Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Ο Γιώργος Χατζηκυριάκος και Το ταξίδι του Βάρδου

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Γ.Χ.: Ένα καλοκαίρι που ταξίδευα με αυτοκίνητο στην Κορίνθου-Πατρών ακούγοντας όλο το Imaginations from the Other Side των Blind Guardian. Τα κορίτσια ήταν στο χωριό κι εγώ μόλις είχα πάρει άδεια από την δουλειά για να πάω να τις δω. Έβλεπα τον ήλιο να δύει κατακόκκινος μπροστά μου, μα μέχρι να φτάσω νύχτωσε και βγήκε η αυγουστιάτικη πανσέληνος. Όλα αυτά, η μουσική, το ταξίδι, το ηλιοβασίλεμα και το φεγγάρι κάπως δέθηκαν στο μυαλό μου και μπλέχτηκαν με μερικές ακόμα ιδέες που βρίσκονταν ήδη στα σκαριά. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το Ταξίδι του Βάρδου.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Γ.Χ.: Στο σπίτι μου στον Πειραιά τα απογεύματα του χειμώνα που νυχτώνει νωρίς. Τα τελευταία κεφάλαια τα άφησα σκοπίμως για την αρχή του καλοκαιριού.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Γ.Χ.: Μερικούς μήνες. Ξεκίνησε τέλη Γενάρη και ολοκληρώθηκε αρχές Ιούνη. Θα το είχα τελειώσει νωρίτερα αλλά παράλληλα έγραφα και άλλες ιστορίες.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Γ.Χ.: Μια ονειρική περιπλάνηση σε έναν κόσμο φαντασίας. Μια παθιασμένη αναζήτηση κάποιας μυθικής χώρας γεμάτη ηλιοβασιλέματα. Ένα νοσταλγικό παραμύθι για μεγάλους.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Γ.Χ.: Ο Βάρδος, ένας ανώνυμος περιηγητής της Αντιχθόνας, ψάχνει να βρει την Ερύθεια, το Νησί με τα Χίλια Ηλιοβασιλέματα. Για να φτάσει εκεί πρέπει πρώτα να κατακτήσει το Μυστικό του Κάποτε, να βρει το Δρακοκίθαρο, το φυλαχτό των Δύο Κόσμων και να περάσει από την Άκρη του Κόσμου. Φυσικά στο δρόμο για την Ερύθεια, ο Βάρδος χάνεται, παρασέρνεται, πολεμάει, αιχμαλωτίζεται, δραπευτεύει, απογοητεύεται. Μα το χειρότερο που παθαίνει είναι ότι έρχεται αντιμέτωπος με τον αληθινό του εαυτό που του βάζει και το μεγαλύτερο δίλημμα. Να συνεχίσει ή να παρατήσει το σκοπό του μια για πάντα; Και κάπου εδώ πρέπει να πούμε ότι Το Ταξίδι του Βάρδου είναι μια ιστορία όχι τόσο για το “ποιοι είμαστε” αλλά για το “πού ανήκουμε”.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Γ.Χ.: Τη ροή του. Ήταν ένα όμορφο και συναρπαστικό ταξίδι δίχως σταματημό.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Γ.Χ.: Ο Φεγγαρόκαρδος γιατί συγκεντρώνει κάθε ιστορία, ασήμαντη ή σημαντική και την καταγράφει στο Βιβλίο της Φωτιάς. Συμβολίζει το πάθος και την αφοσίωση των δημιουργών καθώς επίσης και την ματαιότητα των έργων που σκορπίζονται στην αφάνεια αλλά και την ελπίδα πως η αξία τους δεν πήγε τελικά χαμένη.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Γ.Χ.: Από τη μια το “χάσιμο” σε έναν μαγικό κόσμο πέρα από τον χωροχρόνο. Από την άλλη τροφή για σκέψη.
Είμαστε τα πρέπει ή τα θέλω μας; Τι από τα δύο πρέπει να θυσιάσει κανείς για να βρει γαλήνη; Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το όνειρο; Και αν όχι, αξίζει να το κυνηγήσουμε ή τελικά θα βγούμε εμείς οι κυνηγημένοι;

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Γ.Χ.: Η αρχή μετά από κάθε τέλος.

Φοβάστε...
Γ.Χ.: Την απώλεια. Την φτώχεια. Την ανικανοποίηση. Την λησμονιά. Τον Χρόνο.

Αγαπάτε...
Γ.Χ.: Την περιπέτεια. Την πρόκληση. Την εναλλαγή των εποχών. Την μουσική. Τα Χριστούγεννα. Την μυθολογία. Τους δικούς μου ανθρώπους. Τα θαύματα που έζησε η γενιά που μεγάλωσε και ενηλικιώθηκε ανάμεσα στην δεκαετία 1996-2006.

Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής

Λεονάρντο Ντα Βίντσι (1452-1519)
Φίλες και φίλοι,

Ένας μικρός πίνακας (69x57 εκ.), ζωγραφισμένος πάνω σε ξύλο, ένα μεγάλο αριστούργημα, φιλοτεχνημένο από την ιδιοφυΐα της ζωγραφικής -και όχι μόνο- που θα το δείτε στο Μουσείο του Λούβρου.
Μάλλον πουλήθηκε από τους κληρονόμους του Ντα Βίντσι, έφτασε στη συλλογή του E. Jabach κι εκείνος με τη σειρά του τον παραχώρησε στον Λουδοβίκο ΙΔ΄ πριν το 1666.
Και ο Λουδοβίκος τον μετέφερε, κάποια στιγμή, στο Λούβρο.

Ο Άγιος Ιωάννης αποδίδεται ημίσωμος, σε μια παραλλαγή του θέματος της κλασικής, μνημειώδους μορφής, αποτελώντας σαφή αναφορά σε αρχαία πρότυπα. Η μορφή του είναι «τυλιγμένη» σε μια απαλή σκιά, ενώ το πρόσωπο παρουσιάζει μια νωχελική και διφορούμενη έκφραση -χαρακτηριστική στα τελευταία έργα του Λεονάρντο. Η χρήση του σφουμάτο που προσδίδει κάποιο βάρος στον πίνακα, είναι κάτι παραπάνω από προφανής, ενώ μέσω της φωτοσκίασης ο καλλιτέχνης επιχειρεί να εισαγάγει την Τρίτη διάσταση στην δισδιάστατη ζωγραφιστή επιφάνεια.

Περί εκτός ορίων έρωτος

Πάντα χαίρομαι να βλέπω πειραματισμούς νέων ηθοποιών, αυτές οι προσπάθειες συνήθως έχουν μια ζωντάνια, μια νέα πνοή, μια εφευρετικότητα. Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή της ομάδας Ro-Cooperativa, που αποτελείται από τους ηθοποιούς Μάνο Παπαδά, Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Ποπέτα Σούκου, Ξανθή Αθανασοπούλου και από άλλους νέους καλλιτέχνες και η παράσταση «Περί εκτός ορίων έρωτος» που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο 9ο Φεστιβάλ Off Off νέων θεατρικών ομάδων στο Θέατρο Επί Κολωνώ πέρυσι τον Ιούνιο.

Αυτόν τον Δεκέμβρη...

Πολιτιστικές επιλογές του μήνα. Η ανάρτηση ενημερώνεται καθημερινά.

🎭Οι Εύθυμες Κυράδες του Ουίνδσορ, του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε διασκευή και μετάφραση Νίκης Τριανταφυλλίδη είναι προσαρμοσμένη για να ανέβει με σύγχρονο τρόπο σε μορφή Bar-Theater σε σκηνοθεσία Ζωής Tριανταφυλλίδη την Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου στις 21:00 στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα (Μεγ. Αλεξάνδρου 125 και Ευρυμέδοντος, Κεραμεικός, 6993723117).
Ο Φάλσταφ, ένας ευγενής σπάταλος στα γλέντια, που δεν έχει να πληρώσει ούτε τους υπηρέτες του, σκαρφίζεται διάφορες απάτες και κλεψιές με όπλο τη γοητεία που νομίζει πως ασκεί πάνω στις γυναίκες. Οι Κυράδες του Ουίνδσορ όμως που εκτός από χαρούμενες είναι και τίμιες τον βάζουν στη θέση του με σκληρό και χαριτωμένο τρόπο. Παίζουν: Ιωάννα Προμίτη, Στάθης ΓεωργόπουλοςΖωή ΤριανταφυλλίδηΣοφία Σωληναραίου || Τεχνικός ήχου-φώτων: Βασίλης Κουσουνέλος || Σκηνικά-κουστούμια: Χριστίνα Μπλιθικιώτη.
Συνεχίζονται οι παραστάσεις για τις Εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ και προσφέρουν διπλές προσκλήσεις προς τους αναγνώστες του ιστότοπου: Αναφέρετε στο τηλέφωνο ότι καλείτε για τις προσκλήσεις του koukidaki. Οι τέσσερις πρώτοι που θα καλέσουν στο 6993723117 κερδίζουν από μία διπλή πρόσκληση για την παράσταση στο συνεργατικό καφενείο Υποβρύχιο (Μπουμπουλίνας 34, Αθήνα, πίσω από το Πολύτεχνειο) την Παρασκευή 26/1/2018 στις 21:00.
Κερδίστε διπλές προσκλήσεις (συνολικά 3 σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες) για την παράσταση που θα γίνει στο Άμμος μπαρ καφέ, το Σάββατο 24/2 στις 21:30, Αγχιάλου 1 και Νικομήδειας, Νέα Σμύρνη, στάση τραμ Αγίας ΦωτεινήςΚλικάρετε το και συμπληρώστε τη φόρμα για να συμμετέχετε στην κλήρωση που θα γίνει στις 22 Φεβρουαρίου 2018. Οι τυχεροί θα ειδοποιηθούν με email (εφόσον το έχουν αναφέρει) και χρειάζεται απαραίτητα να επικοινωνήσουν στο 6993723117 για να επιβεβαιώσουν την κράτηση. Διαβάστε εδώ τους γενικούς όρους των κληρώσεων.
↪ Οι τρεις πρώτοι που θα καλέσουν στο 6993723117 θα κερδίσουν μία διπλή πρόσκληση για την παράσταση της Τρίτης 27 Φεβρουαρίου στις 21:00 στο Cabaret Voltaire (Μαραθώνος 30, Μεταξουργείο).
🎭Μη χάσετε την παράσταση Το όνειρο ενός γελοίου του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στις 7 και 14 Δεκεμβρίου στις 18:30 στο θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 8, Κάτω Πετράλωνα, 2103428650). Ένας ονειρικός μονόλογος με τον Δημήτριο Βερύκιο επί σκηνής υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Τάκη Χρυσικάκου χρησιμοποιώντας την κορυφαία μετάφραση του Άρη Αλεξάνδρου. Ένας άνθρωπος βαθιά μελαγχολικός και απελπισμένος, που έχει χάσει το νόημα της ζωής, αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Το βράδυ όμως που είναι έτοιμος να το κάνει και βρίσκεται με το περίστροφο στο χέρι, αποκοιμιέται… Το όνειρο που βλέπει, τον κάνει όταν ξυπνάει όχι μόνο να μην θέλει να πεθάνει αλλά να λαχταράει να ζήσει όσο γίνεται περισσότερο, αφού στον ύπνο του, τού φανερώθηκε η «Αλήθεια της Ζωής» με όλες τις λεπτομέρειες! Κι αυτή την Αλήθεια γυρίζει και κηρύττει παντού… Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ “ΔΙΑΒΑΖΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ”
🎶Η Αναστασία Έδεν, η πιο ερωτική φωνή της πόλης, έρχεται στο HolyWood Stage (Λεωφ. Βουλιαγμένης 289, πλησίον σταθμών μετρό Δάφνη και Αγ. Δημήτριος, 2109700418, 6942657651) την Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου στις 21:30, για μια μοναδική μουσική παράσταση με την υπογραφή του συνθέτη Άρη Βλάχου. Μουσικοί: Άρης Βλάχος: Ενορχήστρωση, Πιάνο. Παναγιώτης Καψαμπέλης: Κιθάρες. Χάρης Κελλάρης: Μπάσο. Διονύσης Κοκόλης: Τρομπέτα. Σπύρος Παναγιωτόπουλος: Τύμπανα. Βάϊος Πράππας: Μπουζούκι, Κιθάρα. Με κάθε εισιτήριο δωρεάν ένα ποτήρι μπύρα ή κρασί.

🎷Δείτε την μουσική παράσταση της Ζωής Τηγανούρια, Έτσι είναι η... Ζωή, στη Στοά 1909 (Πατησίων 101, 2108222410) τα Σάββατα του Δεκέμβρη στις 22:30. Την μουσικοθεατρικοχορευτική παράσταση σκηνοθετεί ο Μάνος Αντωνιάδης, βασική ερμηνεύτρια η Πολυτίμη, η Αλίκη Μαυροειδή και η Έλενα Λιναρδάκη στις χορογραφίες Tango, Wals, Swing, κ.ο.κ., ο Στέφανος Χατζηαναγνώστου στο φλάουτο, ο Γιάννης Ταυλάς στις κιθάρες, ο Γιώργος Πολίτης στο ηλεκτρ. μπάσο, ο Στέλιος Γενεράλης στα τύμπανα και guest συμμετοχές νέων καλλιτεχνών!
🎅Κυκλοφορούν οι δώδεκα Μικρές Χριστουγεννιάτικες ιστορίες με ήρωες τον Άγιο Βασίλη, νάνους, ξωτικά, ζώα γεμάτα αγάπη και παιδιά (εκδόσεις Κέδρος) της Ντονατέλα Μπίντι Μονταΐνι σε μετάφραση Ελένης Τουλούπη και εικονογράφηση Ελίζας Παγκανέλι
🎭Η αληθινή ιστορία της Αΐντας και του Ρανταμές, η αντεστραμμένη εκδοχή της διάσημης όπερας «Αΐντα» του Βέρντι είναι το νέο έργο του Θανάση Τριαρίδη που ανεβαίνει από 9 Δεκεμβρίου 2017 στο θέατρο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες (Τουρναβίτου 7, Θησείο, 2103255444), σε σκηνοθεσία Ιάκωβου Μυλωνά, από τις 9 Δεκεμβρίου κάθε Σάββατο στις 23:30. Ένας καταραμένος έρωτας. Ένα μυστικό 2000 χρόνων. Μια γενοκτονία. Ίντριγκες, δολοπλοκίες, βασιλείς και απλός λαός. Μυσταγωγία. Τελετές. Μάχες. Η ιστορία γράφεται απ’ τους νικητές. Η αληθινή ιστορία όμως υπάρχει κάπου κρυμμένη, σιγοκοιμάται, σαν ηφαίστειο που ετοιμάζεται σιγά, σιγά, να κάψει τα πάντα. Ήρθε η ώρα να μάθουμε την αληθινή ιστορία της Αΐντας και του Ρανταμές. Ήρθε η ώρα ο έρωτας τους να κάψει όλα τα ψέματα που μας ταΐζουν οι ισχυροί για να επιτεθούν στους αδύναμους! Η διάσημη όπερα του Βέρντι, πριν από 150 χρόνια, μας είπε μια ψεύτικη ιστορία. Ήρθε η ώρα να μάθουμε την αληθινή. Θεατρική διασκευή: Ιάκωβος Μυλωνάς // Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Καμπιώτη // Σκηνικά, κοστούμια: Κωνσταντίνος Μητροβγένης // Χορογραφίες: Αλέξανδρος Ζαχαρέας // Φωτισμοί: Ομάδα ΙΑΜΥ // Μουσική επιμέλεια: Ομάδα ΙΑΜΥ // Καλλιτεχνική επιμέλεια: Μαρία Τσολάνα // Ερμηνεύουν: Ιάκωβος Μυλωνάς, Αντιγόνη Σταυροπούλου, Πάνος Κούλης, Μαρίνα Παντελάκη, Γιάννης Βερβενιώτης, Αντώνης Τακτικός, Κωνσταντίνος Μητροβγένης, Γεωργία Γιαννακούδη, Μαριλένα Καμπιώτη
🎭Προλαβαίνετε τις παραστάσεις του έργου Το κάλεσμα της Λορίν της Παλόμα Πεδρέρο  σε σκηνοθεσία Φένιας Αποστόλου στο A small Argo full of Art-Β σκηνή θεάτρου Αργώ (Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο, 2105201684) κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:30. Είναι Απόκριες. Ο άντρας (Πέδρο) μεταμφιέζεται σε Λορίν Μπακόλ, ενώ η γυναίκα (Ρόζα) σε Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Αυτό που ξεκίνησε σαν παιχνίδι, η αναζήτηση της ανανέωσης στη σχέση τους, μετατρέπεται σε αποκάλυψη: ο άνδρας προτείνει στη γυναίκα να παίξουν με ένα αντικείμενο που αγόρασε στο sex shop, αλλά η γυναίκα χαλάει το «παιχνίδι». Τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχαν προκαθορισμένοι «ρόλοι»; Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ || Σκηνικά-Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου || Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου || Μουσική Επιμέλεια-Ηχητικό Τοπίο: Μιχάλης Τσίχλης || Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Παρισσινού || Ειδικές Κατασκευές: Αλέξανδρος Λόγγος  || Φωτογράφιση: Αθηνά Σαρηγιαννίδη || Μακιγιάζ Φωτογράφισης: Βασίλειος Πίκουλας || Trailer 1: Μιχαήλ Μαυρομούστακος || Trailer 2: Θεοφύλακτος Αργυρού || Συμπαραγωγή: Λυδία Λίθος – Θέατρο Αργώ || Ερμηνευτές: Ιωάννης Αθανασόπουλος (Πέδρο), Βιργινία Ταμπαροπούλου (Ρόζα) Περισσότερα για την παράσταση θα διαβάσετε εδώ!

📖Κυκλοφόρησε από τις Εκδ. Σοκόλη η νέα ποιητική συλλογή της Μαρίας Χρονιάρη, Αγέννητη γη. 58 ποιήματα, 58 πράξεις πληγής στα περιθώρια του χρόνου. Μια «Αγέννητη γη» έτοιμη να υποδεχτεί το μέλλον, που έρχεται επιβεβαιωμένο και σίγουρο. Ποιήματα που αιμορραγούν, σχηματίζοντας έναν νέο ορίζοντα. Σηματοδοτώντας εκείνη την αρχή, που περίμενε να ανθήσει ως γενέθλιος τόπος. Η ζωή που αναγεννιέται, η ζωή που κερδίζεται· η ζωή που είναι παρούσα για να θυμίζει πως κάθε φορά που η αλήθεια αποσιωπάται, οι λέξεις -κοφτερές σαν νυστέρι– θα δείχνουν πάντα τον δρόμο.

Ίχνος ρωγμής

Κι όταν σε ρωτήσουν
να μην τους πεις ποτέ
πως μ’ αγάπησες

Νοίκιασε μόνο ένα παράλληλο ψέμα
κι άφησέ το να στέκει έρμαιο
απέναντί μου

Ούτως η άλλως
την αλήθεια σ’ αυτή τη σφαγή

μόνο εγώ τη γνωρίζω
🎭Ξεκίνησαν οι παραστάσεις του έργου Σκακιστική ιστορία του Στέφαν Τσβάιχ σε διασκευή και σκηνοθεσία Γιάννη Γιούλη κάθε Πέμπτη, στις 20:30 στον Πολυχώρο Αλεξάνδρεια (Σπάρτης 14, Πλ. Αμερικής, 2108673655). Ο συγγραφέας της αριστουργηματικής Σκακιστικής ιστορίας αναπτύσσει, με μεγαλειώδη τρόπο, το θέμα του πνευματικού εγκλεισμού, που δεν μπορεί να βρει διέξοδο παρά στην τρέλα. Το πνεύμα βρίσκεται σε μόνιμη πάλη με τη σύγχρονη βαρβαρότητα. Το έργο εξελίσσεται σε ένα πλοίο, όπου στήνεται αγώνας μεταξύ ενός παγκόσμιου πρωταθλητή στο σκάκι κι ενός αυστριακού εξόριστου, ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει το παιχνίδι σαν πνευματικό καταφύγιο την εποχή που ήταν κρατούμενος της Γκεστάπο. Σύγκρουση δύο μυστηριωδών προσωπικοτήτων. Η μία προσωπικότητα εσωστρεφής, αλλά λαμπρή και η άλλη εύθραυστη και σχιζοφρενική. Ποια από τις δύο θα υπερισχύσει; Είναι το σκάκι «…Το μοναδικό παιχνίδι που ανήκει σε όλους τους λαούς και σε όλες τις εποχές, και για το οποίο κανείς δεν ξέρει ποιος θεός το έφερε στη γη για να σκοτώνει την πλήξη, για να οξύνει το πνεύμα και να ευφραίνει την ψυχή…» όπως υποστηρίζει ο Τσβάιχ;
Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Γιάννης Γιούλης, Διονύσης Θεοδόσης, Δημήτρης Κοντοδήμος, Πάτροκλος Λεβαδίτης, Δήμητρα Παπαδημητρίου, Αγγελική Τσαπάρα, Γιώργος Φώσκολος || Σκηνικά – κοστούμια: Μπέττυ Λυρίτη || Φωτισμοί: Δημήτρης Κοντοδήμος || Μουσική επιμέλεια – Τραγούδι: Ζαννέτα Καλοσκάμη || Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Καταλιακού || Σκακιστικός σύμβουλος: Ελισσαίος Βλάχος || Φωτογραφίες: Στέλιος Δανέζης

📑Το μοναδικό μυθιστόρημα της βραβευμένης µε το Man Booker International Prize Lydia Davis, Το τέλος της ιστορίας. Η ιστορία του έργου ξεκινά από κάποια μεταγενέστερη φάση του τέλους της και όσο ξετυλίγεται προς τα πίσω, αποκαλύπτεται ως η ιστορία μιας σχέσης ανάμεσα στην ανώνυμη ηρωίδα του βιβλίου και σε έναν επίσης ανώνυμο άντρα, δώδεκα χρόνια μικρότερό της. Η σχέση έχει τελειώσει από καιρό, η αφηγήτρια ζει πια με έναν άλλο άνδρα, αλλά η σκέψη εκείνου του νεαρού φοιτητή δεν λέει να αποχωρήσει: διαποτίζει τα βιβλία που διαβάζει και μεταφράζει η ηρωίδα, όπως και το μυθιστόρημα που πασχίζει να γράψει, το οποίο είναι το μυθιστόρημα που διαβάζουμε. Η γραφή αποδεικνύεται λυτρωτική για την αφηγήτρια καθώς επαναφέρει στο μυαλό της ξανά τις στιγμές και τις λεπτομέρειες της σχέσης τους. Η μνήμη όμως παίζει παιχνίδια, η ταυτότητα του άντρα ξεθωριάζει και οι αναπολήσεις της χάνονται στο όριο ανάμεσα στην πραγματικότητα και το ρεαλισμό. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.
📚Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ηριδανός το γαλλικό ρομαντικό δράμα του Βίκτωρος Ουγκώ Μαρία Τυδώρ (Marie Tudor) σε μετάφραση Νεκτάριου-Γεώργιου Κωνσταντινίδη. Μέσα από μια πλοκή που κρατάει σε εγρήγορση τον θεατή, ο Βίκτωρ Ουγκώ οικοδομεί τον χαρακτήρα της Μαρίας Τυδώρ πάνω σε μία αντινομία: Η Μαρία είναι βασίλισσα (η αιμοσταγής βασίλισσα), κρατάει την εξουσία στα χέρια της, αλλά είναι συνάμα και μια γυναίκα παραδομένη στη δίνη του πάθους. Αυτή ακριβώς η σύγκρουση του πάθους απ’ τη μία πλευρά και του χρέους της ως βασίλισσα απ’ την άλλη, συνιστά την ουσία του δράματος. Το βιβλίο προλογίζει η Δέσποινα Προβατά, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
🎭Η θεατρική παράσταση Κορσάζ είναι θεατρική μεταφορά διηγημάτων της Μαρίνας Σωτηροπούλου που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Όστρια. Μια διαφορετική παράσταση διανθισμένη με μουσική, χορό και τραγούδια. Εσωτερικές αναζητήσεις, υπαρξιακά ζητήματα, ανεκπλήρωτοι έρωτες και απωθημένα, έρχονται στο προσκήνιο κάτω από το πρίσμα συγκεκριμένων συνθηκών, για να φωτίσουν αλλιώς τις ζωές των ηρωίδων που είναι γυναίκες με διαφορετική ιδιοσυγκρασία και προσωπικότητα. Παίζουν και σκηνοθετούν, αλφαβητικά: Πολυτίμη Αλεξάνδρα ΚαλομοίρηΙωάννα ΠροσμίτηΖωή Τριανταφυλλίδη. Πρωτότυπη μουσική και τραγούδια: Δημήτρης Χαλούλος. Χορογραφίες: Πολυτίμη Αλεξάνδρα Καλομοίρη. Καλλιτεχνική επιμέλεια: Σίμος Παπαναστασόπουλος. Τις Κυριακές του Δεκέμβρη στον Πολυχώρο Αλεξάνδρεια (Σπάρτης 14, Πλατ. Αμερικής, 2108673655).

Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί

Ερρίκου Ίψεν
Ο Ρούμπεκ, διαπρεπής γλύπτης, ξανασυναντά την γυναίκα που υπήρξε μοντέλο στο σημαντικότερο έργο του. Όπως του εξομολογείται εκείνη, έφυγε κομματιασμένη όταν κατάλαβε ότι (απλά) αποτέλεσε το μέσον για την επίτευξη του καλλιτεχνικού αποτελέσματος του γλυπτού του ενώ από τη μεριά της συνέλεγε τις κοινές τους στιγμές και τη δημιουργία του ως ό,τι πιο πολύτιμο. Έκτοτε, ζούσε (με την βιολογική έννοια) άδεια από εσωτερικό κόσμο. Ένα σαρκίο μόνο που αναπνέει μηχανικά και αδιάφορα, χωρίς νόημα, χωρίς συναισθήματα, χωρίς πνεύμα, χωρίς ψυχή. Το γλυπτό εκείνο είναι ό,τι έχει απομείνει από την Ιρένε ή η Ιρένε ολόκληρη βρίσκεται σε εκείνο το έργο που έγινε μοίρα της.
Η Μάγια, κουρασμένη από την επαναλαμβανόμενη, τυπική καθημερινότητα δίπλα στον Ρούμπεκ και αρκετά απεχθής για την τέχνη, βρίσκει στο πρόσωπο του κυνηγού Ούλφχαϊμ νέες ενδιαφέρουσες εμπειρίες που την γοητεύουν.
Οι χαρακτήρες του έργου συνειδητοποιούν και σχηματοποιούν τη θλίψη τους, τους λόγους για τους οποίους δεν ευτύχησαν οι ζωές τους, τις άνευ νοήματος μέρες της ύπαρξής τους. Και αποφασίζουν να δράσουν (αν όχι ν' αλλάξουν) παίρνοντας επιτέλους αποφάσεις που θα τους βγάλουν από τη μιζέρια τους -με το όποιο κόστος ή συνέπεια. Όταν όλα έχουν καταρρεύσει, όταν έχει χαθεί κάθε ψήγμα νοήματος, όταν κουβαλάς μόνο πληγές και πιστεύεις σε ψευδαισθήσεις... μπορείς να πάρεις την πιο ακραία απόφαση ως κάτι φυσικό κι επόμενο. Δεν υπάρχει πια φόβος μα σωτηρία (ψυχής).

Ανδρέας Φιλιππίδης

Γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1919 στην Αθήνα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, καθώς και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Σ.Ε.Η. και του Εθνικού Θεάτρου.
Ήταν εγγονός του ηθοποιού Ανδρέα Φιλιππίδη και γιος των ηθοποιών Μάνου Φιλιππίδη και Χρυσούλας Πατεράκη. Πρώτη του σύζυγος υπήρξε η ηθοποιός Δέσπω Διαμαντίδου και δεύτερη η ηθοποιός Λίλη Παπαγιάννη. Πέθανε στις 8 Ιανουαρίου 1989.
Η φωτογραφία είναι από το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Η δίκη» του Φραντς Κάφκα (θέατρο Χατζηχρήστου, 1971-1972).

Η Φρίκη στη λογοτεχνία

Στα πλαίσια των συναντήσεών μας στη Λέσχη Ανάγνωσης Λογοτεχνικών Έργων του Open Theater art, τα μέλη επιλέγουν μικρά αποσπάσματα με θέμα τη Φρίκη από αγαπημένα τους αναγνώσματα. Διαβάστε τις επιλογές μας και βαθμολογήστε τες ενώ παράλληλα θα συμμετέχετε στην κλήρωση για τρεις μοναδικές εκδόσεις.
1
Ο Φαμπρίτσιο ξαναφώναξε, όμως την ίδια στιγμή άκουσε το ουρλιαχτό του ζώου που παραφύλαγε κι έπειτα την άγρια κραυγή που του είχε παγώσει το αίμα πριν από λίγο. Είδε ένα μεγάλο σκοτεινό όγκο να προβάλλει από το δάσος και να ορμάει στο δρόμο. Προσπάθησε να σημαδέψει, χωρίς να τα καταφέρει. Μετά ακούστηκε μια κραυγή φρίκης, ένας συγκεχυμένος θόρυβος κι έπειτα το πνιγμένο γρύλισμα του ζώου που βουτούσε τη μουσούδα του στο αίμα. Όρμησε στη μέση του δρόμου και για κλάσμα του δευτερολέπτου το είχε απέναντί του: το τρίχωμα σηκωμένο, τα δόντια να προβάλλουν γεμάτα αίμα, τα μάτια κίτρινα. Σημάδεψε και πυροβόλησε, όμως το ζώο είχε κιόλας εξαφανιστεί. Μ' ένα εντυπωσιακό άλμα είχε χαθεί μέσα στο δάσος, ανάλαφρο, σαν να ήταν αέρινο.
Από το μυθιστόρημα του Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι, Χίμαιρα (εκδόσεις Ψυχογιός)

2
«Τρέμω στη σκέψη του τι μπορεί να 'χει κάνει ο κανακάρης σου για να μας καλέσουν στο σχολείο. Γιατί φυσικά δεν μπήκαν στον κόπο να μας φωνάξουν για να μας δώσουν συγχαρητήρια για την καλή του απόδοση στην τάξη. Αν τον βρήκαν να μαστουρώνει σε καμιά τουαλέτα, θα τον σκοτώσω! Αλλά να ξέρεις ότι για την κατάντια του φταις εσύ, που ποτέ δεν τον μάλωσες και που σ' έπιανε υστερία κάθε φορά που ετοιμαζόμουν να του τις βρέξω. Λούσου τα τώρα, κυρία Ελένη, παιδαγωγέ της δεκαετίας!»
Από το μυθιστόρημα της Μάιρας Παπαθανασοπούλου, Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα (εκδόσεις Πατάκη)

3
-Για να δούμε τι έχουμε εδώ... Αααα θείε, με απογοητεύεις! Τελικά κατάλαβα γιατί δε παντρεύτηκες ποτέ! Ποια γυναίκα θα σε έπαιρνε με τόσο μικρό...
Κλείνοντάς του το μάτι πονηρά έσκυψε προς το αυτί του.
-Μη στεναχωρίεσαι, αυτό θα είναι το  μυστικό μας... του ψυθίρισε.
Ο θείος της την κοίταξε έντρομος ενώ μούγκριζε σαν ζώο κουνώντας το κεφάλι εκλιπαρώντας την να μην κάνει αυτό που φοβόταν. Μα η Άμυ εντελώς αδίστακτα σηκώθηκε όρθια και πιάνοντας στα χέρια της το γεννητικό του όργανο το πριόνισε αργά και βασανιστικά σαν να ήταν ένα κομμάτι από χλωρό κλαδί.
Από το μυθιστόρημα του Μάριου Καρακατσάνη, Άμυ (το αντίτυπό μας ήταν από τις εκδόσεις Όστρια όμως πλέον το μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη)

4
Δεν ήμουν διόλου προετοιμασμένος γι' αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου και που έκανε τα μηνίγγια μου ξαφνικά να βουίζουν. Μια φωτογραφία που, σκοπίμως, δεν είχε μπει πρωτοσέλιδη.
Αν και η εφημερίδα είχε δημοσιεύσει το αρνητικό τού φιλμ, προφανώς «για να μη σοκαριστούν οι αναγνώστες», όπως αναφερόταν στη λεζάντα, εύκολα μπορούσε να διακρίνει κανείς σημάδια μιας αρρωστημένης βίας στο άψυχο γυμνό κορμί της φωτογραφίας που είχε ληφθεί μέσα στο νεκροτομείο. Παρά το «ανάποδο» μαύρο-άσπρο της φωτογραφίας, διέκρινα πεντακάθαρα τις βίαια ξεσκισμένες σάρκες του πτώματος. Από τους πιο σκληρούς ιστούς του, το στήθος και τους ώμους, πρέπει να έλειπαν ολόκληρες λωρίδες δέρματος, λες και το θύμα είχε περάσει από πλάνη ξυλουργείου. Ήταν σφαγμένος και γδαρμένος σε τέτοιο βαθμό, που έβλεπες να κρέμονται συμπαγή κομμάτια κρέατος, κυρίως απ' τα πλευρά και τους μηρούς του, ενώ η φρίκη έχασκε σαν χαβούζα από μια τρύπα στο στομάχι του. Ο δράστης τον είχε ξεκοιλιάσει και του είχε πετάξει τα άντερα έξω. Αυτό, όμως, που με έκανε να θέλω να ξεράσω τα δικά μου άντερα ήταν το τραύμα στο λαιμό του θύματος. Σχεδόν αποκολλημένος απ' το υπόλοιπο σώμα, όσος λαιμός είχε απομείνει ανέπαφος, έκανε το κεφάλι να κρέμεται σε πλήρη έκταση προς τα πίσω. Ένας ημιτελής αποκεφαλισμός, ακόμη μια ολοκληρωμένη αναγούλα...
Όσα σημεία του σώματός του είχαν γλυτώσει από τη σφαγή ήταν εκείνα που θα βοηθούσαν ίσως στην αναγνώριση του θύματος. Ο δύστυχος άντρας, θα 'ταν δε θα 'ταν, 25 χρόνων, με κοντό, σχεδόν ξυρισμένο, στρατιωτικό μαλλί, απροσδιορίστου χρώματος. Στο δεξί του μπράτσο, ή τουλάχιστον σε ό,τι είχε απομείνει από αυτό, ξεχώρισα ένα περίτεχνο τατουάζ -ένα βραχιόλι από ήλιους και φεγγάρια που ασυναίσθητα μου έφερε μια περίεργη αναστάτωση. Αυτό που δεν μπόρεσα να διακρίνω, λόγω της γωνίας της λήψης, ήταν τα γεννητικά του όργανα.
Ο συνάδερφος που υπέγραφε το κείμενο φρόντισε πάντως, να γεμίσει το οπτικό μου κενό με πάσα λεπτομέρεια. «Ο ιατροδικαστής...» έγραφε ο συντάκτης στο κομμάτι του, «...κάνει λόγο για σεξουαλικό έγκλημα. Σύμφωνα με τη γνωμάτευσή του, στα γεννητικά όργανα του θύματος βρέθηκαν ίχνη από κραγιόν, κάτι που ενισχύει το ενδεχόμενο της δολοφονίας να είχε προηγηθεί ερωτική επαφή».
Από το μυθιστόρημα του Λεωνίδα Καλλιδόνη, Τα δείπνα της Εκάτης (εκδόσεις Μοντέρνοι καιροί)

5
Πιο πάνω από μένα, προς το κεφάλι του κρεβατιού, η Σερένα Τζόυ έχει πάρει θέση, ξαπλωτή. Τα σκέλια της ανοιγμένα, εγώ κείμαι ανάμεσα τους, το κεφάλι μου πάνω στην κοιλιά της, το ηβικόν οστούν κάτω από τη βάση του κρεβατιού μου, τα μπούτια της με περιβάλλουν. Και αυτή με πλήρη ιματισμό.
Τα μπράτσα μου υψωμένα. Η Σερένα μου κρατάει τα χέρια στα δικά της. Αυτό υποδηλώνει πως αποτελούμε σάρκα μία, ένα πλάσμα. Στην πραγματικότητα σημαίνει πως αυτή ευαγγελίζεται την διαδικασία και, άρα, και τον καρπό της τελετής. Αν προκύψει. Τα δαχτυλίδια του αριστερού της χεριού ζουλάνε τα δάχτυλά μου. Μπορεί να είναι, ή και να μην είναι, εκδίκηση.
Η κόκκινη φούστα μου έχει ανυψωθεί μέχρι τη μέση μου, ο Ταξιάρχης βατεύει. Βατεύει το κάτω μέρος του κορμιού μου. Δεν λέω «κάνω έρωτα», γιατί δεν είναι τέτοιο πράγμα αυτό που κάνει. Συνουσία δεν θα το χαρακτήριζα, επειδή από την δραστηριότητα του (όχι πράξη) αυτή απουσιάσει το «συν» που υποδηλώνει πράξη με δύο ατόμων μέθεξη. Ούτε και η λέξη «βιασμός» αρμόζει· για ό,τι συντελείται εδώ έχω συναινέσει με υπογραφή. Δεν είχα και πολλά περιθώρια επιλογής. Ορισμένα όμως, πολύ περιορισμένα, περιθώρια μου προσφέρθηκαν. Εγώ διάλεξα αυτό εδώ.
Από το μυθιστόρημα της Margaret Atwood, Η ιστορία της πορφυρής δούλης (εκδόσεις Εστία)

6
Η Έιμι κάθεται ανακούρκουδα μερικά μέτρα μακριά μου, Τώρα πια δεν χωράνε ντροπές, και κατουράει στο πάτωμα χωρίς να ντρέπεται. Παρακολουθώ τη λεπτή δέσμη των ούρων της να πέφτει στα πλακάκια, μικροσκοπικές σταγονίτσες να αναπηδούν και να πιτσιλούν το βρόμικο εσώρουχό της. Λίγες βδομάδες νωρίτερα θα είχα αποστρέψει το πρόσωπό μου από το θέαμα, αλλά τώρα όχι.
Τα ούρα της φιδοσέρνονται αργά στο κατηφορικό δάπεδο κι ενώνονται με τα λιμνάζοντα περιττώματα που έχουν συσσωρευτεί στο βαθύτερο άκρο της πισίνας. Δεν μπορώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου από την πορεία τους, αλλά κάποια στιγμή χάνονται επιτέλους και οι τελευταίες σταγόνες, και το ψυχαγωγικό θέαμα παίρνει τέλος. Εκείνη αποτραβιέται στη γωνιά της. Χωρίς συγγνώμες, χωρίς χαιρετούρες. Έχουμε γίνει ζώα -αδιάφοροι για εμάς τους ίδιους και για τον άλλο.
Δεν ήταν πάντα έτσι. Στην αρχή ήμασταν έξαλλοι, δεν υπολογίζαμε τίποτα. Είχαμε αποφασίσει ότι δεν θα πεθαίναμε εδώ μέσα, ότι μαζί θα επιβιώναμε. Η Έιμι ανέβηκε στους ώμους μου, σπάζοντας τα νύχια της καθώς γαντζωνόταν στα πλακάκια, πασχίζοντας να φτάσει το χείλος της πισίνας. Όταν αυτή η απόπειρα απέτυχε, προσπάθησε να πηδήξει από τους ώμους μου για να το φτάσει. Αλλά η πισίνα έχει τεσσεράμισι μέτρα βάθος, ίσως και παραπάνω, και ακόμα κι αν προσπαθούσαμε μια ζωή, η σωτηρία θα φάνταζε άπιαστο όνειρο.
Από το μυθιστόρημα του M. J. Arlidge, Α Μπε Μπα Μπλομ (εκδόσεις Διόπτρα)

📖

➾ Θέλετε να βαθμολογήσετε τα αποσπάσματα και να συμμετέχετε στην κλήρωση; Κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα, αφού όμως πρώτα έχετε διαβάσει τους όρους των κληρώσεων εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 18 Ιανουαρίου 2018 και τα βιβλία θα αποσταλούν στον τυχερό ταχυδρομικά.
k
➾ Ο τυχερός αναγνώστης κερδίζει τα εξής: Έγκλημα στα Φιόρδ, Jorn Lier Horst (εκδ. Διόπτρα), Κινούμενη άμμος, Malin Persson Giolito (εκδ. Διόπτρα), Το ρέκβιεμ του Σαββάτου, Nicci French (εκδ. Διόπτρα)

Ανεξέλεγκτο πάθος

Σκέψεις της κ. Ελένης Ηλιοπούλου πάνω στο βιβλίο της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου
Κάθε άνθρωπος είναι ένα ξεχωριστό βιβλίο. Τούτο το βιβλίο, όμως, συνδυάζει  ανθρώπινο πόνο, ανθρώπινο πάθος, χρήμα, πλούτο, φτώχεια, ανθρώπινη ανάταση και ανθρώπινη καταρράκωση, τόσο σώματος όσο και ψυχής.
Η ευτυχία ανήκει στους ολιγαρκείς∙ η ηρωίδα μας, ωστόσο, η Φρίντα, απεδείχθη κατωτέρα των περιστάσεων. Η επιθυμία της να ξεφύγει από το φτωχικό κοινωνικό κατεστημένο, την μεταμόρφωσε σε μια ψυχρή υπολογίστρια, σε έναν άλλο, σύγχρονο Μακιαβέλι, ο οποίος δεν έχει κανέναν ενδοιασμό. Πατά επί πτωμάτων και τσαλακώνει ψυχές, ακόμα και αυτές των παιδιών της...
Η αρένα του ισπανικού εμφυλίου, ο εμφύλιος στην Ελλάδα, πόσες ψυχές κατακρήμνισαν στα Τάρταρα... μαζί και την ψυχή της Σωτηρίας, της τραγικής μάνας της Φρίντας. Της κατέκαυσε την ψυχή, άσε που έζησε ολάκερη ζωή μέσα στη στέρηση και στην απομόνωση. Άξεστη, ακαλλιέργητη, μα πάνω απ’ όλα αξιοπρεπής.
Η παντελής έλλειψις αισθημάτων και συναισθημάτων καθόρισε τις ζωές πολλών. Ο άνθρωπος έγινε προϊόν∙ σαν ακριβό προϊόν είδε η Φρίντα μας τον σύζυγό της και τον εκμεταλλεύτηκε εις το έπακρον. Σαν πολύτιμη παρουσία στη ζωή του είδε ο Στέφανος την Φρίντα και λάτρεψε μέχρι και τον αέρα που ανέπνεε. Άνθρωπος με λεπτά αισθήματα, κληροδοτημένα από την μητέρα του, την υπέροχη Ισαβέλα, υπόδειγμα συζύγου, μητέρας και γιαγιάς, με ένα φοβερό μυστικό να της κατακαίει την ψυχή.
Μεγάλη αντίθεση μεταξύ της φιλοδοξίας του πλούσιου συζύγου της Ισαβέλας για περισσότερα και του αγώνα των φτωχών για μια θέση στον ήλιο.

Η ψυχή μου σε απο-σπάσματα

Γράφει η Μαίρη Τσίλη
Ξημερώνει Κυριακή επάνω στα χείλη του Σαββάτου. Κι εγώ κάπου εδώ. Ανάμεσα στο τσιγάρο μου και στα τραγούδια που αγαπώ.
Μισά ρεφρέν και ολόκληρη στάχτη. Κι ο καπνός μέσα στα μάτια μου. Έτσι για να έχει μια αφορμή το δάκρυ και να δικαιολογήσει την ύπαρξη του.
Ψάχνω για έρωτες ακατάλληλους έτσι ακριβώς όπως ψάχνουν κι εκείνοι εμένα. Να μπλεχτούμε και να παίζει δυνατά η μουσική. Να μην ακούμε τι λέμε και να μην νιώθουμε όσα κάνουμε. Κάτι σαν πριβέ μπουρδέλο σωμάτων και ψυχών που αλλιώς μπορείς να το πεις και επανάσταση των μοναχικών.
Θέλω να αντέξω και πάλι απόψε. Μάγισσα των λέξεων με έχουν πει. Όσοι με ξέρουν τώρα πια, πότε νιώθουν συγκίνηση και πότε χαρά και γέλιο. Κάποιοι άλλοι λατρεύουν να με μισούν και κάποιοι άλλοι με θαυμάζουν ή φτάνουν σε οργασμό μαζί και χωρίς εμένα.
Κι εγώ δεν έμαθα ακόμα να σφυρίζω αδιάφορα.
Έγινα απλά ένα σημείωμα στο ψυγείο επάνω που γράφει: μην ξεχάσεις να με αγαπήσεις για αυτό που είμαι ή αλλιώς να με αφήσεις γιατί δεν ήμουν αυτό που ήθελες.

Υ.Σ.: Αν φύγεις δώσε μου πίσω το κλειδί της ψυχής μου και πάρε το τελευταίο μου χαμόγελο που σου άφησα έξω από την πόρτα. 

🍃

Copyright © Μαίρη Τσίλη All rights reserved, 2017
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από τμήματα πίνακα του John Skinner

Της ίδιας:
Τα οχτάρια της ψυχής μου
Μετά από μένα
Τόσος έρωτας χαμός

Η Ανθούσα Κορτσίνογλου και Το μωβ σκαντζοχοιράκι

Διαφέρουμε. Ξεχωρίζουμε. Πόσες φορές άραγε δεν ακούσαμε ή δεν πιάσαμε τον εαυτό μας να παραπονιέται: «Γιατί να μην είμαι σαν τον τάδε, την τάδε…». Όμως αν γνωρίζαμε τετ α τετ το πρότυπό μας, τον «κάποιον» δηλαδή, ίσως το «σαν» να μας απογοήτευε. Με το παραμυθάκι, ΤΟ ΜΩΒ ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΑΚΙ, φέρνω τα πάνω κάτω στις τοξικές αντιλήψεις! Το μωβ σκαντζοχοιράκι, αν και φημίζεται το κοφτερό μυαλό του, και το υπεραγαπούν, στεναχωριέται, επειδή «δεν είναι άσπρο σαν τη χήνα ούτε ροζ σαν την ποντικίνα». Έτσι, ακολουθεί τη συμβουλή της φίλης του κυρά-Πίτσας πεταλουδίτσας και επισκέπτεται το σοφότερο ζωάκι του δάσους, τον κόκκινο πετεινό, μήπως του προσφέρει λύση. Και ο κόκκινος πετεινός δίνει απάντηση ανατρεπτική, όχι καμιά παρτιτούρα, συνηθισμένη. Το μωβ σκαντζοχοιράκι έχει όνειρα, από εκείνα τα όνειρα, που μια αιωνιότητα σου πέφτει λίγη, για να τα εκπληρώσεις. Τάχθηκε αναμφίβολα στο ίδιο το όνειρο. Έχει, ακόμη, καλούς φίλους, τα ζωάκια του δάσους, και η αισιοδοξία του, η πεποίθηση πως είναι πλήρης, πως τον αγαπούν πολλοί, λυτρώνει βαθιά μέσα του το έρεβος της τρυφερής ψυχής του. Τι ζητάμε στην πραγματικότητα, όταν οι αντοχές μας «σπάνε»; Ένα καταφύγιο, την αποφορτισμένη διάσταση. Η καρδιά μόνο ξέρει. Το μωβ σκαντζοχοιράκι δυσκολεύεται να καταλάβει την αξία του. Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να καταλάβουν την αξία τους. Είμαι σίγουρη, θα θέλαμε δέκα τέτοιους κόκκινους πετεινούς στις καθημερινές συναναστροφές μας, να μας λένε: «Ξεχωρίζεις, ξεχωρίζεις και εσύ δεν το ορίζεις! Ποια σοφία αποκτάς, αν δεν τηράς τους νόμους της καρδιάς; Στην αγάπη των αλλονών, φιγουράρεις για άστρο φωτεινό! Και με τον άστατο καιρό, θα βρίσκεις ηρεμία. Να ξεσκάς απολαμβάνοντας των ζώων τη φιλία!». Απλά τα πράγματα.[1]
Ανθούσα Κορστίνογλου
Του
Ονείρου

Μουσική
Ωραία
Βελονιά

Σαν
Κελαρύζει
Αγαπημένη
Νότα
Τέχνης
Ζωντανής
Ολότελα
Χρυσή
Ολοφάνερη
Ιδίως
Ραίνει
Ανθρώπους
Και
Ιδέες[2]
Το παιδικό βιβλίο της Ανθούσας Κορτσίνογλου, Το μωβ σκαντζοχοιράκι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωρίωνας.

Η Ιωάννα Κοσιώρη Για μια Φαύστα

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο; 
Ι.Κ.: Ένα μέρος του βιβλίου προϋπήρχε. Ίσως και τα μισά ποιήματα να μετρούν στις πλάτες τους πάνω από 10 χρόνια. Πεταμένα, ή τώρα που το καλοσκέφτομαι, καλά κρυμμένα, σε συρτάρια, σε κουτιά αποθήκευσης, στις πρώτες σελίδες βιβλίων γραμμένα. Ζώντας καθημερινά την ανθρώπινη απώλεια μέσω της δουλειάς μου (νοσηλεύτρια ΜΕΘ σε δημ. Νοσοκομείο) κατάλαβα, πώς στην ζωή τίποτε δεν μένει. Μόνον τα βιβλία. Κι αν θα θελα να αφήσω την ψυχή μου εδώ, έπρεπε να υπάρξει κάτι απτό από μένα. Έτσι αφέθηκα να κυοφορήσω αυτό το βιβλίο.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ι.Κ.: Μια μόνον λέξη: Απώλεια.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ι.Κ.: Το βιβλίο αυτό εν μέρη χαρακτηρίζεται βιωματικό. Δεν είναι μέλημα μου να ταυτισθεί ο αναγνώστης. Αυτό που πραγματικά επιθυμώ, είναι να δώσω κίνητρο στους λιγότερο δυνατούς να βρουν τα λόγια να εκφράσουν όσα δεν μπόρεσαν και την ώθηση να αντέξουν την σκληρή πραγματικότητα, που όμως τελικά, αδράχνει ελπίδας.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ι.Κ.: Σίγουρα εθελοντικά θα προσάραζε σε τριτοκοσμική χώρα και θα έμενε εκεί εφ όρου. Η ανθρώπινη προσφορά νομίζω είναι από μόνη της ένα αέναο ταξίδι.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο:
Η ποιητική συλλογή της Ιωάννας Κοσιώρη, Για μια Φαύστα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Βρείτε το βιβλίο εδώ!

Ελευθέριος Βενιζέλος

Παρακολουθώ την πορεία του θεάτρου Τέσσερις Εποχές και του Γιάννη Μόρτζου εδώ και αρκετά χρόνια. Έως τώρα έχω δει το «Γιαννούλης χαλεπάς, η κοιμωμένη μου» του Γιώργου Χριστοδούλου και το «Εγώ, η Μάρθα Φρόυντ» της Φωτεινής Τσαλίκογλου. Είχα άριστες εντυπώσεις και για τις δύο παραστάσεις, έτσι δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι θα μου άρεσε και το νέο έργο του θιάσου, το «Ελευθέριος Βενιζέλος» του συγγραφέα Γρηγόρη Χαλιακόπουλου.
Το «Ελευθέριος Βενιζέλος» παρουσιάζεται φέτος για τρίτη συνεχή χρονιά, μετά την επιτυχημένη πορεία του και όχι αδίκως. Για άλλη μια φορά, μετά τον γλύπτη Χαλεπά και τον ψυχαναλυτή Φρόυντ, ο Γιάννης Μόρτζος και η Γιούλη Ζίκου προτίμησαν να ανεβάσουν ένα έργο που αφορά πραγματικό πρόσωπο.

Ο Μάριος Δημητριάδης Αγκαλιάζοντας το έρεβος


Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μ.Δ.: Πάντα μου άρεσαν τα διηγήματα και γενικά μετράω ένα μεγάλο αριθμό απ’ αυτά, στα συρτάρια μου. Το «Αγκαλιάζοντας το έρεβος» είναι μια συλλογή από τις πιο σκοτεινές, μελαγχολικές και αλληγορικές μου ιστορίες. Κάθε μια απ’ αυτές είναι αποτέλεσμα μιας διαφορετικής ψυχολογικής κατάστασης, συνεπώς μπορώ να πω ότι ήταν πολλά τα συναισθήματα που με ώθησαν να γράψω αυτό το βιβλίο. 

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Δ.: Έρεβος.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Δ.: Θα του έλεγα να αφήσει στην άκρη την στενή έννοια του «τρόμου» που έχει στον νου του και να το διαβάσει με ανοιχτό μυαλό, καθώς εκεί θα βρει πολλά περισσότερα απ’ ότι φαντάζεται.

Η Σάντρα Ελευθερίου και Ο φύλακας του Οκτώ - η αρχή...

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Σ.Ε.: Ξεκίνησα να γράφω χωρίς κάποια πρόθεση. Απλά και μόνο από ανάγκη να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, να εκφράσω συναισθήματα, να ταξιδέψω σ’ έναν κόσμο δικό μου. Η ιστορία του Αιμίλιου ήρθε από μόνη της, ένωσε τα κεφάλαια και τις παραγράφους και γέμισε τα κενά που είχα αφήσει.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Σ.Ε.: Φως (;)

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Σ.Ε.: Να βγάλει τα παπούτσια. 😊

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Σ.Ε.: Κάπου σε μια ανύπαρκτη Ευρωπαϊκή πόλη ενός πλασματικού 19ου αιώνα και θα ήταν ένα ταξίδι με διαφορετική διάρκεια για τον καθένα.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Σ.Ε.: …Η μέρα που είναι σαν όλες τις άλλες είναι η μέρα που σε φέρνει πιο κοντά στο πεπρωμένο σου. Επομένως, η «μέρα σαν όλες τις άλλες» είναι και η πιο σημαντική μέρα της ζωής σου.[1]

Στο βιβλίο «Ο φύλακας του 8κτώ – η αρχή...», η πλοκή εκτυλίσσεται σε μια άλλη διάσταση, σ’ έναν κόσμο φανταστικό, χωρίς χρόνο και τοπωνύμια. Είναι ένα βιβλίο μυστηρίου, αλλά και μια ιστορία για τη δύναμη της ψυχής στο ταξίδι της από το όνειρο στο έρεβος. Την πάλη μεταξύ καλού και κακού, που συνεχίζεται μέχρι την αιωνιότητα και μοναχά οι φύλακες μπορούν να της δώσουν τέλος. «Ο φύλακας του 8κτώ – η αρχή...» αφηγείται τις περιπέτειες ενός ανατρεπτικού ήρωα, του Αιμίλιου Τράι. Σε κάθε κατάδυση, κυριολεκτική και μεταφορική, ανακαλύπτει τον εαυτό του, τις δυνάμεις και τις αντοχές του. Κι όταν τελικά γνωρίσει τον έρωτα, το πεπρωμένο του θα τον οδηγήσει, στην αναζήτηση για το τελευταίο κομμάτι του παζλ: την καρδιά.[2]
Σάντρα Ελευθερίου
Το βιβλίο της Σάντρας Ελευθερίου, Ο φύλακας του 8κτώ: Η αρχή…, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική και έχει λάβει το Κρατικό Βραβείο Νεανικής Λογοτεχνίας Κύπρου. Περισσότερα για το βιβλίο εδώ!

Στο οπισθόφυλλο γράφει:
Κάθε μικρό και κάθε μεγάλο συμβάν στη ζωή σου, κάθε άνθρωπος που θα συναντήσεις, 
είναι ένα βήμα προς το πεπρωμένο σου. 
Τότε δεν το γνώριζα.
Πολλές είναι οι φορές που κοιτάζοντας πίσω, στον δρόμο της ζωής μου, βλέπω το δάκτυλο της αμφιβολίας να σβήνει τα όσα γνώρισα.
Φοβάμαι μήπως ξεχάσω όσα έχω αφήσει πίσω. 
Μην ξεχάσω ποιος είμαι.
Ψηλαφώ το σημάδι. Τότε θυμάμαι. 
Είμαι ο Αιμίλιος Τράι. Είμαι ο Φύλακας του 8.

Η Val O'Teli Κάτω απ' τη σκιά του Άθω

Όπως κάθε φορά, όταν ο άνθρωπος που απαντά ομιλεί την αγγλική -γλώσσα στην οποία μπορούμε να επικοινωνήσουμε και οι δύο πέρα της ελληνικής- κάτω από κάθε ερώτηση και απάντηση υπάρχει η μετάφραση στα ελληνικά ώστε η συνέντευξη να μπορεί να διαβαστεί από όλους τους αναγνώστες, η οποία γίνεται με μια «λέξη προς λέξη» διάθεση παρά με ελεύθερη απόδοση των νοημάτων.
Διαβάστε τι μου είπε η Val O'Teli για το μυθιστόρημά της αλλά και τις δικές μου εντυπώσεις από το βιβλίο.
Please share a brief description of your novel.
V.O.T.: My story focuses on the journey of a famous photographer to the island of Skiathos in order to collect material for his next exhibition. Although his mission begins as a professional venture, the character soon realizes that this is a deeper exploration not only of the place and the local community, but mainly of self-awareness and fulfillment.
Πείτε μας δυο λόγια για την υπόθεση του μυθιστορήματος.
V.O.T.: Η ιστορία μου εστιάζει στο ταξίδι ενός διάσημου φωτογράφου στο νησί της Σκιάθου προκειμένου να συλλέξει υλικό για την επόμενη έκθεσή του. Παρόλο που η αποστολή του αρχίζει ως επαγγελματικό εγχείρημα, σύντομα αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μια βαθύτερη αναζήτηση, όχι μόνο του μέρους και της τοπικής κοινωνίας, αλλά κυρίως αυτογνωσίας και εκπλήρωσης.

How did the idea come from?
V.O.T.: The idea emerged from an actual journey to Skiathos and the discovery that, apart from being a popular tourist destination, the island offered opportunities to think and look further than that. During the winter, the atmosphere described by Papadiamantis in his books was more than present, affecting the way I looked at the places and people around me.
Πώς σας ήρθε η ιδέα;
V.O.T.: Η ιδέα προέκυψε από ένα πραγματικό ταξίδι στην Σκιάθο και στην ανακάλυψη ότι, πέρα από ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός, η ατμόσφαιρα που περιγράφτηκε από τον Παπαδιαμάντη στα βιβλία του ήταν παραπάνω από παρούσα επηρεάζοντας τον τρόπο που κοίταζα τα τοπία και τους ανθρώπους τριγύρω μου.

What motivates you to get inspired and write stories?
V.O.T.: My main motivation has always been the people and the way we interact. Close observation of human behaviour and emotions is my great source of inspiration, as well as those magical places around the globe which can excite my imagination and offer potential stories.
Τι σας παρακινεί να εμπνευστείτε για να γράψετε;
V.O.T.: H κύρια ενεργοποίησή μου ήταν ανέκαθεν οι άνθρωποι και ο τρόπος αλληλεπίδρασης μας. Η στενή παρατήρηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και των συναισθημάτων είναι οι κυριότερες πηγές της έμπνευσής μου, όπως και τα μαγικά τοπία της υδρογείου που εξιτάρουν την φαντασία μου και προσφέρουν ιστορίες.

Are there any books by other authors that you wish you had written?
V.O.T.: There are so many books I wish I had been gifted to write, but if I had to choose I’d pick “One Hundred Years of Solitude” by Gabriel García Márquez and “Great Expectations” by Charles Dickens.
Υπάρχουν βιβλία άλλων συγγραφέων που εύχεστε να είχατε γράψει;
V.O.T.: Υπάρχουν τόσα πολλά βιβλία που εύχομαι να είχα ευλογηθεί να γράψω, αλλά αν είχα να επιλέξω θα διάλεγα το Εκατό χρόνια μοναξιάς του Gabriel Garcia Marquez και το Μεγάλες προσδοκίες του Charles Dickens.

Which one is most preferred? To be adored by critics or read by millions of book-lovers?
V.O.T.: I would prefer to be read by millions of book-lovers. It is my conviction that successful or classical books are the ones that stand the test of time and are appreciated by the public of all times.
Ποιο είναι προτιμότερο; Να σε λατρεύουν οι κριτικοί ή να σε διαβάζουν εκατομμύρια βιβλιόφιλοι; V.O.T.: Θα προτιμήσω να με διαβάζουν εκατομμύρια βιβλιόφιλοι. Πεποίθησή μου είναι ότι τα κλασικά βιβλία είναι αυτά που αντέχουν τη δοκιμασία του χρόνου και εκτιμούνται από τους αναγνώστες όλες τις εποχές.

What's the next step? Have you thought about your next novel? Would you like to share your future plans?
V.O.T.: I am currently sketching out my next story, building stone by stone this new world of characters, events and places. Writing has always been my obsession and there are so many stories out there waiting to be told. It’s a never-ending process.
Έχετε σκεφτεί το επόμενο σας μυθιστόρημα; Θα θέλατε να μοιραστείτε τα μελλοντικά σας πλάνα;
V.O.T.: Ήδη σχεδιάζω την επόμενη ιστορία μου, χτίζοντας πέτρα πέτρα αυτόν τον νέο κόσμο χαρακτήρων, περιστατικών και τοποθεσιών. Η συγγραφή είναι πάντα η εμμονή μου και υπάρχουν τόσες πολλές ιστορίες εκεί έξω που περιμένουν να ειπωθούν! Είναι μια διαδικασία χωρίς τέλος.

Please, describe the perfect day.
V.O.T.: Being close to the people I love, sharing moments, having the luxury to contemplate, let my imagination run free, listening to music or re-reading my favourite writers, cherishing a purple, winter sunset is what I call a perfect day.
Περιγράψτε την τέλεια μέρα.
V.O.T.: Να είμαι δίπλα σε ανθρώπους που αγαπώ, να μοιράζομαι στιγμές, να έχω την πολυτέλεια να ατενίζω, να αφήνω τη φαντασία μου να τρέχει ελεύθερη, να ακούω μουσική ή να ξαναδιαβάζω τους αγαπημένους μου συγγραφείς, να λατρεύω κάτι μωβ... το χειμωνιάτικο δειλινό είναι αυτό που αποκαλώ τέλεια μέρα.

Share a positive thought.
V.O.T.: When we love and appreciate ourselves, then our guardian angel is happy and actually whispers in our ears.
Μοιραστείτε μια θετική σκέψη.
V.O.T.: Όταν αγαπάμε και εκτιμάμε τους εαυτούς μας, τότε ο φύλακας άγγελός μας είναι χαρούμενος και ψιθυρίζει στα αυτιά μας.

Send a message to this world.
V.O.T.: There will ultimately come the time for the society of men to take a leap towards a more substantial existence -that is away from personal gain and closer to a deeper compassion for all living beings.
Στείλτε ένα μήνυμα στον κόσμο.
V.O.T.: Τελικά θα έρθει η στιγμή για την κοινωνία των ανθρώπων να κάνει το άλμα προς την ουσιαστική ύπαρξη -που είναι μακριά από το προσωπικό κέρδος και πιο κοντά στη βαθιά συμπόνια για όλα τα ζωντανά όντα.
Διαβάζοντας το μυθιστόρημα, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πόσο πλησιάζει στα ελληνικά χρώματα που θαρρείς και γράφτηκε από Ελληνίδα αφού έχει πετύχει την ατμόσφαιρα και τους ανθρώπους του ελληνικού νησιού επακριβώς. Δεν είναι μόνο οι περιγραφές των τοπίων. Η σκιαγράφηση της κλειστής κοινωνίας του νησιού φανερώνει άνθρωπο που έχει ζήσει στην Σκιάθο, αν όχι σε κάποιο ελληνικό νησί.

Ως δομή χωρίζεται σε δύο μέρη με το πρώτο εξ αυτών να συστήνει τα πρόσωπα, να δημιουργεί τις σχέσεις και τους συσχετισμούς ενώ κλείνει με μια απρόσμενη ανατροπή ό,τι πρέπει για να σε εθίσει στη συνέχεια, και το δεύτερο να κορυφώνει κι ολοκληρώνει την ιστορία. Ο μεγάλος όγκος του μπορεί να προβληματίσει κάποιους αναγνώστες, όμως η ανάγνωση κυλά πολύ όμορφα και η γραφή είναι απλή και χειμαρρώδης· με μικρές εκπλήξεις από λογοτεχνικές-ποιητικές εκρήξεις στα σημεία.

Εκτός από τον βασικό ήρωα για τον οποίο προσφέρονται πολλές πληροφορίες έτσι κι αλλιώς, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι υπόλοιποι χαρακτήρες, με την γριά να μου μένει ως η πιο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα του βιβλίου. Ο χαρακτηρισμός γριά, για την υπερήλικη μόνιμη κάτοικο του νησιού, απαντάται στο ανάγνωσμα και προφανώς έχει προτιμηθεί επειδή της προσφέρει μια μυστικιστική αύρα μάγισσας παρά για να τονίσει τα χρόνια της. Πρόκειται ουσιαστικά για μία αντιπαθητική προσωπικότητα: πικρόχολη, κάπως αγενής, ειρωνική και κυνική που όμως διαθέτει απέραντη σοφία, είναι κατασταλαγμένη και απόλυτα συμφιλιωμένη με τη ζωή (όπως της ήρθε, αδιαμαρτύρητα) και το θάνατο. Η γυναίκα αυτή αφοσιώθηκε στην οικογένειά της βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό της, στοιχείο που αναγνωρίζω και σε άλλους χαρακτήρες του βιβλίου όπως στην μάνα και τη θεία. Άνθρωποι που γνωρίζουν από ανιδιοτελή αγάπη, που ξέρουν από θυσία, που δε βάζουν μπροστά το εγώ και το θέλω (τους) αλλά τον άλλο και τις ανάγκες του, που ξέρουν να αγαπούν με αυτόν τον μοναδικό τρόπο που δεν διεκδικεί, δεν απαιτεί δοσοληψία, δεν δημιουργεί ενοχές, αλλά αφήνει τον άλλον ελεύθερο να πετάξει μακριά.

Το βιβλίο, πέρα από την πλοκή αυτή καθαυτή, παρέχει μια ενδοσκόπηση στην ψυχή, μια πάλη του «πρέπει» με το «θέλω», μια αναμέτρηση με τη ζωή και το νόημά της. Πολλοί θα αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους στις σελίδες του. Οι χαρακτήρες είναι οικείοι και βρίσκονται τριγύρω (σου).

Σαν υστερόγραφο... κράτησα μια φράση που νομίζω περικλείει τα πάντα: Η μεγαλύτερη τέχνη στη ζωή είναι να κάνεις στόχο την απόλαυση του παρόντος.
Κλικ για περισσότερα της Τζένης Κουκίδου
Το μυθιστόρημα της Val O'Teli, Κάτω απ' τη σκιά του Άθω, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αέναον. Περισσότερα για το βιβλίο και τη συγγραφέα θα βρείτε εδώ.

Σαν επίλογος...
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
V.O.T.: Η ιδέα της ιστορίας προέκυψε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Σκιάθο. Εκεί διαπίστωσα ότι, παρόλο που το νησί έχει καθιερωθεί ως ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός, στην πραγματικότητα συνεχίζει να διατηρεί την ατμόσφαιρα που περιγράφει ο Παπαδιαμάντης στα βιβλία του και έχει πολύ περισσότερα να επιδείξει, αρκεί να είναι κανείς διατεθειμένος να περιπλανηθεί και να κοιτάξει λίγο πιο προσεκτικά. Έτσι γεννήθηκε ο κεντρικός μου ήρωας.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
V.O.T.: Υπερβατικό.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
V.O.T.: Να δείξει εμπιστοσύνη στην αλήθεια των χαρακτήρων, να δει με τα «μάτια» των λέξεων, να φανταστεί τα μαγικά στιγμιότυπα και τις αφηγήσεις του ήρωα και να πορευτεί μαζί του σε αυτό το ιδιότυπο ταξίδι ανακάλυψης.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
V.O.T.: Το βιβλίο μου είναι από μόνο του ένα πραγματικό ταξίδι, που μας πηγαίνει στο νησί της Σκιάθου για 7 περίπου μήνες.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
V.O.T.: «Στα όνειρα της νιότης σου βρίσκεται η ψυχή του κόσμου. Εκεί χτυπάει η αληθινή καρδιά σου, άφοβη, ατρόμητη και παντοδύναμη. Μα ακόμα κι αν τα ξέχασες, ακόμα κι αν τα έκλεισες ερμητικά στο σεντούκι του μυαλού σου, κοίτα γύρω σου, άκου τα όνειρα των νέων και πιάσε ξανά το νήμα από εκεί που το άφησες. Εκεί θα βρεις την ψυχή αυτού του κόσμου».

Ευχαριστώ τις εκδόσεις Αέναον για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες εκφράσεις του κειμένου μου είναι αποσπάσματα του μυθιστορήματος.

Η Μαρία Ζαχαράκη και η Μαύρη Πεταλούδα

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μ.Ζ.: Η περιέργεια για την κβαντική φυσική.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Ζ.: Σιβυλλικό.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Ζ.: Να έχει ανοιχτό μυαλό.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Μ.Ζ.: Ελλάδα, Αμερική και Ιρλανδία. Νομίζω θα κρατούσε «2 ζωές».

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Μ.Ζ.: Το πεπρωμένο γράφεται από το χέρι του θεού και σβήνεται από το χέρι του ανθρώπου.

Η ψυχή μου άντεχε, στην αιωνιότητα, στο έρεβος, στον θάνατο… κι όμως αντιστεκόμουν στο όνειρο και έκανα μακροβούτι στην πραγματικότητα, τη μόνη βέβαιη διάσταση του κόσμου. Να γιατί χρειάζεσαι αντοχές, αν δεν έχεις καρδιά, αν κάποιος σου την έχει αρπάξει, μόνο μια κβαντική υπέρθεση μπορεί να σε σώσει από τον εαυτό σου και αυτό λέγεται «μαγεία».[1]
Μαρία Ζαχαράκη

Ο Δημήτρης Σωτάκης και Ο κανίβαλος που έφαγε έναν Ρουμάνο

 Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Δ.Σ.: Δε θυμάμαι ακριβώς, ήθελα να γράψω την ιστορία μιας θυσίας.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Δ.Σ.: Στο δωμάτιό μου.

Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή;
Δ.Σ.: Εσωτερικά χρόνια, λειτουργικά μερικούς μόνο μήνες.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Δ.Σ.: Λίγο παράξενο.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Δ.Σ.: Μια ιστορία για τους ανθρώπινους ρόλους, για τον έρωτα, τη δίνη του χρόνου.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Δ.Σ.: Τις ωραίες στιγμές που περνούσαν μαζί οι ήρωες.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Δ.Σ.: Δεν ξέρω, μάλλον όλοι αυτή τη φορά.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Δ.Σ.: Μια δεύτερη σκέψη σε σχέση με όλα αυτά που νομίζουμε ότι είμαστε.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Δ.Σ.: Η βαρετή ζωή.

Φοβάστε...
Δ.Σ.: Τους ηλίθιους.

Αγαπάτε...
Δ.Σ.: Τους ανθρώπους.

Πρόταση γάμου

Όλοι μας γνωρίζουμε και αγαπάμε τα μεγάλα δραματικά έργα του Τσέχωφ, αλλά λίγοι έχουμε δει κάποια από τα όχι και τόσο γνωστά μονόπρακτά του. Τα περισσότερα μονόπρακτα του Τσέχωφ, αντίθετα με τα γνωστά του έργα, είναι κωμικά, οι ήρωες είναι συνηθισμένοι άνθρωποι που τους απασχολούν ζητήματα «καθημερινής βλακείας», στενοχωριούνται και πνίγονται μέσα σε μια κουταλιά νερό.
Κάπως έτσι βρίσκουμε και τους ήρωες του μονόπρακτου «Πρόταση γάμου». Ο Ιβάν Βασίλιεβιτς, νεαρός και ευκατάστατος κτηματίας, λιγάκι υποχόνδριος και πολύ φοβισμένος για την υγεία του, αποφασίζει ότι θέλει να παντρευτεί. Επισκέπτεται λοιπόν τον γείτονά του, Στεπάν Στεπάνοβιτς, επίσης πλούσιο κτηματία, και του ζητά το χέρι της κόρης του, Ναταλίας. Ο Στεπάν Στεπάνοβιτς ενθουσιάζεται με την ιδέα να αποκαταστήσει την κόρη του και αμέσως την φωνάζει για να δώσει και αυτή την συγκατάθεσή της. Η Ναταλία Στεπάνοβνα μην γνωρίζοντας τις προθέσεις του Ιβάν Βασίλιεβιτς, καυγαδίζει μαζί του για την κυριότητα ενός κτήματος. Μαθαίνοντας όμως τις τρυφερές του προθέσεις τον καλοπιάνει. Η ηρεμία όμως κρατά μόνο για λίγο αφού το μελλοντικό ζευγάρι θα τσακωθεί ξανά για το ποιος από τους δύο έχει το καλύτερο σκυλί! Ο πατέρας αγανακτισμένος από τους συνεχείς καυγάδες τους θα τους ευχηθεί βίον ανθόσπαρτο και θα κλείσει το μάτι στο κοινό: ετοιμαστείτε για την οικογενειακή ευτυχία!

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη