Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

«Αν ήμουν λουλούδι θα ήμουν ορχιδέα», Γιάννης Δημάς

Τι εστί έρως;
Γ.Δ.: Θα παραφράσω μία φράση της Μαλβίνας Κάραλη: «Γυναίκα είναι μία, η γυναίκα μου. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.»

Πιστεύεις στα ζώδια;
Γ.Δ.: Χμμμ… Έχω ξαδέλφη αστρολόγο που τα βρίσκει όλα. Τι να πω;

Τι δώρο θα έκανες σε έναν εχθρό σου;
Γ.Δ.: Δεν έχω εχθρούς, οπότε δεν θα χρειαστεί να τους κάνω ποτέ δώρο.

Έχεις κατοικίδιο;
Γ.Δ.: Ναι, ένα πανέμορφο γκόλντεν ρητρίβερ, τη Λήδα.

Ποια είναι η αγαπημένη σου ομάδα;
Γ.Δ.: Δεν ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο.

Καραμελάκια ή σοκολατάκια;
Γ.Δ.: Σοκολάτα.

Στην ατζέντα του Μαρτίου...

Επιλεγμένες παραστάσεις, δρώμενα, ταινίες, βιβλία και πολλά άλλα που συμβαίνουν τον Μάρτιο του 2017. Κρατήστε αυτή τη διεύθυνση στα αγαπημένα και επιστρέψτε ξανά και ξανά καθώς ενημερώνεται διαρκώς.

Η Μπάμπα Γιαγκά, το σκοτεινό τρυγόνι και ο γλάρος

Η παράσταση με "το περίεργο όνομα" όπως κρυφάκουσα να λέει μια νεαρή κοπέλα στη συνοδό της, αποτελείται από μια εμπνευσμένη συρραφή κειμένων πρωτοπόρων της ρώσικης λογοτεχνίας και λαϊκών παραμυθιών. Κοινός παρονομαστής όλων το παιδί και η θέση του στο κοινωνικό σύνολο.

Ο Χρήστος Παπουτσής και τα Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Χ.Π.: Θέλησα να προσκαλέσω τους αναγνώστες μου στις αναζητήσεις μου, οι οποίες εύχομαι να αποτελέσουν αφορμή για τα δικά τους ταξίδια...

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Χ.Π.: «Απόδραση».

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Χ.Π.: Να διαβάσει πρώτα το οπισθόφυλλο, έπειτα τον πρόλογο και μετά τις ενότητες με την σειρά που υπάρχουν στο βιβλίο. Δεν συνηθίζεται σε ποιητική συλλογή, γι’ αυτό και το διευκρινίζω.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Χ.Π.: Μα, πρόκειται για ένα ταξίδι. Στο βιβλίο περιγράφεται το ταξίδι -και οι περιπέτειες κατ’ αυτό- στον κόσμο, στην ζωή -που μπορεί να διαρκέσει... πάρα πολύ- καθώς και η επιστροφή από αυτό το ταξίδι, η απόδραση...

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Χ.Π.: Κλείνω με το ποίημα «Το νερό του βράχου».

Κυλούν τα δάκρυά του μες στις ρωγμές.
Ξεπηδούν από τα σπλάγχνα του, βαθιά,
κατρακυλούν στην γρανιτένια όψη.
Αέναα.
Μικρά ρυάκια, βαθιές πληγές.
Μόνος.
Απρόσιτος.
Όταν ο ήλιος
πίσω απ' τα σύννεφα κρύψει το πρόσωπο του,
παγώνουνε τα δάκρυα.
Παγώνουν τα δάκρυά του μες στις ρωγμές
κι ο βράχος σπάει.

Η ποιητική συλλογή του Χρήστου Παπουτσή, Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος.
Δείτε την εδώ!

Οκτώ τρόποι για να πεις αντίο

Ο Αντόνιο Βιβάλντι (1678-1741), ο «κοκκινομάλλης παπάς» όπως τον αποκαλούσαν λόγω του χρώματος των μαλλιών του, ήταν Ιταλός συνθέτης, βιολιστής και ιερέας. Γεννήθηκε στη Βενετία και είχε μια σημαντική καριέρα ως συνθέτης βιολιού (αξέχαστες «Οι τέσσερις εποχές» του) αλλά όταν μετοίκησε στη Βιέννη κατόπιν πρόσκλησης του αυτοκράτορα Καρόλου του ΣΤ΄, πέθανε πάμφτωχος γιατί ο πάτρονάς του πέθανε σχεδόν αμέσως μόλις ο Βιβάλντι εγκαταστάθηκε στην Αυστρία. Έναν χρόνο πριν τον θάνατό του, εξαθλιωμένος, ο μεγάλος μουσουργός δέχεται να μάθει στη σύζυγο ενός ευγενούς από την αυλή του Λουδοβίκου βιολί σε διάστημα έξι εβδομάδων. Θα καταφέρει να μεταμορφώσει την ανεπίδεκτη και άμουση κοπέλα σε βιρτουόζο; Τι συνέπειες θα έχει αυτό στη γνωριμία τους; Πώς γίνεται από αυτήν την τυπική συνεργασία να ξεπηδήσει ένας πρωτόφαντος έρωτας;

...με τη βούλα!

Σταυρούλας Ζάμπρα

«Δύσκολο πράγμα να είσαι γυναίκα... δύσκολο...»

Θα συμφωνήσω απόλυτα με την ατάκα της γλυκύτατης και συνάμα μαχητικής Βούλας, της ηρωίδας του έργου "...με τη βούλα", έναν μονόλογο κατά βάση κωμικό, που ερμηνεύει η ηθοποιός Αγγελική Ανδρίτσου και ανεβαίνει αυτές τις μέρες στο θέατρο Άβατον σε σκηνοθεσία Γιώργου Νινιού.

Λίγα λόγια για το έργο:
Είναι μία ακόμη μέρα για τη Βούλα. Μία από τις πολλές ημέρες της καθημερινότητάς της που επιστρέφει στο σπίτι της, ακούει τα μηνύματα στον τηλεφωνητή της και απλώς νιώθει ξένη· τόσο ξένη με την πραγματικότητα γύρω της. Θέλει μονάχα να βγάλει τα τακούνια της για να κάνει ένα ποδόλουτρο και να χαλαρώσει, ενόσω εμείς παρακολουθούμε τον μονόλογο/παραμιλητό της καθώς περιγράφει τη ζωή της· μια ζωή από στιγμές του παρελθόντος στα Τρίκαλα απ' όπου κατάγεται και την ανεπίστροφη παιδικότητά της, τις αλλόκοτες στιγμές ενός αφλόγιστου παρόντος και τις ελπίδες ενός μέλλοντος γεμάτο ανησυχίες. Αποφάσεις που θα έπρεπε να παρθούν αλλά αναβλήθηκαν, σύγχυση επιλογών, θηλυκή τρέλα, γυναικείος προβληματισμός, και όλα μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις, διυλισμένες από τη ματιά της Βούλας που κάποια τα έχει βιώσει όμορφα και άλλα άσχημα. Μια κωμικοτραγική περιγραφή της σύγχρονης γυναίκας δίπλα μας και δη εκείνης της ψυχής που επιθυμεί να διατηρήσει ένα ποσοστό ρομαντισμού μέσα στην καρδιά της.

Χαράζοντας πορεία στις εφαπτόμενες ζωές

Πρόκειται για μια ιστορία που στην έναρξη της πλοκής της συναντούμε μια τεχνητή "βιτρίνα" ανεμελιάς, η οποία κάνει μια απόπειρα να μας εκπλήξει με τα γεγονότα που παρουσιάζονται στην συνέχεια της ιστορίας. Εκεί, που η φοιτήτρια Δάφνη εξαναγκάζεται από τους πλούσιους γονείς της να μεταβεί για λίγες μέρες στην Ιθώμη για να γνωρίσει την συνονόματη αδερφή του παππού της. Καθυστερώντας έτσι λίγο τις προγραμματισμένες διακοπές με τους φίλους της. Φτάνοντας στον προορισμό της την περιμένει μια έκπληξη, καθώς παρ’ ότι αναμένει να συναντήσει μια γηραλέα αμερικανοθρεμμένη γυναίκα, εντούτοις βρίσκεται μπρος σε μια ώριμη, κομψή, ενεργή και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που υπεραγαπά την Ελλάδα. Μάλιστα μεσ' από τις διηγήσεις της μαθαίνει σύντομα πολλά σημαντικά στοιχεία του οικογενειακού τους δέντρου τα οποία μέχρι πριν αγνοούσε.

Δικός σου

Για το έργο...
Ο Αδάμ μεγάλωσε με την φράση «τι θα πει ο κόσμος» και με μια μητέρα «παλαιών αρχών», να παρεμβαίνει στη ζωή του. Με οδηγό τον έρωτα κάνει την προσωπική του επανάσταση και σπάει τον ασφυκτικό κλοιό της οικογένειας, καταρρίπτοντας τις αναστολές, κρατώντας τις ενοχές.
Η συνάντηση του με το Μάνο θα αποβεί μοιραία. Η ευτυχία όμως δεν θα διαρκέσει για πολύ. Η πραγματικότητα συνθλίβει το όνειρο. Το τέλος καραδοκεί. Οι δύο εραστές μένουν μετέωροι ανάμεσα στα «θέλω» και τα «πρέπει».

«ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ»… Ένα σύγχρονο, κοινωνικό έργο του Γιώργου Αγγελίδη που θα μπορούσε να είναι αληθινή ιστορία.

Ο Βαλεντίνος Τσίλογλου επιχειρεί μια ελεύθερη κατάδυση στο πρώτο θεατρικό έργο του Γιώργου Αγγελίδη, αναδεικνύοντας με τη σκηνοθετική του ματιά την ευαισθησία της αγριότητας, διανθισμένη με κωμικές ανάσες. Το έργο παρουσιάζει την ιστορία δύο ερωτευμένων ανθρώπων σε έναν κόσμο, που έμαθε να κάνει πόλεμο και όχι… έρωτα.
Στόχος της παράστασης είναι η αποδοχή της διαφορετικότητας από την κοινωνία και πιο συγκεκριμένα από την ίδια την οικογένεια, που αποτελεί τον πρώτο και βασικότερο πυρήνα διαμόρφωσης και εκπαίδευσης του ανθρώπου.

Ο Θανάσης Λιακόπουλος και Τα αστυνομικά (vol. 1)

Μια τυπική μέρα του Μάνου Καράογλου
Ο τσαγκάρης Λιαμπέφ


Διαβάζοντας το βιβλίο...
Το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι μια μοντέρνα έκδοση σε όμορφο σχήμα, κι αυτό το επισημαίνω μπας και ανοιχτούμε σε νέες φόρμες, γραμματοσειρές, σχήματα, κ.ο.κ. κάποτε -ανάλογα με το είδος και τον όγκο βεβαίως και όχι καινοτομία για την πρωτοτυπία κι ό,τι να 'ναι!
Τα αστυνομικά, λοιπόν, αποτελούνται από δύο ανεξάρτητες ιστορίες αστυνομικού υπόβαθρου που διαθέτουν ιδιαίτερους ήρωες. Στην ιστορία του Μάνου Καράογλου δε, αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο συνέχειας, εξού και η σχετική ερώτηση που έκανα στον Θανάση Λιακόπουλο.

Κυβέλη Θεοχάρη

Η Κυβέλη Θεοχάρη γεννήθηκε το 1924 και τη χάσαμε πρόσφατα από κοντά μας (7/2/2017). Ήταν κόρη της ηθοποιού Μιράντας Μυράτ-Θεοχάρη και εγγονή των ηθοποιών Κυβέλης και Μήτσου Μυράτ.

Η Μαρία Τζιρίτα και Όσα η αγάπη συγχωρεί

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μ.Τ.: Τα συναισθήματα που ένιωσα μαθαίνοντας την συγκεκριμένη ιστορία. Υπάρχουν πολλά μαθήματα ζωής μέσα σ’αυτό το βιβλίο που πιστεύω πως θα είναι χρήσιμα για όλους όσους το διαβάσουν.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Τ.: Λύτρωση.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Τ.: Να κατανοήσει τους χαρακτήρες, να τους δικαιολογήσει και να διδαχτεί από τα δικά τους λάθη.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Μ.Τ.: Σίγουρα στην Κεφαλονιά και θα διαρκούσε μια ολόκληρη ζωή!

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Μ.Τ.: «Πόσο ανώφελο ήταν να πολεμάω την αγάπη. Πόσο ανόητος να πιστέψω πως μπορεί ποτέ κανείς να βγει νικητής. Τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη δύναμη από την αγάπη, ούτε καν η ίδια η ζωή. Χωρίς αυτήν, ισοδυναμεί με θάνατο...»

Το μυθιστόρημα της Μαρίας Τζιρίτα, Όσα η αγάπη συγχωρεί, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Βρείτε το εδώ!

Ιερό

Sanctuary


Σα μελωδία ακουγόταν η χορωδία.
Όσο άκουγα το τραγούδι εκείνο, τόσο βυθιζόμουν στο χάος.
Έχανα την προσωπική μου στιγμή και η ανάμνηση με κατέκλυε.
Ξύπνησα μέσα σε ένα εκκλησάκι και κάποιος μου κρατούσε το χέρι.
-Μην κουνηθείς καθόλου.
Χαμογέλασα στοργικά. Το δάκρυ έπεφτε από το μάτι μου στο πάτωμα.
-Μα νόμιζα ότι έπρεπε να κοιτάω πάνω, το Θεό…
-Δυνάμωσέ το.
Αντί αυτού κοιτούσα κάτω στο πάτωμα με τα γόνατα να πονάνε.

Αστροφεγγιά

Η «Αστροφεγγιά» του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου γράφτηκε το 1946 και αφορά κατά κάποιον τρόπο την εφηβεία μεταξύ του Α΄ Πρώτου Παγκόσμιου πολέμου και της καταστροφής του 1922, όπου η κοινωνία δοκιμαζόταν συνεχώς, οι φτωχοί εξαθλιώνονταν και οι πλούσιοι ζούσαν σε δικό τους κόσμο («Από παντού βγαίνει ένας βαθύς αναστεναγμός. Ο καθένας κάτι ψάχνει»). Καταγράφει τα όνειρα και τις ελπίδες των νέων παιδιών που ετοιμάζονταν για το πανεπιστήμιο και πώς αυτά ανατρέπονταν ή μετατρέπονταν εξαιτίας του πολέμου ή μιας γυναίκας. Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας: «Δεν ξέρουν τί σημαίνει η φράση για μια ολόκληρη ζωή». Υπήρχαν όμως και οι άτυχοι που δεν ήταν σε θέση για κοινωνικούς λόγους να μάθουν παραπάνω γράμματα και παρέμεναν στάσιμοι κόντρα στην ανέχεια και τη φυματίωση.

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο Ιστορίες από τη χαμένη πατρίδα του Πάνου Μ. Καλούδα

«Παλιέ μου φίλε, τι γυρεύεις; Χρόνια ξενιτεμένος ήρθες, με εικόνες
που έχεις αναθρέψει κάτω από ξένους ουρανούς
μακριά από τον τόπο το δικό σου.»
Ο Γυρισμός Του Ξενιτεμένου, Γ. Σεφέρης


Η πόρτα χτυπούσε δυνατά λες και κάποιος την είχε περάσει για σάκο πυγμαχίας! Η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα έτρεξε να ανοίξει καθώς δεν ήταν καιρός για έξοδα αγοράς νέας πόρτας. Αντίκρισε μια μεγάλη κόκκινη ομπρέλα. Όρμησε μέσα σα σίφουνας και τότε είδε τη φιλενάδα της από κάτω!
-Κοκκινούλα μου, πού βγήκες με τέτοιο καιρό; Χαμός γίνεται… Τί βροχή, μα τον Αίσωπο!
-Ζαχαρίτσα μου... δεν φταίει ο καιρός καλή μου! Ο Γίγαντας από πάνω είναι! Έχει γρίπη! Όπως όλοι αυτόν τον καιρό!
-Μα τι μου λες τώρα; Περιμένεις να σε πιστέψω;
-Φυσικά! Αφού λέω την αλήθεια! Να φωνάξω τον Πινόκιο να δεις;
-Όχι βέβαια… απλώς φαίνεται κάπως… δεν μου αρέσει αυτό το ενδεχόμενο.
-Συμβαίνει τους χειμώνες... πρέπει να το συνηθίσεις! Μόνο όταν του διαβάζουν σταματά και ηρεμεί. Γι' αυτό ήρθα. Φέρε μου γρήγορα ένα βιβλίο να ανέβει ο Τζακ στη φασολιά να πάει στον πύργο να του το διαβάσει… Έχεις κανένα καλό;
-Μα ναι! Μόλις τελείωσα ένα που μιλά για την Αλεξάνδρεια. Θα του αρέσει;

Εγκλωβισμένοι στα δίχτυα της Υφάντρας-αράχνης…

Τόσο το εξώφυλλο όσο και η σύνοψη του βιβλίου μας προϊδεάζουν εξαρχής για το τι πρόκειται να βιώσουμε στις σελίδες του. Η αφιέρωσή από την συγγραφέα άλλωστε αφορά «Στους ονειρευτές και στους ερωτευμένους».
Ας περιπλανηθούμε λοιπόν στα μονοπάτια της Υφάντρας…
Όπως και στο προηγούμενο βιβλίο της Βασιλικής Διαμαντή «Μοιραίες Παρεμβάσεις» έτσι κι εδώ, δίνεται εξαρχής στον αναγνώστη ένα σύνολο από αναπάντητα ερωτηματικά, «σηκώνοντας την κουρτίνα» για να δούμε ένα ίχνος απ’ το σύνολο της πλοκής που ακολουθεί.

All in exclusive

Γράφει η Βασιλική Τσιαλκατούρα

Καθισμένος στο λιμανάκι του Άγιου Νικόλα
τα πυροβόλα όπλα δεν έκαναν κρότο
όπως τότε που έβλεπε τις φωτιές
να λυσομανάνε.
Κρότο κάνει η μουσική
από τα κλαμπάκια
που ξεφυτρώσανε εδώ και εκεί.
Δεν αγναντεύει πια πουλιά
που τα ζηλεύει η μάνα
αλλά ποντίκια που περιφέρονται πάνω από σακούλες
που άρχισαν την αποσύνθεση.
Η μανα χαμογελάει
κάπου εκεί περιμένοντας το Μάιο
και τα πρώτα ευρώ να φωτίσουν το πορτοφόλι της!
Ουρλιάζει πως σε αφήσανε να μαρασώζεις
αγαπημένη μου.
Οι φωνές δεν ηχούν στα αυτιά
παρά μόνο ο ήχος του κέρματος.


Copyright © Βασιλική Τσιαλκατούρα All rights reserved, 2017
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από τμήματα φωτογραφίας της σελίδας Act & Art Photography

La La Land

Και ξαφνικά... ένα ρομαντικό μιούζικαλ εποχής στις αίθουσες.
Γιατί μιούζικαλ εποχής; Γιατί ενώ αφορά ένα σύγχρονο ζευγάρι καλλιτεχνών που ζουν στο Λος Άντζελες του 21ου αιώνα και τηλεφωνούν με iphone παρουσιάζουν μεγάλες παλιομοδίτικες τάσεις σε θέματα ενδυματολογίας, κουλτούρας, ρομαντισμού κ.ά. Το αποτέλεσμα δημιουργεί μια ιστορία που εκτυλίσσεται στην "πόλη των αγγέλων" σήμερα αλλά διαθέτει "αρώματα" από άλλες δεκαετίες και συγκεκριμένα πάμπολλες αναφορές στα μιούζικαλ της Χολιγουντιανής παραγωγής από την ασπρόμαυρη εποχή τους ως και το εφηβικό Grease στα τέλη της δεκαετίας του 70. Μάλιστα, είναι η μόνη ταινία που έχω δει στη ζωή μου η οποία περιγράφει μια ιστορία στο σήμερα αλλά διαθέτει αισθητική και χορευτικά κλισέ εποχής -όπου και όταν τη βολεύει- δημιουργώντας ένα mix and match σύνολο που ή θα σε ξαφνιάσει ευχάριστα ή θα σε προβληματίσει βάζοντάς σε σε σκέψεις.

Ο Λάμπρος Καντίλας και το Θεραπεύον χάος

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Λ.Κ.: Η κάθε ξεχωριστή στιγμή που με έκανε να αισθανθώ, να νιώσω, να θέλω να αποτυπώσω σε λέξεις τις διάχυτες σκέψεις που είχα στο μυαλό μου ώστε να με οδηγήσω σε μια λύτρωση και όλο αυτό να το μοιραστώ για να βοηθήσω, αν είναι εφικτό, άλλους να φτάσουν σε ένα παρόμοιο αποτέλεσμα.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Λ.Κ.: Αναζήτηση.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Λ.Κ.: Θα τον συμβούλευα να είναι διατεθειμένος να ανοίξει τον εαυτό του σε εκείνον, να ανατρέξει σε σκέψεις που κρατάει καλά κρυμμένες και να τις κοιτάξει κατάματα όπως θα κοιτούσε το πρόσωπό του σε έναν καθρέπτη. Να δει τι τον βασανίζει, τι τον κρατάει πίσω ώστε να μπορέσει μέσα από το ίδιο του το χάος να θεραπευτεί.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Λ.Κ.: Το πιο πιθανό να ήταν σε ένα ερημικό, ήρεμο, παραθαλάσσιο μέρος χωρίς κάποιο συγκεκριμένο πλάνο ημερών, τα όρια υπάρχουν για να ξεπεριούνται άρα αυτό θα το άφηνα ελεύθερο στον καθένα.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Λ.Κ.: Όσες φορές και αν πέσεις
Ο μόνος τρόπος για να νικήσεις είναι ένας
Εσύ
Άκου εσένα

Για τη συλλογή... διαβάζουμε:
Όλοι κάνουμε σκέψεις που βασανίζουν το μυαλό μας.
Όλοι έχουμε κουβέντες που δεν τις λέμε πουθενά παρά μόνο στον ίδιο μας τον εαυτό.
Όμως δεν είσαι μόνος, κάποιος άλλος κάνει τις ίδιες σκέψεις με σένα, έχει τα ίδια λόγια να πει, έχει τα ίδια συναισθήματα να νιώσει.
Μπορείς να ταυτιστείς, να δεις όλα όσα σε κρατάνε πίσω και να επιλέξεις να αλλάξεις, να βελτιωθείς.
Μέσα από το ίδιο σου το χάος, να θεραπευτείς.

Ο Λάμπρος Καντίλας προσφέρει το βιβλίο του σε κάθε ενδιαφερόμενο  αναγνώστη ελεύθερα.

Η κυρία της νύχτας

Το κείμενο της παράστασης «Η κυρία της νύχτας» βασίζεται στο ομότιτλο αστυνομικό μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή και αφορά την ξαφνική εμφάνιση μιας μυστηριώδους, πλούσιας και επικίνδυνης γυναίκας στους κοσμικούς κύκλους της Αθήνας τη δεκαετία του 1950. Ποια είναι η Λιάνα Περέζ και γιατί συναναστρέφεται τέσσερις σημαντικές προσωπικότητες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης; Πώς συνδέεται η παρουσία της με δολοφονίες, οικονομικές καταστροφές και αυτοκτονίες; Πού θα οδηγήσει όλο αυτό το γαϊτανάκι; Ποιος ο θύτης και ποιος το θύμα;
Στο θέατρο Κιβωτός, μια μεγάλη σκηνή φιλοξενεί με πολύ μοντέρνο τρόπο και διαφορετική οπτική (εύγε στην κυρία Φρόσω Λύτρα) ένα συναρπαστικό κείμενο με σταδιακή κλιμάκωση της αγωνίας και ωραίες ερμηνείες, συνοδευόμενο από τραγούδια της εποχής (απόλυτα εναρμονισμένα με το κλίμα και την ατμόσφαιρα του έργου) και θεαματικές χορογραφίες. Οι ηθοποιοί ανεβαίνουν και κατεβαίνουν στη διώροφη σκηνή, κάποια επεισόδια λαμβάνουν χώρα με μη συνηθισμένο σκηνοθετικά τρόπο (π.χ. σε μια σκηνή με δύο πρόσωπα που συζητούν κατά το κείμενο στον ίδιο χώρο, ο ένας είναι στο πάνω επίπεδο και ο άλλος από κάτω του) ενώ ο αφηγητής «Γιάννης Μαρής» δένει την ιστορία του σχολιάζοντας, περιγράφοντας και παρατηρώντας. Η ιστορία κυλάει αβίαστα από την αρχή ως το τέλος και δεν κουράστηκα από την έλλειψη διαλείμματος. Ειδικά από τη στιγμή που αρχίζουν οι μεγάλες αποκαλύψεις, η ώρα περνάει αστραπιαία.

Πόσες φορές σας κατέκτησε ολοκληρωτικά ένας δημιουργός με τη γραφή του;

Κάθε που ξεκινώ να διαβάζω ένα βιβλίο -ανεξαρτήτως περιεχομένου- η προσμονή μου και οι ελπίδες μου αποζητούν κυρίως ένα αποτέλεσμα: Να με κατακτήσει ολοκληρωτικά ο δημιουργός με τη γραφή του, ωθώντας με να τον νιώσω ως άνθρωπο οικείο, που να επιβεβαιώσω δίχως δισταγμό ότι κατέθεσε ολόψυχα την εξομολόγησή του στο χαρτί.

Αυτό το μυστηριώδες και παράξενο συνάμα συναίσθημα, είναι αλήθεια πως το ζούσα σε μεγαλύτερο βαθμό στο παρελθόν. Το θυμάμαι χαρακτηριστικά στην ανάγνωση του Καζαντζάκη -που οφείλω να "καταδυθώ" ξανά στις ιστορίες του, μιας και έχουν περάσει 23-24 χρόνια από την τελευταία φορά- του Λουντέμη, του Ξενόπουλου, του Καρυωτάκη, του Ελύτη, του Καββαδία και των άλλων δημιουργών, που είμαι σίγουρος πως έχουν αγγίξει όλους όσους αγαπάμε την ανάγνωση.

Η πόλη

Στο δελτίο τύπου γράφει...
Αν θέλεις κάποιος να σε φιλήσει, αλλά όχι τώρα και σίγουρα όχι ο σύζυγός σου, όπως η Κλαιρ...
Αν θέλεις να γιορτάσεις τη νέα σου δουλειά με όλη την οικογένεια στο αυτοκίνητο οδηγώντας στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, όπως ο Κρις…
Κι αν έρχεσαι να παραπονεθείς για τις φωνές των παιδιών των γειτόνων, αλλά ο κήπος είναι άδειος και το κλειδί του παιδικού δωματίου έχει εξαφανιστεί, όπως η Τζένυ…
Ε τότε, κάτι παράξενο συμβαίνει σ΄ αυτή την ιστορία και σίγουρα είσαι στην Πόλη του Μάρτιν Κριμπ.

«Διψάω», Σοφία Κραββαρίτη

Τι εστί έρως;
Σ.Κ.: Γέλιο. Δάκρυ. Χαρά. Λύπη. Ζεστασιά. Αϋπνία. Χτυποκάρδι. Προσμονή. Ανάσα. Ζωή.

Πιστεύεις στα ζώδια;
Σ.Κ.: Είμαι Υδροχόος. Ταιριάζω με όποιον μου κάνει κλικ, ό,τι κι αν είναι αυτός. Έχω μόνιμα ανάδρομο πάνω μου επειδή είμαι στριμμένη, κυκλοθυμική και ιδιότροπη. Αυτά.

Τι δώρο θα έκανες σε έναν εχθρό σου;
Σ.Κ.: Βιβλίο με τον τίτλο: “10 λόγοι που θα σε κάνουν να μετανιώσεις αν δεν φύγεις από κοντά μου” γραμμένο από μένα.

Έχεις κατοικίδιο;
Σ.Κ.: Τώρα όχι. Αλλά επιθυμώ να έχω πάλι. Τα αγαπώ.

Ποια είναι η αγαπημένη σου ομάδα;
Σ.Κ.: Παναθηναϊκός και Γιουβέντους. Από παλιά. Μη με ρωτήσεις και πολλά.

Καραμελάκια ή σοκολατάκια;
Σ.Κ.: Σοκολατάκια τζοκόντα και φερέρο. Λατρεία.

Μαύρο ή άσπρο;
Σ.Κ.: Ασπρόμαυρο. Λατρεύω τον τρόπο που εισχωρεί το ένα μέσα στο άλλο, λατρεύω τον συμβολισμό του.

Μηνάς Χρηστίδης

Γεννήθηκε το 1925 στη Χαλκίδα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Στην αρχή ηθοποιός και στη συνέχεια κριτικός θεάτρου έζησε μια γεμάτη ζωή ως σύζυγος της ηθοποιού και συγγραφέως Ντόρας Γιαννακοπούλου, με την οποία απέκτησαν τον γνωστό σήμερα συγγραφέα Λένο Χρηστίδη. Πέθανε το 2015 σε βαθιά γεράματα.

Χρυσά αγαλματίδια με ελληνικό άρωμα

Στην Ελλάδα...
...μας αρέσει να γκρινιάζουμε. Τη μια ότι δεν έχουμε ποτέ μετάλλια (βλέπε αγωνίσματα, αθλήματα, Ολυμπιάδες, Ευρωπαϊκά, Παγκόσμια και συναφή), την άλλη ότι δε φαινόμαστε (βλέπε διάφορα τουρνουά από Μπριτζ μέχρι Monopoli και από Τένις ως Σκάκι), την παράλλη ότι δε κερδίζουμε αρκετά (βλέπε και Γιουροβίζιον) και, πότε επιτέλους θα πάρουμε κι εμείς κάνα βραβείο, και πάει λέγοντας. Αυτό που ξεχνάμε επιδεικτικά είναι ότι βρισκόμαστε σε μία χώρα με έντεκα εκατομμύρια κατοίκους όλους κι όλους τη στιγμή που στην Τουρκία για παράδειγμα τόσους έχει μόνο η Κωνσταντινούπολη, κι εννοώ ότι, αναλογικά να το πάρεις, είναι απολύτως λογικό να μη διαθέτουμε τόσα ταλέντα όσα άλλες χώρες.

Να ονειρευτώ ξανά

«Να ονειρευτώ ξανά» ονομάζεται το νέο μυθιστόρημα και τέταρτο κατά σειρά, της συγγραφέως Ιφιγένειας Τέκου, που κυκλοφόρησε μέσα στο 2016 από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Όπως μαρτυρά και ο έντονα συναισθηματικά φορτισμένος τίτλος του, πρόκειται για ένα καθαρόαιμο αισθηματικό μυθιστόρημα με κάποιες αποχρώσεις κοινωνικού μυθιστορήματος, που αποπνέει αρώματα φτιαγμένα με υλικά το όνειρο, την ελπίδα και την αισιοδοξία.
Ένας τίτλος πολλά υποσχόμενος για ένα λογοτεχνικό ταξίδι σε θάλασσες άπειρων συναισθημάτων.
Δυστυχώς όμως, για μένα το ταξίδι αυτό ναυάγησε αρκετά νωρίς…


Η ιστορία του βιβλίου διαδραματίζεται στην Κέρκυρα με φόντο την κατοχική Ελλάδα όπου δύο νέοι άνθρωποι, η Μαργαρίτα και ο Γιάννης συναντιούνται αναπάντεχα κάτω από αρκετά δυσμενείς συνθήκες και πυροδοτείται η απαρχή ενός μεγάλου έρωτα, που τους παρασύρει στη δίνη του.
Οι δύο νέοι θα ξεκινήσουν τη νέα τους ζωή τοποθετώντας την σε όνειρα χτισμένα από άμμο.

Η Ελίνα Βαρβαρήγου και Τα παραμύθια της Ελίνας

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτά τα βιβλία;
Ε.Β.: Κατά πρώτο και κύριο λόγο με ώθησε η δουλειά μου. Έχω παιδικό σταθμό και ασχολούμαι καθημερινά με παιδιά προσχολικής ηλικίας. Γνωρίζω τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γονείς και ξέρω καλά ότι η ταύτιση του παιδιού με τον ήρωα της κάθε ιστορίας μπορεί να βοηθήσει άμεσα. Την εποχή βέβαια που έγραψα τα παραμύθια, η κόρη μου ήταν δύο ετών και αντιμετώπιζα και εγώ παρόμοια προβλήματα με τις υπόλοιπες μαμάδες.

Αν θα έπρεπε να τα περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ε.Β.: Είναι λίγο δύσκολο να βρω μόνο μία λέξη, τη στιγμή που πρόκειται για συλλογή παραμυθιών, αλλά θα τολμήσω τη λέξη: "τρυφερότητα".

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να τα διαβάσει;
Ε.Β.: Θα συμβούλευα τους γονείς που τα διαβάζουν στα παιδιά τους, να εμπλουτίζουν την αφήγηση αλλάζοντας την φωνή τους και μιμούμενοι τις φωνές των ηρώων. Καλό θα ήταν στο τέλος της κάθε ιστορίας να ρωτούν το παιδί τί ήταν αυτό που του άρεσε/έκανε εντύπωση και να το ενθαρρύνουν να το ζωγραφίσει.

Αν τα βιβλία σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ε.Β.: Λοιπόν αν ήταν ένα ταξίδι, θα πηγαίναμε σε μια χώρα μαγική, ίσως στην παραμυθοχώρα όπου εκεί ο χρόνος έχει άλλη διάσταση, οπότε δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τη διάρκεια.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μια φράση/παράγραφο από τα βιβλία.
Ε.Β.: Αυτό είναι κάπως δύσκολο τη στιγμή που πρόκειται για δύο συλλογές με επτά παραμυθάκια στο σύνολο. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι διαβάζοντάς τα, το παιδί ταυτίζεται με τους ήρωες/ζωάκια και ο γονέας λύνει με εύκολο τρόπο πρακτικά προβλήματα όπως η πρώτη μέρα στο σχολείο, επίσκεψη στον γιατρό, η καθαριότητα, η πάνα κ.α.

Τα Παραμύθια της Ελίνας και Τα παραμύθια της Ελίνας 2 της Ελίνας Βαρβαρήγου είναι δύο συλλογές παραμυθιών με τέσσερις και τρεις ιστορίες αντίστοιχα, οι οποίες χρησιμοποιώντας ήρωες-ζωάκια καταφέρνουν να μάθουν στα παιδιά πώς να πηγαίνουν στην τουαλέτα, στο γιατρό, να τρώνε διάφορα φαγητά, να κόβουν τα νυχάκια τους, να περπατάνε στο δρόμο με ασφάλεια, να κάνουν μπάνιο για να είναι καθαρά, να πηγαίνουν στο σχολείο κ.ά.
Και οι δύο σειρές προσανατολίζονται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας 2-4 ετών.
Τα παραμύθια κυκλοφορούν από την Κάπα εκδοτική.

Κερδίστε τα!
Η Ελίνα Βαρβαρήγου προσφέρει δύο βιβλία της σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους γενικούς όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για τις 8 Ιουνίου 2017 και τα παραμύθια θα αποσταλούν/παραδοθούν στους τυχερούς από τη συγγραφέα. Θα φέρουν δε και ιδιόχειρη αφιέρωση!
k
Καλή τύχη!

Διονύσιος Σολωμός, ο μεγαλύτερος Έλληνας ποιητής

Ο ίδιος ισχυρίστηκε στον Τρικούπη ότι δεν γνωρίζει Ελληνικά και λίγα χρόνια μετά έγραψε τον Εθνικό Ύμνο.
Ο "Ύμνος εις την Ελευθερία" τον καταξίωσε αμέσως σε όλη την Ευρώπη και ενώ συνεχίζει να γράφει για τα επόμενα 33 χρόνια δεν θα ολοκληρώσει σχεδόν κανένα του έργο!
Αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπου που ενέπνευσε την καλύτερη γενιά ποιητών της εποχής μας, Παλαμά, Βάρναλη, Ελύτη και πολλούς, πολλούς άλλους.

“...Αν κάποιος από τους Νεοέλληνες εστάθηκε δάσκαλός μου, αυτός βέβαια ήτανε ο Σολωμός, το λέω με δέος γιατί κάθε γειτνίαση μαζί του με συντρίβει... Ο Σολωμός ήτανε πολύ μεγάλος ποιητής, και πιστεύω ότι εάν οι ξένοι μπορούσαν να διαβάσουν ελληνικά θα τον είχαν κατατάξει μέσα στους πέντε δέκα κορυφαίους του κόσμου, όλων των αιώνων...” Οδυσσέας Ελύτης

Μην μου σκοτώσεις άλλο Σάββατο βρε ζωή

Γράφει η Μαίρη Τσίλη
Ζούμε στιγμές που δεν φοβόμαστε τον θάνατο. Ζούμε ριψοκίνδυνα, νιώθουμε αθάνατοι. Ίσως γιατί δεν φοβόμαστε ακόμα. Ίσως γιατί είμαστε παιδιά ακόμα. Μεγαλώνουμε, ζούμε, νιώθουμε δυνατά, οι ευθύνες και οι επιθυμίες μας παίζουν φτου ξελευτερία και μας κερδίζουν. Νιώθουμε πίκρα σαν άγουρο περγαμόντο στα χείλη επάνω. Σφίγγεται η καρδιά και γίνεται κουβάρι σκούρο καφετί από έρωτα, αγάπη, γονείς, οικογένεια, φιλία, σχέσεις με ή χωρίς ενοχές. Έρχονται στιγμές που θέλουμε να πεθάνουμε ή να μην υπήρχαμε ποτέ. Και όσο μεγαλώνουμε ακόμα πιο πολύ σε σημείο που σηκωνόμαστε στις μύτες των ποδιών μας, για να συνειδητοποιήσουμε ότι από πόνο ή από αγάπη ή από την ζωή ή από τα έτσι θέλω μας και τα έτσι μπορούμε ή δεν αντέχουμε, ψηλώσαμε πιο πολύ από τις προσδοκίες μας και πιο πολύ από τις αντοχές που μουτζουρώσαμε σε ένα χαρτί από εφημερίδα, μεγαλώσαμε.

Με αγάπη... Μάγια Μελάγια

Η Μάγια Μελάγια (ψευδώνυμο της Μελπομένης Τσιριγώτη) γεννήθηκε το 1928 στην Πλάκα και υπήρξε σπουδαία τραγουδίστρια και ηθοποιός. Η πορεία της στο βινύλιο και το θεατρικό σανίδι ήταν ανοδική ως τα μέσα της δεκαετίας του 1970, χαρίζοντας τραγούδια όπως «Σκότωσέ με», «Σήκω παιδί μου και σπάστα», «Το πεπρωμένο μου» κ.λ.π. Έζησε για το τραγούδι, το οποίο δε δίσταζε να παρατήσει για τον έρωτα κι έτσι βρέθηκε παντρεμένη στην Αμερική, όπου έμεινε για πολλά χρόνια. Μετά τον πρόωρο θάνατο του συζύγου της επέστρεψε στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1980, αγωνιζόμενη να στραφταλίσει σε μια νύχτα με ψεύτικα αστέρια.

Το κορίτσι του μόλου

Γιώργου Φραγκούλη

"Δεν μπορείς να σώσεις κάποιον που δεν το θέλει..."

Μία μονάχα εκ των πολλών αξιών που αλιεύεις μέσα από το έργο του Γιώργου Φραγκούλη με τίτλο "Το κορίτσι του μόλου". Η παράσταση ανεβαίνει αυτές τις μέρες στο Studio Κυψέλης υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Βίβιαν Ιωάννου.

Λίγα λόγια για το έργο:

Δύο εντελώς αντίθετοι χαρακτήρες, ο Λουκιανός που αποτελεί την ατίθαση χροιά της νιότης και ο Παύλος που στέκεται αντίκρυ του ως θεοσεβούμενος φιλήσυχος νέος, αποτελούν ένα ντουέτο φίλων που συγκατοικούν. Το κοινό παρακολουθεί τις προσωπικότητες των δύο να διαξιφίζονται επί σκηνής, υπερασπιζόμενοι ο καθένας τη θέση του, αναζητώντας το πραγματικό νόημα της ζωής ο ένας στην απόλαυση της στιγμής και άλλος στην πίστη και την πνευματικότητα. Κοινό αντικείμενο πάθους αποτελεί η νέα, ξαφνική γνωριμία του Λουκιανού, η υπέροχη Όλγα, και καθώς δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο κορίτσι, οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη στις ζωές των δύο φίλων όσο εκείνη εισβάλλει ως ύπαρξη ανάμεσά τους.
Την ερμηνευτική τετράδα συμπληρώνει ο ρόλος του Ζητιάνου που φαινομενικά λειτουργεί ως τοποτηρητής της υπόθεσης αλλά εντέλει λειτουργεί ως κατακλείδα μυστικών.

Ο Γιάννης Δημάς και Οι ζώνες της φωτιάς

Το φως του ήλιου τρυπώνει μέσα από το ροζ της παράθυρο. Βρίσκεται ξαπλωμένη στο τεράστιο κρεβάτι της και ξυπνά στην στιγμή. Σηκώνεται και μπαίνει στο μπάνιο. Έπειτα ντύνεται με το πράσινο φουσκωτό της φόρεμα, τα δαντελένια γάντια της και τα ολόχρυσα σκουλαρίκια της. Συλλέκτρια διαμαντικών. Η ίδια διαδικασία που κοντεύει να γίνει ιεροτελεστία κάθε πρωί. Μπροστά από τον καθρέφτη της, σχηματίζεται ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. Θα πήγαινε βόλτα στο Κέντρο, είχε να συναντηθεί με τις φίλες της, να πιει καφέ, να κουτσομπολέψουν και να ψωνίσουν. Κι όμως. Κι όμως, κάτι την ενοχλεί. Αισθάνεται ότι σε όλο αυτό υπάρχει ένα λάθος.
Είναι Όμοια πολίτης, κάτοικος της πρωτεύουσας, αλλά κάθε τέσσερα φθινόπωρα, τους βλέπει στην τηλεόραση. Εκείνους. Τους ανθρώπους με τα σκοτεινά μάτια. Τους βλέπει φτιασιδωμένους στην εντέλεια, μα διακρίνει τον πόνο στα βλέμματά τους. Οι Είλωτες των Ζωνών της Νέας Ελλάδας. Πως να ζουν; Πως είναι τα πράγματα στην επαρχία; Κανείς δεν τους λέει ποτέ. Προαισθάνεται πως οι Είλωτες, ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν έχουν δει τα λούσα που απολαμβάνει εκείνη. Ποιος Είλωτας κάνει κάθε καλοκαίρι ταξίδι στα νησιά της Σίγμα και της Ταυ; Ποιος πάει για σκι στην Μυ; Ούτε καν τους μιλά όταν πάει στα μέρη τους. Τις απλώνουν το αντηλιακό στην πλάτη της στις παραλίες τους, της σερβίρουν ζεστή σοκολάτα στο σαλέ στα βουνά τους, αλλά δεν επιτρέπεται ούτε να την καλημερίσουν. Όμως ο πόνος στο βλέμμα τους… Δεν τον αντέχει η καρδιά της. Με τις φίλες της, δεν μπορεί να μοιραστεί αυτές τις σκέψεις της. Δεν θα καταλάβαιναν. Ούτε στον ψυχοθεραπευτή της δεν τολμά να μιλήσει για αυτές. Ούτε εκείνος θα μπορούσε να την πάρει στα σοβαρά.
Ίσως η λύτρωση να ερχόταν αν μιλούσε στον φίλο της, τον Αιμιλιανό. Παρά τα λουλουδάτα γένια του και την αγάπη του για την μόδα, είναι ευαίσθητο παιδί. Καθόλου επιφανειακός. Πόσο την είχε στηρίξει όταν τον χρειάστηκε!
Και είναι ο μόνος που γνωρίζει, με τον οποίον μοιράζεται την ίδια απέχθεια για την Κρυπτεία. Είναι ο μόνος που κοιτά με τον ίδιο οίκτο τους Είλωτες που τους υπηρετούν στις διακοπές. Ίσως του μιλούσε. Ίσως καταλάβαινε. Μα να, βλέπει τις φίλες της! Ώρα να διώξει τις άσχημες σκέψεις από το μυαλό της. «Αιμιλιανέ, πρέπει να μιλήσουμε», στέλνει μήνυμα από το κινητό της, προτού το κρύψει στην τσάντα της. Τώρα, χαλάρωση![1]
Γιάννης Δημάς
Μια περίληψη για το μυθιστόρημα του Γιάννη Δημά, Οι ζώνες της φωτιάς:
Ελλαδικός χώρος. Μακρινό μέλλον. Από τα συντρίμμια που άφησαν πίσω τους οι κατακλυσμοί, οι αρρώστιες και οι πόλεμοι, κατάφερε να αναδειχθεί η Νέα Ελλάδα ως μοναδική εστία πολιτισμού στον ρημαγμένο πλανήτη. Το ακροδεξιό εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα της Εθνικής Αυγής κυβερνά κι έχει χωρίσει τον λαό σε προνομιούχους και σκλάβους, τους Ομοίους και τους Είλωτες. Στην Ζώνη Άλφα, στα δυτικά της πρωτεύουσας, του Κέντρου, ο Αλέξανδρος Σιδέρης, Είλωτας δεκαεφτά ετών, κυνηγά παράνομα για να θρέψει τον πατέρα του και την φιλάσθενη αδελφή του, την Αριάδνη, από τότε που σκοτώθηκε η μάνα τους σε εργατικό ατύχημα κι ο πατέρας τους παρέλυσε από την θλίψη. Στην επίσκεψή του στην πρωτεύουσα, για να συναλλαχθεί με το υπουργείο Οικονομικών, γίνεται μάρτυρας ενός φοβερού γεγονότος που θα φέρει τα πάνω κάτω σε ολόκληρη την χώρα...
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια. Δείτε περισσότερα για το μυθιστόρημα εδώ!

[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ

Ο Γιάννης Δημάς σημειώνει: Η λέξη ιεροτελεστία να αντικατασταθεί από την λέξη ψυχή!

Υστερόγραφο:

Το σώμα μου πίσω

Στο οπισθόφυλλο λέει:
Μια απλή διαδρομή Κατερίνη-Λιτόχωρο στάθηκε μοιραία για τον φίλο μας τον Φρέντυ, ο οποίος είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας με πολλές ανησυχίες.
Χάρη στους δύο συνεπιβάτες του μπλέκεται στα περίεργα μονοπάτια της Αστρικής προβολής. Την τεχνική που η ψυχή βγαίνει από το υλικό της σώμα και περιπλανιέται άυλη στο σύμπαν. Περνάει από σαράντα κύματα λοιπόν, μέσα από παρεξηγήσεις, ευτράπελα, αλλά και μαθήματα ζωής και φτάνει στο τέλος της ιστορίας του, αφήνοντας πολλά υπονοούμενα.

Επειδή το έψαξα λίγο το βιβλίο... σας λέω επιπλέον ότι η ιστορία διαδραματίζεται στο Λιτόχωρο όπου ο Φρέντυ, ένας άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερες εμπειρίες, θα ζήσει μια σειρά μεταφυσικών γεγονότων. Επιχειρεί την αστρική προβολή έχοντας άγνοια κινδύνου και γνωρίζει τον Ανταίο, έναν μάγο του 18ου αιώνα. Και το ερώτημα τώρα είναι, αυτός ο μάγος θα γίνει αιτία προβλημάτων ή θα φτιάξει η ζωή του ήρωα; Σε ένα τέτοιο ερώτημα όμως δε θα σας απαντήσω για ευνόητους λόγους, όμως θα σας πω ότι το βιβλίο πραγματεύεται έννοιες όπως η φιλία, η δύναμη, η θέληση...

Το βιβλίο του Νίκου Ραφαηλίδη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια και είναι εικονογραφημένο με σκίτσα του ίδιου.

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Όστρια προσφέρουν το μυθιστόρημά του Νίκου Ραφαηλίδη σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στον ίδιο κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες χρήσιμες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για τις 20 Μαρτίου 2017 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Κάντε like στη σελίδα των εκδόσεων Όστρια στο facebook για να μη χάνετε κανένα νέο!
Καλή τύχη!

Ο Νίκος Ραφαηλίδης ασχολείται με τη συγγραφή, τη σεναριογραφία, την ηθοποιία και τη ζωγραφική. Στα 17 του χρόνια απέκτησε έπαινο για τη συμμετοχή του στην έκθεση ζωγραφικής Γυμνασίων-Λυκείων του Ν.Πιερίας και στα 18 του έκανε μια ερασιτεχνική σειρά στο κανάλι του στο youtube που ονομάζεται Οι καυγάδες της Αριστοκρατίας και στην οποία έγραφε, σκηνοθετούσε και έπαιζε. Στην εργογραφία του περιλαμβάνονται και εικονογραφήσεις βιβλίων ενώ διαθέτει πτυχίο tatoo-artist.

Στο φαλιμέντο του κόσμου

Μια παράσταση βασισμένη σε κείμενα μουσικές και τραγούδια του Νικόλα Άσιμου.
Πώς γίνεται αυτός ο Τρελός των Εξαρχείων, ο πλανόδιος Θεατρίνος των δρόμων, αυτή η ενοχλητική μύγα στα ρουθούνια της όποιας εξουσίας σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την τελευταία του “απόδραση” να έχει Σήμερα κάτι να μας πει για το Φαλιμέντο του κόσμου;
Σχεδόν προφητικά τα λόγια και τα τραγούδια του, μόνο «Χρεωκοπημένα» δεν είναι.
Αντιθέτως, αποκτούν το βαθύτερο νόημά τους, καθώς ο Χρόνος τούς δίνει το δαχτυλίδι της επιβεβαίωσης.
Είναι αυτό που λέμε «ήρθες στα λόγια μου». Μόνο που, στη δική του περίπτωση ,μάλλον εμείς πήγαμε στα δικά του.
Ξεπουληθήκαμε στο Γιουσουρούμ; Για ένα κουστούμ!
Θα είσαι με μπαταρία; Να εκτελείς εργασία!
Θα το δείξει ο καιρός…

4 μουσικοί και ένας ηθοποιός σας καλούν να θυμηθείτε ή και να γνωρίσετε τον κόσμο αυτού του τόσο «ξεχωριστού» καλλιτέχνη μέσα από κείμενα του Νικόλα, (που περιέχονται στο βιβλίο του «Αναζητώντας Κροκανθρώπους»), επιλογή από τα πιο αγαπημένα του τραγούδια και προβολή οπτικοακουστικού υλικού.

Τελικά...
Venceremos ή Kατα-κατα-καταρρέουμε;
Στο ρόλο του «Έτσι», ο Λεωνίδας Κακούρης
Μαζί του οι μουσικοί Βαγγέλης Καζαντζής, Δημήτρης Χατζηδημητρίου, Διονύσης Μακρής
Συμμετέχει η Κατερίνα Μακαβού
Φωτογραφίες: Γιάννης Κωσταβάρας
Επικοινωνία: Γεωργία Δρακάκη

Σταυρός του Νότoυ, Φραντζή & Θαρύπου 37, Νέος Κόσμος
Έναρξη στις 22:00

Κερδίστε διπλή πρόσκληση!
Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους γενικούς όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις και τα δώρα εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 22 Φεβρουαρίου 2017 και ο τυχερός θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει την μουσική παράσταση της 23ης Φεβρουαρίου με την παρέα του. Η διπλή πρόσκληση περιλαμβάνει και το πρώτο ποτό (μπύρα ή κρασί).
k
Καλή τύχη!

Η Αλεξάνδρα Κουρκούδιαλου και η Έλλη, η εγγονή του Αιόλου

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Α.Κ.: Ένα όνειρο δυνατό και έντονο, που έμεινε στο μυαλό μου και με ακολουθούσε όλη εκείνη τη μέρα που ξημέρωσε μετά… Ήταν η αρχή, να αποτυπώσω -αρχικά μόνο για μένα- πέντε λέξεις που με έπνιγαν, που μετά έγιναν 100 και πάει λέγοντας… Ένα όνειρο που ζούσα καθημερινά που έγινε αβάσταχτο φορτίο και που έπρεπε -αναμφίβολα- να «ακουμπήσω» κάπου...

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Α.Κ.: Το ξεκίνησα στα 18 σαν μια σελίδα από το προσωπικό μου ημερολόγιο, στο εφηβικό μου δωμάτιο. Το συνέχισα στα 27, σε άλλη πόλη, σε στιγμές μοναχικές στη Θεσσαλονίκη. Το ολοκλήρωσα στα 40 μου, όταν πλέον, είχα και εγώ -όπως η ηρωίδα μου η Έλλη- είχα μεταμορφωθεί σε αυτό που ήθελα να είμαι πάντα: τον αληθινό εαυτό μου!

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Α.Κ.: Αν κάνω μια απλή πρόσθεση, μου πήρε μια ολόκληρη ζωή. Όχι για να πει κανείς ότι έγραψα κάτι «σπουδαίο» και «μεγάλο», αλλά για να βιώσω εγώ η ίδια πρώτα όλα αυτά που ήθελα να διαπραγματευτώ στο βιβλίο μου: την αλήθεια, τη δύναμη και τον έρωτα… Και η ζωή μου τα έδωσε και μένα απλόχερα όλα αυτά… Αλλά ήθελε χρόνο και υπομονή. Όλα αυτά μέσα σε μια καθημερινότητα που το γράψιμο είναι πολυτέλεια για μια γυναίκα που παλεύει καθημερινά με όλα αυτά που απασχολούν τη σύγχρονη κοινωνία.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Α.Κ.: Ταξιδιώτες σε μια νοητή διαδρομή Άνω Πόλης Θεσσαλονίκης - Μιλάνο - Νίκαια - Κυανή Ακτή και επιστροφή με το ξύλινο καραβάκι που μοναδικό προορισμό έχει ένα όμορφο νησί του Βορείου Αιγαίου. Η ιστορία της Έλλης, είναι η ιστορία μιας γυναίκας που τολμά να κοιτάξει τον έρωτα κατάματα από νεαρή ηλικία, χωρίς κανένα ενδοιασμό.
Η εγγονή του Αιόλου γεννήθηκε για να αγαπηθεί, γεννήθηκε να δίνει πνοή με την ματιά της και μόνο. Η Έλλη, μια καθημερινή κοπέλα, όμορφη και σαγηνευτικά άγαρμπη, μεταμορφώνεται χρόνο το χρόνο, όλο και περισσότερο σε αυτό που πολλοί θέλουν να κρύβουν: τον αληθινό εαυτό τους. Τιθασεύει το κορμί της ανάμεσα σε άντρες που αφήνουν το σημάδι τους στον κόσμο. Αρμενίζει αγέρωχα μέσα στην θαλασσοταραχή των απρόσμενων και εφιαλτικών γεγονότων.
Η εγγονή του Αιόλου γεννήθηκε για να αγαπηθεί, γεννήθηκε να δίνει πνοή με την ματιά της και μόνο.

Μικρό Λευκό Κοχύλι


Με τσάκισε.

Η χρήση αυτής της φράσης νομίζω είναι αρκετή για να περιγράψει την αναγνωστική μου εμπειρία με το «Μικρό Λευκό Κοχύλι» της συγγραφέως Κατερίνας Χλωροκώστα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης.
Ένα βιβλίο μικρής έκτασης, μόλις 119 σελίδων, που όμως ο εσωτερικός του όγκος, ασήκωτος, λύγισε την αναγνωστική μου υπόσταση, καθώς σεργιάνησα στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού αυτής της μάνας.

Εις Ελευθερίαν

Το διήγημα της Ελεωνόρας Σταθοπούλου, Εις ελευθερίαν, (περιέχεται στο ομότιτλο βιβλίο της που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εστία μαζί με άλλες έξι ελληνικές ιστορίες) είναι γραμμένο με μια γλώσσα μη εύκολα απτή για τον μέσο Έλληνα -περισσότερο για εκείνον που είναι κάτω των 40 ετών- καθώς πρόκειται για μια δημώδης καθαρεύουσα αρκετά παρακινδυνευμένη λόγω της απόστασης του σύγχρονου αναγνώστη από αυτήν όμως άψογα δικαιωμένη ως επιλογή για την ωραιότητά της και τον πλούτο της. Οι ήρωες σκιαγραφούνται καρτουνίστικα για να οικειοποιηθούν ευκολότερα θαρρείς. Η αφήγηση σου προκαλεί εύκολες συμπάθειες προς τους καλούς και μεγάλες αντιπάθειες προς τους κακούς, σε διασκεδάζει, σε θυμώνει και σε συγκινεί παράλληλα. Το σύνολο μπορεί να χαρακτηρισθεί cultουνίστικο αλλά οπωσδήποτε λατρεμένο.

Η Αγγελίνα Ρωμανού Εις σάρκα μίαν

Μια ιεροτελεστία ο χορός μας.
Γλέντι σ’ ενός ρυθμού το χειροκρότημα.
Όνειρο μικρού παιδιού που βλέπει τα ματάκια του να μεγαλώνουν.
Φως εκ φωτός κι ένα χνάρι γι’ αποτύπωμα.
Πόσο ταξίδι χωρούν, άραγε, τα χέρια μας;
Εσύ κρατώντας χρώματα κι εγώ μια πένα για καρδιά.
Συλλέκτες στιγμών, μου λες, και απαντώ με μια φιγούρα.
Κλαράκια της ελιάς, ρόδια και ξυλάκια στον περίγυρο.
Κι από κοντά, της αντοχής μου το μισό, το όλον, το τεράστιο, να φέρνει μια θάλασσα πουλιά.
Δεν έχει λύτρωση η ώρα της φυγής.
Είναι η γνώση που θα μας πάει μακριά, πιο πέρα απ’ τα σύννεφα.
Γιατί όταν ενώνονται οι δυο «Εις σάρκα μίαν», τότε κι ο ουρανός γεμίζει με χαμόγελα.[1]
Αγγελίνα Ρωμανού
Το βιβλίο/λεύκωμα είναι μια αναφορά στην ερωτική τέχνη, όπου τα γυμνά έργα του Γιάννη Κομινόζογλου, δένουν με τα μικρά ερωτικά ποιήματα της Αγγελίνας Ρωμανού, συνθέτοντας μια πρωτότυπη και ταιριαστή δουλειά με εικόνα και λόγο τολμηρό. Το βιβλίο προλογίζει ο εικαστικός Γιώργος Τζιόκας.
Το κοινό βιβλίο του εικαστικού Γιάννη Κομινόζογλου και της ποιήτριας Αγγελίνας Ρωμανού, με τίτλο «Εις σάρκα μίαν», που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Όστρια, πρόκειται να παρουσιαστεί στο Cabaret Voltaire (Μαραθώνος 30, Μεταξουργείο) στις 1 και 2 του Φλεβάρη 2017, ημέρα Τετάρτη και Πέμπτη και ώρα 7:30 μ.μ.
Την πρώτη ημέρα της εκδήλωσης (1/2/17), θα την παρουσιάσει ο συγγραφέας Διονύσης Μαρίνος και τη δεύτερη (2/2/17) ο μουσικοσυνθέτης Μιχάλης Τρανουδάκης.
Η Γεωργία Δρακάκη, συγγραφέας, θα απαγγείλει στίχους από το βιβλίο και η Βίβιαν Καζά, θα πει τραγούδια ειδικά επιλεγμένα γι’ αυτές τις δύο βραδιές. Στο πιάνο, ο συνθέτης Κωνσταντίνος Ξαγοράρης θα συμβάλλει στην μουσική επένδυση της παρουσίασης καθ’ όλη τη διάρκειά της και με δικούς του έντεχνους αυτοσχεδιασμούς.
Η σκηνική επιμέλεια είναι της ηθοποιού/σκηνοθέτιδας Πελαγίας Φυτοπούλου.
Στο τέλος, ο Γιάννης Κομινόζογλου και η Αγγελίνα Ρωμανού θα μιλήσουν με το κοινό και θα υπογράψουν το βιβλίο τους.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη