Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Μέσα από τα μάτια σου


Το βιβλίο της Δήμητρας Τράκα «Μέσα από τα μάτια σου» είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο με ευαισθησία, αγάπη και σεβασμό προς τους ήρωες που έχει επιλέξει να πλαισιώνουν τη δομή της ιστορίας. Μιλώντας ως άντρας αναγνώστης και όχι ως άντρας συγγραφέας, οφείλω να σημειώσω πως αν και είναι ένα βιβλίο γραμμένο από γυναίκα, οι χαρακτήρες που συγκεντρώνουν τα περισσότερα θετικά χαρακτηριστικά είναι άντρες, κάτι που προσωπικά βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Perpetuum mobile*


Οι λέξεις γλιστράνε, φεύγουν, δεν μένουν σταθερές. Καθορίζονται από την πραγματικότητα, αναίσχυντα και αισχρά. Ξεγυμνώνονται από τιμητές και δικαστές, σκυλεύονται από λογοτέχνες και δανδήδες (κάθε είδους), σε καφεδρόμια και παρεκκλήσια. Ετερόφωτες προχωρούν προς τον θάνατό τους, χωρίς να γίνουν ποίηση ή έστω μεταφορά και αλληγορία. Πεθαίνουν μάταια. Το αίμα τους κυλάει δίχως δύναμη και νόημα, μπροστά από ανώτερους και αγίους.

Η μόνη συντέλειά τους είναι: η αθανασία της απελπισίας. Προπατορικά, η λύτρωση δεν επιτυγχάνεται μέσα απ’ τα νέκρα γράμματα. Οι λέξεις (ο λόγος) χάνονται διαρκώς, δεν αλλάζουν λεξιλογικά τις εποχές, ίδιες και απαράλλακτες μένουν απ’ την περίοδο των παγετώνων. Άλλες υψηλές αξίες αθανατοποιούνται: ό,τι έχει σχέση με την παραστατική γεωμετρία, την ολιστική φυσική, τον δαρβινισμό και τη λατρεία της χυδαιότητας.

Οι λεκτικές σχοινοβασίες είναι τελικά ένας δρόμος προς τη μεγάλη αμφιλογία: όλα είναι θλίψη. Το τάλαντο μένει θαμμένο στον χρόνο και έξω απ’ τις γραμμές. Ο εραστής των λέξεων είναι ένα perpetuum mobile, είναι ένας χαρακτήρας αντιλογοτεχνικός σ’ έναν κόσμο που λατρεύει τη δράση και τις κυκλικές κινήσεις.


Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από λεπτομέρειες πίνακα που βρέθηκε στη σελίδα Saatchi Art και φέρει τον ίδιο τίτλο με το πεζό του Χριστόφορου Τριάντη.

* Perpetuum mobile: ή αλλιώς το (εκκρεμές) αεικίνητο, που συνεχώς κινείται, αλλά ουσιαστικά μένει στον τόπο, δηλαδή ακίνητο.

Η Μαρία Καλύβα και Το μεγαλείο της ψυχής

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Μ.Κ.: Όπως και με τα υπόλοιπα έργα μου, η ιδέα με επισκέφτηκε εντελώς ξαφνικά. Μία και μόνο σκέψη πυροδότησε τη φαντασία μου και αμέσως άρχισα να γράφω.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Μ.Κ.: Το βιβλίο αυτό ξεκίνησε να γράφεται σε ένα όμορφο νησί και ολοκληρώθηκε στο γραφείο του σπιτιού μου.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Μ.Κ.: Χρειάστηκαν περίπου δύο χρόνια ώστε να ολοκληρωθεί το παρόν μυθιστόρημα.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Μ.Κ.: Θα το χαρακτήριζα ως ένα επίκαιρο κοινωνικό μυθιστόρημα που μας αφορά όλους, ανεξάρτητα από το φύλο και την ηλικία μας.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Μ.Κ.: Δύο διαφορετικές ιστορίες πλέκουν περίτεχνα ένα επίκαιρο κοινωνικό μυθιστόρημα που θυμίζει έντονα προσωπικό ημερολόγιο, αφού οι ίδιες οι ηρωίδες, με τη δική τους τη φωνή, εξιστορούν τα γεγονότα. Ενώ όμως οι ιστορίες τους, όπως και οι δρόμοι που επέλεξαν αρχικά να ακολουθήσουν, δείχνουν να εξελίσσονται παράλληλα, κάποια στιγμή τέμνονται τελικά, και τότε η μία εισβάλλει στη ζωή της άλλης και την αλλάζει ριζικά.
Θα μπορούσε άραγε η χαρά η οποία συνοδεύει τη μητρότητα και η γλυκιά προσμονή της να αλλάξουν κάποτε πρόσωπο; Να γίνει η ευτυχία θλίψη μεμιάς και η άσβεστη ελπίδα αβάσταχτος πόνος; Θα μπορούσαν πάλι μετά τα συναισθήματα αυτά να πάρουν ξανά τη γνώριμη όψη τους και να επανέλθει στη ζωή μιας γυναίκας η γαλήνη και η ψυχική ισορροπία;
Η Σοφία και η Νεφέλη, οι δύο ηρωίδες του βιβλίου μου, μοιράζονται τις απαντήσεις τους μαζί μας.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Μ.Κ.: Σε αυτό το βιβλίο με κέρδισε η ανθρωπιά των δύο ηρωίδων μου, το μεγαλείο της ψυχής τους.

OZZY OSBOURNE και BLACK SABBATH

Είσαστε σίγουρος ότι έχετε πάρει μόνο χόρτο και σπιντ;»
«Πήρα και μερικές μυτιές σκόνη στα νιάτα μου.»
«Ώστε λοιπόν, χόρτο, σπιντ και μερικές γραμμές κοκαΐνη;»
«Η ηρωίνη μετράει;»
«Ναι, η ηρωίνη μετράει.»
«Ε τότε βάλτε κι αυτή, μια ή δυο φορές μόνο.»
«Είσαστε σίγουρος ότι ήταν μόνο μια ή δυο φορές;»
«Ναι, η ηρωίνη είναι ένα γαμημένο σκουπίδι... Πολύ ξερατό μιλάμε. Δεν μου άρεσε...»
«Και με το αλκοόλ τι γίνεται; Αναφέρατε ότι πίνετε. Πόσες μονάδες την ημέρα;»
«Τέσσερα περίπου.»
«Τέσσερα τι;»
«Μπουκάλια Hennessy. Εξαρτάται όμως από το πόση ώρα πέφτω αναίσθητος ανάμεσα στα μπουκάλια αφού πιω.»
«Μόνο Hennessy πίνετε;»
«Υποθέτω ότι η μπύρα δεν μετράει, μετράει;»
«Καπνίζετε κιόλας;»
«Που και που!»
«Τι έκπληξη! Πόσα τσιγάρα την ημέρα;»
«Καμιά τριανταριά. Πούρα. Δεν μετράω τα τσιγάρα.»

Ο Φώτης Μπίμπιζας και οι Σπασμωδικές κινήσεις

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Φ.Μ.: Με ώθησε η δίψα για την αθανασία όλων αυτών που κατανόησα και άγγιξα με τα μάτια της ψυχής μου σε αυτήν εδώ τη ζωή.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Φ.Μ.: Αν θα περιέγραφα το βιβλίο μου με μία λέξη, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Φ.Μ.: Θα τον συμβούλευα να μην ξεχάσει να πάρει τη φαντασία του αγκαλιά πριν ξεκινήσει την ανάγνωσή του.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Φ.Μ.: Αν το βιβλίο μου γινόταν ταξίδι, ο προορισμός του θα ήταν η Σαμοθράκη και θα κρατούσε τρεις μέρες και δύο νύχτες.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Φ.Μ.: Το μαντήλι ξάπλωσε πάνω στην επιφάνεια της λίμνης, σκλαβώνοντας την ύπαρξή της στο δικό μου κόσμο. Με κοίταξε σαν διψασμένη κόρη, που χάιδευε τα μπούτια της πάνω στα φρεσκοστρωμένα σεντόνια του χωριού καλοκαίρι απόγευμα. Ο μωβ αφαλός της άφηνε σιγά-σιγά το νερό που κουβαλούσε μέσα του, να χύνεται στην ψυχή μου σαν την Θεία Κοινωνία σε λαρύγγι άπιστου.
Ο Φώτης Μπίμπιζας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 02/08/1988. Σήμερα κατοικεί στο Περιστέρι Αττικής. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου "Σπασμωδικές Κινήσεις", μιας συλλογής διηγημάτων που γεννήθηκε στις 20 Μαΐου 2016. Οι Σπασμωδικές Κινήσεις αποτελούνται από 14 διηγήματα κοινωνικοπολιτικού-φανταστικού χαρακτήρα. Διηγήματα του συγγραφέα φιλοξενούνται σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, ενώ κάποια από αυτά έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά και Ιταλικά. Το ιστορικό περιοδικό λογοτεχνίας Αιολικά Γράμματα του κυρίου Κώστα Βαλέτα δημοσίευσε δύο διηγήματα των Σπασμωδικών Κινήσεων. Ο Φώτης Μπίμπιζας είναι vegan ακτιβιστής υπέρ της ολικής απελευθέρωσης των ζώων. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο "Πολύχρωμο Όνειρο".

Ο αποξυομένος

(Μουσείο Ιστορίας Τέχνης Βιέννης)
Φίλες και φίλοι,

Το χάλκινο άγαλμα του Αποξυόμενου (ύψος 1.92μ.) βρέθηκε το 1896 στην αρχαία Έφεσο, μια περιοχή όπου το Αυστριακό Ινστιτούτο είχε αρχίσει ανασκαφές από την προηγούμενη χρονιά.

Το άγαλμα συναρμολογήθηκε από 234 θραύσματα. Η πρώτη συντήρηση το 1900 αποκατέστησε τον αθλητή με τρόπο ώστε να καθαρίζει το αριστερό του χέρι και τον καρπό, επειδή μεγάλο τμήμα του δεξιού χεριού δεν σώθηκε. Οι συντηρητές του καιρού μιμήθηκαν απλώς τη στάση του από μορφές σφραγιδόλιθων. Στη συνέχεια, και μετά από λεπτομερειακή μελέτη των καταλοίπων, το 1953 έγινε νέα συντήρηση και αποκαταστάθηκε η μορφή στη σωστή της στάση, όπως αποδεικνύουν και οι ανατομικές λεπτομέρειές της.

Περίμενέ με, θα γυρίσω


Με τις δύο αυτές κυρίες, που υπογράφουν το βιβλίο, είχαμε «συναντηθεί» λογοτεχνικά πριν από λίγο καιρό όταν διάβασα το πρώτο τους, «Ούτε η μάνα μου», που κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις Έξη. Προφανώς με κέρδισε η κοινή τους πένα -με το παραπάνω μάλιστα- και μόλις κυκλοφόρησε αυτό το νέο τους αποφάσισα να του δώσω αναγνωστική προτεραιότητα.
Η Έφη Καγξίδου και η Λίνα Σπεντζάρη «κινδυνεύουν» να χαρακτηριστούν συγγραφικό δίδυμο αλλά δε νομίζω πως αυτό έχει τόση σημασία. Αξία έχουν οι πανέμορφες αφηγήσεις τους και οι ιστορίες που έχουν να μας πουν -ελπίζω να είναι πολλές.

Η Ασημίνα Στασινοπούλου Στα μονοπάτια του έρωτα


Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Α.Σ.: Η αγάπη μου για την γραφή. Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να γεμίζει τα τετράδια με μικρές ιστορίες και να τις κρατάω για μένα. Ποτέ δεν έδωσα σε κάποιον να τις διαβάζει ούτε να μου πει την άποψη του. Όμως πριν 3 χρόνια η ζωή μου άλλαξε. Χώρισα και βρέθηκα με ένα παιδί δύο χρονών να γυρίζω πίσω στην Αθήνα και να ξεκινώ ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ζωή μου. Πάνω στην μετακόμιση βρήκα μια μέρα την κούτα με τις ιστορίες μου. Την άνοιξα και στάθηκα στην τελευταία που είχα ξεκινήσει πριν χρόνια σαν φοιτήτρια. Μου άρεσε η πλοκή και αποφάσισα να την τελειώσω. Το αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικό και πολύ δυναμικό για μένα. Οπότε αποφάσισα να το ρισκάρω, να το εκδώσω και δεν το μετανιώνω. Το βιβλίο «Στα μονοπάτια του έρωτα» αγαπήθηκε από το αναγνωστικό κοινό του από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του, το οποίο μάλιστα περιμένει με ανυπομονησία το δεύτερο μου που θα κυκλοφορήσει του χρόνου και υπόσχομαι να σας καθηλώσει με την ιστορία της Νεφέλης.

Σε λένε Στίβεν και βγάζεις αυτό το βιβλίο;;;;


Έχουμε καιρό να τα πούμε, αλλά μη νομίζετε πως μ’ έχουν φάει οι ακολασίες της φοιτητικής μου ζωής, ο Μπαρμπα-Μήτσος φταίει και το διάβασμα που ρίχνω εξαιτίας του. (Και για να σας συστήσω, Μπαρμπαμήτσος είναι το παρατσούκλι που έχω βγάλει στον μαθηματικό μου, του Δημήτρη Κ.)
Πω ρε φίλε, δίνω το όνομά σου στεγνά, φαντάσου τι θα κάνω άμα με κόψεις στο μάθημά σου!!

Κι εδώ να κάνω μια έκκληση σε αγέλαστους καθηγητάδες:
Βρε μάστορα, έχεις δει ποτέ γατί να πετάει; (Ντάξει, παίζει μόνο αν έχεις διαβάσει σε κάνα διήγημα του Λάβκραφτ, όπως το «Η ονειρική αναζήτηση του άγνωστου Καντάθ» ή αν παίρνεις ναρκωτικά.)
Έχεις δει ποτέ χταπόδι να μιλάει; (Κι εδώ παίζει το παραπάνω σενάριο με Κθούλου ή καμιά διαρροή γκαζιού που φέρνει τα ίδια αποτελέσματα με τα ναρκωτικά.)

Τρύπιες Κυριακές

Μια ποιητική συλλογή και μια συλλογή από μικροδιηγήματα -αυτόνομες αφηγήσεις συμπυκνωμένου λόγου, πλούσιες σε εικόνες και νοήματα μα μικρές σε έκταση- συναντιούνται και συν-ταξιδεύουν παρέα σε αυτό το βιβλίο... που διαβάζεται αργά, χωρίς βιάση, όπως πίνεται ένα καλό λικέρ.
Τα έργα που περιέχονται κουβαλούν τη μελαγχολία του Κυριακάτικου απογεύματος, το άδειασμα μπροστά στον απολογισμό, το βούρκωμα της αναπόλησης, το χάσιμο του χρόνου, τις συντριβές... Οι λέξεις, άλλοτε και πέτρες... ειδικά τις στιγμές που το ωραίο παραμερίζει ή παραμερίζεται για να φανεί το άσχημο, το Φθινόπωρο που προμηνύει μόνο Χειμώνα, η ατέρμονη ρουτίνα... Ο ορίζοντάς μου μαρμαρωμένος, θα γράψει, δηλώνοντας μια άχαρη στασιμότητα. Επιθυμίες μεγάλες πέτρωσαν. Τοπία που μένουν κενά και νεκρή γη. Ανυπαρξία και ερημιά.

Η νεράιδα της πιπίλας και Τα χαμένα χρώματα του ουράνιου τόξου

Η νεράιδα της πιπίλας
Δελίνα Βασιλειάδη
Ένα παραμύθι που εξετάζει το πως τα παιδιά θα αποχωριστούν την πιπίλα τους. Μέσα από μια πολύ όμορφη εικονογράφηση ξετυλίγεται η ιστορία της μικρής Μαρίας η οποία περιμένει την νεράιδα της πιπίλας.
Η στιγμή του αποχωρισμού από την πιπίλα, αποτελεί ένα πολύ σημαντικό στάδιο για ένα μικρό παιδί, αλλά και για τους γονείς του.
Η συγγραφέας με την αφήγηση αλλά και τους διαλόγους αναγάγει τη μικρή Μαρία σε μια ηρωίδα, καθώς πια είναι ένα μικρό κορίτσι και όχι μωρό.
Ένα τρυφερό και ευχάριστο παραμύθι! Το οποίο φυσικά μπορεί να αποτελέσει και ένα κίνητρο για τα παιδιά που δυσκολεύονται να αποχωριστούν την πιπίλα τους.

«Ματωμένη Κυριακή» των Nicci Gerrard και Sean French

…και ξαφνικά, ανακαλύπτεις πως κάτω απ’ το πάτωμα του σπιτιού σου βρίσκεται θαμμένο ένα πτώμα!
Τι κάνεις άραγε σε μια τέτοια περίπτωση;
Φυσικά είναι από τις σκέψεις εκείνες που προτιμώ να υπάρχουν μονάχα στις σελίδες ενός αστυνομικού βιβλίου παρά στη πραγματικότητα!
Γι’ αυτό ας μιλήσουμε καλύτερα για το μυθιστόρημα «Ματωμένη Κυριακή» των Nicci Gerrard και Sean French, αφήνοντας στην άκρη τις όποιες υποθέσεις….

Η Καρίνα Βέρδη και το Ηλεκτρικό βυσσινί

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Κ.Β.: Είναι ποιήματα των τελευταίων δύο χρόνων. Στην αρχή είχαν κάπως αδέσποτη, φεστιβαλική ζωή, έπειτα αισθάνθηκα την ανάγκη να τα «στεγάσω», να τα περιποιηθώ και να τα παρουσιάσω.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Κ.Β.: Αυτοπροσδιορισμός.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Κ.Β.: Να διαβάσει προσεκτικά, γιατί υπάρχουν ανοίγματα που οδηγούν σε μια διατύπωση, διαπίστωση, νοητική κατασκευή, εκεί που νομίζει ότι το κείμενο είναι ερμητικό.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Κ.Β.: Θα πηγαίναμε στην Ίο κι από κει στο σύμπαν, όπως λέει το ποίημα «Ίος-Υδρόγειος-Σύμπαν»!
Δεν μπορώ να σας απαντήσω το πόσο, γιατί ο χρόνος στο διάστημα μετράει αλλιώς!

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Κ.Β.: «Σ΄ αγαπώ κάπως αόριστα, με νεκρή ταχύτητα»
(από το ποίημα Δαιμονικό Λουλούδι)
Η ποιητική συλλογή της Καρίνας Βέρδη, Ηλεκτρικό βυσσινί, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.

Dieci, Το δέκα το καλό & ο ρομαντισμός στον αθλητισμό

Είναι το θέμα των ημερών, όπως συμβαίνει πάντα όταν διεξάγεται ένα παγκόσμιο ποδοσφαιρικό γεγονός. Εξάλλου το ποδόσφαιρο αποτελεί το πιο διαδεδομένο άθλημα στον πλανήτη· και δικαίως αφού από τη μια προσφέρει θέαμα ενώ από την άλλη παίζεται σε όλες τις καιρικές συνθήκες ή κλίματα ενώ δε ξεχωρίζει πλούσιους και φτωχούς, γιατί το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια παρέα και μια μπάλα. Η «αυτοκρατορία» του ποδοσφαίρου, καλά εδραιωμένη, αφορά όλες τις ηλικίες και όλες τις χώρες χωρίς εξαιρέσεις.

Μιχάλης Δεσύλλας

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα και η πρώτη του επαφή με το θεατρικό σανίδι ήρθε όταν άρχισε να συνεργάζεται ως ερασιτέχνης ηθοποιός με τον τοπικό καλλιτεχνικό σύλλογο «Ιόνιος Πνοή» και αργότερα με την «Καλλιτεχνική Κερκυραϊκή Σκηνή».

Μυστική διαθήκη

Η Μυστική Διαθήκη αποτελεί ένα καλοστημένο βιβλίο, χωρισμένο σε τριανταπέντε κεφάλαια. Γενιές γυναικών κρατούν καλά κρυμμένο το μυστικό της Δούκισσας τη Πλακεντίας. Σήραγγες και κρύπτες αποκαλύπτουν πολλά μυστικά και γρίφους που ωθούν τον αναγνώστη να ανακαλύψει και να περιπλανηθεί σε διάφορα σημεία της Αθήνας.

Ψυχογραφώντας το «Ποτέ δεν θα σ’ αφήσω» της Chevy Stevens

Πώς θα ένιωθες αν κάθε δευτερόλεπτο της ζωής σου ήταν γεμάτο από φόβο και κίνδυνο για εσένα και το παιδί σου;

Κεντρική ηρωίδα του ψυχολογικού θρίλερ «Ποτέ δεν θα σ’ αφήσω» της Chevy Stevens είναι η Λίντσεϊ Νας. Μια όμορφη γυναίκα, όπου τόσο αυτή όσο και η 7χρονη κόρη της Σόφι ζουν συνεχώς κάτω από την σκιά του αυταρχικού Άντριου, του οξύθυμου συζύγου της.
Έπειτα από πάμπολλους καυγάδες που πήγαζαν από την ακραία ζήλεια του, κάνει κατάληψη στο μυαλό της Λίντσεϊ μία και μοναδική λύση:
Έπρεπε να τον εγκαταλείψω μόλις επιστρέφαμε σπίτι. Δεν είχα άλλο χρόνο να το προγραμματίσω. Ότι κι αν έπρεπε να γίνει, όσο παρακινδυνευμένο κι αν ήταν, έπρεπε να πάρω τη Σόφι από κοντά του.
Κι αυτή η εμμονική της σκέψη γίνεται σύντομα πράξη, προκαλώντας ραγδαία κάποιες οδυνηρές ανακατατάξεις στις ζωές όλων.

Το φύλλο, Το πηγάδι, Τ’ αγγέλιασμα

Στις 4 Μαΐου 2018 η λέσχη ανάγνωσης της βιβλιοθήκης Ορέστου συναντήθηκε στην 15η έκθεση βιβλίου στο περίπτερο 15, σταντ 82. Ήταν ιδιαίτερη χαρά για την βιβλιοπαρέα μας να φιλοξενηθεί στην έκθεση και να έχει στη συντροφιά της την κα Κουτρολίκου, υπεύθυνη εκδηλώσεων των βιβλιοθηκών του Δήμου Θεσσαλονίκης και την αγαπημένη μας βιβλιοθηκονόμο Ελένη Τίκη.

Το βιβλίο με το οποίο ασχοληθήκαμε ήταν «Το φύλλο, Το πηγάδι, Τ' αγγέλιασμα» του Βασίλη Βασιλικού, το οποίο δημοσιεύθηκε το 1961. Ο Βασιλικός περιγράφει τρεις φανταστικές ιστορίες με τόση αληθοφάνεια που είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικό. Η πλοκή εκτυλίσσεται στο χώρο του παράδοξου με απόλυτη πειστικότητα. Είναι μια τριλογία σταθμός στην ιστορία της μεταπολεμικής λογοτεχνίας με διαχρονικά μηνύματα που προβληματίζουν γύρω από τα θέματα που ταλανίζουν τον άνθρωπο διαχρονικά. Η φωνή του συγγραφέα ακούγεται παραστατική, ζωντανή και ανατρεπτική, όπως επαναστατικά είναι και τα μηνύματα που περνούν στον αναγνώστη που στοχάζεται με πιο διεισδυτική ματιά.

Η Καρίνα Βέρδη και το Αιρετικό γεράκι

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Κ.Β.: Τα χαϊκού έρχονταν στο μυαλό μου εκεί που καθόμουν! Είχα χαϊκουριστεί!

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Κ.Β.: Στιγμιότυπο.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Κ.Β.: Να μελετήσει πρώτα τον πρόλογο και το επίμετρο για να μπει στο πνεύμα της στιχοθεσίας.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Κ.Β.: Το βιβλίο νοητά ξεκινά από τον πόλεμο της Συρίας, συνεχίζεται στην Αθήνα της κρίσης, της ανεργίας και της φτώχειας, κάνει ένα πέρασμα από αγροτικές περιοχές της Κίνας και καταλήγει στην ελληνική φύση, τις συντροφιές και τον έρωτα. Υπόκειται σε θεματικές που το προσδιορίζουν τοπικά. Θα κρατούσε μια ολόκληρη χρονιά!

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Κ.Β.:
Κάθε πατρίδα
Αλάνθαστη ιδέα
Γένους θηλυκού
Η συλλογή χαϊκού της Καρίνας Βέρδη, Αιρετικό γεράκι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.

Η Καρίνα Βέρδη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου και ευρωπαϊκό πολιτισμό στο Ε.Α.Π. Είναι αρθρογράφος και ραδιοφωνική παραγωγός, ενώ ασχολείται με τη στιχουργική και το video poetry. Διατηρεί το blog lexolis. Προσεχώς αναμένεται να κυκλοφορήσει η συλλογή διηγημάτων ΟΜΑΡΟΣΑ.
Εργογραφία:
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ, επιμέλεια –ανθολόγηση διηγημάτων, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΥΜΑ
ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΒΙΣΣΥΝΙ, ποιήματα, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ
ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΓΕΡΑΚΙ, χαικού, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ
ΧΡΩΜΑΤΑ ΨΥΧΗΣ( συλλογικό) ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ
ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ, τ.Α΄ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΥΜΑ
Πρόλογος στο ΚΟΓΧΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ.
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ(συλλογικό) Έκδοση του Φιλοζωικού συλλόγου Λαμίας (Γ΄ βραβείο)

Τον Ιούλιο του 2018...

Ο Δήμος Παλαιού Φαλήρου, σε συνεργασία με τον διακεκριμένο καραγκιοζοπαίχτη Τάσο Κώνστα έχουν κάνει θεσμό τις θερινές βραδιές Καραγκιόζη στο Δημοτικό Θέατρο Σκιών Παλαιού Φαλήρου στο Πάρκο Φλοίσβου. Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 20:30. Πληροφορίες: 6937714733
Το Διεθνές Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού «ένα μικρό βήμα» επιστρέφει φέτος για 9 η χρονιά στην Κέρκυρα από τις 23 Ιουλίου (ως 4 Αυγούστου) με παραστάσεις με δωρεάν είσοδο, σεμινάρια, παράλληλες δραστηριότητες και καλλιτέχνες από διάσημες διεθνείς ομάδες που φιλοδοξούν να προσφέρουν στους φίλους του χορού μια μοναδική εμπειρία! Ομάδες: Batsheva, Eastman (Sidi Larbi Cherkaoui), Hofesh Shechter Company, Ultima Vez, Johannes Wieland κ.α. Συγκεκριμένα οι: Helder Seabra, Rachael Osborne, Ian Robinson, Sita Ostheimer, Χριστίνα Μερτζάνη, Ευάγγελος Πουλίνας, Lucio Baglivo, Victoria P. Miranda, Tracy Wong, Mao Wei θα παρουσιάσουν παραστάσεις και θα δώσουν σεμινάρια και masterclasses. Το φεστιβάλ αξιοποιεί δρόμους, πλατείες, κτίρια με αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, θέτοντας ως στόχο να εξαπλωθεί η εμβέλεια προσέγγισης του σύγχρονου χορού, αναδεικνύοντας το δημόσιο χώρο ως ιδανικό τόπο έκφρασης της σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας. Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Χριστίνα Μερτζάνη και Ευάγγελος Πουλίνας

Οι κόρες της ανάγκης

Ένα βιβλίο αποτελεί ένα ενιαίο έργο, που ακόμη και ο τίτλος του ή η σημειολογία του εξωφύλλου του παίζουν τον δικό τους ρόλο στην αντίληψη που σχηματίζει ο αναγνώστης για το έργο αυτό. Έτσι, το μυθιστόρημα της Τζίνας Ψάρρη έχει ήδη μια δυναμική με το που έρχεται στα χέρια σου, με αυτόν τον πολύ ενδιαφέροντα τίτλο και το επίσης ενδιαφέρον εξώφυλλο που φέρει μια συγκινησιακή φόρτιση.

Λαχέσεως Καμώματα

Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη


Ελπίδα

1

Τράβηξε με απογοήτευση την κάρτα από το μηχάνημα. Ώστε δεν είχε πληρωθεί ακόμα… Και τώρα; Ήλπιζε σε αυτό το δώρο. Ναι, ήταν σίγουρη πως το είχε διαβάσει κάπου. Το δώρο των Χριστουγέννων έπρεπε να είχε ήδη μπει. Άφησε έναν αναστεναγμό απογοήτευσης. Θα ξαναρχόταν την επομένη.

Η Ελπίδα ζούσε μόνη τον τελευταίο χρόνο. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τον θάνατο της μητέρας της και με τον πατέρα της είχαν μαλώσει. Η ίδια δεν κατάλαβε ποτέ γιατί της θύμωσε, πόσο μάλλον γιατί τής το κρατούσε ακόμα. Ίσως του είπε αλήθειες που δεν άντεχε να γνωρίζει. Ίσως πάλι, να ήθελε απλά να τσακωθεί μαζί της. Ποιος ξέρει; Μπορεί και να μη μάθαινε ποτέ. Το είχε άλλωστε συνηθίσει όλο αυτό. Να είναι μόνη, κυρίαρχος και αφέντρα του εαυτού της. Χωρίς επικρίσεις, χωρίς να πρέπει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν.
Λίγο πριν την τρίτη δεκαετία της ζωής της και με ένα διαζύγιο στο ενεργητικό της, η Ελπίδα έβλεπε τα όνειρά της για διορισμό στον χώρο της εκπαίδευσης να κινδυνεύουν να ναυαγήσουν. Όλη της η ζωή, ένα ναυάγιο. Είχε απογοητεύσει τον πατέρα της και κυρίως τον ίδιο της τον εαυτό.

Ένας μελαχρινός άντρας, γύρω στα τριάντα, καθόταν στα σκαλοπάτια της. Εκείνη πέρασε από δίπλα του. Πόσο αταίριαστοι ήταν οι δυο τους, μπροστά από την καγκελόπορτα… Εκείνος, ρακένδυτος και ολοφάνερα ταλαιπωρημένος, καθόταν σκυφτός. Θαρρείς και όλο το βάρος του κόσμου είχε εναποτεθεί στους ώμους του. Εκείνη, ψηλόλιγνη και καστανόξανθη, έμοιαζε να έχει ξεπηδήσει από σελίδα κοσμοπολίτικου περιοδικού. Τα μάτια της πιο γαλανά κι από το γαλάζιο του ουρανού στις αρχές του καλοκαιριού. Τα κυματιστά μαλλιά της, μόλις που χάιδευαν τους ώμους. Έκλεισε αμήχανα την πόρτα πίσω της.
Υπόλοιπο: 5,26 ευρώ… Δεν μπορούσε να βοηθήσει ούτε τον ίδιο της τον εαυτό με αυτά τα χρήματα, πόσο μάλλον εκείνο τον ζητιάνο. Έβγαλε τις ψηλοτάκουνες γόβες της και κάθισε στον αγορασμένο με δανεικά καναπέ. Ίσως αν γύριζε στον πατέρα της... Αν δεχόταν να αναλάβει το βιβλιοπωλείο... Όχι, δεν θα τα παρατούσε τώρα. Είχε ήδη βρει μια δουλειά -αν μπορεί κανείς να αποκαλέσει δουλειά την ημιαπασχόληση σε μια τηλεφωνική εταιρεία, με τον κατώτατο βασικό μισθό. Τον κατώτατο του κατώτατου, σκέφτηκε και χαμογέλασε θλιμμένα. Τόσα όνειρα, τόσες υψηλές -ομολογουμένως- προσδοκίες, είχαν στριμωχτεί σε ένα γραφείο του ενός τετραγωνικού, χωρισμένο από αυτά των συναδέλφων της με ένα λεπτό τζάμι. Κοίταξε τον τοίχο απέναντί της. Αριστεία, έπαινοι, πτυχίο στα Μαθηματικά και μεταπτυχιακό στην Οικονομετρία. Φαντάσματα από κάποιο ξεχασμένο παρελθόν.

«Φοβάμαι τη μέρα που δεν θα μπορώ να απλώσω τις σκέψεις μου στο χαρτί», Τζωρτζίνα Κουριαντάκη

Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Τ.Κ.: Με τις στιγμές. Όσο πιο πολλές ευτυχισμένες στιγμές, τόσο περισσότερο ευτυχισμένοι νιώθουμε.

Την δημιουργία;
Τ.Κ.: Με τον διάλογο με τον εαυτό μας και τι αποκομίσαμε από αυτόν.

Την επιτυχία;
Τ.Κ.: Με την ανείπωτη χαρά, τη συγκίνηση και την πολυπόθητη επιβράβευση της όποιας προσπάθειάς μας.

Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Τ.Κ.: Τρομερή ανασφάλεια. Το έδωσα μόνο στη γιαγιά μου. Δεν το έχει διαβάσει κανείς άλλος. Ήταν ένα παραμύθι με δράκους, μάγισσες και ένα σωρό άλλα εμπόδια που καλούταν η ηρωίδα ν’ αντιμετωπίσει. Ήμουν δεκαπέντε χρονών.

Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Τ.Κ.: Η στιγμή που ο Τζιν Κέλι τραγουδά και χορεύει στη βροχή το “Singing in the rain” στην ομότιτλη ταινία του Στάνλεϊ Ντόνεν. Αυτός ξένοιαστος βγάζει όλη την παιδικότητά του και αφήνεται να τον συνεπάρει η ευτυχία.

...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Τ.Κ.: Την Μπαλάντα Του Ούρι του Μάνου Χατζιδάκι.

...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Τ.Κ.: Τη στιγμή που ξεχύθηκαν οι Έλληνες στους δρόμους να γιορτάσουν τη λήξη της τριπλής κατοχής στη χώρα.

Η Αφροδίτη της Μήλου

Φίλες και φίλοι,

Η επίσκεψη στο Μουσείο του Λούβρου συνεχίζεται. Στην ουσία κάνουμε ελάχιστα βήματα, όταν με κόπο παίρνουμε τα μάτια μας από τη Νίκη της Σαμοθράκης για να αντικρίσουμε το πασίγνωστο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου.

Γυναίκες θάλασσες

Το βιβλίο της κυρίας Θεοφανοπούλου με τίτλο «Γυναίκες θάλασσες» ήταν ένα βιβλίο που μου είχε τραβήξει από καιρό το ενδιαφέρον. Το ιδιαίτερο εξώφυλλο του, ο τίτλος του που δεν σε άφηνε να φανταστείς το περιεχόμενο του και το αινιγματικό οπισθόφυλλο με είχαν κεντρίσει ιδιαίτερα. Έτσι, όταν έφτασε πια στα χέρια μου, ένιωσα όλη την προσμονή του γευσιγνώστη που είναι έτοιμος να γευθεί ένα ξεχωριστό πιάτο...
Και το γεύτηκα!

Μες στη νύχτα του κόσμου

Εδώ είμαστε. Η δεύτερη λογοτεχνική μας συνάντηση με μια συγγραφέα που ξέρει να συμπυκνώνει τις λέξεις ενώ πλημμυρίζει από συναίσθημα και μαζί, να επιμένει σε μια ρεαλιστική μελαγχολία, διάσπαρτη παντού.
Η Μαγδαληνή Θωμά γράφει μόνο ουσία. Μόνο την ιστορία που θα αφηγηθεί, χωρίς προλόγους, συστάσεις, εισαγωγές ή φιοριτούρες -δε χρειάζονται. Δημιουργεί μοναδική ατμόσφαιρα μέσα σε λίγες αράδες και χρησιμοποιεί υπέροχες μεταφορές. Βάζει αισθαντισμό, ζωντανές εικόνες και ενεργοποιεί άμεσα τη συμπάθεια του αναγνώστη προς τους ήρωές της.

Μυρωδιά από σανίδι

Το νέο βιβλίο του κυρίου Κώστα Κρομμύδα φέρει τον τίτλο «Μυρωδιά από σανίδι» και είναι πράγματι ένα βιβλίο γεμάτο από αυτήν την μυρωδιά. Κύριος πρωταγωνιστής είναι ο παράφορος έρωτας, ο θεατρικός, με τα καλά και τα κακά του, τα πάνω και τα κάτω του. Ένας έρωτας που γεννήθηκε, αναπτύχθηκε, μετουσιώθηκε και κατέληξε επάνω στο θεατρικό σανίδι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Χάρρυ Κλυνν

Ο Χάρρυ Κλυνν ή Βασίλης Τριανταφυλλίδης γεννήθηκε στις 7 Μαΐου 1940 στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Πέλου Κατσέλη. Πέθανε στις 20 Μαΐου 2018. Εδώ το επίσημο site του ηθοποιού. Η εικόνα είναι από αταύτιστο δημοσίευμα του περιοδικού «Ταχυδρόμος» (1991).

Το αβγό

Τι είναι το αβγό;

Είναι ο αποκλεισμός μέσα στο κέλυφος όπου θα συντελεστεί και ολοκληρωθεί η διαδικασία της γέννησης ή της αναγέννησης. Είναι η εθελοντική απομόνωση προκειμένου να βρει κανείς τον εαυτό του -ή να τον δημιουργήσει. Είναι ο μέσα κόσμος. Είναι ο πυρήνας. Είναι η αρχή, η ολοκλήρωση και το άπαν τελικώς.

Σε ελευθερώνω

Γράφει η Εβίτα Καφούρου

Τα πιο μεγάλα ψέματα,
Τα έζησα κοντά σου,
Γνωρίζοντας κάθε τίμημα…
Ναι φίλε μου, καμιά φορά,
Κλείνουμε τα μάτια στην άβυσσο,
Την ζούμε ως το τέρμα…

Όχι πώς είμαστε χαζοί,
Προς Θεού, μην πάρεις την ανεκτικότητα για υποτέλεια…
Απλά δοκιμάζουμε… ζυγιάζουμε αν θες,
Πόσα ο άλλος μπορεί να αντέξει κοντά μας;
Πότε οι κλωστές της υπομονής θα τρεμοπαίξουν;
Πότε με φόρα θα σπάσουν το τέλος φέρνοντας;

Και ο,τι αξίζει, μένει καρδιά μου…
Παλεύει για ένα «για πάντα»…
Γιατί το ξέρεις; Το πάντα υπάρχει,
Μα θέλει δύναμη…
Να κοιμίζεις τις χίμαιρες,
Στα δύσκολα να προτάσεις το στέρνο σου,
Και δίπλα να είσαι στ’ αδύνατο…
Για αυτό σε ελευθερώνω …
Δεν ήσουν για μένανε…

🍃

Copyright © Εβίτα Καφούρου All rights reserved, 2018
Έργο της συλλογής «Μοιάζουν οι άνθρωποι» που δημοσιεύεται για πρώτη φορά τμηματικά στο koukidaki
Ο πίνακας που συνοδεύει το έργο είναι δημιουργία της Ελισάβετ Πατσικάκη

Περισσότερα:

Η σκιά

Αν τη δεις, είναι ήδη πολύ αργά

Μια σκιά ακολουθούμενη από έναν τέτοιο υπότιτλο προδιαθέτει για μια σκοτεινή θριλερική ατμόσφαιρα και υπόσχεται αγωνίες και εντάσεις... και πράγματι, το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση, διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά ενώ αποτελεί την τέταρτη υπόθεση τού Άντερς Οικονομίδη (ο αστυνομικός-ήρωας των τίτλων: Το μίσος, Το κάστρο και Ο χορός των νεκρών που κυκλοφορούν επίσης από τις εκδόσεις Διόπτρα).

Στεφάνι για εννέα μούσες

Εννέα + μία μούσες όπως αποδεικνύεται με την ανάγνωση... ένα αστυνομικό μυθιστόρημα γεμάτο ελληνικό φως -αν και κάποιες σκηνές λαμβάνουν χώρα στην Αγγλία- και στοιχεία μυθολογίας πασπαλισμένο με έρωτα... πρωτότυπο.

Το πάθος της Ντόλσα

Ένα βιβλίο που τιτλοφορείται περιέχοντας τη λέξη «πάθος» πιθανώς να παραπέμπει τον αναγνώστη σε ένα ακόμη ρομαντικό μυθιστόρημα με πρωταγωνίστρια κάποια βασανισμένη ηρωίδα. Όμως ήδη από το οπισθόφυλλο ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι πρόκειται να διαβάσει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία η οποία εξελίσσεται σε μια, κατά τη γνώμη μου, πολύ ενδιαφέρουσα περίοδο της ιστορίας της Ευρώπης, μιας εποχής «αλλαγών και κινδύνων».

Ο Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος και Ο θάνατος του συλλέκτη


Διαβάζοντας το μυθιστόρημα του Παναγιώτη Κωνσταντόπουλου, ξεχωρίζω ένα ολόδικό του, προσωπικό συγγραφικό στυλ που γοητεύει ενώ δε μοιάζει με κανένα άλλο γνωστό αστυνομικό ύφος. Θα τον πίστευα αν μου έλεγε ότι έγραψε αστυνομικό χωρίς να έχει διαβάσει αστυνομικό· από Έλληνα ή ξένο συγγραφέα.
Συνοπτικά, κάνει μια εξαιρετική είσοδο στην υπόθεση, γράφει σε πρώτο πρόσωπο -ίσως το μόνο κοινό στοιχείο με άλλες αστυνομικές ιστορίες που έχω διαβάσει-, δημιουργεί ατμόσφαιρα παραμένοντας γήινος, απτός. Χρησιμοποιεί πανέμορφες παρομοιώσεις και επενδύει την πλοκή με πολλή μουσική, αρχαία κινέζικη ποίηση (που δε τη συναντάς συχνά), αρχαίους Έλληνες, πολιτική, θέατρο, κοινωνιολογία, θρησκεία, μελέτες... Ένας ολόκληρος πλούτος από πληροφορίες, αναφορές, αναλύσεις, επεξηγήσεις κ.ο.κ. που αλληλένδετα εμβολίζει την ιστορία προσφέροντας γνώση και εναύσματα για αναζητήσεις και συζητήσεις. Αυτό ακριβώς που, για αρκετούς βιβλιόφιλους, είναι τόσο απαραίτητο στις καλές μυθογραφίες.

Όταν το σήμερα εξερευνά την αλήθεια του παρελθόντος…

Ως λάτρης των βιβλίων που βασίζονται σε ιστορικά γεγονότα -μιας και αυτό είναι το κυριότερο θέμα συγγραφής που επιδίδομαι και ο ίδιος, με μεγαλύτερη προτίμηση ωστόσο σε περιπέτειες και ανακαλύψεις- δεν θα μπορούσε να μη τραβήξει τη προσοχή μου και «Το κορίτσι από τη Γερμανία» του Armando Lucas Correa.
Πρόκειται για ένα κοινωνικό, δραματικό μυθιστόρημα που αναβιώνει τα οδυνηρά λάθη του παρελθόντος, προσδοκώντας να μην επαναληφθούν ποτέ ξανά στην ανθρωπότητα.

Η Ελένη Στασινού και οι Μαινάδες του Κηφισού. Ιστορία από νερό κι αλάτι

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο
Ε.Σ.: Η αφήγηση μιας δολοφονίας από μια φίλη, στον χώρο των Αλυκών.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ε.Σ.: Αλάτι.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ε.Σ.: Να ετοιμαστεί για μια πρωτόγνωρη αίσθηση.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίνατε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ε.Σ.: Θα επισκεπτόμουν αν ήταν δυνατόν τις Αλυκές του κόσμο.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Ε.Σ.: «Σημασία έχει πως ήταν μια υπέροχη ιστορία που μιλούσε για τον κόσμο από τότε, μέχρι και τώρα. Για το αλάτι που έσφιγγε τη ζύμη του κόσμου και μετέβαλλε τον κόσμο αυτόν σε εύγευστο ψωμί. Σημασία έχε,ι ότι η ιστορία έλεγε πως ο κόσμος αυτός, ήταν το ψωμί που κρατούσε τον Θεό ζωντανό.»

Η Ισμήνη Χαρίλα και η Ωρέλια, το ρόδο της αγάπης

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Ι.Χ.: Οι ήρωες γεννήθηκαν σταδιακά και καθώς μου αφηγούνταν την ιστορία τους μου παρουσίαζαν ένα προς ένα τα υπόλοιπα πρόσωπα.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Ι.Χ.: Στην Αθήνα.

Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή;
Ι.Χ.: Δυο χρόνια.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Ι.Χ.: Είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, τροφή για σκέψη για θέματα που μας ταλανίζουν, αλλά πολλές φορές δεν τολμούμε να αγγίξουμε.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Ι.Χ.: Συνήθως τα μυθιστορήματα επικεντρώνονται στην ιστορία των βασικών ηρώων. Στην Ωρέλια, μέσω της αφήγησης της ζωής διαφορετικών προσώπων που έχουν άλλη ηλικία, νοοτροπία, καταγωγή, ερεθίσματα και παιδεία, αποτυπώνεται η αντιμετώπισή τους για το θέμα αρχικά της αγάπης και στη συνέχεια έτερων θεμάτων που απασχολούν την καθημερινότητά μας. Μεταφέρεται δηλαδή το κέντρο βάρους από τη διήγηση μιας ιστορίας σ’ ένα σύνθετο αφηγηματικό μοτίβο που στοχεύει στην εννοιολογική προσέγγιση ενός κοινού θέματος υπό το πρίσμα ετερόκλητων προσεγγίσεων.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Ι.Χ.: Το «πάντρεμα» της γενιάς του χθες με το σήμερα.

Εγώ, ο Σίμος Σιμεών

Γνωρίζοντας ήδη τη γραφή του Ξανθούλη από προηγούμενα βιβλία του, εκείνο που είχα εντοπίσει και ξαναβρήκα στο νέο του βιβλίο είναι η ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, η οποία όμως ενίοτε προκαλεί μια πίκρα αφού αγγίζει πολύ εύστοχα τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Η θεματολογία του για τα δεδομένα της εποχής μας είναι ξεχωριστή, όπως ξεχωριστός είναι και ο τίτλος. Ένας τίτλος που σε συνδυασμό με το εξώφυλλο, που προσωπικά βρίσκω μοναδικό, μας κάνει ξεκάθαρο ότι όλη η ιστορία πλέκεται γύρω από ένα πρόσωπο, γύρω από ένα παιδί που προέρχεται από τη Χαλκόπολη, μια κωμόπολη, που είναι τόσο φανταστική όσο και πραγματική.

Γιούνης

Γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου

Κατράμι το βλέμμα
ένας Γιούνης έριξε άγκυρα
με ένα δεμάτι δάχτυλα
εσταυρωμένα.
Αλλού τα αγκάθια
κι αλλού τα ροδοπέταλα.
Κι ύστερα ήρθε η θάλασσα
με όλες τις υποσχέσεις της
κι άνοιξε πυρ
στη συγχορδία των αντιθέτων.
Γιούνης με το λινό του σεντόνι
να σημαδεύει 
πότε τον ήλιο
και πότε το στάχυ.

🌾

Copyright © Καλλιόπη Δημητροπούλου All rights reserved, 2018
Η συνοδευτική εικόνα είναι επιλογή της ίδιας

Περισσότερα:

Η Βάσω Ζαφειροπούλου και Τα κορίτσια πίσω από τη χαραμάδα

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Β.Ζ.: Από πολύ νέα επισκεπτόμουν και επισκέπτομαι, εννοείται ακόμη, χώρους όπου μένουν παιδιά μακριά απ’ την οικογένειά τους, είτε γιατί οι γονείς και συγγενείς δεν τα θέλουν, είτε γιατί οι γονείς είναι άτομα παραβατικά, έγκλειστα σε ιδρύματα και φυλακές. Υπάρχουν βέβαια και ορφανά, αλλά αυτά είναι λιγότερα και τα πιο ισορροπημένα, θα έλεγα.
Επειδή συμβαίνει να είμαι εκπαιδευτικός, πλησίαζα περισσότερο τις ψυχές των παιδιών αυτών και άκουγα τις εκμυστηρεύσεις τους. Το βαθύ τους πόνο, δηλαδή. Φυσικό, λοιπόν ήταν, με τα χρόνια, και καθώς κι εγώ ωρίμαζα, μεγαλώνοντας, να ασφυκτιώ κάτω απ’ το βάρος αυτών των αποκαλύψεων.
Ο πόνος των παιδιών, που δεν είχαν φταίξει σε τίποτα, αλλά πληρώνουν τις αμαρτίες των μεγάλων, με στοίχειωνε με τα χρόνια. Ώσπου έφτασε η στιγμή που οι φωνές τους πύργωσαν μέσα στο μυαλό μου. Το μυθιστόρημα είχε κιόλας γεννηθεί. Αφιερωμένο στα ανέστια παιδιά όλου του Κόσμου.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Β.Ζ.: Ανθρώπινο.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Β.Ζ.: Δεν ξέρω αν είμαι ικανή να συμβουλέψω κάποιον, γιατί ο καθένας μας έχει τις διαθέσεις του, τις απόψεις του, τους προσωπικούς του προβληματισμούς, τα δικά του βιώματα και πιστεύω. Ωστόσο, θα παρακαλούσα να έχει, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, ανοιχτή την ψυχή του στον καημό και τη βουβή κραυγή των αθώων παιδιών!

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Β.Ζ.: Α, μάλιστα! Μα, σε χώρες, όπου η πείνα, η δίψα και η δυστυχία καταστρέφουν τις ανθρώπινες ζωές. Κι είναι ασφαλώς πάμπολλες. Διαλέξτε και πάρτε! Και πόσο θα μείνουμε; Μα, από μια μέρα έως ολόκληρη ζωή! Άλλος μπορεί να το σκάσει με το επόμενο μεταφορικό μέσο κι άλλος να ερωτευτεί τον τόπο και τους ανθρώπους και ν’ αποφασίσει να παλέψει μαζί τους. Εξαρτάται.

Κλείστε τη μικρή συνέντευξη με μια φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Β.Ζ.: «…Τραγουδήσαμε όλες μαζί το αποχαιρετιστήριο τραγούδι μας και ρίξαμε πάνω στον τάφο της, η κάθε μια μας ξεχωριστά, τόση αγάπη, που είμαι σίγουρη πως θα της κρατήσει τρυφερή συντροφιά, ώσπου να ξανανταμώσουμε. Και, τότε, με την ησυχία μας, θα κλάψουμε μαζί, θα γελάσουμε μαζί και θα τα ψάλουμε, με την καρδιά μας, σ’ όλους εκείνους που μας καταδίκασαν στην ερημιά του ορφανού ενός ιδρύματος…»
Το μυθιστόρημα της Βάσως Ζαφειροπούλου, Τα κορίτσια πίσω από τη χαραμάδα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη