Γράφει η Εβίτα Καφούρου
Μα ναι, το γνωρίζω αυτό το συναίσθημα της πληρότητας…
Με έχει επισκεφτεί μετρημένες φορές όπως και σένα…
Ξέρεις αυτό το κάτι, που κάνει για λίγο, τα βάρη,
Πούπουλα να φαίνονται στο ζύγι των προσδοκιών….
Και ξαφνικά, όλα αρχίζουν αλλιώς …
Σαν να σταμάτησε ο χρόνος,
στο πρώτο αντάμωμα κοινών προθέσεων,
συμπτωματικής συμφωνίας,
ή και ίδιας ιδιοσυγκρασίας ενίοτε…
Μοιάζουν οι άνθρωποι…
Όσο αταίριαστοι και να’ ναι οι δρόμοι τους,
Πάντα κάτι τους δένει…
Γι’ αυτό και ό,τι φευγιό αλητεύει
Το δρόμο χάνοντας,
Το παζαρεύει η ανάμνηση,
Και σαν μάνα το κανακεύει ξανά,
Το δωρίζει στ’ αδύνατο…
Μην προσπαθείς τον γρίφο να λύσεις,
Είναι πολλά τα πρόσωπα της ευτυχίας,
Και μείς άπειροι να τα αναγνωρίσουμε…
🍂
Copyright © Εβίτα Καφούρου All rights reserved, 2018
Ο πίνακας που συνοδεύει το έργο είναι δημιουργία της Ελισάβετ Πατσικάκη
Επίσης:
