Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Purple Dino

Δίσκος: And Now What? 
Oh, yes! Τα έχουμε πει, υπάρχει Stoner Sector στην Ελλάδα και είναι αξιολογότατος! Εδώ φυσικά με τους Purple Dino θαρρώ πως δε μιλάμε αυστηρά για το είδος, μιας και διακρίνω μέσα στα παιδιά nostalgic χροιές και από καθαρόαιμο grunge, αλλά πάμε στην ανάλυση των κομματιών.

«Soul On Fire» λέγεται το μπάσιμο στον δίσκο και τα παιδιά έχουνε θερμάνει μια χαρά καρπούς και δάχτυλα. Μελωδικό, ταξιδιάρικο και ύποπτα αγριεμένο στη μέση του μας πιάνει από τα μαλλιά (και μπράβο του!) για να μας δείξει τι θα ακούσουμε. Επόμενο το «Her Ride» και εδώ οι μάγκες μπορούν και το πάνε ακόμα πιο ψηλά από την εκκίνηση. Το κομμάτι στα live θα πρέπει να συνοδεύεται από πίστες με καρτ σε διάσταση 2x2 που θα κατηφορίζουν στα riffs και θα αρπάζουν φωτιά φέρνοντας σβούρες 360. Για δες η Ξάνθη, σκέφτομαι και γουστάρω! Από εκεί θαρρώ βαστάει η μπάντα, όμως correct me if I am wrong.

Τον Απρίλιο του 2018...

📖Η μνημειώδης θεωρητική μελέτη Σημειωτική του Ολικού Θεατρικού Λόγου της Μαρίκας Θωμαδάκη επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Liberal Books. Η Μαρίκα Θωμαδάκη είναι Καθηγήτρια Θεωρίας και Σημειολογίας του Θεάτρου, τ. Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η Σημειωτική, μαζί με άλλες επιστήμες, εξυπηρετεί τη μελέτη του θεατρικού γίγνεσθαι και είναι σημαντικότατος κλάδος του ευρύτερου φάσματος της επιστήμης της θεατρολογίας. Αν και «υπέρ – επιστήμη», η Σημειωτική τίθεται στην υπηρεσία και της θεατρολογίας, κατέχοντας σημαίνουσα θέση στη δημιουργία ενός στέρεου θεωρητικού υπόβαθρου. Η Σημειωτική του Ολικού Θεατρικού Λόγου προωθεί τη γνώση γύρω από το πολυσημικό αντικείμενο της θεατρολογίας, δηλαδή γύρω από τα πολλαπλά επίπεδα αναλύσεως που προτάσσουν τόσο το κείμενο όσο και η παράσταση.

🎨Η ΕΝΙΑ Gallery παρουσιάζει το δεύτερο μέρος της ομαδικής έκθεσης Back to basics: Uncanny II σε επιμέλεια της Αρτέμιδος Ποταμιάνου  ως τις 21 Απριλίου. Καλλιτέχνες: Μάρθα Δημητροπούλου, Bella Easton, Κατερίνα Ζαχαροπούλου, Ekkehart Keintzel, Boris Lafargue, Νίνα Λασηθιωτάκη, Clay Smith, Maaike Stutterheim, Νίκος Τρανός, Γιώργος Τσακίρης, Γιώργος Τσεριώνης, VERSAWEISS. Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.
🎭Το Θέατρο της Ημέρας (Ν. Γεννηματά 20, Αμπελόκηποι, 2106929090, 2106995777) και η Ανδρομάχη Μοντζολή κλείνουν την φετινή θεατρική περίοδο με την παράσταση Μικρά Τίποτα… Μεγάλα Κάτι. Πρόκειται για μια σύνθεση από μικρά έργα και ταχυδράματα του συγγραφέα Λάκη Κουρετζή, ενορχηστρωμένα πάνω στον θεματολογικό άξονα της αέναης περιπέτειας της ύπαρξης του σύγχρονου ανθρώπου και στην διαλεκτική σχέση του με τον εσωτερικό και εξωτερικό του κόσμο. Το σπονδυλωτό ως προς την δομή του σύγχρονο ελληνικό έργο, με ποιητική και αλληγορική διάθεση, προκρίνει τον λυρισμό, αλλά και την απέριττη, σκληρή και ανελέητη ατμόσφαιρα που περιβάλλει την ανθρώπινη ζωή, η οποία ξεδιπλώνεται μπροστά στον θεατή μέσα από μια ατέρμονη εναλλαγή εικόνων και καταστάσεων σε σχέση με τον χώρο και τον χρόνο, την κίνηση και την ακινησία. Kείμενα: Λάκης Κουρετζής  // Σκηνοθεσία-Δραματουργική Επεξεργασία: Ανδρομάχη Μοντζολή // Σκηνογραφική Επιμέλεια: Μπέττυ Λυρίτη // Κοστούμια: Βεστιάριο ΣΗΜΕΙΑ ΟΨΗΣ // Μουσική Επιμέλεια: Λευτέρης Ξάνθης // Επιμέλεια κίνησης: Αφροδίτη Κορέτση // Φωτισμοί: Γιώργος Σηφάκης // Βοηθ.Σκηνοθέτη: Ελένη Καταλιακού // Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Πάσιος, Ράνια Πρέβεζα, Νεφέλη Τσιπουρίδη, Σωτήρης Χατζηνικολάου // Χορευτικά μέρη και ιντερμέδια από την Ομάδα Χορού του Θεάτρου της Ημέρας // Από 15 Απριλίου κάθε Κυριακή στις 21:00 // Περισσότερα για την παράσταση και συνεντεύξεις εδώ.

🎼Οι Dead Poets παρουσιάζουν William Shakespeare Sonnets… on the rocks στο Βρυσάκι την Μ. Τετάρτη 4 και Μ. Πέμπτη 5 Απριλίου στις 21:15. Ελάτε… εκεί που η ποίηση συναντιέται με την μουσική, εκεί που το παρελθόν αγκαλιάζει το τώρα, εκεί που το κλασσικό τα φτιάχνει με το μοντέρνο. Μια ανθολογία σονέτων του William Shakespeare με θέμα τον έρωτα και τον θάνατο, πλαισιωμένα με σύγχρονες, πειραγμένες μπαλάντες από Pink Floyd, Doors, Archive, Eurhythmics, Radiohead, Nirvana, REM, Nick Cave με ένα τσέλο και μια κιθάρα. Μια μοναδική συνάντηση με τα κορυφαία ποιητικά έργα του βρετανού δραματουργού, σε ένα επιβλητικό, ατμοσφαιρικό σκηνικό. Τσέλο: Βάσω Ζήσου // Κιθάρα, φωνή: Θεόδωρος Οικονομίδης // Αct performing: Χαριτωμένη Γκουράσα // Καλλιτεχνική επιμέλεια-Οργάνωση: Σπύρος Οικονομάκος // Η μετάφραση και η μουσική επένδυση των σονέτων είναι του Θ. Οικονομίδη.
🎶Η Freekey, ολοκληρώνει τις χειμερινές εμφανίσεις της, με ένα μοναδικό show στο Passport Kεραμεικός (Κεραμεικού 58 & Μαραθώνος, Αθήνα, 2105222203), την Πρωταπριλιά στις 21:15! Η Freekey είναι ένα καρτουνίστικο, κωμικό, αλλά και μεφιστοφελικό πλάσμα που εισβάλει μαζί με τους δύο πιστούς ακόλουθούς της (freekoula) για να καταστρέψει το show της Σαρλότ Ντιβέ, μιας καλλιτεχνικής περσόνας που είναι ακριβώς ό,τι λέει το όνομά της: μια ντίβα! Έτσι ξεκινάει μεταξύ τους μια «μάχη» σε πολλά επίπεδα, ένα μουσικό παιχνίδι με διασκευές μεγάλων ροκ και ποπ επιτυχιών με μια πιο γκροτέσκ αισθητική που πλαισιώνεται από κωμικούς διαλόγους, διαδραστικά παιχνίδια με το κοινό και χορογραφίες. Η Ντίβα «αμύνεται» με κομμάτια της Whitney Houston, της Gloria Gaynor και της Beyonce και η Φρίκη της απαντά με Chemical Brothers,Rage Against the Machine και Prodigy, ώσπου να πετύχει η Φρίκη την ολική μεταμόρφωση της Ντίβας, κλείνοντας το μάτι στο κοινό... Τα κείμενα είναι όλα πρωτότυπα, έχουν κωμικό χαρακτήρα, εξυπηρετούν την δράση και μιλάνε για μια "άλλη" οπτική γωνία των πραγμάτων, που μπορεί κανείς ν’ ακολουθήσει, αυτός είναι εξάλλου ο λόγος που η Φρίκη βρίσκεται εκεί! Σκοπός της παράστασης είναι να κάνει τον κόσμο να απελευθερωθεί και να διασκεδάσει, ακόμη και να συμμετέχει στις πρωτότυπες χορογραφίες γνωστών κομματιών, όπως το Thriller του Michael Jackson, το Cabaret της Lisa Minnelli και πολλές ακόμα, καθώς όλη η παράσταση έχει σαν βασικό άξονα το χορευτικό στοιχείο. Σκηνοθεσία: Ρενάτα Καπετανάκη // Κείμενα: Ρενάτα Καπετανάκη & Άννυ Θεοχάρη // Χορογραφίες: Κάλλια Θεοδοσιάδη // Ενορχήστρωση: Λουκάς Γιαννακίτσας // Εικαστικές δημιουργίες - Σκηνικά: Φαίδρα Χάρδα // Κοστούμια: Ντίνα Πολέμη // Μουσικοί: Λουκάς Γιαννακίτσας, κοντραμπάσο, Χρήστος Σπυράτος, ηλεκτρική κιθάρα, Αποστόλης Μπουρνιάς, κρουστά, Χαράλαμπος Παρίτσης, βιολί // Χορευτές: Γεωργία Κοτόκου, Κάλλια Θεοδοσιάδη // Σαρλότ Ντιβέ η Ιωάννα Μονέδα // Φρίκη (Freekey) η Ρενάτα Καπετανάκη

🎭Το Θεσσαλικό θέατρο με πρωτοβουλία της νέας καλλιτεχνικής διευθύντριας Κυριακής Σπανού, δημιουργεί για πρώτη φορά στην ιστορία του πειραματική σκηνή και την εγκαινιάζει με το έργο του Γάλλου Φρεντερίκ Σοντάγκ, Υπό Έλεγχο. Έξι ηθοποιοί, ενσαρκώνουν είκοσι έξι χαρακτήρες μιας δυστοπικής κοινωνίας όπου τα πάντα ελέγχονται. Όμως σ’ αυτό το σύμπαν της γενικευμένης επιτήρησης δεν αργούν να εμφανιστούν τα πρώτα προβλήματα. Οι συνέπειες είναι ακραία κωμικές ή τραγικές, οι αντιδράσεις είναι απρόσμενες και η κατάληξη είναι απρόβλεπτη. Σ’ αυτή την κοινωνία του μέλλοντος (ή μήπως του παρόντος;) γεννιούνται αμέτρητα ερωτήματα. Ποιος μας ελέγχει; Ποιος μας κυβερνά; Τι είναι λογικό και τι είναι παράλογο; Ποιον απειλούμε και ποιος μας απειλεί; Τι είναι αληθινό και τι είναι ψεύτικο; Ένα σύγχρονο κείμενο για μία σύγχρονη πραγματικότητα που κάθε τόσο ξεπερνά ακόμη και την επιστημονική φαντασία. Η παράσταση εμπνέεται απ΄ την αισθητική ταινιών επιστημονικής φαντασίας και εικόνες του μέλλοντός μας. Μετάφραση: Δήμητρα Κονδυλάκη // Σκηνοθεσία: Θανάσης Χαλκιάς // Σκηνικά – Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα // Μουσική: Κώστας Βόμβολος // Κίνηση: Αγνή Παπαδέλη- Ρωσσέτου // Φωτισμοί: Μάκης Παπατριανταφύλλου // Βοηθός Σκηνοθέτη: Σταματία Καγκελάρη // Φωτογραφίες: Παύλος Μαυρίδης // Τρέιλερ: Life of film Productions // Αφίσα: Μουτζούρα // Παίζουν (αλφαβητικά): Γιώργος Αβραμίδης, Θέκλα Γαΐτη, Σεβίνα Μαραγκού, Δημήτρης Μαμιός, Βασιλικη Σουρρή, Δημήτρης Τσικούρας
📖Κυκλοφορεί η νέα έκδοση του Ιδρύματος Γιάννη Κουτσοχέρα και Λένας Στρέφη. Το βιβλίο Το χρέος μου στην Γαλλία, το πιστεύω μου στον ελεύθερο κόσμο του Γιάννη Κουτσοχέρα (1904-1994) εντάσσεται στη σειρά εκδόσεων του Διεθνούς Ιδρύματος που τα τελευταία χρόνια αναπαράγει σημαντικά κείμενα του διακεκριμένου πολιτικού και ποιητή. Το συγκεκριμένο αναφέρεται στην επιστολή που έστειλε στο Παρίσι το 1970 για την τελετή βράβευσης της ποίησης του με την ύψιστη τιμή από το Γαλλικό κράτος. Στον πρόλογο του βιβλίου ο ιστορικός τέχνης Λεόντιος Πετμεζάς επισημαίνει μεταξύ άλλων:
«Το ξεχωριστό πρότυπο και ισχυρό διαμέτρημα του ποιητή-πολίτη του κόσμου Γιάννη Κουτσοχέρα, του ανθρώπου με την κοινωνική ευσυνειδησία και την αστείρευτα αταλάντευτη βούληση βρίσκεται σε προσωπική αναπαράσταση ,ανασύσταση και αυτοανάλυση σε αυτή την απόλυτα εξομολογητική επιστολή. Η προσωπική αλήθεια και αυτάρκεια του αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα, προέκταση εμβληματικής αναμέτρησης και εσωτερικής απολογίας που η προσθετική βαρύνουσα σημασία της συμβάλει στην έγερση της προσοχής όταν την διαβάζουμε σήμερα. Ο διανοούμενος, στοχαστής, ποιητής–συγγραφέας, νομικός και πολιτικός που η σθεναρή αγωνιστικότητα του κινήθηκε για χρόνια σε πολλά επίπεδα και πεδία δράσης προβαίνει σημειολογικά σε μια ενορχηστρωμένη αυτοβιογραφική κατάθεσης ψυχής. Αναφέρεται διεξοδικά και ενημερωτικά σε φωτισμένα διεθνή πνεύματα της Ευρώπης και της Αμερικής που ύμνησαν με εγκωμιαστικές, εμπεριστατωμένες και θετικές κριτικές το σημαντικό έργο του όπως ο Rene Cassen, o Andre Mirabel, o Pierre Portejoie, o Andre Chamson, o Jean Cassou, ο Guston–Henry Aufrere, o Geo Delcampe, o Andre Pourtier, ο Artrur Miller, πνευματικές προσωπικότητες που νωρίς προσέγγισαν το μεγαλείο και την ιδιαιτερότητα της γραφής του παράλληλα με τους κορυφαίους Έλληνες όπως ο Καβάφης ,ο Παλαμάς, ο Σεφέρης, ο Καζαντζάκης, ο Σικελιανός. Επισημαίνει ακόμη εκείνους που επηρέασαν και καθόρισαν τη σκέψη και την πορεία του. Aνάμεσα τους ο Clemenceau, ο Mahatha Ganti, o Martin Louther King, o Victor Hygo, o Desan, o Boris Pasternak, o Ayguste Compte, ο Jean-Jacques Rousseau, ο Verlaine. Καθώς και όσους ενέσκηψαν, εντρύφησαν, διέδωσαν, ασχολήθηκαν μεταφράζοντας και εξέφρασαν θέσεις και εμπεριστατωμένες τοποθετήσεις με ορόσημο τη πολυδιάστατη και πολυκύμαντη παρουσία του, αυξάνοντας την εμβέλεια του στα λογοτεχνικά μονοπάτια και στα γράμματα. Άλλωστε τα ποιητικά επιτεύγματα και πονήματα του με κύριο γνώμονα και κοινό παρονομαστή πάντα τον άνθρωπο από τις πρώτες δημοσιεύσεις στην ελληνική και γαλλική γλώσσα και αργότερα σε πολλές άλλες γλώσσες εμπεριείχαν μια αποκλειστικότητα και μια διδασκαλία με τη βαθύτερη σημασία της λέξης που έλκυαν, συγκινούσαν και αφύπνιζαν το μυημένο αναγνωστικό κοινό ευπρόσδεκτα, εύληπτα και καθοριστικά. Στις γραμμές του κειμένου επίσης διακρίνουμε την διάχυτη αγάπη, εκτίμηση και τον τεράστιο θαυμασμό του για την πόλη του φωτός το Παρίσι, τη δεύτερη πατρίδα του όπου έζησε και σπούδασε στα νεανικά χρόνια του. Ο λιτός δοκιμιακός μονόλογος του γίνεται σταδιακά αντίλογος και βαθμιαία διάλογος με ορίζοντα που εντυπωσιάζει και συνεπαίρνει ασταμάτητα. Είναι γραμμένος με ευγένεια, σώφρονα άποψη και έντονη διάθεση για ευγνωμοσύνη. Εκπέμπει μεστότητα, ακεραιότητα, ανωτερότητα, ηπιότητα και καλλιέργεια ,στοιχεία που τον χαρακτήριζαν. Εντάσσει τα απώτερα ουσιώδη στο εναλλακτικό εγχείρημα της υπερβατικής όσμωσης και στην τόνωση της αλληλουχίας των αξιοσημείωτων καταστάσεων και διαστάσεων. Η ανάδυση της ποικίλης αισθητικής του συνδέεται αναμφίβολα με τη δυνατότητα της συναισθηματικής συστηματοποίησης, την επισήμανση της αναδιαμόρφωσης, την εμμονή στην αισθαντικότητα της φιλοσοφίας, την άσκηση κριτικής στην επικαιρότητα με συγκρίσεις και παραπομπές ,την παρακολούθηση-καταγραφή γεγονότων και συμβάντων, την προτεραιότητα κατάταξης της παράδοσης και την υπεροχή της κοσμογονικής εξέλιξης.»

🎶Οι Μύστες, είναι ένα μουσικό σχήμα που δημιουργήθηκε το 2016 από τον μουσικό παραγωγό Λαμπράκη Γιώργο και τον στιχουργό Φλέσσα Παναγιώτη με βάση το ραπ, δηλαδή την ραψωδία. Σκοπός του σχήματος είναι η εξερεύνηση του πολυσύμπαντος που λέγεται μουσική έκφραση και επικοινωνία με τον κόσμο σε ουσιαστικό επίπεδο και η θέληση να αλλάξουν τα κοινότυπα δρώμενα τις μουσικής πατώντας πάνω σε ηχητικά μονοπάτια δημιουργημένα από ελεύθερες ιδέες. Η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά είναι το single Νέα Εποχή. Μουσική: Μάνος Κονδυλάκης Στίχοι: Παναγιώτης Φλέσσας // Δείτε στο YouTube το βίντεο του τραγουδιού
🎭Ξεκίνησαν οι παραστάσεις του έργου Εσωτερικές ειδήσεις του Μάριου Πόντικα στο Θέατρο Χυτήριο – Σημείο Πολιτισμού (Ιερά Οδός 44, Γκάζι, 2103412313, 6930720843) κάθε Κυριακή στις 21:00. Τα πράγματα αλλάζουν μέσα στο χρόνο ή επαναλαμβάνονται διαγράφοντας κύκλους μέσα στην ιστορία; Ζωές ανθρώπων που μας μιλούν μέσα από το κάδρο τους. Ένα κάδρο στραβό το οποίο δεν μετακινήθηκε ποτέ ανάμεσα στις γενιές. Ιστορίες που φέρνουν μνήμες και γεννούν ερωτηματικά. Ποιοι ήμασταν και ποιοι είμαστε σαν κοινωνικά όντα; Τελικά κατά πόσον έχουμε προχωρήσει σαν κοινωνία; Θα παρακολουθήσουμε τους ηθοποιούς να ξεδιπλώνουν στη σκηνή γεγονότα μέσα από μια καθημερινή αναζήτηση. Οι ήρωες προσπαθούν να καλύψουν το κενό που νοιώθουν μέσα από το γέλιο, την τρέλα και την αλήθειά τους. Αυτή την αλήθεια θέλουν να μοιραστούν μαζί μας. Σκηνοθεσία: Μαρία Καμάνη // Μουσική Επιμέλεια: Maria Panosian // Σχεδιασμός Φώτων: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου // Σχεδιασμός αφίσας: Ανδρέας Ζέης // Παίζουν οι: Καλλιόπη Καραμάνη, Νάντια Περιστεροπούλου, Παύλος Βησσαρίων Φαλούτσος

Στα ξένα Έλληνας και στην Ελλάδα "ξένος" στο θέατρο Αθηνών (Βουκουρεστίου 10, Αθήνα) κάθε Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 20:00. Μια συναρπαστική παράσταση που αφηγείται την ιστορία ενός μετανάστη και αποτελεί αναφορά στην Ελληνική κοινωνία και στην ξενιτιά, στις σχέσεις των λαών, στην ίδια την ζωή! Η δράση τοποθετείται στη Γερμανία τη δεκαετία του 60, αλλά δεν ξεκινά από εκεί... Η Ελλάδα εκείνη την εποχή είχε τις πληγές του εμφυλίου ακόμη ανοιχτές. Η ύπαιθρος κατεστραμμένη από τον πόλεμο, εγκαταλειμμένη στην φτωχή της μοίρα, ερημώνεται. Στις πόλεις ο φόβος του χαφιέ, η αναδουλειά, δύσκολη η επιβίωση. Πολλοί στις φυλακές και στην εξορία και πιο πολλοί κυνηγημένοι, αυτοεξόριστοι και φυγάδες. Η οικογένεια κάποιου φυλακισμένου, εκτοπισμένου ή πρόσφυγα, δεν είχε περιθώρια προόδου ή έστω κάποια χαραμάδα αισιοδοξίας. Η περίοδος αυτή ήταν το αποκορύφωμα της μετανάστευσης της ελληνικής νεολαίας στη Γερμανία, αφού χιλιάδες ήταν οι νέοι που έφευγαν με μια βαλίτσα αναζητώντας μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό. Η ιστορία του Στάμου είναι η ιστορία ενός νέου, που κατατρεγμένος από το καθεστώς του κράτους και του παρακράτους που τον πιέζει να υπογράψει δήλωση μετανοίας, καθώς ο πατέρας του ήταν πολιτικός κρατούμενος, αρνείται και αποφασίζει να πάρει τον δρόμο της ξενιτιάς. Φεύγει στη Γερμανία, εργάτης σε ορυχείο. Δουλεύει, τρώει, κοιμάται. Δουλεύει. Η επικοινωνία με την μάνα του και την αδελφή του δύσκολη. Η μόνη άμεση επαφή με την πατρίδα είναι το ραδιόφωνο κι η εκπομπή για τους μετανάστες στα βραχέα, με αφιερώσεις και τραγούδια, κυρίως του Καζαντζίδη. Σκηνοθεσία & Θεατρική Προσαρμογή: Γιώργος Σουξές // Κείμενο: Θανάσης Σκρουμπέλος // Σκηνικά - Κουστούμια: Άννα Μαχαιριανάκη // Κινησιολογία: Βάσια Αγγελίδου // Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Χαραλάμπους // Ηχητικά εφέ: Γιώργος Ζιώτας // Βοηθός Σκηνοθέτη: Ίρις Τσιμπρή // Φωτογραφίες: Γιούλη Γεωργαντίδου // Σχεδιασμός αφίσας: Νίκος Γουζιλόπουλος // Οργάνωση Παραγωγής: Χρυσάνθη Γεωργαντίδου // Παίζουν: Λευτέρης Ελευθερίου, Γιώργος Σουξές // Φωνή Εκφωνητή: Νίκος Μενεμένογλου // Φωνή Φράου Γκρίτε: Ίρις Τσιμπρή

Η Μαρία Πάλλα και Οι αρχάριες

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Μ.Π.: Ἡ ἰδέα ἦρθε τὴν Ἐποχὴ τῆς μεγάλης ἀντιγραφῆς. Αὐτόν τὸν τίτλο ἔδωσα σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ κεφάλαια τοῦ βιβλίου. Ἀναφέρομαι σ’ ἐκείνη τὴ σχολικὴ χρονιά, πρὶν ἀρκετὰ χρόνια, ὅταν τὰ διδακτικὰ βιβλία δὲν εἶχαν φθάσει ἐγκαίρως στὰ σχολεῖα, καὶ τὸ ὑπουργεῖο μέσα στὸν πανικό του ὑπέδειξε ἀμέσως τὴ λύση. Φωτοτυπίες. Ἑκατοντάδες χιλιάδες φωτοτυπίες ποὺ πετάχτηκαν λίγο μετά, ἐν τῷ μέσῳ μιᾶς πρωτοφανοῦς οἰκονομικῆς καὶ ὄχι μόνο κρίσης. Γι’αὐτό καὶ στὸ βιβλίο ὑπάρχουν αὐτοί οἱ τίτλοι, Φωτοαντίγραφα, Ἀντίτυπα, Ἀρχέτυπα κτλ. Μοῦ εἶχε φανεῖ τόσο συγκλονιστικά τραγικὸ τὸ γεγονὸς ἐκεῖνο, ποὺ ἤθελα ὁπωσδήποτε νὰ γράψω γι’ αὐτό.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Μ.Π.: Οἱ Ἀρχάριες ξεκίνησαν νὰ γράφονται στὴν τσαγιερία «Ζώγια» τῆς Θεσσαλονίκης, σὲ χαρτὶ καὶ μὲ πένα. Ἔγραφα ἐκεῖ καὶ τὸ βράδυ τὰ περνοῦσα στὸν ὑπολογιστή. Ἔτσι γράφτηκε τὸ μισὸ μυθιστόρημα καὶ τὸ ἕτερο μισὸ κατευθείαν στὸν ὑπολογιστή μου (διότι στὸ μεταξὺ συναταξιοδοτήθηκα κιόλας).

Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή;
Μ.Π.: Ἀπὸ τὸ 2011 ὣς τὸ 2016.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Μ.Π.: Εἶναι ἕνα θλιμμένο βιβλίο ὅπως θλιμμένη εἶναι ὅλη ἡ χώρα.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Μ.Π.: Ἐπειδὴ ὁ χρόνος εἶναι ὁ κινητήρας τῆς ἱστορίας καὶ ἡ ἱστορία πάντα μὲ συγκινεῖ, θέλησα νὰ ἀναπαραστήσω δύο ἐποχές, αὐτήν τῶν ἐτῶν 1950-1954 καὶ αὐτήν τῶν ἐτῶν 2010-2016, γιατὶ διαπίστωσα πολλὲς ὁμοιότητες μεταξύ τους, καὶ συνυποδηλωτικὰ οἱ φωτοτυπίες ποὺ προανέφερα ἔχουν κι ἐδῶ τὴ σημειολογία τους. Οἱ ἥρωες τοῦ μυθιστορήματος ζοῦν καὶ δροῦν σ’ αὐτές τὶς δύο περιόδους. 

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Μ.Π.: Ἀγάπησα τὴ ματιὰ τῆς νέας γυναίκας πάνω στὴ γερόντισσα. Καθὼς παρατηρεῖ τὰ γεράματα καὶ τὴ μοναξιά τους καὶ λυπᾶται γιὰ τὴ ζωὴ ποὺ φεύγει, ἀναρωτιέται πάνω στὴν δική της ζωὴ καὶ τὸν τρόπο ποὺ τὴν ζῆ.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Μ.Π.: Δύσκολο νὰ τὸ πῶ… Τοὺς ἀγάπησα ὅλους, ἄλλους πιὸ πολὺ τοὺς συμπόνεσα. Αἰσθάνομαι μιὰ τρυφεράδα ἀπέναντι στὸν μικρὸ Σωκράτη, τὸ παιδὶ τοῦ 1950 ποὺ γίνεται συνετὸς μπροστὰ στὴ ζωή –τὴ δική του καὶ τῶν ἄλλων – τὸ 2000.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Μ.Π.: Αὐτό ἀπαιτεῖ μιὰ ἀπάντηση ποὺ δὲν θὰ μποροῦσα νὰ δώσω ἐγώ. Ξέρετε, τὰ βιβλία ἔχουν ἐπενέργεια πάνω μας ἀνάλογη μὲ τὶς εὐαισθησίες, τὰ βιώματά μας, τὴν ἀναγνωστικὴ πείρα μας, ἀνάλογα μὲ τὸ τί περιμένουμε ἀπὸ αὐτά. Μπορεῖ κάποιος νὰ τὸ ξεφυλλίσει ἁπλῶς ἢ νὰ τὸ διαβάσει μὲ προσοχή, ἢ νὰ κάνει αὐτό ποὺ λέμε μιὰ ἀνάγνωση καὶ μετὰ ἴσως τὸ καταχωνιάσει ἢ τὸ βάλει σ’ἔνα ράφι καταδικάζοντάς το στὴ σκόνη. Ἂν ἕνα βιβλίο ἔχει ἐνδιαφέρον γιὰ μᾶς, κάποτε ἐπιστρέφουμε σ’ αὐτό. Εἴτε ἁπλὸς εἴτε ὑποψιασμένος, εἴτε ἐπαρκὴς εἴτε ἀπαιτητικὸς ἀναγνώστης, βιβλιόφιλος ἢ βιβλιοφάγος εἶναι κανείς, ἂν αἰσθανθεῖ ὅτι ἕνα ἢ περισσότερα ἀπὸ τὰ θέματα ποὺ πραγματεύεται τὸ βιβλίο τὸν ἀφορᾶ προσωπικά, τότε θὰ θεωρήσω ὅτι ἄξιζε ὁ κόπος νὰ γραφεῖ. 

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Μ.Π.: Ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ ἀσημαντότητά του.

Φοβάστε...
Μ.Π.: Πολύ, γιὰ τὸν δρόμο ποὺ βαδίζουν οἱ κοινωνίες μας, οἱ ὁποῖες ἔχουν ξεστρατίσει ἀπὸ κάθε ἔννοια ἀνθρωπισμοῦ.

Αγαπάτε...
Μ.Π.: Τοὺς ταπεινοὺς ἀνθρώπους, τὰ ζῶα καὶ τὴ φύση.

Ελπίζετε...
Μ.Π.: Τὰ παιδιὰ ὅλου τοῦ κόσμου νὰ ζήσουν τὴ ζωή τους μὲ ἀγάπη, σωστὴ παιδεία καὶ ἀξιοπρέπεια.

Θέλετε...
Μ.Π.: Τόσα πολλὰ πράγματα…

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Μ.Π.: Δὲν εἶμαι καθόλου βέβαιη γι’ αὐτό. Ἂς εἶναι καλὰ ὅποιος δείξει συμπάθεια καὶ κατανόηση, ὥστε ἡ γράψασα νὰ ἀξιωθεῖ τὸν ἔλεον τοῦ ἀναγνώστη.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Μ.Π.: Τὸ ἂν πρέπει νὰ διαβαστεῖ, δὲν εἶμαι ἡ ἁρμόδια γιὰ νὰ τὸ πεῖ. Θὰ χαιρόμουν ἂν κάποιος τὸ πίστευε αὐτό, εἰλικρινά. Μποροῦν ὡστόσο ἄνετα ὅλοι οἱ ἐνήλικοι νὰ τὸ διαβάσουν, συμπεριλαμβανομένων τῶν ἐφήβων.

Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Μ.Π.: Ἀπευθυνόμενοι στὶς ἐκδόσεις Ἀνάτυπο, αὐτόν τὸν καιρὸ στὰ βιβλιοπωλεῖα γενικά, καὶ ἐπίσης μπορεῖτε νὰ τὸ ἀναζητήσετε στὶς δημόσιες βιβλιοθῆκες.

Πού μπορούμε να βρούμε εσάς;
Μ.Π.: Σίγουρα μὲ βρίσκετε μέσα στὰ γραπτά μου καὶ ἡ ἐπικοινωνία εἶναι μᾶλλον ἐξασφαλισμένη! Ἀλλὰ βέβαια χῶρος ἐργασίας εἶναι καὶ τὸ σπίτι μου, ἡ δημοτικὴ βιβλιοθήκη τῆς Ἐθνικῆς Ἀμύνης στὴ Θεσσαλονίκη, μπορεῖτε ἐπίσης νὰ μὲ βρεῖτε στὶς διευθύνσεις ηλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου, στὸ facebook κ.ἀ.

Ποιο χρώμα τού ταιριάζει;
Μ.Π.: Τὸ χρῶμα τοῦ ἐξωφύλλου ταιριάζει στὴ θεματολογία τοῦ βιβλίου κι εὐχαριστῶ τὸν Δημήτρη Στεργιάννη τῶν ἐκδόσεων Ἀνάτυπο ποὺ τὸ φιλοτέχνησε. Νομίζω πὼς το φαιὸ ταιριάζει πολὺ στὸ κλίμα καὶ τὰ συναισθήματα ποὺ κυριαρχοῦν.

Ποια μουσική;
Μ.Π.: Ἡ Σαραμπάντε τοῦ Χαῖντελ.

Ποιο άρωμα;
Μ.Π.: Τοῦ λεμονιοῦ μόλις τὸ ἀποσποῦμε ἀπὸ τὸ κλαδὶ τοῦ δέντρου.

Ποιο συναίσθημα;
Μ.Π.: Τὸ μελαγχολικό.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Μ.Π.: Κινηματογραφικὴ ταινία χωρὶς εὐτυχισμένο τέλος.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Μ.Π.: Ὑπῆρξα γιὰ πολλὰ χρόνια ἐκπαιδευτικὸς καὶ χάρη σ’ αὐτό τὸ ἐπάγγελμα συνειδητοποίησα τὴν μεγάλη σημασία ποὺ ἔχουν τὰ παιδιὰ στὴ ζωή μας καὶ πόσα πολλὰ μποροῦν νὰ μάθουν σ’ ἐμᾶς τοὺς μεγάλους. Μετὰ ἀπ’αὐτά, ἢ ἰσάξια μ’ αὐτά, μᾶλλον θὰ μποροῦσα καὶ θὰ ἤθελα νὰ ἐργάζομαι ὡς κτηνίατρος, ἢ νὰ δουλεύω σὲ ζωολογικὸ κῆπο, ἢ σὲ θερμοκήπιο μὲ ὅλα τὰ εἴδη τῶν φυτῶν καὶ τῶν ἀνθέων.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Μ.Π.: Τὸν Ζοζέ Σαραμάνγκου.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Μ.Π.: Ὅλοι οἱ συγγραφεῖς ποὺ θαυμάζω μ’ἔχουν ἐπηρεάσει καὶ εἶναι πολλοί, τὸ ἴδιο καὶ τὰ καλὰ βιβλία, ποὺ εἶναι ἐπίσης πολλὰ γιὰ νὰ τὰ ἀπαριθμήσω ἐδῶ. Αὐτοί ὅμως ποὺ κατευθύνουν τὴ γραφή, τὴ σκέψη καὶ (προσπαθῶ ὅσο μπορῶ) τὸν τρόπο ζωῆς μου ἦσαν ἡ Μαργκερὶτ Γιουρσενάρ (γιὰ τὸν τρόπο ζωῆς της), ὁ Τζιουζέπε Τομάζο ντὶ Λὰ Μπεντούζα (γιὰ τὴν σοφία του πάνω στὴν τραγικότητα καὶ στὰ γυρίσματα τῆς ζωῆς), ὁ Θουκυδίδης, ὁ Διονύσιος Σολωμός, ὁ Ἀνδρέας Κάλβος καὶ ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Γιὰ τοὺς τέσσερις τελευταίους δὲν χρειάζεται νὰ μπῶ σὲ λεπτομέρειες. Εἶναι γιὰ μένα οἱ φωτεινοὶ φάροι ποὺ μοῦ δείχνουν τὸν δρόμο καὶ στὰ χνάρια τους θὰ ἤθελα πάντα νὰ βαδίζω.

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε τη συνέχεια και τις τύχες τους;
Μ.Π.: Συχνὰ γράφοντας ἔχω τὴν αἴσθηση ὅτι τὸ πραγματικὸ καὶ τὸ φανταστικὸ ὁρίζουν τὸ παιχνίδι ἀλλάζοντας διαρκῶς τοὺς ρόλους μεταξύ τους. Στὰ πρῶτα στάδια φαίνεται νὰ ὁρίζει τὰ πάντα ὁ ἀφηγητής, ἀλλὰ τάχιστα εἶναι οἱ ἥρωες ποὺ ἀναλαμβάνουν τὴ σκυτάλη καὶ καθορίζουν τὴ συνέχεια. Ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτό καὶ ὕστερα, μποροῦν νὰ ἀλλάξουν τὴν ἴδια τὴν κατεύθυνση τῶν πραγμάτων. Ἕνα παράδειγμα γιὰ τὸ θέμα αὐτό καὶ μὲ ἴσως πληρέστερη ἀπάντηση θὰ ἐντοπίσετε πρὸς τὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου Ἐργάτες Τοῦ Κόσμου ἢ Καλμαλίνη μέσα στὸ βιβλίο.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Μ.Π.: Γιὰ νὰ γράψει κάποιος, χρειάζεται νὰ διαβάσει προηγουμένως πολύ. Τὰ ἄλλα δύο ἕπονται, ἀλλὰ ἔρχονται, καὶ τὶς περισσότερες φορὲς τὸν ἀνταμείβουν.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Μ.Π.: Πραγματικὰ δὲν ξέρω τι εἶναι αὐτό τὸ μαγικὸ «κάτι» ποὺ κάνει ἕνα βιβλίο ξεχωριστὸ στὰ μάτια κριτικῆς καὶ ἀναγνωστῶν, ὥστε νὰ μὴν ἔχει ἀνάγκη οὔτε διαφήμισης, οὔτε ἔξωθεν καλῶν μαρτυριῶν. Σήμερα γίνεται λόγος γιὰ ἐπιτυχίες βιβλίων μὲ βάση τὶς πωλήσεις, τὶς βραβεύσεις, τὶς παρουσιάσεις, τὸν ἀριθμὸ τῶν μεταφράσεων, τὶς δημόσιες σχέσεις τοῦ συγγραφέα κτλ. Αὐτά προσμετρῶνται στὴν ἐπιτυχία ἑνός βιβλίου, ὅμως πρέπει καὶ νὰ συμφωνήσουμε σὲ κάποια ἀπὸ ὅλους ἀποδεκτὰ κριτήρια μὲ βάση τὰ ὁποῖα ἕνα βιβλίο θεωρεῖται ἐπιτυχημένο ἢ ὄχι. Νομίζω πάντως ὅτι ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικότερους παράγοντες ἐπιτυχίας ἑνός βιβλίου εἶναι αὐτός ποὺ μπορεῖ καὶ νὰ τὸ καταδικάσει στὴ λήθη, ὁ χρόνος καὶ μόνον αὐτός. Ὁ χρόνος πιστοποιεῖ καὶ τὴν ἀξία τοῦ βιβλίου, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ἐπιτυχία ὅπως κι ἂν τὴν ἐννοοῦν, ἂν τὴν εἶχε ἢ δὲν τὴν εἶχε.

Τι την αποτυχία;
Μ.Π.: Γιὰ μένα ἀποτυχημένο βιβλίο εἶναι τὸ πρόχειρα γραμμένο βιβλίο, ἢ τὸ βιβλίο κατὰ παραγγελίαν, ὅταν γράφεται κατ’ ἐντολὴν καὶ σὲ καθορισμένα χρονικὰ πλαίσια. Γιατὶ σ’ αὐτήν τὴν τελευταία περίπτωση καταργεῖται ἡ ἐλευθερία, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν πεμπτουσία τῆς δημιουργίας. Ὡς ἔργο τῆς τέχνης τοῦ λόγου, τὸ βιβλίο δὲν μπορεῖ νὰ γράφεται καθ’ ὑπαγόρευση, δὲν γνωρίζει περιορισμούς, κι ὁ συγγραφέας του μοχθεῖ γιὰ νὰ τὸ γράψει. Ὁ Ἐλύτης ἔλεγε ὅτι ἡ εὐκολία ἦταν τὸ κόκκινο πανί του…

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Μ.Π.: Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν εἰκόνα ποὺ δίνει στοὺς ἄλλους ὁ «βιβλιοφάγος». Ὁ κυριολεκτικὸς βιβλιοφάγος εἶναι ἐπικίνδυνος γιὰ τὸν ἀνθρώπινο πολιτισμό. Μοῦ θυμίζετε τώρα τὸν Κανέττι, ποὺ ὁ ἥρωάς του κατηγορεῖτο ὅτι ἔτρωγε τὰ βιβλία, δηλαδή τὰ μασοῦσε καὶ τὰ κατάπινε. Ὁ μεταφορικὸς βιβλιοφάγος, ὅπως τὸν λέμε, ἐπειδὴ διαβάζει συνεχῶς, δὲν ξέρω ἂν ὁδηγεῖται σὲ κάποιου εἴδους κατάχρηση κι ἂν αὐτή βλάπτει τὸν ἴδιο στὰ μάτια μας. Ἐμᾶς σίγουρα δὲν μᾶς βλάπτει.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Μ.Π.: Δύσκολη ἡ ἀπάντηση… Πρέπει νὰ σκεφθῶ. Ὅποιον τίτλο κι ἂν ἀποφασίσω νὰ δώσω στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς μου, θὰ εἶναι πρόχειρος, μιᾶς καὶ ἡ ζωὴ εἶναι τόσο σύντομη καὶ ἀβέβαιη… Ἀλλὰ εἴπαμε ὅτι κάτι ποὺ εἶναι γραμμένο πρόχειρα εἶναι ἀποτυχημένο. Ἐκ τοῦ προχείρου λοιπὸν, ἕνας τίτλος θὰ ἦταν «Σὰν πολὺ πῆρες ἑαυτήν στὰ σοβαρά». Καλὸς τίτλος θὰ ἦταν ἐπίσης «Αὐτό τὸ ἔργο πρέπει νὰ τὸ ξαναδῶ». Πάντα μὲ τὴν προοπτικὴ νὰ τὸν ἀναθεωρήσω, καὶ μὲ τὸν κίνδυνο νὰ ἀποκαλύψω τὶς σοβαρὲς ἀντιφάσεις μου, γιατὶ μέσα σ’ αὐτές εἶναι βουτηγμένος ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ (καὶ θεωρεῖ ὅτι) ὑπηρετεῖ τὴν Τέχνη.
Το μυθιστόρημα της Μαρίας Πάλλα, Οι αρχάριες, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανάτυπο. Βρείτε το βιβλίο εδώ.

Στο οπισθόφυλλο:
Οἱ Ἀρχάριες εἶναι ἕνα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα ὅπου δύο εποχές, 1950-1954 καὶ 2010-2016, αντιπαρατίθενται καὶ παρουσιάζουν ὁμοιότητες καὶ διαφορὲς ποὺ συμπληρώνουν κενά, ἐξηγοῦν διαπορήσεις, ἀλλὰ καὶ γεννοῦν νέα ἐρωτηματικά. Οἱ ἥρωες προσπαθοῦν νὰ ἐπιβιώσουν στὴν ἱστορική, πολιτική, κοινωνικὴ καὶ ψυχαναλυτικὴ συγκυρία ποὺ τοὺς πιέζει, τοὺς συνθλίβει, κάποτε τοὺς ἀλλοτριώνει. Κινδυνεύοντας νὰ ἡττηθοῦν, προσπαθοῦν ἐντούτοις ν’ ἀντιμετωπίσουν τὴν κατάσταση ποὺ προκάλεσαν οἱ μεταπολεμικὲς κρίσεις τῆς δεκαετίας τοῦ ’50 καὶ ἡ σημερινή. Μέσα από διαφορετικὲς ἀφηγήσεις καὶ ἀναφορὲς στὸ παραμύθι (: τὴν παραμυθία), ζητήματα ὅπως αὐτό τοῦ ἐργατικοῦ κινήματος, τῶν σχέσεων δασκάλου-μαθητῆ, τοῦ φόνου (ἑκούσιου – ἀκούσιου), τῆς αὐτοδικίας, ἀλλὰ καὶ πανανθρώπινα, ὅπως τὰ γηρατιά, ὁ ἔρωτας, ὁ θάνατος διατρέχουν τὶς σελίδες του περνώντας ἀπὸ τὴ μιὰ ἐποχὴ στὴν ἄλλη, ὅπου τὸ χθὲς καὶ τὸ σήμερα διαπλέκονται σὲ μιὰ ἀναπαράσταση ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν κατανόηση τῆς πραγματικότητας τοῦ κόσμου μας.

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Ανάτυπο προσφέρουν το μυθιστόρημα της Μαρίας Πάλλα σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους των δωροθεσιών εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 23 Μαΐου 2018 και το βιβλίο θα αποσταλεί/παραδοθεί στον τυχερό από το koukidaki.
k
Καλή τύχη!

Le beau Marius

Ο μουσικός Μάριος Βάρβογλης
Φίλες και φίλοι,

Θα μπορούσα να σας εκθειάσω ένα από τα διάσημα γυμνά -τα τόσο αισθησιακά- του Αμεντέο Μοντιλιάνι, του «καταραμένου ζωγράφου» με την σύντομη, αλλά έντονη ζωή και το απόλυτα ξεχωριστό στυλ. Ωστόσο, μπορείτε να τα δείτε πολύ εύκολα στο διαδίκτυο και να τα «χορτάσετε».
Διαλέγω να μιλήσω για το τελευταίο του δημιούργημα, τον πίνακα ενός δικού μας καταξιωμένου καλλιτέχνη, του μουσικού Μάριου Βάρβογλη, με τίτλο Le beau Marius, ο όμορφος Μάριος.

Η υπόθεση του ταλαντούχου ηθοποιού [το τέλος]

Μια περιπέτεια του Αντώνη Γιοφύρη

Γράφει ο Γιώργος Ζώτος
ΟΙΚΙΑ ΟΛΓΑΣ ΤΣΕΡΝΟΒΑ
16 Ιουλίου 22:11

Η Όλγα άργησε να μου ανοίξει και με είχαν ζώσει τα φίδια. Τελικά αποδείχτηκε ότι έκανε μπάνιο μιας και βγήκε τυλιγμένη σε μια μικροσκοπική πετσέτα προς μεγάλη μου ευχαρίστηση. Με μία κατά πολύ μεγαλύτερη πετσέτα είχε τυλίξει τα μαλλιά της. Στο τσακ ήμουν να της πω ότι μάλλον χρησιμοποίησε ανάποδα τις πετσέτες αλλά μετά το ξανασκέφτηκα πιο σοβαρά.
Ακόμα πιο σοβαρά το σκέφτηκα όταν και οι δύο πετσέτες γλίστρησαν καθώς πήδηξε πάνω μου και με αγκάλιασε φιλώντας με από τη χαρά της που της έδωσα το διαβατήριο της.
Ήξερα ότι είχα αρκετές δουλειές να κάνω ακόμα, όμως τελικά ο πειρασμός ήταν μεγάλος.
Με ξύπνησε το τηλέφωνο και πετάχτηκα από το κρεβάτι σαν ένοχος. Κοίταξα το ρολόι απέναντι μου: 08:39. Το κινητό μου έγραφε «ΜΠΑΚΑΣ σας καλεί» και χτυπούσε σαν μανιασμένο. Απάντησα νυσταγμένα.

Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα

Ο Γιώργος Ζαμπέτας είναι ένας από τους πιο γνωστούς και αγαπημένους μουσικούς της νεότερης Ελλάδας, που όσο ζούσε δεν τιμήθηκε από την πολιτεία, όπως θα του έπρεπε. Το κενό αυτό καλούνται να αναπληρώσουν ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας, η κόρη του μεγάλου καλλιτέχνη και όλος ο θίασος του θεάτρου Αλίκη.

Το σχέδιο είναι πολύ απλό και όπως αποδεικνύεται, ιδιαίτερα επιτυχημένο. Με αφορμή τα τραγούδια του Ζαμπέτα, ο Πέτρος Ζούλιας έγραψε κάποια κειμενάκια-σκετσάκια, που ταιριάζουν όσο γίνεται με την πορεία της ζωής του. Εδώ λοιπόν έχουμε την βιογραφία του καλλιτέχνη: η υπόθεση ξεκινά το 1925, την χρονιά γέννησης του μουσικού και τελειώνει με τον θάνατό του, το 1992. Παράλληλα παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα: την δικτατορία του Μεταξά και το κυνήγι του ρεμπέτικου τραγουδιού, την κατοχή με τους Γερμανούς, τις συναυλίες στην Αμερική και στη Γερμανία στην δεκαετία του 1950 για τους ομογενείς, τη χρυσή δεκαετία του 1960 για τον κινηματογράφο, τη χούντα, την έλευση του Καραμανλή, την νίκη του ΠΑΣΟΚ και την αλλαγή στην δεκαετία του 1980. Βέβαια όλα αυτά αγγίζονται επιφανειακά. Μην περιμένετε βαθυστόχαστες αναλύσεις. Η παράσταση στοχεύει στην διασκέδαση του μεγάλου κοινού και το μεγάλο ατού της είναι τα αγαπημένα τραγούδια του συγχωρεμένου, του Ζαμπέτα.

Ο Γιάννης Ζαραμπούκας και Το αναπόφευκτο της μοναξιάς


Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Γ.Ζ.: Τα ποιήματα της συλλογής είναι εμπνευσμένα από ανείπωτα συναισθήματα που κατά κάποιο τρόπο με πλάκωναν για καιρό και με αφορμή κάποια αστική εικόνα που αποτυπώνονταν στη μνήμη μου, έβρισκαν τρόπο να απελευθερώνουν.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Γ.Ζ.: Στο μετρό, στο αστικό λεωφορείο, στο σπίτι σε μέρες με βροχή.

Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή;
Γ.Ζ.: Τα ποιήματα ξεκίνησα να τα γράφω το 2014 με το που μετακόμισα Αθήνα για τις σπουδές μου. Το τελευταίο ποίημα που εντάχθηκε στη συλλογή το έγραψα λίγες μέρες πριν τυπωθεί.

Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού, η Διάφανη

Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού, η Διάφανη

Ως Επτανήσια και ακόμα πιο πολύ ως Ζακύνθια, ένιωσα ιδιαίτερη χαρά και περηφάνια βλέποντας αυτό το έργο που αφορά τη ζωή της Αγγέλικας Νίκλη Σολωμού, της μητέρας του εθνικού μας ποιητή. Προσωπικά γνώριζα όλα τα γεγονότα που περιγράφει η ηρωίδα, είναι γεγονότα που αφορούν την ιδιαίτερη πατρίδα μου αλλά και την Ελλάδα γενικά. Η Ενετοκρατία και η Αγγλοκρατία τα τελευταία χρόνια πριν την τελική ένωση των Επτανήσων με την υπόλοιπη Ελλάδα, αποτελούν μια όμορφη ελληνική ιστορία, που ακούγεται και ως παραμύθι! Κατά τη γνώμη μου, η Ενετοκρατία υπήρξε ευεργετική για τα νησιά του Ιονίου, φυσικά ήταν κατάκτηση αλλά κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να την συγκρίνει με την τουρκοκρατία! Εκτός αυτού οι Βενετοί άφησαν στην Κρήτη παλαιότερα αλλά και στα Επτάνησα φυσικά, την αναγέννηση και τον πολιτισμό που δυστυχώς δεν μπόρεσε να ζήσει η υπόλοιπη πατρίδα μας. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Το έργο του Περικλή Μοσχολιδάκη -ηθοποιού, σκηνοθέτη, συγγραφέα- είναι ένας εξαιρετικός μονόλογος της μητέρας του Διονυσίου Σολωμού, της Αγγέλικας Νίκλη Σολωμού.

Μιλώντας για «Το μπλουζ της Κυριακής» και τον «Ωτακουστή» της Νατάσσας Καραμανλή

Η στόφα του χαρακτήρα σου είναι ατσαλάκωτη, κεντημένη με χρυσά κουμπιά, γύρισα και της είπα. Δεν την ήξερα καθόλου και δεν είχα διαβάσει κανένα γραφόμενο της. Κι όμως έτσι αυθόρμητα ήμουν σίγουρη για τούτη την περιγραφή. Κάπως έτσι, αγαπητοί μου, συμβαίνει και με αυτό το βιβλίο. Δεν χρειάζεται να το τελειώσεις, για να φτάσουν αυθόρμητα στο στόμα σου λέξεις θαυμασμού, κομπιάσματα στο στομάχι, κομμένες ανάσες αγωνίας. Από τις πρώτες κιόλας σειρές και των δύο ιστοριών βλέπεις κεντημένα χρυσά κουμπιά, ραμμένα επιδέξια σε κάθε σελίδα. Καλοσιδερωμένες λέξεις, ραφιναρισμένες προτάσεις, ίχνος συντακτικών σκόρων. Τα συναισθήματα που σου προκαλούνται άκρως φρεσκοπλυμένα και οι αισθήσεις καθ’ όλη την ανάγνωση απλωμένες σε σχοινί.

«Το μπλουζ της Κυριακής» και ο «Ωτακουστής». Έχεις διαπράξει ένα έγκλημα καινοτομίας, της είπα. Ένα διπλό βιβλίο, με δύο εξώφυλλα, με δύο έξυπνους τίτλους και με δυο αντιφατικές ιστορίες, που όλως περιέργως μ’ έναν υπόκωφο χειρουργικό τρόπο, βρίσκει κανείς σημεία σύνδεσης. Ναι έχει διαπραχθεί ένα έγκλημα καινοτομίας και σας προκαλώ να γίνετε και εσείς μάρτυρες.

Γοργόνες και μάγκες

Όλοι θυμόμαστε την γνωστή κινηματογραφική ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη «Γοργόνες και μάγκες», άλλωστε την έχουμε δει εκατοντάδες φορές στην τηλεόραση. Δεν νομίζω να υπάρχει Έλληνας που να μην διασκεδάζει ακόμα και σήμερα με αυτές τις πετυχημένες ταινίες των δεκαετιών του 1950 και του 1960, της χρυσής περιόδου του ελληνικού κινηματογράφου. Ήταν η εποχή που οι ταινίες γυρίζονταν με ελάχιστα χρήματα συνήθως, μέσα σε λίγες εβδομάδες και που οι σκηνοθέτες, οι σεναριογράφοι και οι ηθοποιοί έβαζαν όλες τις δυνάμεις τους προκειμένου να πετύχουν το ποθητό αποτέλεσμα. Ήταν η εποχή που πολλοί, γνωστοί ηθοποιοί έπαιζαν μαζί χωρίς να διεκδικούν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Υπήρχαν ρόλοι για καρατερίστες, για ζεν πρεμιέ, για ενζενί, για μεγαλύτερες γυναίκες, ρόλοι-καμέο, που είχαν όμως έξυπνους διαλόγους, δημιουργημένους από καταπληκτικούς σεναριογράφους. Ήταν η εποχή που όλος ο κόσμος, και ιδιαίτερα αυτός της επαρχίας, περίμενε με ανυπομονησία την επόμενη ταινία, γιατί ήταν η μοναδική διασκέδαση.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και το Γοργόνες και μάγκες, που γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον μεγάλο Γιάννη Δαλιανίδη, που την μουσική για τα τραγούδια τα έγραψε ο αξεπέραστος Μίμης Πλέσσας και τους στίχους ο υπέροχος στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος. Προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες τον Δεκέμβριο του 1968 και έκοψε πάνω από 400.000 εισιτήρια, κατακτώντας την 9η θέση από τις 108 ταινίες της χρονιάς.

Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη

Όσα χρόνια κι αν παρακολουθείς θεατρικές παραστάσεις, όσους καλούς και γνωστούς ηθοποιούς κι αν έχεις δει, πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα νιώθεις την χαρά της «πρώτης φοράς», πάντα θα ανακαλύπτεις έργα, ερμηνείες και αποτελέσματα που θα σε κάνουν να κλάψεις. Αυτή η τέχνη τελικά είναι μια μαγεία!

Τα πάντα ρει και ουδέν μένει

Μες τους ατμούς της μέρας .... τολμηροί ταξιδιώτες ψηλά στο κατάρτι με τις σκέψεις θα ανεμίζαμε και εμείς θα κρατούσαμε αγκαλιά την άγκυρα της ψυχής μας
Στο βλέμμα σου αφαλατωμένες υποσχέσεις

Κάτω από χειμαρρώδεις ουρανούς ο χρόνος σμιλεύει όση ζωή μας απομένει
Οι σταγόνες που κυλάνε προς τα μέσα μας

Ο πόλεμος των πολυκατοικιών

Ο Πρόδρομος Doe μας χάρισε το πρώτο δείγμα των συγγραφικών του δυνατοτήτων με τις ονειρικές περιγραφές, τα ανθρώπινα διλήμματα και τις φανταστικές περιπέτειες του πρωταγωνιστή του στο «Μαύρο χιόνι».
Τώρα επιστρέφει, χαρίζοντάς μας ένα νέο έργο που θεωρώ πως εξελίσσει ακόμη περισσότερο στο χαρτί την αρμονία των λέξεων και των συναισθημάτων, αναπαράγοντάς τα σε ένα όμορφο λογοτεχνικό ταξίδι.

Από τις πρώτες ακόμη σελίδες του γίνεται αντιληπτό πως «Ο πόλεμος των πολυκατοικιών» είναι πλασμένος με πρωτοτυπία, τόσο σε σύλληψη της γενικής ιδέας όσο και σε πλοκή. Κι αυτό, γιατί ο συγγραφέας καταφέρνει να «παντρεύει» με την πένα του στοιχεία ανόμοια, όπως τη φαντασία με την καθημερινότητα και το δάκρυ με το χαμόγελο.

Γκυγιώμ, γλυκιά μου

Στο θέατρο «Αλκμήνη», στην παράσταση ΓΚΥΓΙΩΜ, ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ του GUILLAUME GALLIENNE (σε μετάφραση της Δήμητρας Κονδυλάκη), παρακολουθήσαμε «ένα δραματικά κωμικό μονόλογο» σε σκηνοθεσία της Άννας Χατζησοφιά η οποία προσέγγισε με τολμηρά διεισδυτική ματιά τόσο το κείμενο όσο και την απολαυστική υποκριτική ευφυΐα του ηθοποιού Περικλή Λιανού στον ρόλο του Γκυγιώμ.

Ο άνθρωπος, λοιπόν, σύμφωνα με τον GUILLAUME GALLIENNE, μπορεί να συνειδητοποιήσει την δύναμη επιρροής του οικογενειακού και φιλικού περίγυρου στην σχέση του με τη ζωή, την σεξουαλική του ταυτότητα και την θέση του στην ιεραρχία της εξουσίας, μόνον μέσα από την διαλεκτική με τον εαυτό του. Εφόσον αυτός επιθυμεί να έχει μια καλύτερη σχέση με τον «εαυτό» χρειάζεται να διερευνήσει, ιδιαίτερα, την ανεξιχνίαστη κρυμμένη δυναμική που υπάρχει στη σχέση του ίδιου με τη μητέρα του.

Βαθύ ρήγμα


Άραγε, τι θα κάνατε εσείς αν ανακτούσατε τις αισθήσεις σας και καταλαβαίνατε ότι σας έχει πλακώσει το σπίτι σας; Ότι βρίσκεστε εγκλωβισμένοι στα συντρίμμια του κτηρίου και καταπλακωμένοι από τόνους οικοδομικών υλικών, συσκευών και επίπλων; Και, άραγε, πώς θα σας φαινόταν τότε η ζωή σε συνάρτηση με τον επερχόμενο θάνατό σας; Μπορεί ένας άνθρωπος να ζήσει το θάνατό του;

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που κεντρίζουν το μυαλό μου διαβάζοντας το νέο μυθιστόρημα του Τόλη Αναγνωστόπουλου. Ένας άντρας, ο Σωτήρης –Σώτος αλλού– ξυπνά εγκλωβισμένος στα συντρίμμια του σπιτιού του· θαμμένος ζωντανός. Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται του προκαλεί πλήθος συναισθηματικών και σωματικών επιπτώσεων. Εισέρχεται σε μία ιδιαίτερη κι εύθραυστη ψυχολογία αναλογιζόμενος την έκβαση που μπορεί να έχει αυτό που βιώνει (θα καταφέρει να σωθεί ή θα ζήσει το τέλος του;), πρέπει να αντιμετωπίσει τα τραύματά του (σωματικά και ψυχικά), να σκεφτεί την επιβίωσή του στις αντίξοες αυτές συνθήκες εκμεταλλευόμενος κάθε δυνατή πηγή τροφής και νερού (και αέρα) ενώ, παράλληλα, πρέπει να υπολογίσει τις πιθανότητες διάσωσης, το χρόνο αυτής αλλά και να προετοιμαστεί για την κακή έκβαση τής ιστορίας -αν δεχτούμε ότι μπορεί ποτέ κανείς να προετοιμαστεί για το τέλος του.

Η Κωνσταντίνα Μόσχου και η Λέμον Πάι

Λίγο λεμόνι, λίγη ζάχαρη
Ένα γλυκόξινο μείγμα εκρηκτικής διάθεσης στο κλαμπ της Κυψέλης
Μια στάλα χαμόγελο στους βρώμικους δρόμους της νύχτας
Ο ντετέκτιβ Στάθης Παντελιάς αναλαμβάνει δύο διαφορετικές υποθέσεις
Να έχουν άραγε κάτι κοινό ή το μυαλό του επεξεργάζεται λάθος πληροφορίες;

Πίσω από το χαμόγελο της μοιραίας Φιλίππας κρύβεται ένας ολόκληρος κόσμος
Αν ο ντετέκτιβ διατηρήσει την ψυχραιμία του και δει καθαρά
Ίσως τα γεγονότα τον οδηγήσουν σε πέντε μέρες να λύσει το μυστήριο[1]


Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Κ.Μ.: Ένα παιχνίδι του νου, μια παράξενη ιστορία που μου εντυπώθηκε ξαφνικά και ήθελε να την περιγράψω. Μαζί με ερωτήματα, τύπου «τι θα γινόταν αν…», «πώς θα συμπεριφερόταν ο ήρωας αν…», «πώς θα μπορούσε να λυθεί λογικά μια τόσο περίπλοκη κατάσταση», «πώς να φτιάξω ένα αστυνομικό που ενώ αναφέρεις δυσάρεστα, να μπορείς και να χαμογελάσεις».

Ο Παναγιώτης Δεληγιάννης και Ο στόχος - Ημερολόγιο

Αιωνιότητα. Ένα όνειρο του ανθρώπου που φαντάζει ακατόρθωτο. Η αποδοχή της θνητότητας είναι ο συμβιβασμός με το εγώ μας, που πρέπει να γίνει πολύ νωρίς, για να μπορέσουμε να ζήσουμε μια όμορφη ζωή χωρίς εμμονή.
Και όμως. Το έρεβος της ψυχής είναι απέραντο. Η καρδιά μπορεί να υπερπηδήσει τα εμπόδια και να αποκτήσει άλλες αντοχές
Αρκεί να υπάρχει ο Στόχος.[1]
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Π.Δ.: Η εσωτερική μου ανάγκη να εκφραστώ. Ο ήρωας του βιβλίου ήταν μέσα μου πολύ καιρό και το 2013 αποφάσισα να του δώσω επιτέλους χάρη και να τον αποφυλακίσω λόγω καλής διαγωγής.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Π.Δ.: Εξιλέωση.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Π.Δ.: Να είναι έτοιμος για μια μεγάλη περιπέτεια, που δεν έχει καμία ιδέα που θα τον οδηγήσει με το κλείσιμο της τριλογίας.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν  ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Π.Δ.: Θα ήταν ο γύρος της Ευρώπης. Δεν ξέρω πόσο θα κρατούσε, αλλά το σίγουρο ήταν πως όταν γυρίζατε, η ζωή σας θα ήταν εντελώς διαφορετική.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Π.Δ.: Προτιμώ να σας πω κάτι άλλο (σχετικό) που έχω γράψει και αγαπώ. 
Ο φόβος είναι η ζάχαρή μου σε στιγμές ψυχικής υπογλυκαιμίας.
Το μυθιστόρημα του Παναγιώτη Δεληγιάννη, Ο στόχος-Ημερολόγιο, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Βρείτε το βιβλίο εδώ.

Ταξιδεύοντας με το «Αντέχεις;» της Χριστίνας Πομόνη

Το βιβλίο της συγγραφέως Χριστίνας Πομόνη «Αντέχεις;» ξεκινά μ’ ένα σοκ: Γινόμαστε μάρτυρες της προσπάθειας μιας κακοποιημένης γυναίκας να ξεφύγει από τον δυνάστη της. Έναν άντρα βίαιο και αυταρχικό, πάνω στον οποίο στρέφει την κάννη του όπλου της για να γλυτώσει.

Το αίμα

Είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στην θεατρική σκηνή του Altera Pars το έργο το Καταλανού συγγραφέα Σέρτζι Μπελμπέλ «Το αίμα». Ο Σέρτζι Μπελμπέλ είναι γνωστός στο ελληνικό κοινό από τα έργα του «Οι ξένοι» (Εθνικό Θέατρο), «Όφσάιντ» (Από Μηχανής Θέατρο), «Μια στιγμή πριν» (Θέατρο Αυλαία) και πολλά άλλα. Ίσως ο σπουδαιότερος Καταλανός θεατρικός συγγραφέας των τελευταίων ετών, έχει γράψει πολλά έργα που έχουν μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες, τα τελευταία χρόνια δε είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου της Καταλονίας. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος: «Όλα τα έργα είναι πολιτικά. Μετά το τέλος του Α Παγκοσμίου Πολέμου δεν μπορείς να είσαι αισιόδοξος». Καθόλου παράξενες δεν ακούγονται αυτές οι απόψεις για τον άνθρωπο που κατά την διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου στην Ισπανία, ο ένας του παππούς ήταν Φρανκικός και ο άλλος Δημοκρατικός. Ο Σερτζί Μπελμπέλ σήμερα δηλώνει κυνικά: «Καμία διαφορά δεν υπάρχει ανάμεσα σε έναν Ισπανό δεξιό και σε έναν αριστερό Ισπανό!»

Η Τζίνα Ψάρρη και Οι κόρες της ανάγκης

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Τ.Ψ.: Η ανάγκη παραμένει πάντα η ίδια: η γραφή είναι ένας ιερός τόπος όπου η δυστυχία νικιέται πάντα στο τέλος. Είναι η διαμαρτυρία και η ψυχοθεραπεία μου, κάθε φορά που κάποιο συμβάν δίπλα μου ή μέσα μου, σημαντικό ή ασήμαντο, με "αναγκάζει" να το εκτονώσω.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Τ.Ψ.: Ενσυναίσθηση.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Τ.Ψ.: Δεν χρειάζονται συμβουλές οι αναγνώστες. Ο καθένας έχει τους δικούς του λόγους που τον ωθούν στην ανάγνωση κάποιου βιβλίου και δεν είναι οι ίδιοι για όλους ασφαλώς. Μυαλό ανοιχτό χρειάζεται μόνο, σε ό,τι κι αν διαβάζουμε.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Τ.Ψ.: Κάθε βιβλίο, ένα ταξίδι είναι. Το ζητούμενο για κάθε αναγνώστη διαφορετικό. Μακάρι η φαντασία και το όνειρο του καθένα, να τον οδηγήσει στα μονοπάτια που επιθυμεί, μακάρι η ανάγνωση να δημιουργεί προορισμούς, εικόνες, τόπους, χρόνους. Τότε, θα έχει επιτύχει στον στόχο της.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Τ.Ψ.: "Όλη μας η ζωή φτιαγμένη από ευκαιρίες. Απ' όσες αρπάξαμε αλλά κι απ' αυτές που χάσαμε. Παράθυρα που ανοίξαμε διάπλατα μα κι εκείνα που κρατήσαμε διπλοσφαλιστά. Τραύματα από μάχες που δώσαμε, ουλές απ' όσες σκόπιμα αποφύγαμε. Θάνατος ή αγάπη που λαχταρίσαμε, κι εκείνη που κατακτήσαμε όμως. Τύψεις για όσα είπαμε, ενοχές γι' αυτά που δεν προλάβαμε να πούμε. Το πιο σοφό κρυφτό, ετούτο με την ασάφεια".
Ακόμα κι όταν η απρόβλεπτη φθορά του χρόνου αναγκάζει το κορμί να χάσει τη ζωηράδα του, η καρδιά έχει τον τρόπο να οδηγήσει σε μοντάρισμα από την αρχή.
Ίσως οι φυσικές αντοχές του καθένα να διαφέρουν, η ψυχή ωστόσο λάμπει ως την αιωνιότητα, χωρίς όρια. Η αγάπη το κάνει αυτό, η απέραντη και ανιδιοτελής. Μα κι ο έρωτας. Τότε που ζεις εκείνο το είδος της απερίγραπτης ευτυχίας. Γελάς, περπατάς μέσα στη σιωπή, αγγίζεις, αποτραβιέσαι μόνο για ν' αγγίξεις ξανά, μέσα στο μυαλό μια έκρηξη κι εύχεσαι οι στιγμές να κρατήσουν για πάντα. Ανασαίνεις μόνο το άγιο Τώρα, σε μιαν άλλη διάσταση, ξεχωριστή, όλα σαν ιδανικό ρομαντικό μυθιστόρημα. Το κάθε αστείο ξεκαρδιστικό, η κάθε δήλωση σοβαρή. Ωραιοποίηση και άνευ όρων παράδοση. Τότε, που φοράς την αποδοχή σαν απαστράπτον φωτοστέφανο, που κανένα ελάττωμα δε φανερώνεται, όλα ωραία και φωτεινά. Τότε, που τίποτα δεν αφήνεις να σε προειδοποιήσει πως ίσως η σκοτεινιά να παραμονεύει στη γωνία, πως ίσως ένα αγκάθινο έρεβος να σε περιμένει στην άκρη του δρόμου που τραβάς. Τότε, που η λαχτάρα μοιάζει με εμμονή, που ξαπλώνεσαι νωχελικά σε πουπουλένια σύννεφα κι οραματίζεσαι ζαχαρένια μελλούμενα.
Δεν συμπεριφέρεται έτσι η ζωή, όλοι το ξέρουμε. Κρύβει απότομες στροφές, μέρες ανέκφραστες και νύχτες που κυνηγιούνται ποια θα νικήσει. Το όνειρο ωστόσο, αυτό που μονάχο του κυκλοφορεί στα ρόδινα δειλινά μας, πάντα μυρίζει καλοδεχούμενη καλοκαιρινή βροχή.[1]
Τζίνα Ψάρρη
Το μυθιστόρημα της Τζίνας Ψάρρη, Οι κόρες της μοναξιάς, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ. Διαβάστε κι ένα απόσπασμα!

Ο Μαρίνος Μαρσέλος και Το ποδήλατο

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Μ.Μ.: Δεν ήταν κάτι που ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό. Με απασχολούσε χρόνια. Ίσως όμως και η κρίση να τάισε αυτή μου την ανάγκη μια ώρα αρχύτερα. Χρόνια το πάλευα στο μυαλό μου.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Μ.Μ.: Αρχικά το ξεκίνησα μ' ένα τετράδιο, ένα μολύβι κι έναν καφέ δίπλα στη θάλασσα. Ό,τι έγραφα εκεί το επεξεργαζόμουν και το πέρναγα στον υπολογιστή όταν επέστρεφα σπίτι μου. Όμως όσο πέρναγε ο καιρός ο χρόνος στη θάλασσα περιοριζόταν και αυξανόταν αυτός μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή.

Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή;
Μ.Μ.: Η συγγραφή κράτησε επτά χρόνια που όμως είχαν και μεγάλα κενά λόγω προσωπικών προβλημάτων και αναγκών. Όμως όλα μαζί αν τα αθροίσουμε από την πρώτη ημέρα… μαζεύονται επτά χρόνια.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Μ.Μ.: Αγνός, άδολος έρωτας, ελευθερία σκέψης και πράξης, αυτοδιάθεση.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Μ.Μ.: Ύμνος στον έρωτα, στην ακεραιότητα του χαρακτήρα ενός ανθρώπου -της πρωταγωνίστριας στην περίπτωση μου- και δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του κορμιού του καθενός μας χωρίς άνωθεν επιβεβλημένες εντολές. Βέβαια και ο πρωταγωνιστής κάνει απόλυτη κατάθεση ψυχής, με όλα τα καλά και τα κακά που η νιότη είναι συνυφασμένη, για να φτάσει κάποια στιγμή να κάνει τον απολογισμό του 35 χρόνια μετά όταν για όλα έχει αποφασίσει ο χρόνος. Κοιτάζει πίσω και η ζωή περνάει σαν κινηματογραφική ταινία και τίποτα πια δεν μπορεί να αλλάξει.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Μ.Μ.: Δεν έχει σημασία τι αγάπησα εγώ… αλλά τι θα αγαπήσουν οι αναγνώστες. Αν όμως πρέπει να διαλέξω θα πω το προφανές. Την ηρωίδα του έργου.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Μ.Μ.: Νομίζω έχω απαντήσει ήδη σ' αυτό.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Μ.Μ.: Αν το βιβλίο φτάσει στα χέρια κάποιου που πραγματικά διαβάζει, έχει σημασία αυτό, εκείνο που νομίζω θα του συμβεί είναι να μην μπορεί να το αφήσει από τα χέρια μέχρι να τελειώσει. Λογικά θα το έχει διαβάσει το πολύ σε μια βδομάδα. Πάντα θα θέλει να πάει στην παρακάτω σελίδα και να δει τι πρόκειται να συμβεί. Τον γυρίζει πίσω στα παιδικά του χρόνια, στα χρόνια των άγουρων ερώτων. Τον κάνει να θυμηθεί τα δικά του γιατί όλοι μας λίγο πολύ έχουμε ζήσει ανάλογες καταστάσεις και πως εξελίχτηκαν στη συνέχεια. Του θυμίζει τον εαυτό του με λίγα λόγια και όσα ίσως παρόμοια έχει βιώσει.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Μ.Μ.: Το μέλλον των παιδιών.

Φοβάστε...
Μ.Μ.: Φυσικά και φοβάμαι για όσα αυτοί απεργάζονται αυτή τη στιγμή και θα μας σερβίρουν 25 ή 30 χρόνια μετά.

Αγαπάτε...
Μ.Μ.: Πάντα, χωρίς αγάπη δεν υπάρχει τίποτα.

Ελπίζετε...
Μ.Μ.: Ναι, Το ποτήρι είναι μισογεμάτο όχι μισοάδειο. Για την Ελλαδίτσα μας μόνο έχω κάποιους φόβους και μπορεί να το βλέπω και… μισοάδειο.

Θέλετε...
Μ.Μ.: Θέλω να τιμωρηθούν όσοι έφεραν τη χώρα μας σ' αυτό το χάλι. Τα προσωπικά μου θέλω έπονται. Ένα χέρι να κρατώ είναι αρκετό νομίζω.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Μ.Μ.: Σίγουρα οι γυναίκες ανεξαρτήτως ηλικίας, μα αν πρέπει να βάλω κι ένα χρονικό πλαίσιο θα έλεγα… όσες γυναίκες πραγματικά έζησαν, βίωσαν καταστάσεις, έφαγαν τα μούτρα τους και μια και δυο και τρεις φορές και ποτέ δεν το έβαλαν κάτω. Κι αν δεν έγιναν πλούσιες σε χρήματα… έγιναν πλούσιες σε εμπειρίες.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Μ.Μ.: Το πρέπει είναι μια λέξη που δεν με βρίσκει σύμφωνο στις περισσότερες περιπτώσεις. Όμως όσα έχουμε ήδη αναφέρει νομίζω απαντούν έμμεσα σ' αυτό το ερώτημα.

Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Μ.Μ.: Βιβλιοπωλεία κεντρικά και συνοικιακά σε κάθε πόλη, μα κι αν ακόμα δεν το έχουν το παραγγέλνετε και σε δυο μέρες σας ειδοποιούν να περάσετε να το πάρετε. Επίσης και από το διαδικτυακό τόπο των εκδόσεων «Ανάτυπο» ή διαδικτυακούς τόπους άλλων βιβλιοπωλείων.

Πού μπορούμε να βρούμε εσάς;
Μ.Μ.: Εμένα με βρίσκετε στο διαδίκτυο συγκεκριμένα στο facebook: Marinos Marselos, στη σελίδα του βιβλίου πάλι στο facebook με τίτλο «Το ποδήλατο». Επίσης και στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο marselosadv@yahoo.com

Ποιο χρώμα τού ταιριάζει;
Μ.Μ.: Το κίτρινο. Όσοι το διαβάσουν θα καταλάβουν γιατί.

Ποια μουσική;
Μ.Μ.: Ethnic και έντεχνο και ίσως και Rock Ballads.

Ποιο άρωμα;
Μ.Μ.: Λεμόνι και ταμπάκο

Ποιο συναίσθημα;
Μ.Μ.: Αγάπη.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Μ.Μ.: Κινηματογραφική ταινία.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Μ.Μ.: Πολύ θα ήθελα να ήμουν δάσκαλος ή αθλητής σε υψηλό επίπεδο.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Μ.Μ.: Σαμαράκης, Μουρσελάς, Καζαντζάκης, Hemingway, Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, Λουντέμης, Άρης Αλεξάνδρου κ.λ.π.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Μ.Μ.: Νομίζω ο Σαμαράκης και ο Μουρσελάς και από βιβλία «Το λάθος», «Ζητείται ελπίς», «Το κιβώτιο» και τα «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά». Αυτά από επιρροές στο γράψιμο. Για τον τρόπο που ζω δεν μπορώ να πω ακριβώς.

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε τη συνέχεια και τις τύχες τους;
Μ.Μ.: Νομίζω είναι βιωματικοί κυρίως και επομένως εγώ κινώ τα νήματα.

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Μ.Μ.: Σίγουρα και τα δυο.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Μ.Μ.: Το περιεχόμενο και η σωστή προβολή του.

Τι την αποτυχία;
Μ.Μ.: Το βιβλίο που δεν προσφέρει τίποτα και καταδικάζεται μόνο του.

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Μ.Μ.: Μακάρι να ήμασταν όλοι βιβλιοφάγοι.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Μ.Μ.: «Θα προλάβω;»
Το μυθιστόρημα του Μαρίνου Μαρσέλου, Το ποδήλατο, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανάτυπο. Περισσότερα θα βρείτε εδώ.

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Ανάτυπο προσφέρουν το βιβλίο σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες χρήσιμες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 9 Μαΐου 2018 και το βιβλίο θα αποσταλεί/παραδοθεί στον τυχερό από το koukidaki.
k
Καλή τύχη!

Ο Μαρίνος Μαρσέλος γεννήθηκε στο Ρίο της Πάτρας τον Μάη του 1959. Από μικρός διακρίθηκε στο μάθημα της έκθεσης όπου κέρδισε σχολικούς διαγωνισμούς. Αργότερα σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες -Δημόσια Διοίκηση- στη Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών από το έτος 1977 -1982 που αποφοίτησε. Είναι κάτοχος πτυχίου Michigan Proficiency in English και δίδαξε αγγλικά για κάποια χρόνια. Ασχολήθηκε με την διαφήμιση για περίπου είκοσι χρόνια. «Το ποδήλατο» είναι η πρώτη του συγγραφική απόπειρα.

Η Δήμητρα Παπαναστασοπούλου Όταν σωπαίνει το φως

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Δ.Π.: Ο 16ος αιώνας ήταν ο τελευταίος αιώνας για την Κρήτη μας, πριν υποκύψει στους Τούρκους. Συγχρόνως, ήταν ο τελευταίος αιώνας της επικράτησης των Βενετών, οι οποίοι ήταν κύριοι της Κρήτης. Αυτή η κάθε άλλο παρά ήρεμη συγκατοίκηση γέννησε πολλά και αξιοσημείωτα γεγονότα. Αυτή ήταν η αρχική έμπνευση, τα άλλα ήρθαν όταν άρχισα να γράφω...

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Δ.Π.: Άβυσσος.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Δ.Π.: Να το διαβάσει αργά, χωρίς να βιάζεται, να απολαύσει το ταξίδι στο παρελθόν.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Δ.Π.: Θα πρότεινα τη διαδρομή του βιβλίου: Ξεκινάμε με πλοίο από το Ηράκλειο της Κρήτης, κάνουμε μια μικρή στάση στα Κύθηρα, μια μεγαλύτερη στην Κέρκυρα και αποβιβαζόμαστε στην ονειρική Βενετία. Αφήνουμε τους ταξιδιώτες να μείνουν και να γνωρίσουν τον τόπο για μερικούς μήνες και επιστρέφουμε στο Ρέθυμνο. Το ταξίδι δεν σταματά εδώ, αλλά με άλλα μέσα πηγαινοερχόμαστε στην Κρήτη, γευόμαστε τους αέρηδες των ψηλωμάτων, πίνουμε ρακή, αφουγκραζόμαστε τη ζωή των φαραγγιών. Όσοι αντέχουν, μένουν για το τέλος, όσοι δεν... φεύγουν.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Δ.Π.: Μια αίσθηση περηφάνειας σκάλωσε στην καρδιά του καθώς φαντάστηκε τον εαυτό του ίδιο με τους αρχαίους προγόνους του, εκείνους για τους οποίους δε χόρταινε ν’ ακούει τον παππού να εξιστορεί τα έργα τους, εκείνους που, όπως κι αυτός, βάδιζαν στο στενό φαράγγι έχοντας ως μοναδικό τους όπλο μερικά βέλη.

Ο κόσμος χαίρεται και υποφέρει από τους ίδιους λόγους
Τις διαφορές τις συναντούμε ταξιδεύοντας και μαθαίνοντας
Αν είμαστε τυχεροί, διασταυρωνόμαστε με ενδιαφέροντες ανθρώπους
Νικητές ή νικημένοι.

Στιγμές μοναδικές και ανεπανάληπτες φωτίζουν τη μνήμη μας
Ώρες ατέλειωτες σκύβουμε πάνω από τα αγαπημένα μας πρόσωπα
Παραδέρνουμε με την καθημερινότητα, λησμονώντας την ομορφιά που μας περιβάλλει
Αν γινόταν ένα όνειρο να ζωντανέψει και να μας παρασύρει σ’ έναν κόσμο μαγικό
Ίσως, τότε, να αντιλαμβανόμασταν τις κρυμμένες, τις ουσιαστικές έννοιες
Νικητές στη μάχη της ουτοπίας
Έχοντας για εφόδιο το δικό μας εικόνισμα
Ιστίο τη θέληση στη θάλασσα του νου.

Ταξίδι ατέλειωτο και συναρπαστικό
Ολόγυρα στη γη

Φωτισμένοι και εξαγνισμένοι στα νερά
Ώσπου τα μάτια μας να κλείσουν ευτυχισμένα με την πλεύση
Στα πέρατα της γνώσης.[1]
Το μυθιστόρημα της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου, Όταν σωπαίνει το φως, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ. Διαβάστε κι ένα απόσπασμα!

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη