Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Οι περιπέτειες τριών φίλων και Η πριγκίπισσα Τύχη και πώς να την κατακτήσετε

Δύο παιδικά βιβλία από τις εκδόσεις Φυλάτος που θα σας ενθουσιάσουν, θα διασκεδάσουν τα παιδιά και θα τους διδάξουν πολύτιμα εφόδια.

🐠

Οι περιπέτειες τριών φίλων
Το παιδικό βιβλίο της Ηλιάνας Παντολέων, που απευθύνεται σε παιδιά άνω των 5 ετών, πραγματεύεται τα τρία στοιχεία του ψυχισμού: το Εγώ, το Υπερεγώ και το Ασυνείδητο, μέσα από τρία παραμύθια των οποίων οι ήρωες μπλέκουν σε περιπέτειες που συμβολίζουν την πάλη του εαυτού να ισορροπεί ανάμεσα σε ενορμήσεις, απαιτήσεις ή αντίρροπες δυνάμεις ώστε να ευτυχήσει.
Επιπλέον, δίνεται η δυνατότητα στο παιδί να φαντασιωθεί και να ζωγραφίσει τους ήρωες μέσω της μερικής εικονογράφησής τους -την οποία έχει αναλάβει με απόλυτη επιτυχία η Τάνια Καρακώστα. Όπως μας εξηγούν οι συντελεστές, η απελευθέρωση της φαντασίωσης είναι απαραίτητη για να ταυτιστεί το παιδί με τους ήρωες, να τους οικειοποιηθεί και, κατά συνέπεια, για να λειτουργήσει η ιστορία ψυχοθεραπευτικά.
Παράλληλα, το υλικό αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ειδικούς της ψυχικής υγείας ενώ, όπως καταλαβαίνετε, τα παραμύθια του βιβλίου είναι κατάλληλα προς ανάγνωση τόσο από γονείς όσο και από εκπαιδευτικούς και εισάγουν τα παιδιά στη μαγεία προκειμένου να κατανοήσουν τον εαυτό τους και τον κόσμο. Συνοδεύονται από τις απαραίτητες επεξηγήσεις.
Θα γνωρίσετε μια υπέροχη γειτονιά της Θάλασσας όπου ζουν το Μαργαριτάρι, ο Αστερίας και ο Ιππόκαμπος.

Κερδίστε το!
Για να συμμετέχετε στην κλήρωση των 3 ηλεκτρονικών αντιτύπων που προσφέρουν οι εκδόσεις Φυλάτος σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες κλικάρετε το k και συμπληρώστε τη φόρμα. Διαβάστε οπωσδήποτε τους όρους και άλλες χρήσιμες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 27 Ιουλίου 2018 και τα βιβλία θα αποσταλούν στα email των τυχερων από τις εκδόσεις Φυλάτος.
Καλή τύχη!

🐚

Η πριγκίπισσα Τύχη και πώς να την κατακτήσετε
Αλληγορικό παραμύθι για όλες τις ηλικίες -σας εξέπληξα εδώ, το ξέρω- που μας συστήνει τους δύο βασικούς κόσμους: τη Χώρα των Ανθρώπων και τη Χώρα των Παραμυθιών. Για την πρώτη ξέρουμε αρκετά πράγματα αφού εκεί βρισκόμαστε αλλά και για τη δεύτερη, δε θα λέγαμε ότι είμαστε και τόσο «ξένοι».
Η συγγραφέας Μαρία Θεμελή μάς (υπεν-)θυμίζει όμορφα ότι εκεί, μέσα σε σύννεφα, γεννιούνται και μεγαλώνουν τα όνειρα. Εκεί και οι τρεις Μοίρες που παίζουν κυνηγώντας την πριγκίπισσα Τύχη από νωρίς το χάραμα ως το σούρουπο. Έτσι, την επόμενη μέρα ο ήλιος θα είναι πιο λαμπερός και δε θα έχει συννεφιά. Οι μικροί αναγνώστες ενθαρρύνονται να μη μαρτυρήσουν στους γονείς τους αυτά που μαθαίνουν για τα σύννεφα ενώ όλοι οι «μεγάλοι» ξέρουν ότι η συννεφιά είναι καιρικό φαινόμενο. Τι είναι στ' αλήθεια; Μα κακός ύπνος με άσχημα όνειρα για τον ήλιο μας και η βροχή τα δάκρυά του. Σημαντικότερο όλων αυτών είναι να γνωρίσουμε την πριγκίπισσα Τύχη και τους φύλακές της. Αυτούς που την προστατεύουν από τον μεγαλύτερο εχθρό της, τον Φόβο! Άραγε, έχουν οι πριγκίπισσες τα ίδια προβλήματα με τους ανθρώπους; Εκεί που συναντιούνται οι δύο κόσμοι, θα νικηθούν οι φόβοι;
Υπέροχο, καλαίσθητο βιβλίο σε εικονογράφηση Τάνιας Καρακώστα, που θα διασκεδάσει τα παιδιά ενώ θα τα ταξιδέψει στον πύργο των Μαγικών Ευχών, στον άτακτο ιππότη, τον Ενθουσιασμό, που χρειάζεται έλεγχο και σκοπό ενώ πρέπει να μάθει να συνεργάζεται και να μοιράζεται. Και ξέρετε πώς θα τα πετύχει αυτά; Με μια εξαιρετική προστασία, τη Σύνεση. Στο τέλος της ιστορίας θα ξέρετε οπωσδήποτε πώς θα κατακτήσετε την Τύχη, θα έχετε περάσει μοναδικά με τους ήρωες και τα διδάγματα της περιπέτειας.

Κερδίστε το!
Για να συμμετέχετε στην κλήρωση των 3 ηλεκτρονικών αντιτύπων που προσφέρουν οι εκδόσεις Φυλάτος σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες κλικάρετε το k και συμπληρώστε τη φόρμα. Διαβάστε οπωσδήποτε τους όρους και άλλες χρήσιμες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 27 Ιουλίου 2018 και τα βιβλία θα αποσταλούν στα email των τυχερών από τις εκδόσεις Φυλάτος.
Καλή τύχη!

Η Φωτεινή Αζαμοπούλου για το Μια στιγμή αρκεί

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Φ.Α.: Η ανάγκη να μοιραστώ με τον αναγνώστη ένα απέραντο ταξίδι σε πολλά και αντιφατικά συναισθήματα και σε ανθρώπινες σχέσεις. Η νοσταλγία, επίσης, από εικόνες της νιότης μου σε μια ελληνική πραγματικότητα της επαρχίας του '70, που τείνει να εξαφανιστεί.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Φ.Α.: Γλυκόπικρο.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Φ.Α.: Δε θα δώσω συμβουλή αλλά μια ευχή. Μακάρι να ταυτιστεί με κάποιον από τους ήρωές του.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Φ.Α.: Μα είναι ένα κανονικό ταξίδι! Στην νιότη μας, στον έρωτα, στις ζήλιες και στις αδικίες που πιθανόν έχουμε υποστεί. Σε γεγονότα και καταστάσεις που ίσως έχουμε ζήσει. Θα πηγαίναμε στο Ναύπλιο κυρίως και στα περίχωρά του, θα φτάναμε ως την Κυανή Ακτή κι έπειτα πάλι πίσω. Για μια στιγμή, για ένα χρόνο, ίσως και για μια ζωή.

Η Νίκη της Σαμοθράκης

Φίλες και φίλοι,

Μια νέα ενότητα ξεκινά σήμερα, γεμάτη Ελλάδα του κόσμου. Θα σας παρουσιάζω δικά μας αριστουργήματα, τα οποία βρίσκονται εκτός συνόρων, σε μουσεία του εξωτερικού.
Αρχίζουμε με το Μουσείο Λούβρου της γαλλικής πρωτεύουσας και επιλέγω για πρώτο, το φτερωτό γλυπτό, το γνωστό σε κάθε άκρη της γης, την έτοιμη να πετάξει ξανά στους ουρανούς θεά Νίκη, αφού κατέβηκε να συναντήσει τους νικητές. Έτσι αντρειωμένη στέκει μόνη σε εμβληματική θέση και σε παίρνει μαζί της στα ψηλώματα της ψυχής και της καρδιάς, νιώθεις όλα τα συναισθήματα της απόλυτης νίκης και της ελευθερίας, μαζί με μια τεράστια περηφάνια.

Ο πίνακας

Όταν ένα βιβλίο έχει τον τίτλο μιας μόνο λέξης και δη της συγκεκριμένης που οριοθετεί μια σειρά εννοιών όπως το «πλαίσιο», το «κάδρο», το «φόντο» αλλά και την ίδια την «τέχνη» τότε προϊδεάζει τον αναγνώστη πως πρόκειται να διαβάσει μια πολυεπίπεδη ιστορία που θα ξεφύγει από την αυστηρή δομή του «πίνακα» ως αντικειμένου.

Η εξόριστη πριγκίπισσα

Μια φορά και έναν καιρό…
Σε ένα σκοτεινό καταγώγιο του Μισισίπι, μια όμορφη εξόριστη πριγκίπισσα ήταν αναγκασμένη να χορεύει για την ευχαρίστηση αγνώστων, δίχως να γνωρίζει τη βασιλική καταγωγή της. Όταν ένας αδίστακτος άντρας με χρυσαφένια μάτια έκανε την εμφάνιση του, εξοργίστηκε που διέσχισε τον ωκεανό για να την κάνει δική του παρά τη θέληση της.*


Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς που αναζητούσε την βασίλισσα του.
Μια βασίλισσα δυναμική, πεισματάρα, με άσχημα βιώματα αλλά και άγνοια για το βασιλικό αίμα που ρέει στις φλέβες της.
Ένας βασιλιάς οργισμένος, γοητευτικός, ευγενικός που προσπαθεί να κάνει το καθήκον του να βρει και να παντρευτεί την εξόριστη πριγκίπισσα. Θα κάνει τα πάντα για να την κατακτήσει παρά την σθεναρή αντίσταση της.

Κεφάλαιο 39


Ονομάζομαι Τζόν Μακάρθυ αν και πιστεύω ότι δεν έχει σημασία όπως τα πιο πολλά πράγματα, αλλά ούτε και να σας έλεγα από που προέρχομαι.
Άλλωστε τι σημασία έχει όλη η ιστορία αφού κάθε στιγμή που περνάει ένα κύτταρο πάνω μας πεθαίνει και ένα άλλο ξαναζεί;

Μπορεί να είμαι αστυνομικός, μα και ό,τι θελήσετε να είμαι καθώς μέσα στο μυαλό του καθενός από εσάς είμαι κάτι διαφορετικό.
Ξεχωριστός για τον καθένα.
Ακόμα και το όνομα διάλεξα για να έχουμε ένα κοινό, κάτι να πιανόμαστε, να κάνουμε κουβέντα.
Μα τίποτα από αυτά δεν έχει νόημα, μόνο η ιστορία που ζούμε μετράει και τα πράγματα που κάνουμε πράξη.

Τον Ιούνιο του 2018...

⇛ In A Gadda Da Vida: οι επτά ημέρες της δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου, στο Bios.Basement κάθε Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21:00. O πιο γνωστός κοσμογονικός μύθος, μεταφέρεται για πρώτη φορά στο θέατρο σε μία σκηνική σύνθεση που παρουσιάζει τα επτά στάδια της δημιουργίας του κόσμου σε αντιστοιχία με τα στάδια δημιουργίας ενός καλλιτεχνικού έργου. Μύθος και πραγματικότητα συνδιαμορφώνονται μέσα σε ένα σύγχρονο τελετουργικό δρώμενο που αφηγείται την πορεία αναγέννησης του ανθρώπου, από το χάος στην δημιουργικότητα και από την ένωση στην ουτοπία. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Τσιάμης και η χορογράφος Ελένη Χατζηγεωργίου συνδυάζουν μεθόδους και πρακτικές από το θέατρο και το χορό και μαζί με την video designerΕρατώ Τζαβάρα και τους συνεργάτες τους, διαμορφώνουν ένα περιβάλλον που μας συνδέει με το μυθικό χρόνο και ταυτόχρονα μας εισάγει σε ένα χώρο όπου φανερώνονται οι πολλαπλές διαστάσεις του φαινομένου της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Video Design: Ερατώ Τζαβάρα || Μουσική: Βασίλης Τζαβάρας || Βοηθός σκηνοθέτη-δραματολόγος: Δημήτρης Μπαμπίλης || Σκηνικά-κοστούμια: Δάφνη Αηδόνη || Φωτισμοί: Εβίνα Βασιλακοπούλου || Video trailer: Γιώργος Αποστολόπουλος || Φωτογραφίες: Νίκος Τσάπογλου || Ερμηνεύουν: Ελένη Χατζηγεωργίου, Δημήτρης Τσιάμης

⇛ Το stand-up comedy είναι το απόλυτο όπλο της Κατερίνας Βρανά. Αυτό επιστρατεύει για να προσφέρει απλόχερα γέλιο και θετική ενέργεια στον κόσμο. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίος ο τίτλος που κέρδισε στον παγκόσμιο διαγωνισμό του Laugh Factory: Η πιο αστεία γυναίκα του κόσμου. Ούτε τα σερί sold out που σημείωναν όλες οι παραστάσεις της. Μέσω του stand-up, λοιπόν, 20 συνάδελφοί της κωμικοί αποφάσισαν να τη στηρίξουν, οργανώνοντας μια ξεχωριστή βραδιά, τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν για την αποκατάσταση της υγείας της, η οποία, από τον Απρίλιο του 2017, δοκιμάζεται. Την Πέμπτη 7 Ιουνίου στις 21:00 στο ΒΕΑΚΕΙΟ Θέατρο (Ηρακλείου 13, Λόφος Προφήτη Ηλία, Πειραιάς) μπορείτε να απολαύσετε τους παρακάτω κωμικούς που υπόσχονται να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό σ’ αυτή τη βραδιά γέλιου, αισιοδοξίας και αλληλεγγύης (με αλφαβητική σειρά): Στέλιος Ανατολίτης, Διονύσης Ατζαράκης, Δημήτρης Δημόπουλος, Δημήτρης Δούκογλου, Θωμάς Ζάμπρας, Βύρωνας Θεοδωρόπουλος, Χρύσα Κατσαρίνη, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Mikeius, Blink Mike, Κώστας Μαλιάτσης Σάλας, Κωνσταντίνος Μπούρας Μπαϊμάκος, Αριστοτέλης Ρήγας, Ζήσης Ρούμπος, Πάρις Ρούπος, Άγγελος Σπηλιόπουλος, Λάμπρος Φισφής, Ηλίας Φουντούλης, Γιώργος Χατζηπαύλου, Δημήτρης Χριστοφορίδης

⇛ Ο Εικαστικός Κύκλος ΔΛ (Ακαδημίας 6, Αθήνα, 2103646818-9) παρουσιάζει την ομαδική έκθεση με τίτλο Grayscale όπου οι καλλιτέχνες, διατηρώντας την ιδιότητα του τεχνίτη και έχοντας επηρεαστεί από τις δυνατότητες των νέων μέσων στο εικαστικό τους έργο, προσπαθούν να επαναφέρουν τη ζωγραφική σε μια πρωτόλεια μορφή, αποδομώντας την εικόνα. Στην προσπάθεια αυτή επιλέγουν το βασικό δομικό στοιχείο της, το σχέδιο. Καλλιτέχνες: Λεωνίδας Γιαννακόπουλος, Γιώργος Π. Καβούνης, Εύα Μαραθάκη, Βασίλης Πέρρος, Βασίλης Πούλιος, Γιάννης Σαββίδης, Βασίλης Σελιμάς || Είσοδος ελεύθερη για το κοινό.
⇛ Μετά την επιτυχημένη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, o Αιμίλιος Χειλάκης και o Μανώλης Δούνιας συν-σκηνοθετούν φέτος την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Η νέα μετάφραση είναι του ποιητή Γιώργου Μπλάνα, η πρωτότυπη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν η Αθηνά Μαξίμου, ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μιχάλης Σαράντης. || Διασκευή: Μανώλης Δούνιας || Σκηνικά-Κοστούμια: Εύα Νάθενα || Κίνηση: Αγγελική Στελλάτου || Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος || Μουσική Διδασκαλία-Ακορντεόν: Άννα Λάκη || Βοηθός Σκηνοθετών: Αλέξανδρος Βάρθης || Βοηθός Σκηνογράφου: Ερατώ Τσάτσου || Βοηθός Ενδυματολόγου: Δανάη Ψωμοδότη || Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη || Χορός: Σωκράτης Πατσίκας, Παναγιώτης Κλίνης, Κρις Ραντάνοφ, Σμαράγδα Κάκκινου, Μαρία Τζάνη, Πάρις Θωμόπουλος, Τίτος Λίτινας , Άννα Λάκη || Προβολή και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will || Στις 22 και 23 Ιουνίου στο Κηποθέατρο Παπάγου.

⇛ Η ΕΝΙΑ Gallery παρουσιάζει την ομαδική έκθεση Sublime and Repress σε επιμέλεια του Αlexander Mood. Ο τίτλος της έκθεσης, Sublime and Repress (Ανύψωση και Καταστολή), εμπνευσμένος από το έργο του Sigmund Freud «Ο Πολιτισμός και οι Δυσαρέσκειες του» (Das Unbehagen in Der Kultur), περιλαμβάνει έργα επιλεγμένα από τον καλλιτέχνη με βάση την έμπνευση της διαδικασίας για την πραγματοποίηση της έκθεσης. Είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό. Καλλιτέχνες: Julie René de Cotret, Amélie Laurence Fortin, Dan Lageryd, Hanna Marno, Alexander Mood, Artemis Potamianou, Petri Saarikko, Ella Tahkolahti, Mathieu Valade, Annelie Wallin. ||  Ως 14 Ιουλίου 2018 κάθε Πέμπτη 12:00-20:00, Παρασκευή 13:00-21:00 και Σάββατο 11:00-16:00

⇛ Στον ίδιο χώρο (τις ίδιες ώρες) μπορείτε να δείτε και την ατομική έκθεση του Andreas Marti με τίτλο What Comes Around goes Around. Ένα κινούμενο αντικείμενο με τη μορφή μιας μπάλας συγκολλημένο με σύρμα, κινείται στο χώρο σύμφωνα με τους δικούς του νόμους. Ως «αυτόματο» σύστημα (οδηγούμενο από ένα ασύρματο κατσαβίδι), το περιφερόμενο αντικείμενο παίρνει μια τυχαία κατεύθυνση, μέσα στο περιορισμένο πλαίσιο των ορίων του χώρου όπου βρίσκεται. Είναι μια ερευνητική αναζήτηση και βολιδοσκόπηση του χώρου. Σωρευμένα χρώματα στο πάτωμα είναι κατανεμημένα στις ερευνητικές κατευθύνσεις του περιφερόμενου στο δωμάτιο αντικειμένου. Από τη συσχέτιση με την ευτυχή σύμπτωση (ευτύχημα), αναδύεται ένα αργά περιπλεκόμενο, συμπαγές σχέδιο. Η εγκατάσταση αντανακλά τις κοινωνικές μας δομές. Τίθενται όρια στην ελευθερία και την ατομικότητα για να διατηρηθούν τα συστήματα. Κάθε μικρόκοσμος αποτελεί το δικό του μικρό σύστημα και επομένως είναι μέρος του όλου. Αυτό προσπαθεί να θεματοποιήσει και να οραματιστεί το έργο ως εγκατάσταση. Είσοδος ελεύθερη για το κοινό.
⇛ Δείτε την παράσταση Κόντρα στο χρόνο βασισμένη στο έργο του Τζον Μπόιντον Πρίστλεϊ, Time and the Conways στο θέατρο ΑΡΓΩ (Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο) στις 18, 19, 21, 22, 23 & 24 Ιουνίου.
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει μόλις τελειώσει. Η ελπίδα για … «το καλύτερο» που θα ξεπηδήσει μέσα από τις στάχτες του, διάχυτη στον αέρα της εποχής. Διάχυτη και υπερχειλίζουσα και στο σπίτι της οικογένειας Κόνγουει. Όλα τα μέλη της, σε ένα σκηνικό γιορτής, προς χάριν μιας κόρης που έχει γενέθλια, ονειρεύονται το μέλλον. Μέλλον απαστράπτον για όλους: Η αέναα έφηβη μητέρα, ονειρεύεται πως «θα είναι πάντα όλοι μαζί και ευτυχισμένοι». Η μία κόρη θα γίνει διάσημη συγγραφέας, η άλλη θα αλλάξει τον κόσμο, η τρίτη θα εξασφαλίσει τη λαμπερή ζωή που της αξίζει. Η μικρότερη, θα «ρουφήξει τη ζωή» και ο ένας γιός θα θριαμβεύσει σε ό,τι κι αν καταπιαστεί… Μόνο ο άλλος γιός, τολμά, πηγαίνοντας «κόντρα στο χρόνο», να αντιληφθεί το νόημά του. Γιατί ο χρόνος, μέσα από το ευφυές παιχνίδι του συγγραφέα μεταξύ παρόντος-μέλλοντος, ονείρου-διαίσθησης, όλα αυτά τα ενθουσιώδη σχέδια της οικογένειας και όσων την περιβάλλουν, τα αποχρωματίζει, τα αναδεικνύει στην ματαιότητά τους και τα σκορπά στον αέρα. Αέρα πια που μυρίζει, στα 20 χρόνια που μεσολαβούν, Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο… Ποιο ήταν το παρελθόν και ποιο το μέλλον αυτής της οικογένειας; Πώς θα αντιδράσει σε θανάτους, αποτυχίες και χωρισμούς; Πώς δεν κατάλαβε στο χθες της, πώς ακριβώς θα ήταν το αύριό της;
Παίζουν με αλφαβητική σειρά): Γανωτή Ζωή (Τζόαν Χέλφορντ), Δρακοπούλου Έλενα (Κέι Κόνγουεϊ), Καρακίτσου Όλγα (Χέιζελ Κόνγουεϊ), Λάφη Μαίρη (κα Κόνγουεϊ), Λούκος Γιώργος (Έρνεστ Μπίβερς), Νικολαΐδου Ιφιγένεια (Κέι Κόνγουεϊ), Ντίλη Ζέτα (Κάρολ Κόνγουεϊ), Παπαδάκης Γιώργος (Τζέραλντ Θόρτον), Πετρουτζής Ευγένιος (Ρόμπιν Κόνγουεϊ), Χατζή Στέλλα (Ματζ Κόνγουεϊ). Στο ρόλο του Άλαν Κόνγουεϊ ο ηθοποιός-σκηνοθέτης Γιώργος Βούλγαρης || Σκηνοθεσία: Μαρία Λάφη || Μουσική: Λάκης Χαλκιόπουλος || Φωτογραφία: Παναγιώτης Μαργαρώνης || Επιμέλεια φωτισμού: Μαρία Λάφη || Ενδυματολογική επιμέλεια: Μαίρη Λάφη || Μετάφραση- Θεατρική διασκευή: Στέλλα Χατζή || Σκηνικά & Κοστούμια: ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑίΖΕΙ

Η Νίκη Ταγκάλου και οι Έρωτες εν τάφω

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ν.Τ.: Ό,τι με ωθεί πάντα. Η ανάγκη να βγάζω από μέσα μου ό,τι με βαραίνει, ό,τι μου προκαλεί λύπη. Να μοιράζομαι χωρίς να πρέπει να μιλάω αλλά να γράφω.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ν.Τ.: Αν θα έπρεπε να το περιγράψω μόνο με μια λέξη θα το αδικούσα. Αν όμως μου έβαζες το πιστόλι στον κρόταφο να το κάνω θα επέλεγα τη λέξη ΨΥΧΗ γιατί θεωρώ πως είναι μια κατάθεση.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ν.Τ.: Να απομονωθεί σε ένα δωμάτιο, με χαμηλό φωτισμό, sad μουσική και ένα ποτό. Τα υπόλοιπα θα τα κάνει το βιβλίο…

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ν.Τ.: Τον προορισμό θα τον αφήσω στον αναγνώστη, να πάει όπου τον ταξιδέψει το βιβλίο. Διάρκεια συγκεκριμένη δεν θα είχε γιατί η ψυχή είναι αθάνατη.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Ν.Τ.:
Πάντα λυπημένος και πάντα όμορφος. 
Πρώτα εσύ και μετά εγώ. 
Αιώνια η αγάπη που λύγισε. 
Αιώνιο το "εμείς" που πέτρωσε στη μνήμη. 
Πάντα μαζί και ποτέ μόνοι, 
ακόμα και στην εξαφάνιση. 
Και σταμάτησες να μιλάς και ξεκίνησα να γράφω...
Η ποιητική συλλογή της Νίκης Ταγκάλου, Έρωτες εν τάφω, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή. Βρείτε το βιβλίο εδώ.

Επίσης:
Η Νίκη Ταγκάλου και Το κορμί της λυπης

Νησί ἀπό ἐλαφρόπετρα

Πρώτα διάλεξα τυχαία -ίσως η μοναδική περίπτωση που επιτρέπω στον εαυτό μου την τύχη- ένα βιβλίο της· δε θυμάμαι καν τον πάγκο ή το βιβλιοπωλείο. Μετά την λάτρεψα εισχωρώντας στον κόσμο της, εκείνον που δημιουργεί γράφοντας. Αργότερα προέκυψε μια ανάρτηση για τη Βίργκω της ερημιάς και τα κρυφά Κελαϊδόνια σε τούτο το ιστολόγιο και μετά, ήρθε εκείνη.
Η Νατάσα Κεσμέτη ανήκει στο σπάνιο εκείνο είδος του πολυγραφότατου που δεν περιαυτολογεί, δε διαθέτει κανένα προφίλ σε κανένα κοινωνικό δίκτυο, δε παρελαύνει σε παρουσιάσεις βιβλίων βγάζοντας φωτογραφίες με ομότεχνους και όχι μόνο, δεν (αυτο-)προβάλλεται πουθενά -και για κανέναν λόγο- γιατί, πολύ απλά, έχει κατακτήσει όλα εκείνα που ορίζουν έναν λογοτέχνη και όλοι οι άλλοι λόγοι περιττεύουν.

Το θηρίο στο πιάνο

Για την Agatha Christie έχουμε μιλήσει (όλοι) πάρα πολλές φορές και, μάλιστα, είναι κοινώς αποδεκτή η αναγνώριση των αστυνομικών της που κατατάσσονται στα καλύτερα όλων των εποχών -δικαίως. Για την Mary Westmacott όμως, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν ασχοληθήκαμε και -ιδού η ευκαιρία!- επιτέλους ήρθε η στιγμή να το κάνουμε.

Άννα Μαντζουράνη

Γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Τάκη Μουζενίδη και τραγούδι στη Σχολή Μαρ. Καλφοπούλου. Υπήρξε σύζυγος του κινηματογραφικού παραγωγού Αντώνη Καρατζόπουλου. Πέθανε στις 9 Ιανουαρίου 1991. Η φωτογραφία είναι από την ταινία «Ο αγαθιάρης και η ατσίδα» (1971).

Ο Άρης Δεληγιαννίδης και Η άλλη πλευρά του δικού σου καθρέφτη

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Α.Δ.: Μία σωρεία γεγονότων που συνέκλιναν στη συγγραφή. Ο περιορισμός της φαντασίας μου από την πραγματικότητα των κινηματογραφικών παραγωγών και των αντίστοιχων σεναρίων φαντασίας, που μέχρι τότε έγραφα. Το κάλεσμα ενός φίλου για τη δημιουργία ανθολογίας διηγημάτων. Η απελευθερωτική δύναμη της δημιουργίας μετά την εκκίνηση. Η προσπάθεια να γράψω κάτι που να είναι κοντά σε αυτά που μου αρέσει να διαβάζω, μα όλο και πιο σπάνια βρίσκω και ικανοποιούμαι.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Δ.: Φαντασία. Προσοχή καμία σχέση με το fantasy ως είδος. 

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Α.Δ.: Να αφιερώσει χρόνο. Να αφήσει τον εαυτό του να δει τα χαρακτηριστικά του μέσα από τον καθρέφτη των ιστοριών. Να προβληματιστεί και να αναζητήσει τα δευτερεύοντα επίπεδα. Όσο ευχάριστο και να είναι το μαγικό ταξίδι μιας φανταστικής ιστορίας, η πραγματική αίγλη του σκοταδιού που την περικλείει βρίσκεται στις λεπτομέρειες, που κρύβονται βαθιά μέσα στην ιστορία και στον εαυτό μας περιμένοντας να κλιθούν και να αναδυθούν.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Α.Δ.: Θα ξεκινούσε σίγουρα σα μια πτήση με δελταπλάνο μέσα από το Βόρειο Σέλας, πιθανώς πάνω από κάποιο Ισλανδικό Φιορδ. Θα ξεκουραζόμασταν σε ένα ερειπωμένο κάστρο στα Highlands της Σκωτίας καθώς θα αφηγούμασταν ιστορίες γύρω από τη φωτιά. Θα ανεβαίναμε στο Machu Picchu στο Περού να θυμίσουμε στον εαυτό μας την ικανότητα του ανθρώπου για δημιουργία. Θα διασχίζαμε το Grand Canyon να νιώσουμε την πραγματική μας μικρότητα και θα καταλήγαμε στη Σαμοθράκη να καθίσουν όλες οι εμπειρίες μέσα μας και να μετουσιωθούν σε Τέχνη.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Α.Δ.: «Υπάρχουν στιγμές. Μπορεί οι πλανήτες να ευθυγραμμίζονται, μπορεί οι Θεοί να παίζουν με τις μοίρες μας κάποιο ασύλληπτο παιχνίδι, μπορεί να είναι η λοταρία, όπου οι μπίλιες γυρίζουν αδιάκοπα· εσύ κοιτάζεις αδιάφορα την υπνωτική περιστροφή της και ξαφνικά, από τα μύρια νούμερα, βγαίνει το ένα που γράφει το χαρτάκι το οποίο κρατάς στο ιδρωμένο χέρι σου. Υπάρχουν στιγμές. Τομές στον ατέρμονα χρόνο, όπου ο χώρος είναι περίτεχνο κάδρο στο μοναχικό τοίχο της μονοδιάστατης ζωής, οι συνθήκες μαγικά ιδανικές και το άτομο που έχεις δίπλα σου, είναι το δικό σου πρωτόπλαστο πλευρό. Η κλειδαριά για την οποία χρόνια κουβαλούσες, μάταια όπως πίστευες, το μοναδικό κλειδί. Σαν το ανοιγόκλεισμα του κλείστρου μιας φωτογραφικής μηχανής που λειτούργησε μία και μόνο φορά. Υπάρχουν στιγμές».
Το μυθιστόρημα του Άρη Δεληγιαννίδη, Η άλλη πλευρά του δικού σου καθρέφτη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Nightread.

Στην περίληψη λέει:
Δεκατρείς σταγόνες αίματος, δεκατρείς εκφορτώσεις φαντασιακής ενέργειας, δεκατρία διηγήματα φαντασίας τρέφονται από το σκοτάδι του μυαλού, δημιουργούν δύσμορφες φιγούρες και επιστρέφουν στον εσωτερικό πυρήνα του εαυτού τους.
Στοιχεία, δολοφόνοι, αστροναύτες, προβληματικά παιδιά και ενήλικες, δαίμονες, σκοτεινά όντα, ανδροειδή και υπέρμαχοι αιώνιων ιδανικών, πρωταγωνιστούν σε αφηγήσεις ταυτόχρονα εφιαλτικές και λυρικές, αλλόκοσμες και καθημερινές, όπου το πέταγμα της φαντασίας συνοδεύεται από τα ψυχολογικά αδιέξοδα και τα υπαρξιακά ερωτήματα του σύγχρονου ανθρώπου.

Στον δρόμο μας

Γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης

Αγαπημένη μου,

στον δρόμο μας

οι αγέλαστες πέτρες

ξαπόμειναν δίχως λέξεις.

Τα δέντρα στεφανώθηκαν

ήλιους κι ιδρώτα.

Έσπασαν τα ευχολόγια

μπροστά στην τρυφερότητα.

Τα τραγούδια μας έντυσαν

τις μνήμες.

Ω, έγιναν ουρανοί τα μάτια μας,

γέμισαν φιλιά κι αστέρια.

Έκλεισαν μέσα τους το

καλοκαίρι.


Copyright © Χριστόφορος Τριάντης All rights reserved, Μάιος 2018
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από τμήματα του έργου της Laura Night, Άνεμος και ήλιος (1913, ιδιωτική συλλογή) Πηγή

Του ίδιου:

Η Τυτώ και ο Μέγας Αλέξανδρος, στο Άγιον Όρος και ο Θυμιατούλης μάς γνωρίζει την Εκκλησία

Γνωρίστε αυτά τα τρία εικονογραφημένα βιβλία για παιδιά από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική, με Χριστιανικό ενδιαφέρον και αντίστοιχα διδάγματα, και διεκδικήστε τα!


Στο Άγιον Όρος
προσκυνητής ή επισκέπτης;
Μια  Ορθόδοξη Χριστιανική ιστορία της Αδαμαντίας Αλατάρη που απευθύνεται σε παιδιά από 9 ετών και άνω, με όμορφη εικονογράφηση από τον Σέργιο Παπαϊωάννου, που χαρακτηρίζεται για την ορθότητα των λόγων της και διδάσκει στοιχεία της Χριστιανικής πίστης στους νέους μέσα από ένα οδοιπορικό στο Άγιο Όρος. Για να είμαι ειλικρινής, μου έκανε εντύπωση που μια ιστορία με τόπο δράσης το Άγιον Όρος γράφτηκε από γυναίκα -ένας άντρας συγγραφέας θα ήταν το αναμενόμενο- όμως την απόλαυσα, με ταξίδεψε, μου έδειξε και μου έμαθε πολλά.
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου γράφει:
Μερικές μέρες στο περιβόλι της Κυρά Παναγιάς...
Όπου γυρίσει το μάτι σου, τη βλέπεις παντού!
Πορταΐτισσα στην Ιβήρων,
Γερόντισσα στην Παντοκράτορος,
Γλυκοφιλούσα στη Φιλοθέου,
Κουκουζέλισσα στη Λαύρα...
Μια γαλήνη, γεμάτη Χάρη κι ευωδία, ανακατεύεται στον αέρα. Το καταλαβαίνεις κι εσύ μαζί με τους άλλους προσκυνητές.
Οι έγνοιες καταλαγιάζουν, οι σκέψεις γαληνεύουν... Άλλωστε ο εσπερινός, το απόδειπνο, η βραδινή ακολουθία βάλσαμο ρίχνουν στην ψυχή σου.
Βαδίζοντας στα αγιορείτικα μονοπάτια, προσκυνώντας μοναστήρια και μακρινά κελιά, πλησιάζεις πιο κοντά σ’ Αυτόν που αναζητάς, στον Κύριο και Πλάστη σου, στον Δημιουργό σου.
Ελπίζοντας, όταν έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα κι αφήσεις αυτόν τον κόσμο και πας σε κόσμο... ομορφότερο, να σε αναγνωρίσει, γιατί ήδη Του είσαι γνωστός, σαν διαβάτης των μονοπατιών του Αγίου Όρους, των μονοπατιών... του Ουρανού!
Θυμήσου με...

Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας

Μυθιστόρημα από τα παλιά.
Ποια παλιά όμως; Η ηλεκτρονική εποχή που ζούμε προσπερνά με ταχύτητα κάθε έργο, απασχολείται όσο προλάβει μαζί του και το αντικαθιστά τάχιστα με το επόμενο, σε μια προσπάθεια να χωρέσουν όλοι και όλα -το ίδιο και για τα πολυάριθμα βιβλία- μέσα σε λίγες βδομάδες, μη πω μέρες! Υπερπαραγωγή από τη μια και ιλιγγιώδεις ταχύτητες από την άλλη, έχουν ως αποτέλεσμα οι αναφορές, κριτικογραφίες, αρθρογραφίες κ.ο.κ. που αφορούν ένα λογοτεχνικό βιβλίο να περιορίζονται χρονικά καθώς μερικές μέρες αργότερα θα «μιλάμε» για το επόμενο. Κι αυτή η λογική του «χωρέματος» δε θα ήταν τόσο κακή αν ξέραμε ότι θα επανέλθουμε εν καιρώ σε ό,τι μας κέρδισε, να το ξαναδούμε και να το κρατήσουμε τελικά στη μνήμη, όμως αυτό που παρατηρώ όλο και περισσότερο είναι μια τεχνολογική «ξεπέτα» που από τη μια αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο άπαντες ενώ από την άλλη αμελεί επιδεικτικά να επανέλθει σε ό,τι προσπέρασε.

Σε μακρυνό ορίζοντα

Μπλε δεν είναι μόνο ο ουρανός ή το νερό. Μπλε είναι και τα σώματα που φαίνονται σε πολύ μεγάλες αποστάσεις λόγω του φαινομένου της ατμοσφαιρικής προοπτικής ενώ ο εικαστικός Κώστας Σπυριούνης έχει δηλώσει ότι ζωγραφική είναι αυτό που βλέπει ο ζωγράφος, όταν κλείνει τα μάτια.
Αρκεί να μισοκλείσει κανείς τα μάτια και να κοιτάξει τον κόσμο μέσα από το λιγοστό φως που φτάνει στο οπτικό του νεύρο και αμέσως θα δει την απλούστευση των χρωμάτων -κάποια εξαφανίζονται εντελώς- και των αποχρώσεων. Στις πιο σκοτεινές προσπάθειες, το περιβάλλον γίνεται μονοχρωματικό με κυρίαρχη την ασπρόμαυρη εκδοχή του, οι φόρμες λιτές, οι πληροφορίες λιγοστές, οι εικόνες θολές... και τότε, ο άνθρωπος «συμπληρώνει» με το μυαλό ό,τι του λείπει: χρώματα, λεπτομέρειες...

Ο Γιώργος Περισανίδης και το Παζλ

Τον σχεδόν έρωτα τον συναντάμε σε έναν αστικό μύθο.
Όταν γεννιέται ο έρωτας είναι μέσα σε μια φωτογραφία.

Πέρα από τον έρωτα είμαστε μέσα σε μια ταινία.
Ανεκπλήρωτος έρωτας μέσα σε ένα βιβλίο.
Ζούμε τον έρωτα με έναν πίνακα ζωγραφικής και τον θάνατο του με ένα τραγούδι .
Λήθη του έρωτα μέσα σε μια ιστοσελίδα.[1]
Το μυθιστόρημα του Γιώργου Περισανίδη, Το παζλ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Συμπαντικές διαδρομές.

Στην περίληψη γράφει μεταξύ άλλων:
Αν ψάχνεις για ένα βιβλίο που μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά θα σε ξεκουράσει και θα σε χαλαρώσει, τότε το Παζλ δεν είναι αυτό που γυρεύεις.
Αν ψάχνεις για μια ιστορία με έστω μια κλασική δομή που έχει αρχή-μέση-τέλος και έναν πρωταγωνιστή-ήρωα, τότε το Παζλ δεν είναι αυτό που γυρεύεις.
Αν όμως θες να διαβάσεις ένα μυθιστόρημα που δεν υπακούει τους κλασσικούς κανόνες της αφήγησης, ένα μυθιστόρημα που ίσως κρύβεται μέσα σε 7 φαινομενικά αυτόνομα διηγήματα και που ένας ακόμα πιο προσεκτικός αναγνώστης ίσως το εντοπίσει και μέσα σε 3 διαφορετικά βιβλία τότε το Παζλ γράφτηκε για σένα!

Τι είναι το Παζλ;

Από πότε;

Γράφει η Εβίτα Καφούρου

Έλεγες τα βράδια φυλακές,
Τις χαρές του χθες δεσμώτες,
Και εγώ κοντά σου έτρεμα…

Αλλάζουμε…
Μια αμείλικτη συνωμοσία σιωπής,
Και μια άρνηση παραδοχής της αλήθειας μας,
Μας κρατά δυνατούς στο μετέωρο…

Ξεστράτισαν πάλι οι καημοί,
Να αποδράσουν ζητούν από το άδικο,
Κι’ αλλόφρονα αλαλάζουν για κάποια νίκη…

Μα ποια νίκη;
Από πότε ο προδότης χρόνος
Έμαθε από ζύγι και δίκαιο;
Πώς μπορεί τις ανάγκες μας να νιώσει,
Και την τρεμάμενη φωτιά της ελπίδας
Να κρατήσει ζωντανή;
Πλάνη είναι μην τον πιστεύεις…
Χρόνος αδάμαστος…

Από πότε το αδοκίμαστο όνειρο,
Φτερά καταθέτει στα όρια,
Χάνει την φόρα την αλλοτινή για το αδύνατο
Και ακούει σαν μαθητούδι λογικές
Να του αναφωνούν ησυχία;
Ανάγκη είναι μην αποφεύγεις,

Της καρδιάς το παράταιρο…

🍃

Copyright © Εβίτα Καφούρου All rights reserved, 2018
Ο πίνακας που συνοδεύει το έργο είναι δημιουργία της Ελισάβετ Πατσικάκη

Η ποιητική συλλογή της Εβίτας Καφούρου, «Μοιάζουν οι άνθρωποι», ξεκίνησε εδώ.
Και συνεχίζεται...

Της ίδιας:

Οι αρχάριες

Κρατώντας το βιβλίο της Μαρίας Πάλλα στα χέρια σου, καταλαβαίνεις πως πρόκειται για μια προσεγμένη έκδοση, με ένα ιδιαίτερα καλαίσθητο και αφαιρετικό εξώφυλλο που ο τίτλος του μου έφερε κατευθείαν στο μυαλό το βιβλίο «Αρχάριοι» του Ρέιμοντ Κάρβερ.
Η λέξη «αρχάριος» είτε στην αρσενική, είτε στη θηλυκή εκδοχή της, που έχει επιλέξει η Πάλλα, κρύβει μια μοναδική δυναμική, αφού το βάρος της απειρίας και το ξεκίνημα σε κάτι νέο συνυπάρχουν μαζί αρμονικά. Ένα βιβλίο που το διακρίνει μια αόριστη μελαγχολία, φέρνοντας στον νου μας τη μελαγχολία που προκαλεί η εποχή μας, αλλά και τα λάθη της ανθρώπινης φύσης γενικότερα.

Εθελόντριες ώρες

Η ψυχή μου είναι διάστικτη από λέξεις.

Κι ακούγεται σαν παραδοχή. Σαν επιβεβαίωση γι' αυτό που ήδη γνωρίζει για εκείνη. Γιατί, πώς αλλιώς, θα γινόταν να δημιουργήσει κανείς ποίηση, αν όχι γεμίζοντας πρώτα ο ίδιος!
Η Νάγια Κωστοπούλου παρουσιάζει μια συλλογή έργων της πλημμυρισμένη από ποίηση, με αναφορές στην ποίηση, με κίνητρο την ποίηση -τη δική της ή και άλλων- και με κέντρο την ποίηση. Και θα αποδεχτεί πολλά πράγματα γράφοντας, όπως ότι οι πραγματικές έννοιες δεν κρύβονται στις λέξεις· αφού, πράγματι, βρίσκονται σε ό,τι αντλείται ή προκύπτει από τους συνδυασμούς τους.

Αν ήσουν εδώ

Βιβλίο αισθηματο-κοινωνικό με όμορφη αφηγηματικότητα που σου τραβά το ενδιαφέρον από την πρώτη σελίδα ενώ, πολύ σύντομα, εξάπτει την προσοχή σου. Η Γωγώ Ψαχούλια συνέθεσε ένα μυθιστόρημα προσώπων και γεγονότων δημιουργώντας μια ιστορία που τα έχει όλα.
Εντάξει, καμία ιστορία δε τα έχει όλα, όμως ετούτη εδώ περιλαμβάνει: μυστικά, εκπλήξεις, απρόοπτα, εγκλήματα, ιστορίες αγάπης, ιστορίες μίσους, μεγάλα πάθη, μεγάλες φιλίες, μεγάλους έρωτες... φανταστική πλοκή, υπέροχη δομή, εξαίσια -μη πω ευφυέστατη- σύνδεση ηρώων και ιστοριών, ωραία ροή, κ.ά. Στο τέλος έμεινα ενθουσιασμένη από το σύνολο -ομολογώ ότι δε περίμενα να ενθουσιαστώ τόσο-, περισσότερο επειδή από το πρώτο κεφάλαιο υπόσχεται μια καλή ιστορία με αποκαλύψεις κι ανατροπές και ανταποκρίνεται άψογα ως την τελευταία αράδα.

Οδός Αβύσσου, αριθμός 0

Ο Μενέλαος Λουντέμης είναι γνωστός σε όλους τους Έλληνες, κυρίως για τα μυθιστορήματά του «Ένα παιδί μετράει τα άστρα», «Οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος» και «Συννεφιάζει», βιβλία που διαβάστηκαν από όλη τη νεολαία κατά τις δεκαετίες του 1960, 1970 και 1980. Με αυτά μεγάλωσα και εγώ αλλά φαντάζομαι και όλη η γενιά μου. Θεωρείται ο δεύτερος πιο πολυδιαβασμένος Έλληνας μυθιστοριογράφος αμέσως μετά τον Νίκο Καζαντζάκη. Επίσης λόγω της ένταξής του στο ΚΚΕ και των αριστερών του πεποιθήσεων ονομάστηκε «Ο Γκόρκι της Ελλάδας».

Ο Γεώργιος Τζιτζικάκης για το Αντίο δεν είπα, ακόμη ζω


«Αντίο δεν είπα, ακόμη ζω» τιτλοφορείται το νέο σας βιβλίο και πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων. Μας έχετε συνηθίσει σε λογοτεχνικά ταξίδια που κρύβουν εκπλήξεις, ανατροπές, εξομολογήσεις, ερωτισμό και ρεαλισμό. Τι να περιμένουμε σε αυτό το βιβλίο;
Γ.Τ.: Να περιμένετε έντεκα ιστορίες καθημερινών ηρώων, γραμμένες από κάποιον που απλώς γράφει ιστορίες· αν σας αρέσουν οι γρίφοι, τότε στα σύμβολα μιας ιστορίας θα βρείτε κρυμμένη ακόμα μία. Εγώ από την άλλη, περιμένω να περάσετε καλά διαβάζοντάς το, αυτό θα μου αρκεί.

Ο τίτλος του αποτελεί κάτι παραπάνω από έναν τίτλο βιβλίου;
Γ.Τ.: Το βιβλίο αυτό έχει κυκλοφορήσει άλλες δυο φορές με άλλους τίτλους και ήταν εξαντλημένο χρόνια. Στη σημερινή του μορφή και με αυτό τον τίτλο, πρόκειται για κάτι το προσωπικό που θέλω να κοινωνήσω με τον κόσμο, κυρίως επειδή τους ανθρώπους που με διαβάζουν δεν τους βλέπω ως αναγνώστες αλλά ως φίλους μου.

Ταυτίζεστε περισσότερο με εκείνες τις ιστορίες που ολοκληρώνονται σε μια σελίδα ή αυτές που επεκτείνονται σε τόμο;
Γ.Τ.: Εκ πρώτης με εκείνες που περνάω καλά γράφοντάς τες και με όσες λένε την αλήθεια. Αγαπώ την αλήθεια, την ευθύτητα και την ειλικρίνεια (αλλά μάλλον ζω στο συννεφάκι μου κι εγώ!). Έγραφα πάντοτε σύντομες ιστορίες, διηγήματα και νουβέλες, και αυτό που έμαθα μέσα από τη διαδικασία είναι ότι τα διηγήματα δεν συγχωρούν λάθη που μπορείς εύκολα να κρύψεις μέσα σε ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα.

Στο οπισθόφυλλο γράφετε ότι οι ιστορίες του βιβλίου εμπνεύστηκαν από δύσκολες, σκοτεινές και μοναχικές μέρες και νύχτες. Μήπως, εντέχνως θέλουμε να κρατάμε τις δημιουργικές στιγμές που πηγάζουν από τα ζόρια μας;
Γ.Τ.: Εντέχνως ή μη, το γεγονός είναι πως για όλους μας έρχονται κάποτε τέτοιες μέρες και νύχτες. Η σκέψη ενός ανθρώπου λειτουργεί ανάλογα με τις εμπειρίες και τα βιώματά του (ενίοτε και με τη νοημοσύνη του!). Ετούτες οι ιστορίες έρχονται από πολύ παλιά (κάποιες μετρούν και είκοσι χρόνια πίσω), εποχές που η σκέψη μου λειτουργούσε διαφορετικά για πολλούς λόγους. Σήμερα, εφόσον η σκέψη μου άλλαξε, άλλαξαν και οι ιστορίες, γράφτηκαν από την αρχή με κάμποσες αλλαγές, διορθώσεις και διαγραφές.

Περιλαμβάνονται και αυτοβιογραφικές ιστορίες στο βιβλίο;
Γ.Τ.: Είναι όλες τους αυτοβιογραφικές, ακόμη κι εκείνες που μιλούν μεταφορικά για ένα τραγικό ή ένα όμορφο γεγονός. Υπάρχει μια εισαγωγή στην αρχή του βιβλίου που εξηγεί μερικά πράγματα που αφορούν σε εμένα και τη συγγραφή, και μερικές σελίδες στο τέλος που μιλούν για το πώς, το πού, και το πότε έγραψα την κάθε ιστορία. Αυτός ίσως να είναι και ο λόγος ύπαρξης ολόκληρης ετούτης της έκδοσης...

Είναι το τρίτο βιβλίο σας από τις εκδόσεις Ωκεανίδα που στο εξώφυλλό του βλέπουμε ένα χέρι. Τι σημαίνει για εσάς μια τέτοια επιλογή;
Γ.Τ.: Τα χέρια (μαζί με τον εγκέφαλο) είναι τα χρησιμότερα αλλά και τα επικινδυνότερα μέλη του ανθρωπίνου σώματος. Άλλοτε δημιουργούν και άλλοτε καταστρέφουν. Κάποια στηρίζουν, ενίοτε σπρώχνουν, μερικά σκοτώνουν κιόλας. Μερικά σου δίνουν ένα ποτήρι νερό, άλλα σου κλέβουν τη χαρά. Στην περίπτωση του εξωφύλλου, αφήνω την εξήγηση ανοιχτή προς κρίση του καθενός... άλλωστε ο αναγνώστης ξέρει πάντοτε καλύτερα.

Ξαναδιαβάζοντας τη συνέντευξη, παρατήρησα πως αλλάξατε τις ερωτήσεις που σας έκανα, οριοθετώντας μόνο μία ερώτηση τη φορά. Ο λόγος ύπαρξης των ειδικά επτά ερωτήσεων πού αποσκοπεί;
Γ.Τ.: Δε σας κρύβω πως φλέρταρα πολύ με το αν θέλω ή όχι να δώσω συνεντεύξεις ξανά. Δε νομίζετε κι εσείς πως στο παρελθόν μιλούσα πάρα πολύ; Εγώ αυτό νομίζω! Τελευταία είμαι οπαδός των λίγων λέξεων (ας ελπίσουμε να διατηρηθεί και στο μέλλον αυτό!). Το επτά μου αρέσει ως αριθμός. Εκτός αυτού, είναι συνδεδεμένο αδιάρρηκτα πλέον τόσο με τη ζωή μου όσο και με αυτό το βιβλίο... όμως αυτό, είναι κάτι που θα το ανακαλύψει όποιος το διαβάσει.


Η συλλογή διηγημάτων του Γεώργιου Τζιτζικάκη, «Αντίο δεν είπα, ακόμη ζω», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.

Στο οπισθόφυλλο γράφει:
Έντεκα ιστορίες, εμπνευσμένες όλες από ημέρες και νύχτες δύσκολες, σκοτεινές και μοναχικές. Ιστορίες για τον έρωτα και την αγάπη, τη νοσταλγία και την απώλεια, για τους θανάτους που βιώνεις στη ζωή και για τις φορές που βρέθηκες ένα βήμα πιο κοντά στην τρέλα.
Κάποιες πηγάζουν από γνωριμίες με αλλόκοτους ανθρώπους, άλλες είναι βαθιά εξομολογητικές και μερικές υπαγορευμένες εξ ολοκλήρου από τη φωνή που μιλάει μέσα στο κεφάλι κάθε ανθρώπου. Όπως και να έχει, σας κοιτάζουν κατάματα δίχως να επιχειρούν να σας αποδείξουν κάτι· θέλουν μονάχα να σας διηγηθούν μια ιστορία, ψιθυρίζοντάς σας πως υπάρχει και αυτή η εκδοχή της.

Υπάρχουν ιστορίες που προορίζονται να ολοκληρωθούν σε μονάχα μια σελίδα, άλλες που γίνονται ολόκληρο βιβλίο, και ορισμένες που δε συμβιβάζονται ποτέ με το αποτέλεσμά τους, λες και σκοπό τους έχουν κάθε φορά που τις διαβάζεις να σου φωνάξουν: «Θα μπορούσες να με έχεις γράψει και καλύτερα!»

Περισσότερα:

Κάτω από το φως του αποσπερίτη

Στο βιβλίο της κυρίας Ψαραδέλλη γνωρίζουμε τη Φιλιώ. Μία γυναίκα που η μοίρα υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή μαζί της. Έμεινε χήρα να μεγαλώσει τα δύο της παιδιά δουλεύοντας εδώ κι εκεί για να εξασφαλίσει τα απαραίτητα. Δουλεύοντας ως καμαριέρα σε ξενοδοχείο θα γνωρίσει τον Αλέξανδρο. Χήρο κι εκείνο, με ένα κοριτσάκι, που θα αγαπηθούν και θα αποφασίσουν να ενώσουν τις ζωές τους και τις οικογένειες τους. Μαζί θα αποκτήσουν ακόμα ένα παιδί και για λίγο θα αγγίξουν την ευτυχία. Μέχρι η μοίρα να δείξει ξανά το σκληρό της πρόσωπο...

Γιατί μαμά;


Χωρίς ανάσα! Αυτή ίσως να είναι η πρώτη αίσθηση που καταγράφεται στον θεατή για την ερμηνεία της Λίζυς Ξανθοπούλου στο έργο «Γιατί μαμά;», της θεατρικής συγγραφέως, των «Πάνω απ’την πόλη», και «Το μεγάλο κύμα», μεταξύ άλλων -έργα που έχουν ήδη ανέβει σε αθηναϊκές σκηνές, με ιδιαίτερη επιτυχία. Πρόκειται για την υπέροχη -όπως την ξέρω- Τζωρτζίνα Τζήλιου.
Ένα έργο-μονόλογος για τον οποίο η Λίζυ Ξανθοπούλου έχει ήδη προταθεί για το Κορφιάτικο Θεατρικό Βραβείο Μονολόγου 2018 «Αντιγόνη Βαλάκου», και που παίζεται για δεύτερη χρονιά, με συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων αφήνοντας θετικότατες εντυπώσεις.

Λέμον πάι

Μου αρέσουν τα αστυνομικά επειδή μου αρέσει το σασπένς, το μυστήριο, οι νουαρ-ίστικες ατμόσφαιρες, οι ιδιαίτεροι χαρακτήρες -παραβατικοί  και ερευνητές- και η δράση σε συνδυασμό με τους γρίφους. Ακόμα κι αν το αστυνομικό μυθιστόρημα δε διαθέτει κάτι ή κάποια από αυτά τα στοιχεία (για παράδειγμα δε θυμάμαι ούτε μία ιστορία του Ηρακλή Πουαρό που να χαρακτηρίζεται για τη δράση της) σίγουρα πρέπει να διαθέτει ένα κοφτερό μυαλό, σωστή σύσταση των χαρακτήρων στον αναγνώστη, όμορφη ροή ιστόρησης, καλές περιγραφές -η δημιουργία εικόνων είναι βασικό θέμα- και καλό χιούμορ.

Στρατός ξυπόλητων λέξεων

Αγαπώ τα δέντρα κι ας ψηλώνουν σκόπιμα. Καθένα μου κρύβει ένα κομμάτι ουρανού, καθένα με καρφώνει στο παρόν. Έρχονται μέρες να παραμερίσουν άλλες μέρες.

Νέοι Ορίζοντες

Από το Κόσμημα στη Γλυπτική

Οι καλλιτέχνες στην εποχή της Αναγέννησης, έπρεπε να δοκιμαστούν, σε διαφορετικές τέχνες, τεχνικές και εργαστήρια, πριν αποφασίσουν σε ποια τέχνη θα εξειδικευτούν. Ο Ιταλός καλλιτέχνης της Αναγέννησης, Benvenuto Cellini, αναγνωρίστηκε ως χρυσοχόος, γλύπτης, μουσικός και ποιητής. Βασικός ανταγωνιστής του ήταν ο Cristofor Foppa, γνωστός ως Caradosso. Ο Caradosso, όπως οι περισσότεροι καλλιτέχνες του Ιταλικού νότου, μαθήτευσε σε διαφορετικά εργαστήρια, ενώ ήταν εξαιρετικός γλύπτης και ζωγράφος, πριν ξεχωρίσει στην τέχνη της κοσμηματοποιίας. Ιδιαιτερότητα της εποχής, το διαφορετικό υπόβαθρο των καλλιτεχνών και η ποικιλομορφία των εξειδικεύσεών τους. Στην ανάδειξη νέων καλλιτεχνών και ιστορικών έργων, στην εποχή της Αναγέννησης, καθοριστικό ρόλο έπαιξαν κληρικοί και αξιωματούχοι, αναθέτοντας ειδικές παραγγελίες για δώρα προσωπικά ή κρατικά σε καλλιτέχνες που ξεχώριζαν για τις τεχνικές τους γνώσεις.

Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου


Το κεντρικό πρόσωπο στο βιβλίο του κυρίου Θάνου Κονδύλη είναι η Άννα Παλαιολογίνα Νοταρά, η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, που υπέργηρη πια και ετοιμοθάνατη θυμάται και γράφει την αυτοβιογραφία της. Η Άννα, κόρη του Μεγάλου Δούκα Λουκά Νοταρά, υπήρξε η τρίτη και τελευταία σύζυγος του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου, ο οποίος την αρραβωνιάστηκε ή νυμφεύθηκε -εδώ επιλέγεται η δεύτερη εκδοχή- λίγους μήνες πριν την Άλωση και τη φυγάδευσε έγκαιρα στη Βενετία.
Μέσα από το έργο παρακολουθούμε όλη τη ζωή της, από τα παιδικά της χρόνια στο Μυστρά, τη νεανική ηλικία της στη Βασιλεύουσα και τον έρωτά της για τον Βενετό στρατιωτικό Μαρίνο Κονταρίνι με τον οποίο αργότερα ενώθηκε ξανά στην πατρίδα του και απέκτησαν ένα γιο, ύστερα τις προσπάθειές της να βοηθήσει τους πρόσφυγες Ρωμιούς και να ιδρύσει μια ελληνική κοινότητα στη Σιένα, τις οικογενειακές συμφορές αλλά και κάποιες χαρές που τη βρήκαν, ενώ το βιβλίο κλείνει με τον επίλογο της ανιψιάς και βαφτισιμιάς της, Ευφροσύνη, δέκα χρόνια μετά το θάνατό της.

Μαρίκα Νέζερ

Γεννήθηκε το 1906 στην Κωνσταντινούπολη και σπούδασε στη Δραματική Σχολή της Εταιρίας Ελληνικού Θεάτρου. Ήταν κόρη του ηθοποιού Κωνσταντίνου Νέζερ, αδελφή των ηθοποιών Χριστόφορου (1903-1995) και Κατίνας Νέζερ και ξαδέλφη του συνονόματου ηθοποιού Χριστόφορου Νέζερ (1889-1979). Με την αδελφή της, Κατίνα, αποτέλεσαν το μουσικοχορευτικό θεατρικό ντουέτο «Τα Νεζεράκια».

Μια χούφτα χώμα

Συλλογή έκπληξη. Μια από εκείνες τις στιγμές που ξέρεις ότι θα σε ακολουθούν για καιρό -μπορεί και για πάντα- για πολλούς λόγους, μεταξύ των οποίων και για το θόρυβο που αντηχεί στο κεφάλι σου με τις λέξεις της, για τη θλίψη που αντικρίζεις τόσο αυθάδικη και διάσπαρτη, για τις εικόνες, για τις έννοιες που αμφιταλαντεύονται πότε προς μια μεριά και άλλοτε προς μια άλλη...
Με αυτό το τελευταίο θα ξεκινήσω. Στην περιγραφή της συλλογής, όπως εμφανίζεται στη σελίδα του εκδότη, διαβάζω ότι η ποίηση παλεύει να εμφυσήσει τον έρωτα στην καθημερινότητα και έχω την αίσθηση ότι ετοιμάζομαι να ανοίξω μια ποιητική συλλογή για έρωτες, αγάπες και πάθη όμως η Στέλλα Χαιρέτη με βρίσκει απροετοίμαστη και με κατακεραυνώνει με τα μουντά της χρώματα, τις ταλαντεύσεις της, τις κραυγές της... για να καταλήξει μετά από διαδρομές πόνου και οδύνης όπως ξεκίνησε ο άνθρωπος από το δημιουργό του, στο χώμα. Γυμνός -μάλλον- κι ασάλευτος· μπορεί και μόνος αφού στο τέλος όλοι μόνοι είμαστε.

Μοιάζουν οι άνθρωποι

Γράφει η Εβίτα Καφούρου

Μα ναι, το γνωρίζω αυτό το συναίσθημα της πληρότητας…
Με έχει επισκεφτεί μετρημένες φορές όπως και σένα…
Ξέρεις αυτό το κάτι, που κάνει για λίγο, τα βάρη,
Πούπουλα να φαίνονται στο ζύγι των προσδοκιών….

Και ξαφνικά, όλα αρχίζουν αλλιώς …
Σαν να σταμάτησε ο χρόνος,
στο πρώτο αντάμωμα κοινών προθέσεων,
συμπτωματικής συμφωνίας,
ή και ίδιας ιδιοσυγκρασίας ενίοτε…

Μοιάζουν οι άνθρωποι…
Όσο αταίριαστοι και να’ ναι οι δρόμοι τους,
Πάντα κάτι τους δένει…

Γι’ αυτό και ό,τι φευγιό αλητεύει
Το δρόμο χάνοντας,
Το παζαρεύει η ανάμνηση,
Και σαν μάνα το κανακεύει ξανά,
Το δωρίζει στ’ αδύνατο…

Μην προσπαθείς τον γρίφο να λύσεις,
Είναι πολλά τα πρόσωπα της ευτυχίας,
Και μείς άπειροι να τα αναγνωρίσουμε…

🍂

Copyright © Εβίτα Καφούρου All rights reserved, 2018
Ο πίνακας που συνοδεύει το έργο είναι δημιουργία της Ελισάβετ Πατσικάκη

Επίσης:

Η Ευλαμπία Τσιρέλη και τα Δέντρα και δάση της Μέσης-γης

Η ψυχή του κόσμου είναι τα δέντρα. Το δέντρο απαντάται σε όλες σχεδόν τις μυθολογίες του κόσμου. Έχει συνδεθεί με την αθανασία και την αιωνιότητα. Ήρωες με γενναία καρδιά, βάζουν στόχο να βρουν φυτά αθανασίας, αιώνιας νεότητας, γνώσης και δύναμης. Το όνειρο συνήθως καταστρέφεται από ένα ερπετό ή την προσωρινή νίκη του σκότους και του ερέβους επί του φωτός.
Στο βιβλίο Δέντρα και Δάση της Μέσης-γης προσπάθησα δω τη δόμηση και εξέλιξη του απέραντου σε σύμβολα κόσμου και της μυθολογίας του Τόλκιν από μια άλλη διάσταση∙ να αναδείξω τυχόν πτυχές του έργου που συνδέονται με μυθολογικά στοιχεία της αρχαίας Μεσοποταμίας. Είναι πασιφανές πως ο καθηγητής δεν έχει επιρροές μόνο από σκανδιναβική μυθολογία, αλλά και από ανατολικές μυθολογίες και, φυσικά, τη Βίβλο την οποία γνώριζε εις βάθος. Η ιστορία της Μέσης-γης είναι μια ιστορία επικράτησης του φωτός έναντι του σκότους, και αυτό το φως διαφυλάσσεται από τα ίδια τα δέντρα.[1]
Ευλαμπία Τσιρέλη
Η μελέτη της Ευλαμπίας Τσιρέλη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δαιδάλεος. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.

Το γηροκομείο

Γράφει ο Χρήστος Δημούλας
Απλώθηκε κι απόψε η νύχτα στο φτωχό γηροκομείο. Στην αυλή του γέρικα κορμιά και νεόβγαλτα λουλούδια ανταλλάσσουν απόψεις για το παρόν και το μέλλον της πλάσης, ενώ οι βροχές σταμάτησαν από καιρό, ριγώντας και λυγώντας, απ' τα ουρλιαχτά των νεοναζιστικών σκυλιών που φτάνουν ως τα σύννεφα και τα παγώνουν απ' τον τρόμο. Ανθρώπινες γέρικες σκιές φοβίζουν τους περαστικούς στην λεωφόρο, απλώνοντας το χέρι έξω απ' τα κάγκελα του γηροκομείου, ζητιανεύοντας ένα δράμι σιγαλιάς να ξεκουράσουν πιά τις ανησυχίες μιας ζωής, μια φυλλάδα μόνο με χαρούμενα γεγονότα, ένα γερό κορδόνι να κρεμάσουν μια και καλή τα παπούτσια των βασάνων τους, πάνω στο σκουριασμένο απ' την χρόνια προσμονή καρφί της πόρτας τους, που πάντα έστεκε σαν χάρτινη πύλη στους άγριους αέρηδες των καιρών.

Ο Πρόδρομος Doe και Ο πόλεμος των πολυκατοικιών

Ομορφιά. Οι χαρακτήρες την αναζητάνε, προσπαθούν να φωτίσουν τις ζωές τους, να δραπετεύσουν για λίγο από την Ασχήμια.

Πολυκατοικίες. Μικρά διαστημόπλοια που μένουν πάντα καθηλωμένα στη Γη. Σκέφτεστε κάτι χειρότερο;
Ονόματα. Είναι δεκάδες και τις περισσότερες φορές δεν έχουν σημασία. Θα μπορούσε να είναι το δικό σου όνομα.
Λυπημένο Μπαλόνι. Ένα πολύ ιδιαίτερο κατάστημα παιχνιδιών.
Έρωτας είναι δύο άνθρωποι που δεν ξεχωρίζουν ποια άκρα είναι τα δικά τους και ποια του άλλου.
Μοναξιά. Ένας μεγάλος δράκος που κανένας δεν μπορεί να πολεμήσει μόνος του με το σπαθί του και την πανοπλία του.
Όπλο. Είναι το μοναδικό πράγμα που δεν θα δεις σε αυτό τον πόλεμο.
Σύνορα. Εκείνα που διαβαίνουν οι μετανάστες, εκείνα που καταργούν όσοι πραγματικά πόθησαν την ελευθερία.

Τρένα. Στα βαγόνια τους κυοφορούνται ιστορίες και όνειρα και έρωτες.
Ωχρός. Ο καινούργιος ένοικος της πολυκατοικίας, ένα φάντασμα με σάρκα και οστά.
Νικολέτα. Ένα κορίτσι στην εφηβεία που αγαπάει τον κινηματογράφο και είναι αναγκασμένη να μεγαλώσει πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο θα έπρεπε.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη