Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Πιετά, Μιχαήλ Άγγελος

Ένα άγαλμα που αναπνέει
Φίλες και φίλοι,

Ο Μιχαήλ Άγγελος βρισκόταν στη Ρώμη όταν δέχτηκε την παραγγελία για μια «Πιετά από μάρμαρο», δηλαδή μια «Παρθένο Μαρία ντυμένη, με τον νεκρό Χριστό στην αγκαλιά της».
Το έργο ανατέθηκε από τον Γάλλο καρδινάλιο Ζαν Μπιλιέρ και προοριζόταν για τον δικό του τάφο στον ναό της Αγίας Πετρονίλα. Ωστόσο, βρήκε μια περίοπτη θέση στην βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό.

Ο Τόλης Αναγνωστόπουλος και το Βαθύ ρήγμα


Βιώματα
Ανάκριση
Θυσία
Υστεροφημία

Ρίχτερ
Ήλιος
Γυρισμός
Ματαιοδοξία
Αλήθεια[1]

Η Κωνσταντινιά Μπαλτά για το Ιδανικά είδα

Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Κ.Μ.: Αν νιώθαμε την απόλυτη ευτυχία στον υλικό κόσμο, θα πετούσαμε στον αέρα σαν τα πουλιά.

Την δημιουργία;
Κ.Μ.: Η δημιουργία έχει αρχή μα δεν έχει τέλος, αρκεί να υπάρχει η έμπνευση.

Την επιτυχία;
Κ.Μ.: Η επιτυχία δεν είναι οριστική. Αυτό που μετριέται είναι ο βαθμός δυσκολίας του αγώνα που κάνεις για να πετύχεις το σκοπό. Αν ο αγώνας στηρίζεται πάνω σε ηθική βάση είναι δυσκολότερο να πετύχεις, αλλά αν το καταφέρεις, θα το απολαύσεις στο μέγιστο βαθμό.

Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Κ.Μ.: Σε ηλικία 13 χρονών ζωγράφισα τον πρώτο μου πίνακα με λάδι σε μουσαμά. Το θέμα ήταν ένα άλογο έξω από μια καλύβα στην εξοχή (ούτε που θυμάμαι σε ποιαν/ον τον χάρισα). Ένιωσα απίστευτη χαρά και καμάρωνα που με θαύμαζαν.

Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Κ.Μ.: Θα ήταν η σκηνή όπου ο Ντίνος Ηλιόπουλος φωνάζει «Κάτω οι κλέφτες! Κάτω οι λωποδύτες!» στην ταινία Φωνάζει ο κλέφτης (1965).

...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Κ.Μ.: Μια μουσική σύνθεση, που μπορώ να ακούσω και να ξανακούσω είναι το τραγούδι “It's a man's world” από τους Luciano Pavarotti & James Brown.

...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Κ.Μ.: Αν ζούσα μια στιγμή στο χρόνο, θα ήθελα να ζήσω στην αρχαία Ελλάδα και να είμαι μαθήτρια του φιλόσοφου Σωκράτη.

Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Κ.Μ.: Η χαρά έχει χρώμα κίτρινο σαν την ανατολή του ήλιου.

Η λαχτάρα;
Κ.Μ.: Η λαχτάρα έχει χρώμα κόκκινο σαν το κεράσι.

Black Hat Bones

Δίσκος: Born In A Thunder
Πρώτη μου επαφή με τα παιδιά, δεύτερος δίσκος τους όπως μαθαίνω και προετοιμάζομαι από όσα λίγα έχω ακούσει για βουτιά αγαπημένη σε μια εποχή που προφανώς δεν έχει τελειώσει (άλλωστε τίποτα δεν τελειώνει αν δεν το αφήσεις εσύ ο ίδιος να σβήσει, right?)

Θα βγω απ' το Αυγό

3ος χρόνος επιτυχίας για μια παράσταση αποκλειστικά για βρέφη!

Οι θεατές της παράστασης ενδέχεται να μην έχουν πει ακόμα την πρώτη τους λέξη ή να έχουν σταθεί στα πόδια τους, όμως ακούνε, πιάνουν, αισθάνονται και εκδηλώνουν τη χαρά ή τη δυσαρέσκειά τους άμεσα. Είναι το απαιτητικότερο κοινό του κόσμου αλλά αξίζει να δώσεις τα πάντα για να το ικανοποιήσεις.
Η ομάδα Anumati κάνει ακριβώς αυτό μέσα από μια ειδικά σχεδιασμένη σαρανταπεντάλεπτη παράσταση για μωρά. Τα μωράκια ταξιδεύουν στον παραμυθένιο κόσμο με τη βοήθεια του Λευτέρη, ενός νεογέννητου περιστεριού που κάνει τα πρώτα του φτερουγίσματα εξερεύνησης.
Γονείς και βρέφη βιώνουν μια μοναδική διαδραστική εμπειρία ενώ οι εκπαιδευμένοι performer δημιουργούν ένα απόλυτα ασφαλές περιβάλλον, επιστρατεύουν οπτικά και ηχητικά ερεθίσματα (σχήματα, μουσικές, χρώματα) προκειμένου να διασκεδάσουν τους θεατές, να ενεργοποιήσουν τις αισθήσεις τους, να διεγείρουν την φαντασία τους, να αυξήσουν την παρατηρητικότητα τους... να τους προτρέψουν να αλληλεπιδράσουν με το νέο, απείρως μαγικότερο και σύνθετο, περιβάλλον.
Η Σάρα Τοσκάνο απαντά στις ερωτήσεις μου σχετικά με την παράσταση Θα βγω απ' το Αυγό και λύνει όλες τις απορίες.

Ένας μήνας στην εξοχή

Όλοι όσοι με γνωρίζουν ξέρουν την αγάπη μου για τη Ρωσία και τους Ρώσους συγγραφείς, που τους θεωρώ αληθινά αξεπέραστους. Έτσι, με μεγάλη ανυπομονησία πήγα να δω το γνωστό έργο του Ιβάν Τουργκένιεφ, Ένας μήνας στην εξοχή. Δεύτερος λόγος που ήθελα να δω την συγκεκριμένη παράσταση ήταν η συμμετοχή του Πέτρου Αποστολόπουλου, καλού και αξιόλογου φίλου και χαρισματικού ηθοποιού.

Αυτόν τον Μάρτη

🎤Ο βραβευμένος στην Αμερική από την Akademia Music Award στο Λος Άντζελες, τραγουδιστής και συνθέτης του ροκ συγκροτήματος InFraReD, John Sarhianakis, έρχεται στην Αθήνα για μια εμφάνιση στο KAPU (Χαλδείας 34, 2109606760) την Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018 στις 22:00. Ένα Live Acoustic σετ διασκευών γνωστών τραγουδιών από την μουσικές σκηνές: Αμερικής & Μ. Βρετανίας (Nirvana, Linkin Park, Guns'n'Roses, Red Hot Chili Peppers, Audioslave, Pearl Jam, System Of A Down, The Cure, U2, κ.ο.κ.). Τον συνοδεύουν στην κιθάρα ο Γιάννης Οικονόμου και στο πιάνο ο Κωνσταντίνος Δεληόγλου. Ελεύθερη Είσοδος
🎭Μη χάσετε το ψυχολογικό θρίλερ Και τα αγόρια κλαίνε του Μιχάλη Παπαδόπουλου σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου, στο Θέατρο ΜΠΕΛΛΟΣ (Κέκροπος 1, Πλάκα, 2103229889) κάθε Πέμπτη στις 21:45, με τον Γιώργη Κοντοπόδη στο ρόλο του serial killer John Gacy. Περισσότερα για το έργο μπορείτε να διαβάσετε εδώ όμως, φέτος ο μονόλογος έχει γίνει διάλογος ενώ το πρώτο θύμα του Gacy ζωντανεύει στη σκηνή απαιτώντας απαντήσεις από τον άνθρωπο που του αφαίρεσε τη ζωή· ρόλο που ερμηνεύει ο πρωτοεμφανιζόμενος Γιώργος Ντάβος. Αυστηρώς ακατάλληλο για τα παιδιά.
🎭 Στο θέατρο Μπέλλος (Κέκροπος 1, Πλάκα, 2103229889) κάθε Παρασκευή στις 21:45 μπορείτε να δείτε και την παράσταση Η σιδηρά πρωθυπουργός του Μιχάλη Παπαδόπουλου σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου. Ένα πολιτικό θρίλερ μυστηρίου και ανατροπών, με πολύ χιούμορ και ανάσες γέλιου, εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα του παρελθόντος με την ελπίδα στο μέλλον να μοιάζουν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Στη σουίτα ενός ξενοδοχείου η πρωθυπουργός Μ., ο ιδιαίτερός της και μια καμαριέρα συναντιούνται σ’ ένα παιχνίδι εξουσίας, ίντριγκας και πολιτικών σκανδάλων κάνοντας την ιστορία αυτή δυστυχώς πολύ επίκαιρη για τις μέρες μας. Παίζουν: Βασίλης Θεοδώρου, Γιούλη Κεφαλά, Γεωργία Σιακαβάρα.

🎭 Στις 7 Μαρτίου κάνει πρεμιέρα και η Βρωμιά του Robert Schneider στο θέατρο Σταθμός (Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα, 2114036322) και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00. Ο Σαντ είναι τριάντα χρονών. Από μικρός ονειρευόταν να φτάσει στ’ αστέρια. Από μικρός διάβαζε και μελετούσε λογοτεχνία και γερμανική γλώσσα. Ο Σαντ γεννήθηκε στο Ιράκ. Σήμερα ζει στη Γερμανία που τόσο είχε αγαπήσει. Είναι ένας ακόμα μετανάστης. Θα ήθελε να είναι σαν όλους τους άλλους. Θα ήθελε να μπορεί να τους μιλάει. Να μπορεί να μπαίνει στο μετρό. Αλλά είναι ξένος. Ο Σαντ νοιώθει μοναξιά και φόβο. Ζει κλεισμένος στο δωμάτιό του. Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου // Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου // Σκηνικό/Κουστούμι: Παναγιώτα Κοκκορού // Σχεδιασμός αφίσας: Κάρολος Πορφύρης // Φωτογραφία αφίσας: Γιώργος Γιαννίμπας // Στο ρόλο του Σαντ, ο Κωνσταντίνος Φάμης
🎭 Ο Γάμος του Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ στο θέατρο Ειλισσός (Αγλαονίκης 3 & Βουλιαγμένης 40, Κυνοσάργους, Αθήνα, 2109214248, 6944301678) κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 από τη Θεατρική Ομάδα του Νικόλα Σπανού. Το γέλιο στο «Γάμο» τρυπάει το σκοτεινό μοτίβο της ζωής και το παράλογο συνορεύει με το τραγικό. Απόδοση Κειμένου/Σκηνοθεσία: Νικόλας Σπανός, Μουσική: Θέμης Τελόγλου // Σκηνικά-κοστούμια: Βασιλική Σπανού // Φωτισμοί: Πολυδεύκης Κυρλίδης // Ερμηνεύουν: Κωνσταντίνος Μπλάθρας, Βαγγέλης ΚαρατζάςΚατερίνα ΤσακανάκηΜιχάλης ΖαχαρίαςΘεοδώρα ΣτεμπάριΓιάννος Γαβαλάς. Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά.

🎭Το έργο “BABY with the bathwater” γράφτηκε από τον Αμερικανό συγγραφέα Christopher Durang to 1982. Πρόκειται για μια κωμωδία στα πρότυπα των κωμωδιών του Mel Brooks, που αν και παρουσιάστηκε 36 χρόνια πριν, πραγματεύεται με πολύ επίκαιρο τρόπο το θέμα του αυτοπροσδιορισμού της ταυτότητας του φύλου. Η παράσταση που θα παρουσιαστεί στο Μαύρο Κουτί (Black Box) του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, (ύψος Χαμοστέρνας), Ταύρος, 2103418550 & 2103418579) έχει μεταφραστεί από τον Χρήστο Παρίδη ο οποίος έκανε μια επίκαιρη απόδοση του έργου με σύγχρονα στοιχεία, έχει «ντυθεί» με την εικαστική επιμέλεια Άγγελου Παπαδημητρίου, και έχει πλαισιωθεί μουσικά από τους ευρηματικούς Burger Project ενώ ο σχεδιασμός φωτισμών είναι της Στέλλας Κάλτσου. Σκηνοθεσία: Αναστασία Κουμίδου // Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Απατσίδου // Κίνηση - Χορογραφίες: Στεφανί Τσάκωνα // Φωτογραφίες: Aris Hathaway // Video Trailer: Κώστας Αυγέρης // Παραγωγή: Red Moonlight Productions // Παίζουν οι ηθοποιοί: Αθηνά Αλεξοπούλου, Χάρης Μπόσσινας, Ντέπυ Πάγκα, Μαργαρίτα Παπαγιάννη, Γιώργος Σουλεϊμάν, Εύα Φρακτοπούλου // Στο ρόλο του ψυχιάτρου ακούγεται η Φωνή του Άγγελου Παπαδημητρίου. Από 2 Μαρτίου ως 25 κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00
🎤Το Αστικό Βαριετέ της πόλης επιστρέφει! Τρίτωσε το κακό... Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο και κάτι ψιλά, το Δε Variéte vol.3 επιστρέφει στη νύχτα, ανανεωμένο, κωλοπετσωμένο και αδιάκριτο με καινούρια κείμενα, αλλά ίδιες αντιλήψεις… Με εξαιρετικούς μοναδικές, απίθανες, απίστευτες, συγκλονιστικές, αδιανόητες, αυτονόητες, απονενοημένες παραστάσεις, στο The HUB Events (Αλκμήνης 5, Κάτω Πετράλωνα, 2103411009). Στον ίδιο χώρο που τους ανέχεται τόσα χρόνια, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν γιατί... Θα αναγνωριστούν μετά τον θάνατό μας… Παίζουν οι ηθοποιοί(αλφαβητικά): Στέλλα Αντωνίου, Σάββας Κοβλακάς, Άννα - Αθηνά Κολιοφώτη, Μάκης Παπαδημητράτος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Κώστας Φυτίλης // Σε guest μοναδικές εμφανίσεις συμμετέχουν μουσικοί και άλλοι καλλιτέχνες που θα ανακοινώνονται μια βδομάδα πριν. // Κείμενα-Σκηνοθεσία: Μάκης Παπαδημητράτος & Αντώνης Τσιοτσιόπουλος // Βοηθός σκηνοθέτη: Δέσποινα Σταυρίδη // Σκηνικά: Ριχάρδος Κουλουμπούσης // Κοστούμια: Ομάδα Boudoir // Μουσική: Κώστας Νικολόπουλος // Ηχητική επιμέλεια & Χειριστής Κονσόλας: Αντρέας Μιχόπουλος // Φωτισμοί: Δαμιανός Τίμνιος // Γραφιστική Επιμέλεια: Τρούλη Παυλίδη // Φωτογραφίες: Γιώργος Σγουρός // Διεύθυνση Παραγωγής & Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη & Κωνσταντίνος Πλατής // Από 3 Μαρτίου κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 20:00
🎭 Η Ατροπίνη είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με θέμα τη βία εναντίον των γυναικών και την διαστροφή της εκδίκιδης. Η αιώνια μάχη μεταξύ δυνατού και αδύναμου. Όταν η Μαρτζ πέφτει θύμα βιασμού καταφέρνει να αφοπλίσει και να ακινητοποιήσει το δράστη. Μέσα σε έναν αγώνα επιβίωσης ξεκινά ένα ψυχολογικό παιχνίδι: Ποιος τελικά είναι ο θύτης και ποιος το θύμα; Ένα έργο καθηλωτικό και επίκαιρο όσο ποτέ αμφιταλαντεύεται μεταξύ ωμού ρεαλισμού και ακραίου σουρεαλισμού, με στόχο να μας προβληματίσει σχετικά με την "μεταμόρφωση" του ανθρώπου σε τέρας όταν πρόκειται για την επιβίωση του. Μία παράσταση βασισμένη στη ταινία Extremities του William Mastrosimone, εμπνευσμένη από πολλές αληθινές ιστορίες. Από την Πέμπτη 1η Μαρτίου και κάθε Πέμπτη στις 21:00 στο Faust Bar - Theatre - Arts. (Καλαμιώτου 11 και Αθηναίδος 12, Μοναστηράκι, 2103234095). Παίζουν: Δημήτρης Δημάκης, Ελένη Μαστρολέων, Ελένη Βρακά, Σίλια Κατραλή Μινωτάκη. // Διασκευή - Επιμέλεια κειμένου: Ελένη Μαστρολέων, Σίλια Κατραλή Μινωτάκη // Σκηνοθεσία: Σίλια Κατραλή Μινωτάκη.

🎭Οι Εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ από την ομάδα Μύθος σε μετάφραση–διασκευή Νίκης Τριανταφυλλίδη που είναι προσαρμοσμένη για να ανέβει με σύγχρονο τρόπο και σκηνοθεσία Ζωής Τριανταφυλλίδη παίζεται για δεύτερη συνεχή χρονιά με επιτυχία. Δείτε το στα πλαίσια του 1ου Πανελλήνιου φεστιβάλ παραμυθιού στο θέατρο Παραμυθίας, την Παρασκευή 16/3 στις 21:00 (Παραμυθίας 27, Κεραμεικός, 6993723117)
Ο Φάλσταφ , ένας ευγενής σπάταλος στα γλέντια, που δεν έχει να πληρώσει ούτε τους υπηρέτες του πια, σκαρφίζεται διάφορες απάτες και κλεψιές με όπλο τη γοητεία που νομίζει πως ασκεί πάνω στις γυναίκες. Οι κυράδες του Ουίνδσορ όμως που εκτός από χαρούμενες είναι και τίμιες τον βάζουν στη θέση του με σκληρό και χαριτωμένο τρόπο. Κουστούμια: Χριστίνα Μπλιθικιώτη // Τεχνικός ήχου: Βασίλης Κουσουνέλος // Παίζουν κατά σειρά εμφάνισης: Φάλσταφ Στάθης Γεωργόπουλος, Σβέλτη Ζωή Τριανταφυλλίδη, κα Παίητζ Ιωάννα Προσμίτη, κα Φόρντ Αντριάννα Ρωμανού.
🎭Στο έργο του Γιώργου Καστρούνη, Θεός Απών, ο Φραγκίσκος, ένας άστεγος, που κάποτε ήταν πολύ πλούσιος, καταστρέφεται οικονομικά και χάνει όλη του την περιουσία. Ζει περιπλανώμενος στα παγκάκια της Αθήνας από επιλογή, με την πεποίθηση ότι κάποια στιγμή θα βρει τη δύναμη να συναντήσει την κόρη του για να τις εξηγήσει όλα όσα έχουν συμβεί, και να τον συγχωρέσει. Όταν όμως έρχεται εκείνη η στιγμή διαπιστώνει ότι δεν είναι όλα όπως τα φανταζόταν και το παιχνίδι που του παίζει η μοίρα θα αποβεί μοιραίο… Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιώργος Καστρουνής // Μουσική Επιμέλεια: Νίκος Κοτροκόης // Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Μητροβγένης // Σχεδιασμός Φωτισμών: Βαγγέλης Μαρούλης // Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαριλένα Καμπιώτη // Παίζουν: Αλέξης Μαρτζούκος, Νίκος Λάμπρου, Θάνος Κυριαζής, Γιώργος Λαμπάτος, Κωνσταντίνος Μητροβγένης, Ιούλιος-Καίσαρ Αθανασίου, Μαριλένα Καμπιώτη, Νίκος Χριστοφυλλάκης. Κάθε Σάββατο στις 21:00 ως 31 Μαρτίου στο Θέατρο της Ημέρας (Γεννηματά 20, Αμπελόκηποι, 22106929090, 2106995777)

Αυτοκράτωρ Αδριανός

του Χρήστου Λιακόπουλου


Είδαμε πρόσφατα τον θεατρικό μονόλογο Αυτοκράτωρ Αδριανός, σε κείμενο, σκηνοθεσία, πρωταγωνιστικό ρόλο, επιλογή μουσικής και φωτισμούς του Χρήστου Λιακόπουλου, στο θέατρο Αλκμήνη. One-man show, λοιπόν, κυριολεκτικά. Και εφόσον αναλαμβάνει κάποιος τέτοιο ρίσκο, πρέπει να είναι και έτοιμος για τα πάντα. Αν και η συγκεκριμένη παράσταση πηγαίνει απρόσμενα καλά, αφού διανύει την δεύτερη χρονιά παραστάσεων και προβλέπεται να συνεχιστεί και του χρόνου. Αποτελεί περισσότερο απόδειξη πως αν θέλει ο άνθρωπος να δουλέψει και να παράξει έργο μπορεί να το κάνει και μάλιστα με επιτυχία.

Ο Μιλτιάδης Πλαγιαννάκος και Το καταφύγιο στον ουρανό

Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Μ.Π.: Την μετράμε στην ηρεμία και στη ζεστασιά που αναδίδουν τα χαμόγελα των ανθρώπων στις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουν...

Την δημιουργία;
Μ.Π.: Την μετράμε στα προσωπικά κατορθώματα των ανθρώπων στη ζωή τους...

Την επιτυχία;
Μ.Π.: Την μετράμε στην αποφασιστικότητα και την σιγουριά ενός βλέμματος...

Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Μ.Π.: Το πρώτο μου έργο είναι το Καταφύγιο στον Ουρανό! Το συνέγραψα στην ηλικία των 24 ετών. Και σαν τον ολοκλήρωσα ένιωσα ένα συναίσθημα μακαριότητας και ψυχικής γαλήνης! Γιατί μόλις είχα καταφέρει να εκπληρώσω ένα μεγάλο μου όνειρο…

Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Π.: Δεν μου έρχεται δυστυχώς κάποια στο νου, μα θα αφορούσε, αν υπήρχε, έναν αφανή και εσωστρεφή στοχαστή, ο οποίος μέσω των έργων του, προτρέπει τους συνανθρώπους του να κυνηγήσουν τα ιδανικά τους...

...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Μ.Π.: Θα ακούγαμε απαλή, κλασική μουσική, η οποία θα θύμιζε τον ήρεμο και ονειροπόλο χαρακτήρα μου…

...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Μ.Π.: Θα ζούσα στην Αθήνα του 5ου αιώνα, την εποχή της μεγάλης ακμής της στους διάφορους τομείς του ανθρώπινου πνεύματος και ιδιαίτερα της φιλοσοφίας...

Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Μ.Π.: Έχει το χρώμα του ουράνιου τόξου, γιατί η χαρά προκύπτει από τον αρμονικό συνδυασμό των διάφορων ''αποχρώσεων'' που εμφανίζει η ζωή του καθένα μας...

Η λαχτάρα;
Μ.Π.: Έχει βαθύ κόκκινο, σαν έναν ανεκπλήρωτο έρωτα που πολεμάμε με πάθος να εκπληρώσουμε...

Η Έλενα Χ. Στανιού και Ο πίνακας

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Ε.Σ.: Από την επαφή με την καθημερινότητα και τα σύγχρονα προβλήματα. Ήθελα να δείξω ότι και η τραγικότητα μπορεί να αποτελεί μέρος της ζωής του ανθρώπου, αλλά, τελικά, πολλά πράγματα μπορεί να είναι μέσα στο μυαλό μας.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Ε.Σ.: Στο σπίτι μου, στο Βόλο.

Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή;
Ε.Σ.: Πάνω από ένα χρόνο, γιατί οι γύρω υποχρεώσεις μου είναι πολλές.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Ε.Σ.: Ως μία μελέτη της ψυχής και του υποσυνείδητου.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Ε.Σ.: Η πρωταγωνίστρια του έργου, η φιλόλογος Μαρία Ανδρέου, παλεύει μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, χωρίς να φαίνεται ότι το γνωρίζει. Στ’ αλήθεια, δεν μπορεί να καταλάβει για μεγάλο διάστημα, τι είναι αλήθεια και τι όχι. Για κείνη, όλα όσα βιώνει είναι μία τραγική πραγματικότητα, η πραγματικότητα της απώλειας του παιδιού της.
Μαζί της πάσχει και ο αναγνώστης και προσπαθεί να βρει, αν αυτό είναι δυνατόν, μια αχτίδα φωτός, για να πάρει μια ανάσα. Και η αχτίδα φαίνεται να έρχεται σιγά σιγά μέσα από το πρόσωπο του ψυχιάτρου της, Κωνσταντίνου Παπαποστόλου, που κάνει ό,τι μπορεί να τη βοηθήσει.
Τα παιχνίδια του μυαλού, τελικά, μπορεί να είναι πάρα πολλά, γιατί το υποσυνείδητο έχει τεράστια δύναμη.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Ε.Σ.: Τα πάντα! Από την πρώτη λέξη ως την τελευταία, πραγματικά το χάρηκα πάρα πολύ! Ιδιαίτερα ευχαριστήθηκα το τραγούδι «Όνειρο μέσα σ’ όνειρο» από Τα Διάφανα Κρίνα!

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Ε.Σ.: Φυσικά η Μαρία! Είναι μια μάνα, σύζυγος, γυναίκα που παλεύει με όλα όσα της έτυχαν να σταθεί στα πόδια της. Δεν είναι καθόλου εύκολο και οι στιγμές αδυναμίας είναι πολλές. Όμως είναι εκεί για όλους. Η Μαρία Ανδρέου δεν είναι απλά ένας χάρτινος ήρωας, είναι η γνωστή μας, η φίλη μας, είμαστε όλοι εμείς.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Ε.Σ.: Συγκίνηση, αναπόληση, λύπη, αγωνία, χαρά, ανακούφιση, έκπληξη, ανατροπές! Ποικίλα ανθρώπινα και καθημερινά συναισθήματα.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Ε.Σ.: Να είναι καλά τα παιδιά μου.

Φοβάστε...
Ε.Σ.: Τα αεροπλάνα.

Με τις δεκαεφτά συλλαβές του είναι...

Η πιο σύντομη ποιητική φόρμα στον κόσμο είναι το χαϊκού* κι αυτήν επέλεξε η Αθηνά Μελή ως εκφραστικό τρόπο στις αναζητήσεις της. Και καθώς ένα χαϊκού αποτελείται από δεκαεπτά συλλαβές, καταλαβαίνουμε την ύπαρξη του αριθμού στον τίτλο του βιβλίου -παρά το γεγονός ότι η ποιήτρια έδωσε νέα δομή στα έργα της βρίσκοντας έναν τρόπο να απελευθερωθεί από τη δέσμευση των δεκαεπτά συλλαβών αλλά χωρίς να αλλοιώσει την ιαπωνική παράδοση.

Διάσπαρτος στο βιβλίο ο ρομαντισμός. Σα να γράφει με το χέρι, μολύβι και χαρτί. Και ψυχή. Και μια καλαισθησία τόσο στους όμορφους διάκοσμους των σελίδων όσο και στις εικόνες. Σε αυτές βλέπουμε ιαπωνικά έργα του 19ου και 20ου αιώνα συμπληρώνοντας έτσι τον ιαπωνικό αέρα του βιβλίου σε ό,τι αφορά στην παράδοση και την αισθητική.

Φθινοπωρινή δολοφονική βροχή


Όλα άρχισαν με ένα περίεργο βουητό.
Είχε πάρει το αμάξι της και κοίταζε το ηλιοβασίλεμα σε ένα ύψωμα.
Από κάτω γκρεμός και μετά η άγρια θάλασσα.
Στο χέρι της κρατούσε ζεστό καφέ που είχε ετοιμάσει από το σπίτι μέσα σε θερμό και καθώς τον άνοιξε η μυρωδιά πλημμύρισε το εσωτερικό του αυτοκινήτου.
Την διαπέρασε η δυνατή γεύση του νοιώθοντας μια μικρή ανατριχίλα στο σώμα της.

Να κοιτά τον ορίζοντα που διαχωριζόταν με τη θάλασσα με μια οριζόντια πινελιά.
Χαμογέλασε και δεν ήθελε να σκέφτεται τίποτα άλλο.
Ένοιωθε μια ολοκληρωμένη μικρή σφαίρα χαμένη στο σύμπαν.
Όλα ήταν τακτοποιημένα τώρα και η ζωή της θα κύλαγε όμορφα.

Κοίταζε τα σύννεφα να παίρνουν σχήμα, αργά, σε μια μορφή, σα κάποιος θεός να την κοιτάει επίμονα στα μάτια.
Μαυρίλα μαζεύτηκε και τώρα δίπλα από τη μορφή εκείνη μέσα στα σύννεφα, εμφανίστηκαν στρόβιλοι γύρω του με κεραυνούς να τους συνοδεύουν.
Το ηλιοβασίλεμα είχε πεθάνει.

Ψωμί


Διηγήματα αυτοτελή και σπονδυλωτά συνθέτουν τη συλλογή του Χρίστου Τσιαήλη με τον περιεκτικό τίτλο «Ψωμί», μια λέξη που κρύβει μέσα της μια ολόκληρη διεργασία: την προπαρασκευή, τη ζύμωση, την προσφορά, την ανάγκη για επιβίωση.

Η αληθινή απολογία του Σωκράτη

Κώστα Βάρναλη
Στις 1 Φεβρουαρίου 2018 συναντηθήκαμε τα μέλη της φιλαναγνωσίας στη βιβλιοθήκη της Ορέστου να συζητήσουμε για ένα βιβλίο ευανάγνωστο, ευχάριστο και σύντομο που έδεσε με τον διαθέσιμο χρόνο που είχαμε για την ανάγνωσή του. Πρόκειται για την αληθινή απολογία του Σωκράτη κατά τη βαρναλική εκδοχή. Είναι ένα βιβλίο που προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις και συζητήσεις, γιατί καυτηριάζει την ανισότητα στις κοινωνικές τάξεις, την κοινωνική εκμετάλλευση των απονήρευτων πολιτών από τους επιτήδειους γλωσσοπλάστες και τους έχοντες πολιτική εξουσία.

Ο Χάρης Γαντζούδης και τα Κλικ δευτερολέπτων


Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Χ.Γ.: Ένας πολύ καλός μου φίλος, αρκετό καιρό πριν, μου χάρισε ένα όμορφο σημειωματάριο το οποίο κουβαλάω πάντα μαζί μου. Σιγά-σιγά οι σελίδες του άρχισαν να γεμίζουν με σκέψεις, εικόνες της πόλης, ανθρώπους που ψάχνουν να βρουν λύσεις ώστε να χτίσουν ένα καλύτερο αύριο μιας και το σήμερα, οι καταστάσεις που βιώνουν, τους πληγώνει. Τον περασμένο Αύγουστο οι ιστορίες αυτές ήρθαν στα χέρια του εκδότη Δημήτρη Τσουκάτου και σήμερα, μέσα από τις Εκδόσεις Λέμβος εύχομαι στα χέρια αρκετών αναγνωστών.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Χ.Γ.: Αναζήτηση.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Χ.Γ.: Κάποιες από τις ιστορίες είναι σκληρές, κάποιες αισιόδοξες κι άλλες όχι. Κάποιες χαρούμενες και κάποιες θλιβερές. Κάποιοι ήρωες τα καταφέρνουν και κάποιοι άλλοι όχι. Όπως συμβαίνει και στη ζωή. Αυτό λοιπόν που θα συμβούλευα τον αναγνώστη είναι να σταθεί με κατανόηση απέναντι τους.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Χ.Γ.: Σίγουρα θα κρατούσε 50 μέρες, όσες και οι ιστορίες του βιβλίου. Τώρα για τόπους δε μπορώ να πω μιας και οι ιστορίες αναφέρονται σε ψυχές που βασανίζονται από κάτι και έχουν ως τελικό προορισμό την προσωπική τους λύτρωση.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Χ.Γ.: «...Μα τώρα το αύριο λιγοστεύει. Το νιώθει στις κινήσεις του. Το βλέπει στις ρυτίδες του προσώπου του. Έσπασε τον καθρέφτη να μην βλέπει. Έσπασε τη ζωή του να μη νιώθει».


Η συλλογή μικρών πεζών του Χάρη Γαντζούδη, Κλικ δευτερολέπτων, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λέμβος.

Μαζί σου, για το τίποτα

του Άκη Δήμου
σε σκηνοθεσία Κώστα Μπάρα, από την ομάδα HashArt 
«Όλα γίνονται για μια αγκαλιά ξυπνώντας...»

Η ομάδα HashArt μετά το περσινό «Ο Γλάρος... αυτό ήθελα να πω» επιστρέφει δίνοντας το δημιουργικό παρών της με ένα κωμικό έργο. Το «Μαζί σου, για το τίποτα» είναι το νέο έργο του Άκη Δήμου, μια κωμωδία που μας μιλάει για την ιστορία ενός θεατρικού που το ανέβασμά του δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ένας σκηνοθέτης επιχειρεί να διασκευάσει την «Ανιούτα» (ένα μικρό διήγημα του Τσέχωφ) και μέσα από τις περιγραφές του –σωματοποιημένες στους ρόλους των ηθοποιών επί σκηνής–, παρατηρούμε ένα σύνολο ανθρώπων και σχέσεων να οδηγούνται στις καλλιτεχνικές αλλά και τις προσωπικές τους αλήθειες. Οι πρόβες ξεκινάνε, τα όρια όμως είναι λεπτά, το ταλέντο τους υπό αμφισβήτηση και η τρέλα διάχυτη! Περνάνε δια πυρός και σιδήρου με εντάσεις, ιδέες, τραγούδια, κορυφώσεις, τσακισμένες υπομονές και εντέλει όλα θα πάνε στραβά και η διασκευή δεν υλοποιείται. Η διαδικασία ωστόσο είναι εκείνη που μετράει, το ταξίδι που ρίχνει τις μάσκες και διδάσκει μαθήματα ζωής.

Στέλλα Στρατηγού

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1931 και πρωτοεμφανίστηκε στο θεατρικό σανίδι με τον θίασο των γονιών της, Βασιλείου και Αμαλίας Στρατηγού, σε ηλικία μόλις επτά ετών. Ήταν αδελφή των επίσης ηθοποιών Στέφανου, Ρένας και Αλέκας Στρατηγού ενώ υπήρξε σύζυγος του Τόλη Βοσκόπουλου. Για την καλλιτεχνική της δραστηριότητα τιμήθηκε με διακρίσεις και βραβεία από διάφορους δήμους και φορείς. Πέθανε στις 9 Οκτωβρίου 2005.

Γυναίκες


Πόσο χαρούμενη και ανανεωμένη βγήκα στο τέλος αυτής της παράστασης δεν περιγράφεται! Και θα σας εξηγήσω τους λόγους έναν έναν.

Πρώτος λόγος: είναι η πρώτη φορά που ζωντανεύει θεατρικά το υπέροχο έργο της Γαλάτειας Καζαντζάκη «Γυναίκες». Η Γαλάτεια Καζαντζάκη γεννήθηκε ως Γαλάτεια Αλεξίου στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1881 και μορφώθηκε σε γαλλικό σχολείο αλλά και από την οικογένειά της. Το 1911 παντρεύτηκε τον Νίκο Καζαντζάκη και έζησε μαζί του έως και το 1926, την χρονιά που χώρισαν. Σε δεύτερο γάμο παντρεύτηκε τον ποιητή και κριτικό Μάρκο Αυγέρη. Έχει γράψει μυθιστορήματα, διηγήματα, παιδικά βιβλία, θεατρικά έργα, αναγνωστικά βιβλία για τις τάξεις του Δημοτικού και έχει αρθρογραφήσει στα περιοδικά Πινακοθήκη, Νέα Ζωή και Νουμάς. Ενταγμένη στο ΚΚΕ διώχτηκε για τις ιδέες της από την δικτατορία του Μεταξά. Το μυθιστόρημά της Γυναίκες γράφτηκε το 1931 σε μορφή επιστολών.

Όταν ο ήλιος μπήκε στο δωμάτιο

«Όταν ο ήλιος μπήκε στο δωμάτιο»: αυτός ο λιτός και συνάμα περιεκτικός τίτλος κοσμεί τη συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Μολέσκη. Η συλλογή αυτή των 18 στον αριθμό διηγημάτων με έκανε να νιώσω σαν να κρατάω στα χέρια μου ένα ημερολόγιο του οποίου κρυφοκοιτάζω τις σελίδες, ανακαλύπτοντας πλευρές τη ζωής του συγγραφέα, που άλλες έχει την ανάγκη να φωτίσει περισσότερο και άλλες να τις αφήσει στη σκιά της λογοτεχνικής διάστασης.

Για μια φαύστα

“το βλέμμα δίχως έναστρο ουρανό”
“ποτήρι γυάλινο η μοναξιά μου,
Ψάχνει ξύδι λευκό, αντί κρασί για να γεμίσει.”

Αν και η ποιήτρια ομολογεί “τις λέξεις θρήνησα κι απόψε” ευτυχώς για μας μόνο θρήνος δεν είναι.

“Η βουλιμία των ανθρώπων μας έκανε αναλώσιμο προϊόν” και δυστυχώς λίγοι μόνο έχουν βρει τρόπο να αντιστέκονται χωρίς να βλάπτουν εαυτούς.
“Ξεδίψασες τις ανάγκες σου πίνοντας μονορούφι τα μισοάδεια ποτήρια από τραπέζια άλλων.”

“Τα όνειρα θηρία, τα μαστίγωνες να ημερώσουν. Και εκείνα σαν σκυλιά σου έγλειφαν τα πόδια.”
“θεώρησα πως οι άνθρωποι αρκούν για όλα, μα στ’ αλήθεια που είναι οι άνθρωποι;”
“Θέλω νερό για να πλυθώ και ήλιο να ανθίσω” και “δανεικά φιλιά”

“κάτι αλμυρό θα ρίξω στο κορμί μου”“ας εκτροχιαστούμε για λίγο”
Κλικ εδώ για περισσότερα της Κωνσταντίνας Νίκα
Η ποιητική συλλογή της Ιωάννας Κοσιώρη, Για μια φαύστα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα της συλλογής.

Κερδίστε το!
Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 11 Μαρτίου 2018 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά/παραδοθεί στον τυχερό από το koukidaki.
k
Καλή τύχη!

Ο Θάνος Κουλουβάκης και η Ώρα κοινής φασαρίας

Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Θ.Κ.: Για να μετρήσουμε την ευτυχία πρέπει αρχικά να ξέρουμε τί είναι ευτυχία. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν βρει τον ορισμό της – ίσως δεν πρόκειται να τον βρουν εν τέλει. Είναι δύσκολο να ορίσεις –και κατ' επέκταση να μετρήσεις– κάτι τόσο αόριστο. Θεωρώ ότι μπορούμε να αρκεστούμε στην αποδοχή της ευτυχίας μας –ή τουλάχιστον την αποδοχή αυτού που ορίζουμε ως «ευτυχία».

Την δημιουργία;
Θ.Κ.: Η δημιουργία του κάθε ανθρώπου –η εκάστοτε δημιουργία– αποτελεί προσωπική υπόθεση. Θεωρώ πως θα ήμουν ιερόσυλος αν τολμούσα να μετρήσω την δημιουργία του καθενός. Άλλωστε ποιος με έχρησε ζυγαριά της δημιουργίας εν γένει;

Την επιτυχία;
Θ.Κ.: Θα μπορούσα να πω ότι την επιτυχία μπορούμε να τη μετρήσουμε πιο εύκολα από την δημιουργία και την ευτυχία. Εν τούτοις –και σε αυτή την περίπτωση– πρέπει να ορίσουμε τί σημαίνει επιτυχία. Θέλω να πω ότι η επιτυχία για τον κάθε άνθρωπο διαφέρει. Επομένως, η επιτυχία μπορεί να μετρηθεί μονάχα από τον ίδιο μας τον εαυτό –για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Θ.Κ.: Το πρώτο μου έργο το ολοκλήρωσα στην ηλικία των 17. Να αναφέρω ότι αυτό το έργο είναι το μοναδικό που έχει εκδοθεί ως τώρα, η «Ώρα Κοινής Φασαρίας». Αποφάσισα να εκδώσω τα πρώτα μου ποιήματα διότι έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία για εμένα. Βέβαια, έχω παρέμβει και τα έχω αλλάξει ενίοτε σε ορισμένα σημεία από τη δημιουργία μέχρι την έκδοσή τους.

Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Θ.Κ.: Δύσκολη ερώτηση... Θα έλεγα, μάλλον, κάποια σκηνή από την ταινία The Hours. Ίσως η τελευταία σκηνή της ταινίας καθρεφτίζει τον κόσμο μου... και οι τελευταίες φράσεις “To look life in the face, always, to look life in the face and to know it for what it is. At last to know it, to love it for what it is, and then, to put it away.

...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Θ.Κ.: Υποθέτω ότι θα ακούγαμε μία ερωτική μπαλάντα –ιδανικά στα Γαλλικά. Λατρεύω τη ρομαντική μουσική και προσπαθώ η ζωή μου να της μοιάζει.

...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Θ.Κ.: Σίγουρα στο μέλλον. Σε έναν κόσμο απελευθερωμένο και ελεύθερο. Στη γη της αγάπης –στην ουτοπία μου.

ΘΡΑΞ ΠΑΝΚC (Thrax Punks)

Δίσκος: Πανκοπανηγυροψυχεδέλεια
«Κουκουνούδα», «Ψες Είδια», «Γιούρια», «Δέντρο» και «Τσιρτσιλιάγκους» επίσημα τα πέντε κομμάτια του demo δίσκου τους. Αρκετά γνωστοί και δραστήριοι τον τελευταίο χρόνο, με κάμποσες εμφανίσεις στο ενεργητικό τους αλλά να τα λέμε και όπως είναι τα πράγματα, τους αξίζει! Στο διαδίκτυο βρίσκεις live τους, όμως για εμένα είναι μια μπάντα που περιμένω μια ολοκληρωμένη δουλειά τους στο μέλλον. Αν συνεχίσουν στο παραδοσιακό μοτίβο και ξεκινήσουν να γράφουν δικούς τους στίχους νομίζω θα μείνω με το στόμα ανοιχτό αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, όταν έχεις να κάνεις με punk καλά κάνουνε ρε τότε και δε σου δίνουνε αυτό που περιμένεις, καλά κάνουνε και ηχογραφούνε πέντε κομμάτια στο στούντιο κι αυτά υπό μορφή live, ακούρευτα, με βερμούδες, να πετάνε γλώσσα και καρφιά οι ήχοι και οι κιθαριές, γιατί αυτό είναι το punk, νέτα σκέτα!

Αμάραντοι λεμονανθοί

Στο σημερινό μας άρθρο θα αφιερωθούμε σε ένα βιβλίο που τα γεγονότα του ξεκινούν το 1922, όταν ακόμη η Μικρά Ασία φλέγεται…

Στο εισαγωγικό κεφάλαιο συναντούμε την Αγγελική, γινόμενοι μάρτυρες στο δυνατό χαστούκι που δέχεται αδιαμαρτύρητα από τον άντρα της. Ένα βίαιο γεγονός που μας δημιουργεί εξαρχής ερωτηματικά για τα όσα μπορεί να προηγήθηκαν.

Ό,τι απομένει

Μια κοινή ιστορία μέσα από τις αφηγήσεις τριών προσώπων μας δίνει την ευκαιρία να αναρωτηθούμε για το δίκαιο και το άδικο του καθενός. Για τις αξίες της κοινωνίας μας σήμερα και το πόσο έχουν αμβλυνθεί. Ο άνεργος, ο κατ’επιλογή υπάλληλος και η γυναίκα που κάποτε είχε όραμα να προσφέρει και κοινωνικό έργο μαζί με τη δουλειά της, η νοσοκόμα, μέσα από συμπτώσεις καταλήγουν σε μια αναμέτρηση η οποία αφήνει με διαφορετικό τρόπο τα σημάδια της στον καθένα. Κοινά σημεία και των τριών είναι η μοναξιά, ο φόβος και η ανάγκη να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Με ποιο τρόπο όμως τα διεκδικεί καθένας από αυτούς; Και τελικά υπάρχει κάτι που να απομένει σήμερα ή όχι;

Το έργο γράφτηκε το 2012 από τον Ιρλανδό συγγραφέα Jonathan Bailie και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Ο συγγραφέας παρατηρεί και αφηγείται μέσα από τα μάτια των ηρώων του τη ζωή και τα διλήμματα, τις ατυχίες και τις πτώσεις -συναισθηματικές και κοινωνικές- των ανθρώπων. Το έργο του Bailie σχολιάζει την πτώση των αξιών αλλά και το φόβο που είναι ευδιάκριτος γύρω μας, καθώς μια απλή πράξη καλής πρόθεσης μπορεί να πυροδοτήσει έναν εφιάλτη.
Οι ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης της παράστασης αφιερώνουν χρόνο να μας μιλήσουν για το έργο...

Πείτε μας δυο λόγια για το ρόλο σας, για τον ήρωα που ενσαρκώνετε.

Γιάννης Βλάχος: Καταρχάς ο συγγραφέας δεν δίνει ονόματα στους 3 βασικούς του χαρακτήρες. Ο ήρωας μου είναι ένας άνθρωπος που έχει κάνει αρκετές δουλειές και δεν ελπίζει σε κάτι "σπουδαίο". Είναι ένας καθημερινός άνθρωπος της διπλανής πόρτας που ζει μόνος του, διαβάζει την εφημερίδα του, βλέπει τον αγώνα του και πίνει την μπύρα του. Ένας άνθρωπος που θέλει να ζήσει μέσα στο δικό του "εγώ" χωρίς να κάνει αισθητή την παρουσία του στους γύρω του. Παρόλα αυτά εξαιτίας ενός συμβάντος βλέπουμε ότι έχει παραπάνω ανθρωπιά από αυτή που προβάλλει και αυτό είναι κάτι που θα αποβεί μοιραίο για την πορεία του.

Χριστιάνα Πανοπούλου: Η ηρωίδα μου είναι μια σύγχρονη γυναίκα που βιώνει μια σκληρή καθημερινότητα μέσα σε ένα νοσοκομείο κάνοντας μια δουλειά που δεν αγαπάει και ζώντας με μια μητέρα που χρειάζεται συνέχεια φροντίδα. Μέρα με τη μέρα οι επιλογές στενεύουν και οι προσωπικές αξίες της φθείρονται όλο και περισσότερο αφού από πουθενά δεν υπάρχει η ελπίδα του έρωτα, της επικοινωνίας και της εξέλιξης για κάτι καλύτερο.

Γιώργος Τσιάλος: Ο ήρωας που ενσαρκώνω είναι ένας νεαρός άνδρας, γύρω στα 25, στην δύση του εφηβικού του ενθουσιασμού και στην ακμή του ανδρικού παρορμητισμού του. Παίρνει τα ρίσκα του, θέλει να γίνει "παίκτης". Είναι συνήθως σε υπερδιέγερση. Δεν θα διστάσει πουθενά προκειμένου να προστατεύσει ή να εντυπωσιάσει την αγαπημένη του. Είναι και νάρκισσος. Και βαθιά γνώστης της "πιάτσας". 

🎭

-Πόσο ταυτίζεστε μαζί του, αν ταυτίζεστε, πόσο διαφοροποιείστε, πόσο κοντά σε σας είναι ο ήρωας ή πόσο κόντρα;

Γιάννης Βλάχος: Σίγουρα βλέπω μπάλα και πίνω μπύρες αλλά δεν έχω δίπλωμα αμαξιού (ο ήρωας μου δουλεύει σε ένα ταξί). Σίγουρα υπάρχουν κοινά και μεγάλες διαφορές αλλά αυτό είναι και το ενδιαφέρον. Το να μπορώ να βλέπω σαν Γιάννης καινούργιους κόσμους κι ανθρώπινες συμπεριφορές. Και κάπως έτσι ξεκινάει το ταξίδι σου να ψάχνεις στοιχεία του ήρωα σου, τις ομορφιές του, τα σκοτάδια του και να ταξιδεύεις μαζί του για όσο χρειάζεται.

Χριστιάνα Πανοπούλου: Ταυτίζομαι απόλυτα και καθόλου. Έχω κάποια κοινά και παράλληλα πολλές διαφορές. Αυτή είναι και η σύγκρουση που υπάρχει παντού γύρω μας, στον έρωτα, στην κοινωνία και μέσα μας.

Γιώργος Τσιάλος: Αυτή την περίοδο συγκεκριμένα, ταυτίζομαι με αυτό τον χαρακτήρα μόνο και μόνο επειδή κλήθηκα να ταυτιστώ. Έχει την πλάκα του, αλλά έχει και μεγάλη ευφλεκτότητα που είναι σχεδόν ακατόρθωτο να τη διαχειριστεί κανείς, προφανώς και ο ίδιος. Εγώ στη ζωή μου είμαι πιο πολύ του μέτρου. Απολαμβάνω και τα μικρά πράγματα της ζωής. Δεν ζω πια μόνο για τα "πυροτεχνήματα".

🎭

-Οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν δομηθεί με τον ίδιο ή παραπλήσιο τρόπο, κι έτσι αυτό που συμβαίνει σε μια άλλη χώρα στο βορρά αγγίζει κάθε κοινό σε κάθε χώρα; Ή μήπως, ανεξάρτητα από κοινωνικές δομές, κουλτούρα, πολιτική και ηθογραφία οι άνθρωποι είναι ίδιοι παντού, έχουν τις ίδιες ανάγκες και προβληματισμούς; Πώς ένα έργο που γράφτηκε σε μια άλλη χώρα παραμένει επίκαιρο σε κάθε χώρα και μας αφορά εξίσου;
Μάριος Παϊτάρης: Ένα από τα πολλά προτερήματα του έργου του Jonathan Bailie είναι ο ευφυής τρόπος κατά τον οποίο εκτείνει την προβληματική του χωρίς να εμμένει σε συγκεκριμένες απεικονίσεις κοινωνικών δομών ή κουλτούρας, έχοντας ως κεντρικό πυρήνα της θεματικής του τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Σχολιάζοντας με καυστικό τρόπο την διαστρέβλωση αυτών των αναγκών έτσι όπως προκύπτουν από τις δυσλειτουργίες της σύγχρονης κοινωνίας, ανεξαρτήτως φυλής ή καταγωγής.

-Τι ήταν αυτό που σας άγγιξε στο Ό,τι απομένει ή εκείνο που το διαφοροποιεί -αν υπάρχει- από άλλα θεατρικά κείμενα;
Μάριος Παϊτάρης: Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο με καταιγιστικό λόγο και ιδιαίτερα κινηματογραφική αισθητική όπου προσεγγίζει τα θέματα τα οποία πραγματεύεται τόσο με ωμότητα αλλά και με μια τρυφερή, ίσως και ποιητική κάποιες φορές, διάσταση. Είναι ένα κείμενο το οποίο μιλάει πολύ εύστοχα όχι μόνο για το σήμερα αλλά και για το αύριο.
Ταυτότητα παράστασης:
Μετάφραση: Άρτεμις Ορφανίδου
Σκηνοθεσία: Μάριος Παϊτάρης
Σκηνικός χώρος/Ενδυματολογική επιμέλεια : Aργύρης Ραλλιάς
Επιμέλεια κίνησης: Χρήστος Στα Μαρία
Πρωτότυπη μουσική: Κλειτία Κοκαλάρι
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιάννης Ζέρβας
Φωτογραφίες/Σχεδιασμός αφίσας: Βασίλης Τασιόπουλος
Προβολή και Επικοινωνία: Ιωάννα Κουλοχέρη

Παίζουν: Γιάννης Βλάχος, Χριστιάνα Πανοπούλου, Γιώργος Τσιάλος

Στο ΜΠΙΠ, Αγίου Μελετίου 25 και Κυκλάδων, Κυψέλη, 2130344074
Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους κάτω των 15 ετών
Περισσότερες παραστάσεις στο ΜΠΙΠ

Κόκκινα φύλλα

Το βιβλίο «ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΥΛΛΑ» είναι ένα από τα βιβλία που ήθελα διακαώς να έρθει στα χέρια μου. Με είχε κεντρίσει το εξώφυλλο, μου είχε εξάψει το ενδιαφέρον το οπισθόφυλλο και γνώριζα ότι πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, οπότε μπορούσα να αναμένω και αρκετό σασπένς. Είχα μάλιστα φανταστεί τον τόπο του εγκλήματος και, αν και γνώριζα για το χιονισμένο σκηνικό από το οπισθόφυλλο, εντούτοις είχα τοποθετήσει στο μυαλό μου και αρκετά διάσπαρτα κόκκινα, ματωμένα φύλλα γύρω από το πτώμα. Η ιστορία βέβαια δεν συνέβη ακριβώς όπως εγώ φανταζόμουν προκαταβολικά, αλλά οι εικόνες που μου πρόσφερε ήταν εξίσου ζωντανές.

Η Δευτέρα παρουσία

Μιχαήλ Άγγελος (1457-1564)
Φίλες και φίλοι,

Μιλούμε για το αριστουργηματικό έργο όλων των εποχών, δημιουργημένο από το ιερό τέρας της γλυπτικής, του ανθρώπου που έδωσε πνοή στο άψυχο μάρμαρο, τον Μιχαήλ Άγγελο.

Το στοιχειό

«Το στοιχειό» της Neo Ellis είναι ένα βιβλίο αρκετά διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Μπορεί φαινομενικά να έχει τον μανδύα της λογοτεχνίας του φανταστικού, ένα είδος που είναι περισσότερο δημοφιλές στις νέες γενιές, ωστόσο έχει συμπυκνωμένα και βαθιά νοήματα που στα μάτια μου το καθιστούν ως ένα πολύ εσωτερικό βιβλίο που επεκτείνεται σε θέματα κοινωνικά, φιλοσοφικά, υπαρξιακά.

Το ίδιο το βιβλίο στο οπισθόφυλλό του αυτοπροσδιορίζεται ως ένα βιβλίο για τον φόβο και τη συγχώρεση. Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο κομμάτι, αυτό του φόβου, είναι εμφανές αφού αυτός είναι που επιδιώκει ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, το Στοιχειό, μια ψυχή υποδουλωμένη στον διάβολο που ξυπνώντας τον στα θύματά του σπέρνει τον θάνατο.

Σε κάποιους αξίζει ο θάνατος

Ποτέ μη μιλάς σε ξένους... με μικρά κίτρινα γράμματα στην πάνω δεξιά άκρη του μυθιστορήματος του Peter Swanson σε συνδυασμό με τον βασικό τίτλο, Σε κάποιους αξίζει ο θάνατος, και ένας παλαιού τύπου πίνακας αφίξεων αεροδρομίου να κρύβεται από μια γυναικεία φιγούρα είναι τα στοιχεία που δομούν το εξώφυλλο. Ένα εξώφυλλο που αποφεύγει τα σκοτεινά τοπία, τις κηλίδες αίματος και όλες τις σημειολογικές αναφορές στους ενδόμυχους φόβους του ανθρώπου όπως αναμένονται συνήθως στα θρίλερ. Βέβαια, το βιβλίο δεν είναι θρίλερ τρόμου ή φρίκης (εν μέρει είναι φυσικά) αλλά ψυχολογικό, όμως το προφίλ των διαστροφικών ηρώων του, το κακό ένστικτο και τα φονικά του(-ς) θα μπορούσαν να υποστηριχθούν από τα παραπάνω στοιχεία, όμως δε θα έκαναν καμία διαφορά. Προσωπικά, επέλεξα το βιβλίο με μοναδικό κριτήριο το εξώφυλλο -αφού δεν είχα διαβάσει το συγγραφέα- και χαίρομαι για τη δικαίωση.

Cluedo, το παιχνίδι του Κλου...Ζο

Μετά την Μονόπολη που νομίζω ότι εξαντλήσαμε σε προηγούμενο άρθρο, σειρά έχει ένας ακόμα θρύλος των επιτραπέζιων που ήδη μετράει τα 74 χρόνια ζωής. Μιλάμε για το Cluedo κι αν δεν ξέρετε να το προφέρετε σωστά περιμένετε μερικές παραγράφους ακόμα και όλα θα αποσαφηνιστούν, όπως γίνεται πάντα φυσικά.

Ο Φώντας Ξενιός και το Οριακό σημείο

Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Φ.Ξ.: Με πολλά ντεσιμπέλ της μουσικής που αγαπάμε.

Την δημιουργία;
Φ.Ξ.: Με σεμνότητα και ταπεινότητα.

Την επιτυχία;
Φ.Ξ.: Με τον εσωτερικό μετρονόμο του ανικανοποίητου.

Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Φ.Ξ.: Η τελική καταδίωξη στο Μαντ Μαξ 2.

...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Φ.Ξ.: Starless των King Crimson.

...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Φ.Ξ.: Το 1969 στο τριήμερο φεστιβάλ του Γούντστοκ.

Πιστεύεις...
Φ.Ξ.: ...πως σε ένα πολύ μακρινό μέλλον η ανθρωπότητα θα εξελιχθεί ηθικά και πνευματικά.

Πονάς...
Φ.Ξ.: ...γιατί υπάρχουν στιγμές καθημερινά που μου θυμίζουν πόσο μακριά είναι ένα τέτοιο μέλλον.

Προχωράς...
Φ.Ξ.: Ελπίζω πως ναι.

BU-21

του Stuart Slade
σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά

«Τοποθέτησε το χέρι σου πάνω από έναν αναμμένο αναπτήρα, κράτησέ το εκεί και προσπάθησε να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο εκτός από τον πόνο...»

Μια ατάκα-αναμμένο σίδερο που σε διαπερνά, από την παράσταση που ανεβαίνει σε πανελλήνια πρώτη αυτές τις μέρες στο Θέατρο 104.
Λίγα λόγια για το έργο:
Το BU-21 είναι ο αριθμός ενός αεροσκάφους που καταρρίφθηκε από τρομοκράτες το καλοκαίρι του 2017 πάνω από το Φούλαμ του Λονδίνου. Το έργο λοιπόν αποτυπώνει τον πόνο ακολουθώντας τις ιστορίες έξι Λονδρέζων οι οποίοι επέζησαν του χτυπήματος, όχι ως επιβάτες της πτήσης αλλά έξω από το αεροσκάφος, ερχόμενοι σε επαφή με τη συντριβή του όταν εκείνο προσέκρουσε στο έδαφος. Οι αναμνήσεις από εκείνη την ημέρα, όπως είναι λογικό συνδέονται αναπόσπαστα με εικόνες, τραύματα και πληγές που ο καθένας προσπαθεί με τον δικό του τρόπο να επουλώσει, να εξηγήσει και να αποδεχτεί για να μπορέσει να συνεχίσει κάπως τη ζωή του.

Η αγάπη χόρευε στις φλόγες

Η Νικολέττα Φουλίδου συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό με το πρώτο της μυθιστόρημα, που φέρει τον τίτλο «Η αγάπη χόρευε στις φλόγες». Στην αρχή του βιβλίου γνωρίζουμε την Μαρίνα, τελειόφοιτη φοιτήτρια, λίγες μέρες μετά τον θάνατο της μητέρας μας. Η Μαρίνα είναι ήδη σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και ο πατέρας του παιδιού που θα γεννήσει δεν βρίσκεται στο πλάι της. Στη συνέχεια επιστρέφουμε στο παρελθόν της Μαρίνας, στα παιδικά της χρόνια, και μαζί της διανύουμε τα χρόνια που πέρασαν.
Τη βλέπουμε παιδί να γνωρίζει το νέο γειτονόπουλο, τον Νίκο, που θα σταθεί ιδιαίτερα και καθοριστικά σημαντικός στη μετέπειτα ζωή της. Εκείνος της στέκεται στο διαζύγιο των γονιών της και γίνεται ο πιο σημαντικός της φίλος. Μοιράζεται μαζί του τα πάντα αδυνατώντας να καταλάβει ότι, με την πάροδο του χρόνου, εκείνου τα αισθήματα προς το πρόσωπο της μεταβάλλονται. Μαζί με τον Νίκο θα μοιραστούν πολλά γεγονότα που θα σημαδέψουν την ζωή και το μέλλον τους, με κυριότερο αυτών την απώλεια ενός πολύ αγαπημένου φίλου.

Δίπλα στη λίμνη


Η συγγραφέας και πολλά από τα βιβλία της έχουν λάβει υποψηφιότητες για πάμπολλα βραβεία μυθοπλασίας, ενώ η ίδια έχει χαρακτηριστεί ως «ευπώλητη, διακεκριμένη και ταυτόχρονα τεχνίτρια του λόγου». Έχει γράψει δεκάδες ρομαντικά μυθιστορήματα με σεξουαλικό και ιδιαίτερα τολμηρό περιεχόμενο, τα περισσότερα εκ των οποίων ανήκαν σε σειρές βιβλίων. Το «Δίπλα στη λίμνη» ή «The Landing» -όπως πάσχισα να το βρω στα αγγλικά- αν κι έχει κάποιες ελάχιστες πικάντικες λέξεις ή στιγμές, υπό καμία πλευρά δεν μπορεί να μπει στην ίδια κατηγορία με την πλειοψηφία των συγγραμμάτων της κα. Τζόνσον.

Ένας άνθρωπος επιστρέφει στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν

Στον Α.Π.


Πρόκειται για ένα έργο, κατά παραγγελία, το οποίο ο Θ. Σ. Έλιοτ συνέγραψεν, το 1935, ο Γ. Σεφέρης μετέφρασεν, το 1963 -χρονιά που τιμήθηκε και με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας-, οι εκδ. Ίκαρος εξέδωσαν την ίδια χρονιά… και τέλος έπεσε στα χέρια των συγχρόνων μας… Ο πρωτότυπος τίτλος είναι Murder in the Cathedral, η μετάφραση του Σεφέρη το λέει Φονικό στην Εκκλησιά, ενώ ο τίτλος της παράστασης πάρθηκε από μια φράση του ίδιου του Eliot, όταν του ζήτησαν να περιγράψει το τί λέει το έργο του. «Ένας άνθρωπος γυρίζει στην πατρίδα του προβλέποντας ότι θα τον σκοτώσουν· και τον σκοτώνουν» (μτφρ. Γ. Σεφέρη). Φυσικά για την παράσταση άλλαξε και αυτό κάπως και έγινε «Ένας άνθρωπος επιστρέφει στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν».

Ο φύλακας του 8

Πρόκειται για ένα έργο στο οποίο οι πρωταγωνιστές διαθέτουν κάποια ασυνήθιστα χαρακτηριστικά, τα οποία και μας ελκύουν ώστε να ακολουθήσουμε με μεγάλο ενδιαφέρον τη ροή των γεγονότων, μέχρι την κατάληξή τους.

Ο φίλος μου ο διαβητούλης


Δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να διαβάσω ένα επιστημονικό βιβλίο που αφορά το διαβήτη, ίσως μόνο αν με αφορούσε προσωπικά, ούτε βέβαια ένα επιστημονικό βιβλίο θα ήταν προσφιλές σε ένα παιδί που πάσχει από διαβήτη για να μπορέσει να κατανοήσει το θέμα και να πάρει χρήσιμες συμβουλές για να το αντιμετωπίσει.

Μαρία Μπονέλλου

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ήταν σύζυγος του Σωτήρη Μουστάκα, με τον οποίο απέκτησαν την επίσης ηθοποιό Αλεξία Μουστάκα. Πέθανε στις 30 Αυγούστου 2007, τρεις μήνες μετά τον θάνατο του συντρόφου της. Η φωτογραφία είναι από το θεατρικό πρόγραμμα της παράστασης «Όλοι...κουνιόμαστε» (των Ν. Καμπάνη και Β. Μακρίδη, θέατρο Αθήναιον, καλοκαίρι 1981).

Καταφύγιο στη βροχή

Αυτές οι νουάρ ιστορίες... με το αλκοόλ να κυλάει στο αίμα, τα μεταμεσονύχτια αστικά τοπία, τα μπαρ, τα πλάσματα που κυκλοφορούν τις ώρες που οι πόλεις κοιμούνται, έχουν τους δικούς τους κώδικες και μιλούν τη δική τους γλώσσα, τις ουσίες, την παραβατικότητα, τον υπόκοσμο... τον καπνό των τσιγάρων και τη μείξη με το φτηνό άρωμα, το σεξ και τις γυναίκες της μιας βραδιάς, τις ηδονές, τις κραιπάλες... Και το έγκλημα... γιατί πώς αλλιώς; Η παρανομία οδηγεί (και) στο έγκλημα.
Αυτές οι νουάρ ιστορίες... με τους αντισυμβατικούς ήρωες, τους ιδιαίτερους χαρακτήρες, τους μυστήριους τύπους... Τους λαθραίους. Και τα σκοτάδια... παντού και πάνω σε όλα: στις καρδιές, στις ψυχές, στις στιγμές... ακόμα και στα όνειρα.
Αυτές οι νουάρ ιστορίες που τόσο μου λείπουν στην ελληνική βιβλιογραφία -μάλλον επειδή μια τόσο ηλιόλουστη χώρα δεν εμπνέει τόσο σκοτεινές μυθιστορίες.

Δεν με ξέρεις

Το νέο βιβλίο του Παναγιώτη Μπαρμπαγιάννη με τίτλο «Δεν με ξέρεις» είναι ένα βιβλίο που αφορά την ίδια τη ζωή, την κοινωνία και τα προβλήματα που αυτή επιφέρει στο άτομο ως μονάδα, τόσο στο μικροεπίπεδο της οικογένειας όσο και στο μακροεπίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων.

Η γραφή είναι τολμηρή, πολλές φορές σκληρή, ευνοημένη σε θέμα πυκνότητας από το γεγονός ότι πρόκειται για μία σειρά σαράντα πέντε μικροδιηγημάτων τα οποία ωστόσο έχουν μία μυθιστορηματική κοινή βάση. Παρακολουθούμε έτσι τη ζωή ενός ανθρώπου μέσα από πρωτοπρόσωπες σκέψεις οι οποίες λαμβάνουν χώρα διαδοχικά από τη στιγμή της σύλληψης μέχρι τη βίαιη κοινωνικοποίηση του προσώπου.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη