Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Μην κλαις, ρε Γοργόνα!

Στην αφιέρωση μού είχε γράψει «με την ευχή το koukidaki να μην σταματήσει ποτέ» τότε που μου έστειλε το βιβλίο του, πάνε κάποιοι μήνες. Πρωτότυπη, σκέφτηκα, και απείρως καλύτερη από το σύνηθες «με πολλή αγάπη» που γράφουν οι περισσότεροι λες και όσο πιο μεγάλη είναι η αγάπη τόσο καλύτερη η ανάγνωση. Δυστυχώς, η πολυάσχολη ζωή μου με κράτησε μακριά από την «Γοργόνα» του Παναγιώτη Γκούβερη και μόλις πρόσφατα έπιασα ξανά το κομψό βιβλίο στα χέρια μου για να εισχωρήσω στον κόσμο του δημιουργού του. Κι έχασα τόσο χρόνο από την υπέροχη αφηγηματικότητα του συγγραφέα και τους ιδιαίτερους ήρωες -σε μια μόνο περίπτωση γυναίκα- αυτής της συλλογής των σπονδυλωτών θεατρικών μονολόγων!

Η Έλενα Λιάτου για το Η Λίνα η Χρυσοψαρίνα διώχνει τη μόλυνση

Στο παραμύθι μου «Η Λίνα η χρυσοψαρίνα διώχνει τη μόλυνση», εκδόσεις Φυλάτος, έχω προσθέσει ένα κομμάτι της ψυχής μου.
Έκανα ένα βήμα ακόμη για να πλησιάσω το όνειρό μου.
Ελπίζω το βιβλίο αυτό να μην είναι ένα βιβλίο που απλά κυκλοφόρησε, αλλά να μείνει στην ιστορία και στην αιωνιότητα, διδάσκοντας αξίες και καλλιεργώντας οικολογική συνείδηση. Μια απέραντη ευτυχία με πλημμυρίζει όταν το κρατάω στα χέρια μου, αφού κρατώ ένα δημιούργημά μου, ολοκληρωτικά δικό μου. Κείμενο και εικονογράφηση έχουν κομμάτια από εμένα. Με της φαντασίας τα φτερά γράφω και με τα χρώματα της ψυχής μου ζωγραφίζω.
Η καρδιά μου χτυπά σε ρυθμούς τρελούς, κάθε φορά που βλέπω την αποδοχή από τους μικρούς αναγνώστες.
Σε άλλη διάσταση θαρρείς η ύπαρξή μου φτάνει εισπράττοντας την αγάπη των παιδιών.
Κοιτάζοντας μέσα στα καθάρια παιδικά μάτια, έρεβος δεν υπάρχει πουθενά, μόνο ήλιος λαμπερός φωτίζει τη ζωή μου. Η Αγάπη που πηγάζει απ’ τα παιδιά με ωθεί στην ασταμάτητη συγγραφή. Γίνεται έρωτας, λατρεία, εμμονή.[1]
Έλενα Λιάτου
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ε.Λ.: Τα παιδιά έγιναν για μία ακόμη φορά το κίνητρο για να γράψω αυτό το οικολογικό παραμύθι μου «Η Λίνα η χρυσοψαρίνα διώχνει τη μόλυνση», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φυλάτος. Η αγάπη μου για την παιδική λογοτεχνία και ο στόχος μου να καλλιεργήσω οικολογική συνείδηση με οδήγησαν στη συγγραφή του.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μια μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ε.Λ.: ΑΓΑΠΗ!

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που πρόκειται να το διαβάσει;
Ε.Λ.: Να φορέσει τα φτερά της φαντασίας και να ταξιδέψει πέρα μακριά. Να χαρεί την ιστορία, να απολαύσει το ταξίδι και να πάρει όλα τα μηνύματα που εμπεριέχει.
Εύχομαι οι μικροί μας αναγνώστες να καλλιεργήσουν οικολογική συνείδηση διαβάζοντας το παραμύθι αυτό.

Αν το βιβλίο σας γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίνατε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ε.Λ.: Με το βιβλίο μου στο χέρι θα ’θελα να ταξιδέψω στο Κονγκό, να διαβάσω στα παιδιά το παραμύθι μου, να τους χαρίσω πολύχρωμα μπαλόνια, καραμέλες και ζαχαρωτά. Να δω τη λάμψη στα μεγάλα, φωτεινά μάτια τους.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μια φράση από το βιβλίο:
Ε.Λ.:
«Σας θερμοπαρακαλώ,
σε όλους σας χάρη ζητώ
να κρατήσει η μαγεία αυτή
και ο βυθός ποτέ ξανά
μόλυνση να μη γευτεί».
Το βιβλίο της Έλενας Λιάτου, Η Λίνα η Χρυσοψαρίνα διώχνει τη μόλυνση, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φυλάτος. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.

Το φτερό του θεραπευτή αητού

Πρόκειται για το παραμύθι για μεγάλους της Εύης Ψάλτη που, όπως μας λέει και η Χάρις Κατάκη στο προλογικό[1] σημείωμα, έχει αξιοποιηθεί στα πλαίσια της προληπτικής και της θεραπευτικής δουλειάς με άτομα, οικογένειες και ευρύτερες κοινωνικές ομάδες και αφορά στην ιστορία του Ονουάχα, ενός μάλλον ινδιάνου ήρωα -πολύ μικρή είναι η σημασία της εθνικότητάς του- του οποίου το όνομα μάλλον σημαίνει αυτόν που έχει τον Νου[2].

Το όνειρο ενός γελοίου

Ο μεγάλος Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι έγραψε το «Όνειρο ενός γελοίου» το 1877, ένα μικρό κείμενο τριάντα μόλις σελίδων, ένας καταιγιστικός μονόλογος ενός ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που είναι μόνος, απομονωμένος από την κοινωνία, αβοήθητος ως μονάδα σε μια σκληρή και ακαταλαβίστικη αγέλη συνανθρώπων του.
Είναι τόσο απελπισμένος που αποφασίζει να αυτοκτονήσει καθώς δεν βρίσκει κανένα νόημα στη μίζερη ζωή του και σχεδόν αντιπαθεί τον εαυτό του για τις αδυναμίες του και για την μετριότητά του. Δεν έχει ακόμα αποτολμήσει την πραγματοποίηση της αυτοχειρίας του μόνο και μόνο επειδή «ψάχνει μια μη αδιάφορη στιγμή για να δώσει τέλος στην αδιάφορη ζωή του»!

Ο Θωμάς Τσαβδαρίδης Έτσι ήταν κάποτε...

Τι σας ώθησε να γράψετε το βιβλίο σας;
Θ.Τ.: Η παραίτηση όλων να βάλουν ένα λιθαράκι για να σταματήσει η κατηφόρα που πήραμε ως ελληνική κοινωνία αποδεχόμενοι άκριτα ξένες επιρροές και απορρίπτοντας ό,τι θετικό κληρονομήσαμε από τους γονείς μας.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μια μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Θ.Τ.: ΧΡΕΟΣ.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Θ.Τ.: Να το διαβάσει μια φορά για να γελάσει, να απολαύσει τα επιφανειακά τα κωμικά μέρη των κειμένων και να θυμηθεί τα δικά του παιδικά χρόνια και μια δεύτερη φορά να το διαβάσει πιο προσεχτικά, να σταθεί στις ιδέες που κρύβονται πίσω από τα κείμενα.

Αν το βιβλίο σας ήταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες ημέρες θα κρατούσε;
Θ.Τ.: Ταξίδι πραγματικό στο πρόσφατο δικό μας παρελθόν. Σε ένα πραγματικό βασίλειο όπου ψηλά στο θρόνο θα κάθονται παιδιά με πληγωμένα γόνατα και με τις πράξεις τους θα ανοίγουν νέες πορείες που πρέπει να ακολουθούν οι γονείς τους.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μια φράση/ παράγραφο από το βιβλίο.
Θ.Τ.: Απέναντι, μπροστά στο καφενείο σταμάτησαν ξαφνικά οι φωνές, οι απειλές. Οι γονείς μας, ανάμεσά τους κι ο πατέρας μου, βλέποντας εμάς τα παιδιά αποφάσισαν ξαφνικά και αυτοί χωρίς πολλές κουβέντες, για τη στάση που έπρεπε να κρατήσουν. Άρχισαν να απομακρύνονται ήσυχα ήσυχα. Ίσως ένιωθαν άσχημα για ό,τι προηγουμένως είχαν σκεφτεί να πράξουν.
Το μυθιστόρημα του Θωμά Τσαβδαρίδη, Έτσι ήταν κάποτε..., κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φυλάτος. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.

Λογοτεχνικά είδη

Σε μια εποχή που οι μισοί διαβάζουν ή δηλώνουν φιλαναγνώστες και οι άλλοι μισοί κριτικογραφούν -άρα και οι άλλοι μισοί διαβάζουν, επομένως όλοι- σκέφτηκα να συλλέξω σε μια μεριά τα λογοτεχνικά είδη που γνωρίζω/αναγνωρίζω αλλά και τα υπόλοιπα που προέκυψαν ως υποκατηγορίες ή προσδιορίστηκαν μέσα από τούτη τη διαδικασία, γιατί όσο κι αν φαίνεται απλό δεν είναι ενώ όσο εμβαθύνει κανείς στη μελέτη τόσο ανακαλύπτει.
Προσπαθώντας να μείνω φειδωλή σε λέξεις αλλά πλούσια σε ουσία, χωρίς περιττολογίες δηλαδή, αναφέρω στα γρήγορα ότι όσο κι αν ήθελα να δημιουργήσω μια λίστα με ακρίβεια και σαφήνεια, απαριθμώντας τα είδη, έμπλεξα σε δαιδαλώδεις κατηγορίες, υποκατηγορίες, ορισμούς και τελικά αφέθηκα στην απλή αναφορά του θέματος παρά στην αναλυτική προσέγγιση. Έτσι κι αλλιώς πάντα πίστευα ότι το διαδίκτυο δεν ενδείκνυται για μεγάλα κείμενα με πολλά λόγια. Εξάλλου, ακόμα μαθαίνω κι εγώ -μου πέρασε από το νου ότι θα φαινόταν κάπως "δασκαλίστικο" το σύνολο.

Ο κανίβαλος που έφαγε έναν Ρουμάνο

Με αυτόν τον ιδιαίτερο τίτλο που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι μεταφορικός ή κυριολεκτικός ο Σωτάκης τιτλοφορεί το τελευταίο του μυθιστόρημα, ένα μυθιστόρημα για τις ισορροπίες που ανατρέπονται, τα πάθη και τους ανθρώπους που υπόκεινται σε αυτά ως άλλες μαριονέτες και την απογύμνωση της οικογενειακής δομής μέσα από μια πραγματικά ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα μυθοπλαστική προσέγγιση.

Γκουστάβ Κλιμτ - Το φιλί

Φίλες και φίλοι,

Πρόκειται για ένα αριστούργημα, μια απεικόνιση λαγνείας και έρωτα, μια αριστοτεχνική δημιουργία με τη λάμψη των φύλλων χρυσού να την απογειώνουν, και, βεβαίως, το πιο γνωστό και διάσημο έργο του Κλίμτ, φιλοτεχνημένο την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα, το 1908. Οι αξιοπρόσεκτες διαστάσεις του (1.80 x 1.80μ.) κάνουν ακόμη πιο έντονη την παρουσία του αγκαλιασμένου ζευγαριού, του οποίου οι φιγούρες έχουν ανθρώπινο ύψος.

Τον Μάιο του 2018...

Οι Μορφές Έκφρασης (Αλκμήνης 13, Κ. Πετράλωνα, 2103464903, 2103464002) παρουσιάζουν το θεατρικό έργο Ευ-γενιά σε κείμενο και σκηνοθεσία της Άννας Σεβαστής Τζίμα. Η καλλιτεχνική επιμέλεια είναι του Θωμά Κινδύνη και η διδασκαλία ρόλων του Ανδροκλή Δεληολάνη. Την πρωτότυπη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Παναγιώτης Μπερλής από τα Διάφανα Κρίνα. Το έργο, εμπνευσμένο από την Ελληνική παραλογή «Της Λυγερής και του Χάρου», μας μεταφέρει σ' έναν δυστοπικό κόσμο, μια τεχνητή πολιτεία την «Ευ-γενιά». Ένας νέος «τέλειος» κόσμος που θέλει να δημιουργήσει τον ιδανικό άνθρωπο, αφαιρώντας του κάθε δικαίωμα για συναίσθηση, σκέψη και πρωτοβουλία με σκοπό τον απόλυτο έλεγχο της ζωής του. Σκληρό και συνάμα τρυφερό, περιγράφει την αλαζονεία και ματαιοδοξία του ανθρώπου να υπάρξει στην τελειότητα. Δύο νέοι θα αντιδράσουν σ΄ αυτό το σύστημα και θα παλέψουν για να ανακαλύψουν ξανά την ανθρώπινη τους πλευρά και την αγάπη. Μια ωδή στις ελεύθερες επιλογές του Ανθρώπου στη ζωή. Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Παναγιώτης Μπερλής // Σκηνικά – κουστούμια: Κωνσταντίνα Μαρδίκη // Χορογραφία – Διδασκαλία Κίνησης: Ευγενία Παπαδάκη // Φώτα-Video: Παναγιώτης Λάμπης // Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου // Ερμηνεύουν: Βλασία Βερβέρη, Έλενα Σαλένκοβα, Ανδρέας Γιαννακούλας, Γεώργιος Κοσκορέλλος, Σάββας Πογιατζής. Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00
H Μαρίλλη Μαστραντώνη και το ΕΝΤΡΟΠΙΑ Ensemble «χτίζουν» μια παράσταση χαρακτηριστικό δείγμα του θεάτρου-ντοκουμέντο. Τo Camp Europe μελετά την προσφυγική και μεταναστευτική κρίση. Το project εξελίσσεται σταδιακά, μέσα από έρευνα και καλλιτεχνικές διαμονές (residency) σε Βερολίνο, Βουδαπέστη, Σμύρνη και Αθήνα, σε συνεργασία με τοπικούς φορείς και καλλιτέχνες. Το αποτέλεσμα του κάθε residency παρουσιάζεται στο κοινό της κάθε πόλης ως μια work-in-progress performance, με κορύφωση το τελευταίο εργαστήρι στην Αθήνα (21 Απριλίου-8 Μαΐου) και την ολοκληρωμένη παράσταση η οποία θα παιχτεί 9-15 Μαΐου στο Χυτήριο (Ιερά Οδός 44, Κεραμεικός, 2103412313). Σύλληψη-Δραματουργία-Σκηνοθεσία: Μαρίλλη Μαστραντώνη // Σκηνικά-Σχεδιασμός Video-Φωτογραφίες: Δήμητρα Τρούσα // Κοστούμια: Μυρτώ Σαρμά / Σχεδιασμός ήχου: Αλέξης Γκίκας // Κίνηση: Χριστίνα Κατσίκη-Σαχτούρη // Performer: Βασιλική Γεωργικοπούλου, Şafak Ersözlü, Νίκος Ευσταθιάδης, Sarp Keskiner, Δημήτρης Μοσχονάς, Βάσια Πασπάλη, Τσαμπίκα Φεσάκη // Διεύθυνση παραγωγής: Κατερίνα Κώτσου // Βοηθός σκηνοθέτη: Αντιγόνη Πανταζή // Δημόσιες σχέσεις και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου - We will.

Η Σπυριδούλα Σπυριδοπούλου και το Ταμείο Express

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Σ.Σ.: Αυτό που βασικά με ώθησε στη συγγραφή του βιβλίου μου είναι η αίσθηση του χιούμορ που διαθέτω και ήθελα να μεταδώσω μέσα από τις σελίδες του στους αναγνώστες για να διαπιστώσουν ότι και οι ίδιοι χωρίς να το ξέρουν θα προκαλούσαν χιούμορ στο χώρο του super market.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Σ.Σ.: Ευχάριστο.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Σ.Σ.: Η ανάγνωση θα τον κάνει να διασκεδάσει και να χαρεί... μια ευχάριστη νότα σε κάποια στιγμή χαλάρωσης και βασικά να του φύγει το στρες και το άγχος της καθημερινότητας.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Σ.Σ.: Θα ήταν ένα όμορφο ταξίδι γιατί θα περνούσαμε πολύ όμορφα με γέλια και χαρές. Το γέλιο πάντα ανεβάζει την ψυχολογία του ανθρώπου. Ο προορισμός σίγουρα θα ήταν ο Όμορφος Κόσμος του Super Market και οι μέρες θα έφευγαν γρήγορα γιατί θα περνούσαμε πολύ ευχάριστα.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Σ.Σ.: Στο προσκήνιο έχουμε τον Πολυκράτη με την Πολυξένη. Ένα φοβερό ζευγάρι ηλικιωμένων. Παραδοσιακός παππούς με... σώας τας φρένας εκείνος κι εκείνη πρόβατο στον κόσμο της με άνοια. Έρχεται μπροστά στο ταμείο μου η Πολυξένη κρατώντας μια παμπάλαια απόδειξη πληρωμής κατακίτρινη και μου λέει: Κάτι κέρδισα εδώ. Δεν κερδίσατε τίποτα της λέω. Όχι καλέ, κέρδισα. Δώσε μου το δώρο μου. Τι να απαντήσω τώρα; Απάντησε όμως ο Πολυκράτης. Σηκώνει τη μαγκούρα, την τεντώνει μπροστά της και της φωνάζει. Μωρή Πολυξένη δεν κέρδισες τίποτα, άστην την κοπέλα ήσυχη. Δεν είσαι καλά, θυμίζοντάς της το πρόβλημά της. Λυπημένη η Πολυξένη, φοβούμενη την απειλητική μαγκούρα του Πολυκράτη αποχώρησε προς την έξοδο του μαγαζιού.
Η συλλογή διηγημάτων της Σπυριδούλας Σπυριδοπούλου, Ταμείο Express, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίαμβος.

Χριστόφορος Νέζερ

Κορυφαίος αυτοδίδακτος ηθοποιός και θιασάρχης, μια από τις σημαντικότερες και εμβληματικότερες παρουσίες του ελληνικού θεάτρου και όχι μόνο. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1889 και υπήρξε σύζυγος της ηθοποιού Μερόπης Μερκούρη, ξαδέλφης της Μελίνας Μερκούρη. Καταγόταν από τη βαυαρική οικογένεια Νέζερ που είχε έρθει στην Ελλάδα μαζί με τον Όθωνα. Μάλιστα ο συνονόματος πρώτος πρόγονος στην Ελλάδα είχε διοριστεί ως ο πρώτος χριστιανός φρούραρχος της Ακρόπολης! Πέθανε στις 20 Φεβρουαρίου 1970.

Ο Λουκάς Κατσώνης και το Ψημένο κάστανο

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Λ.Κ.: Από μικρός μου άρεσε να δημιουργώ ιστορίες και φανταστικούς ήρωες. Την ιστορία αυτή, την είχα σκεφτεί πριν πολλά χρόνια, πριν καν σκεφτώ ότι θα μπορούσα μια μέρα να την κάνω βιβλίο. Δεν ξέρω τι ακριβώς με επηρέασε, ίσως καμιά φορά να γεννιέται κάτι από το πουθενά, χωρίς συγκεκριμένο λόγο και εκεί μέσα κρύβεται η μαγεία της δημιουργίας.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Λ.Κ.: Το βιβλίο γράφτηκε στο σπίτι μου. Λόγω του φορτωμένου μου προγράμματος, γράφω μόνο πρωινές ώρες συνήθως 05:30 – 07:00, γιατί δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος ελεύθερος χρόνος.

Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή;
Λ.Κ.: Περίπου ένα χρόνο.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Λ.Κ.: Μια ιστορία αγάπης, με πολλά, σημαντικά και ξεχωριστά μηνύματα.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Λ.Κ.: Ένα τυχαίο γεγονός, ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα θα φέρει κοντά τρεις νέους ανθρώπους και θα αλλάξει τη ζωή τους.
Πενήντα χρόνια μετά, ένας εκ των τριών πρωταγωνιστών, ο Χάρης, αποφασίζει να γράψει ένα βιβλίο για τη ζωή του μετά το συμβάν, τη γνωριμία με τη γυναίκα του, τα χρόνια που έζησαν μακριά, τη μοίρα που τους ένωσε ξανά, ύστερα από καιρό. Σκοπός του είναι να γνωρίσουν τα παιδιά του και τα εγγόνια την ιστορία της οικογένειας τους. Γράφοντας αλλάζει η ζωή του Χάρη. Ξαναζεί το παρελθόν του και κυνηγά τα ανεκπλήρωτα όνειρά του.
Το βιβλίο κινείται σε δυο χρόνους, στο παρόν του ηλικιωμένου Χάρη και στο παρελθόν, στα νεανικά του χρόνια. Η ιστορία ξεκινάει στην Θεσσαλονίκη και εξελίσσεται στην Κωνσταντινούπολη και στο Παρίσι.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Λ.Κ.: Πάρα πολλά. Σίγουρα τους ήρωες μου με τις ξεχωριστές και πολυσύνθετες προσωπικότητες τους. Τις τοποθεσίες που διαδραματίζεται η ιστορία -αγαπημένες πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη, το Παρίσι, η Κωνσταντινούπολη και η Νέα Υόρκη. Αγάπησα όμως και την ίδια την διαδικασία της γραφής του, την αγωνία της συνέχειας, τις δύσκολες στιγμές που το μυαλό μπλοκάρει αλλά και εκείνες τις υπέροχες ημέρες που η σκέψη έτρεχε πολύ πιο γρήγορα από την πένα.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Λ.Κ.: Ο αγαπημένος μου ήρωας είναι ο Καπετάν Νικόλας. Δεν είναι πρωταγωνιστής, τον γνωρίζουμε στην μέση περίπου του βιβλίου και μέσα από τη συγκλονιστική του ιστορία, συνειδητοποιεί ο Χάρης πολλά για την ζωή του και αλλάζει ο τρόπος που βλέπει τον κόσμο και τους ανθρώπους.

Ο Γιώργος Καριώτης και ο Χιονισμένος μαυροπίνακας


Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Γ.Κ.: Πηγαινοερχότανε πολλά χρόνια. Τελικά τα βρήκαμε.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Γ.Κ.: Στην Αθήνα και τους Ζάρακες της Εύβοιας κυρίως.

Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή;
Γ.Κ.: Ποιήματα είναι. Όποτε έρθει η ιδέα κι όσο χρόνο πάρει η επεξεργασία μετά. Γενικά δεν κάνω πολλές παρεμβάσεις. Πάντως τα περισσότερα από τα ποιήματα του «Χιονισμένου μαυροπίνακα» είναι της τελευταίας πενταετίας.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Γ.Κ.: Ένα ποίημα είπε ψέματα, το πιστέψαμε, την πατήσαμε.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Γ.Κ.: Ταξίδια είναι τα ποιήματά του, στον χώρο και τον χρόνο. Ο χώρος παραμένει περίπου αμετάβλητος, ο χρόνος δυστυχώς συρρικνώνεται.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Γ.Κ.: Την διαδικασία της γραφής μέσα στο μετρό ή μπροστά από το τζάκι, που περιλάμβανε αργότερα τις απόψεις καλών φίλων, και της έκδοσης που περιλάμβανε απόψεις επί των απόψεων και πάει λέγοντας.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Γ.Κ.: Αυτός που περιφέρεται σε κάμποσα ποιήματα του βιβλίου. Μινώταυρος, Ζατρίκιο, Αποτυχίες για παράδειγμα. Το alter ego μου δηλαδή.

Η Μαρία Ιορδανίδου Η μάγισσα Μουρ Μουρ και το Πλατύ Παπούτσι

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Μ.Ι.: Το σχολείο είναι ένα πολύχρωμο παζλ. Ένας χώρος συνάντησης διαφορετικών, μοναδικών, ξεχωριστών χαρακτήρων και προσωπικοτήτων. Υπάρχουν παιδιά που αν δεν κοιτάξεις πίσω απ' αυτό που βλέπεις, πίσω από τις ταμπέλες που είναι καρφιτσωμένες στο στήθος τους, θα περάσουν από τα χέρια σου χωρίς να έχεις κατανοήσει πόσο σπουδαία είναι. Χωρίς να μπορέσεις να τα βοηθήσεις να συνειδητοποιήσουν τη δική τους αξία.
Αρχικά, η προσωπική μου ανάγκη να μιλήσω γι΄αυτό το θέμα είχε τη μορφή σκέψεων που τριβίλιζαν το μυαλό μου. Σκέψεις που χοροπηδούσαν μέσα μου λαχταρώντας να γεννηθούν. Γρήγορα και χωρίς να μπορώ πλέον να το ελέγξω πήραν τη μορφή συναισθημάτων που πασχίζοντας να βγουν από μέσα μου, έγιναν λέξεις και εικόνες, διάλογοι και μουσικές, χρώματα και μονοπάτια. Κι εκεί μέσα συνάντησα, συνομίλησα, ένιωσα αυτά τα παιδιά που για κάποιο λόγο ντρέπονται γι' αυτό που είναι και κρύβονται σε μια γωνιά του εαυτού τους, μες την αδυναμία να δουν την δική τους ωραία πραγματικότητα.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Μ.Ι.: Στην αγαπημένη μου πολυθρόνα του σπιτιού μου, με μολύβι, στο αγαπημένο μου τετράδιο, πάνω σ' ένα ουράνιο τόξο που με τα επτά του διαφορετικά χρώματα φώτιζε τις σκέψεις μου και με πήγαινε από σύννεφο σε σύννεφο κι από ουρανό σε ουρανό.

Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή;
Μ.Ι.: Μήνες και ώρες απίστευτου σβησίματος και γραψίματος και πάλι απ'; την αρχή. Εκείνο που με δυσκόλεψε ήταν ότι έπρεπε να μιλήσω σε παιδιά, με λόγο που θα τους ήταν οικείος και ένα ύφος που θα ήταν κατανοητός και ταυτόχρονα ελκυστικός. Μόνο έτσι θα μπορούσε το βιβλίο να τα κάνει να χωθούν μέσα στον εαυτό τους και να μπορέσουν να μπουν στα παπούτσια του άλλου με ευκολία.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Μ.Ι.: Πραγματικό, ενδιαφέρον, με έξυπνους διαλόγους και αστεία γραφή.

Τσάι βατόμουρο

Το πρωτόλειο της Konstandina Alberti έχει στο εξώφυλλό του πολύ ρομαντισμό, κάτι το αριστοκρατικό και πολύ ροζ δηλωτικό της γυναικείας του απεύθυνσης ενώ στο οπισθόφυλλο γράφει:
Τρία γράμματα, ένας αποστολέας. Μια παιδική υπόσχεση που θα εκπληρωθεί εικοσιπέντε χρόνια μετά. Η Μαντώ, η Αγγελική, η Ηρώ και η Έλλη θα βρεθούν αντιμέτωπες με τον ίδιο τους τον εαυτό, με τον έρωτα, το ψέμα και την απώλεια. Εκείνο το απόγευμα θα πιουν τσάι βατόμουρο και η επόμενη μέρα δεν θα είναι ίδια για καμία από τις τέσσερις.

Στο θέατρο Μπέλλος...

Τι μπορείτε να δείτε στο θέατρο Μπέλλος κατά τη δημιουργική περίοδο 2017-2018. Η ανάρτηση ενημερώνεται διαρκώς με ό,τι νεότερο ενώ στο τέλος θα βρείτε τα στοιχεία επικοινωνίας με το θέατρο όπου μπορείτε να επιβεβαιώσετε τις ημέρες και ώρες των παραστάσεων και να κάνετε τις κρατήσεις σας.

Το κοράκι
Μια ανατρεπτική θανατηφόρα κομεντί για τον Θεό, τη ζωή, τον θάνατο, που προσφέρει άφθονο γέλιο στους θεατές, «Το κοράκι» του Βασίλη Αναστασίου ανεβαίνει στο θέατρο Μπέλλος στην Πλάκα την Τετάρτη 30 Μαΐου σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα. Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία με κινηματογραφικές αναφορές, που εξελίσσεται μια εφιαλτική βραδιά στο υπόγειο ενός γραφείου τελετών.
Βρισκόμαστε συγκεκριμένα σε μια επαρχιακή πόλη, κάπου στην Ελλάδα, στο γραφείο τελετών «Εις τόπον χλοερόν», όπου κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει. Ο ιδιοκτήτης Νίνο έχει την ιδιότητα να δίνει ζωή στα πτώματα που ταριχεύει. Ένας δολοφονημένος δικαστής, μια περίεργη σνομπ γριά και μια τραβεστί είναι τα τελευταία του «δημιουργήματα».
Οι συζητήσεις και οι φιλοσοφικές αναζητήσεις του νεαρού νεκροθάφτη, με τα ζωντανεμένα πτώματα του, δίνουν και παίρνουν κατά τη διάρκεια αυτής της εφιαλτικής «μαγικής» βραδιάς. Ερωτήματα ετών θα βρουν απαντήσεις όταν το ρολόι σημάνει 7:00 το πρωί, οι τρεις άμαξες θα ξαναγίνουν νεροκολοκύθες, κάθε πτώμα θα επιστρέψει στο φέρετρο του και ο Νίνο, απελευθερωμένος πια θα μπορέσει να προχωρήσει παρακάτω, να βγει στο φως και στην αληθινή ζωή.
Το έργο παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Βασίλη Αναστασίου, casting Αλέξανδρου Λιακόπουλου, μουσική επιμέλεια Γιώργη Κοντοπόδη, κοστούμια Ledio Konxholli.
Βοηθός σκηνοθέτη η Μαρία Μακαρόνη.
Παίζουν με σειρά εμφάνισης οι ηθοποιοί: Γιώργης Κοντοπόδης, Γιώργος Ντάβος, Λορέντζο Φραγκούλης
Συμμετέχει η Αννίτα Μαυρομιχάλη
Από 30 Μαΐου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:30

🎭

Και τα αγόρια κλαίνε
Μιχάλη Παπαδόπουλου
Ένα ψυχολογικό θρίλερ με τον Γιώργη Κοντοπόδη να αποδίδει καταλυτικά το ρόλο του serial killer John Gacy. Να σημειώσουμε ότι το έργο παρουσιάζεται για δεύτερη συνεχή χρονιά μετά την επιτυχία της περσινής παράστασης. Αυτή τη φορά ωστόσο ο μονόλογος γίνεται διάλογος. Το πρώτο θύμα του John Gacy, ο μικρός Timothy ζωντανεύει στη σκηνή και συνομιλεί με τα μάτια του με τον άνθρωπο που του αφαίρεσε τη ζωή, ζητώντας να μάθει το γιατί.
Η παράσταση είναι αυστηρώς ακατάλληλη για τα παιδιά.
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρου Λιακόπουλου
Παίζουν: Γιώργης Κοντοπόδης στο ρόλο του serial killer John Gacy. Στο ρόλο του Timothy ο πρωτοεμφανιζόμενος ηθοποιός Γιώργος Ντάβος
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:45 από Τετάρτη 11/4 έως Πέμπτη 3/5.

Άγρια Λεβάντα

Το βιβλίο «Άγρια Λεβάντα», της Belinda Alexandra, είναι ένα βιβλίο εποχής. Το πρώτο πράγμα που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον αντικρίζοντας το είναι το ιδιαίτερο βλέμμα του κοριτσιού στο εξώφυλλο και δευτερευόντως το μέγεθος του βιβλίου. Είναι ένα φανερά πληθωρικό μυθιστόρημα.

Μικρά τίποτα... Μεγάλα κάτι

Το Θέατρο της Ημέρας και η Ανδρομάχη Μοντζολή κλείνουν την φετινή θεατρική περίοδο με την παράσταση «Μικρά Τίποτα… Μεγάλα Κάτι».
Πρόκειται για μια σύνθεση από μικρά ταχυδράματα του συγγραφέα Λάκη Κουρετζή, ενορχηστρωμένα πάνω στον θεματολογικό άξονα της αέναης περιπέτειας της ύπαρξης του σύγχρονου ανθρώπου και στην διαλεκτική σχέση του με τον εσωτερικό και εξωτερικό του κόσμο.
Το σπονδυλωτό ως προς την δομή του σύγχρονο ελληνικό έργο, με ποιητική και αλληγορική διάθεση, προκρίνει τον λυρισμό, αλλά και την απέριττη, σκληρή και ανελέητη ατμόσφαιρα που περιβάλλει την ανθρώπινη ζωή, η οποία ξεδιπλώνεται μπροστά στον θεατή μέσα από μια ατέρμονη εναλλαγή εικόνων και καταστάσεων σε σχέση με τον χώρο και τον χρόνο, την κίνηση και την ακινησία.
Θέματα μείζονος τόνου, θίγουν το διαχρονικό διακύβευμα της ανθρώπινης ύπαρξης, εναλλάσσονται και συνδιαλέγονται με ζητήματα και καταστάσεις σύγχρονου προβληματισμού, ενώ συντελούν στη σύνθεση του ψυχικού βιότοπου των ηρώων του έργου και πλάθουν το ονειρικό, ποιητικό και νοσταλγικό «περιβάλλον» της παράστασης.
Καλύτερα όμως να μιλήσουν οι ηθοποιοί για το έργο και τους ρόλους τους...

Δυο χειμώνες κι ούτε ένα καλοκαίρι

Είχε ανάγκη να λευτερωθεί, να λυτρωθεί από τη φυλακισμένη για χρόνια μνήμη.


Από τον τίτλο κιόλας καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για κάτι ευχάριστο. Ένας χειμώνας σημειολογικά σε παραπέμπει σε κρύα, δυσκολίες, κακοτοπιές... Περισσότερο δε όταν οι χειμώνες είναι δύο και τα καλοκαίρια μηδέν. Η διευκρίνηση που υπάρχει ακριβώς από κάτω: αληθινή ιστορία, προδίδει το ηχόχρωμα όσων εμπεριέχονται σε αυτό το βιβλίο.

Ο Μιχάλης Κατσιμπάρδης αφηγείται την ιστορία του πατέρα του· συγκεκριμένα, εκείνα τα τραγικά χρόνια που πέρασε στην αντίσταση και στα ναζιστικά στρατόπεδα κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και έκτοτε ενώ, πιο πολύ από όλα, κρατά ζωντανή τη μνήμη καταγράφοντας την μαρτυρία.

Όταν σωπαίνει το φως

Ένα ταξίδι στο χρόνο είναι το νέο μυθιστόρημα της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου και συγκεκριμένα στην Κρήτη του 16ου αιώνα ενώ αργότερα η δράση μεταφέρεται και στην Γαληνοτάτη, τη μαγευτική Βενετία. Ταξίδι σε άλλες εποχές και σε πληθυσμούς με πολύ διαφορετικές δομές και συνήθειες από τις δικές μας, με ζωντανές εικόνες, ατμοσφαιρικές περιγραφές, μοναδική πλοκή και καταιγιστικές εξελίξεις... εκτός των άλλων.

The Road Miles

Δίσκος: Ballads For The Wasteland
Κατακόρυφη βουτιά μέσα σε έναν υπέροχα μελωδικό κόσμο έκανα με ετούτο τον δίσκο!

Η Σόνια Αλεξίου για το Μη με ξεχάσεις σ' αγαπώ

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Σ.Α.: Η συγγραφή υπήρχε στη ζωή μου από την παιδική μου κιόλας ηλικία, όμως το συγκεκριμένο βιβλίο ξεκίνησε έπειτα από την επιθυμία μου να γνωρίσω και να μεταφερθώ σε πρωτόγνωρους κόσμους και καταστάσεις. Ονειρεύτηκα, έπιασα το στυλό και… άρχισα.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Σ.Α.: Η λέξη θα ήταν το «ταξίδι». Όχι μόνο επειδή οι ήρωες λόγω του επαγγέλματός τους επισκέπτονται πολλούς προορισμούς, στους οποίους μας παίρνουν μαζί τους, αλλά επειδή η λέξη αυτή κυριαρχούσε στο μυαλό μου σε όλη τη διάρκεια της συγγραφής του.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Σ.Α.: Θα τον συμβούλευα να βρει ελεύθερο και ήσυχο χρόνο για τον εαυτό του και παρέα με μία ευωδιαστή κούπα καφέ ή ένα ποτήρι κρασί να αφεθεί και να απολαύσει το ταξίδι. Και υπόσχομαι ότι… δεν θα είναι μόνο ένα.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Σ.Α.: Μπορώ να πω με σιγουριά πως θα πηγαίναμε μία βόλτα μέχρι το Παρίσι. Θα μπορούσε να διαρκέσει από μία στιγμή μέχρι για πάντα. Όσο δηλαδή αρκεί για να ερωτευτούν δύο άνθρωποι, και όσο μπορεί να διαρκέσει η αγάπη τους. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στους ήρωες του βιβλίου.

Ο αντρειωμένος

Ένα διαχρονικό και βαθιά ανθρώπινο κείμενο, που θα παρουσιαστεί στο θέατρο Αλκμήνη για δέκα παραστάσεις.
Το πολυβραβευμένο έργο των Holworthy Hall και Robert Middlemass, έχει ως κεντρική ιδέα τη στάση του ανθρώπου απέναντι σε ένα δυνατό δίλημμα που αντιστέκεται στην εξουσία αλλά και στα ίδια του τα συναισθήματα. Ο θεατής συμμετέχει, ταυτίζεται με τους ήρωες, παρακολουθεί, από πολύ κοντά την εξέλιξη της υπόθεσης. Σε αυτό το κλίμα εγγύτητας, συμβάλλει και η ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα του θεάτρου. Στον «Αντρειωμένο», προβάλλονται παγκόσμιες ανθρώπινες αξίες, ενώ η θεατρική εμπειρία ξεκινά από την είσοδο του θεατή στο χώρο, ολοκληρώνεται με την έξοδό του κι επεκτείνεται με τακτική επικοινωνία μέσω e-mail, στη συνέχεια.

«Συχνά οι δειλοί πεθαίνουνε πριν από τον θάνατό τους, ενώ ο ανδρείος γεύεται τον θάνατο μεμιάς…»

Στην υπόθεση... βρισκόμαστε, λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο, στο γραφείο του διευθυντή Χολτ στην πολιτειακή φυλακή του Γουέδερσφιλντ στο Κονέκτικατ, εν αναμονή της εκτέλεσης ενός θανατοποινίτη, ο οποίος αρνείται να αποκαλύψει την πραγματική ταυτότητά του. Παρά τις επίμονες προσπάθειες του διευθυντή και του ιερέα των φυλακών, καταφτάνει μια νεαρή κοπέλα, ελπίζοντας πως ο μελλοθάνατος είναι ο αδελφός της. Η συνάντηση τριών διαφορετικών αντιλήψεων ξεδιπλώνει συναισθήματα και εικόνες που φέρνουν σε σύγκρουση τρεις διαφορετικούς κόσμους: τον κόσμο της εκκλησίας, της εξουσίας και της…

Σκηνοθετικό σημείωμα:
«Όταν χάνονται οι πράξεις, χάνονται οι λέξεις. Χάνονται οι λέξεις γιατί έχουν χάσει την έννοιά τους, το περιεχόμενό τους, γιατί η έννοια δεν αντιστοιχεί σε μια ανθρώπινη πράξη. Έτσι η λέξη ακούγεται άδεια, παλιά, παλιομοδίτικη. Όπως οι λέξεις γενναίος, ανδρείος, αντρειωμένος. Ο δικός μας αντρειωμένος έχει περιεχόμενο ανθρώπινο, αξιοπρέπεια, αυταπάρνηση, ολοκληρωμένη στάσης ζωής. Αναφέρεται σ' έναν νέο άνθρωπο που μένει πιστός στις αρχές του, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, σε πιέσεις της εξουσίας, της κοινωνίας. Στις πιέσεις των ίδιων των συναισθημάτων του ακόμα...»
Παντελής Παπαδόπουλος

🎭

Ας δούμε τι λένε δύο εκ των ηθοποιών για το έργο και το ρόλο τους...

Ο Ιωάννης Παπουτσάκης Στις ράγες της μνήμης

Από το εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής του Ιωάννη Παπουτσάκη, Στις ράγες της μνήμης, και φωτογραφία του ίδιου

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ι.Π.: H ανάγκη να εκφραστώ, να μοιραστώ τις σκέψεις μου, τις ανησυχίες μου, τις αγωνίες μου και κυρίως τα συναισθήματά μου με τον κόσμο. Παράλληλα, οι «Ράγες της μνήμης» ήταν ένα χρέος στη μνήμη του πατέρα μου και σ΄ όλους αυτούς που αγωνίζονται στη ζωή τους με εντιμότητα και ομορφιά ψυχής για να ανοίξουν δρόμους στην ανθρωπιά.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ι.Π.: Νοσταλγία.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ι.Π.: Δεν μου αρέσει να συμβουλεύω. Απλώς μπορώ να πω ότι αυτό το βιβλίο απευθύνεται σε όσες και όσους πορεύονται σε ξεχωριστά μονοπάτια, ποτισμένα από αγάπη, χωρίς κακίες και μικρότητες, που μικραίνουν το μπόι του ανθρώπου. Σε απροσκύνητους και εραστές της αλήθειας.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ι.Π.: Θα αφήναμε το τρένο να κυλήσεις στις ράγες με προορισμό το όνειρο, το προσωπικό όνειρο του καθενός. Τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο/απόσπασμα από το βιβλίο
Ι.Π.:
Δεν καταφέραμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο
αδερφέ μου
Όμως δεν κατάφερε κι ο κόσμος
ν΄ αλλάξει εμάς
Παραμένουμε όπως τότε
Παιδιά ρομαντικά κι ονειροπόλα
Κι ας πάγωσαν τα όνειρά μας
μέσα στη δίνη και την οδύνη των καιρών
Οι λύκοι θα είναι πάντα εδώ
και τα ουρλιαχτά τους
θα σκορπίζουν τον τρόμο
στο ποίμνιο των αγνών ανθρώπων
που διάλεξαν το δρόμο του Γολγοθά
από εκείνον των τριάκοντα αργυρίων

Από το εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής του Ιωάννη Παπουτσάκη, Στις ράγες της μνήμης, και φωτογραφίες του ίδιου από το προσωπικό του αρχείο

Η ποιητική συλλογή του Ιωάννη Παπουτσάκη, Στις ράγες της μνήμης, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Ο Ιωάννης Σ. Παπουτσάκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Από μικρή ηλικία έδειξε ιδιαίτερη έφεση στην ποίηση, τη λογοτεχνία, τη δημοσιογραφία, τον κινηματογράφο και τον αθλητισμό. Σπούδασε δημοσιογραφία στο Εργαστήρι Επαγγελματικών Σπουδών και αμέσως μετά εργάστηκε στις πολιτιστικές στήλες των εφημερίδων Εξόρμηση και Βραδυνή.
Από το 1986 βρίσκεται στην ΕΡΤ, όπου προσφέρει τις υπηρεσίες του στο αθλητικό και πολιτιστικό ρεπορτάζ της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου. Την περίοδο 1990-1994 διετέλεσε προϊστάμενος του Γραφείου Τύπου της ΕΡΤ2, ενώ από το 2000 έως το 2003 συνεργάστηκε στην τηλεοπτική εκπομπή-ντοκιμαντέρ Σε ρυθμούς ελληνικούς. Μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ, συνέχισε στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ Οpen καθώς και στην εφημερίδα Το Χωνί.
Η επαναλειτουργία της ΕΡΤ τον Ιούνιο του 2015, τον βρίσκει να παρουσιάζει εκπομπές στο Δεύτερο και Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ και στη Φωνή της Ελλάδας. Επίσης, ανήκει στη συντακτική ομάδα του περιοδικού Ραδιοτηλεόραση, 20 και πλέον έτη.
Ακόμη, έχει εργαστεί στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Κανάλι Ένα, Πόλις, Αlpha Sport, Κανάλι 15. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ.
Το 2017 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή του Εξόριστα καλοκαίρια από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Η Στέφανι Τσάκωνα για το Περί σώματος

Το «Περί σώματος» περιλαμβάνει χορό, κίνηση και λόγο. Πραγματεύεται το ανθρώπινο σώμα, τη γέννηση, τον έρωτα, τον θάνατο, την ντροπή, την ομορφιά, την ασχήμια, το γήρας... Αναφέρεται στο εύθραυστο του σώματος, την παραμόρφωση του, στον ναρκισσισμό και την κοινωνική καθοδήγηση μέσω προτύπων. Στο εν λόγω χοροθεατρικό έργο υπάρχει η αίσθηση του σύγχρονου και του αιώνιου.
Τα 5 στοιχεία της φύσης: η φωτιά, η γη, το νερό, ο αέρας και ο αιθέρας (πεμπτουσία) δημιουργούν έναν άνθρωπο-σύμβολο. Εκείνος κινείται από ένα κατώτερο επίπεδο σε ένα ανώτερο.
Ένας συμπαντικός χορός συνδέει τον μικρόκοσμο (ανθρώπινο σώμα) με τον μακρόκοσμο (σύμπαν).

Τα σώματα στο χώρο δημιουργούν εσωτερικά και εξωτερικά τοπία. 
Η Στέφανι Τσάκωνα, χορογράφος και σκηνοθέτιδα, μιλάει για την παράσταση...

Φιλουμένα (Μαρτουράνο)

Έχω υπέροχες αναμνήσεις από αυτό το έργο, το είχα πρωτοδεί το 1986 με πρωταγωνίστρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη και δίπλα της τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.
Πρόκειται για ένα σκαμπρόζικο έργο του Ναπολιτάνου Εντουάρντο Ντε Φίλιππο, το όποιο έχει παρουσιαστεί πολλές φορές στην Ελλάδα στις διάφορες θεατρικές σκηνές και έχει γυριστεί και σε κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστές τη Σοφία Λόρεν και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι.
Ο Εντουάρντο Ντε Φίλιππο έγραφε τα έργα του μόνο στα ναπολιτάνικα και έλεγε χαρακτηριστικά ότι δεν έγραφε στα ιταλικά γιατί «δεν μπορούσε να γράψει σε ξένη γλώσσα!», προσλάμβανε μόνο Ναπολιτάνους ηθοποιούς να παίξουν στις παραστάσεις του και τους έδινε αρκετή ελευθερία να προσθέσουν ατάκες επειδή θεωρούσε ότι ταιριάζει στο είδος του θεάτρου που υπηρετούσε: στην Commedia Dell Arte. Τους συμβούλευε όμως να μην υπερβάλλουν πολύ με τα ίδια αστεία. Κάτι που ίσως δεν σεβάστηκαν οι ηθοποιοί στην παράσταση που είδα εγώ.

Ροές

Γράφει η Νατάσσα Βλουτόγλου

Αναπάντεχα... Έτσι νόμισα στην αρχή...

Σαν να ξύπνησα από έναν λήθαργο, σαν σε όνειρο -θαρρώ, δεν ήταν εφιάλτης- σηκώθηκα ένα ηλιόλουστο πρωινό και οι τόσο γνώριμες σκέψεις μου, οι τόσο έμπλεες από θερμές δονήσεις, με είχαν εγκαταλείψει...

Το ενδιαφέρον μου, παροπλισμένο κι αυτό, με θωρούσε από απόσταση ασφαλείας. Στράφηκα και το κοίταξα πίσω μου. Ήταν πια ένα με την σκιά μου.

Αισθάνθηκα την ζωοποιό γαλήνη του κενού...

Απαλλαγμένος από την βακχική έκσταση της παντοδυναμίας των μεγάλων επιθυμιών μου, δίχως στέρηση, δίχως θλίψη, ανακάλυψα ένα ξέφωτο γεμάτο ανοίκειο φως...
Δεν ήξερα τις λέξεις...

... Και τότε ξεκίνησα να γράφω...

🍃

Copyright © Νατάσσα Βλουτόγλου All rights reserved, 2018
Η συνοδευτική φωτογραφία είναι επιλογή της ίδιας. Πηγή

Μιλούκα


Πώς θα σας φαινόταν να κρατήσετε στα χέρια σας ένα βιβλίο για έναν ήρωα ο οποίος έχει δώσει το όνομά του στον τίτλο του βιβλίου και ωστόσο δεν εμφανίζεται ποτέ στις σελίδες του;

Ο «Μιλούκα» εκπροσωπεί την κεντρική ιδέα του βιβλίου, είναι περισσότερο ιδέα παρά άνθρωπος, αποτελεί το ιδεώδες, τον ιδανικό αγωνιστή και ήρωα, που το κάθε μέλος της κοινωνίας θα έπρεπε να είναι ώστε να τεθούν οι βάσεις των ίσων ευκαιριών, της δικαιοσύνης και μιας ενιαίας κοινωνικής ηθικής.

Ο Πέτρος Μπένος και το Πόετρυ Ατ Λαστ

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Π.Μ.: Με ώθησαν να γράψω αυτό το βιβλίο πολλά πράγματα. Κυρίως αυτά που φωνάζουν μέσα μου σε συνδυασμό με αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Πολύ λίγο θα βρείτε στο βιβλίο μου εξωτερικά γεγονότα. Περισσότερο θα βρείτε καθρεφτίσματα των συναισθημάτων που μου προκαλεί ο έξω κόσμος.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Π.Μ.: Η λέξη που θα αντιπροσώπευε την ποιητική μου συλλογή, είναι η λέξη βύθισμα. Είναι η εσωτερική αναζήτηση που κάνω, και καλώ τον αναγνώστη να συνταξιδέψουμε.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Π.Μ.: Η συλλογή μου δεν απευθύνεται σε "μικρά παιδιά". Πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός όταν διαβάζει τα ποιήματα μου, από την άποψη ότι θα πρέπει να έχει ξεκινήσει μια είδους εσωτερική αναζήτηση από μόνος του. Μπορεί τα ποιήματα να φαίνονται απλά αλλά δεν είναι. Πάντως, αυτοί που του χουν διαβάσει μέχρι τώρα, όταν τους ρωτάω πώς τους φάνηκε, έχουν ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Π.Μ.: Σίγουρα σε ένα ταξίδι σε μια πολύ μεγάλη σπηλιά με πολύ νερό. Θα κρατούσε για άλλους, ένα λεπτό, και για άλλους έναν αιώνα.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Π.Μ.: Η φράση που θα έκλεινα με απόσπασμα είναι:
Η αναβλητικότητα κάνει θόρυβο. Μερικές φορές ξέρεις τί πρέπει να κάνεις.
Η ποιητική συλλογή του Πέτρου Μπένου, ΠΟΕΤΡΥ ΑΤ ΛΑΣΤ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.

Στο οπισθόφυλλο γράφει:
Το σύμπαν ανοίγει τη διάστασή του
με το κλειδί των πολλών θανάτων μου…
Η αντίστροφη δράση της ανθρωπότητας,
απ’ την τεχνολογική κραυγή και στο τιτίβισμα του σκύλου
στην άγρια πέτρα και στο ευλογημένο χώμα.
Μήπως ξανανεβούμε στα δέντρα;
Θα ’ναι μια συνειδητή επιστροφή με ραδιοσυχνότητες αστρόπετρων
στα μηνύματα που θα φέρνουν οι πυγολαμπίδες πια.

Ο Πέτρος Μπένος γεννήθηκε το 1979 στην Αλεξανδρούπολη. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός και ηθοποιός. Έχει λάβει μέρος σε πολλές παραστάσεις με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής και με τη ΦΕΞ Ξάνθης. Στην Αθήνα, όπου πλέον ζει και εργάζεται, συμμετέχει σε θεατρικές ομάδες και παραστάσεις. Το Πόετρυ ατ λαστ είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.

Ο γιος μου, Νικόλαος Μάντζαρος


Μετά την εξαιρετικά πετυχημένη παράσταση του Περικλή Μοσχολιδάκη "Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού, η Διάφανη" που παρακολούθησα στο θέατρο Vault, σειρά είχε τώρα ο έτερος μεγάλος των Επτανήσων, ο Νικόλαος Μάντζαρος. Φίλος και συνεργάτης του Διονυσίου Σολωμού, ο Νικόλαος Μάντζαρος έγινε γνωστός στην Ελλάδα κυρίως ως συνθέτης του εθνικού μας ύμνου, αλλά ήταν πολύ περισσότερα από αυτό!
Και για την μεγάλη καλλιτεχνική του καριέρα μας μιλά η μητέρα του Ρεγγίνα Βικτώρια Τουρίνι, σύζυγος του Ιάκωβου Χαλικιόπουλου Μάντζαρου. Είναι ο δεύτερος μονόλογος που παρακολουθώ με θέμα «Ο Γιος μου…», μια ιδέα των Δημήτρη Καρατζιά και Μάνου Αντωνιάδη, όπου επτά μητέρες επτά διάσημων προσωπικοτήτων, μας μιλάνε για τα παιδιά τους.

Η Μαρία Μ. Στρίγκου και Ο άλλος εγώ

Ο άλλος Εγώ, εγώ ο Άλλος

Άνθρωπος μοιρασμένος στα δυο
Λαμπερός σα νεογέννητη μέρα
Λαβωμένος απ’ των γονιών του τις προσδοκίες
Ο άλλος μου εαυτός
Σκοτεινός μέσα στην αγωνία του

Ένοχος χωρίς αιτία
Γήινος με αφορμή
Ωραίος σα λάθος που επανορθώνεται, όταν η σάρκα με τη ψυχή θ’ αγαπηθεί.[1]
Το διήγημα της Μαρίας Στρίγκου, Ο άλλος εγώ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.

Στην περιγραφή λέει:
Το μόνο που θέλησα είναι να πήγαινα μια βόλτα στο δάσος με τα ξωτικά, γυρεύοντας τα μαγικά τους ξόρκια. Νόμιζα πως αυτά θα με γιατρέψουν. Θα με γλιτώσουν απ’ το κακό και απ’ τ’ άδικο της θυσίας. Πιάνουν, λένε, άμα τα πεις με την καρδιά σου. Πρόσεχε την ώρα, κι εδώ χρειαζούμενος είναι ο προσδιορισμός.
«Σωστή».
Αυτό με κατάτρεχε μια ζωή μέχρι τα σήμερα. Η λέξη «σωστός», «σωστή», «σωστό». Που δεν με χωρούσε.
Γι’ αυτό δεν τη γλίτωσα. Γιατί οι γονιοί μας δεν ένιωσαν πως ήμουνα ο σωστός γι’ αυτούς και τη γενιά μας. Εσύ ήσουνα. Γιατί η ώρα, αν ήταν η σωστή, τότε σίγουρα δεν ήταν για μένα. Για σένα ήτανε. Πέρασε χωρίς να με αγγίξει στο ελάχιστο η μαγική της επιρροή. Σαν τ’ όνειρο κι αυτή. Τέλειωσε αφήνοντας μια πικρή γεύση στο στόμα. Κι έναν θάνατο από αμέλεια. Έτσι είπανε στους ξένους, μα εμείς το ξέρουμε καλά πως με σκοτώσαν.
- Στ’ αλήθεια μπορεί να έχω πεθάνει από τα χτες.
- Μπορεί να ’χεις πεθάνει.
- Μα είναι αργά για να το πληροφορηθώ στο ενθάδε;
- Ποτέ δεν είναι. Ξύπνα!

**

Η Μαρία Στρίγκου γεννήθηκε στη Λέσβο και θεωρεί πως αυτό είναι ότι καλύτερο της έχει συμβεί στη ζωή της μέχρι σήμερα. Ο Άλλος Εγώ είναι το έκτο βιβλίο της.
Προηγήθηκαν οι τίτλοι: Τυρκουάζ (ποιήματα, εκδόσεις Βακχικόν 2016), Παραμύθια σαν αλήθεια (παραμύθι, εκδόσεις Ζάθεον Πυρ 2014), Ν’ ακούσω τη λέξη που λείπει (ποιήματα, Άνεμος εκδοτική 2012), Η κλέφτρα των καλοκαιριών (μυθιστόρημα, Εμπειρία εκδοτική 2004), Η Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων (διήγημα, εκδόσεις Γκοβόστη 1999).

📖

Κερδίστε το!
Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες σχετικά με τις κληρώσεις, τους τυχερούς και τα δώρα εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για την 1η Ιουνίου 2018 και το βιβλίο θα αποσταλεί/παραδοθεί στον τυχερό από το koukidaki.
k
Καλή τύχη!

📖

[1] Η Μαρία Στρίγκου συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου της. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν κι αυτό εδώ.

Θάρρος ή αλήθεια;

Έρχεται στο θέατρο Αλκμήνη, ένα θρίλερ δωματίου, βασισμένο στην ταινία Truth or Dare του Robert Heath σε σκηνοθεσία Παύλου και Chris Πιέρρο.

Στην υπόθεση... έξι νέοι, μετά από ένα επεισοδιακό πάρτι αποφοίτησης κι ένα παιχνίδι «Θάρρους ή Αλήθειας», που θα τους επηρεάσει όλους κομβικά, ξανασυναντιούνται, ένα χρόνο μετά, στα γενέθλια του έκτου της παρέας, ερχόμενοι ο καθένας με προσωπικά κίνητρα. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί την απρόσμενη εξέλιξη, εξάλλου τι μπορεί να πάει στραβά σε ένα πάρτι γενεθλίων;
Τελικά, τα γενέθλια μετατρέπονται σε παγίδα θανάτου και δεν θα φύγει κανείς από εκεί ζωντανός, χωρίς να αποσπαστεί η ομολογία του ενόχου. Ποιος θα καταφέρει να δραπετεύσει από το απομακρυσμένο σπίτι στο Λαγονήσι, σώος και αβλαβής; Ποιος είναι ο ένοχος ανώνυμος αποστολέας του Καρτ Ποστάλ με την φράση «Θάρρος ή Αλήθεια πουστράκι;»;
Αυτά τα θολά σημεία καλούνται οι πρωταγωνιστές του έργου να φωτίσουν, όσο επίπονη και παρακινδυνευμένη μοιάζει η διαδικασία αυτή. Σε όλη τους την προσπάθεια και κατά την διάρκεια των βασανιστηρίων που τους επιβάλλονται, έχουν στο πλευρό τους τους θεατές που αισθάνονται αναπόσπαστο μέρος αυτής της ανατριχιαστικής υπόθεσης.
Ένας αναισθησιολόγος, μια πρώην χορεύτρια, μια ψυχολόγος, ένας ακαδημαϊκός ερευνητής, ένας πλαστικός χειρουργός, ένας δημοσιογράφος, ένας D.J. κι ένας χειρουργός άρτι αφιχθείς από τον πόλεμο στη Συρία θα μάθουν, καλύτερα από τον καθένα, πως κάθε δράση έχει και αντίδραση, ακόμα και η επιλογή της αδράνειας και κάθε πράξη έχει και της συνέπειές της. Ο κάθε χαρακτήρας θα αναμετρηθεί με τα λάθη και τα πάθη του κι αν επιβιώσει μέσα από αυτό το παιχνίδι, ίσως βγει καλύτερος άνθρωπος.
Εσύ, έχεις το θάρρος να μάθεις την αλήθεια;

🎭

Οι καταλληλότεροι να μιλήσουν για το έργο και τους ήρωες είναι οι ηθοποιοί της παράστασης. Διαβάστε τι απάντησαν.

Οι τίγρεις της λησμονιάς

Γυναίκα- άντρας, δύο πόλοι... και στο ενδιάμεσο το ταξίδι της ζωής, η ευτυχία, η συνύπαρξη.

Μία γυναίκα το ερωτικό, και όχι μόνο, ταξίδι της ζωής της, ο άγγελός της και η μεταμόρφωσή του σε διάβολο ή μήπως αυτό ήταν ευθύς εξαρχής; Η δύναμη της ζωής και πως νικάει το όποιο κακό.
Το βιβλίο επισημαίνει ότι κάποιες φορές αν χρειαστεί στη ζωή κάποιοι μπορούν να αυτοθεραπευτούν, επίπονη διαδικασία και διεργασία, αξίζει όμως. Φύση και ψυχή αποθεώνονται.

Χρήστος Σιμαρδάνης

Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1957 και σπούδασε στο Central School of Speech and Drama του Λονδίνου και για λίγο στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη. Εργάστηκε ακόμη και ως αεροσυνοδός! Πέθανε στις 13 Μαρτίου 2018 από καρκίνο. Η φωτογραφία είναι από το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Το βιζόν και χάριν έχει» (των Ρέυ Κούνεϋ και Τζων Τσάπμαν, θέατρο Αθηνά, άνοιξη 1991).

Έντα Γκάμπλερ

Όσοι με γνωρίζουν καλά, ξέρουν ότι ο Ίψεν δεν είναι η ιδανική μου επιλογή για θεατρικές παραστάσεις. Παρόλο που έχω δει τα πιο γνωστά του έργα αρκετές φορές, δεν ενθουσιάζομαι μαζί τους. Ο λόγος; Τον θεωρώ ξεπερασμένο, τον θεωρώ σκοτεινό, τον θεωρώ πολύ Σκανδιναβό για την ιδιοσυγκρασία μου.
Πήγα όμως με κάποια χαρά σε αυτήν την παράσταση της Έντα Γκάμπλερ, αρχικά γιατί παιζόταν στον χώρο του πρώην ξενοδοχείου Μπάγκειον της Ομονοίας. Το ξενοδοχείο αυτό κρύβει αναμνήσεις για εμένα, αφού ιδιοκτήτης του την δεκαετία του 1980 ήταν ο πατέρας μιας συμμαθήτριας και καλής μου φίλης. Μετά τα μαθήματα του Λυκείου, συνηθίζαμε να πηγαίνουμε εκεί (μέσα στο ξενοδοχείο έμενε και η οικογένεια) να ακούμε την μουσική των Cure και να πίνουμε μπύρες. Αξέχαστα, υπέροχα χρόνια.

Για να ξαναγυρίσουμε όμως στο θέμα μας, το Μπάγκειον έχτισε ο Γερμανός αρχιτέκτονας Τσίλερ από το 1890 έως το 1894 και το όνομά του προέρχεται από τον ευεργέτη Ιωάννη Μπάγκα. Στις αρχές του 20ου αιώνα το ξενοδοχείο αποτελούσε το διαμάντι της Αθήνας με το κεντρικό αίθριο με την γυάλινη οροφή του, τον ψηλοτάβανο χώρο του και την αίθουσα χορού. Στην περίοδο του μεσοπολέμου στο Μπάγκειον σύχναζαν ο Ναπολέοντας Λαπαθιώτης, ο Τέλλος Άγρας, ο Κώστας Βάρναλης, ο Κώστας Ουράνης, ο Άγγελος Τερζάκης, ο Γιάννης Ρίτσος και ο Γιάννης Τσαρούχης. «Μες σε καπνούς και σε βρισιές», σε ποτά και σε τσιγάρα, δημιουργούσαν την υπέροχη λογοτεχνική γενιά του 1930. Το Μπάγκειον σταμάτησε να λειτουργεί ως ξενοδοχείο στην δεκαετία του 1990. Από το 1994 έως το 2002 το κτήριο στέγασε το Mediterranean College. Και μετά εγκαταλείφθηκε στην τύχη του, όπως όλα τα κτήρια του κέντρου της Αθήνας! Τα τελευταία χρόνια το κτήριο το χρησιμοποιεί η Μπιενάλε της Αθήνας σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων ως εκθεσιακό και πολιτισμικό χώρο.

Ερωφίλη project

Σκεφτείτε τη διασημότερη τραγωδία της κρητικής αναγέννησης, το χρονικό ενός αιματοβαμμένου έρωτα, το πεντάπρακτο αριστούργημα του ρεθυμνιώτη ποιητή Γεωργίου Χορτάτση, να αναπαρίσταται σε μεσαιωνικά κάστρα και φρούρια, με ζωντανή μουσική από κρουστά και έγχορδα, να φωτίζεται το φυσικό τοπίο από κεριά και πυρσούς ενώ οι θεατές-επισκέπτες, ως μύστες της θεατρικής τελετουργίας να ταξιδεύουν στο χώρο και το χρόνο, στο παλάτι του βασιλιά Φιλόγονου, καθώς γίνονται μάρτυρες της ιστορίας της Ερωφίλης και του Πανάρετου. Αναλογιστείτε τις ατμόσφαιρες και τον αισθαντισμό της παράστασης τις καλοκαιρινές έναστρες βραδιές υπό τους ήχους της κιθάρας, του μαντολίνου, του βιολιού...
Αυτό το καλοκαίρι, τα μεσαιωνικά κάστρα της χώρας μας (Κρήτη, Κεφαλλονιά, Κέρκυρα, Ιωάννινα, Θεσσαλονίκη, Μάνη, Πάτρα κ.ο.κ.) φιλοξενούν μια μυσταγωγική θεατρική παράσταση που δε πρέπει να χάσετε. Ο εμπνευστής της παράστασης, Θοδωρής Οικονομίδης ο οποίος υπογράφει και την επεξεργασία του κειμένου, τη διδασκαλία και τη μουσική, μιλάει για πρώτη φορά για το εγχείρημα.


Πώς προέκυψε η ιδέα;
Θ.Ο.: Όπως προκύπτουν όλα τα πράγματα στην τέχνη. Μια συγκυρία. Μια ευνοϊκή συνθήκη. Βρέθηκε η Ερωφίλη!! Η συνάντηση και η γνωριμία μου με την ερμηνεύτρια Αμαλία Αρσένη, ήταν η αρχή. Καταλάβαμε αμέσως ότι έχουμε κοινούς στόχους και όνειρα κι εκεί ξεκίνησε η συνεργασία μας και το χτίσιμο του project Ερωφίλη.
Για μένα το συγκεκριμένο έργο της Κρητικής Αναγέννησης, αποτελεί έναν από τους σταθμούς, στην μακρόχρονη έρευνά και ενασχόλησή μου, πάνω στους τρόπους και τις τεχνικές που θα μπορούσε να αναπαρασταθεί η αρχαία τραγωδία στο σήμερα. Πιστεύω ότι για να συμβεί αυτό, σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο, θα πρέπει να υπάρξει πρώτα βαθιά γνώση του θεάτρου και της λογοτεχνίας στο μεσοδιάστημα, από την εποχή του 5ου αιώνα π.Χ. μέχρι το σήμερα. Κι αυτό γιατί η τραγωδία θα πρέπει να γεφυρωθεί με το τώρα κι όχι να ανεβαίνει σαν ένα ακόμη κείμενο, σαν ένας ακόμη δελεαστικός τίτλος έργου…
Τα περισσότερα χρόνια που ασχολούμαι με το θέατρο είναι αφιερωμένα σ΄αυτόν τον σκοπό. (2000 Νεκρού αδερφού, 2004 Golfw reloaded, 2007 Απόκοπος, 2011 Καταλόγια-Παραλογές, 2013 Νούτικες Κωμωδίες, 2014 Οδύσσειας Σύνοψη, 2015 Antigona-school version, 2017 Mythology Ι) Το πώς δηλαδή μπορούν να αναπαρασταθούν τα κλασσικά λογοτεχνικά αριστουργήματα της ελληνικής γραμματείας, με φρέσκους και σύγχρονους τρόπους θεατρικής απόδοσης, για να τραβήξουν έτσι και να απασχολήσουν τις νέες γενιές.
Νομίζω ότι φέτος η «Ερωφίλη project» θα είναι η δουλειά που θα μας βάλει στον προθάλαμο για την κεντρική αίθουσα της τραγωδίας. Μιλάμε εξάλλου για μια «σύγχρονη τραγωδία», ένα έργο δηλαδή που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του αρχαιοελληνικού δράματος, γραμμένο όμως τον 15ο αιώνα. Έμμετρος λόγος, χορικά, πέντε πράξεις, τρεις βασικοί ρόλοι τραγική κατάληξη, θεματολογία.
Ελπίζουμε όλα να πάνε καλά και να είναι αυτό το project η δύναμη που θα μας κάνει ικανούς να καταπιαστούμε με την κλασσική αρχαιοελληνική τραγωδία.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη