να είναι η πιστή σύζυγος σ’ έναν άντρα που βρέθηκε μαζί του για να γλυτώσει την φτώχεια;
Σύντομα η ηρωίδα μας καταλαβαίνει πως για να υπηρετήσεις απόλυτα τα «θέλω» και τα «πρέπει», απαιτούνται θυσίες που δύσκολα αφήνουν ανεπηρέαστη την ψυχή: «Με τον πιο ωμό και χυδαίο τρόπο, γινόταν πλέον ξεκάθαρο στη νεαρή γυναίκα πως η διπλή της ζωή μόλις άρχιζε.»[3]
Κι αυτό θα ήταν το μικρότερο τίμημα που θα έπρεπε να πληρώσει, καθώς στη συνέχεια θα έπρεπε να αποχωριστεί ότι πολυτιμότερο είχε δικό της ως τότε…
Κι ιστορία μας συνεχίζεται με κινητήριο μοχλό τα πάθη των ανθρώπων, τον αμείλικτο χρόνο και την δυνατή πίστη όσων επιζούν από τις δοκιμασίες, με γνώμονα ένα ομορφότερο μέλλον.
Έτσι λοιπόν βιώνουμε λάθη που επαναλαμβάνονται συνεχώς, με θύματα και θύτες να αλλάζουν πρόσωπα στο πέρασμα του χρόνου, αγνοώντας την ύπαρξη της άτακτης Μοίρας. Εκείνης που «αθέατη πάντα, έσκυψε πάνω στη ρόκα της και συνέχισε να γνέθει με το νήμα της τη ζωή των υποτακτικών της»[4] χαρίζοντας μας ένα όμορφο έργο όπως αυτό, που η αγάπη σμίγει με τον πόνο και ο ξεριζωμός με μια νέα αρχή για τις ψυχές των ανθρώπων.
Γιατί άλλωστε «όλοι τους είναι ίσοι απέναντι στα καπρίτσια της μοίρας. Ή μήπως όχι;»[5]
Κλικ για περισσότερα του Θεόφιλου
Το μυθιστόρημα της Γιώτας Γουβέλη, Η νύφη της Μασσαλίας, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Δείτε το βιβλίο!

Στο οπισθόφυλλο λέει...
Μασσαλία, αρχές του εικοστού αιώνα. Μια ασθένεια-κατάρα διατρέχει τρεις γενιές μιας οικογένειας.
Η αυγή του εικοστού αιώνα βρίσκει τον Σταύρο, έναν ομογενή έμπορο της Μασσαλίας, κοντά στα σαράντα του και με αξιοζήλευτη για την εποχή περιουσία σε Αθήνα και Μασσαλία.

Ένας ή κανένας

Πρόκειται για άκρως γοητευτικό βιβλίο με σωστή δομή, σωστή έκταση και όμορφη πλοκή. Ο Τόλης Αναγνωστόπουλος διαθέτει καλής στόφας πένα και λογοτεχνική γλώσσα. Έχει τον τρόπο να ταξιδεύει και να μαγεύει με τις λέξεις του, να εγκλωβίζει τον αναγνώστη στα δίχτυα της ιστορίας του, στους ήρωές του με τα ομηρικής λογικής ονόματα –ο Ξένος, η Σοφία, η Αγάπη, ο Μαυροδάκος...– που χαρακτηρίζουν τα πρόσωπα. Πέρα όμως από τις καλές ιδέες και τις σούπερ μεταφορές τους στο χαρτί, ο συγγραφέας διαθέτει και ένα ακόμη –σημαντικότερο για πολλούς– όπλο στη φαρέτρα του. Το καλής αισθητικής υπόγειο, υποδόριο χιούμορ του που το προσθέτει σαν ακριβό μυρωδικό για να απογειώσει το σύνολο. Το βιβλίο βγάζει πόνο, σκληρότητα, αγώνα... όπως και ευαισθησία και συγκίνηση. Η ανάγνωση χαρακτηρίζεται απολαυστική παρά τη φρίκη και τις αγριότητες -έτερον εκάτερον- και οι ήρωες κινηματογραφικοί: διαθέτουν "θεαματικές" εμπειρίες, ζουν ενδιαφέρουσες –μη κοινότυπες– ζωές ενώ η πρωτοπρόσωπη γραφή προσφέρει εξομολογητική διάθεση.


Στην υπόθεση... Ο Ξένος και ο Τέλης είναι μαζί από μικρά παιδιά. Μαζί στο ίδρυμα, μαζί όταν πονούσαν, στην φρίκη, στο κακό, στην αφραγκία, στην ορφάνια... Μαζί. Στήριγμα ο ένας για τον άλλο και παρηγοριά στα δύσκολα. Ο Ξένος θέλει(;) τη Δανάη. Ο Τέλης αγαπάει τη Σοφία. Και η ζωή προχωράει με αντιξοότητες, πίκρες, σκανταλιές (μικρές/μεγάλες)... ακρωτηριασμούς στην ψυχή, στην παιδικότητα, στα όνειρα, στην αθωότητα, στην ηθική... αλλά εκείνοι κρατούν σφιχτά ο ένας το χέρι του άλλου σε ένα ενιαίο σύνολο το οποίο δε θα μπορέσει να το σπάσει κανείς –έτσι πιστεύουν– και ορκίζονται την ύπαρξή τους σε ένα μεγάλο μαζί ή κανείς, αχώριστοι και αδιάσπαστοι... τόσο, που όταν προκύπτει το δίλημμα ένας ή κανένας η ζωή φαίνεται περισσότερο σκληρή από όσο αξίζει η φιλία τους. Θα τους σκορπίσει;
Ο ένας αμύνεται "πιέζοντας" τον εαυτό του να αρνηθεί ό,τι κακό έζησε σα να μην υπήρξε ποτέ. Ο άλλος σκορπάει το θάνατο υποχείριο μιας μοίρας που δεν του άξιζε. Μπορούν τα παραμύθια να έχουν ήρωες τούς κακούς;

Στις εισαγωγές των κεφαλαίων φράσεις, λόγια, ρήσεις ή στίχοι από καλλιτέχνες, λογοτέχνες, συγγραφείς, τραγουδοποιούς, φιλοσόφους, επιστήμονες, κ.ά. προσθέτουν διαθέσεις, αρώματα, μουσικές νότες και στυλ. Στους στίχους παραβγαίνουν από τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Stevie Wonder και από τον Παρασκευά Καρασούλο ως τον Γιάννη Αγγελάκα ή τον Eminem και στις φράσεις από τον Milan Kundera ως τον Αισχύλο και τον Samuel Beckett, συν όλες εκείνες οι καρκινικές της Σοφίας Σταμπολίτη μαζί με αρκετές λέξεις που στολίζουν γενικότερα το κείμενο. Μουσική βάζουν οι Τρύπες, οι Active Member, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και πολλοί άλλοι.
Το βιβλίο ταιριάζει σε μια πληθώρα περιπτώσεων και βιβλιοφιλικών αναζητήσεων καθώς κινείται από το ψυχολογικό μυθιστόρημα ως το αστυνομικό και από το θρίλερ ως το ψυχόδραμα με την ίδια ευκολία που προσεγγίζει την κωμωδία, το δράμα, την περιπέτεια και τον ρομαντισμό -όπως οι ζωγράφοι αιώνες πριν στο γνωστό κίνημα(;).

Και μπορεί μια ιδέα να είναι ενδιαφέρουσα (στο μυαλό ενός δημιουργού) αλλά αν δεν την μεταφέρεις ελκυστικά στο χαρτί, αν δεν την διηγηθείς όπως της πρέπει, της κάνεις μεγάλο κακό, άσε που θα χάσεις και τον αναγνώστη σου! Μια καλή ιστορία είναι ένα πλεονέκτημα για τον κάθε συγγραφέα αλλά χωρίς αισθητική, πρωτοτυπία, γλώσσα, τεχνική, δομή, πλοκή (από τα πιο ακαδημαϊκά) αλλά και ατμόσφαιρα, αρώματα, γεύσεις, εικονοποιήσεις, καλολογισμό, ρεαλισμό ή ονειρικότητα, χρώματα... δηλαδή χωρίς τα κατάλληλα "εργαλεία" και τη σωστή χρήση στην κατάλληλη αναλογία –πολλά έργα κακοποιήθηκαν και καταστράφηκαν από υπερβολή– δεν γίνεται το θαύμα. Αν παίζει ρόλο και μια γεμάτη από αναγνώσματα ζωή; Ασυζητητί. Όσο ταλέντο κι αν έχεις, αν το καλλιεργήσεις θα θερίσεις τα μέγιστα!
Ο Τόλης είναι ένας πολλά υποσχόμενος συγγραφέας με ταλέντο και άποψη, με δικό του στιλ και πλάνο, κι αν αυτό είναι το πρώτο μυθιστόρημα που εκδίδει, είμαι σίγουρη ότι έχει γράψει κι άλλα, όπως επίσης είμαι βεβαία ότι θα γράψει πολλά περισσότερα.

Σίγουρα μια πρόχειρη επισκόπηση δε μπορεί να μεταφέρει την βιωματική εμπειρία, όσο αναλυτική και αντιπροσωπευτική κι αν είναι. Εξάλλου, εκείνο που εισπράττει ο κάθε αναγνώστης από το σύνολο του έργου, στην τελική, είναι προσωπική του υπόθεση και αφορά τόσο τον ψυχισμό του όσο και τα άλλα αναγνώσματά του. Κατά κάποιο τρόπο οι εντυπώσεις μας σχετίζονται και διαμορφώνονται από τις εμπειρίες μας, άρα θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε και ότι ένας συγγραφέας που κερδίζει μια αναγνώστρια με πλούσια εμπειρία σίγουρα διαθέτει λογοτεχνική αξία. Ή έστω ότι ο λόγος εκείνης της πολυεμπειρικής αναγνώστριας έχει μια βαρύτητα τώρα που σας γράφει να αναζητήσετε αυτό το βιβλίο. Βρείτε το και κάντε μαζί του το ταξίδι του.
Μην το αναζητήσετε αν σας αρέσουν οι τόμοι των 800+ σελίδων γιατί δεν έχει τόσες. Μην το αναζητήσετε αν σας αρέσουν τα ρομάντζα γιατί οι ιστορίες αγάπης του είναι πιο ρεαλιστί style από τους παραμυθένιους έρωτες των αρλεκινικών μυθιστορημάτων και, προς Θεού, μην το αναζητήσετε αν ψάχνετε το φετινό βιβλίο της ξαπλώστρας όχι γιατί υπάρχουν πιο κατάλληλα βιβλία για την πλαζ –το τί διαβάζει ο καθένας και πού είναι προσωπική του υπόθεση– αλλά επειδή είναι τόσο κρίμα να κακοποιείς την αύρα του συνδυάζοντάς το με καφέ φραπέ, παιδικές τσιρίδες, το τελευταίο χιτ της Μπρίτνεϊ Σπίαρς στα κακορυθμισμένα ηχεία και το (α-)ρυθμικό τακατούκα από τις ρακέτες.


Τζένη Κουκίδου

Το μυθιστόρημα του Τόλη Αναγνωστόπουλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Το ανώνυμο βιβλίο.

Δείτε κι αυτό:
Ο Τόλης Αναγνωστόπουλος για το Ένας ή κανένας

FACEBOOK

Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου
Γνωρίστηκαν από το fb. Μια γνωριμία που κατέληξε να γίνει "φιλία" έστω σε εισαγωγικά. Κλικ στον υπολογιστή και κλικ στα αισθήματά τους ακριβώς την ίδια στιγμή. Εύχονταν να είναι τυχερές και η εικονική τους "φιλία" να εξελιχθεί σε πραγματική, αποτελώντας οι δυο τους εξαίρεση στον κανόνα που πρεσβεύει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Ίσως το Σύμπαν να τους επιφύλασσε αυτή τη χαρά και την τιμή γιατί και οι δύο αυτές θηλυκές υπάρξεις ήταν λάτρεις της Φιλίας και την είχαν μαζί με την Αγάπη, ΠΡΩΤΗ στο κατάλογο του χρηματιστηρίου αξιών της ζωής. Ήλπιζαν σε μια Φιλία που θα τα είχε όλα. Αγνά αισθήματα, αλληλοσεβασμό, εκτίμηση, Αγάπη βέβαια πάνω απ’ όλα, θαυμασμό η μία για το έργο της άλλης και γενικά μια χημεία πολλά υποσχόμενη για κάτι ξεχωριστό, όπως ξεχωριστές ήταν οι δυο τους. Ίσως να αποδείκνυαν ότι και η τεχνολογία μια φορά στις τόσες καταφέρνει να γεννά αισθήματα ξεχασμένα και από την πραγματική ζωή και να διέψευδαν τον κανόνα που πρεσβεύει το αντίθετο και όχι άδικα βεβαίως.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη