Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Η Λένα Τερκεσίδου για το Θέλεις να πούμε αλήθειες;

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Λ.Τ.: Η ιστορία της Ελεονόρας, της κεντρικής ηρωίδας του βιβλίου, είναι σε ποσοστό δέκα τα εκατό αληθινή.
Εντυπωσιάστηκα όταν έμαθα πως μία κοπέλα που είχα γνωρίσει, όταν απολύθηκε, απογοητευμένη από τις συνθήκες που επικρατούσαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, αποφάσισε στα τριανταπέντε της να φύγει, παρ’ όλες τις δυσκολίες που είχε, και να πάει να σπουδάσει σε μια Σκανδιναβική χώρα προσπαθώντας να αλλάξει τη ζωή της.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Λ.Τ.: Θα το χαρακτήριζα «αισιόδοξο».

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Λ.Τ.: Θα τον συμβούλευα να μην το διαβάσει νύχτα, εάν την επόμενη μέρα θα εργάζεται νωρίς.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Λ.Τ.: Το βιβλίο αυτό είναι ούτως η άλλως ένα ταξίδι σε πολλά επίπεδα, καθώς η κεντρική ηρωίδα, η Ελεονόρα, στα τριανταπέντε της χρόνια φεύγει από την Ελλάδα και πηγαίνει να σπουδάσει στη Νορβηγία με τα φιόρδ και τον τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής. Εκεί την παρακολουθούμε να ταξιδεύει και στο μαγικό κόσμο της συνειδητότητας προσπαθώντας εκτός των άλλων να ανακαλύψει τον εαυτό της, ώστε να πάρει σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή της.

Κλείστε τη μικρή συνέντευξη με ένα απόσπασμα από το βιβλίο.
Λ.Τ.: Η Ελεονόρα στενοχωριόταν που δεν μπορούσε να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα. Γιατί όλο αυτό το διάστημα δεν είχε βρει το κουράγιο να κοιτάξει τη ζωή κατάματα και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα; Γιατί εθελοτυφλούσε και ζούσε με την ψευδαίσθηση ότι ο γάμος της θα άντεχε; Γιατί δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι είχε μείνει τόσα χρόνια εγκλωβισμένη σε μια συμβίωση στην οποία προσποιούνταν πως είναι ευτυχισμένη; Γιατί δεν ήταν σε θέση να κοιταχτεί γυμνή στον καθρέφτη και να πει στον εαυτό της την αλήθεια; Επειδή ένιωθε ασφάλεια κάτω από την "ομπρέλα" του γάμου και δεν ήθελε να ξεβολευτεί; Επειδή φοβόταν να πονέσει; Ίσως αν είχε περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό της, να είχε καταφέρει να απαγκιστρωθεί από την εξάρτησή της από τον Άτα.

Στο οπισθόφυλλο λέει:
Όταν η Ελεονόρα απολύεται και φτάνει στο χείλος του γκρεμού έχει δύο επιλογές: να μείνει αδρανής ή να μετατρέψει την απογοήτευση σε δύναμη και να αλλάξει το πεπρωμένο της.
Η αποκάλυψη της υιοθεσίας της, η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η επιμονή της να σπουδάσει, αν και είναι τριάντα πέντε χρονών, και η αναζήτηση της ταυτότητάς της την κάνουν να ξεπεράσει τα όριά της και να φύγει στη Νορβηγία.
Τι θα συμβεί όμως όταν φανερωθούν αλήθειες και αποκαλυφθούν μυστικά που δεν είχε ποτέ φανταστεί; Θα συνεχίσει να εθελοτυφλεί; Και όταν εμφανιστεί ο Μάριος, ο μεγάλος της έρωτας, τι θα κάνει; Θα τα τινάξει όλα στον αέρα; Θα καταφέρει τελικά να απαλλαγεί από τις ανασφάλειες και τις ερωτικές της εξαρτήσεις;
Μια ιστορία για τον μαγικό κόσμο της συνειδητότητας, όπου για να εκπληρωθούν τα όνειρα τίθεται μια ερώτηση: «Θέλεις να πούμε αλήθειες;»
Ένα βιβλίο για την Ελεονόρα που κάποτε έμοιαζε με πολλές άλλες γυναίκες.
Το μυθιστόρημα της Λένας Τερκεσίδου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Βρείτε το βιβλίο στις εκδόσεις Κέδρος

Κερδίστε το!
Το koukidaki προσφέρει το μυθιστόρημα της Λένας Τερκεσίδου σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για τις 13 Φεβρουαρίου 2017 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!

Και τα αγόρια κλαίνε

Boys do cry

Πηγαίνω την πρώτη εβδομάδα μαζί με καλό συνεργάτη -έχω κι εγώ τους "δικούς" μου, τι να κάνουμε; Προσωπικά, έχω διαβάσει εξονυχιστικά το δελτίο τύπου και γνωρίζω τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια αλλά ο φίλος μου, που δεν έχει καταιγισμό από μέιλς στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο -είναι και το έργο πρωτόπαιχτο!- με ακολουθεί "τυφλά". Όσο παρακολουθούμε την παράσταση... εκείνος εισέπραττε τη μία έκπληξη μετά την άλλη, καθώς δεν είχε το παραμικρό στοιχείο για την υπόθεση ή εξέλιξη ενώ εγώ έκανα νοερές "συγκρίσεις" με αυτά που είχα διαβάσει, ήξερα τί να περιμένω, γνώριζα από το πρώτο λεπτό το προφίλ του ήρωα κ.ο.κ. και ειλικρινά, κατέληξα ότι η εμπειρία για αυτόν τον μονόλογο πολλαπλασιάζεται θετικά όσο λιγότερες είναι οι πληροφορίες σου -το homework. Αργότερα, όταν θα είσαι σπίτι, θα έχεις το χρόνο να αναλύσεις τον χαρακτήρα μαζί με τη βοήθεια του προγράμματος που περιέχει τη βιογραφία του και όλο το έργο  -επιδιώξτε να το πάρετε/ζητήστε το στην είσοδο- και να εξακριβώσεις κάθε πτυχή της ψυχοσύνθεσής του.
Έτσι, λοιπόν, τα λίγα που θα ήθελα να αναφέρω για την υπόθεση συμπυκνώνονται στην ακόλουθη φράση: Πρόκειται για το δραματικό μονόλογο του Μιχάλη Παπαδόπουλου που βασίστηκε στη ζωή του Τζον Γουέην Κέισυ, ενός υποδειγματικού Αμερικανού πολίτη της δεκαετίας του 60, ερμηνευμένο αριστοτεχνικά από τον Γιώργη Κοντοπόδη σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου.
Μόνο αυτό;
Κατά τη γνώμη μου αρκεί. Τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψεις λεπτό προς λεπτό καθώς θα δομείται μπροστά σου η ιστορία του Τζον. Αυτός θα σου μιλήσει για τα παιδικά του βιώματα, για την εφηβεία του, τους γάμους, τα παιδιά του, για το μεγάλο πάθος του... εκείνος θα σου συστήσει τον Πόγκο, τον κλόουν, σε μια ομολογία ψυχής και απολογισμού, μια εξομολόγηση ακόμα και των πιο ενδόμυχων σκέψεων.

Απόψε είναι μια ξεχωριστή νύχτα, απόψε δεν θα κοιμηθώ μόνος σε ένα κελί...
Είμαι ένας επιτυχημένος, ευτυχισμένος πατέρας, έτσι όπως το ονειρεύτηκε ο μπαμπάς μου, και το 1965 είναι η χρονιά μου.
Τζον Γουέην Κέισυ
Στην παράσταση... ο Γιώργης Κοντοπόδης απέδειξε πόσο μεγάλος ηθοποιός είναι, πόσο άνετα(;) μπορεί να ερμηνεύσει την κάθε μια ψυχοσωματική κατάσταση, από τις πιο λεπτές αποχρώσεις μέχρι τις αβίαστες εντάσεις και να περάσει από την χαλαρότητα -ακόμα και από το αστείο- ως στον πιο βαθύ όλεθρο της ψυχής σε απειροελάχιστο χρόνο... πόσο ιδανικά αλλάζει πρόσωπα-προσωπεία ξανά και ξανά εκφράζοντας τις πολυσύνθετες πτυχές ενός πολυεπίπεδου ήρωα. Ακάματος εισχωρεί στη σάρκα του Τζον (και του Πόγκο) ενώ το άψογα δομημένο κείμενο του Μιχάλη Παπαδόπουλου σκιαγραφεί με αρτιότητα τόσο τα βιογραφικά στοιχεία του ήρωα όσο και τον ψυχισμό του, σε όλες τις φάσεις της ζωής του και σε κάθε ηλικία, σκύβοντας με σεβασμό πάνω στην άρρωστη(;), προβληματική(;) προσωπικότητά του επιτρέποντάς του να γίνει θύτης και θύμα, κατηγορούμενος αλλά και κατήγορος ενώ του παρέχει το δικαίωμα να υπάρχει διαφορετικός χωρίς να πρέπει να ντρέπεται. Τον δικαιώνει και τον καταδικάζει ταυτόχρονα και ιδανικά, ισορροπώντας πάνω στο μέτρο. Συμπληρωματικά, η παράσταση έτυχε εξαιρετικών σκηνικών ευρημάτων από τον Αλέξανδρο Λιακόπουλο που υπογράφει και τη σκηνοθεσία. Η μεγάλη εμπειρία του στην σκηνοθεσία θεατρικών έργων πρόσθεσε ένα ακόμη ατού στο σύνολο που μάλλον αποτελεί ένα δυνατό χαρτί για το Τσαί στη Σαχάρα και σημείο αναφοράς για κάθε μελλοντική παρουσίαση του έργου. Σαν επίλογο, αξίζει να αναφερθώ στις ιδανικές μουσικές επιλογές που έντυσαν την παράσταση από τον Γιώργη Κοντοπόδη.
Συνοπτικά, το συναίσθημα ή η ένταση ή ο προβληματισμός που δημιουργείται από μια θεατρική σύμπραξη δε μπορούν να μεταφερθούν στο χαρτί, ακόμα κι αν κρατά την πένα ο μεγαλύτερος συγγραφέας του κόσμου. Όχι μόνο επειδή ο κάθε θεατής είναι διαφορετικός, άρα εισπράττει με διαφορετικό τρόπο, αλλά κυρίως επειδή η ατμόσφαιρα είναι θέμα στιγμής. Κι αυτήν την αίσθηση την κερδίζεις μόνο αν πας εκεί που συμβαίνει.
Να πάτε.
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Προγραμματισμένες παραστάσεις: μέχρι τις 27 Δεκεμβρίου 2016, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30, στο Τσάι στη Σαχάρα, Λαοδικείας 18, Ιλίσια, 2110120936

Ταυτότητα παράστασης:
Συγγραφέας: Μιχάλης Παπαδόπουλος
Σκηνοθεσία - Σκηνικό: Αλέξανδρος Λιακόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γωγώ Φάκου
Μουσική επένδυση: Γιώργης Κοντοπόδης

Στο ρόλο του Τζον Κέισυ: Γιώργης Κοντοπόδης

Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά, χωρίς διάλειμμα
Ακατάλληλο για ανηλίκους

Γκαλά

H γυναίκα που έχτισε τον "μύθο" του Νταλί, αλλά κατέστρεψε τον καλλιτέχνη;


“...Αγαπώ την Γκαλά περισσότερο από τη μητέρα μου, περισσότερο από τον πατέρα μου, περισσότερο από τον Πικάσο και ακόμη περισσότερο από το χρήμα. Σε εκείνη οφείλω πάνω από όλα την πεποίθηση ότι δεν είμαι τόσο μέτριος όσο νόμιζα...”
Σαλβαδόρ Νταλί


Την έλεγαν Έλενα Ντιακόνοβα, γεννήθηκε το 1894 στη Ρωσία, έγινε γνωστή όμως ως Γκαλά.
Κάποιοι από τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδονται είναι ότι υπήρξε αφάνταστα ξιπασμένη, εγωπαθής, εξαιρετικά σκληρή και σπάταλη με μια απίστευτη λατρεία για τα χρήματα.
Υπήρξε σύζυγος του Γάλλου ποιητή Πωλ Ελυάρ, συνδέθηκε ερωτικά με τον Μαξ Ερνστ, αλλά έγινε διάσημη εξαιτίας της σχέσης της με τον Νταλί.
Φαίνεται ότι ο Ελυάρ δεν κατάφερε ποτέ να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές επιθυμίες της, αφού λέγεται ότι σχεδόν από την αρχή της σχέσης της εκείνη αναζητούσε διαρκώς νεαρούς άνδρες.
Και η αλήθεια είναι ότι μάλλον δεν δυσκολευόταν και να τους βρει, κυρίως χάρη στο ιδιαίτερα θελκτικό σώμα της και στην προκλητική της προσωπικότητα.
Ένας από τους πρώτους εραστές της ήταν ο Γερμανός ντανταϊστής Μαξ Ερνστ, μαζί με τον οποίο, με την αποδοχή πάντα του Ελυάρ, δημιούργησαν ένα ερωτικό τρίγωνο.
Ακολουθεί η γνωριμία της με τον Σαλβαδόρ Νταλί. Αυτός ήταν τότε μόνο εικοσιπέντε χρόνων και, όπως ο ίδιος έχει αναφέρει, πριν την συναντήσει δεν είχε κάνει ακόμη έρωτα με γυναίκα.
Η Γκαλά στο πρώτο ραντεβού τους (1929), σε μια βόλτα στα βράχια, του ζήτησε να τη σπρώξει στον γκρεμό, θέλοντας έτσι να ενεργοποιήσει το ενδιαφέρον του.
Εκείνος αρνήθηκε, όμως την ίδια στιγμή την ερωτεύτηκε και έγινε όλη του η ζωή!
Άρχισε να την λατρεύει σαν θεότητα, της έδωσε δεκάδες λατρευτικά υποκοριστικά και φυσικά τη ζωγράφισε.

Το μάτι της Αθήνας

Γράφει ο Χρίστος Μαβόγλου
Ανέβηκα στην Αθήνα λίγο πριν κλείσω τα 5 μου. Όχι μόνος μου. Οι γονείς μου έκαναν την όλη ζημιά. Αυτή βέβαια είναι και η δουλειά τους. Να ακολουθούνε το κοπάδι, για τη μεγαλύτερη ασφάλεια των παιδιών τους. Μάταια προσπάθησα να τους προειδοποιήσω. Αλλά αυτοί δεν πίστευαν σε σημάδια και προλήψεις. Ακάθεκτοι ετοίμασαν με επιμέλεια τα πάντα. Φόρτωσαν τα υπάρχοντά μας σε ένα φορτηγό, ανεβήκαμε όλοι μαζί σε αυτό, για να γλυτώσουμε τα εισιτήρια του τρένου, και φτάσαμε. Μόνο μία εικόνα θυμάμαι από την Καλαμάτα. Μία σκάλα κυκλική σε μία αυλή. Θυμάμαι και το σκουριασμένο καρφί που χώθηκε στο δεξί μου χέρι στη μετακόμιση, αλλά κανείς δεν κατάλαβε το συμβολισμό του. Κι εγώ, μόλις τέλειωσα με τα κλάματα, και αφού δέχτηκα τις πρώτες βοήθειες, περιεργάστηκα το σημάδι με καμάρι, δυόμιση ολόκληρα εκατοστά. Είναι από τις ουλές που τις θεωρούσα παράσημο ανδρείας, σημάδι να αποδεικνύω την αντρεία μου στους άντρες μου, στα στρατιωτάκια μου, βεβαίως. Από τα πρώτα παιχνίδια που είχαμε όλα τα αγόρια ήταν τα πιστόλια. Τα καλύτερα ήταν αυτά με τα καψούλια. Λίγη δυναμίτης, ένα χτύπημα με τον πλαστικό κόκορα και οι πυροβολισμοί έδιωχναν τον εχθρό. Τόσοι άδικοι πόλεμοι καταγράφηκαν στα γονίδια των προγόνων μας. Αυτά τα γονίδια μας oρμήνευαν να είμαστε έτοιμοι, ανά πάσα στιγμή, να πολεμήσουμε. Κι όταν δεν είχαμε λίγες δραχμές να αγοράσουμε καψούλια, αλλάζαμε τα όπλα μας με ευκολία.
Πότε φυσοκάλαμα, πότε κουκουνάρια, πότε πλαστικά βελάκια.

Η Αγγελίνα Ρωμανού και οι Κουβέντες του αέρα

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Α.Ρ.: Οι «Κουβέντες του αέρα» είναι μια συλλογή μικρών ιστοριών που συμβαίνουν σε κάθε σπίτι. Σε κάθε γειτονιά. Σε κάθε πόλη. Είναι ιστορίες καθημερινών ανθρώπων. Αποτυπώματα από μια φάση της ζωής τους. Κάποιες είναι μελωμένες, κάποιες ρέουν ολόλευκες σαν το γάλα κι άλλες στάζουν δηλητήριο. Τις έγραφα κατά διαστήματα, ανάλογα με τη διάθεση και την έμπνευση της στιγμής. Αποφάσισα να τις συγκεντρώσω όλες σε ένα βιβλίο να κάνουν παρέα η μία στην άλλη. Να συμπορευτούν κάτω από το βλέμμα ενός αλητάκου σκύλου που, όπως θα δουν οι αναγνώστες, βρίσκεται σε κάθε ιστορία ως περαστικός.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Ρ.: Αέρας.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Α.Ρ.: Να αφήσει τις λέξεις να γίνουν εικόνες. Έγχρωμες. Ασπρόμαυρες. Μονόχρωμες, από σελίδα σε σελίδα. Να αφήσει τις μυρωδιές να ξεχυθούν από κάθε σκηνή. Να μυρίσει κανέλα, γαρύφαλλο, αλμύρα. Να αφεθεί στα συναισθήματα των ηρώων.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Α.Ρ.: Θα ταίριαζε σε κάθε μέρος του πλανήτη, όπου υπάρχουν άνθρωποι. Με τους έρωτές τους, τις προκαταλήψεις, τις σκέψεις και τις αποφάσεις τους. Και με όλα όσα μπορούν να συμβούν στον καθένα ξεχωριστά. Η διάρκειά του; Μια ολόκληρη ζωή συν κάτι παραπάνω.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Α.Ρ.: «Ίσες δόσεις βύσσινο με ζάχαρη. Μόνο που στο τέλος μπουχτίζεις. Και οι σχέσεις τι στο διάολο είναι; Βάνεις ζάχαρη για να καλύψεις τις ανισότητες. Μέχρι που παίρνεις κιλά. Κι όταν αποφασίζεις να τα ξεφορτωθείς τα παίρνεις όλα σβάρνα.
Γιατί όχι;»

Σαν περίληψη...
Κουβέντες του αέρα. Ένα «φφφφ….» με μέλι. Άλλο, με γάλα χυμένο και σ’ ένα παραπέρα, παραμονεύει δηλητήριο. Κάθε φύσημα κι ένα κοκτέιλ για δυνατούς. Ή αδύνατους...

Σε μπαρ πολύβουα ή μελαγχολικά μεθούν ζωές κι ανασταίνονται θάνατοι. Ή πνίγονται δαίμονες και γεννιούνται άγγελοι.
Διαλέγεις και παίρνεις. Ή αφήνεις να σε διαλέξουν.
Μάτια μισόκλειστα και χείλη σφιγμένα. Πόδια σταυρωτά ή ορθάνοιχτα. Χτύποι πεπρωμένου. Ποτάμι που περνά και ξεπλένει. Κι ας το περιορίζουν οι όχθες. Θα βρει να ξεσπάσει στην κατηφόρα. Φτάνει μη στερέψει στη διαδρομή απ’ το μακρύ ταξίδι.
Οι Κουβέντες του αέρα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Όστρια.

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Όστρια προσφέρουν το βιβλίο της Αγγελίνας Ρωμανού σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για τις 17 Νοεμβρίου 2016 και το βιβλίο θα παραδοθεί/αποσταλεί ταχυδρομικά από το koukidaki.
k
Κάντε like στη σελίδα των εκδόσεων Όστρια για να μη χάνετε κανένα νέο!
Καλή τύχη!

Kamp: Clairvoyance

Για τους Kamp... γνωρίζω τα απολύτως απαραίτητα. Σχηματίστηκαν το 2012 στην Αθήνα από τον Γιάννη Καμπουρόπουλο, πρώην lead singer των Closer. Σήμερα, γιορτάζουν την κυκλοφορία του δεύτερου CD τους, Kamp: Clairvoyance, το οποίο μετρά ελάχιστες εβδομάδες κυκλοφορίας (από Σεπτέμβριο 2016) και κινείται σε δρόμους εναλλακτικού ροκ από παλαιάς κοπής ροκ μπαλάντα μέχρι βιομηχανικό ροκ. Η λογική της μπάντας επενδύει πάνω στην αυτοδημιουργία κι έτσι όλα τα tracks γράφονται από τους ίδιους -σε αυτό το LP στιχουργός και βασικός συνθέτης είναι ο Γιάννης Καμπουρόπουλος- ενώ τα κομμάτια παρουσιάζουν ποικιλία κερδίζοντας τις εντυπώσεις πολυεπίπεδα. Αφενός γιατί κανείς δεν θέλει να ακούει μονότονα μουσικά θέματα, πολύ κοντά το ένα στο άλλο, έτσι που στο τέλος να δημιουργούν ένα τεράστιο ενιαίο κομμάτι αντί διαφορετικών τραγουδιών -έχουμε τέτοια παραδείγματα που βαριόμαστε να ακούσουμε ολόκληρο το LP γιατί όλα μοιάζουν με όλα- και αφετέρου υπάρχει σαφέστατη η "υπογραφή" του δημιουργού που τα χαρακτηρίζει ενώ η γεμάτη, αισθαντική φωνή του υποστηρίζει από μελωδίες ως άγριο ροκ με την ίδια εμβάθυνση. Μια μικρή γεύση προσφέρεται εδώ.
Την άψογη, καλαίσθητη έκδοση επιμελήθηκε η Loft d'Art του Χρήστου Πακιώτη, οι φωτογραφίες είναι της Αφροδίτης Χουλάκη και η παραγωγή του Γιάννη Καμπουρόπουλου.
Ακούστε το!

Θα σε ταξιδέψει, θα σου βγάλει συναισθήματα... Ταιριάζει ως backgourd soundtrack σε δημιουργικές φάσεις αν το αφήσεις να παίζει ανέμελα σε χαμηλή ένταση -οι καλλιτέχνες δημιουργοί καταλαβαίνουν- αλλά και σε έντονες στιγμές αν του δόσεις γκάζια. Έχει και μπαλάντα, έχει και ρυθμό, τέμπο... Προσφέρει διάφορες θεματικές. Παραπάνω παίζει ένα δείγμα από το ομότιτλο track όμως ακούγοντας όλο το CD σημείωσα τα εξής:
① Πόσο υπέροχο είναι να μπορείς να δημιουργήσεις ένα μουσικό κομμάτι από το μηδέν -ψυχή, μελωδία, δομή, ενορχήστρωση με ανθρώπους που εμπιστεύεσαι- μέχρι το άπαν μόνος σου! Και, αναφερόμενη προς τον συνθέτη και στιχουργό όλων των τραγουδιών τον Γιάννη Καμπουρόπουλο, προφανώς το αποτέλεσμα σε αντιπροσωπεύει απόλυτα κι αυτό είναι μεγάλη νίκη.
② Υπάρχει ένα κομμάτι, το Chasing tails, το οποίο αφιερώνεται τόσο στους μετανάστες από τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Λίβανο και το Ιράκ που καταφθάνουν στη χώρα μας αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο όσο και στους κατοίκους των νησιών (Λέσβο, Χίο, Κω, Σάμο) για την ανθρωπιά τους, αποδεικνύοντας ότι η τέχνη δε μένει ποτέ ασυγκίνητη παρά συμπάσχει και συμπράττει με τα σημεία των καιρών.
③ Μια καλαίσθητη έκδοση -του οτιδήποτε- είναι απείρως καλύτερη από μια πρόχειρη έκδοση ενός αριστουργήματος -κι αυτό αν θεωρήσουμε ότι η τέχνη διέπεται τελικά από αντικειμενικότητα.
④ Clair όπως clear δηλαδή καθαρός και voyance όπως vision δηλαδή όραμα. Διορατικότητα, λοιπόν.(;)
⑤ Παρά τις εντυπώσεις που μπορεί να έχει κανείς διαβάζοντας περιγραφές, τα ακούσματα διαθέτουν μια κρυστάλλινη καθαρότητα ή διαύγεια η οποία βγαίνει και από την αισθητική του εξωφύλλου. Με κέρδισε η απουσία χρωμάτων ως επιλογή παρουσίασης -μη ξεχνάμε ότι η πρώτη εντύπωση πάντα αφορά αυτό που βλέπουμε στο εξώφυλλο.
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Τους Kamp αποτελούν οι: Dounias Antonis (drums), John Kampouropoulos (lead vocals), Nick Koutsopodiotis (guitars) και Michael Endemon (bass).
Βάλτε στην ατζέντα το new album release live  στο Tiki Bar (Φαλήρου 15, Κουκάκι) στις 9 Οκτωβρίου 2016 και ώρα 21:00
Επικοινωνία: kamptheband@gmail.com
Χρήσιμα links: facebook, Kamp the band, ιστότοπος

Ευχαριστώ τον Γιάννη Καμπουρόπουλο για τη διάθεση του CD

Η Όλγα Λυμπεροπούλου και οι Μικρές ιστορίες για μεγάλους

Αισθάνομαι μια υπέροχη τιμή και ιδιαίτερα τυχερή που έχω την ευκαιρία να παρουσιάσω μέσα από τούτες τις σελίδες ένα μοναδικό βιβλίο. Θα μου πείτε, μα κάθε βιβλίο δεν είναι μοναδικό; Μέσες άκρες έτσι είναι αλλά τούτο εδώ είναι πραγματικά πρωτόφαντο -τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα· αν έχει κυκλοφορήσει κάτι ανάλογο στο εξωτερικό δε το γνωρίζω αλλά στην Ελλάδα είναι σίγουρα η πρώτη φορά που το βλέπουμε. Πρόκειται για συλλογή διηγημάτων ειδικά γραμμένης-επεξεργασμένης έτσι ώστε να απευθύνεται σε αναγνώστες με άνοια. Οι άνθρωποι με άνοια, μέχρι σήμερα, δεν συμπεριλαμβάνονταν στους αναγνώστες καθώς η πάθησή τους καθιστά την αναγνωστική εμπειρία από εξαιρετικά δύσκολη ως αδύνατη.
Τις ιστορίες υπογράφουν οι κυρίες: Χριστίνα Αβδίκου, Φραντζέσκα Αλεξοπούλου-Πετράκη, Λιλή Γάτη, Εύη Γεροκώστα, Στέλλα Γουλτίδου, Πηγή Γρύλλη, Αναστασία Καρανάσιου, Δήμητρα Κίτσου, Αλεξία Κονδυλίδου, Έλενα Λιάτου, Έρη Παπαμιχαλοπούλου, Δάφνη Ποντικού, Ναταλία Ρεντίνα, Ελένη Ρουφάνη, Ελένη Σβορώνου και Βασιλική Στρατάκη. Την επιμέλεια και κατάλληλη επεξεργασία ώστε αυτές οι ιστορίες να διαβάζονται από άτομα με άνοια ανέλαβε η Όλγα Λυμπεροπούλου (νευροψυχολόγος) η οποία ανταποκρίθηκε με αμεσότητα και χαρίζοντάς μου από τον πολύτιμο χρόνο της μου έλυσε όλες τις απορίες μου σχετικά με το εγχείρημα.
Πρώτη μέρα κυκλοφορίας 26 Σεπτεμβρίου 2016 από τις εκδόσεις Εντύποις.
Πως προέκυψε η ιδέα για τη συγγραφή του βιβλίου;
Ο.Λ.: Ως νευροψυχολόγος με ειδίκευση στην τρίτη ηλικία και τις Άνοιες εργάζομαι καθημερινά εδώ και 16 χρόνια με ηλικιωμένους με νόσο Αλτσχάιμερ ή κάποια άλλη μορφή άνοιας και τις οικογένειές τους. Οι άνθρωποι με άνοια πολύ συχνά αναγκάζονται σχετικά νωρίς στην πορεία της νόσου να εγκαταλείψουν την ανάγνωση βιβλίων, καθώς οι διαταραχές συγκέντρωσης, μνήμης, λόγου κ.λ.π που αντιμετωπίζουν καθιστούν την ανάγνωση μία αργή, κοπιαστική και, εν τέλει, δυσάρεστη διαδικασία.
Η ιδέα για τη συγγραφή του βιβλίου προέκυψε όταν συνειδητοποίησα ότι η μόνη εναλλακτική που μπορούσαμε να δώσουμε ως επαγγελματίες υγείας στους αναγνώστες με άνοια ήταν η ανάγνωση παιδικών βιβλίων, τα οποία θεωρούνται καταλληλότερα λόγω της σύντομης φόρμας, της ειδικής μορφοποίησης των κειμένων που τα καθιστά ευανάγνωστα και της σαφήνειας των νοημάτων τους. Αυτό όμως συνεπάγεται ότι, προκειμένου μην προδώσουν την αγάπη τους για τα βιβλία, οι άνθρωποι με άνοια συμβιβάζονταν με ιστορίες γραμμένες και εικονογραφημένες για ανθρώπους 6 ή 7 δεκαετίες νεότερους.

Σε ποιους απευθύνεται το βιβλίο;
Ο.Λ.: Το "Μικρές Ιστορίες για Μεγάλους" γράφτηκε με στόχο να ξαναδώσει την απόλαυση της ανάγνωσης ενός λογοτεχνικού βιβλίου στους ανθρώπους με άνοια. Ταυτόχρονα όμως, είναι ένα βιβλίο που θα μπορούσε να κεντρίσει το ενδιαφέρον και των διανοητικά υγιών ηλικιωμένων αναγνωστών, μιας και είναι γραμμένο με γνώμονα τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα των ανθρώπων 3ης ηλικίας.

Τι είναι αυτό που το διαφοροποιεί και το κάνει φιλικό προς τους συγκεκριμένους αναγνώστες;
Ο.Λ.: Το κίνητρο που μας ώθησε να εκδώσουμε τις "Μικρές Ιστορίες για Μεγάλους" είναι αυτό που υπαγόρευσε και όλες εκείνες διαφοροποιήσεις που το κάνουν ξεχωριστό. Και το κίνητρο αυτό, ήταν το να φτάσει στα χέρια των ηλικιωμένων με ή ακόμα και χωρίς άνοια ένα λογοτεχνικό βιβλίο που να λαμβάνει υπόψη του τα θέματα που τους ενδιαφέρουν, να είναι απόλυτα προσαρμοσμένο στις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους και να τους επιτρέπει να απολαύσουν την ανάγνωσή του οι ίδιοι, χωρίς να βασίζονται στη βοήθεια ενός φροντιστή.
Προκειμένου να γίνει το όραμά μας πραγματικότητα, ακολουθήσαμε τις προδιαγραφές για τα φιλικά προς τους ηλικιωμένους κείμενα όπως ορίζονται από το Εθνικό Ινστιτούτο Γήρανσης των Η.Π.Α. και τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής πρωτοβουλίας "Κείμενα για Όλους", τις οποίες προσαρμόσαμε στις ιδιαίτερες ανάγκες του συγκεκριμένου αναγνωστικού κοινού. Σε αυτή την έκδοση, για την οποία χρειάστηκαν πολλοί μήνες σκληρής δουλειάς και προετοιμασίας, έχουμε μεριμνήσει προκειμένου ακόμα και η παραμικρή λεπτομέρεια να εξυπηρετεί το στόχο μας.
Τα διηγήματα που συνθέτουν τις "Μικρές Ιστορίες για Μεγάλους" είναι μικρά σε έκταση, γραμμένα με εύληπτο λεξιλόγιο και απλή σύνταξη και έχουν ευθύγραμμη, σαφή πλοκή ώστε οι όποιες διαταραχές αναφορικά με τη λειτουργία της μνήμης, της προσοχής, του λόγου κ.λ.π να μην εμποδίζουν την κατανόησή τους από τους αναγνώστες με άνοια. Η εικονογράφηση αντιμετωπίζει με σεβασμό το κοινό στο οποίο απευθύνεται το βιβλίο και δεν θυμίζει σε τίποτα την εικονογράφηση που συναντά κανείς σε ένα παιδικό βιβλίο. Επιπλέον, οι εικόνες που συνοδεύουν τα κείμενα δεν εμπλουτίζουν απλά την αφήγηση, αλλά έχουν παράλληλα ρόλο επεξηγηματικό, ώστε να ευνοούν την κατανόηση των ιστοριών.
Αντίστοιχα, ειδική φροντίδα έχει δοθεί τόσο στη μορφή του βιβλίου (μεγάλο μέγεθος σελίδων, ματ χαρτί, βαρύτερο από το συνηθισμένο), όσο και στη μορφοποίηση του κειμένου (μεγάλο μέγεθος γραμματοσειράς, φαρδιά περιθώρια, μεγάλα διαστήματα μεταξύ των γραμμών, στοίχιση στα αριστερά κ.ά.). Και φυσικά, το μεγαλύτερο στοίχημα ήταν να καταλήξουμε σε ένα βιβλίο που να τηρεί όλες τις προδιαγραφές για τα φιλικά προς το συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό κείμενα χωρίς να δείχνει υπερβολικά απλοποιημένο. Να διευκολύνει, αλλά ταυτόχρονα και να σέβεται τους αναγνώστες του. Και πιστεύω ότι τα καταφέραμε.

Ποιοι είναι οι συντελεστές του βιβλίου;
Ο.Λ.: Στο βιβλίο έχουν συνεισφέρει με κείμενά τους δεκαέξι καταξιωμένοι και νέοι συγγραφείς: η Χριστίνα Αβδίκου, η οποία έχει κάνει και την εικονογράφηση του βιβλίου, η Φραντζέσκα Αλεξοπούλου - Πετράκη, η Λιλή Γάτη, η Εύη Γεροκώστα, η Στέλλα Γουλτίδου, η Πηγή Γρύλλη, η Αναστασία Καρανάσιου, η Δήμητρα Κίτσου, η Αλεξία Κονδυλίδου, η Έλενα Λιάτου, η Έρη Παπαμιχαλοπούλου, η Δάφνη Ποντικού, η Ναταλία Ρεντίνα, η Ελένη Ρουφάνη, η Ελένη Σβορώνου και η Βασιλική Στρατάκη. Η συγγραφή του τελευταίου κειμένου, η προσαρμογή όλων των ιστοριών ώστε να είναι κατάλληλες για ηλικιωμένους και ανθρώπους με άνοια και η επιμέλεια της εικονογράφησης έχει γίνει από εμένα.

Πότε πρόκειται να γίνει η παρουσίαση του βιβλίου;
Ο.Λ.: Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου στις 19:30 στο Polis Art Cafe, στη Στοά του Βιβλίου. Στην παρουσίαση θα μιλήσουν η Δρ. Παρασκευή Σακκά, νευρολόγος - ψυχίατρος και Πρόεδρος του Εθνικού Παρατηρητηρίου για την Άνοια και της Εταιρείας Αλτσχάιμερ Αθηνών, η συγγραφέας Ελένη Σβορώνου, η εικονογράφος μας Χριστίνα Αβδίκου, o συγγραφέας και εκπαιδευτικός Στέλιος Κανάκης κι εγώ, ενώ ο συντονισμός των ομιλητών θα γίνει από τη δημοσιογράφο και ιδρύτρια του eirinika.gr, Ειρήνη Νικολοπούλου.

Θα υπάρξει συνέχεια σε αυτή την προσπάθεια; Έχετε σχεδιάσει τα επόμενα βήματα;
Ο.Λ.: Οι "Μικρές Ιστορίες για Μεγάλους" εγκαινιάζουν τη σειρά βιβλίων των Εκδόσεων Εντύποις με τίτλο "Ασημένιοι Αναγνώστες", η οποία απευθύνεται αποκλειστικά σε ανθρώπους τρίτης ηλικίας. Ευελπιστώ, λοιπόν, ότι η σειρά θα εμπλουτίζεται διαρκώς με νέα βιβλία, γραμμένα ειδικά για ηλικιωμένους αναγνώστες και αναγνώστες με άνοια.
Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Εντύποις προσφέρουν δύο αντίτυπα του βιβλίου σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για τις 14 Νοεμβρίου 2016 και τα βιβλία θα αποσταλούν/παραδοθούν στους τυχερούς από τις εκδόσεις Εντύποις.
k
Καλή τύχη!

Η Όλγα Λυμπεροπούλου είναι νευροψυχολόγος με ειδίκευση στην Τρίτη Ηλικία και τις Άνοιες. Από το 2002 εργάζεται με ηλικιωμένους, ανθρώπους με άνοια και τις οικογένειές τους. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Αλτσχάιμερ Αθηνών και επί μία δεκαετία εργάστηκε στο Ιατρείο Μνήμης του Νοσοκομείου "Υγεία". Είναι υπεύθυνη του Κέντρου Διαταραχών Μνήμης όπου ασχολείται με την αξιολόγηση των μνημονικών διαταραχών ηλικιωμένων ατόμων, την εφαρμογή προγραμμάτων νοητικής ενδυνάμωσης για ανθρώπους με άνοια και τη συμβουλευτική φροντιστών. Παράλληλα, αρθρογραφεί σε έντυπα και διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης και από το 2015 διατηρεί το δικό της blog στην ελληνική έκδοση της "The Huffington Post". Η ιστοσελίδα της trainyourbrain.gr έχει ως στόχο να μεταδώσει στο ευρύ κοινό με απλό και κατανοητό τρόπο επιστημονικά τεκμηριωμένες γνώσεις σχετικά με τις άνοιες, αλλά και τη φροντίδα της υγείας του εγκεφάλου.
Επικοινωνία μαζί της: contact@trainyourbrain.gr

Μα (γιατί) δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο μου;

Ας μιλήσουμε για βιβλία.
Σιγά το νέο, θα πεις! Τα μισά θέματα στο koukidaki για βιβλία μιλάνε. (Θα το ξαναπώ κι ας γίνομαι κουραστική στους μόνιμους αναγνώστες. Γράφω ανέμελα... εξού και το παραπάνω συντακτικό που είναι ικανό να ρίξει στα χάπια τρεις φιλολόγους. Ανεχτείτε με.) Τι θα αλλάξει σήμερα; Ε, σήμερα, είπα να απαντήσω δημόσια, αφού κάνω και τις σχετικές έρευνες, στο πιο κοινό ερώτημα που εισπράττουμε εμείς τα βιβλιόπαιδα (όπου βιβλιόπαιδα=λάτρεις της λογοτεχνίας) από τους συγγραφείς (όπου συγγραφείς=ο κάθε άνθρωπος που έχει εκδώσει κάτι στην Ελλάδα).
Αρκετές φορές, λοιπόν, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την απορία-ερώτηση του δημιουργού μιας και γνωρίζει πολύ καλά ότι διαβάζουμε ανελλιπώς λογοτεχνικά έργα. Ειδικά αν υπάρχει οικειότητα με το πρόσωπο, δηλαδή να γνωριζόμαστε εκ του προσωπικού, η παραπάνω ερώτηση παίρνει την εσάνς παραπόνου. Γιατί αυτόν/αυτούς και όχι κι εμένα; Γιατί εκείνου και όχι το δικό μου; Σε όλο αυτό, έρχεται να προστεθεί και η συναναστροφή με άλλα βιβλιόπαιδα (ποτέ δε μου άρεσε η λέξη βιβλιοφάγος λες και είμαστε ανώμαλοι αγροίκοι αλλά ούτε ήθελα να γράψω βιβλιολάτρεις γιατί έτσι θα περιέγραφα και εκείνους που αποκτούν βιβλία για να διακοσμούν χώρους) που συχνά πυκνά εκφράζονται τύπου: Τι; Δεν έχεις διαβάσει τον τάδε; Κακώς! Να το επιδιώξεις άμεσα, λες και όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από έναν.
Σε αυτό το σημείο, θα μπορούσα να αναφερθώ σε μια σειρά δικαιολογιών όπως: δε το γνώριζα αυτό το βιβλίο / θα το διαβάσω σύντομα / το έχω βάλει ήδη στη λίστα των προσεχών / δε πρόλαβα -ακόμα- / δεν έτυχε -ακόμα- / δεν είχα την κατάλληλη ψυχολογία / δεν είχα αρκετό χρόνο -για τις 999 σελίδες του τόμου- / είχα ανάγκη για κάτι πιο εύπεπτο αυτήν την εποχή -εξαιρετική δικαιολογία για ψώνια που προκαλεί συμπάθεια προς το πρόσωπό σας- / δε βγαίνω αυτόν τον καιρό και έχω ελαττώσει τις αγορές κ.ο.κ. Προφανώς όμως, όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, τα έχουν ακούσει οι δημιουργοί που εκφράζουν το ερώτημα και ίσως κάποια, κάποτε και από κάποιους να είναι ειλικρινή, αλλά τις περισσότερες φορές είναι απλά ανταποκρίσεις με πρόθεση να μη πληγώσουμε τον συγγραφέα. Τι συμβαίνει στ' αλήθεια;
Σας αναφέρω τα γεγονότα όπως δημοσιεύθηκαν από την Εθνική Βιβλιοθήκη. Ξέρετε, εκείνο το μεγάλο κτήριο που λαμβάνει τρία αντίτυπα κάθε νέας έκδοσης και καταγράφει την παραγωγή αποδίδοντας τους μοναδικούς αριθμούς-ταυτότητες των βιβλίων που όλοι γνωρίζουμε, τα ISBN. Η Εθνική Βιβλιοθήκη, που λέτε, σε όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα παρέλαβε -στο περίπου- 240.000 βιβλία. Προσοχή στις λεπτομέρειες: α). του 20ου αιώνα, άρα δεν έχουν υπολογιστεί οι παραλαβές του 21ου ο οποίος μετρά ήδη 15,5 χρονάκια -δε τα λες και λίγα!- και β). περίπου 240 ΧΙΛΙΑΔΕΣ! Πάμε παρακάτω; Πόσα παρέλαβε, θα ρωτήσεις, τα τελευταία δεκαπέντε έτη; Κρατήσου ή κάτσε αν είσαι όρθιος. 140.000!!! Αριθμητική ξέρεις, κάνε την πρόσθεση. Και όλα αυτά μόνο σε ό,τι αφορά την εγχώρια παραγωγή, σωστά;
Τι κι αν, όπως λένε οι ίδιοι, υπάρχουν και τέσσερις με πέντε χιλιάδες άνθρωποι που έλαβαν ISBN αλλά δεν παρέδωσαν ποτέ τα βιβλία στο αρχείο; Το νούμερο φαίνεται μεγάλο από μόνο του αλλά δίπλα στις εκατοντάδες χιλιάδες των βιβλίων (παραπάνω) αρχίζει να μοιάζει με σταγόνα σε ωκεανό. Από την άλλη, αρκετοί είναι και εκείνοι που εκδίδουν πονήματα αλλά δεν τα καταθέτουν ποτέ! Να δεις που κι αυτοί θα μετριούνται σε χιλιάδες, μη σου πω σε δεκάδες χιλιάδες και μπλοκάρεις. Γενικότερα, δεν υπάρχει άψογα ενημερωμένος κατάλογος της εθνικής μας εκδοτικής παραγωγής -μέχρι σήμερα- ενώ, ούτως ή άλλως, από τα παραπάνω νούμερα λείπει μεγάλο μέρος των βιβλίων της επαρχίας όπως και τα ψηφιακά.

Συνεχίζοντας αναρωτιέμαι πόσα λογοτεχνικά βιβλία μπορεί να διαβάσει κανείς. Ας υποθέσουμε ότι διαβάζεις 20 βιβλία το χρόνο... Τι; Λίγα;
Ας υποθέσουμε ότι διαβάζεις 40 βιβλία το χρόνο... Τι; Πάλι σου φαίνονται λίγα;
Ας υποθέσουμε ότι διαβάζεις 100 βιβλία το χρόνο... και μη βγάλεις άχνα γιατί για να διαβάσεις εκατό βιβλία το χρόνο πρέπει να διαβάζεις ένα βιβλίο κάθε 3,5 μέρες. Το κάνεις; Ας πούμε ότι το κάνεις ως μανιακό βιβλιόπαιδο που είσαι (όπως υποθέτουμε ότι διαθέτεις το χρηματικό ποσό για να αγοράσεις όλα αυτά τα βιβλία), με έναν πρόχειρο υπολογισμό στα 80 χρόνια της αναγνωστικής σου εμπειρίας (είμαι λαρτζ και σε αυτό καθώς υποθέτω ότι ξεκίνησες να διαβάζεις στα 5 και ότι θα πιάσεις τουλάχιστον τα 85)... ε, το πολύ πολύ μέχρι να αποδημήσεις εις Κύριον θα έχεις διαβάσει 8 χιλιάδες βιβλία.
Καταλήγοντας, είναι εξαιρετικά αδύνατο να προλάβεις μέσα σε μία ζωή να γνωρίσεις, έστω φυλλομετρώντας επιφανειακά, το 2% των 380 χιλιάδων των καταλογοποιημένων βιβλίων (εκείνων που λέγαμε πάνω πάνω) χωρίς να σου έχω υπολογίσει την ξένη λογοτεχνία, τα ψηφιακά, τα ηχοβιβλία, τον τύπο κ.ο.κ.

Το είχες υπολογίσει ποτέ;
Επιστρέφοντας στο αρχικό ερώτημα, μια καλή απάντηση, άκρως ρεαλιστική, θα ήταν η ακόλουθη: Είναι εξαιρετικά πιθανότερο να μην έχω διαβάσει το οποιοδήποτε βιβλίο παρά το αντίθετο.
Αυτάαααα...
Κλικ για περισσότερα της Τζένης

Ο έρωτας-κουκουβάγια

Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου

Πόσο όμορφα είναι τα λόγια της Αγάπης,
Μα και πόσο αυτά τα ίδια λόγια
Ακούγονται πανηλίθια
Όταν προφέρονται από γερασμένα χείλη!!!!

Γιατί, ο έρωτας, που κατά πώς λέγεται
χρόνια δεν κοιτά, γίνεται μια αστεία καρικατούρα
Που για γέλια και για κλάματα είναι.

Δεν μοιάζει με το στρουμπουλό ξανθό
Γαλανομάτικο αγγελάκι που όλοι ξέρουμε
Που τσαχπίνικα τα βέλη κρατά και πετά.

Και τα άτιμο, γιατί δεν βλέπει κατά πούθε στοχεύει;
Γιατί συνεργεί σε μια φαρσοκωμωδία
που μόνον κλαυσίγελο προκαλεί;
Τι έχει να κερδίσει;

Σαν τι θέλει ν’ αποδείξει;
Ότι και καλά μπορεί να κάνει ευτυχισμένους τους πάντες;
Γέρους, νέους, όμορφους, κακάσχημους,
Πλούσιους και φτωχούς; Εντάξει το μπορεί. Ε, και;

Καλλιτέχνες, Λογοτέχνες ποιητές, Συγγραφείς
Και λοιποί χρήσιμοι και άχρηστοι συνάνθρωποί μας, τον εξυμνούν,
Τον έχουν ονομάσει "Θεό".
Μα θεός θα μοιάζει ο έρωτας αν στοχεύσει την καρδιά ενός ραμολί;

Ξανθόμαλλο γαλανομάτικο άφυλο αγγελάκι θα μοιάζει;
Ή με γερασμένη θεόστραβη κουκουβάγια
Που ναι μπορεί να βλέπει άριστα την νύχτα,
Μα την ημέρα, ο Έρωτας–Κουκουβάγια δεν βλέπει την τύφλα του;;; 


***

Copyright © Λένα Μαυρουδή Μούλιου All rights reserved, 2016
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από λεπτομέρειες πίνακα ιδιωτικής συλλογής

Της ίδιας:
Βάλε με
Ο φίλος

Στο Τσάι στη Σαχάρα...

Σε μία ανάρτηση μπορείτε να δείτε συνοπτικά όλες τις παραστάσεις του πολυχώρου, Τσάι στη Σαχάρα, για τη σεζόν 2016-2017. Η δημοσίευση ανανεώνεται με ό,τι νεότερο ή ενημερώνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα ώστε να ανταποκρίνεται στις σωστές ημέρες και ώρες των παραστάσεων. Για περισσότερες λεπτομέρειες, τιμές εισιτηρίων, κ.ο.κ. απευθυνθείτε στο τηλέφωνο του θεάτρου.

Κώστας Παπαχρήστος

Γεννήθηκε στον Βόλο το 1916, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Ήταν μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και συμμετείχε στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος-Ακροάματος, στη ΓΣΕΕ και στο Εργατικό Κέντρο Αθηνών. Υπήρξε σύζυγος της ηθοποιού Δήμητρας Σερεμέτη. Αδελφός του ηθοποιού Νίκου Παπαχρήστου. Πέθανε το 1995. Τιμήθηκε για την ανδρεία που επέδειξε στον πόλεμο του 1940.

«Δεν αφιερώνω τραγούδια, αφιερώνω στιγμές», Ιωάννα Γκανέτσα

Τι εστί έρως;
Ι.Γ.: Ο έρωτας είναι ζωή και η ζωή έρωτας. 

Πιστεύεις στα ζώδια;
Ι.Γ.: Μόνο όποτε με βολεύει.

Τι δώρο θα έκανες σε έναν εχθρό σου;
Ι.Γ.: Την άδεια να νιώθει έχθρα χωρίς ενδοιασμούς.

Έχεις κατοικίδιο;
Ι.Γ.: Είμαι υπέρ της ελεύθερη σχέσης με τα ζώα. Συναντιόμαστε μόνο όταν μας κάνει κέφι.

Ποια είναι η αγαπημένη σου ομάδα;
Ι.Γ.: Εκείνη που παίζει δίκαια.

Καραμελάκια ή σοκολατάκια;
Ι.Γ.: Σοκολατάκια με γεύση καραμέλα.

Μαύρο ή άσπρο;
Ι.Γ.: Όλη την παλέτα των χρωμάτων και έναν άσπρο καμβά.

Μια ζωή πολλές στιγμές

Ας ξεκινήσω από την υπόθεση. Πέντε οι ηρωίδες, πέντε οι δρόμοι. Μια συνάντηση είκοσι δύο χρόνια μετά θα ανατρέψει πολλά, θα επαναπροσδιορίσει άλλα τόσα, θα αποκαλύψει και θα γεμίσει τις ζωές τους με μνήμες περασμένων δεκαετιών. Περισσότερο από όλα, θα τις αναγκάσει να κοιτάξουν κατάματα τις αλήθειες τους ή θα τις βοηθήσει να βρουν τις αλήθειες αυτές. Οι έρωτες, παλιοί και νέοι, ξυπνούν ανασφάλειες, πληγώνουν... Η ζωή έχει σκληρό πρόσωπο αλλά η αληθινή φιλία είναι ιαματικό αντίδοτο.
Η Άση Κιούρα (υπο-)γράφει την ιστορία τους με τρόπο σα να ανοίγει ένα παράθυρο στις ζωές των ηρωίδων από όπου τις παρακολουθεί (παρακολουθούμε) μέχρι να ολοκληρωθεί η "περιπέτεια" της συνάντησης που θα αλλάξει τα δεδομένα. Γραμμένο σε τρέχοντα χρόνο, διηγείται αυτό που συμβαίνει (τώρα) με μικρά κατατοπιστικά διαλείμματα για τις απαραίτητες εξηγήσεις σε σχέση με το παρελθόν, χωρίς παύσεις, χωρίς εττεροχρονισμούς ή κάτι άλλο που να διακόπτει τη χειμαρώδη περιγραφή. Δε χωρίζεται καν σε κεφάλαια ή μέρη ή σε κάποιο άλλο δομικό μυθογραφικό στοιχείο και διαβάζεται με τον ίδιο τρόπο. Απνευστί.
Μιλώντας για δομή και δομικά στοιχεία, μου άρεσε η αλληλοσυμπλήρωση των ιστοριών των πέντε φιλενάδων και η σύνδεση, παρά την αρχική εντύπωση ότι τράβηξε η κάθε μια το δρόμο της. Έτσι έγινε φυσικά, όπως συμβαίνει σε πάρα πολλούς ανθρώπους -μη πω σε όλους- που "χάνονται" από τις παιδικοεφηβικές ή φοιτητικές παρέες βουτηγμένοι στις απαιτήσεις της ενήλικης καθημερινότητας, όμως εδώ οι ζωές των χαρακτήρων αλληλοκαλύπτονται σε καίρια σημεία δημιουργώντας ενδιαφέρον και εκπλήξεις στον αναγνώστη.
Στη γραφή δε θα σε παιδεύσει. Ο λιτός λόγος αφήνει την ιστορία να ρέει ομαλά και ρεαλιστικά. Ανάμεσα στις αράδες μικρές ή μεγαλύτερες φράσεις υπογραμμίζουν όμορφα μηνύματα και μένουν στο μυαλό ως αποστάγματα.
Τον άνθρωπο μόνο μέχρι το μέτωπο τον βλέπεις, το τί έχει στο μυαλό του... ο Θεός και η ψυχή του!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία από αυτή της ψυχής...
Όταν τελειώσουν οι σελίδες, θα έχεις διαβάσει μια ιστορία για τη γυναικεία φιλία, την οικογένεια και τις οικογενειακές σχέσεις, για την αγάπη σε κάθε μορφή της, για την πραγματική αγάπη, για την πραγματική ζωή και την πραγματική ευτυχία -θα σου έχει προσφέρει και κάποια ερεθίσματα ώστε να κάνεις τους διαχωρισμούς- και τέλος, για την ωριμότητα, που κάποιους τους "βρίσκει" σε μεγάλη ηλικία, άλλους καθόλου κι άλλοι λες και γεννήθηκαν ώριμοι.
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Το μυθιστόρημα της Άσης Κιούρα, Μια ζωή πολλές στιγμές, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη.

Στο οπισθόφυλλο λέει μεταξύ άλλων...
Πέντε γυναίκες, πέντε συγκλονιστικές ζωές γεμάτες έρωτα και ρομαντισμό.
Πόσο σίγουρες είναι για τον εαυτό τους; Για τον άντρα και το γάμο τους; Ποια διλήμματα βαραίνουν τη συνείδησή τους;

Η Άση Κιούρα γεννήθηκε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Γερμανίας. Κατάγεται από το Μέτσοβο. Ζει μόνιμα στην Κομοτηνή. Το 1990 έδωσε πανελλαδικές ως μαθήτρια εξωτερικού και εισήχθηκε στο Δ.Π.Θ., στο τμήμα Νομικής από όπου πήρε το πτυχίο της. Το πρώτο της βιβλίο το έγραψε μετά από την παρότρυνση του συζύγου της διαπιστώνοντας ότι το εγχείρημα τη γεμίζει χαρά. Από τις εκδόσεις Έξη κυκλοφορούν τα βιβλία της Η αμαρτία της ευτυχίας και Μια ζωή πολλές στιγμές.

Ευχαριστώ την Ισμήνη Λαμπροπούλου και τις εκδόσεις Έξη για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το μυθιστόρημα.

Έρχονται τον Οκτώβριο: Ρισάλτο, Ο Ντελικανής, Ποιο σώμα;

Στις 3 του Οκτώβρη κάνει επίσημη πρεμιέρα η νέα ταινία του Βασίλη Βαφέα, Ρισάλτο, στο Ideal ενώ από τις 13 Οκτωβρίου θα παίζεται σε όλη την Ελλάδα. Στο Ρισάλτο θα συναντήσουμε τον Άρη (Νίκος Πουρσανίδης), έναν νεαρό σκηνοθέτη να προσπαθεί να ισορροπήσει την οικογενειακή του ζωή και τον περίγυρό του, που βάλλονται από την οικονομική κρίση, με την λάμψη του θεάματος. Το κυνήγι της ισορροπίας θα ταυτιστεί με την ερωτική αναζήτηση ενώ οι καταστάσεις θα γίνουν δυσκολότερες με την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας. Ποιος ο ρόλος της βοηθού του, της Μάρως (Μαργαρίτα Πανουσοπούλου), μιας γυναίκας που έχει κίνητρο να τον διαβάλλει και να τον χειραγωγήσει; Σκηνοθεσία και σενάριο του φιλμ, γυρίσματα του οποίου έγιναν σε Αθηναϊκές περιοχές μεταξύ των οποίων το Πέραμα, η Δραπετσώνα, το Παλαιό Φάληρο και η Ν. Σμύρνη, υπογράφει ο Βασίλης Βαφέας και εκτός των προαναφερθέντων πρωταγωνιστών παίζουν οι: Αμαλία Αρσένη, Ρίτα Αντωνοπούλου, Μαρία Κατσανδρή, Τάκης Παπαματθαίου, Θανάσης Κουρλαμπάς, Σταύρος Μερμήγκης, Πάνος Βίτσικας, κ.ά.
Κλείστε θέση! Η επίσημη πρεμιέρα θα γίνει στις 3 Οκτωβρίου στο Ideal (Πανεπιστημίου 46) μόνο με προσκλήσεις και από την Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016 σε όλη την Ελλάδα.
Δείτε το επίσημο τρέιλερ της ταινίας εδώ
Στις 9 Οκτωβρίου 2016, για πρώτη φορά στο Ηρώδειο έρχεται μια μουσικοχορευτική παράσταση με 26 ηθοποιούς, 30 χορευτές και 15 μουσικούς, Ο Ντελικανής του Μανώλη Σκουλούδη. Στο έργο θα μεταφερθούμε στην Κρήτη του 50 για να παρακολουθήσουμε την απότομη ενηλικίωση ενός παιδιού μέσα από κωμικοδραματικά επεισόδια ως την ανέλιξή του σε σύμβολο της αιώνιας νεότητας! Ουσιαστικά πρόκειται για ένα υπερθέαμα με παραδοσιακές μουσικές της Κρήτης και μουσικά κομμάτια από την ταινία (μουσική Μανώλη Σκουλούδη) η οποία αποτελεί μια κινηματογραφική απόπειρα-μύθο του ελληνικού κινηματογράφου με πολλές διακρίσεις και βραβεία τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Το θεατρικό έργο βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Μανώλη Σκουλούδη. Ο Ντελικανής, ένα νιόβγαλτο στον έρωτα παλικαράκι, μορφοποιείται σε μουσική παράσταση που θα φιλοξενήσει όλο το αυθεντικό πνεύμα και την ψυχή της Κρήτης.
Παίζουν οι ηθοποιοί Μαρία Τζομπανάκη, Γιώργος Χρανιώτης, Σοφία Μουτίδου, Βίβιαν Κοντομάρη, Δέσποινα Πόγκα, Νίκος Τσεργάς, Κωνσταντίνος Φερεντούρος, Ρενάτα Καπετανάκη, Χρυσάνθη Γεωργαντίδου, Χριστίνα Γερογιάννη, Γιώτα Βόκαλη, Φανή Παρλή, Γεωργία Κυριακίδου, Περικλής Ματαράγκας και σε πρώτη εμφάνιση οι Αλέξανδρος Ψυχράμης, Γιάννης Γρηγοράκης, Ιωάννης Καρέλλης, Τόμας Τζόρτα, Ελένη Καρατσόλη και η μικρή Κατερίνα Τουσούνη. Φιλική συμμετοχή Πάνος Σκουρολιάκος και Τέλης Ζώτος. Μαζί τους τραγουδούν οι Αρετή Κετιμέ, Θοδωρής Βουτσικάκης, Ελένη Πέτα, Ανδρέας Σμυρνάκης, Γεωργία Βεληβασάκη.
Την εικαστική πρόταση της παράστασης φιλοτέχνησε ο Αλέκος Φασιανός.
Αξίζει να σημειωθεί ότι για πρώτη φορά μια παράσταση στο Ηρώδειο θα έχει ταυτόχρονη διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα όπως επίσης και ο κοινωφελής σκοπός της αφού τα καθαρά κέρδη θα ενισχύσουν την εκστρατεία της ΟΜ.Κ.Ε. για τη Συνταγματική αναγνώριση της Ελληνικής νοηματικής γλώσσας.
Προσαρμογή για το θέατρο και επιμέλεια: Ηλίας Μαλανδρής. Λαογραφική μελέτη & χοροδιδασκαλία: Γιώργος Φραγκάκης. Σκηνικά-κοστούμια: Κούλα Γαλιώνη. Σχεδιασμός φωτισμών: Γιάννης Κωνσταντακόπουλος. Θεατρική κίνηση: Βάσια Αγγελίδου. Ήχος: Δημήτρης Μπουρμπούλης. Φωτογραφίες: Γιούλη Γεωργαντίδου. Διερμηνεία στη νοηματική: Σοφία Ρομπόλη & Μαρία Βλάμη. Δημόσιες σχέσεις: Χρύσα Ματσαγκάνη. Οργάνωση παραγωγής: Διόνυσος
Αν το χάσατε το Μάιο μπορείτε να επανορθώσετε. Το θεατρικό έργο των Κύπριων συγγραφέων Ελένης Κοσμά και Κορίνας Κονταξάκη Ποιο σώμα; σε σκηνοθεσία Μενέλαου Καραντζά, έρχεται για 9 παραστάσεις στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206).
Η Ιωάννα ζει κλεισμένη στο δωμάτιό της κρύβοντας εκεί τον παγιδευμένο στο σώμα της Πάρη. Καθώς ο καιρός περνά, ο Πάρης αυτονομείται όλο και περισσότερο και αγωνίζεται να έρθει στο φως. Η καλύτερή της φίλη, η Κατερίνα, προσφέρει βοήθεια και καταφέρνει να δει τον Πάρη σε αντίθεση με τη μητέρα της που αρνείται τον πραγματικό εαυτό του παιδιού της.
Το έργο βασίζεται σε αληθινή ιστορία και αφορά τη διαταραχή φύλου, πραγματεύεται την πάλη για την πραγματική ταυτότητα του ανθρώπου, τις κοινωνικές συμβάσεις και την τόλμη απέναντι στη ζωή και την αλήθεια (μας) ενώ οι σχέσεις των ηρώων ταλαντεύονται ανάμεσα στην σκληρότητα, τη βία, την τρυφερότητα και την αγάπη.
Παραστάσεις κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη στις 21:00 στο Black box (Ι.Μ.Κ.) από 26 Σεπτεμβρίου μέχρι και την 12η του Οκτώβρη 2016.
Συντελεστές: Συγγραφείς: Ελένη Κοσμά, Κορίνα Κονταξάκη. Σκηνοθεσία–Μουσική επιμέλεια: Μενέλαος Καραντζάς. Σκηνικά–Κοστούμια: Κατερίνα Χριστίνα Μανωλάκου, Άρτεμις Σιέρρα. Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας. Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας. Επιμέλεια κίνησης: Κάτια Σαβράμη. Διδασκαλία σκηνικής πάλης: Κρις Ραντάνοφ. Βοηθοί σκηνογράφων: Ηλιάνα Χαλκιά, Κατερίνα Καραμούτζου. Σχεδιασμός έντυπου υλικού: Άρτεμις Σιέρρα. Εκτέλεση παραγωγής: What If?
Διανομή: Σελήνα Διαμαντοπούλου, Γιώργος Κοσκορέλλος, Ειρήνη Παπαδημάτου, Αριστέα Σταφυλαράκη
Κατοικώ σε ξένο σώμα
Το μόνο που ζητώ είναι να ελευθερωθώ
Σε χρειάζομαι να με κοιτάξεις
Να μ’ αγαπάς
Τίποτα άλλο
Μητέρα
Αρνούμαι να πεθάνω σε ξένο σώμα

Η μοίρα

Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου

Δεν είπε τίποτα. Μια οργισμένη και απορημένη ματιά έριξε όλη κι όλη γύρω του στο χώρο. Άνοιξε τη βαριά σιδερένια πόρτα ασφαλείας και πετάχτηκε έξω. Τον κατάπιε κυριολεκτικά ο ζόφος.
Τα τελευταία έμβια όντα που πιθανόν τον είδαν, ήταν μια κουκουβάγια που τρεις μέρες τώρα (νύχτες για να ακριβολογούμε) δεν έλεγε να βγάλει το σκασμό και ένας γκιώνης που τρομαγμένος από το απότομο κλείσιμο της εξώθυρας διέκοψε το μονότονο τραγούδι του για να μη προδώσει κι άλλο την παρουσία του. "Ξέρεις ποτέ τι μπορεί να κάνει ένας αγριεμένος άνθρωπος;" θα σκέφτηκε λουφάζοντας. Άσε που είχε αγριευτεί και με την κουκουβάγια που θα είχε λυσσάξει της πείνας τρεις νύχτες τώρα με το μεταφυσικό της παράπονο, μια μπουκιά θα τον έκανε αν πρόδιδε κι άλλο την παρουσία του. (Κουβέντες της νύχτας, τι περιμένεις ν’ ακούσεις καλύτερο!)
Η Νανά, έσκυψε πάνω από το κρεβατάκι του γιου της, ψιθύρισε "καληνύχτα μωρό μου" και σκούπισε τα νοτισμένα της μάτια, κάνοντας το σταυρό της.

Το στρίψιμο της βίδας

Ο Χένρι Τζέιμς είναι ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς του 19ου αιώνα, εκπρόσωπος του ρεαλισμού, γνωστός κυρίως για τις δυο του νουβέλες "Ντέιζυ Μίλλερ" (1878) και "Το στρίψιμο της βίδας" (1898). Γεννήθηκε το 1843 στη Νέα Υόρκη, ενώ πέθανε στη Μεγάλη Βρετανία το 1916, όπου και έζησε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του.
Τον συγγραφέα τον γνώρισα αρκετά πρόσφατα διαβάζοντας τη νουβέλα του Το στρίψιμο της βίδας.


Το βιβλίο ξεκινά με μία παρέα παραμονές Χριστουγέννων, που βρίσκεται καθισμένη γύρω από ένα αναμμένο τζάκι και διηγούνται ιστορίες μεταξύ τους. Η βραδιά αυτή θα σταθεί η αφορμή για τον Ντάγκλας, να αφηγηθεί στους συνδαιτυμόνες του, μία αληθινή ιστορία, μία ιστορία που του την εμπιστεύτηκε σε χειρόγραφο η γκουβερνάντα της μικρής του αδερφής λίγο πριν πεθάνει...

Μία νεαρή κοπέλα, προερχόμενη από μία φτωχή οικογένεια που ζει στην επαρχία, αποφασίζει να ανέβει στο Λονδίνο για να συναντήσει προσωπικά τον εκδότη μιας επαγγελματικής αγγελίας, ο οποίος της ζητά να μεταβεί στην εξοχική του κατοικία στο Έσσεξ, με σκοπό να φροντίσει τα δύο ορφανά του ανίψια, την Φλόρα και τον Μάιλς.
Έχοντας κάποιους αρχικούς ενδοιασμούς και φόβους, η νεαρή κοπέλα μεταβαίνει στην λονδρέζικη εξοχή, όπου την υποδέχονται η κυρία Γκρόουζ, γενική επιστάτρια του σπιτιού, μαζί με την μικρή Φλόρα, η οποία θα αναλάβει χρέη ξεναγού τις πρώτες μέρες δείχνοντας στην νέα της γκουβερνάντα το παλιό μεσαιωνικό, βασιλικό κτίσμα.
Δυο μέρες ύστερα από την άφιξη της, στο σπίτι επιστρέφει ο μικρός Μάιλς για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Ωστόσο, κάποιες μέρες αργότερα θα φθάσει στο σπίτι ένα γράμμα απ' τον διευθυντή του σχολείου του Μάιλς που θα τους ενημερώνει για την αποβολή του μικρού κυρίου, εξαιτίας της συμπεριφοράς του. Τότε, η γκουβερνάντα αναλαμβάνει την διαπαιδαγώγηση και των δυο παιδιών, εκφράζοντας καθ' όλη τη διάρκεια του βιβλίου το άγχος και τις ανασφάλειες της για τα ζητήματα διαγωγής που αφορούν τα παιδιά.
Ο καιρός περνά ήρεμα. Η νεαρή γκουβερνάντα προσκολλάται όλο και περισσότερο στα δυο παιδιά, μαγνητισμένη από τον γλυκό τους χαρακτήρα και τους ευγενικούς, λεπτούς τους τρόπους, παραμερίζοντας κάθε δική της προσωπική ανάγκη κι επιθυμία. Ώσπου μια μέρα, συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Μεταφυσικές παρουσίες, πρώην εργαζομένων του σπιτιού, αρχίζουν να την επισκέπτονται καθημερινά, με σκοπό να πάρουν τα παιδιά κοντά τους.
Κι έτσι, ξεκινά μία καθημερινή αγωνιώδης πάλη προστασίας της Φλόρας και του Μαίλς από το κακό, που ελλοχεύει σε κάθε σπιθαμή της εξοχικής αυτής κατοικίας...

Ο Χένρι Τζέιμς με λόγο μακροπερίοδο, έντονα περιγραφικό και λεπτομερή, λόγο ίσως ενδοσκοπικού χαρακτήρα, μιας και μέσω της πρωτοπρόσωπης αφήγησης ο αναγνώστης γίνεται άμεσος κοινωνός των συναισθημάτων, των προβληματισμών και των σκέψεων της ηρωίδας, δημιούργησε ένα ελκυστικά αινιγματικό, λογοτεχνικό ανάγνωσμα, χτίζοντας σταδιακά ένα ομιχλώδες, επιβλητικό τοπίο με πολυάριθμα στοιχεία θρίλερ, μέσα στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία του.
Με εξομολογητικό κι αρκετά υπαινικτικό ύφος, ο Χένρι Τζέιμς ξετυλίγει αργά κι απολαυστικά την ιστορία του, με την κεντρική του ηρωίδα να πολεμά με τα δικά της συναισθηματικά δίπολα. Να ταλαντεύεται συνεχώς μεταξύ πραγματικού και μεταφυσικού, ανάμεσα στη σιγουριά και την αβεβαιότητα, με την αυτοπεποίθηση της και την βεβαιότητα πως όλα αυτά που συμβαίνουν ανήκουν στην σφαίρα του πραγματικού κόσμου άλλοτε να βρίσκονται στα ύψη, κι άλλοτε να γκρεμίζονται ακαριαία, προσπαθώντας απεγνωσμένα κάθε φορά να ανακαλύψει την αλήθεια, μα και να προστατέψει τα παιδιά από την απειλή των μεταφυσικών αυτών παρουσιών.
Ο συγγραφέας όπως αντιλαμβάνεται κανείς "παίζει" πραγματικά πολύ έξυπνα με τον συναισθηματικό κόσμο του αναγνώστη, καλλιεργώντας του μέσα από ένα κλίμα προσμονής του αναπάντεχου, που τελικά δεν έρχεται, τον φόβο, την ανασφάλεια, το αίσθημα του ανεκπλήρωτου, μα και το ενδιαφέρον για την εξέλιξη και την πορεία που θα ακολουθήσει τελικά η ιστορία. Το συναισθηματικό αυτό παιχνίδι κρατά σε εγρήγορση τον αναγνώστη μέχρι το τέλος και σίγουρα παρά ίσως τις πολύπλοκες, περιγραφικές προτάσεις που χαρακτηρίζουν το κείμενο, δημιουργεί έναν αναγνωστικό ρυθμό έντονο, ασθματικό που σε παρασύρει αναμφίβολα σε ένα αξέχαστο λογοτεχνικό ταξίδι, ένα ταξίδι σκοτεινό, ταξίδι ταλάντευσης μεταξύ του φανταστικού και του αληθινού κόσμου.
Μεγάλο ενδιαφέρον σε αυτό το μικρής έκτασης λογοτεχνικό ανάγνωσμα παρουσιάζει επίσης η αναφορά του συγγραφέα στην κάθε είδους υποδούλωση του ανθρώπου, αναφορά που την μεταδίδει άμεσα στο αναγνωστικό κοινό, αφού παρουσιάζει μία ηρωίδα δέσμια της παιδικότητας, της ευγένειας κι αθωότητας που διέπουν τη Φλόρα και το Μάιλς, εγκλωβισμένη στην επιρροή που της ασκούν πάνω της οι δυο μικροί ήρωες, επιρροή που την οδηγεί στο να ζει και να αναπνέει μοναχά για αυτά τα παιδιά, καταπνίγοντας κάθε δική της ανάγκη κι επιθυμία.
Τέλος, το να αφήσει ο συγγραφέας ανερμήνευτη την εμφάνιση των μεταφυσικών παρουσιών είναι ακόμη ένα εμβληματικό στοιχείο του βιβλίου, στοιχείο που φορτίζει το ανάγνωσμα με αρκετές δόσεις επιπρόσθετου ενδιαφέροντος. μιας και επιτρέπει σε κάθε αναγνώστη με βάση την προσωπική του θέαση των πραγμάτων, να ερμηνεύσει με τον κατάδικο του τρόπο την κατάσταση αυτή.
Συγκεκριμένα, την παρουσία των μεταφυσικών αυτών υπάρξεων την αντιλήφθηκα σαν τους μη πραγματικούς εκείνους κινδύνους που πολλές φορές σκαρφίζονται κάποιοι φοβερά υπερπροστατευτικοί γονείς, με αποτέλεσμα η συμπεριφορά τους να γίνεται αρκετά καταπιεστική και να στερούν από τα παιδιά τους πολλές από τις ελευθερίες τους. Θα μπορούσαν βέβαια οι μεταφυσικές αυτές παρουσίες να ερμηνευτούν ως εκείνοι οι καλά κρυμμένοι κίνδυνοι που ελλοχεύουν κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και κάνουν την εμφάνιση τους αναπάντεχα.
Ή ακόμη η ύπαρξη τους θα μπορούσε να δικαιολογηθεί με κάμποσους ακόμα διαφορετικούς τρόπους ανάλογα με τις σκέψεις που προβλημάτισαν κάθε αναγνώστη διαβάζοντας το συγκεκριμένο ανάγνωσμα...

Αλήθεια, ποια είναι η δική σου ερμηνεία;



Το βιβλίο του Henry James, The turn of the screw, έχει κυκλοφορήσει στην ελληνική αγορά αρκετές φορές μεταξύ των οποίων από τις εκδόσεις Άγρα (2010, μετάφραση Κοσμά Πολίτη), τον Μίνωα (2016, μετάφραση Δημήτρη Στεφανάκη) και το εικονιζόμενο το οποίο διάβασε ο Γιάννης Ζαραμπούκας από τις εκδόσεις οξύ (2016, μετάφραση Θάνου Καραγιαννόπουλου).

Λίγα επιπλέον λόγια για το βιβλίο...

Σκοτεινή μνήμη


Ξέρεις φοβάμαι.
Φοβάμαι το σκοτάδι, τι θα συμβεί...
Είδα εκείνη τη λάμψη και από τότε δε μπορώ να ηρεμήσω.

Οδηγούσα μέσα στο σκοτάδι και τότε το είδα.
Απόκοσμο και ασχημάτιστο στα φώτα να τρεμοπαίζει, φάνταζε σα να ζούσε.
Μια φιγούρα εμφανίστηκε στους προβολείς.
Δευτερόλεπτα μετά το αυτοκίνητο σταμάτησε.
Ακουγόταν το μούγκρισμα της μηχανής.
Μα όταν έσβησε, η καρδιά μου χτυπούσε ακόμα δυνατά.
- Άραγε η δικιά του το ίδιο; 

Αστραπιαία πήρα τη φιγούρα από το δρόμο και την ξάπλωσα στο πίσω κάθισμα.
Κινήθηκα τόσο γρήγορα, που πατώντας το γκάζι άφησα εκείνη η στιγμή στο παρελθόν.
Τώρα σκεφτόμουν να σώσω αυτόν τον άνθρωπο, αυτόν τον ξένο που χτύπησα κατά λάθος.

Οροσειρές του εαυτού

Το πρώτο πράγμα που έχω στο μυαλό μου όταν κάθομαι να γράψω για ένα συγγραφικό έργο είναι να μη πω πολλά. Γιατί τα πολλά πλατειάζουν και ξεχειλώνουν την όποια εντύπωση. Γιατί τα λόγια μπορούν εύκολα να ξεφύγουν σε περιγραφές υπεραναλυτικές -ειδικά αν σου αρέσει να μιλάς για τα έργα των ανθρώπων όπως εγώ. Γιατί δεν πρέπει να προδώσεις το όλον ακόμη κι αν έχεις τις λέξεις να το κάνεις. Γιατί οφείλεις να προστατεύσεις τον μελλοντικό αναγνώστη από άσκοπη υπερέκθεση ώστε να ισχύει για όλους η χαρά τής πρώτης επαφής, η μαγεία της ανακάλυψης... Με την ελπίδα να μη μιλήσω περισσότερο από όσο χρειάζεται, λοιπόν...
Οι Οροσειρές του εαυτού, μάλλον, αποτελούν την πρωτόλεια εκδοτική ματιά του Σπύρου Χαλβαντζή που αν και μικρός σε ηλικία δείχνει να διαθέτει βάθος η ψυχή του και όρεξη για έκφραση η πένα του· μπορεί να δούμε κι άλλα δικά του εν καιρώ. Προς το παρόν, ανοίγοντας αυτό το λευκό εξωτερικά βιβλίο εισέρχεσαι σε έναν άδυτο κόσμο γεμάτο σκοτάδια -κάπως έτσι δεν είναι και ο εαυτός;- που περιγράφονται με λέξεις όπως: σκάψιμο, τέλος, άβυσσος, σαρκίο, μαύρες, χειμώνας, ραπίσματα, λήθη, ανεμοθύελλες, γυμνότητα, νεκροί, σκάψιμο, εξορκισμός, λεηλασία, σκονισμένοι, σκότος, φονιάδες... σε συγγραφικές φόρμες που κινούνται από τα όρια του μικροδιηγήματος ως την πεζοποίηση και από την άνευ ρίμας ποίηση ως την στιχομυθία.

Ανεμοθύελλα το σούρσιμο του κορμιού σας, που στρώνει και ξαναστρώνει το σεντόνι της γης.

Όπως φαντάζεται κανείς από τον τίτλο τής συλλογής, περιστρέφεται εντός του και καταγράφει το μέσα του, αναγνώσκει τις φωνές, αναγνωρίζει αυτό που υπάρχει εκεί -κάπου το αποδέχεται προς τιμή του- και προχωρά φιλοσοφώντας. Θέτει ερωτήματα που επιδέχονται ώρες αναλυτικής σκέψης, αν όχι μέρες, για να καταφέρει κανείς να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα-απάντηση -αν το καταφέρει!

Τι πάει να πει κεφάλι, τι πάει να πει έχω κάτι μέσα στο κεφάλι;
Γιατί να σκέφτομαι και να μην νομίζω απλά ότι σκέφτομαι;

Έτσι, η επικέντρωση στο εγώ (στο είμαι) δε γίνεται με την εγωιστική έννοια αλλά με την εσωτερική αναζήτηση και εξερεύνηση του εαυτού. Αναζητά το τί είναι -συνειρμικά το τί δεν είναι-, τον άνθρωπο που είναι -και αντίστοιχα τον άνθρωπο που δεν είναι.

Μέγας δυνάστης της ύπαρξής μου αυτή η γλώσσα, λες και αυτή με κρατάει στην ύπαρξη, έστω και λειψό.

Και μέσα από δρόμους εσωτερικής αναζήτησης, κουβέντας με τον εαυτό και φιλοσοφίας σκέψεων και ιδεών καταλήγει κάποτε να συμπεράνει -ακόμα και- ότι: μάλλον υπάρχω όπως εγώ επιθυμώ να υπάρχω με τη διαφορά ότι ...εσείς όμως δεν υπάρχετε. Μου έκανε εντύπωση. Για τη δύναμη των λέξεών του σε συνδυασμό με την απλότητα της γραφής τους η οποία σαν να προέκυψε αβίαστα, αυθόρμητα, αυτόματα θα έλεγε κανείς.
Κάπως έτσι θα χαρακτήριζα και τη γραφή του έργου Ο αγγελιοφόρος. Αυθόρμητη ή σα να μην υπήρξε δεύτερη ανάγνωση/σκέψη. Ένας χείμαρρος καταθέσεων· αλλού μια εξομολογητική διάθεση... μέχρι να κατασταλάξει στο αυτονόητο(;) σας μιλώ για το τίποτα... ...Αφού δεν ξέρω τίποτα παραφράζοντας την γνωστή φιλοσοφική ρήση* ενώ λίγο μετά θα αναλύσει ακόμη περισσότερο την σκέψη του οριοθετώντας τις προθέσεις της δήλωσής του όταν: Τι να ξέρω και πώς να το ξέρω; Αφού το τίποτα δεν μαθαίνεται. Το τίποτα πρωτίστως δεν αποκαλύπτεται, απλά υπάρχει. Βασικά ούτε υπάρχει το τίποτα.

Τελικώς, πρόκειται για μια συλλογή που ταιριάζει με ένα φθινόπωρο, την εποχή που αποχωρούν ο δυνατός ήλιος και οι μεγάλες μέρες και έρχονται σιγά σιγά, ολοένα και πιο κοντά, το κρύο και η σκοτεινιά των μεγάλων βραδιών. Στο φθινόπωρο που σηματοδοτεί το μεταίχμιο της μετάβασης από έξω στο μέσα. Όπως και ο συγγραφέας που αφήνει το έξω (του), το φαίνεσθαι, την εμφάνιση -δεν τον απασχολεί καν- και πραγματεύεται ανθρώπινα εσωτερικά ζητήματα αφού περάσει υπογείως και τα θέλω του δηλώνοντας:
Επιθυμώ να ανήκω σε λίγους και όχι σε όλους.
Θέλω να πεθάνω στην ώρα μου. Μόνο όταν πρέπει να πεθάνω.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε θα πει κλείνοντας, επίτηδες λανθασμένα καθώς κανείς δεν τον άκουσε ποτέ, μόνο κάποιοι τον διάβασαν, όμως λόγω της αυθεντικότητας του κειμένου έπρεπε να δηλώσει εκείνο που αντιστοιχεί στην δημιουργία του έργου του, στην εικόνα που δομεί, δηλαδή τον εαυτό του να μιλάει προς ένα αθέατο(;) κοινό. Και, έχω την αίσθηση πως, όταν έλεγε -έγραφε- ότι πάει να προλάβει την εμφάνισή του στη σκηνή κυριολεκτούσε.
Του εύχομαι να προλάβει. Εκείνος ξέρει.
Κλικ για περισσότερα της Τζένης
Η ποιητική συλλογή του Σπύρου Χαζβαντζή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις vakxikon.gr.
Δείτε το στις εκδόσεις vakxikon!
Preview
Το εξώφυλλο κοσμεί σκίτσο του Κώστα Παπαστεργίου. Σκίτσα έκδοσης: Αναστασία Αλεξανδρή.

Στο οπισθόφυλλο...
Αστραποβροντά στη χώρα που ερέβους
τι κι αν μου 'πανε για διάττοντες αστέρες
λυχνίες φωτισμού δεν στέκουν πια στο χέρι
ο θάνατος κάπου εκεί μου στήνει το καρτέρι.

Ανέμελο καλάηδισμα στα δέντρα η μουσική
ειν' η ζωή που κρώζει από παντού
και δυο στυφά αυτιά απ' του πολέμου τη βουή.

Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα του βιβλίου.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις vakxikon.gr για τη διάθεση του βιβλίου.

*Για τη φράση, Εν οίδα ότι ουδέν οίδα, του Σωκράτη.

Ο Γιάννος Λαμπής και Το σημάδι του ταύρου

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Γ.Λ.: Η επιθυμία μου να γίνω καλύτερος άνθρωπος και να ξεφύγω από τα στερεότυπα και τα δεσμά των Θρησκειών μέσα από την Αλήθεια. Πιστεύω ότι οι Θρησκείες έχουν κληροδοτήσει την ανθρωπότητα με φοβίες με σκοπό να υποτάξουν και να καθοδηγούν τον απλό κόσμο σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο Θεός είναι τιμωρός και εγωιστής, όπως τον παρουσιάζουν οι διάφορες Θρησκείες, αλλά τον νοιώθω σαν Πνεύμα Αγάπης και Συγχώρεσης. Η λύτρωση του ανθρώπου από την άγνοια και το ψέμα όπου βρίσκεται βυθισμένος, θα γίνει με την κριτική σκέψη και όταν τολμήσει να βγει έξω από του κανόνες και τις έτοιμες δοσμένες απαντήσεις στα ερωτήματα που τον βασανίζουν.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Γ.Λ.: Αλήθεια.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Γ.Λ.: Δεν πρέπει να φοβάται την αμφισβήτηση γιατί είναι η πηγή της γνώσης. Έτσι όπως ακριβώς το φίδι που βλέπουμε να σέρνεται στο πάτωμα μέσα στο μισοσκόταδο, και που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κομμάτι σκοινί, πράγμα που διαπιστώνουμε μόλις η κάμαρα φωτιστεί, έτσι κι ο κόσμος που μας κάνουν να βλέπουμε οι Θρησκείες, φαντάζει στα μάτια μας απόλυτα πραγματικός, ωσότου φωτιστούμε με το φως της Γνώσης και της Αλήθειας, και τότε μόνο διαπιστώνουμε πως όλα είναι μόνο Θεός και Αγάπη. Ας τολμήσει λοιπόν να αμφισβητήσει και να γνωρίσει. Άλλωστε ο Θεός της Αλήθειας δεν πρέπει να φοβάται την αλήθεια.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Γ.Λ.: Η όλη υπόθεση του αρχινά και τελειώνει στο Ισραήλ. Είναι βασικά από εκεί που ξεκινά η Πανθρησκεία και η Παγκοσμιοποίηση. Περνά μέσα από τις κυριότερες εστίες των διαφόρων Θρησκειών, Τουρκιά, Βατικανό και Αγγλία. Η αναζήτηση της Αλήθειας είχε αρχίσει από τον πρώτο άνθρωπο και θα τελειώσει όταν δεν θα υπάρχουν πλέον άνθρωποι.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Γ.Λ.: Ποιος Θεός είναι αυτός που θέλει τόσο αίμα για να σβήσει τη δίψα της ματαιοδοξίας του;

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Όστρια προσφέρουν το μυθιστόρημα του Γιάννου Λαμπή σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στον ίδιο κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 7 Νοεμβρίου 2016 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Κάντε like στη σελίδα των εκδόσεων Όστρια στο facebook για να μη χάνετε κανένα νέο!
Καλή τύχη!

Λίγα λόγια για την υπόθεση από το οπισθόφυλλο:
Η όλη ιστορία διαδραματίζεται στο Ισραήλ (Τελ Αβίβ και Ιεροσόλυμα), Τουρκία (Κωνσταντινούπολη), Ιταλία (Ρώμη) και Αγγλία (Μπαθ).
Κεντρικός μύθος γύρω από τον οποίο εξελίσσεται η ιστορία και η πλοκή του βιβλίου, είναι η γνώση και η δύναμη που αποκτά ο κάτοχος του ειδωλίου του τραγόμορφου Διαβόλου Μπαθομέτ, η οποία ενισχύεται με τη διαβολική δύναμη που έχουν τα τριάντα αργύρια που πήρε ο Ιούδας για να προδώσει τον Χριστό. Σύμφωνα με το μύθο, η Μασονική κοινότητα πιστεύει ότι όταν αποκτηθεί η δύναμη αυτή, τότε θα πρέπει να εξαφανιστεί το Ιερό Ισλαμικό Τέμενος του Ομάρ που βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ και την θέση του να πάρει ο Ιερός Ναός Του Σολομώντα ο οποίος βρίσκεται ακριβώς από κάτω. Με αυτό τον τρόπο θα επέλθει η Νέα Τάξη Πραγμάτων και η Παγκόσμια Κυριαρχία του Μέγα Αρχηγού του Σύμπαντος.
Οι κρυφές ανασκαφές που διενεργούνται από την Τεκτονική Στοά των Ιεροσολύμων στα θεμέλια του ναού του Σολομώντα, βγάζουν στο φως το σατανικό ειδώλιο του Μπαθομέτ και δύο από τα αργυρά νομίσματα του Ιούδα. Ένα ανελέητο κυνηγητό αρχίζει τότε για την ανακάλυψη και των υπολοίπων είκοσι οκτώ αργυρίων.
Το βιβλίο του Γιάννου Λαμπή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.

Δε τελειώσαμε εδώ. Ακολουθούν περισσότερα αποσπάσματα που ανιχνεύθηκαν -δημοσιεύθηκαν από τον συγγραφέα- στο προσωπικό του προφίλ στο facebook.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη