Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Ματωμένος Δούναβης * Αιθέρια: Η προφητεία * Ζεστό αίμα * Το μονόγραμμα του ίσκιου * Μέσα από τα μάτια της Ζωής! * Οι Σισιλιάνοι ** Ποίηση: Και χορεύω τις νύχτες * Δεύτερη φωνή Ι * Άπροικα Χαλκώματα ** Διάφορα άλλα: Πλάτωνας κατά Διογένη Λαέρτιο * Παζλ γυναικών ** Παιδικά: Τα βάσανα του Τεό και της Λέας * Η μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση * Η λέσχη των φαντασμάτων * Το μαγικό καράβι των Χριστουγέννων * Ο αστερισμός των παραμυθιών * Οι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί * Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου * Ο Κάγα Τίο... στην Ελλάδα ** Νουβέλες: Πορσελάνινες κούκλες * Το δικό μου παιδί * Όταν έπεσε η μάσκα

Κατοικούσα σε μια μοναξιά

Ανατρέχω στο παρελθόν, ανατρέχω στα παιδικά μου χρόνια. Ήμουνα δώδεκα χρονών, καλοκαίρι, κατοικούσα σε μια μοναξιά.
«Τι να σου φέρω γιε μου από το χωριό», μού 'λεγε η μητέρα μου.
«Χαρτί».
«Πάλι χαρτί;»
Κι έσκυβα πάνω του, όπως σκύβει κανείς πάνω σ' ένα αγαπημένο πρόσωπο. Ο αέρας κουνούσε τη φλόγα του λυχναριού, σκιές σάλευαν στο χαρτί και το αγαπούσα χωρίς να το 'χω σκεφτεί κι έπρεπε να το αγαπώ και να το 'χω σκεφτεί, αφού σ' αυτό μόνον εμπιστευόμουν τα μυστικά μου, σ' αυτό, όχι στη μητέρα μου, όχι στ' αδέρφια μου, όχι σε κανέναν άλλο, όχι στους φίλους μου, που δεν ήταν τότε παρά λουλουδάκια, περαστικά σύννεφα, θάμνοι, μικροί σκαραβαίοι και πασχαλίτσες...
Περισσότερα Afrouiσματα της Αφροδίτης Φραγκιαδουλάκη
Νικηφόρος Βρεττάκος, «Ενώπιος ενωπίω», εκδόσεις Τρία φύλλα, 1991 • Φωτογραφία: Josef Bartuška

Τζέσυ Παπουτσή

Γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1950 (σύμφωνα με τη Wikipedia, μιας και δεν κατάφερα να βρω άλλη πηγή) και πρέπει να σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Μου έκανε εντύπωση που σε όλα τα άρθρα και τις νεκρολογίες αναφερόταν η συνεργασία της με τον φορέα αυτόν, πουθενά όμως δεν αναφέρονται οι σπουδές της. Υπήρξε σύζυγος του ηθοποιού Θάνου Καληώρα και αργότερα του ηθοποιού και στιχουργού Γιάννη Μάνιου. Πέθανε την 1η Ιουλίου 2018. Η φωτογραφία είναι από το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «ΑΤΑ, νάτα, φάτα» (του Γιώργου Κωνσταντίνου, θέατρο Μινώα, 1990-1991).

Αυτόν τον Αύγουστο...

Μήπως είστε ή πρόκειται να επισκεφθείτε την Αίγινα; Το 11ο Φεστιβάλ Βραδιές Κινηματογράφου με προβολές ελληνικών ταινιών και αφιερώματα σε σκηνοθέτες, ειδικές παρουσιάσεις βιβλίων και θεατρικές παραστάσεις σάς περιμένει όλο τον Αύγουστο (οι προβολές ξεκινούν κάθε βράδυ στις 22:00 αλλά υπάρχουν και κάποιες για παιδιά που έχουν προγραμματιστεί νωρίτερα· το ίδιο και οι παρουσιάσεις) με ελεύθερη είσοδο. Ένα αμφιθέατρο στήνεται στο κτήμα Κολλάτου (6908569398) για το κοινό ενώ δύο αιωνόβιες ελιές ορίζουν φυσικά την μεγάλη οθόνη. Το φεστιβάλ παρουσιάζεται για ενδέκατη χρονιά από τον Δημήτρη και τον Αλέξανδρο Κολλάτο. Στο πλούσιο πρόγραμμα περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων: Εις μνήμην Χάρρυ Κλυνν με την παρουσία του σκηνοθέτη Πάνου Αγγελόπουλου, INVISIBLE του Δημήτρη Αθανίτη, O ΒΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ του Ανδρέα Πάντζη, ΟΥΖΕΡΙ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ του Μανούσου Μανουσάκη, Ο ΦΟΒΟΣ του Κώστα Μανουσάκη, Ο ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ του Νίκου Ζερβού, ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ του Γιάννη Σακαρίδη, Η ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ της Λένας Βουδούρη κ.ά. Το φεστιβάλ τιμούν με την παρουσία τους οι σκηνοθέτες ενώ την αφίσα φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Γιώργος Ρόρρης -το πρόσωπο του έργου είναι η ηθοποιός Νικολέττα Μαρκέλλα Χαρατζόγλου.

Αν περάσετε από τη χώρα της Τήνου, αναζητήστε τον πολυχώρο τέχνης, έκφρασης και δημιουργίας SoulFood (σε ελεύθερη μετάφραση θα πει τροφή της ψυχής) που εγκαινιάστηκε φέτος. Πρόκειται για ένα εκκολαπτήριο πολιτισμού που φιλοξενεί όλες τις μορφές της τέχνης: γκαλερί, αναγνωστήριο, χειροποίητες δημιουργίες, παραστάσεις, συναυλίες κ.ο.κ. και όπου μπορείς να συναντήσεις τους καλλιτέχνες και να συν-δημιουργήσεις μαζί τους. Οι δράσεις του δε, δε θα περιορίζονται μόνο στη χώρα αλλά θα επεκτείνονται σε όλο το νησί. Η Τζόρτζια, ιδιοκτήτρια και ιδρύτρια του SoulFood, γεννημένη στην Τζαμάικα, και αφού έζησε στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης αποφάσισε να επισκεφτεί την Τήνο για τέσσερις μέρες, τελικά έφυγε μετά από έξι εβδομάδες σε εκείνο το πρώτο ταξίδι, αλλά ουσιαστικά αποφάσισε ότι αυτό το μέρος είναι για εκείνη.
Κυκλοφορεί για πρώτη φορά στα ελληνικά (εκδόσεις Σοκόλη) η κωμωδία του Γάλλου ακαδημαϊκού Μαρσέλ Πανιόλ, Τοπάζ, σε μετάφραση Νεκτάριου Γεωργίου Κωνσταντινίδη και επιμέλεια-εισαγωγή Ανδρέα Στάικου. Το θεατρικό έργο είναι ευρέως γνωστό από τις τρεις κινηματογραφικές του εκδοχές.
Έχει ξεκινήσει η καλοκαιρινή περιοδεία της Ζωής Τηγανούρια σε πόλεις της Ελλάδας με το εκπληκτικό της μουσικό σύνολο και εντυπωσιακούς ερμηνευτές. Τον Αύγουστο θα την απολαύσετε στα παρακάτω σημεία (το πρόγραμμα ενδέχεται να εμπλουτιστεί με περισσότερες πόλεις-σταθμούς της περιοδείας):
10 Αυγούστου στο Διδυμότειχο (Βυζαντινό κάστρο)
11 Αυγούστου στην Αλεξανδρούπολη (Μουσείο Φυσικής Ιστορίας - Πλατανότοπος Μαΐστρου)
12 Αυγούστου στη Σαμοθράκη (Παλαιόπολη)
18 Αυγούστου στη Νάξο (Κεντρική πλατεία Χώρας)
21 Αυγούστου στη Φλώρινα (Εκδηλώσεις «Πολιτιστικό καλοκαίρι 2018»)
Μη χάσετε Το τάβλι του Δημήτρη Κεχαΐδη, σε σκηνοθεσία Πέρη Μιχαηλίδη από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας. Η παράσταση περιοδεύει στα χωριά της Μεσσηνίας με ελεύθερη είσοδο ενώ στους δύο ρόλους του έργου θα δείτε τον Φίλιππο Σοφιανό και τον Πέρη Μιχαηλίδη. Φωτογραφίες: Κατερίνα Αρβανίτη (για το έργο διαβάστε εδώ από παλαιότερη παράσταση)
Αν τώρα βρίσκεστε ή περάσετε από το Αργοστόλι και σας αρέσουν οι τέχνες, μπορείτε να παρακολουθήσετε την ετήσια εκδήλωση Πανσέληνος στον κήπο στη Σύγχρονη Πινακοθήκη Villa Ροδόπη (Ι.Μεσοχώρα 7 και Βύρωνος, Αργοστόλι, 2671028501, 6944621286) . Την Κυριακή 26 Αυγούστου στις 21:00 θα παρουσιαστεί η ποιητική performance με τη συμμετοχή του Χοροθέατρου Λυδία Λίθος με τον χορευτή Κωστή Τσιαμάγκα στο ευρηματικό σόλο Πρόσγειος πτήση (μουσική Κλωντυ Ντεμπισί και χορογραφία Φένιας Αποστόλου). Στον ίδιο χώρο πραγματοποιούνται ξεναγήσεις από τον εικαστικό, λογοτέχνη, περφόρμερ και θεωρητικό τέχνης Κώστα Ευαγγελάτο και τους συνεργάτες του κάθε Τετάρτη και Σάββατο 20:30 - 22:00 ως τις 5 Σεπτεμβρίου.

Το μυστικό του πηγαδιού

Στο νέο βιβλίο της κυρίας Δεληβοριά, γνωρίζουμε την Ανάσα. Η Ανάσα είναι ένα αερικό, μια νεράιδα που ζει με την οικογένεια της στον κήπο ενός σπιτιού στη Σμύρνη της μικράς Ασίας. Ζουν και συνυπάρχουν ειρηνικά με τους ανθρώπους, τους λίγους εκείνους που έχουν αγνή ψυχή και μπορούν να τους βλέπουν. Η Δέσποινα είναι το κοριτσάκι που μεγαλώνει στο σπίτι, στου οποίου τον κήπο μένει η Ανάσα και η οικογένεια της. Είναι φίλη με την Ανάσα, μαζί παίζουν και μεγαλώνουν, μοιράζονται αναμνήσεις και νοιάζονται η μία για την άλλη. Η Ανάσα είναι πάντα δίπλα της στο μεγάλωμα της, στον γάμο της, στη γέννηση των παιδιών της.

Γυναίκες της μικρής πατρίδας


Για τον κύριο Θοδωρή Παπαθεοδώρου είχα ακούσει άκρως επαινετικά λόγια όσον αφορά την τριλογία του του Εμφυλίου, και παρ’ ότι δεν την έχω διαβάσει οι Γυναίκες της Μικρής Πατρίδας τον δικαίωσαν απόλυτα στα μάτια μου ως αναγνώστρια. Είναι ένα δυνατό ιστορικό μυθιστόρημα για τις παραμονές του Μακεδονικού Αγώνα, στα 1902-1903, κι όπως πολύ σωστά μας πληροφορεί ο τίτλος πρωταγωνίστριες είναι δυο γυναικεία πρόσωπα, νεαρές κοπέλες που συνέβαλαν με τον τρόπο τους στο να προετοιμαστεί η λευτεριά της Μακεδονίας μας: η Φωτεινή Βαρσάμη, προσφυγοπούλα στη Θεσσαλονίκη από τη Φιλιππούπολη της Ανατολικής Ρωμυλίας που έγινε γιατρίνα και νοσοκόμα και πήρε μέρος στις μυστικές υπηρεσίες της προπαρασκευής του Αγώνα, και η Αρετή Λάσκαρη, που υιοθετήθηκε μικρή από μια πλούσια φαμίλια της Αθήνας και θα μπορούσε να ζήσει μια άνετη ζωή, αλλά προτίμησε δασκάλα να γίνει και να ανάψει τη φλόγα του νου στα παιδιά του Ράκοβου της Φλώρινας που κινδύνευαν από τον εκβουλγαρισμό, όπως και πολλά άλλα πατριαρχικά χωριά που δεν είχαν ακόμα υποκύψει στους εξαρχικούς Βουλγάρους.
Μαζί τους κι ένα συνομήλικό τους παλικάρι, ο ανθυπολοχαγός Μάνος Παπαδάκης από τη λεβεντογέννα Κρήτη, που δεκαπέντε χρόνων παιδί είδε τη μητέρα του και την αδελφή του να σφάζονται από τους Τούρκους, ένιωθε πάντα μέσα του τρανό το χρέος της τιμής και αποφάσισε να συμμετάσχει ενεργά στην προσπάθεια λύτρωσης του μακεδονικού ελληνισμού.

Mamma Mia 2

Here we go again

Και γιατί όχι; Όταν κάτι βγει καλό, χαράξει χαμόγελα ευχαρίστησης, προσφέρει διασκέδαση και έχει επιτυχία το ξανακάνεις. Ξανά και ξανά και ξανά... για όσο πάει. Όσο κρατάει το σκοινί μπορείς να το τεντώνεις.
Βγήκε κι αυτή η ταινία στις αίθουσες. Το απόλυτο καλοκαιρινό μιούζικαλ με την αγαπημένη μουσική των Abba και τους συμπαθέστατους χαρακτήρες της. Πρώτη και καλύτερη η Ντόνα, ένα ελεύθερο πνεύμα χωρίς απαγκιστρώσεις, στεγανά, τυποποιήσεις και συμβάσεις, με ένα μόνιμο χαμόγελο στο φωτεινό της πρόσωπο, με τη χαρά της ζωής μέσα της και τη δίψα για αναζήτηση και δημιουργία -κι αυτά είναι μόνο τα βασικότερα χαρακτηριστικά της- και ακολούθως την μοναχοκόρη της, με το ίδιο φωτεινό πρόσωπο και ζεστό χαμόγελο, τον αγαπημένο της, τους τρεις πατέρες της -δε ξέρουμε ποιος από τους τρεις είναι ο βιολογικός αλλά δε μας ενδιαφέρει κιόλας η μεγάλη ακρίβεια οπότε το αφήνουμε έτσι ώστε να έχουν όλοι από ένα τρίτο κόρης- και τις δύο κολλητές τής Ντόνα από τα παιδικά της χρόνια με τις οποίες μοιράζονται την ίδια αγάπη για τη ζωή, την καλλιφωνία και το ταμπεραμέντο... ε, και αρκετούς άλλους εξίσου φωτεινούς ανθρώπους, όλοι Έλληνες, καθώς η Ντόνα ζει μόνιμα στο ελληνικό νησί που λάτρεψε με την πρώτη ματιά.

Οι μεγάλες αγάπες ξημερώνουν μόνες


Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο αδικούνται τα βιβλία όταν χαρακτηρίζονται «της παραλίας», άσχετα που προσωπικά δε νοώ να βρεθώ δίπλα σε θάλασσα χωρίς βιβλίο/-α. Αδικούνται επειδή συνειρμικά η παραλία ταιριάζει με στιγμές χαλάρωσης, ξεγνοιασιάς και διακοπές, άρα οτιδήποτε μας περιτριγυρίζει συμβάλει σε αυτό το κλίμα. Συνεπώς, τα βιβλία των διακοπών (πρέπει να) είναι ανάλαφρα και να διαβάζονται ακάματα. Επομένως δεν πρέπει να φορτίζουν πολύ πολύ το συναισθηματισμό μας (έχετε δει ποτέ λουόμενο να βάζει τα κλάματα;) ή να μη μας προβληματίζουν (έχετε ακούσει ποτέ συζήτηση για τις κοινωνικές προεκτάσεις της μονογονεϊκής οικογένειας στην μετέπειτα ενήλικη ζωή του παιδιού κάτω από θαλάσσια ομπρέλα;) ή να μην απαιτούν μεγάλη συγκέντρωση. Συνεπώς, όσα μυθιστορήματα χαρακτηριστούν έτσι ανάγονται στην κατηγορία του «εύκολου» βιβλίου· μοιραία κατιτίς πιο κάτω από τη σοβαρή λογοτεχνία. Ξεχνάμε όμως ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της βιβλιοπαραγωγής βγαίνει στις προθήκες αυτήν την εποχή καθώς οι εκδότες γνωρίζουν ότι το καλοκαίρι θα διαβάσουμε περισσότερο και περισσότεροι άρα είναι πολύ λογικό να θέλουν να «ποντάρουν» σε τούτη την περίοδο της μεγάλης ζήτησης.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Η διαδικτυακή εποχή που διανύουμε με τις άπειρες φωτογραφικές απεικονίσεις των στιγμών μας, προσφέρει αρκετά καλά, όμως με άνεση περνά και λάθος μηνύματα, ειδικά όταν στις εν λόγω φωτογραφίες συμπεριλαμβάνονται και τα αναγνώσματα που μας συνοδεύουν στα μπάνια. Από την άλλη, οι συγγραφείς που έχουν προφίλ στα κοινωνικά δίκτυα επιδίδονται στο «σπορ» της συλλογής φωτογραφιών των αναγνωστών τους (κι εγώ στη θέση τους αυτό θα έκανα) όμως όσο περισσότερες αυτές οι λήψεις τόσο μεγαλύτερος ο «κίνδυνος» να μπει ένα μυθιστόρημα στο κλαμπ των βιβλίων της παραλίας, άρα να χαρακτηριστεί κακώς ως «εύπεπτο».
Συμπερασματικά: διαβάστε, διαβάστε, διαβάστε... όπου και όσο μπορείτε, και φωτογραφίστε -εγώ το κάνω συχνά- τα βιβλία που σας συντροφεύουν (οι στιγμές είναι για να μένουν) και μη κρίνετε τα υπόλοιπα από την εποχή κυκλοφορίας τους.

Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και το νέο μυθιστόρημα της Ελένης Κεραμάρη που κυκλοφόρησε καρδιά καλοκαιριού και «κινδυνεύει» να αποκτήσει την «ταμπέλα» της παραλίας. Πρόκειται για αισθηματικο-ψυχολογικό μυθιστόρημα με θριλερικές σκηνές γεμάτες αγωνία και σασπένς. Επίσης, πρόκειται για ανάγνωσμα εποχής αλλά και σύγχρονο μαζί, αφού αφορά δύο ιστορίες αγάπης: η μία εξελίσσεται τώρα, η άλλη μισό αιώνα πριν.

Τρελού σου νου, αξιώσεις

Τζωρτζίνας Κουριαντάκη


Είναι φορές που τ’ άδικο το μέσα σου αγριεύει,
στιγμές που η απώλεια σε καίει και σε πυρώνει.
Ό,τι και να σου τάξουνε, ωχριά σ’ αξίωσή σου
να 'τανε τάχα μπορετό το παρελθόν ν’ αλλάξεις.
Να ζωντανεύαν οι νεκροί, το ξέρεις ουτοπία,
κι όμως ευχή 'ναι, μοναχή κυρίαρχος του νου σου.
Όσο και να το προσπαθείς συμβιβασμό να δείξεις,
γαλήνη, πίστη στ’ αύριο καλά μαντάτα να 'χει,
τίποτα δεν παρηγορεί πια τους συλλογισμούς σου
που ακόμα αρνούνται να δεχτούν το μέγεθος του πόνου.
Ακόμα και στην προσευχή, στερεύει το μυαλό σου,
αδυνατείς να ονειρευτείς έκβαση ελπιδοφόρα.
Ένα μονάχα σιγοκαίει στα σωθικά σου μέσα,
θυμός, γινάτι με κραυγές τη θέση έχει πάρει
νύξης καλοπροαίρετης για κάποια ψυχραιμία.
Δεν το αντέχει ανθρώπου νους πόσα μπορεί να χάσει
σε μια στιγμή ο άνθρωπος μέσα στ’ αποκαΐδια.
Οι ειδήσεις σ’ αρρωσταίνουν πια και η αδικία σμιλεύει
ταξίδια μαύρων σκέψεων, συνθήκη υπογράφει.
Σε συμφωνία ήρθατε με τα τετελεσμένα
και ένα το συμπέρασμα των δυο συμβαλλομένων.
Παρότι εσείς αντίθετοι βρεθήκατε σε όλα,
σε τούτο συμφωνήσατε -πως σ’ όλα διαφωνείτε.
Έτσι εξακολουθείς εσύ ν’ αρνείσαι τους θανάτους,
ζητώντας στα μελλούμενα το παρελθόν να σβήσουν.
Αξιώνεις απ’ το αύριο θαυματουργά να σβήσει
τα όσα σου αγρίεψαν το βλέμμα και την όψη.
Όχι, δεν το χωρά ο νους, τούτος είναι ο λόγος
που σαλεμένος σου ζητά διόρθωση πεπραγμένων.
Μ’ αλίμονό του του τρελού, κανείς δεν τον ακούει,
τώρα κι εσύ ένας τρελός, ψάχνεις για το χωριό σου.
Έτσι ανεμπόδιστος θ’ ακούς το άπληστο μυαλό σου
και ανενόχλητος θα ζεις, τ’ άφταστα να ελπίζεις.

🌾

Copyright © Τζωρτζίνα Κουριαντάκη All rights reserved
Η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη γράφει για την απώλεια μετά την καταστροφική φωτιά της 23ης Ιουλίου 2018 στην Αττική
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από φωτογραφία του Γιάννη Κοντού (από το ίδιο συμβάν)

Της ίδιας:
Ανάθεμα
Άκου το παιδί
Ονείρου ανάμνηση

Ο βωμός της Περγάμου

Μουσείο Περγάμου - Βερολίνο
Φίλες και φίλοι,

Ένα ολόκληρο μουσείο κτίστηκε για να περιλάβει τον βωμό του Δία από την Πέργαμο, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Ο κόσμος που συρρέει μένει έκθαμβος, επειδή ο βωμός αντιπροσωπεύει την κορυφαία έκφραση της γλυπτικής τέχνης της περιοχής (Πέργαμος, 180 π.Χ.).

Ανάθεμα

Τζωρτζίνας Κουριαντάκη


Άνθρωποι τώρα κείτονται χάμω απανθρακωμένοι.
Καμένη γης τριγύρω τους, μάνα χαροκαμένη.
Ζωή σε κόσμο ευτελή με φθίνουσα πορεία
κι είναι χωρίς επιστροφή ο εξευτελισμός τους.
Θυσία στο κέρδος γίνονται τα ήθη και οι αξίες
κι εσύ που ως χθες είχες ζωή, έδινες την πνοή σου,
φλόγες ομπρός σου σ’ άρπαξαν, λέαινες λυσσασμένες.
Άψυχος τώρα, ανήμπορος, πάνω σε γη δοσμένη,
την προδοσία ένιωσες βαθιά μες στο πετσί σου.
Τα όνειρά σου ένα γιαπί κι απ’ τα βουνά πιο πίσω
η ηχώ ουρλιάζει το γιατί, και του καημού το μένος
φέρνει στον νου εκδίκηση, μα ποιον να βρεις για θύμα,
ακόμα άγνωστο αφού είν' το χέρι του ερέβους;
Ανάθεμά σας άγνωστοι και σ’ όποια σας πιστεύω.
Ανάθεμα στα όνειρα και στα δικά σας θέλω.
Τον θάνατο του καθενός χίλιες φορές να ζήστε.
Η Νέμεσις επίσκεψη θα έρθει, μόνο ανοίξτε!


Copyright © Τζωρτζίνα Κουριαντάκη All rights reserved
Την ποίηση συνοδεύει φωτογραφία σκύλου που γλίτωσε από τη φωτιά της 23ης Ιουλίου 2018 επειδή κατευθύνθηκε προς τη θάλασσα. Εντοπίστηκε στο facebook στις δημόσιες κοινοποιήσεις του χρήστη Kalogerikos Nikos

Της ίδιας:

Άκουσέ με

Η λατρεμένη Μανίνα Ζουμπουλάκη επιστρέφει με το δεύτερο μέρος της αστυνομικής τριλογίας, με την διαισθαντική Δώρα, μια γυναίκα της διπλανής πόρτας που δεν είναι και τόσο έτσι γιατί αυτή η συγκεκριμένη «βλέπει». Άλλοτε διαισθάνεται, άλλοτε οραματίζεται ή ονειρεύεται, άλλη φορά γίνεται τηλεπαθητική κι άλλη πάλι κοιτάζει μέσα στο μυαλό των ανθρώπων που συναντά... πάντως είναι σε θέση να δέχεται εικόνες για γεγονότα που συνέβησαν σε άλλο τόπο και χωρίς την ίδια παρούσα ή για άλλα που θα συμβούν. Ένα είδος μέντιουμ μόνο που αυτοί «βλέπουν» μόνο στο μέλλον και αόριστα ενώ η Δώρα «βλέπει» γενικότερα και με απίστευτη ακρίβεια.

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Το άγαλμα στη σοφίτα» της Πασχαλίας Τραυλού


«Όλα τα φανερώνει, ανόητε, το όνομα του έργου μου! Το άγαλμά μου έχει το βλέμμα της μνήμης. Γιατί η μνήμη είναι αυτή που κρατάει την ψυχή σε εγρήγορση για να μην ξεχνάει ποτέ το ανεξόφλητο χρέος της.»

Η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα κι η αγαπημένη της φίλη Φίτσα είχαν ετοιμασίες από το πρωί. Περίμεναν με λαχτάρα έναν πολυαγαπημένο φίλο που είχαν χρόνια πολλά να δουν! Τον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα με το χελιδόνι του! Βασικά, ολόκληρο το Δάσος των Παραμυθιών ήταν στο πόδι! Αλλά θα τον φιλοξενούσε η Στελλίτσα για λίγες μέρες!

Οι τέσσερις εποχές της Μέλισσας

Στο νέο βιβλίου του κυρίου Αθανασιάδη με τίτλο «ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ Μέλισσας» γνωρίζουμε την Ελένη. Η Ελένη είναι ένα κορίτσι γεννημένο και μεγαλωμένο σε ένα νησιωτικό χωριό. Ένα κορίτσι διαφορετικό από όλα τα άλλα της σειράς του. Γεννήθηκε μια νύχτα μεγάλου σεισμού και ορφάνεψε από πολύ μικρή ηλικία. Πρώτα από μάνα και αργότερα και από πατέρα. Έτσι κλήθηκε από πολύ νωρίς, μικρό παιδί ακόμα, να αναλάβει χρέη οικοδέσποινας και τη φροντίδα των μεγαλύτερων αδερφών της. Δεν ήταν, όμως, μόνο η αξιοσύνη και η ορφάνια που την έκαναν διαφορετική. Η εξωπραγματική ομορφιά της την έκανε να ξεχωρίζει οπουδήποτε και αν εμφανιζόταν. Κι εκείνη το ήξερε και το απολάμβανε, το αποζητούσε. Της άρεσε που ο κόσμος την αποκαλούσε Μέλισσα. Γλυκιά και πολύτιμη σαν το μέλι, εργατική και άξια σαν τη μέλισσα, το παρατσούκλι της είχε γίνει συνώνυμο με εκείνη από κάθε άποψη.

Ερρίκος Μπριόλας

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου 1933 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Κωστή Λιβαδέα. Ήταν ένας από τους γοητευτικότερους άρρενες ηθοποιούς και ζεν πρεμιέ της εποχής. Τιμήθηκε μεταξύ άλλων από τον Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών για τη γενικότερη καλλιτεχνική του σταδιοδρομία. Πέθανε στις 20 Ιουνίου 2018.

Σκόνη στο πρόσωπο

Ο Νίκος Ιατρού συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό με το πρώτο του έργο, μία νουβέλα που φέρει τον τίτλο «σκόνη στο πρόσωπο». Στο βιβλίο του κυρίου Ιατρού ουσιαστικός πρωταγωνιστής είναι ο ψυχισμός του ανθρώπου και το πώς εκείνος διαταράσσεται, ξεγυμνώνεται, διαφοροποιείται κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες υπαρξιακά συνθήκες.

Η Ιωάννα Δαμηλάτη και το Ξεχασμένο άλογο

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ι.Δ.: Είναι το πρώτο μου βιβλίο.
Ήξερα πάντα μέσα μου ότι μπορώ να γράφω, ήθελα όμως να το επιχειρήσω για να δω αν θα μπορούσα να τα καταφέρω να αγγίξω το όνειρό μου. Να γράφω ήταν πάντα ο κρυφός μου πόθος. Έτσι το τόλμησα και μάλλον τα κατάφερα. Βέβαια αρμόδιος να κρίνει είναι πάντα ο αναγνώστης και περιμένω με αγωνία την κριτική του.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ι.Δ.: Ορφάνια...

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ι.Δ.: Να το απολαύσει και να ταξιδέψει παρέα με ένα «Ξεχασμένο Άλογο».

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ι.Δ.: Δεν θα ήταν στα ζητούμενά μου να είναι κάπου στο κόσμο, μα σε ένα νησί του Βόρειου Αιγαίου, την Μυτιλήνη. Εκεί όπου χτίστηκε το βιβλίο. Το ταξίδι θα ήθελα να διαρκέσει για πάντα και αυτός ο τόπος να ανοίξει την αγκαλιά του να με κρατήσει.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Ι.Δ.: Έζησα παραμυθένια και όταν έμεινα μόνος έκατσα εδώ στο νησί μου να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Δεν αναζητούσα πλέον τίποτα. Τα είχα ζήσει και γευτεί όλα. Τώρα το μόνο που θέλω είναι να χαρώ τα παιδιά μου όσο έχω ακόμα χρόνο.
«Ήρθα παππούλη μου» άκουσα της φωνή της Μαρίας μου και χτύπησε πάλι η καρδιά μου σαν τρελή. Ο Αποστόλης που καθόταν έξω από το παράθυρο γύρισε και με κοίταξε στα μάτια, εκείνος ήξερε να με ηρεμεί έτσι πήρα θάρρος και ξεκίνησα να της μιλάω.
Το σεντούκι είχε πάρα πολλά μυστικά μέσα του που όταν άνοιξε έκανε την καρδιά να χτυπάει σαν τρελή στο στήθος μου και έγινα ένας χείμαρρος καθώς τα αποκάλυπτα όλα στην Μαρία μου χωρίς φόβο, ούτε τα παιδιά μου δεν τα είχανε μάθει ποτέ για όλα αυτά, μα τώρα είχε έρθει η ώρα να τα πω...
Η Ιωάννα Δαμηλάτη γεννήθηκε στην Νίκαια του Πειραιά στις 16/8/1965. Είναι παντρεμένη και έχει έναν γιό. Οι μέχρι τώρα δουλειές που έχει κάνει δεν έχουν καμία σχέση με την συγγραφή, εκτός το ότι τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την στιχουργία. Για αρκετά χρόνια εργάστηκε σε μια μεγάλη εκδοτική εταιρία και τώρα διατηρεί ένα Καφέ. Το «Ξεχασμένο άλογο» είναι το πρώτο της βιβλίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.

Άδακρυς μάχη

Ο Δημήτρης Θωμάς σίγουρα έχει τολμήσει κάτι το διαφορετικό με το μυθιστόρημά του «Άδακρυς Μάχη» και αυτή τη συγγραφική του τόλμη ο ίδιος την έχει υποστηρίξει με ένα κείμενο που θεωρώ ότι κρύβει πίσω του ώρες μελέτης και γνώσης της ιστορίας της αρχαίας Ελλάδας.

Η Ειρήνη Βαρδάκη και Το ρ της ερωμένης

Το

ρ

της

Ευρυδίκη
Ρουά
Ώρες
Ματ
Ερωμένη
Νίκη
Ήττα
Σέργιος[1]
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ε.Β.: Το βιβλίο αυτό γεννήθηκε μέσα σε μια δυνατή παρτίδα σκάκι -της οποιάς τα βήματα ακολούθησα πιστά.

Ωρέλια

Το ρόδο της αγάπης
Ένα τέτοιο όνομα με έναν τέτοιο υπότιτλο υπόσχονται έρωτες κεραυνοβόλους -ίσως-, έρωτες μοιραίους, αγάπες μεγάλες, μοναδικές... υπόσχονται ρομάντζο, μπόλικο συναίσθημα και πολύ ροζ με κόκκινες ανταύγειες -το πιάσατε θαρρώ. Κι όμως, το μυθιστόρημα της Ισμήνης Χαρίλα δεν είναι χρωματισμένο με τέτοιο τρόπο ή, τουλάχιστον, δεν υπερισχύει αυτός.

Άκου το παιδί

Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη


Το 'χεις πετάξει στο πατάρι
μες στο σκοτάδι το υγρό.
Κλαίει το παιδί.
Κι εσύ…

νεκρός, ίσα που ακούς ψιθύρους.
Φωνάζει τώρα το παιδί.
Μα εσύ…

λυγμούς του, σφύριγμα ανέμου ερμηνεύεις.

Σε περιμένει το παιδί.
Πόθος του να εισακουστεί,
να το μυρίσεις, να το βρεις.

Της ψυχής σου πεταμένο, να το πιάσεις απ’ το χέρι.

Λευτέρωσέ το να σε βοηθήσει.
Χαμένο παιδί ο εαυτός σου
που εσύ του στέρησες το φως.

Εσύ;

Άκου το παιδί, το μέσα σου αφουγκράσου.
Αυτό θα πάρει τους Χειμώνες σου και Άνοιξη θα τους κάνει.

Θα σου χαρίσει ό,τι θες.
Καθάριο βλέμμα, κορμί στητό,
κεφάλι στραμμένο προς το φως.
Δώσε του βήμα, δείξ’ του τον δρόμο
για να μπορέσει αυτό να γίνει
φάρος δικός σου κι οδηγός.
Κι αυτό;
Αυτό είσαι εσύ κι εσύ αυτό.
Άκου το παιδί…

🌾

Copyright © Τζωρτζίνα Κουριαντάκη All rights reserved, 2018
Το έργο συνοδεύει πίνακας του Vincent Van Gogh. Πορτραίτο του Camille Roulin που πιθανότατα αποτέλεσε τη μεγαλύτερη επιρροή του καλλιτέχνη στους πίνακες του με παιδιά.

Της ίδιας:

Ο διαρρήκτης που είχε πάθος με τον Μπόγκαρτ

Το βρήκα σε ένα από αυτά τα παζάρια όπου παλαιοί τίτλοι εξαντλημένων εκδόσεων αποκτούνται έναντι πολύ μικρού αντιτίμου, συνεπώς η οικονομική κρίση και οι συνέπειές της δεν αποτελούν δικαιολογία για μια φιλαναγνώστρια όπως εγώ που διαβάζει πολύ, άρα αγοράζει πολλά, ούτε αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα ώστε να μην αφεθώ στην έλξη που μου ασκούν τα βιβλία. Και, πραγματικά, η τιμή του ήταν τόσο χαμηλή που ήταν σα να κλέβω τον πάγκο (του). Με το χαμόγελο που προκαλεί η ευχαρίστηση στο πρόσωπο έσπευσα να το κάνω δικό μου.
Πρόκειται για σειρά βιβλίων των εκδόσεων Μοντέρνοι καιροί και μάλλον αυτό σημαίνει εκείνο: Το γεράκι της Μάλτας που αναγράφεται στο εξώφυλλο. Μια συλλογή αστυνομικών ιστοριών, προφανώς.
Στις πληροφορίες της έκδοσης παρατηρώ ότι ο ξένος τίτλος είναι κατά λέξη: Ο διαρρήκτης που νόμιζε ότι ήταν ο Μπόγκαρτ και δεν είμαι σίγουρη αν έκαναν καλά που τον άλλαξαν παρόλο που ταιριάζουν και οι δύο στο στόρι. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες -που κάποιες φορές όμως κάνουν και τη διαφορά.

Αντίο δεν είπα, ακόμη ζω


«Ορισμένες από τις ιστορίες που θα διαβάσετε σε αυτό το βιβλίο έρχονται από πολύ παλιά. Κάποιες μετρούν περισσότερα από είκοσι χρόνια και... ...ακόμη ζουν.»
Έτσι προλογίζει ο ίδιος ο συγγραφέας τη συλλογή. Γιατί οι ιστορίες είναι για να λέγονται και να ξαναλέγονται, να γράφονται και να ξαναγράφονται, για να διατηρούνται έτσι στο χρόνο, στη μνήμη... να συναντούν όλο και περισσότερους, να κάνουν φίλους... να περιπλανώνται στους χρόνους και τους τόπους... Γιατί έτσι οι ιστορίες μένουν ζωντανές.
Όπως καταλάβατε, πρόσφατα διάβασα το νέο βιβλίο του Γιώργου Τζιτζικάκη που επιστρέφει λογοτεχνικά με μια συλλογή διηγημάτων. Δέκα ιστορίες στην πόλη, στο αστικό Αθηναϊκό τοπίο που θα μπορούσαν να είχαν γεννηθεί μόλις χθες -κι ας λέει εκείνος ότι πέρασαν αρκετά χρόνια από την πρώτη τους γραφή- και ακόμη μία· μια αστυνομική νουβέλα.

Ο Στάθης Νικολαΐδης και το Γιατί;

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Σ.Ν.: Από μικρός μου άρεσε να γράφω. Η υπόθεση δεν είναι ιδέα, αλλά πέρα για πέρα μια αληθινή ιστορία που μου αφηγήθηκε η θεία μου στην Κωνσταντινούπολη και πολλά από αυτά τα είχε βιώσει. Έχω ακόμα τις χειρόγραφες σημειώσεις της που μέσα από αυτές πήρα και πολλές πληροφορίες, τις οποίες δεν ήξερα, αλλά τις είχε καταγράψει η θεία μου με κάθε λεπτομέρεια.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Σ.Ν.: Το βιβλίο το έγραψα στον υπολογιστή για να μπορώ να διορθώνω να διαβάζω και να ξανά διορθώνω μέχρι το τελικό αποτέλεσμα.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Σ.Ν.: Το βιβλίο το ξεκίνησα περίπου πριν οκτώ χρόνια και το ολοκλήρωσα μετά από δύο χρόνια. Διάφοροι επαγγελματικοί λόγοι δεν μου επέτρεψαν να του δώσω την τελική μορφή που ήθελα. Το ξανά έπιασα στα χέρια μου πριν από ενάμιση χρόνο και το ολοκλήρωσα για να εκδοθεί.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Σ.Ν.: Το βιβλίο μου είναι ένα κοινωνικό και ταυτόχρονα ερωτικό μυθιστόρημα.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή.
Σ.Ν.: Είναι μια αληθινή ιστορία που ξεκινά από την γενέτειρά μου την Κωνσταντινούπολη και καταλήγει στην Αθήνα. Δυο γυναίκες, εντελώς αντίθετες μεταξύ τους προβληματίζουν τον ήρωα, ο οποίος αναμετριέται με τα απρόοπτα της ζωής. Και γι’ αυτό όσο την έγραφα αναρωτιόμουν «Γιατί;»

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Σ.Ν.: Αγάπησα την αλήθεια και τη δύναμη του έρωτα που μέσα από το πείσμα μπορεί ο άνθρωπος να καταφέρει πολλά, αρκεί να το θέλει.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Σ.Ν.: Σε ένα βιβλίο που τιτλοφορείται «Γιατί;» δεν μπορώ να απαντήσω απόλυτα και με ειλικρίνεια διότι όλοι οι ήρωες, ο καθένας από τη δική του σκοπιά είναι αγαπημένοι και πάλι αναρωτιέμαι γιατί να είναι έτσι. Θέλω όμως να ξεχωρίσω τον πρωταγωνιστή, διότι στο πρόσωπό του υπάρχουν πάρα πολλά προσωπικά μου βιώματα.

Η Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά και τα Λόγια αρσενικά


Λόγια Αρσενικά, σεξουαλικά αρπαχτικά
Ο πόθος καίει ατέρμονα
Γυναίκες στο κρεββάτι της ηδονής
Ιερόδουλα συναισθήματα
Άνδρες στη δύνη σαρκικών απολαύσεων

Αρσενικά Λόγια, πρόστυχα συναισθήματα
Ρομαντικά, κυνικά, ωμά, φιλήδονα
Σεξ, έρωτας, αγάπη, λατρεία
Ευχή και κατάρα
Να χύνεις τη ζωή σου σε ξέμπαρκες απολαύσεις
Ιδρωμένα κορμιά, έρμαια του πάθους
Κυριολεκτικά και μεταφορικά αίμα γεμάτα
Αρσενικό, κτήνος, θηρίο, άνθρωπος[1]
Το μυθιστόρημα «Λόγια Αρσενικά» των συγγραφέων Σίσσυ Σιγιουλτζή-Ρουκά και Γιώργου Ρουκά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή. Βρείτε το εδώ.

Το Λόγια Αρσενικά είναι η αληθινή ιστορία των ματωμένων πόθων ενός φιλήδονου άνδρα, η οποία εκτυλίσσεται στην ερωτική γραμμή του φιλόδοξου βίου του. Πολλές ερωμένες, μια σύζυγος, ένα αίσθημα, μια γυναίκα. Η σάρκα, το πνεύμα και η βούληση μιας κοινωνίας ανθρώπων παραδομένων στην αστάθεια, στην ανησυχία και στην ανία.
Σεξουαλικά αρπακτικά; Πρόστυχα συναισθήματα; Αυθεντικά ένστικτα; Αυταπόδεικτη αλήθεια. Αυτό που κάνει τους ήρωες να ξεχωρίζουν είναι η ικανότητά τους να ακολουθούν τη λογική αφημένοι στις ορμές της ηδονής. Πως το τυφλό σεξ υποδουλώνει την καθαρότητα του πόθου; Μπορεί το πάθος να σβήσει τον έρωτα; Μπορεί η αγάπη να αλλάξει την πραγματικότητα; Μια ιστορία με τολμηρή γλώσσα και πραγματικές εικόνες…
Λόγια Αρσενικά: Μια ιστορία με τολμηρή γλώσσα και πραγματικές εικόνες

Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Πνοή προσφέρουν το βιβλίο σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 18 Σεπτεμβρίου 2018 και ο τυχερός θα παραλάβει το βιβλίο του από το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Πνοή, Ζωοδόχου Πηγής 2, Αθήνα, 2102230206, 6909152132
Καλή τύχη!

Μαύρο θεριό

Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη


Θεριό μαύρο οι σκέψεις σου, το βάρος νέας μέρας
ήρθε μες στη μαυρίλα του και άγχωσε το παρόν σου.
Στάχτες γίναν τα θέλω σου κατά την άφιξή του.
Πέταξε η θέληση σκουριά, ανθός που έγινε κάκτος.
Φίλους, καλούς σου συγγενείς δεν θες να αντικρίσεις.
Άξαφνη απαξίωση για τ’ όποιο φέρσιμό τους
προτείνει απομόνωση μέχρι τη νηνεμία.
Απόκληρος χαράς εσύ, μια μέρα θα σε διώξουν
όλοι αυτοί που ορκίζονται πως σε κατανοούνε.
Αλίμονο, ακράδαντα σε τούτο εσύ πιστεύεις.
Μαύρες σου σκέψεις, ανώφελο, το ξέρεις, να ελέγξεις.
Ακόμα κι άμα άνοιγμα στο τούνελ αξιώσεις,
η όσφρηση του δέσμιου ελπίδα θα στερήσει.
Τη Μοίρα σου αποδέχτηκες, δεν ζεις, απλά βιώνεις.
Γιατρούς, γητειές και συμβουλές, όσα σου ‘χουν φορτώσει,
δεν ήταν άξιο τίποτα τη φόρα να σου κόψει.
Στα βράχια πάνω δική μορφή την έχεις προφητεύσει.
Σ’ όλα τα αύριο και τα χθες έχεις εσύ μηνύσει
προσκύνημα να μην ζητούν, μονάχα αδιαφορία.
Γαλήνη νου ονειρεύεσαι, σε τούτο εσύ ποντάρεις.
Η ψεύτικη αποδοχή των μασκοφορεμένων
πίσω σε ρίχνει βίαια, τη λύτρωση δεν φέρνει.
Γιαπί ο αυτοσεβασμός, ποιο μακρινό αστέρι
θα φέξει μέσα στην ψυχή, διαφάνεια να φέρει;
Μία μονάχα σύσταση την ηρεμία τάζει.
Αγκάλιασέ το το θεριό, κομμάτι είναι δικό σου.
Αταίριαστη συμπόρευση προτεραιότητά σου.
Τα χούγια του μάθε εσύ, γλυκά να το κοιμίζεις.
Μ’ αγάπη αποδέξου το, μα πάρ’ του τα ηνία.

🍃

Copyright © Τζωρτζίνα Κουριαντάκη All rights reserved, 2018
Το έργο συνοδεύει πίνακας της Lesley Oldaker

Της ίδιας:

Ο Θεόδωρος Θεοδωρής για Της πλατείας τα μυστικά

Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Θ.Θ.: Ξεκίνησα γράφοντας την πρώτη σελίδα απλά σαν περιγραφή, χωρίς την παραμικρή υπόνοια πλοκής. Στη συνέχεια ήρθε η ιδέα της εφεύρεσης κάτι φανταστικού μέσα σε ένα αληθινό σκηνικό, αυτό της Άνω πόλης, μιας περιοχής ιδιαίτερης για τη Θεσσαλονίκη. Τέλος δημιουργήθηκε η επιθυμία αυτή η εφεύρεση να έχει και αρκετά τεχνικά-αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Θ.Θ.: Το διάγραμμα πλοκής χτίστηκε στην Ερεσό της Λέσβου, όπου κατοικούσα το 2013. Η κύρια συγγραφική δραστηριότητα έλαβε χώρα στη Χαλκιδική, όπου διαμένω.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Θ.Θ.: Η συστηματική συγγραφή ξεκίνησε τον Μάιο του 2016 με το που γεννήθηκε ο μικρός μου γιος και ξενυχτώντας για πολλά βράδια μαζί του, ολοκληρώθηκε έπειτα από έξι μήνες.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Θ.Θ.: Ένα μυθιστόρημα περιπέτειας.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Θ.Θ.: Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα στο οποίο η πλοκή είναι το κύριο χαρακτηριστικό. Οι ζωές κάποιων ανθρώπων, παντελώς αγνώστων μεταξύ τους, θα διασταυρωθούν μέσα σε συνθήκες που σταδιακά εξελίσσονται σε αρκετά έντονες κι αυτό επειδή το παιχνίδι ζωής και θανάτου είναι το βασικό μοτίβο της ιστορίας.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Θ.Θ.: Το ότι το αγάπησα από την πρώτη στιγμή.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Θ.Θ.: Ο Τζουζέπε Μαρκάκης. Αυτός που δεν περιμένεις να βγάλει τόσο πείσμα και να εξελιχθεί σε κομβικό χαρακτήρα της πλοκής.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Θ.Θ.: Μια συναρπαστική ιστορία να διηγείται.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Θ.Θ.: Το να μην μπορώ να συνειδητοποιώ το παρόν μου.

Φοβάστε...
Θ.Θ.: Μήπως πάψω να ακούω και να κατανοώ τους ανθρώπους γύρω μου.

Αγαπάτε...
Θ.Θ.: Όσα με κάνουν να χαμογελώ πονηρά σα σκανταλιάρικο παιδί.

Ελπίζετε...
Θ.Θ.: Πως ο κόσμος θα πιστέψει στην τέχνη περισσότερο. Θα τη βιώσει περισσότερο και στο τέλος θα εμπνευστεί περισσότερο.

Σαρκοφάγος θρηνωδών

Αρχαιολογικό Μουσείο Κωνσταντινούπολης
Φίλες και φίλοι,

Συνεχίζουμε την περιοδεία μας στα μουσεία του κόσμου και ανακαλύπτουμε τους δικούς μας θησαυρούς. Αυτή τη φορά κάνουμε στάση στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Πόλης και σταματάμε μπροστά σε μια εξαιρετική σαρκοφάγο των μέσων του 4ου π.Χ. αιώνα.

Πρόκειται για μια σαρκοφάγο από την βασιλική νεκρόπολη της Σιδώνας, κατασκευασμένη από λευκό πεντελικό μάρμαρο, διακοσμημένη με δεκαοχτώ γυναίκες θρηνωδούς (εμείς βλέπουμε τις έξι), όλες σε διαφορετική στάση. Οι αρχαιολόγοι θεωρούν ότι χρησιμοποιήθηκε για την ταφή του βασιλιά Στράτωνα της Σιδώνας, ο οποίος κυβέρνησε μεταξύ 375 και 358 π.Χ., δολοφονημένος από τη γυναίκα του που αμέσως μετά αυτοκτόνησε.

Μια μάνα που δεν αγαπούσε το παιδί της

Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη


−1−

Έκλεισε το τηλέφωνο σαστισμένη. Ίσως έπρεπε να περιμένει λίγο και θα ένιωθε κάτι. Οτιδήποτε θα ήταν προτιμότερο από αυτό το κενό. Τίποτα. Ήταν λοιπόν δυνατόν να μην ένιωθε τίποτα στο άκουσμα του θανάτου της ίδιας της της μητέρας; Είχε, λοιπόν, σκληρύνει τόσο πολύ ή μήπως έφταιγε το γεγονός ότι είχε περάσει πάνω από μία δεκαετία χωρίς καμία επικοινωνία;

Η Μήνα Μητροπούλου και ο Ασπάλαθος

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μ.Μ.: Ο «Ασπάλαθος» εκδόθηκε 5 χρόνια μετά το πρώτο μου βιβλίο την ποιητική συλλογή «ξόρκια ερωτικά». Θεώρησα πως πλέον είχε έρθει η ώρα για κάτι καινούργιο. Ο «Ασπάλαθος» αντικατοπτρίζει την ωριμότερη σκέψη μου των 5 τελευταίων ετών και τις στιγμές χαράς και λύπης που όλοι βιώνουμε στην ζωή μας.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Μ.: Θα επέλεγα τον τίτλο του φυσικά! Ο ασπάλαθος είναι ένας θάμνος με όμορφα ευωδιαστά λουλούδια που όμως όταν τα άνθη του πέσουν μετατρέπεται σε έναν αγκαθωτό θάμνο. Το βιβλίο μου λοιπόν έχοντας κι αυτό μια διττή φύση μπορεί να περιγραφεί σωστά με μια μόνο λέξη: «Ασπάλαθος»

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Μ.: Θα τον συμβούλευα να είναι έτοιμος για ένα όμορφο ταξίδι που όμως δεν θα είναι σε λιμνάζοντα ύδατα. Ένα ταξίδι σε μια θάλασσα φουρτουνιασμένη που όμως θα τον αποζημιώσει όταν το πλοίο του δέσει στο λιμάνι.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Μ.Μ.: Νομίζω θα κρατούσε 36 ημέρες (όσες και τα ποιήματα που περιέχονται στην συλλογή) και τελικός προορισμός μας θα ήταν η όμορφη αλλά «μακρινή» Ιθάκη.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Μ.Μ.: Θα κλείσω με τον τελευταίο στίχο του βιβλίου μου γιατί αυτό είναι και το μήνυμα που θα ήθελα να περάσω στους αναγνώστες μου. Για το λόγο αυτό θα σας πω «και της αγάπης τον ανθό να ψάχνουμε να βρούμε».
Η ποιητική συλλογή της Μήνας Μητροπούλου, Ασπάλαθος, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μέμφις. Το εξώφυλλο κοσμεί έργο της ζωγράφου Silena.

⇒Βρείτε το βιβλίο στη σελίδα του στο facebook, στο βιβλιοπωλείο Μπέτσης (Κολοκοτρώνη 16, Λαμία, 2231046266) ή στο email minamitropoulou@yahoo.gr.
⇒Η επόμενη παρουσίαση της συλλογής θα γίνει στην Ελάτεια, με την υποστήριξη του πολιτιστικού συλλόγου Ελάτειας, στις 12 Ιουλίου 2018 στις 21:00 στον προαύλιο χώρο του συλλόγου.

Ο Τζίμμυ Κορίνης και η Θύελλα στη Μακεδονία

Πως σας ήρθε η ιδέα;
Τ.Κ.: Το 1964 μου ζήτησαν να γράψω ένα σενάριο για την δράση των Βούλγαρων Κομμιτατζήδων στην Τουρκοκρατούμενη Μακεδονία. Θα ήταν το πρώτο ελληνικό «γουέστερν». Το απαγόρευσε η τότε λογοκρισία. Δοκιμάσαμε δυο χρόνια αργότερα, με σκηνοθέτη τον μεγάλο Βασίλη Γεωργιάδη. Το σαμποτάρισαν δυο γνωστοί παράγοντες του τότε «Ελληνικού Χόλιγουντ» που στεγαζόταν στο μεγάλο κτίριο της Πλατείας Κάνιγγος.

Που γράψατε το βιβλίο σας;
Τ.Κ.: Στο Λονδίνο, το 1974 τις ημέρες που οι Τούρκοι αλώνιζαν στην Κύπρο. Ευρισκόμενος αυτοεξόριστος εκεί, έγραψα στα αγγλικά το μυθιστόρημα ΘΥΕΛΛΑ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ βασιζόμενος στο σενάριο. Το μυθιστόρημα πουλήθηκε στον εκδοτικό οίκο David & Charles το 1977, αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Αργότερα πληροφορήθηκα ότι είχε μπει Σκοπιανός «δάκτυλος».

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Τ.Κ.: Όταν ξέρω το θέμα μου καλά, γράφω πολύ γρήγορα. Λιγότερο από δύο μήνες.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Τ.Κ.: Ιστορικό θρίλερ επειδή βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, αλλά έχει τη δομή του κινηματογραφικού thriller.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Τ.Κ.: Καλύτερα να αντιγράψω ένα απόσπασμα από την έκθεση που έστειλε στο Αγγλικό Υπουργείο Εξωτερικών ο Άγγλος Πρόξενος της Θεσσαλονίκης το 1903.
«… εκβιασμοί αθώων και άοπλων ατόμων, ληστείες, φόνοι ανδρών και γυναικών, ανελέητα μαρτύρια ιερέων, γιατρών και δασκάλων, ακρωτηριασμοί πτωμάτων, εμπρησμοί εκκλησιών, αναρχικός δυναμίτης εναντίον κάθε φίλου του νόμου και της τάξεως, αφανισμός Ορθόδοξων Χριστιανών και Μουσουλμάνων, τρομοκρατία, αιματοχυσία από σκοτωμούς, πλιάτσικο…»
Με βάση αυτή την αναφορά και χρησιμοποιώντας τις γνώσεις μου για το αμερικάνικο κινηματογραφικό σενάριο, έφτιαξα τους κατάλληλους «ήρωες» για να προχωρήσουν την ιστορία που είχα χτίσει στο μυαλό μου.

Οδοιπορικό στα σπήλαια και τα Αγιάσματα του Αγίου Όρους

Με τα περισσότερα βιβλία που κατέχω, έχουμε μια παράξενη σχέση μίσους και πάθους: Είμαι σίγουρος πως εάν είχαν ανθρώπινη ψυχή σίγουρα θα μου κρατούσαν μούτρα!
Ο λόγος; Πως μετά από την αγορά, τα τοποθετώ για μια ολόκληρη μέρα στην βιβλιοθήκη μου και στο μεσοδιάστημα σχεδόν αδιαφορώ για την ύπαρξή τους. Τα ανοίγω μονάχα μετά από πολλές ώρες, όταν έξω θα έχει βραδιάσει για τα καλά και η σιωπή θα έχει σκεπάσει τα πάντα...
(Είναι που μ’ αρέσει τόσο πολύ να διαβάζω και να γράφω το βράδυ, μιας και τη νύχτα νιώθω ότι οι λέξεις αποκτούν μια διαφορετική ζωντάνια, γλαφυρότητα και σημασία…)

Οι Γρύπες

Η αγάπη μου προς το θέατρο, δηλαδή τη δραματική τέχνη, δεν εξαντλείται παρακολουθώντας παραστάσεις ούτε πηγάζει μόνο από αυτό. Πριν από κάθε άλλο, μου αρέσει να διαβάζω θεατρικά έργα, δηλαδή το λογοτεχνικό εκείνο είδος της πεζογραφίας που ολοκληρώνεται σε λίγες δεκάδες σελίδες όπου ατελείωτοι διάλογοι -ή μονόλογοι- συμπληρώνουν το «παζλ»: προσφέρουν τη συνθήκη, σκιαγραφούν τα πρόσωπα, δίνουν το κοινωνικοπολιτικό στίγμα και όλα τα άλλα συμπεριλαμβανομένων των ψυχογραφημάτων των ηρώων, την υπόθεση, τη δράση, την εξέλιξη και ολοκλήρωσης της ιστορίας (τους). Αν το δεις όλο αυτό μέσα από μια πιο ρομαντική ματιά βλέπεις ότι πρόκειται για ιδιαίτερο συμπυκνωμένο λόγο, μη ποιητικό, όμως και ποιητικό και λυρικό, περισσότερο πεζό αλλά και όχι... γενικότερα μια μυθογραφία φανταστικών ή πραγματικών προσώπων και γεγονότων που προσφέρεται μέσα από λόγια (κουβέντες, ατάκες, διαλόγους) και σχεδόν καθόλου από περιγραφές ενώ ουσιαστικά εμπεριέχει όλα τα άλλα λογοτεχνικά είδη. Φαίνεται δύσκολο το «στοίχημα» ενώ πέρα των άλλων πρέπει να αφήσει και ένα καταστάλαγμα στον αναγνώστη ή θεατή, να τον συμπαρασύρει, να του διδάξει ή να τον ενθουσιάσει... τελικώς, να τον κερδίσει. Αν ήμουν συγγραφέας και αναζητούσα μια πρόκληση, οπωσδήποτε θα είχα ασχοληθεί με το θεατρικό κείμενο· πιστεύω σας έδωσα τους λόγους.

Ο επισκέπτης

Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη


Στον Άδη έκκληση έκανε την πόρτα να περνάει,
δικούς το βλέμμα να χαϊδεύει κι ύστερα να γυρνά.
Μάσκα χαμόγελου έταξε στο γυρισμό να βάνει,
φερέφωνα απόκοσμα να μην τα μαρτυρά.
Βροχή το σύννεφο έφερε, δάκρυσε όλη η φύση.
Του γκρίζου η υπεροχή, τώρα ιεροσυλία.
Υγρά τα βλέφαρα έγειραν σε μάγουλα νωπά.
Σφάλισαν τα ματόκλαδα, μαζί κι η συμφωνία.
«Πατέρα μου, μην βιάζεσαι, τ’ αμάξι μην το πάρεις.
Το γιασεμί στις μπούκλες σου άσε με να μυρίσω.
Σ’ ένα ζεμπέκικο βαρύ, 'πο κείνα τα δικά σου,
σαν να ’χω την αξίωση να σε χειροκροτήσω.
Θείε μου, δεν το χόρτασες ακόμα το τσιγάρο;
Καρκίνος ήρθε, ζήλεψε του πνεύματός σου νιότη.
Γιαγιά μου, μην μου βιάζεσαι, μπροστά είναι το παιδί σου.
Ο Χάρος σαν στο άρπαξε, ρίχτηκες στο κατόπι.»
Σαν το κοράκι έκρωξε, μεγάλωσαν οι κόρες.
Πίσσα το σκότος γύρω του και το μυαλό στεγνό.
Να ’τανε τάχα όνειρο για να 'ρθε από ταξίδι;
Και αν ναι, να ’ταν το τίμημα ετούτο το κενό;
Τα δάχτυλα ψηλαφιστά διέκριναν το πάσο.
Άγρια, ανέλπιστη χαρά και σκοτεινή λαχτάρα.
Τόπο η έκκληση έπιασε, τον Άδη είχε περάσει.
Ν’ ανακαλέσει διαδρομή και ξακουστή βαρκάδα
προσπάθησε, μ’ αδύνατο στις σκέψεις να το βρει.
Από θνητούς απάτητη, άφαντη, άβατη πύλη
το τάξιμό του πλήρωσε τα λύτρα να διαβεί.
Βουή πίσω τον έσπρωξε, το σώμα ένα βαρίδι.
Διψούσε τ’ όνειρο γι’ αυτόν και τον καλούσε πίσω.
Ρίσκο να ‘ταν μια δοκιμή στου Άδη την ανέχεια;
Φιλί Ιούδα έδωσε στο μαγικό χαρτάκι
και χύμηξε του ονείρου του να έβρει τη συνέχεια.
Κι οι τρεις τον καλωσόρισαν μ’ άγριας χαράς τσιμπούσι.
Κι ομπρός από την είσοδο, κάτω από τη σελήνη
χωστά πήγε και έσκισε επιστροφής του πάσο,
στο πέτο τα κομμάτια του έκρυψε με βιασύνη
Αγκάλιασε ως πρότινος υπάρξεις νεφελώδεις
που τώρα πια την ένιωθε τη σάρκα τους στο δέρμα.
Αχ, να μην ξύπναγε ποτέ, τ’ όνειρο να κρατούσε,
Αχ ας μην ήταν όλο αυτό, έργο δικής του πένας.
«Δεν ξέρω κύριε όργανο, εγώ κρύο τον βρήκα.
Χαμόγελο μακάβριο, στόλιζε τη μορφή του.
Απ’ όσο ξέρω, το παιδί, κανένα εχθρό δεν είχε.
Δυο χρόνια είχα τη χαρά να 'μαι στη δούλεψή του.
Σας λέω, μόνος έμενε, κλειδί μού είχε δώσει.
Όφου μωρέ και αλίμονο, θα τόνε δω στο μνήμα.
Στη σάλα γω σιδέρωνα μαύρες ενδυμασίες.
Το μεροκάματό μου αυτό, θα πλήρωνε το τμήμα;»

🍂

Copyright © Τζωρτζίνα Κουριαντάκη All rights reserved, 2018
Το συνοδευτικό κολάζ απεικονίζει έργο της Judith Gebhard Smith. Πηγή

Της ίδιας:

Το ποδήλατο


Το ποδήλατο συνειρμικά μου φέρνει στο μυαλό παιδικά χρόνια, με φόρα όση αυτή που προσπαθούσαμε να δώσουμε στα ποδήλατά μας, καλοκαίρια, ζέστη, ματωμένα γόνατα και αστραγάλους γιατί λείπανε τα πεντάλ και στη θέση τους είχε μείνει μόνο το σίδερο που κανονικά θα τα στήριζε και τώρα έτσι γυμνό μας έγδερνε.
Κάθε φορά αναρωτιέμαι αν ο συγγραφέας, και μάλιστα στο πρώτο του βιβλίο, γράφει τη δική του ιστορία. Όχι από περιέργεια, αλλά επειδή θα ήθελα να ταυτίσω τα πρόσωπα του βιβλίου με πραγματικά χειροπιαστά πρόσωπα.

Το μυθιστόρημα της κας Έρσης

Στις 7 Ιουνίου η βιβλιοπαρέα της λέσχης ανάγνωσης της βιβλιοθήκης της Ορέστου συναντήθηκε για τελευταία φορά στο πλαίσιο μιας σειράς συναντήσεων του δεύτερου κύκλου για τις ανάγκες της φιλαναγνωσίας στα έτη 2017-2018. Το βιβλίο που επιλέξαμε για την αποχαιρετιστήρια συνάντηση ήταν «Το μυθιστόρημα της κας Έρσης» του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη που εκδόθηκε στην τελική του μορφή το 1966.
Το έργο δεν γίνεται εύκολα κατανοητό στον αναγνώστη, ο οποίος θα πρέπει να έχει εξοπλιστεί με υπομονή για να το ολοκληρώσει, γιατί ο συγγραφέας καταρρίπτει τους συνήθεις ρυθμούς αφήγησης και τις λογοτεχνικές συμβάσεις που ακολουθούν νόρμες και κανόνες. Το έργο είχε εκδοθεί το 1952 με άλλο τίτλο και διατηρεί στοιχεία της πρώτης γραφής από την παραθέριση του συγγραφέα στην Κασσάνδρα της Χαλκιδικής με τη σύζυγό του. Αυτή ήταν η πρώτη εξόρμηση του συγγραφέα μετά από τον περιορισμό του στην πόλη λόγω της Κατοχής και του Εμφυλίου πολέμου. Οι εντυπώσεις του συγγραφέα και ο ενθουσιασμός του καταγράφονται στις σελίδες του ημερολογίου του και δεσπόζουν στην περιγραφή του τοπίου και των στοχασμών του. Ο συγγραφέας εκστασιάζεται από το γυναικείο σώμα και επιστρέφει στις σκέψεις που του προξένησε η μεθυστική του εικόνα και εμπνέεται από τον γάμο του.

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
΄΄Εξι τίτλοι από τις εκδόσεις ΕλκυστήςΌταν έπεσε η μάσκα, Κωνσταντίνας ΜαλαχίαΤο μαγικό καράβι των Χριστουγέννων, Θάνου ΚωστάκηΗ λέσχη των φαντασμάτων, Κυριακής ΑκριτίδουΟ αστερισμός των παραμυθιών, Λίτσας ΚαποπούλουΟ Κάγα Τίο... στην Ελλάδα, Καλλιόπης ΡάικουΠαζλ γυναικών, Σοφίας Σπύρου
Το μονόγραμμα του ίσκιου, Βαγγέλη ΚατσούπηΗ μάγισσα Θερμουέλα σε κρίση, Χριστόφορου ΧριστοφόρουΠλάτωνας κατά Διογένη ΛαέρτιοΚαι χορεύω τις νύχτες, Γαβριέλλας ΝεοχωρίτουΑιθέρια: Η προφητεία, Παύλου ΣκληρούΠορσελάνινες κούκλες, Δέσποινας ΔιομήδουςΆπροικα Χαλκώματα, Γιώργου Καριώτη
Το δικό μου παιδί!, Γιώργου ΓουλτίδηΟι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου ΚαπότσηΜέσα από τα μάτια της Ζωής!, Βούλας ΠαπατσιφλικιώτηΖεστό αίμα, Νάντιας Δημοπούλου
Η Αμάντα Κουραμπιέ, η μαμά μου, Ελένης ΦωτάκηΟι κυρίες και οι κύριοι Αριθμοί, Κωνσταντίνου ΤζίμαΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη