Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Μετρώντας τα όρια…

Το έργο μας ξεκινά έχοντας ως επίκεντρο τον Μιχάλη που κατά κοινή ομολογία ήταν όμορφος άντρας, ψηλός, με πλούσια καστανόξανθα μαλλιά και όμορφα μελιά μάτια. (…) Όλη του η ζωή, τα τελευταία πέντε χρόνια, ήταν η νύχτα.

Όπως μας περιγράφεται στάθηκε τυχερός στη ζωή του, γιατί στα "πιστεύω" της μάνας του της Θάλειας συμπεριλαμβανόταν και το ότι η εργασία δεν είναι εξιλέωση, αλλά μια εφεύρεση της καπιταλιστικής ιδεολογίας, παίρνοντας από πάνω του την ευθύνη να εργαστεί για να ζήσει.

Άλλωστε δεν είχε ανάγκη από λεφτά καθώς ήταν τακτοποιημένος οικονομικά, ελέω του πατέρα του, Ευθύμη.

Η Νάντια Δρακούλα και Το σχοινάκι

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ν.Δ.: Ο καθηγητής μου, συγγραφέας Ανδρέας Φλουράκης, η αγάπη μου για την Αμερική και η μανία μου να ανατρέπω τις δεδομένες ιστορίες.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ν.Δ.: Σχοινάκι.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ν.Δ.: Δεν μου αρέσει να συμβουλεύω αλλά αν θα έπρεπε να πω κάτι θα πρότεινα να το διαβάσει με τη μία σε μια σιέστα το καλοκαίρι. Αν δεν του βγάλει νόημα, να το αφήσει στην άκρη. Θα επιβιώσει και χωρίς αυτό.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ν.Δ.: Επειδή είναι βιβλίο κυκλικής αφήγησης μέσα στο χρόνο, θα έλεγα το Γύρο του Κόσμου μέχρι να πάρουμε τα μαθήματά ζωής που έχουμε ανάγκη.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Ν.Δ.: «…το σχοινάκι δεν είναι μόνο για κορίτσια, είναι για εκείνους που μπορούν να πηδάνε ψηλά όταν πρέπει.»[1]

Τεντώνω

Όμορφα


Σχοινιά

Χωρίς

Οίκτο

Ιδίως

Νέα

Άφθαρτα

Καινούργια

Ιδανικά [2]

Μια στιγμή κρατάει το φως στην κωμωδία, πριν αυτή γίνει καταστροφική. Καταλάβετε ότι η καρδιά δεν έχει αντοχές, όταν στην ψυχή λείψει το όνειρο. Το ταξίδι μας, ας είναι αληθινό.[3]
Νάντια Δρακούλα

Το Σχοινάκι γράφτηκε πρώτα στα αγγλικά για έναν θεατρικό διαγωνισμό στις Η.Π.Α. όπου το ζητούμενο ήταν η αποδόμηση ενός παραμυθιού. Η Νάντια Δρακούλα επέλεξε τον λαϊκό μύθο της Σταχτοπούτας ο οποίος απαντάται σε πάμπολλες διασκευές σε όλο τον κόσμο και δημιούργησε αυτό το έργο για την ενδοσχολική βία (bullying) με χαρακτήρες σύγχρονους θύτες και θύματα.
Στην υπόθεση... βρισκόμαστε σε μια σύγχρονη αμερικανική κωμόπολη όπου η Λίζα Μίτσελ επιστρέφει στο σχολείο που μεγάλωσε για να γράψει τον γιο της και συναντά δυο παλιές της συμμαθήτριες οι οποίες είχαν μετατρέψει το σχολείο σε μια ανυπόφορη φυλακή για εκείνη. Μέσα από Το σχοινάκι βλέπουμε τα κατάλοιπα του εφηβικού παρελθόντος στην ενήλικη ζωή των ηρώων μέχρι να λυθούν τα "μάγια" και να αποκτήσουν όλοι και όλα την πραγματική τους μορφή.
Σήμερα, Το Σχοινάκι, εκδίδεται για δεύτερη φορά από τις εκδόσεις Σοκόλη και το Εθνικό Θέατρο ενώ ανεβαίνει στη Νέα Σκηνή-Νίκος Κούρκουλος του Εθνικού στα πλαίσια της ενότητας "Συγγραφέας του μήνα", σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου.

Θέμης Μάνεσης

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Κωστή Μιχαηλίδη, από όπου αποφοίτησε το 1969. Πέθανε πριν λίγες μέρες, στις 22 Φεβρουαρίου 2017, από καρδιά.

Ο Γεράσιμος Μοσχονάς για το Ανακαλύψτε τα μυστικά της αγιογραφίας

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Γ.Μ.: Ο σπόρος φυτεύτηκε από τις ανάγκες και τις απορίες των μαθητών μου.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Γ.Μ.: Εν μέσω πλήθους άλλων ασχολιών.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Γ.Μ.: Περίπου τρεις μήνες.

 Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Γ.Μ.: Απαραίτητο σε όποιον ξεκινάει την αγιογραφία.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Γ.Μ.: Είναι ένας εργαστηριακός οδηγός αγιογραφίας, με πολλές εικόνες, που καλύπτει ολοκληρωμένα το σχέδιο της κεφαλής και δίνει τις απαραίτητες και βασικές αρχές της φωτοσκίασης. Αρχίζει από το μηδέν, με ασκήσεις επάνω στις γραμμές και στα σχήματα και προοδευτικά μαθαίνει βήμα-βήμα στον αναγνώστη, την ορθή πορεία του σχεδίου μέχρι αυτός να εμπεδώσει όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου, τις αναλογίες, τα μετρήματα και τον εσωτερικό ρυθμό των μορφολογικών αυτών στοιχείων.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Γ.Μ.: Την αμεσότητα που προσπάθησα να του δώσω, ώστε ο αναγνώστης-εκπαιδευόμενος να νιώθει σαν να βρίσκεται μπροστά στον δάσκαλο της αγιογραφίας.

Ποιος θα ήταν άραγε ο νικητής σε μια μάχη μεταξύ Ζήλειας, Αδιαφορίας και Έρωτα;

Την απάντηση στην ερώτηση του τίτλου μάς την δίνει με έναν ξεχωριστό τρόπο το θεατρικό έργο «Ψάρι στα χείλη» του Βασίλη Τσικάρα!
Ένα έργο που αποτελεί μια μικρογραφία της ενήλικης, προσωπικής μας ζωής, με καταστάσεις που λίγο πολύ όλοι έχουμε βιώσει. Ο συγγραφέας έχει πλάσει το έργο του με γενναίες δόσεις χιούμορ, ωθώντας μας να απολαύσουμε μα και να κατανοήσουμε την ρίζα των συναισθηματικών εκρήξεων των ηρώων μας.

Το προηγούμενο κορίτσι

2 γυναίκες: Έμα και Τζέιν.
Δύο γυναίκες νέες, που κουβαλούν τις δικές τους τραυματικές εμπειρίες και προσπαθούν να ξεκινήσουν τη ζωή τους από την αρχή.
Προσπάθεια που θα επιχειρήσουν να πραγματοποιήσουν μέσω της διαδικασίας της μετακόμισης.

1 διαμέρισμα: αυτό του Αριθμού Ένα στην Οδό Φόλγκεϊτ.
Ένα ιδιαίτερα μοντέρνο και μινιμαλιστικό οίκημα, με εκπληκτικά έξυπνο σχεδιασμό.
Ένα διαμέρισμα εξοπλισμένο με μοναδικά τεχνολογικά μέσα, που όμως το «στοιχειώνει» το ίδιο του το παρελθόν.

Η μετακόμιση των δύο γυναικών σε αυτό, σε διαφορετικούς φυσικά χρόνους, θα σηματοδοτήσει την έναρξη μιας νέας ζωής.
Ζωής εγκλωβισμένης σε αμέτρητους κανόνες.
Κανόνες που επιβάλει το συμβόλαιο και κατ’ επέκταση ο γοητευτικός κι αρκετά μυστήριος αρχιτέκτονας του διαμερίσματος, η γνωριμία με τον οποίο θα σημαδέψει τις ζωές τους.


Μη θέλοντας να αποκαλύψω περισσότερα στοιχεία σχετικά με την υπόθεση του μυθιστορήματος «Το προηγούμενο κορίτσι» μιας και ανήκει στο είδος του ψυχολογικού θρίλερ και κάθε πληροφορία ίσως προδώσει σημεία-κλειδιά της πλοκής, θα προχωρήσω ευθύς αμέσως στη γεύση που μου άφησε το συγκεκριμένο πολυαναμενόμενο και πολυδιαφημιζόμενο απ’ τον εκδοτικό του λογοτεχνικό ανάγνωσμα.

Η Άννα Γαλανού και η Θυσία

Οι δρόμοι της καταιγίδας #1


Θα διαβείς σοκάκια καιρών αλλοτινών και παλιά μονοπάτια ονείρου 

Υπάρξεις θα βρεις ζωντανές κρυμμένες στην λήθη του χρόνου

Στην βουή των αγορών θα χαθείς, σε κλαγγές σπαθιών θα τρομάξεις

Ιερούς όρκους και χνάρια πολεμιστών προσπερνάς… για τον νόστο

Αυτόν που πάντα σε κρατούσε ζωντανό


Η Άννα Γαλανού συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του νέου της μυθιστορήματος. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο.

Η Φρόσω Αποστόλου και Η καγκελόπορτα της αγάπης

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Φ.Α.: Η ιδέα ήρθε αβίαστα όπως πάντα. Μα κυρίως ήταν ανάγκη να γράψω γι’ αυτά που είχα μέσα μου.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Φ.Α.: Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου γράφτηκε στο σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη. Το τέλος όμως γράφτηκε στη Χαλκιδική σε ένα υπέροχο μπαλκόνι!

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Φ.Α.: Ενάμιση χρόνο περίπου.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Φ.Α.: Η καγκελόπορτα της αγάπης είναι ένας ύμνος στον έρωτα, την αγάπη και τη φιλία.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Φ.Α.: Η Αμαλία ζει μόνη στο σπίτι με την ολάνθιστη παραδεισένια αυλή και την καγκελόπορτα που αναγγέλλει την είσοδο των αγαπημένων της. Κι εκεί, ανάμεσα στα μυριάδες λουλούδια, μια πήλινη γλάστρα μ’ ένα έργο ζωγραφικής.
Ήρεμη, γενναιόδωρη, χαμογελαστή με μια τεράστια αγκαλιά για όλους και περισσότερο για τρία μικρά κορίτσια. Η ανιψιά της, Δέσποινα, και οι δύο φίλες της, Ελένη και Σοφία, την έχουν πάντα πλάι τους, φύλακα-άγγελο σε κάθε στραβοπάτημα, σε κάθε επικίνδυνη στροφή της ζωής. Όσο όμως τα κορίτσια μεγαλώνουν, ο έλεγχος χάνεται. Η Αμαλία παλεύει για να κρατήσει τις ισορροπίες υποκαθιστώντας τον ρόλο των γονέων, ενώ ένας μεγάλος έρωτας αναδύεται από τα έγκατα του παρελθόντος ξυπνώντας μνήμες και αισθήσεις.
Θα καταφέρει η Αμαλία να εμποδίσει την καταστροφή που έρχεται; Θα λυθεί ποτέ η απορία των κοριτσιών, ποιος είναι ο άντρας στην πήλινη γλάστρα, γιατί εξαφανίστηκε από τη ζωή της Αμαλίας και γιατί εκείνη δεν επιδίωξε ποτέ να κάνει οικογένεια;

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Φ.Α.: Τους ήρωες μου, τις μυρωδιές, τις εικόνες, τα τοπία και τα συναισθήματα.

Τα άδεια κουτιά

της Χαράς Ανδρεΐδου

Θέλω να μπαίνω μέσα στο μυαλό των άλλων. Θέλω να βρω έναν τρόπο, ένα φίλτρο, μια μαγική συνταγή που να μου επιτρέπει να μπαίνω μέσα στο μυαλό των άλλων. Να μαθαίνω τι σκέφτονται -τι σκέφτονται για μένα, να μαθαίνω τι θέλουν- τι θέλουν για μένα και από μένα. Κουράστηκα με τις ερμηνείες, κουράστηκα, βαρέθηκα, μπούχτισα.
Δε θέλω άλλες ερμηνείες πια. Θέλω να μπαίνω στο μυαλό του άλλου και να ξέρω τι σκέφτεται. Χωρίς εικασίες, χωρίς ερμηνείες, παρερμηνείες, περιθώρια λάθους, λάθη, σφάλματα. Χωρίς ήττες.


Η Δανάη η ηρωίδα του βιβλίου, είναι μία γυναίκα μόνη, η οποία προσπαθεί να πάρει τη ζωή της στα χέρια της, να βρει τον εαυτό της και να γεμίσει τα άδεια κουτιά μέσα της. Προσπαθεί να τιθασεύσει τους δαίμονες που ξεφυτρώνουν από την ψυχή της αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να τους θεριεύει. Πολεμάει τα τέρατα που τρέφονται από τη θλίψη της, από την αδυναμία της, από τη μοναξιά της. Και ο μόνος που μπορεί να την βοηθήσει είναι ο εαυτός της.
Πρέπει να γκρεμίσει την ουτοπία που έχει φτιάξει και να βγει στο φως, να προχωρήσει, να βρει το νόημα και την ουσία. Θα τα καταφέρει άραγε ή το σκοτάδι θα την κρατήσει συντροφιά του;

Στα βήματα των Απόκληρων

Με εφαλτήριο τον πρόλογο, μαθαίνουμε δια χειρός του συγγραφέα ότι η νουβέλα «Οι απόκληροι» είναι αφιερωμένη σε μια ιστορία απόλυτης αγάπης και ενός απόλυτου έρωτα. Μια σύγχρονη τραγωδία.
Αυτό του το στίγμα είναι ενδεικτικό για το τι θα επακολουθήσει στις υπόλοιπες σελίδες. Κι αυτό, γιατί η υπόθεση επικεντρώνεται στις ζωές των ηρώων μας που ζουν μες σε ένα κοινωνικό πλέγμα όπου κάθε τους απόφαση έχει άμεσο αντίκτυπο τόσο στους ίδιους όσο και στα αδιόρατα νήματα που τους συνδέουν.


Το έργο αποτελείται από 13 κεφάλαια και στο καθένα από αυτά ξεδιπλώνεται η μικρογραφία της σημερινής κοινωνίας που ζούμε.

The Black Car


Πάτα το γκάζι ηλίθιε!
Τι το έχεις τόση ώρα κολλημένο στο πόδι σου;
Βάλε ταχύτητα και ξεκινάμε.

Μη στέκεσαι εμπόδιο στον εαυτό σου.
Φύγε και άφησε πίσω σου σκόνη.
Βρες τα όνειρά σου στο μακρύ δρόμο που μόνο εσύ βλέπεις.
Κάνε τα λάστιχά να καίνε από τη στροφορμή.
Μούγκρισε με τη μηχανή σου να βγάζει καπνούς.
Επιτέλους βγάλε τη μάσκα που φοράς και δείξε τί αξίζεις.
Άφησε πίσω τις δικαιολογίες. 

Συλλέγοντας Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες

Αντί προλόγου, ο ποιητής Χρήστος Παπουτσής μας υποδέχεται με το έργο του «Ζωή μπροστά απ’ τη Φωτιά», δίνοντάς μας αμέσως το στίγμα πως οι στίχοι του θα είναι λιγόλογοι, μα γεμάτοι με εξομολογητικές ιστορίες:

Αγαπώ τις σκιές.
Τις μισώ.
Τις φοβάμαι.
Λαχταρώ τις σκιές.
Υποφέρω γι’ αυτές.

Η ποιητική του συλλογή «Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες» χωρίζεται σε διαφορετικές ενότητες οι οποίες έχουν τους αναγνωριστικούς τίτλους «Η πολιτεία των ίσκιων», «Κουρέλια», «Έρωτας, Πάθος, Αγάπη» και «Απόδραση».

Στην ατζέντα του Απρίλη...

Κρατήστε τις ακόλουθες προτάσεις στην ατζέντα και αποθηκεύστε τη σελίδα καθώς ανανεώνεται και ενημερώνεται συνεχώς με νέα δρώμενα και κυκλοφορίες.

Μαύρο Χιόνι

 Ένα έργο που δεν ήθελα να τελειώσει!

Κινούμαστε στο σουρεαλιστικό περιβάλλον του Ησαΐα. Ενός παιδιού που μεγαλώνει και εξελίσσεται, χτίζει το δικό του κόσμο μα συγχρόνως διαμορφώνει και την μοίρα των άλλων.

Η μητέρα του Ησαΐα ήταν μια τσιγγάνα που ο πατέρας του την είδε δυο φορές. Μια όταν έκαναν έρωτα (….) Και μια δεύτερη, όταν την είδε να στέκεται στην πόρτα του μ’ ένα φασκιωμένο μωρό στην αγκαλιά και τα πόδια της σκασμένα από τον ποδαρόδρομο.

Βαφτίστηκε σε φωτιά με συνοδεία το αλύχτισμα βιολιών, έχοντας προορισμό ν' αλλάξει τον κόσμο. Μόνο ένα αρσενικό συμμετείχε σε αυτό το πύρινο χορό. Ένα παιδί, που το πρόσωπό του έλαμπε άγρια στο φως της φωτιάς και του φεγγαριού και για να μη χάσει τα βήματα των εκστασιασμένων γυναικών, κρατιόταν σφιχτά απ’ τα φουστάνια τους.

Η Αγγελική Μαρίνου και Το 8ο αμάρτημα

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Α.Μ.: Τον Μάρτιο του 2015 έλαβε χώρα ένας διαγωνισμός διηγήματος, στον οποίο συμμετείχα κι εγώ. Το κοινό, με τις ψήφους τους, καθόριζε τον νικητή. Ένα από τα διηγήματα, το οποίο ήταν εξαιρετικό, μάζεψε έναν υπερβολικό αριθμό ψήφων κι ένιωσα εκείνη τη δαγκωνιά στην καρδιά.
Ένα από εκείνα τα απαίσια συναισθήματα, των οποίων, νομίζει κανείς πως είναι υπεράνω, κι όμως η φύση του τον προδίδει. Ένα μήνα αργότερα άρχισε να παίρνει υπόσταση στο χαρτί ένας ματαιωμένος συγγραφέας, ένας φθονερός τύπος, ο ήρωας του «8ου αμαρτήματος», του νέου μυθιστορήματός μου.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Α.Μ.: Το έγραψα στο σημειωματάριο που μου είχε χαρίσει η φίλη μου η Πηνελόπη, μέσα στο λεωφορείο. Ευτυχώς μεσολάβησε το καλοκαίρι και για δυο εβδομάδες, στο εξοχικό σπίτι της μητέρας μου, η γραφή κύλισε ξεκούραστα. Το πρώτο χειρόγραφο δουλεύτηκε και ξαναγράφτηκε στον υπολογιστή του σπιτιού μου τις νύχτες του φθινοπώρου και του χειμώνα.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Α.Μ.: Έναν, περίπου, χρόνο, συνολικά.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Α.Μ.: Καθρέφτη των ανθρώπων.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Α.Μ.: Είναι η αυτοβιογραφία ενός φθονερού και ενοχικού τύπου που τυχαίνει, επιπλέον, και συγγραφέας. Έχοντας αποτύχει στις φιλοδοξίες του και στην προσωπική του ζωή, στρέφει το ενδιαφέρον του προς έναν νεαρότερο, ωραιότερο και περισσότερο ταλαντούχο συνάδελφό του, τον οποίο αποφασίζει να καταστρέψει. Η ταινία Amadeus του Milos Forman συναντά το American Psycho.

Η σκιά στο σπίτι

«Η σκιά στο σπίτι» με ένα εξώφυλλο όμορφο και αινιγματικό προδιαθέτει ελάχιστα τον αναγνώστη για το μέγεθος των τρομακτικών περιγραφών που θα συναντήσει στις σελίδες του. Και αυτό γιατί ο Κωνσταντίνος Κέλλης έχει γράψει ένα δυνατό βιβλίο τρόμου, που δημιουργεί -όσο και αν θέλεις να το αποφύγεις- το συναίσθημα της έντασης και μιας συνεχούς εγρήγορσης που σε ακολουθεί ακόμα και τις ώρες που μεσολαβούν μεταξύ των διαστημάτων της ανάγνωσης.

Κατ’ αρχάς, είμαι πολύ χαρούμενος ως συγγραφέας που ένας ακόμη νέος άνθρωπος -μόλις 32 χρονών- με σπουδές στη δημιουργική γραφή έχει διεκδικήσει και έχει το δικό του μερίδιο στην ελληνική λογοτεχνία και δη σε έναν τόσο δύσκολο τομέα όπως αυτόν της λογοτεχνίας τρόμου.
Τι πραγματεύεται λοιπόν το βιβλίο; Η ξαφνική απώλεια της συζύγου του οδηγεί τον Τάσο με τα δύο του παιδιά στην αλλαγή κατοικίας, μια αλλαγή που σκοπό έχει να απαλύνει τα τραύματα της απώλειας. Η τοποθεσία που επιλέγει ο Κέλλης είναι εύστοχη και ιδιαιτέρως ατμοσφαιρική, με τη λίμνη της Βόλβης να δεσπόζει στο φόντο όλων των μακάβριων γεγονότων που πρόκειται να ακολουθήσουν.

Ευτυχισμένες μέρες


Πριν λίγες μέρες παρακολουθήσαμε άλλη μια παράσταση του βραβευμένου έργου του Σάμουελ Μπέκετ, τις Ευτυχισμένες Μέρες, που ανεβαίνει στο θέατρο Bios, σε σκηνοθεσία της κ. Λιούλιου και μετάφραση του κ. Καψάλη. Και σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να μιλήσουμε για μια φιλότιμη προσπάθεια, τόσο από την κ. Λαζαρίδου στον ρόλο της Γουίννυ, όσο και με το παραπάνω από τον κ. Άγγελο Σκασίλα, στον ρόλο του Γουίλλυ. Ο τελευταίος δε έτεινε να κλέψει και την παράσταση μέσα από τον ελάχιστο του ρόλο που, φεύ, του δίδεται στις ελληνικές παραστάσεις που ανεβαίνουν, του συγκεκριμένου έργου. Διότι, πράγματι, ο ρόλος του είναι μικρός, πολύ λίγος, μα που φτάνει να γίνει σχεδόν καταλυτικός, ορισμένες στιγμές, προκειμένου να καταλάβουμε λίγο καλύτερα και ίσως κάπως πιο εύκολα την Γουίννυ και το τι θέλει ακριβώς να μας πει. Αν θέλει να μας πει… και μέσα από μια τέτοια ερώτηση, αναπόδραστα οδηγούμαστε και στον πυρήνα του έργου. Τι θέλει να μας πει και με ποιο τρόπο ο Μπέκετ μέσω της Γουίννυ, κυρίως, σ’ αυτό το έργο.

Ο Χάρης Γαντζούδης και το Ν' αντέχω


Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Χ.Γ.: Η ποιητική συλλογή «Ν’ αντέχω» και τα 15 ποιήματα που την αποτελούν, είναι πολλά συναισθήματα, πολλές στιγμές, πολλές σκέψεις, πολλές καταστάσεις που όλοι μας βιώνουμε και όλοι καλούμαστε κάποια στιγμή να αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας. Έτσι κι εγώ, όταν αντιμετώπισα αυτές τις καταστάσεις και ο κύκλος έκλεισε μέσα μου άρχισα να τις βάζω στο χαρτί. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η ποιητική συλλογή «Ν’ αντέχω».

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Χ.Γ.: Στο σπίτι, στη δουλειά, σε διακοπές, σε περιπάτους στο Κέντρο της πόλης, στον ηλεκτρικό, στο μετρό, σε λεωφορεία, τη μέρα, τη νύχτα… Παντού και πάντα.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Χ.Γ.: Τα ποιήματα της συλλογής μπήκαν στο χαρτί από το 2014 και μετά. Αλλά σίγουρα κάποια από αυτά υπήρχαν στο μυαλό μου για περισσότερο καιρό. Ίσως και χρόνια και περίμεναν υπομονετικά την κατάλληλη στιγμή…

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Χ.Γ.: Βουτιά στην ψυχή που σε πονά μα στο τέλος σε λυτρώνει.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Χ.Γ.: Η ποιητική συλλογή «Ν’ αντέχω», μιλά για τη φθορά που ο χρόνος προκαλεί στις σχέσεις των ανθρώπων, τον πόνο του τέλους, το θυμό της αποτυχίας, τη θλίψη της μοναξιάς και την ελπίδα για να μπορεί η ψυχή ν’ αντέχει. Είναι ένα βάρος και συνάμα μια ευχή που οδηγεί στη λύτρωση.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Χ.Γ.: Το γεγονός ότι η συγγραφή των ποιημάτων, η οποία έγινε σχεδόν αυτόματα δηλαδή χωρίς να πάρω ποτέ την απόφαση πως τώρα γράφω ένα βιβλίο, με “ανάγκασε” να ψάξω καλύτερα τον εαυτό μου, να ακούσω τις ανάγκες του και να πάω ένα βήμα παρακάτω.

Δικός σου

Ο Αδάμ και ο Μάνος γνωρίζονται, αγαπιούνται και ερωτεύονται. Ο Αδάμ αγωνίζεται να απαγκιστρωθεί από την αυταρχική, απολυταρχική μητέρα του, μια γυναίκα μπλεγμένη στα γρανάζια του Θεού, που θεωρεί την ομοφυλοφιλία βδέλυγμα ενώ ο Μάνος έχει την κολλητή του, Δήμητρα, για να μεταφέρει τους προβληματισμούς του και τις ανησυχίες του για το μέλλον αυτής της σχέσης. Η μάνα του Μάνου όμως είναι ικανή να φέρει τα πράγματα στα άκρα και αυτό θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες για όλους!

Αποστολή Κωδικός Σπασίμπα-Ντα!

Το θέατρο με γοήτευε από πάντα. Όταν ξεκινά η παράσταση βρίσκομαι πάντα σε ένα κόσμο διαφορετικό, προσωπικό, γνώριμο. Τα φώτα κατά έναν παράξενο λόγο φωτίζουν πάντα τόσο τη σκηνή όσο και μέσα μου, νιώθοντας στο τέλος πως ακόμη και στο σβήσιμό τους δεν σταματά και η ζωή των ηρώων που μόλις απόλαυσα, μα συνεχίζουν κάπου αλλού αυτή την όμορφη παράσταση, ανάμεσά μας, παρέα με την καθημερινότητά μας.

Είμαστε

Γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης

Είμαστε ένας σωρός από πέτρες
στον ουρανό,
ένα δάσος με ξεριζωμένα δέντρα
σε ξερές κοίτες.
Είμαστε το ψωμί των εραστών,
ζυμωμένο
στα σύννεφα και τις λόχμες.
Είμαστε το ξύλο
από τα αλέτρια, 
σαν σκίζουν τα σωθικά της γης
και αστέρια σπέρνουν.
Είμαστε οι αχθοφόροι
που το αλάτι της ιστορίας
στις προσευχές κουβαλάμε,
για να γεμίζουν τα βλέμματα
πίστη κι ελευθερία.
Είμαστε οι πολεμιστές
που δεν λιποψυχούν
μπροστά στον πόνο και τα δάκρυα. 
Είμαστε η μουσική
που ακούγεται απ’ τα λιμάνια
και τις φάμπρικες,
τις νύχτες.
Είμαστε τα φιλιά της νιότης
κι οι -ήσυχες- αγάπες των γηρατειών.
Είμαστε το αμυδρό φως
που προβάλει από τις πορτοκαλιές,
στολίζοντας τις λέξεις
και τον δρόμο του θανάτου.


Copyright © Χριστόφορος Τριάντης All rights reserved, 2017
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από φωτογραφία της σελίδας Act & Art Photography

Του ίδιου:

Το άρωμα της γυναίκας με τα μαύρα και το Κλειστό φέρετρο

Δύο υπέροχοι σκοτεινομυστηριακοί τίτλοι καθαρόαιμων αστυνομικών μυθιστορημάτων από τη Διόπτρα. Και έχει σημασία εκείνο το "καθαρόαιμοι" που σα να επιβάλλεται πια πριν από τον προσδιορισμό "αστυνομικό" καθώς τα τελευταία χρόνια έχουμε δεχτεί πάρα πολλές περιπτώσεις αστυνομικής λογοτεχνίας που στην πραγματικότητα δεν αφορούν μόνο στο αστυνομικό είδος, αφού έχουν δημιουργηθεί υβρίδια που πρόσκεινται στον όρο τα οποία περιλαμβάνουν και πολλά στοιχεία από θρίλερ, μυστήριο, τρόμο, ψυχογράφημα, κ.ο.κ. Θα μου πεις ότι αυτές οι αποχρώσεις υπάρχουν έτσι κι αλλιώς σε όλες τις αστυνομικές ιστορίες όμως η ειδοποιός διαφορά είναι ότι δεν υπερισχύουν της αστυνομικής υπόθεσης αλλά τη συμπληρώνουν και ολοκληρώνουν το έργο -όπως κι εκείνες οι μικρές λάμψεις χιούμορ που ταιριάζουν τόσο, μα τόσο, όμορφα με κάθε εγκληματική και σκοτεινή ιστορία!

Συντρίμμια ψυχής

Στο βιβλίο του Γιώργου Λαούρη γνωρίζουμε τον James, έναν καθόλα επιτυχημένο Αμερικανό επιχειρηματία. Ξεκίνησε ως υπάλληλος και, σταδιακά, ανελισσόμενος έφτασε να διοικεί την δική του επιτυχημένη εταιρία, συνεργαζόμενος με αντίστοιχες εταιρίες του κλάδου του στο εξωτερικό.

Ο James δείχνει να τα έχει καταφέρει. Έχει εκπληρώσει το Αμερικανικό όνειρο. Το μόνο που λείπει, για να γίνει ολοκληρωτικά τέλεια η σχεδόν τέλεια ζωή του, είναι να βρει εκείνη. Το φτωχό, πλην τίμιο, κορίτσι που θα τον ερωτευθεί για αυτό που είναι κι όχι για την περιουσία του και θα ρίξουν μαζί τίτλους τέλους μετά το καθιερωμένο «Έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...».
Σε αυτό το σημείο ο συγγραφέας αποφασίζει να μην ικανοποιήσει περαιτέρω τα παγκόσμια στερεότυπα –όχι ακόμα τουλάχιστον– και στέλνει τον James ένα μακρινό ταξίδι αναψυχής. Το τρίτο και τελευταίο αεροπλάνο στο οποίο θα επιβιβαστεί για να φτάσει στον εξωτικό προορισμό που έχει επιλέξει για τις διακοπές του, δυστυχώς θα πέσει σε πολύ άσχημο καιρό. Τραγική, αν και αναμενόμενη, κατάληξη η συντριβή του αεροσκάφους με μοναδικό επιζώντα τον πρωταγωνιστή μας.

Ανθίζοντας στις ρίζες του παρελθόντος

Στο έργο της συγγραφέως Λίζας Κωνσταντοπούλου «Ραντεβού στο Καστελόριζο», συναντούμε τους κεντρικούς ήρωες του μυθιστορήματός της σε ένα πάρτι επανασύνδεσης. Εκεί, όπου παλιοί συμφοιτητές βρίσκονται έπειτα από 20 χρόνια για να μοιραστούν τις αναμνήσεις τους, να ξεσκονίσουν την παλιά λάμψη των νεανικών ονείρων τους, να συγκινηθούν και να εξιστορήσουν όλα αυτά που τελικώς κατάφεραν.
Πρόκειται για την Ερατώ, τον Μάριο, τον Άγγελο, τον Αλέξη και τον Νέστορα. Όλοι τους διαφορετικοί ως προσωπικότητες μα τόσο δεμένοι με την αόρατη κλωστή του παρελθόντος.
Σε τούτο το πρώτο κεφάλαιο που ξεκινά στις 27 Ιουνίου του 2011 στην Θεσσαλονίκη, η συγγραφέας μάς μεταφέρει μες από τις νοσταλγικές συζητήσεις τους, όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά γνωρίσματα των χαρακτήρων της.

Οιδίποδας, ένας τραγικός μύθος

"...Ο άνθρωπος που έχει μυαλό, βγάζει συμπέρασμα για τα νέα με βάση τα παλιά..."


Βρισκόμαστε στην Αρχαία Ελλάδα όπου ο βασιλιάς της Θήβας Λάιος, ζητάει όπως συνηθιζόταν, τότε χρησμό σχετικά με την απόκτηση διαδόχου.
Ο Λάιος είναι ανήσυχος γιατί η γυναίκα του Ιοκάστη δεν μένει έγκυος παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες του ζεύγους.
Η Πυθία απαντά με έναν χρησμό, που παραδόξως ήταν ξεκάθαρος ως προς το περιεχόμενό του, πως ο βασιλιάς θα αποκτούσε τελικά γιο, που όμως θα τον σκότωνε.
Ο Λάιος όταν τελικά θα καταφέρει να αποκτήσει παιδί, -τον Οιδίποδα- το έδωσε σ΄ έναν δούλο, τον οποίο διέταξε να το αφήσει μόνο του στο βουνό Κιθαιρώνα.
Ένας βοσκός όμως βρήκε το παιδί και το παρέδωσε στην βασίλισσα της Κορίνθου, Μερόπη, που μη μπορώντας να κάνει παιδιά, τον δέχτηκε και τον μεγάλωσε ως νόμιμο κληρονόμο.
Η ζωή του Οιδίποδα θα αλλάξει δραματικά -αφού έχει μεγαλώσει πια- όταν κάποιος στο παλάτι θα τον αποκαλέσει νόθο.
Θέλοντας να μάθει την αλήθεια, αποφασίζει να πάει στην Πυθία.
Εκεί και ο Οιδίποδας θα πάρει και αυτός, έναν ξεκάθαρο χρησμό, ότι θα γίνει πατροκτόνος και στη συνέχεια σύζυγος της μητέρας του!
Ο Οιδίποδας, θα αναστατωθεί τόσο που θα ξεχάσει εντελώς τον λόγο που τον είχε οδηγήσει στην Πυθία και αποφασίζει να μην γυρίσει πίσω στην Κόρινθο, ώστε να μην προκαλέσει τις συμφορές που είχαν προβλεφτεί και έτσι κατευθύνεται προς την Θήβα.
Στον δρόμο για την Θήβα, θα συναντήσει τυχαία τον Λάιο και ύστερα από έντονη λογομαχία θα τον σκοτώσει, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι πατέρας του.

Τρία Μαύρα Νούφαρα

Τα «Τρία μαύρα νούφαρα» του Michel Bussi με κέρδισαν ήδη από το εξώφυλλο τους. Ο τίτλος λιτός, δυνατός όπως επίσης και η αισθητική του εξωφύλλου στην οποία κυριαρχεί το αγαπημένο μου μαύρο χρώμα. Όμως το συγκεκριμένο βιβλίο δε μένει μόνο στο περιτύλιγμα.

Η ζωή τριών γυναικών, μιας εντεκάχρονης μαθήτριας, μιας όμορφης δασκάλας και μιας γηραιάς κυρίας με ένα κοινό σημείο όπως αναφέρεται και στο οπισθόφυλλο -το οποίο ο αναγνώστης δύσκολα θα εντοπίσει-, ένας έρωτας, ένας επιθεωρητής με τον βοηθό του, δύο φόνοι και πολλοί δευτεραγωνιστές, μεταξύ των οποίων και ένας σκύλος, δρουν και κινούνται με τέτοιον τρόπο ώστε οι αποκαλύψεις να είναι σταδιακές και καθόλου αναμενόμενες.
Θα δυσκολευτώ να είμαι αντικειμενικός, γιατί πραγματικά η γραφή και η δεξιοτεχνία με την οποία πλέκει την ιστορία του ο Bussi με ενθουσίασαν. Ναι, ο τομέας της ζωγραφικής και δη τα στοιχεία που παραθέτει για τη ζωή αλλά και την τέχνη του Μονέ μου φαίνονται εξαιρετικά ενδιαφέροντα, αλλά δεν έμεινα μόνο εκεί. Είναι τόσα πολλά που καθιστούν το συγκεκριμένο βιβλίο άρτιο βάσει λογοτεχνικών κριτηρίων!

Δημήτρης Γούσης

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αποφοίτησε όμως από τη Δραματική Σχολή Πέλου Κατσέλη. Πέθανε πριν λίγες μέρες και συγκεκριμένα στις 23 Φεβρουαρίου 2017.

Αγγέλα

Η «Αγγέλα» γράφτηκε στη Μόσχα το 1957 από τον Γιώργο Σεβαστίκογλου και αποτυπώνει έναν δύσκολο και σκληρό μικρόκοσμο που δε φαίνεται με την πρώτη ματιά. Μια υπηρέτρια αυτοκτονεί και ο αδερφός της, Λάμπρος, που έχει τελειώσει τη θητεία του, επιστρέφει για να ανακαλύψει την αλήθεια. Ταυτόχρονα η Αγγέλα είναι μια κοπέλα από χωριό που έρχεται στην Αθήνα για να γίνει υπηρέτρια, μπαίνει για τα καλά στον μικρόκοσμο των υπηρετριών και μπλέκεται συναισθηματικά με τον Λάμπρο. Πρόκειται για μια τραγική, σκληρή ιστορία και ένα απόλυτα ρεαλιστικό κείμενο που δεν το γνώριζα αλλά με χαρά ανακάλυψα και αγάπησα χάρη σε αυτήν την παράσταση.

Βαδίζοντας στη σκιά μιας τσιγγάνικης μοίρας

Από τις πρώτες σελίδες του μυθιστορήματος «Τζεμίλα Άγια - Στη σκιά μιας τσιγγάνικης μοίρας» μας ξετυλίγεται η ζωή της φοιτήτριας Νατάσας, που από την Θεσσαλονίκη βρίσκεται να σπουδάζει στην Αθήνα αποσκοπώντας να βιώσει στον απόλυτο βαθμό την προσωπική της ελευθερία. Εκεί ωστόσο μένει φιλοξενούμενη της θείας Χαρίκλειας. Μια επιλογή που με τον καιρό αποδεικνύεται ως προμελετημένη απόφαση του πατέρα της ώστε να την διατηρεί σε διακριτική επιτήρηση έστω και εξ αποστάσεως.

Έγκλημα στα Φιόρδ

Ένα βιβλίο που θα το διαβάσετε με μια ανάσα!

Το έργο μας ξεκινά μ’ ένα σοκ: Όταν ο Ούβε Μπάκερου αντιλαμβάνεται πως το απομονωμένο εξοχικό του έχει βανδαλιστεί. Δεν γνωρίζει φυσικά από ποιόν ή από ποιούς μα γρήγορα συνειδητοποιεί πως δεν είναι το μόνο θύμα. Την ίδια εικόνα αντικρίζει και λίγο μακρύτερα, στο σπίτι του Τόμας Ρένινιεν, ενός προσώπου γνωστού στην τηλεόραση ως σταρ-δημοσιογράφου. Το μόνο σίγουρο ήταν πως ο ιδιοκτήτης του σπιτιού συνήθιζε να το επισκέπτεται σπάνια. Τώρα όμως το φως του ήταν ανοιχτό και στην πόρτα υπήρχαν ίχνη αίματος…

No name's myth

Κάντε το εικόνα. Νύχτα. Βρισκόμαστε σε ένα ραδιοφωνικό στούντιο. Ο Κώστας NightAir έτοιμος να ξεκινήσει ακόμα μία εκπομπή on air όπως κάθε μέρα τέτοια ώρα. Μόνο που σήμερα δε θα 'ναι μια συνηθισμένη μέρα. Σήμερα θα είναι η μέρα που μαθαίνει ότι απολύεται, εκτός κι αν ανεβάσει άμεσα την ακροαματικότητά του κάτι που δεν είναι ούτε εύκολο αλλά ούτε και τόσο απλό καθώς τα χαμηλά νούμερά του και οι συστηματικές αρνήσεις φίλων και καλλιτεχνών στις προσκλήσεις του δε του δίνουν και πολλές ελπίδες.

Έθιμα ταφής

Τα Έθιμα Ταφής είναι το λογοτεχνικό πρωτόλειο της Αυστραλής συγγραφέως Hannah Kent. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, το βιβλίο αναφέρεται στην τελευταία καταδίκη σε θάνατο που εφαρμόστηκε στην Ισλανδία τον 19ο αιώνα, την καταδίκη της Άγκνες Μάγκνουσντότιρ.

Με τον επίλογο του βιβλίου γραμμένο εξαρχής ο αναγνώστης βαραίνει απ’ το ασήκωτο φορτίο του επερχόμενου θανάτου, που αποτελεί μονόδρομο. Το στομάχι του δένεται σφιχτά κι ένα αίσθημα ανεξήγητο, κουβάρι μπερδεμένο, τον πλημμυρίζει.


Ένα αίσθημα λύπησης ή συμπόνιας, αναμεμιγμένο με αυτό της αντιπάθειας και του θυμού αναπτύσσεται, ίσως στην αρχή, για την κεντρική ηρωίδα του έργου Άγκνες Μάγκνουσντότιρ, που κατηγορείται για τους φόνους των Νάταν Κέτιλσον και Πέτουρ Γιόνσον, που πραγματοποιήθηκαν τη νύχτα της 13ης προς το ξημέρωμα της 14ης ημέρας του Μαρτίου, το 1828.

Ο Θοδωρής Δεύτος για το Είμαι Πολίτισσα, τζάνουμ!

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Θ.Δ.: Αυτό δεν είναι το πρώτο μου βιβλίο που αφορά τις αλησμόνητες πατρίδες, έχουν προϋπάρξει άλλα τρία. Αποδεικνύεται λοιπόν από τα πράγματα ότι υπάρχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την καθ’ ημάς Ανατολή που έχει ασφαλώς τις αιτίες του!

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Θ.Δ.: Συνήθως γράφω τα καλοκαίρια, στο χωριό μου στην ακριτική Ήπειρο.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Θ.Δ.: Συνολικά, μελέτη και συγγραφή μου πήρε κοντά έναν χρόνο.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Θ.Δ.: Δεν θα σας το χαρακτηρίσω εγώ, γιατί η άποψη θα είναι υποκειμενική και ουδόλως αντικειμενική. Θα σας πω πως το χαρακτηρίζουν οι αναγνώστες του. Το χαρακτηρίζουν λοιπόν συγκλονιστικό, ιδιαίτερα ερωτικό, ανατρεπτικό και πολύ διδακτικό, με την έννοια ότι μαθαίνουν πολλά πράγματα για την ιστορία της Κωνσταντινούπολης.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Θ.Δ.: Το βιβλίο παρακολουθεί τις ζωές τριών γενεών μιας οικογένειας Κωνσταντινουπολιτών, από το 1923 ως το 1981 και μέσα από τις ζωές τους περνάει αναπόδραστα και η ιστορία της Πόλης, της Πόλης της καρδιάς μας, της Βασιλεύουσας!

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Θ.Δ.: Αγάπησα πραγματικά την αρχοντιά των Ρωμιών αυτής της Πόλης, που διέπρεψαν στο εμπόριο, στις τέχνες και τα γράμματα. Πραγματικά το επίπεδο των Ρωμιών της Πόλης (μερικούς μάλιστα γνώρισα με τον ερχομό τους στην Ελλάδα), ήταν ιδιαίτερα υψηλό!

Μορφή

Γράφει η Νόπη Χατζηιγνατιάδου

Ξημέρωσε ο κόσμος στο ίδιο χρώμα και λάμπει
Μπορώ βέβαια και διακρίνω
τα σχήματα των εννοιών
τις διαστάσεις
καθώς τις ιδιότητες και τις αποστάσεις αυτών
το τραπέζι, το παράθυρο, το πέταγμα, το ανέφικτο
ο έρωτας

Ξημέρωσε ο κόσμος 
στο ίδιο χρώμα-
ανοιχτόχρωμο πράσινο των ματιών του

🍃

Copyright © Νόπη Χατζηιγνατιάδου, All rights reserved, 2017
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από φωτογραφία της σελίδας Act & Art Photography

«Ξαναγεννιέμαι με κάθε σελίδα», Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη

Πως μετράμε... την ευτυχία;
Α.Φ.: Με δημιουργία.

Την δημιουργία;
Α.Φ.: Με ευτυχία.

Την επιτυχία;
Α.Φ.: Με έναν συνδυασμό δημιουργίας και ευτυχίας. Και μια επίγευση ανταπόκρισης.

Πως ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Α.Φ.: Το φαντάστηκα και έγινε. Έπειτα από αρκετούς κύκλους ζωής έκανα κάτι που συνιστούσε πρόκληση απέναντι στον εαυτό μου. Κι αυτό ήταν ένα μικρό θαύμα. Το ραντεβού μου.

Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Φ.: Θα έπινα αψέντι με τον Δράκουλα-Γκάρι Όλντμαν και θα άκουγα μαγεμένη τις ιστορίες του.

...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Α.Φ.: Το βαλς των χαμένων ονείρων. Που ενίοτε γίνονται πραγματικότητα όταν το θες πολύ.

...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Α.Φ.: Το 1913 ή έστω το 1917.

Ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης και Η γριά βαλίτσα

Η ΓΡΙΑ ΒΑΛΙΤΣΑ είναι το νέο μου βιβλίο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πνοή. Είναι έτοιμη να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι. Αυτό είναι και το όνειρό της. Μπορεί να μην έχει καρδιά ή ψυχή όπως οι άνθρωποι αλλά έχει χιλιάδες ιστορίες ν' αφηγηθεί. Είναι αιωνόβια γι’ αυτό και οι αντοχές της κρατούν μέχρι και σήμερα. Βγαίνει στο φως από την στιγμή που ο πρώτος της ιδιοκτήτης την αγοράζει μια μέρα με βροχόνερο από ένα κατάστημα στο κέντρο των Αθηνών για να την πάει δώρο στην αγαπημένη του στην Πάτρα. Συλλέκτης εμπειριών και ο ίδιος αλλά και οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες που θα ακολουθήσουν. Διαβάστε την και θα καταλάβετε το γιατί.[1]
Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης
Στο οπισθόφυλλο λέει:

Βιώνοντας 27 διαφορετικές εξομολογήσεις γυναικών

Όπως αναφέρεται και στο λογοτεχνικό βιογραφικό της συγγραφέως Αλεξάνδρας Μυλωνά, το βιβλίο Εγώ και μερικές φίλες μου περιλαμβάνει μονολόγους που δημοσιεύθηκαν κυρίως στην εφημερίδα Αγγελιοφόρος (2006-2007).
Κάθε μικρή ιστορία έχει ως τίτλο το όνομα και την ηλικία της εκάστοτε ηρωίδας, ενώ πλαισιώνεται και με έναν υπότιτλο που μας δίνει ουσιαστικά το στίγμα των όσων θα βιώσουμε στην σύντομη αφήγησή της. Οι εξομολογήσεις των πρωταγωνιστριών είναι γραμμένες σε πρώτο πρόσωπο, γεγονός που αυτομάτως μας προάγει σε κοινωνούς των μυστικών τους.

Women of Passion, Women of Greece

...that's the title of a theatrical production that continues its journey (indeed) at the Theater Wagon of the Railway Carriege Theatre (Treno sto Rouf).

Women of Passion, Women of Greece

Three mythical Greek women are touring a symbolic trip from ancient to modern Greece, during which we'll meet Medea, Maria Callas and Melina Mercouri, all performed by Evelina Arapidi. The mythical Greek figures and legends that, despite their different paths, shared a passionate character: passion for life, for love, for art, for freedom or democracy plus their temperament, the Greek spirit and values.
The ancient Medea, blinded by her love for her husband, murdered her children. The opera diva Maria Callas devoted her life to music and to a fatal romance. One for the most famous Greek actresses and politician, Melina Mercouri, fought for democracy and culture but also starred in some of the most known films.

Ο V. Ludens και το Mistress Troika, Zorba the Greek and a molotov cocktail

Η κολασμένη ψυχή, μιας αδιαίρετης και ομοούσιας Τριάδας, του Αφηγητή, του Περιπλανώμενου και του Ζόρμπα με τα πολλά προσωνύμια, μιας κολασμένης, και όχι αγίας, Τριάδας που αναζητάει την λύτρωση από την φθορά, την σήψη, την απερήμωση, τον θάνατο στα Χρόνια της Τρόικας, όχι στο φευγαλέο ουτοπικό όνειρο αλλά στην πραγματοποίηση του εδώ και τώρα, με όλα τα μέσα, μέσα στην Τροϊκανή κόλαση και μέσα από την Τροϊκανή κόλαση, όπου κάθε στιγμή του χρόνου αποτελεί την στενή πύλη μέσα από την οποία μπορεί να εισέλθει ο επερχόμενος Μεσίας, όπως έγραφε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, δηλαδή η Επανάσταση, ένα ταξίδι με ανοιχτή καρδιά, όπως θα έγραφε και ο Πλατόνωφ που εκτός από την Επανάσταση προσδοκούσε μαζί με τον Μαγιακόφσκι και άλλους Μπολεβίκους την Ανάσταση, μια περιπλάνηση μέσα στην Έρημη Χώρα όπου ο συλλέκτης ματαιωμένων ελπίδων και απαντοχών, διατρέχει στα τυφλά δρόμους σκοτεινούς, όπου το μόνο φως έρχεται κάποιες φορές, για λίγες ώρες, μόνο από τα πρόσωπα των χιλιάδων εξεγερμένων που λάμπουν και τις φλόγες των μολότοφ και από τίποτε άλλο, και τσαλαβουτώντας μέσα σε βρώμικους λάκκους, εγκαταλελειμμένα κτίρια και δρόμους όπου το παγωμένο βροχόνερο διαποτίζει τους άστεγους και τους απόκληρους, προσπαθεί να περισώσει ό,τι μπορεί, πράγματα αγαπημένα, ζώα, ανθρώπους χωρίς άλλες αντοχές, για να τα μεταφέρει όλα αυτά και άλλα τόσα και να τα περισώσει στην Λοκομοτίβα Νο1917, το θωρακισμένο τρένο, που με το κόκκινο άστρο στην ασπιδίσκη τής αστρομηχανής του, ετοιμάζεται να ορμήσει ακάθεκτη προς το μέλλον, προς μια Νέα Γη κάτω από έναν Νέο Ουρανό, προς την ΕΣΣΔ, την Ένωση Σουρεαλιστικών Σεξουαλικών Διαναδρομοπροοπτικών.[1]
V. Ludens


Στο οπισθόφυλλο λέει:
The plotless narrative of a pilotless wandering. 
An unholy Trinity, Zόrba, the Wanderer and the Narrator, drifting in downtown Athens in Times of Troika.
Decay, wrath, darkness, clashes, riots, molotovs, rendezvous and political debates in Locomotiva, a café in Exarcheia Square, the flaming heart of Athens. 
Dreams, realism, surrealism, intense voluptuousness, Eros, Thanatos and criminal femmes fatales, causing thousands fatalities.
We the living in Times of Troika.
Is there any hope in the Wasteland? 
Is the wandering pilotless indeed or there is a driving force behind it?

Και σε μετάφραση:
Μια περιπλάνηση χωρίς πυξίδα και σκοπό όπως όλες οι περιπλανήσεις.
Μια κολασμένη, ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, ο Ζόρμπα -όχι Ζορμπάς, και υπάρχουν λόγοι γι' αυτό-, ο Περιπλανώμενος και ο Αφηγητής, περιπλανιέται χωρίς σκοπό στο κέντρο της Αθήνας στα Χρόνια της Τρόικας.
Σήψη, οργή, σκοτάδι, συγκρούσεις, μολότοφ, ραντεβού και πολιτικές συζητήσεις στην Λοκομοτίβα, ένα μπαρ-καφέ-βιβλιοπωλείο στα Εξάρχεια, την φλεγόμενη καρδιά της Αθήνας.
Όνειρα, ρεαλισμός, υπερρεαλισμός, έντονος αισθησιασμός, Έρωτας, Θάνατος και μοιραίες γυναίκες-δολοφόνοι που προκαλούν χιλιάδες θανάτους.
Εμείς οι ζωντανοί στα Χρόνια της Τρόικας.
Υπάρχει ελπίδα στην Έρημη Χώρα;
Είναι η περιπλάνηση πράγματι χωρίς πυξίδα ή κάποια κρυφή δύναμη την καθοδηγεί;

Το μυθιστόρημα του V. Ludens κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Phonographic Society Books.

Περισσότερα από/για τον V. Ludens:
3 on all 4s
O V. Ludens για το Καλειδοσκόπιο

[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ

Η Λιλή Γάτη και το Με λένε Δώδεκα

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Λ.Γ.: Η ανάγκη μου να γράψω ένα αντιπολεμικό βιβλίο για παιδιά. Σε μια βάρβαρη εποχή που μαστίζεται από πολέμους, που χιλιάδες άνθρωποι αναγκάζονται να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς, με ποδοπατημένα δικαιώματα, κατακρεουργημένα όνειρα και άθλιες συνθήκες διαβίωσης, ήθελα να γράψω ένα βιβλίο που θα δείχνει τη φρίκη του πολέμου αλλά και τη διέξοδο. Ένα βιβλίο που δεν θα έχει μαγικούς ήρωες που θα δίνουν τη λύση, αλλά "κανονικούς" ήρωες, απλά καθημερινά μυρμήγκια (σαν κι εμάς στο πιο μυρμηγκικό) που συλλογικά αποφασίζουν και παλεύουν να ελευθερωθούν και να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Λ.Γ.: Αντιπολεμικό.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Λ.Γ.: Είτε παιδί είτε μεγάλος, όποιος διαβάσει το Με λένε Δώδεκα, αν θέλει να το διαβάσει, να το διαβάσει με τα μάτια της καρδιάς του.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Λ.Γ.: Θα κρατούσε μια ολόκληρη ζωή, γιατί όπως λέει και η Τέσσερα, η φίλη του Δώδεκα, «έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να γυρίσουμε».

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Λ.Γ.: «Χρώματα, χρώματα, χρώματα παντού! Κίτρινα και κόκκινα και μοβ και γαλάζια και ροζ και τόσα άλλα που δεν ήξερε αν είχαν όνομα. Σίγουρα, θα είχαν, αλλά ποιός νοιάζεται τώρα για το όνομά τους. Σημασία έχει η ομορφιά τους. Ο κόσμος! Πόσο όμορφος είναι ο κόσμος! Αυτό μάλιστα! Αυτό είναι όνειρο με τα όλα του. Θα γύριζε, λοιπόν, τον κόσμο. Δεν τον χώραγε η φωλιά. Και ίσως με τις περιπέτειές του να έγραφε και βιβλία. Ίσως και το βιβλίο της παγκόσμιας μυρμηγκολογίας. Μάλιστα. Ένας σκέτος Δώδεκα που θα γύριζε όλο τον κόσμο. Ας μην τον έλεγαν Άνεμο όπως τον οδηγό τους ή Ηλιόδωρο όπως τον χθεσινό ιχνηλάτη. Ας τον έλεγαν σκέτο Δώδεκα…»

Ο Δώδεκα είναι ένα μικρό μυρμήγκι με μεγάλα όνειρα που η φωλιά του είναι πολύ περιορισμένη για να τα χωρέσει. Θέλει να είναι ξεχωριστός κι όχι ένας ακόμα αριθμός ανάμεσα στους χιλιάδες αριθμούς της παγκόσμιας μυρμηγκικής ιστορίας. Έτσι, ονειρεύεται να γίνει κατακτητής Λεγεωνάριος, για να κροταλίζει με ιεροτελεστία τις δαγκάνες του, και ταυτόχρονα κάνει ό,τι μπορεί για να γλιτώνει τις τιμωρίες, που όλοι του προσφέρουν απλόχερα. Κάποια στιγμή, όμως, όταν αρχίζουν τα πραγματικά κροταλίσματα απ’ τις δαγκάνες να πλησιάζουν, αναμετριέται με τις αντοχές του και πρέπει να ψάξει βαθιά μέσα στην καρδιά του για να βρει τη λύτρωση. Ένας μικρός συλλέκτης τιμωριών, καλείται τώρα να υπερασπιστεί τη φυλή του και τη ζωή του. Ένα μεγάλο ταξίδι ξεκινάει, που ακροβατεί ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι και που έχει στόχο να ξαναφέρει το χαμόγελο στα μικρά μυρμήγκια.[1]
Λιλή Γάτη

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Εντύποις προσφέρουν δύο αντίτυπα του βιβλίου της Λιλής Γάτη σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στην ίδια κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους των κληρώσεων και άλλες σχετικές πληροφορίες εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για την 1 Μαΐου 2017 και τα βιβλία θα αποσταλούν.παραδοθούν στους τυχερούς από τις εκδόσεις Εντύποις.
k
Καλή τύχη!

Αισθητική συμφωνία

Γράφει ο Χρήστος Δημούλας
Κατήφοροι-ανήφοροι, ζέστη-κρύο. Όπως όλη μας η ζωή καλή μου.
Αμέτρητες φορές, πάνω-κάτω οι ψαρότρατες μες στο γαλάζιο ουρανού και θάλασσας που χάνονται πέρα απ' τ' άνυδρα βουνοτόπια, που δεν λέει να φυτρώσει ούτε ένα δεντράκι. Τόση ηρεμία, τόση χαλαρότητα στο καθετί. Λες και ο χρόνος σταματά, λες κι όλα έχουν ελευθερία κινήσεων σε μια αισθητική συμφωνία των πάντων.
Κάθε στιγμή ολάκερος πόθος μιας ζωής. Ηλιόσπαρτο πρωί μες στα στενά σοκάκια του νησιού κι όλα θυμίζουν σπαρμένη γη μαλάματα, με χίλιες αγκαλιές, χαρές που θέλεις να βάλεις στο τσεπάκι. Δική σου η χώρα με τα καλντερίμια αντάμα, όαση φρουρούμενη έναντι των δοντιών του.
Τίποτα, που είναι καλά ακονισμένα.
Μήτε να χρωστάμε κανενός κι ούτε να 'χουμε παρτίδες με εικόνες του Ανούσιου, του Εφήμερου τις στράτες.
Μήνυμα μου 'στειλες «γεύσου καλά εκεί την ηρεμία, εδώ γεμίσαμε βάρβαρους», μα είναι που σ' αγαπώ πολύ για να σ' αφήσω μες στην αγκαλιά τους. Πολλές φορές είναι -όπως τώρα- που 'ρχεται κείνη του φόβου η φωνή και βροντά ξανά την πόρτα της ψυχής μας.
Πολλά τα ονόματά της. «Πρέπει» την φωνάζουν πιότεροι, «Ανάγκη» την λένε άλλοι, κάποιοι τρέχουν να ξεφύγουν κι άλλοι παν' ίσια μες στην αγκαλιά της.
Κι ενώ η καρδιά ατρόμητη, φοβέρα δεν την πιάνει, λοξές ματιές πέρα-δώθε στα κρυφά πάντοτε τις κάνει. Ο Ήλιος τότε ντρέπεται κι ο Ουρανός δακρύζει, μα ευτυχώς κρατούν καλά κι οι δυο κι ο φόβος γη δεν πιάνει.
Ρίγανη ευτυχώς μυρίζει το σπίτι μας ακόμη, βασιλικό, θυμάρι, σκορπίζοντας θανατικό στου Τάρταρου τα βάθη.
Γι' αυτό και συ αγαπημένη τίποτα να μη φοβάσαι, θάναι ωραία η ζωή σαν γένει σαν γιαγιά μ' ένα τσεμπέρι που γητεύει κάθε απογόνους. Άκου πέρα απ' τα ψηλά πλατάνια που κλαίνε για νερό, μια φωνή τα ξεβασκαίνει τραγουδώντας τους αντίστασης τραγούδι.
Και να, δώρα τους γεμίζει ο αγέρας και δυνατή, γιοματάρικη καρδιά ν' αντέχουν. Και συ, όλο να λες να σηκωθείς και να σε βαστάνε κάτι πράματα ολότελα δικά σου. Μια σειρά άτολμων βιβλίων στο γραφείο, μπουκάλια νερό που αδειάζεις να μην πονάνε τα νεφρά σου κι ένα κομματάκι πλαστικός σωλήνας που πλέκει τα όνειρά σου τάχα με ελπίδα.
Είναι σκληρό να κοιτάμε αντιφατικές εικόνες, τη μια το γέλιο να 'ναι βασιλιάς στο έμπα της αυλής και την άλλη η λύπη ξαφνική βροντή, σαν τα μάτια των γερόντων της υπαίθρου όταν ξαναφεύγουν παιδιά κι εγγόνια για την πόλη.
Οι αλληλέγγυες αγκαλιές μας τότε διαφυγή, καταφύγιο και σκήτη, μια κουβέρτα που 'δωσαν οι φύλακες σ' εξόριστους παγωμένους.

Copyright © Χρήστος Δημούλας All rights reserved, 2017
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από φωτογραφία της σελίδας Act & Art Photography

Του ίδιου:

Ο Χάρης Λιαντζίρης και Οι γρίφοι του θανάτου

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Χ.Λ.: Εδώ και πολλά χρόνια ασχολούμαι με έρευνες στον χώρο του μυστικισμού και γενικά των μυστικιστικών οργανώσεων. Το να γράψω ένα μυθιστόρημα που να έχει λίγες πληροφορίες για το θέμα του μασονισμού και της θρησκείας, ήταν κάτι που ήθελα πολλά χρόνια να κάνω. Δεν ήταν εύκολο… ήταν πολύ λεπτό το θέμα και να το ενσωματώσεις σε ένα γρήγορο μυθιστόρημα με δυσκόλεψε αρκετά. Με λίγα λόγια, για να απαντήσω και στην ερώτηση σας, το θέμα της ιστορίας ήταν κάτι που το επεξεργαζόμουν στο μυαλό μου εδώ και χρόνια.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Χ.Λ.: Στο γραφείο του σπιτιού μου, βουτηγμένος σε χιλιάδες έγγραφα ιστορικά, και στοιχεία που θα με βοηθούσαν να προχωρήσω την ιστορία μου.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Χ.Λ.: Ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο πριν από τρία χρόνια. Σε τρεις μήνες ολοκλήρωσα την ιστορία, μα όταν το διάβασα κατάλαβα πως ήταν για τα σκουπίδια. Το αποτέλεσμα ήταν να το σβήσω και να το γράψω από την αρχή. Αυτή η διαδικασία έγινε άλλες τρεις φορές. Με λίγα λόγια, ξεκίνησα να γράφω την αρχική μορφή του βιβλίου πριν από τρία χρόνια και το ολοκλήρωσα το καλοκαίρι.

 Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Χ.Λ.: Δυνατό. Ιδιαίτερο.

 Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Χ.Λ.: Είναι ένα θρησκευτικό θρίλερ, με στοιχεία τρόμου, αστυνομικού και φαντασίας. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Βατικανό με κύριους πρωταγωνιστές μία πράκτορα της  CIA, έναν αστυνόμο και έναν καθηγητή ιστορίας. Η ιστορία έχει να κάνει με μια σειρά από εγκλήματα που ξεκινάνε στην πρωτεύουσα των καθολικών. Εγκλήματα που ακολουθούνται από διάφορους γρίφους, που προέρχονται από μια από τις μεγαλύτερες μυστικιστικές οργανώσεις του πλανήτη. Καθ' όλη την ιστορία, οι τρεις πρωταγωνιστές παλεύουν με τον χρόνο για να λύσουν τους γρίφους και να βρουν ποιος θα είναι το επόμενο θύμα της αδελφότητας.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Χ.Λ.: Τους πολύπλοκους χαρακτήρες και τις πολλές ιστορικές αναφορές.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Χ.Λ.: Η Πράκτορας Σάντρα Μπράουν. Αρχικά, γιατί είναι γυναίκα και κατά δεύτερον για τον δυναμισμό της.

Βασίλης Τσάγκλος

Γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου 1939 στην Πύλο και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Λυκούργου Σταυράκου, από όπου αποφοίτησε το 1963. Έχοντας κάνει μια μεγάλη καριέρα τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, πέθανε πριν λίγες μέρες και συγκεκριμένα στις 16 Φεβρουαρίου 2017.

Μιλώντας για μαγεία συντροφιά μ’ ένα καφέ με ζάχαρη!

Άραγε τι σχέση έχουν ένας νεαρός εφοριακός, μια γυναίκα με επιλόχεια κατάθλιψη, ένας διευθυντής ορχήστρας, μια χωρισμένη ραδιοφωνικός παραγωγός, ένας προπονητής κολύμβησης, μια ελεύθερη σαραντάρα φιλόλογος, ένας ναρκισσιστής συγγραφέας και ο άγιος Εφραίμ;
Περιδιαβαίνοντας ένα ένα τα κεφάλαια του βιβλίου συνειδητοποιούμε αμέσως πως βρισκόμαστε σ’ έναν ποικιλόμορφο ιστό ανθρώπινων ψυχών, με ιστορίες που διασταυρώνονται, εξελίσσονται και δημιουργούν νέες, απρόβλεπτες καταστάσεις που προσωπικά μου κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον στη ροή τους.
Η πλοκή διαδραματίζεται στην Ελλάδα του σήμερα όπου η ανάγκη για προσωπική καθιέρωση και κατάκτηση των προσωπικών στόχων των πρωταγωνιστών, τους ωθούν στο ν’ αποζητήσουν μια χείρα βοηθείας από μια μάγισσα: Την Πλουμίνα-Ζαΐρα Ζωγραφιά. Πλουμίνα ήταν η γιαγιά μου (…) Ζαΐρα λεγόταν η άλλη μου γιαγιά (…) Όταν ήμουν μικρή, όλοι έλεγαν πως ήμουν όμορφη σα ζωγραφιά και έτσι... όπως συστήνεται η ίδια στην αρχή της ιστορίας.

Το σπίτι των Σταρκ

του L. Don Swartz

"Μόλις γευτείς, λένε, το αίμα... γλυκαίνεσαι!"

Αντιπροσωπευτική ατάκα που προσφέρει άμεσα το στίγμα από "Το σπίτι των Σταρκ", ένα έργο που αυτές τις μέρες ανεβαίνει σε πανελλήνια πρώτη από την θεατρική ομάδα μανταΜίτσες, στο θέατρο Αλκμήνη.
Λίγα λόγια για το έργο:

Βρισκόμαστε στο 1978, σε ένα απομονωμένο χωριό της Αμερικανικής υπαίθρου, στην περιοχή του Τσέσνατ Χάλλοου, όπου έξι νεαρές γυναίκες θα περάσουν ένα σαββατοκύριακο (εάν προλάβουν!) σ’ ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Στο εν λόγω οίκημα, δεκατρία χρόνια πριν δολοφονήθηκε ο αιδεσιμότατος Σταρκ και η σύζυγός του από την κόρη τους Λενόρα, ωστόσο μέχρι το παρόν 1978, δεν έχει εξακριβωθεί από τις αρχές ο λόγος και το κίνητρο των δολοφονιών. Σκοπός των (άτυχων!) επισκεπτών είναι να διασταυρώσουν τα όποια στοιχεία έχουν, να έρθουν σε άμεση επαφή με τον τόπο των δολοφονιών και να σταχυολογήσουν την αλήθεια ώστε να γράψουν ένα θεατρικό και να μοιραστούν με τον κόσμο την ιστορία των Σταρκ. Μια καταιγίδα ξεσπάει, το σπίτι είναι γεμάτο μυστικά και μέσα από αντικρουόμενες απόψεις, αποκαλύψεις και με οδηγό τον φόβο τους, όλα θα πάνε στραβά (φυσικά!) για την παρέα των έξι γυναικών που έρχονται αντιμέτωπες με τραγικά μυστικά (και όχι μόνο!) αναθεωρώντας τα πάντα για την ιστορία όπως τη γνώριζαν.

Η Κατερίνα Θεοδώρου και Ο δρόμος για την κόλαση

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Κ.Θ.: Το ψυχολογικό θρίλερ είναι ένα λογοτεχνικό είδος που μου εξιτάρει την φαντασία. Η συγγραφή του βιβλίου ξεκίνησε από μια απλή καταγραφή ιδέας μιας σύντομης υπόθεσης, η οποία μέρα με τη μέρα εξελισσόταν και, σύντομα, με την ενθάρρυνση και των φίλων μου, οδήγησε σε μια ολοκληρωμένη ιστορία, την οποία θέλησα να μοιραστώ με το αναγνωστικό κοινό.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Κ.Θ.: Εκδίκηση.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Κ.Θ.: Να κρατήσει τα θετικά μηνύματα του βιβλίου. Θα συμβούλευα τον αναγνώστη να μην παρασυρθεί από την παρορμητικότητα των ηρώων. Στην πραγματικότητα η εκδίκηση αφορά την αγκίστρωση μας σε καταστάσεις του παρελθόντος που μας ενοχλούν ενώ αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη είναι να γυρίσουμε την πλάτη στο παρελθόν και να προχωρήσουμε. Η λύτρωση ή η καταστροφή μας ορίζεται από την στάση και τις αποφάσεις μας.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Κ.Θ.: Είναι ένα ταξίδι προς την Κόλαση, την προσωπική κόλαση του καθενός. Το πόσο θα διαρκέσει και το τι θα αποκομίσουμε από αυτό το ταξίδι, εξαρτάται από την αντοχή και την θέλησή μας να αποτινάξουμε τα αρνητικά συναισθήματα και να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας σεβόμενοι τις ανάγκες του, πραγματοποιώντας την προσωπική μας υπέρβαση.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Κ.Θ.: "Μια δίνη ζάλης τον κυκλώνει. Ο πανικός τού φέρνει λιποθυμία. Ούτε που κατάλαβε πότε διάβηκε τα όρια. Ούτε που γνωρίζει πώς μπορεί να καλυφτεί. Μα θυμάται. Η ιδέα επιστρέφει στο μυαλό του για να τον ελαφρύνει. Η σκέψη αυτή τον κάνει να χαθεί σαν αστραπή στο δευτερόλεπτο, για να γυρίσει ξανά στον τόπο του εγκλήματος, σαν πρωτάρης φονιάς που προσπαθεί να κερδίσει επάξια την νέα του φήμη."

Στην περίληψη αναφέρεται:

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη