Μια νέα γυναίκα απολαμβάνει ανέμελη τις διακοπές της σε μια πόλη που την έχει γοητεύσει, όταν η ξαφνική κι αναπάντεχη εμφάνιση ενός άντρα από το παρελθόν της ανατρέπει εκ βάθρων τη ζωή της. Κι όμως για καλή ή κακή της τύχη. Ήταν εκείνος. «Περίμενέ με» της είχε πει κάποτε. «Θα σε περιμένω» του είχε φωνάξει. Κι από τη μια στιγμή στην άλλη, οι καταχωνιασμένες βαθιά μέσα της μνήμες ορμάνε να την ξαναβυθίσουν στα σκοτάδια μιας κόλασης, απ΄ όπου πίστευε πως είχε αναδυθεί μια για πάντα.[1]
Η ηρωίδα του βιβλίου, η Ελίνα Παρτέρη, είναι μια γυναίκα που αγάπησε πολύ χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες. Έμεινε πιστή και αφοσιωμένη στον νεανικό της έρωτα, κάτι όμως που την κράτησε πίσω και τη στοιχειώνει ακόμη. Είναι μια ψυχή βαθιά ρομαντική, θλιμμένη και μοναχική. Με μόνο αποκούμπι τη δουλειά της γιατί πολύ απλά μονάχα εκεί βρίσκει διέξοδο. Απαξιώνει τις ευκαιρίες που της δίνονται γιατί φοβάται μην πληγωθεί ξανά, έχει βολευτεί για τα καλά μ’ αυτή της την στασιμότητα. Έχει γίνει δεύτερη φύση της θαρρείς και αρνείται πεισματικά να κάνει το επόμενο βήμα, να αφήσει πίσω το παρελθόν και να υποκύψει στο ελπιδοφόρο όσο και επικίνδυνο άγνωστο.
Πίσω από το άγνωστο βρίσκεται κρυμμένος ο Πέτρος, ένας ώριμος άντρας που βρίσκεται στο δρόμο της και τη διεκδικεί με πάθος. Τον θαυμάζει γιατί είναι ένας αφοσιωμένος πατέρας αλλά εστιάζει στις "αδυναμίες" του και αυτό γιατί ζει στις αναμνήσεις του παρελθόντος, σε έναν έρωτα που έχει εξιδανικεύσει και κλείνει έξω από τη ζωή της το οτιδήποτε μπορεί να την πληγώσει ξανά.
Γιατί αφήνουμε να μας οδηγούν οι λάθος επιλογές της ζωής μας και τιμωρούμε τον εαυτό μας πιστεύοντας ότι δεν αξίζουμε την ευτυχία και την ολοκλήρωση;
Γιατί όταν δεν έχουμε αυτό που ποθούμε σφαλίζουμε τα μάτια μας, παγώνουμε την ψυχή μας, και αποκλείουμε από τη ζωή μας οτιδήποτε καινούργιο μπορεί να μας φέρει την αλλαγή και κατ’ επέκταση την ευτυχία;
Αυτό που βίωσα μέσα από το απόσταγμα ψυχής της συγγραφέως είναι πως καθίσταται ασύμβατο προς την φύση μας να επιτρέπουμε στο παρελθόν να μας οδηγεί και να μας ορίζει. Γιατί η ψυχή μας κάποια στιγμή θα βρει τον δρόμο της και θα επαναστατήσει. Ό,τι άσχημο έχει συμβεί στη ζωή μας είναι απαραίτητο να το αφήνουμε πίσω και να προχωράμε, να κοιτάμε το παρόν και να βαδίζουμε με ανοιχτό μυαλό και καρδιά για ένα καλύτερο και πιο ευτυχισμένο μέλλον.
Γιατί η ζωή δεν σου δίνει κάθε μέρα ευκαιρίες. Όταν τις βρεις όμως, να τις αδράχνεις, μπορεί να είναι οι τελευταίες σου.
Κυριακή Κοντογιάννογλου
Το μυθιστόρημα της Βάσως Ζαφειροπούλου, Η τελευταία στάση, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άνεμος.
[1] Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου.
